ความคิดเห็นที่ 1 ทำงานไปวันแล้ววันเล่า ยุ่งตั้งแต่เช้าจรดเย็นและแล้วก็ผ่านไปอีกหนึ่งปี วันที่ ๓๑ ธันวาคมก็เวียนมาครบรอบอีกครั้งหนึ่ง ในวันส่งท้ายปีเก่า ร้านบะหมี่ “ฮอกไก” ก็ยังคงขายดีและดูเหมือนจะขายดีกว่าปีที่ผ่านมา สองตายายยังคงยุ่งวุ่นวายอยู่กับการค้าขาย และแล้ววันที่วุ่นวายก็จบสิ้นลง ๒๒.๐๐ น. กว่า ในขณะที่เถ้าแก่เนี้ยกำลังจะปิดร้านอยู่นั้น ประตูร้านก็ถูกผลักออกเบาๆ ผู้ที่เข้ามาก็คือหญิงวัยกลางคนกับเด็กชายสองคน พอเห็นเสื้อโอเวอร์โค้ทที่เก่าและเชย เถ้าแก่เนี้ยก็นึกขึ้นมาได้ว่า เป็นลูกค้าคนสุดท้ายในวันส่งท้ายปีเก่าของปีที่แล้วนั่นเอง “ขอบะหมี่น้ำหนึ่งชามได้มั๊ยคะ” “ได้ค่ะ ได้ค่ะ เชิญนั่งตามสบายนะคะ” เถ้าแก่เนี้ยนำพวกเขาไปนั่งที่เดิมที่เคยนั่งเมื่อปีที่แล้ว โต๊ะเบอร์สอง พลางตะโกนว่า “บะหมี่น้ำหนึ่งชาม” เถ้าแก่รับคำพลาง จุดเตาที่เพิ่งจะดับไปพลาง “ได้ครับ บะหมี่น้ำหนึ่งชาม” เถ้าแก่เนี้ยแอบไปพูดที่ข้างหูของเถ้าแก่ว่า “นี่ตาแก่ ต้มบะหมี่ให้พวกเขาสามชามไม่ได้หรือ” “ไม่ได้ ถ้าทำแบบนั้นจะทำให้พวกเขาอายและไม่สบายใจได้รู้มั๊ย” สามีตอบพลาง โยนบะหมี่อีกครึ่งก้อนลงไปในหม้อที่น้ำกำลังเดือดพล่าน เดินไปยืนข้างภรรยาแล้วก็ยิ้ม ภรรยาก็พูดขึ้นว่า.... “เห็นเธอซื่อๆ ทึ่มๆ ไม่นึกเลยว่าจิตใจก็ดีเหมือนกันนะ” ฝ่ายสามีเดินไปตักบะหมี่ชามใหญ่ที่กลิ่นหอมชวนกินชามนั้นแล้วให้ภรรยายกไปให้สามแม่ลูก สามแม่ลูกนั่งล้อมชามบะหมี่ กินไปพลางคุยไปพลาง เสียงคุยของสามแม่ลูกดังถึงหูของตายาย “หอมจังเลย ยอดไปเลยอร่อยจริงๆ” “ปีนี้สามารถกินบะหมี่ของร้านฮอกไกได้ นับว่าไม่เลวทีเดียว” “ถ้าปีหน้าสามารถมากินได้อีกก็ดีนะสิ” กินเสร็จก็จ่ายเงินไปหนึ่งร้อยห้าสิบเยนสามแม่ลูกก็เดินออกจากร้านฮอกไกไป “ขอบคุณค่ะ(ครับ) สวัสดีปีใหม่ค่ะ(ครับ)” มองตามหลังสามแม่ลูกจนลับหายไป จากคุณ : PurpleWizard เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 20:24:24

ความคิดเห็นที่ 2 สองตายายก็ยกเรื่องสามแม่ลูกมาพูดซ้ำแล้วซ้ำอีกไปได้ระยะหนึ่ง ในวันสิ้นปีของสามปีมานี้ กิจการของร้านฮอกไกดีมาก สองตายายต่างก็ยุ่งจนไม่มีเวลาคุยกันแต่พอเวลา ๒๑.๐๐ น.ไปแล้ว สองตายายก็เริ่มกระวนกระวายใจขึ้นมา พอถึงเวลา ๒๒.๐๐ น. พนักงานในร้านต่างก็รับอั่งเปาแล้วก็แยกย้ายกันกลับไป พอคนกลับไปหมดแล้ว เจ้าของร้านทั้งสองก็ช่วยกันเอาป้ายราคาบะหมี่ในร้านที่เขียนไว้ว่า “บะหมี่ชามละสองร้อยเยน” ที่แขวนไว้ตามผนังทั้งหมดพลิกกลับหลังแล้วช่วยกันเขียนใหม่ว่า “บะหมี่ชามละร้อยห้าสิบเยน” และเถ้าแก่เนี้ยก็เอาป้าย “จองแล้ว” ไปวางไว้บนโต๊ะเบอร์สอง เหมือนกับว่าจะมีเจตนารอแขกที่ลูกค้าออกจากร้านไปหมดแล้วถึงจะมาอย่างนั้นแหละ ๒๒.๓๐ น. ในที่สุดสามแม่ลูกก็ปรากฏตัวขึ้น พี่ชายสวมเครื่องแบบมัธยมของรัฐแห่งหนึ่ง น้องชายสวมเสื้อแจ็คเก็ตที่พี่ชายสวมเมื่อปีก่อนดูหลวมและไม่พอดีตัว เด็กทั้งสองโตขึ้นมาก ส่วนผู้เป็นแม่ก็ยังคงสวมเสื้อโค้ทลายสก๊อตที่ทั้งเก่าและเชยแถมสีซีดตัวเดิม “เชิญค่ะ เชิญค่ะ” เถ้าแก่เนี้ยกล่าวทักทายอย่างมีน้ำใจ ใบหน้าอันยิ้มแย้มและท่าทางต้อนรับอย่างเต็มที่ของเถ้าแก่เนี้ย ทำให้ผู้เป็นแม่นั้นเปล่งคำพูดออกมาอย่างงกงกเงิ่นเงิ่นว่า “รบกวนช่วยทำบะหมี่น้ำให้สักสองชามได้ไหมคะ” “ได้ค่ะ เชิญนั่งทางนี้ค่ะ” เถ้าแก่เนี้ยนำแม่ลูกไปนั่งยังโต๊ะเบอร์สอง แล้วรีบเอาป้าย “จองแล้ว” ออกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วตะโกนบอกไปทางครัวว่า “บะหมี่น้ำสองชาม” “ได้ครับ บะหมี่น้ำสองชามได้เดี๋ยวนี้แหละครับ” เถ้าแก่พลางตอบ พลางโยนบะหมี่ลงไปในหม้อน้ำสามก้อน สามแม่ลูกกินไปพูดไป ดูแล้วเหมือนมีความสุขกันมาก สองสามีภรรยาที่ยืนอยู่หลังโต๊ะทำบะหมี่ได้รับรู้ถึงความสุขที่พวกเขาได้รับกัน ในใจก็พลอยเบิกบานไปด้วย “ลูกรัก วันนี้แม่ต้องขอบคุณลูกๆ เป็นอย่างมาก” “ขอบคุณ ?” “ทำไมครับ” จากคุณ : PurpleWizard เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 20:26:05

ความคิดเห็นที่ 3 “เรื่องเป็นอย่างนี้.....คือคุณพ่อของลูกที่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไป ได้ทำให้คนอีกแปดคนได้รับบาดเจ็บ และทางบริษัทประกันก็ไม่รับผิดชอบในส่วนนั้น ในช่วงหลายปีนี่ทำให้เราต้องจ่ายเงินเดือนละห้าหมื่นเยนทุกเดือน” “เอ๊ะเรื่องนี้เราก็ทราบกันอยู่แล้วนี่ครับ” ผู้เป็นพี่ตอบ ส่วนเถ้าแก่เนี้ยได้แต่ตั้งใจฟังอย่างเงียบๆ อยู่หลังโต๊ะทำอาหาร “แต่เดิมนั้นเราต้องชำระหนี้ไปจนถึงปีหน้าเดือนมีนาคม แต่ตอนนี้เราได้ชำระหนี้ไปหมดแล้ว” “จริงๆ หรือครับ แม่” “จริงสิจ๊ะ นี่เป็นเพราะว่าพี่ชายของลูกขยันไปส่งหนังสือพิมพ์ ส่วนตัวลูกเองก็ช่วยแม่ซื้อกับข้าวทำอาหาร ทำให้แม่ไปทำงานได้อย่างเต็มที่ ทางบริษัทจึงได้ให้เงินเบี้ยขยันพร้อมทั้งเงินโบนัสพิเศษอื่นๆ อีก จึงทำให้วันนี้สามารถชำระในส่วนที่เหลือได้หมด” “ว้าว แม่ครับ พี่ครับ อย่างนี้ก็วิเศษสิครับ แต่ว่าต่อไปขอให้ผมได้ช่วยทำอาหารต่อไปเถอะนะครับ” “ผมก็จะส่งหนังสือพิมพ์ต่อนะครับ ไอ้น้องชายเราต้องร่วมแรงร่วมใจกันสู้หน่อยแล้วนะ” “ขอบใจลูกทั้งสองมาก ขอบใจจริงๆ” “แม่ครับผมกับน้องก็มีความลับจะบอกกับแม่เหมือนกันครับ คือวันอาทิตย์หนึ่งของเดือนพฤศจิกายน โรงเรียนของน้อง ได้แจ้งให้ผู้ปกครองไปเยี่ยมชมนักเรียนในห้องเรียนในวันพบผู้ปกครอง คุณครูของน้องได้แนบจดหมายมาอีกหนึ่งฉบับว่า เรียงความของน้องได้ถูกคัดเลือกให้เป็นตัวแทนของฮอกไกโด เพื่อไปแข่งขันเรียงความทั่วประเทศ นี่ผมได้ยินมาจากเพื่อนๆ ของน้องนะครับผมถึงทราบ ดังนั้น ในวันนั้นผมจึงไปเป็นตัวแทนแม่ไปร่วมในงานวันพบผู้ปกครองของน้อง” “จริงหรือลูก แล้วต่อมาล่ะ” “หัวข้อที่คุณครูให้เรียงความคือ “ความปรารถนาของข้าพเจ้า”” “น้องได้เอาเรื่องของบะหมี่น้ำหนึ่งชามมาเขียนเป็นเรียงความแล้วยังได้อ่านต่อหน้าทุกคนด้วย” “เรียงความเขียนว่าหลังจากที่คุณพ่อประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์แล้วได้ทิ้งหนี้สินให้เรามากมาย เพื่อที่จะชำระหนี้ คุณแม่ต้องทำงานดึกดื่นหามรุ่งหามค่ำทุกวัน แม้แต่เรื่องของผมที่ต้องไปส่งหนังสือพิมพ์ น้องก็ยังเอาไปเขียนเลย” “ยังมีอีกน้องยังเขียนถึงในคืนวันที่ ๓๑ ธันวาคม พวกเราสามคนแม่ลูกได้มาล้อมวงกันกินบะหมี่น้ำอร่อยมากสามคนกินบะหมี่น้ำแค่ชามเดียว คุณตาคุณยายเจ้าของร้านยังกล่าวขอบคุณพวกเรา แล้วยังอวยพรวันปีใหม่ให้พวกเราอีก เสียงเหล่านั้นเหมือนกับว่าให้กำลังใจให้เข้มแข็งที่จะยืนหยัดมีชีวิตอยู่ต่อไป พยายามปลดเปลื้องหนี้สินทั้งหลายของคุณพ่อให้หมดให้เร็วที่สุด” “ด้วยเหตุนี้น้องจึงได้ตัดสินใจว่าโตขึ้นน้องจะเปิดกิจการร้านบะหมี่ แล้วจะต้องเป็นเจ้าของร้านบะหมี่ยอดเยี่ยมอันดับหนึ่งของญี่ปุ่นอีกด้วย แล้วยังจะให้กำลังใจแก่ลูกค้าทุกคนขอให้มีความสุขครับ ขอบคุณครับ” จากคุณ : PurpleWizard เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 20:27:24

ความคิดเห็นที่ 4 สองตายายเจ้าของร้านบะหมี่ที่ยืนฟังอยู่หลังโต๊ะทำบะหมี่จู่ๆ ก็หายตัวไป พวกเขาไม่ได้หายไปไหนเลย เพียงแต่คุกเข่าอยู่ใต้โต๊ะ ในมือถือปลายผ้าขนหนูกันคนละข้าง พยายามซับน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุดเหมือนทำนบพัง อย่างไม่ลดละ “พอน้องอ่านเรียงความจบ คุณครูก็พูดว่า “วันนี้พี่ชายได้มาเป็นตัวแทนของคุณแม่ ดังนั้นขอเชิญพี่ชายขึ้นมากล่าวอะไรสักหน่อยค่ะ”” “จริงหรือลูก แล้วลูกทำอย่างไรหละ” “ก็มันกะทันหันเกินไป ตอนแรกๆ ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ผมจึงพูดว่าขอบคุณทุกคนที่เอาใจใส่น้องผมเป็นอย่างดี น้องผมต้องไปจ่ายตลาดซื้อกับข้าวกลับมาหุงหาอาหารทุกวัน ดังนั้นในเวลาที่เพื่อนๆ ทุกคนมีกิจกรรมกันในตอนเย็นก็มักจะอยู่ร่วมกิจกรรมต่างๆ ไม่ได้เพราะต้องรีบกลับบ้าน เมื่อเป็นอย่างนี้คงจะทำให้ทุกคนวุ่นวายกันพอสมควร” “เมื่อครู่นี้ตอนที่ได้ยินน้องอ่านเรียงความเรื่องบะหมี่น้ำหนึ่งชาม ผมรู้สึกอายมากแต่พอได้เห็นน้องยืดอกอ่านเรียงความเรื่องบะหมี่น้ำหนึ่งชามด้วยเสียงอันดังนั้นจนจบ ถึงได้รู้สึกว่าความรู้สึกอายเมื่อสักครู่นี้ถึงจะเรียกว่าเป็นความอายจริงๆ” “หลายปีมานี้ ความกล้าของคุณแม่ที่จะสั่งบะหมี่น้ำหนึ่งชามนั้นเพื่อกินกันสามคนนั้น ผมกับน้องจะไม่มีวันลืมเป็นอันขาด ผมและน้องจะต้องขยันและดูแลแม่เป็นอย่างดีและผมขอฝากน้องของผมให้ทุกคนช่วยดูแลด้วยครับ” สามแม่ลูกกุมมือกันเงียบๆ ตบไหล่ กินบะหมี่อย่างมีความสุขกว่าทุกๆ ปี จ่ายเงินไปสามร้อยเยน กล่าวขอบคุณค้อมตัวลงเคารพและเดินออกจากร้านไป เจ้าของร้านมองตามหลังสามแม่ลูกไป เจ้าของร้านจึงได้รู้สึกว่าปีนี้ได้ผ่านไปแล้วจริงๆ พร้อมกับกล่าวว่า “ขอบคุณค่ะ(ครับ) สวัสดีปีใหม่ค่ะ(ครับ)” .......และแล้วก็ผ่านไปอีกปีหนึ่ง พอถึงเวลา ๒๑.๐๐ น. ทางร้านฮอกไกก็วางป้าย “โต๊ะจอง”ไว้บนโต๊ะเบอร์สองและเฝ้ารอคอยการมาเยือนของสามแม่ลูกเช่นเคย แต่ในปีนั้นสามคนแม่ลูกไม่ได้มาปรากฏตัวที่ร้านเลย แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 53 20:32:09 จากคุณ : PurpleWizard เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 20:30:01

ความคิดเห็นที่ 5 ปีที่สอง ปีที่สาม โต๊ะเบอร์สองก็ยังคงว่างอยู่เช่นเดิม สามแม่ลูกไม่ได้มาที่ร้านฮอกไกอีกเลย กิจการของร้านฮอกไกดีมาก ภายในร้านมีการตกแต่งใหม่โต๊ะเก้าอี้ก็มีการเปลี่ยนใหม่ จะมีก็แต่โต๊ะเบอร์สองที่เก็บรักษาไว้เหมือนเดิม “นี่มันเรื่องอะไรกัน” ลูกค้าหลายคนต่างก็ถามด้วยความกังขา เถ้าแก่เนี้ยก็เลยเล่าเรื่องบะหมี่หนึ่งชามให้แก่ลูกค้าฟัง โต๊ะเก่าตัวนั้นวางอยู่กลางร้านเหมือนกับว่าเป็นการให้กำลังใจตัวเองอย่างหนึ่ง และก็ไม่แน่ว่าวันใดวันหนึ่งลูกค้าทั้งสามอาจจะกลับมาอีก พวกเขาหวังว่าจะใช้โต๊ะเก่าตัวนั้นในการต้อนรับลูกค้าทั้งสามของเขา โต๊ะเบอร์สองตัวนั้นเปลี่ยนเป็นชื่อว่า “โต๊ะแห่งความสุข” ลูกค้าต่างก็พูดต่อๆ กันไป มีนักเรียนหลายคนอยากเห็นโต๊ะตัวนี้ถึงขนาดที่ว่านั่งรถมาจากที่ไกลแสนไกลมากินบะหมี่ และเจาะจงที่จะนั่งโต๊ะตัวนี้ ผ่านวันที่ ๓๑ ธันวาคม ไปอีกหลายๆ ปี พอถึงวันสิ้นปีหลังจากปิดร้านแล้ว เจ้าของร้านค้าในละแวกใกล้เคียงร้านฮอกไกก็มักจะมารวมตัวฉลองโดยการกินบะหมี่ที่ร้านฮอกไก กินไปพลางก็รอเสียงระฆังส่งท้ายวันสิ้นปีเก่าไปพลาง แล้วทุกคนก็ไปวัดเพื่อไหว้พระด้วยกัน เป็นธรรมเนียมมา ๕-๖ ปีแล้ว ในวันนี้พอเลย ๒๑.๓๐ น. ไปแล้ว เจ้าของร้านขายปลามาถึงก่อนพร้อมทั้งนำซาซิมิมาด้วย ต่อจากนั้นก็มีคนมาเรื่อยๆ เป็นระยะ บ้างก็เอาเหล้า บ้างก็เอาอาหารกับแกล้มมา ปกติแล้วก็จะรวมตัวกันได้ประมาณ ๓๐-๔๐ คน ต่างก็คึกคักกันมาก ทุกคนที่มานั้นต่างรู้ตำนานเกี่ยวกับโต๊ะเบอร์สอง ทุกคนก็พยายามไม่เอ่ยถึงมันแต่ในใจต่างก็คิดกันว่า วันนี้ “โต๊ะจอง” ตัวนั้นไม่มีคนที่พวกเขาเฝ้ารอมานั่ง มันคงจะว่างเปล่าเพื่อส่งท้ายปีเก่าอีกเช่นเดิม พวกเขาบ้างก็กินเหล้า บ้างก็กินบะหมี่ บ้างก็เข้าๆ อออๆ ครัวเพื่อเตรียมกับข้าวกับแกล้ม ต่างก็กินกันไปคุยกันไป พูดเรื่องการค้าบ้าง คุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ แม้แต่น้ำทะละขึ้นลง ในระยะนี้บ้านไหนมีเด็กเกิดใหม่ ก็นำมาพูดคุยกันในวงสนทนา คุยมันทุกๆ เรื่อง จนเหมือนกับว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน จากคุณ : PurpleWizard เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 20:31:49

ความคิดเห็นที่ 6 เวลาผ่านไปจนถึง ๒๒.๓๐ น. ทันใดนั้นเองประตูร้านก็ถูกผลักเบาๆ ทุกคนในร้านหยุดพูดคุยกัน สายตาทุกคู่มองตรงไปยังประตูร้าน ชายหนุ่มสองคนยืนสง่าในชุดสูทสากล พาดโอเวอร์โค้ทไว้บนแขน พอเห็นว่าผู้ที่มาเป็นใคร ทุกคนก็รู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มผ่อนคลายลง และเริ่มสนทนากันต่อไปอย่างคึกคัก ในขณะที่เถ้าแก่เนี้ยกำลังจะพูดว่า “ขอโทษนะค่ะ ที่นั่งเต็มหมดแล้วค่ะ” เพื่อปฏิเสธลูกค้าที่ไม่ได้รับเชิญอยู่นั้น ก็มีหญิงคนหนึ่งสวมชุดกิโมโนเดินเข้ามายืนระหว่างกลางของชายหนุ่มทั้งสองคน ทุกคนในร้านแทบจะหยุดหายใจเมื่อได้ยินคุณนายผู้นั้นพูดว่า “เอ้อ รบกวน รบกวนช่วยทำบะหมี่ให้สามชามได้ไหมคะ” ทันทีที่เถ้าแก่เนี้ยได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที เวลาผ่านไปสิบกว่าปีแล้วภาพของสามแม่ลูกในความทรงจำกับภาพของสามแม่ลูกตรงหน้า เธอพยายามจะนำทั้งสองภาพมาวางซ้อนกัน เถ้าแก่เนี้ยที่ยืนตะลึงอยู่ที่โต๊ะทำบะหมี่ ชี้นิ้วไปยังทั้งสามแม่ลูก “พวกคุณ..พวกคุณ” เขาพูดได้เพียงแค่นั้น คำพูดทุกคำจุกอยู่ที่คอ ชายหนุ่มหนึ่งในสองคนเห็นท่าทีของเถ้าแก่เนี้ยที่ทำอะไรไม่ถูก ก็เลยพูดกับเถ้าแก่เนี้ยว่า “พวกเราสามคนแม่ลูก ที่เมื่อสิบสี่ปีก่อนในวันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่มาสั่งบะหมี่น้ำหนึ่งชามทางกันสามคนไงครับ และพวกเราก็ได้รับกำลังใจจากบะหมี่น้ำชามนั้น พวกเราจึงได้สามารถยืนหยัดมาถึงวันนี้ได้” หลังจากนั้นก็อพยพครอบครัวไปอาศัยอยู่กับยายที่อำเภอชิกะ ปีนี้ผมสอบผ่านได้เป็นนายแพทย์ ตอนนี้เป็นแพทย์ฝึกหัดแผนกกุมารเวชที่โรงพยาบาลเกียวโต ปีหน้าเดือนเมษายนก็จะย้ายมาประจำโรงพยาบาลกลางของซับโปโรแล้ว” “วันนี้พวกเราก็เลยแวะมาที่โรงพยาบาลเพื่อทำความรู้จัก และฝากเนื้อฝากตัวแล้วเลยไปไหว้สุสานของคุณพ่อ และน้องชายที่ครั้งหนึ่งเคยใฝ่ฝันว่าจะเป็นเจ้าของกิจการร้านบะหมี่นั้น ขณะนี้ได้ทำงานในธนาคารเกียวโต ได้เสนอความคิดที่เลิศเลออย่างหนึ่งก็คือ...ปีนี้ในวันส่งท้ายปีเก่า พวกเราสามคนแม่ลูกจะมาเยี่ยมคารวะเจ้าของร้านบะหมี่ฮอกไกที่ซับโปโร และทานบะหมี่น้ำสามชามของร้านฮอกไกด้วย” สองตายายฟังไปพลาง พยักหน้าไปพลางด้วยน้ำตาคลอเบ้า เถ้าแก่ร้านขายผักที่นั่งอยู่ตรงหน้าประตู พยายามใช้แรงอย่างเต็มที่ที่จะกลืนบะหมี่คำที่คาอยู่ในปากลงไปในคอแล้วลุกขึ้นยืนพูดว่า “อ้าวเถ้าแก่ เป็นอะไรไปหละ อุตส่าห์เตรียมการมาตลอดสิบปีเพื่อเฝ้าคอยวันนี้ “โต๊ะจอง” ตัวนั้นไงที่พวกเถ้าแก่จองให้ลูกค้าที่จะมาตอนหลังสิบโมงของคืนวันสิ้นปีไง รีบๆ ต้อนรับพวกเขาสิ เร็วเข้า” ในที่สุดเถ้าแก่เนี้ยก็ได้สติ ตบไหล่ของเถ้าแก่ร้านขายผัก แล้วพูดว่า “ยินดีต้อนรับค่ะ เชิญนั่งข้างในค่ะ นี่ตาเฒ่าบะหมี่น้ำสามชามโต๊ะสอง” เถ้าแก่ที่ยืนตะลึงอยู่ก็รีบปาดน้ำตาแล้วรับคำว่า “ครับ..บะหมี่น้ำสามชาม” แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 53 20:34:10 จากคุณ : PurpleWizard เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 20:33:09

ความคิดเห็นที่ 7 หากดูกันตามจริงแล้ว สิ่งที่เถ้าแก่ร้านบะหมี่ทั้งสองได้ให้ไปมันไม่ได้มีค่ามากมายอะไรเลย มันเป็นแค่เพียงบะหมี่ไม่กี่ก้อน คำพูดที่จริงใจและให้กำลังใจเพียงไม่กี่คำ รวมทั้งคำอวยพรว่า “ขอบคุณค่ะ(ครับ)” “สวัสดีปีใหม่ค่ะ(ครับ)” ก็เท่านั้นเอง แต่มันกลับให้ผู้ที่ถูกความจริงอันโหดร้ายบีบให้จมอยู่ในสถานการณ์คับขัน ได้สามารถกลับมามีชีวิตอีกครั้ง นิทานเรื่องนี้บอกว่า...อย่าพยายามมองข้ามตัวเอง ตัวเราเองสามารถมีอิทธิพลต่อสิ่งแวดล้อมให้น่าอยู่ได้ บางทีมันอาจจะเป็นเพียงแค่ความใส่ใจ ความห่วงใยอันจริงใจเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ก็สามารถนำพาเอาแสงสว่างอันเจิดจรัสอย่างไม่มีขีดจำกัดมาสู่โลกได้ การเป็นผู้ให้จะมีความสุขอย่างไม่รู้ตัว แต่การให้อย่างไม่รู้ตัวนั้นอาจเป็นยารักษาโรคร้ายได้อย่างทรงประสิทธิภาพได้ เราจะสามารถมอบหัวใจแห่งความรัก และความเมตตาที่เราอัดเก็บไว้ในใจมาเป็นเวลานานแสนนานนั้น มอบให้กับคนอื่นด้วยความเต็มใจ จุดประกายแห่งความสว่างแก่โลก ถึงแม้จะเป็นแสงเพียงริบหรี่เท่านั้น...แต่สำหรับคืนอันหนาวเหน็บ เย็นยะเยือกของฤดูหนาว มันเป็นประกายแห่งความอบอุ่นและแสงสว่างอันสุกสกาวจริงๆ เรื่องนี้ตอนที่เกิดขึ้นที่ญี่ปุ่นทำให้คนญี่ปุ่นรู้สึกประทับใจมานับไม่ถ้วนแล้ว ดังนั้น จึงมีคนพูดกันว่า “ใครที่อ่านนิทานเรื่องนี้แล้ว ไม่มีใครเลยที่จะไม่หลั่งน้ำตาให้” ถึงแม้คำพูดนี้ออกจะเกินจริงไปบ้าง แต่ก็มีคนจำนวนมากที่ได้อ่านนิทานเรื่องนี้แล้ว รู้สึกประทับใจจริงๆ จนน้ำตาร่วง และน้ำตาที่ร่วงรินเหล่านั้น มันไม่ใช่น้ำตาจากความรันทดใจ แต่เป็นน้ำตาที่หลั่งให้แก่ความประทับใจต่อความห่วงใยอย่างจริงใจ และน้ำใจไมตรีอันกว้างขวางที่มอบให้แก่เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน (นักเขียนนิรนาม) จากคุณ : PurpleWizard เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 20:36:11

ความคิดเห็นที่ 8 เคยอ่านแล้ว แต่อ่านกี่ครั้งก็ยังประทับใจ ^ ^ จากคุณ : fallen_angel เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 20:37:31

ความคิดเห็นที่ 9 นู๋ม่วงเพิ่งเคยอ่าน แบบว่าอ่านแล้วรู้สึกดีจัง ^__^ จากคุณ : PurpleWizard เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 20:39:19

ความคิดเห็นที่ 10 ซึ้งอ่ะ ที่รัก สักวันเราคงเป็นวันของเราเหมือนแม่ลูกสามคนนั้นเนอะ ฮึดๆๆๆ สู้ๆ หุหุ จากคุณ : สัญญา กาสะลอง เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 20:49:14

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้วซึ้งมาก น้ำตาไหลเลย ขอบคุณที่หาบทความดี ๆ มาให้อ่านกันนะคะ จากคุณ : PimMy PG เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 20:51:22

ความคิดเห็นที่ 12 ^^!! ยังไม่ได้อ่าน แต่เข้ามา รู้สึกว่า บรรยากาศมันอบอุ่นหว่ะ ค้าบบบ จากคุณ : จอมทัพไร้ดาว เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 20:57:03

ความคิดเห็นที่ 13 #12  กลับขึ้นไปอ่านเดี๋ยวนี้เลยคุณพี่ จากคุณ : PurpleWizard เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 20:58:46

ความคิดเห็นที่ 14 มันยาววะค้าบ >_<!! เเต่เดวจะตั้งใจอ่านดู คริๆ จากคุณ : จอมทัพไร้ดาว เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 21:03:18

ความคิดเห็นที่ 15 ไอเราเห็นหัวทู้นึกว่าไปมา ยาวดีนะ อ่านละซึ้งดี จากคุณ : เสมอมา เสมอไป เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 21:21:05

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นความรู้สึกดีๆ เป็นความประทับใจ และ เป็นอีกหนึ่งบทความที่เตือนให้เราทุกคนจริงใจ ห่วงใย ต่อกัน ไม่ว่าจะคนรอบข้างตัวเรา หรือ คนที่เราไม่รู้จัก แค่เพียงความรู้สึกดีๆ เพียงน้อยนิดก็ทำให้ใครอีกหลายคนรู้สึกดีไปด้วยกับเรา จากคุณ : PurpleWizard เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 21:27:59

ความคิดเห็นที่ 17 เจ๋งดีครับ จากคุณ : ratmo_11 เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 21:28:46

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณค่ะ ร้องไห้เลย ซึ้งใจดีจัง จากคุณ : pamaano เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 21:40:57

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านไป ปาดน้ำตาไป รุ้สึกอบอุ่นหัวใจจังเลยค่ะ จากคุณ : ชาเย็นสีฟ้า เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 22:25:35

ความคิดเห็นที่ 20 ยาวจังเลยอ่า  T^T จากคุณ : mudestiny เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 14:32:47

ความคิดเห็นที่ 21 ^^ จากคุณ : โหวตตตตต (baaball11) เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 00:59:16

ความคิดเห็นที่ 22 คิดว่าตกไปแล้วนะนี่ วันนี้มาเปิดดู ได้ขึ้นแนะนำด้วย ขอบคุณที่ช่วยโหวตนะค่ะ จากคุณ : PurpleWizard เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 09:51:38

ความคิดเห็นที่ 23 ถ้าเป็นเมืองไทยคงเป็นข้าวผัดกะเพรา ฮิฮิ ปล. แอบน้ำตาซึมด้วย จากคุณ : เพชรปู เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 11:07:50

ความคิดเห็นที่ 24 ซึ้งค่ะ น้ำตาไหล แก้ไขเมื่อ 03 ก.พ. 53 11:20:07 จากคุณ : ฟ้าสวยมาก เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 11:16:56

ความคิดเห็นที่ 25 นี่ละครับ สิ่งดีๆเล็กๆน้อยๆที่เรามักมองข้ามกันไป แค่ทักทายกัน ยิ้มให้กันแค่นี้ ทุกวันมันก็มีความสุขแล้วครับ เริ่มจากคนใกล้ๆตัว เจอพ่อแม่ก็ยิ้มให้ท่าน ก่อนออกจากบ้านก็ไหว้งามๆ หอมแก้มนิดหน่อย มาเรียนมาทำงานก็ทักทายเพื่อนๆ ออนเอ็มก็ทักไปก่อนเลยเป็นไงมั้งไรงี้ อย่างว่าคนเรามักมองข้ามสิ่งนี้ไปเลยชอบมานั่งเหงานั่งคิดมากกัน ...ทั้งๆที่ทำง่ายๆแค่นี้ความรู้สึกเหล่านั้นก็จะหายไป อย่าลืมทักทายกันนะครับ อิอิ จากคุณ : moshita เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 11:19:04

ความคิดเห็นที่ 26 T_________________________T จากคุณ : artoart เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 11:21:17

ความคิดเห็นที่ 27 ร้องไห้เลยอ่ะ T^T จากคุณ : keekoo เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 11:26:28

ความคิดเห็นที่ 28 :) จากคุณ : Elizabeth Town เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 12:25:29

ความคิดเห็นที่ 29   น้ำตาไหลล จากคุณ : maarim เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 15:08:39

ความคิดเห็นที่ 30 อ่านไป ร้องให้ไป ซึ้งมากค่า  ><~" ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ ^^ แก้ไขเมื่อ 03 ก.พ. 53 18:05:38 จากคุณ : N a r u h o d o เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 18:05:11

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณจ้ะนู๋ม่วง จากคุณ : A little dark girl เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 00:09:17

ความคิดเห็นที่ 32 เคยอ่านบ่อยค่ะ แต่อ่านกี่ทีก็น้ำตาซึมทุกทีเลย จากคุณ : Rita_Bunny เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 02:28:19

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะค่ะ นู๋ม่วงได้อ่านเรื่องนี้ครั้งแรกเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาจากหนังสือที่ให้เครดิตไว้ อ่านแล้วประทับใจมาก ไม่ถึงกับร้องไห้แต่ก็รู้สึกว่าอยากจะแบ่งปันสิ่งดีๆ เหล่านี้ให้ทุกคนได้มีความสุขจัง ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้ม คำทักทาย หรือ คำพูดเล็กๆ น้อยๆ หรือตัวหนังสือที่ผ่านเว็บบอร์ดแห่งนี้ ซึ่งลอง search ดูในอากู๋ก็เห็นว่ามันมีมานานแล้วนะเรื่องนี้ แต่ด้วยความประทับใจ ก็เลยเลือกที่จะพิมพ์ทุกตัวหนังสือจากหนังสือเล่นนั้นออกมาให้เพื่อนได้อ่านกัน อยากจะพิมพ์อย่างตั้งใจและส่งต่อสิ่งดีๆ ผ่านตัวหนังสือ ไม่อยากจะ copy จากลิงค์อื่นมาให้เพื่อนๆ ได้อ่านกัน ป.ล. อย่าลืมแบ่งปันสิ่งดีๆ เล็กน้อยเหล่านี้ให้กับคนรอบข้างตัวเรานะค่ะ ^_^ จากคุณ : PurpleWizard เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 08:48:17

ความคิดเห็นที่ 34 แจ่ม จากคุณ : จระเข้เจ้าเล่ห์ เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 10:30:02

ความคิดเห็นที่ 35 F  =   FATHER A  =   AND M  =   MOTHER I   =   I L   =   LOVE Y   =  YOU พ่อกับแม่ คือ พระผู้ประเสริฐที่สุด บอกรักพวกท่านกันให้มากๆนะครับ ก่อนที่ท่านจะไม่อยู่ให้เราได้บอกรัก จากคุณ : โชติช่วงชัชวาล เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 10:32:34

ความคิดเห็นที่ 36 ทำไมวันนี้อ่านเรื่องแนวนี้แล้วไม่อินอ่ะนะ สงสัยต่อมไม่ทำงาน (กำลังเซ็งมากๆ) เดี๋ยวค่ำๆ เข้ามาอ่านใหม่ ^__^ จากคุณ : เม่นน้อยลอยลม เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 12:03:44

ความคิดเห็นที่ 37 ต้องยอมรับเลยครับ อ่านแล้วน้ำตาไหลจริง ๆ จากคุณ : CoffeeMaya เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 13:43:18

ความคิดเห็นที่ 38 ซี๊ดด... (เสียงสูดน้ำมูกกลับ) ไม่ได้นะแรมโบ้ อย่าร้องไห้ อด...ทน..ไว้!! ฮือๆๆ ในที่สุดก็ได้กินบะหมี่พร้อมกันสามชามจนได้ จบได้เยี่ยม จากคุณ : Godzila เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 22:43:13

ความคิดเห็นที่ 39 น้ำตาไหล แบบไม่รู้ตัวเลยค่ะ ชอบจังเลย จากคุณ : toyub20 (toyub20) เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 53 03:36:49

ความคิดเห็นที่ 40   ชอบจัง จากคุณ : พลกำลัง เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 53 08:56:02

ความคิดเห็นที่ 41 อ่านกี่ทีก็ประทับใจเสมอ  ร้องไห้ทุกรอบ จากคุณ : แฟนหุ่นยนต์ > 3< (Honey_lovely) เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 53 22:58:10

ความคิดเห็นที่ 42 พอได้อ่านแล้ว รู้สึกอบอุ่นหัวใจ อย่างบอกไม่ถูก จากคุณ : 2nd_Love เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 53 01:13:47

ความคิดเห็นที่ 43 เราคนหนึ่งละที่เสียน้ำตา ขอบคุณบทความดีๆที่เล่าสู่กันฟังครับ จากคุณ : ลูกแม่แป้น เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 53 01:22:40

ความคิดเห็นที่ 44 ขอบคุณมากค่ะ ที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่านกัน จากคุณ : อุ่นใจ เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 53 10:56:49

ความคิดเห็นที่ 45 ขอสารภาพว่าน้ำตาซึมครับ ขอบคุณมากครับที่นำเรื่องดีๆมาปันกัน จากคุณ : moo_tum เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 53 16:37:50

ความคิดเห็นที่ 46 .. จากคุณ : DarkEnemy เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 53 20:48:10

ความคิดเห็นที่ 47   ขอบคุณ นู๋ม่วง นะคะ...เราจะรักแม่ให้มาก ๆ เหมือนลูกสองคนในบทความนี้เลยค่ะ อ่านแล้ว..ได้แง่คิดที่ลึกซึ้งดีจัง..^^ จากคุณ : โคโลญ เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 53 21:23:47

ความคิดเห็นที่ 48 พยายามเข้ากระทู้นี้หลายวันแล้ว คิดว่าจะได้มาดูบะหมี่น้ำ แต่กลับกลายเป็นบทความ พอได้อ่านแล้ว ขอบอกว่า..... ซึ้งมากจริง น้ำตาไหลแบบไม่รู้ตัวเลย จากคุณ : ศรีตรัง ณ เขาท่าเพชร เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 53 07:59:49

ความคิดเห็นที่ 49 น้ำตาไหลจนได้.....ชิส์ จากคุณ : แมลงภู่บนหูกระต่าย เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 53 12:58:41

ความคิดเห็นที่ 50 กลั้นน้ำตาแทบตาย...ซึ้งจริงๆ จากคุณ : tiNgrOyArrAi เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 53 10:02:37