วันนั้นช่วงหลังเลิกเรียน ผมยืนอยู่กับไอ้ป๊อบ(ประธานเชียร์) ที่หน้าห้องตัดเย็บชั้น2 ตึกออกแบบอุตสาหกรรม เพื่อรอน้องๆมาเข้าแถวซ่อม(ซ้อมเพลงเชียร์)ที่ลานดาดฟ้าตึกเคมี
ปกติพวกน้องๆต้องมากันแล้วแต่วันนั้นยังไม่มีใครมาเลย เรายืนรอกันอยู่ซักพัก ก็มีน้องผู้หญิงวิ่งขึ้นมาบอกไอ้ป๊อบว่า... เค้ากลับกันหมดแล้วพี่ วันนี้เค้าประท้วงไม่ยอมเข้าซ่อมกัน พี่ป๊อบว่าไง (สงสัยเราซ่อมโหด น้องมันเลยประท้วง ดีที่มันไม่ยื่นถอดถอนด้วย - - )
เจ้าของเสียงใสๆที่กำลังพูดอยู่กับไอ้ป๊อบ เป็นสาวตัวเล็กๆบางโคตรๆ ตาโต-แก้มป่อง-หัววุ้น พิมพ์นิยมในสมัยนั้น
เวลามันหยุด! เข้าใจไม๊พี่น้อง เวลามันหยุด! ช่วงเวลาแค่5วินาทีตรงนั้น ภาพมันสโลวโมชั่นไม่ซิงค์กับเสียง ใครคุมแสงวะแมร่งโคตรสวย อุณหภูมิแสงช่วงเย็นๆประมาณ 3000 เคลวิน, มีKey Light ไม่ส่องเข้าหน้าตรงๆ แต่สะท้อนกับผนังตึกห้องตัดเย็บ เข้ามาเจอกับตาน้องเค้าให้เพิ่มประกาย สาวตาโตพอทำตาหยีหลบแสงแล้วดูน่าค้นหาจัง
แถมมี Cookie ที่ส่องผ่านใบของต้นราชพฤกษ์ มาทำเงาบางๆที่เสื้อน้องเค้า ได้อารมณ์ Kurosawa ดีแท้
มุมมองกล้องแฮนด์เฮลด์แบบ Mike Wahl ส่ายนิดๆตามจังหวะเต้นของหัวใจของผม ยิ่งน้องเค้าไม่ได้มองมาทางเรา ยิ่งมีโอกาสดูเค้าจนอิ่มใจ
ไม่รีรอแล้ว สมองบันทึกเลยว่า This is it, this is the one คนนี่แหละ...ใช่เลย
.....
เรื่องจริงของผมกับแม่ดูลาล เรารักกันมา28ปีแล้วและยังไม่เคยเปลี่ยนแปลง ผมไม่ได้คิดว่าเป็น"พรหมลิขิต" แต่เป็นเพราะผม"เลือกเอง"
จากคุณ |
:
พ่อดูลาล
|
เขียนเมื่อ |
:
13 ก.ค. 52 23:48:58
|
|
|
|