ความคิดเห็นที่ 1 อ้าว แล้วที่เขียนๆไว้มันไม่มาในหน้านี้ด้วยเหรอ โก๊ะจัง จากคุณ : Anglina Fonne เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 06:19:21

ความคิดเห็นที่ 2 พึ่งกลับมาจาก กทม. กลับมาเปิดมาก็เจออีเมล์มรณะจากเค้าเลย แล้วจะเอาอารมณ์ไหนมาเขียนต่อ ที่เหลือ คงเป็นแค่เรื่องเศร้าแล้ว   --------------------- หลังการเดินทางอันฉุกละหุกยาวนาน เราก็มาถึงแล้ว จอร์ชรออยู่ที่ โรงแรม .. ใช้คำว่าโรงแรมคงไม่ได้ เรียกว่า เกสเฮ้าสส์แล้วกัน เกสเฮ้าเล็กๆ รอบไปด้วยพุ่มไม่ แอบเผลอนึกว่าเดินเข้าไปจะเจอกระท่อม เห็นจอร์ชนั่งรอที่ลอบบี้ เสื้อสีขาว ผมเดรดล๊อดเข้ากันได้ดีจังกับกีตาร์ที่เค้านั่งเล่นรอเราอยู่ เดินมารับ สวมกอดทักทายกัน เฮ้ออ เหนื่อยจังกว่าจะเจอยูเนี่ย ต่อว่าเค้านิดหน่อยจากอารมณ์ค้างของความเหนื่อย   เราคุยกัน เหมือนสนิทกันมานาน อย่างที่บอกว่าเป็นความรู้สึกที่เราพูดไม่ถูก ความรู้สึกสับสนพูดไม่ถูกที่ว่านี่แหละ ที่ทำให้ทุกวันนี้เดินต่อไม่ถูก เดินมาถึงห้อง เหมือนที่แอบคิดไว้ว่า เอ๊ะ แล้วถ้าเค้าจองห้องเดียวชั้นจะทำหน้ายังไง แล้วเค้าก็จองห้องเดียวกัน ทำหน้ายังไงทีนี่ อย่างน้อยเค้าก็จองไว้สองเตียงล่ะนะ ก็เลยต้องทำหน้าไปในทางว่า คงเป็นไสตล์แบคแพคเกอร์ ประหยัดไว้ก่อน แอบเอ๋อนิดนึง ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมไม่ถามออกมา เรื่องคงไม่เป็นแบบนี้ แต่ว่ามันก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว แล้วพรุ่งนี้เราก็ออกกันแต่เช้า อาจจะไม่ได้นอนด้วย ก็เลยปล่อยตามเลย เราออกมาที่ถนนบางลา ที่ป่าตอง ซึ่งต้องนั่งพี่วิน ออกมาไกลจากที่่พักพอสมควร ไปหาอาหารทะเล และก็นั่งคุยเรื่องราวที่มาที่ไปของกันและกันที่ค้างคากันมากว่าหนึ่งเดือนที่เราไม่ได้เจอกัน นอกจากส้มตำปลาร้า เค้าก็ชอบยำวุ้นเส้นเหมือนกันด้วย ยูเรียนหมาวิทยาลัยด้วยเหรอ จอร์ชสะอึกน้ำลายตัวเอง ก่อนทำหน้าเสียอารมณ์กับคำถาม เค้าเรียนจบ Biology จากหมาวิทยาลัยแห่งหน่งใน Califiornia ก็ไม่รู้นี่ เป็นชาวไร่สมุนไพรวิเศษ แถวบ้านชั้นมีแต่ชาวเขาเค้าทำกัน เค้าเป็นคนเก่ง แต่ในมุมมองบางส่วนของเราเหมมือนเอาความรู้มาใช้ในทางอบายมุข แต่ที่คือคำอธิบายของเค้า เธอว่าคนกินเหล้า กับคนใช้สมุนไพรต่างกันตรงไหน ทำไมเหล้าถึงมีขายจากร้านขายของชำหน้าบ้านจนถึงระดับโรงแรมหรู แต่สมุนไพรเธอกลับต้องไปหลบๆซ่อนหลังห้องน้ำ ตามซอกซอยทั้งๆที่ สมุนไพรที่ว่าไม่ได้ทำให้คนคนนึงกลายเป็นคนใช้ความรุนแรงหรือหยาบกระด้างเหมือนกับคนที่เป็นคนติดเหล้านะ มันทำให้เค้ากลายเป็นคนชอบยิ้ม (คนบ้า) นึกภาพพวกฮิบปี้ เดรดล๊อก น้ำไม่อาบผมไม่สระ ความรักและสันติภาพจงเจริญ พวกต่อต้านความรุนแรงและสงคราม รักสิ่งแวดล้อมและตัวตนที่ไม่ปรุงแต่ง และแสวงหาความงามของชีวิตเข้าไว้ จะเห็นภาพเค้าชัดเจนขึ้น ในโลกนี้มีหลายอย่างที่อธิบาย หรือตัดสินถูกผิด ด้วยเหตุ ด้วยผล ด้วยความแต่งต่างของพื้นเพของแต่ละคนไม่ได้ เราต้องยอมรับเรื่องของนานาจิตตังในบางที เรื่องนี้เราก็เถียงจอร์ชไม่ได้ เราเป็นคนหนึ่งที่ชื่นชอบในรสชาติสมุนไพร แต่เราไม่ใช่ผู้เสพย์ติด พยายามยกตัวอย่างของเพื่อนๆ เด็กๆหลายคนที่พอลุ่มหลงก็ไม่เป้นอันเรียน กลายเป้นคนซึมเศร้า ขี้เกียจ ขาดความรับผิดชอบ ขาดความกระตือรือล้น และก็ขังตัวเองในโลกฉ่ำแฉะของจินตนาการ แต่เอาเข้าจริงๆ อาการเหล่านั้น ไม่ได้มาจาก สมุนไพรที่ว่าเพียงอย่างเดียว เอาเข้าจริงๆ เหล้าถูกกฎหมายที่เค้าพยายามเปรียบเทียบ มีผลกระทบกว่าที่สมุนไพรจะทำร้ายใครได้เยอะ แถมทำได้อยากเปิดเผย เมื่อไหร่ก็ได้ที่ต้องการ ครอบครัวแตกแยก คนไม่ทำมาหากิน ฯลฯ เอาเป็นว่า เราไม่เถียงเค้า เพราะเราเองก็ไม่ใช่คนเกลียดปลาไหล กินน้ำแกง และอย่างน้อยสมุนไพรที่พูดถึง เอาเข้าจริงก็ยังไม่เคยทำลายเรา หรือใครๆ นอกจากเสียงหัวเราะ และอาจทำลายสมองบางส่วน ทำให้โง่ลง แต่มีความสุขขึ้น หลังจากบทสนทนายาวนาน ก็ได้เวลาจะลุยราตรี เราเดินไปเรื่อยๆ ตามถนนที่มีแต่ผู้หญิงอย่างว่า และผู้ชายต่างชาติแก่ลงพุง บอกตรงๆว่ารู้สึกอายและเสียใจแทนผู้หญิงธรรมดาหลายๆคนที่ต้องพลอยถูกมองเหมารวมไปด้วย จอร์ชเดินห่างเราประมาณสองเมตรได้ กลัวจะถูกมองว่าฝรั่งหนุ่มเซอร์แตกอย่างเค้า มีปัญญา "ซื้อ" ด้วยเหรอ สีผิวเราก็ประมาณว่าอยู่เมืองไทยไม่รุ่ง มาเดินถนนใส่กางเกงสั้นๆแบบนี้ ได้เลย มีน้องเดินมาขายดดอกกุหลาบ ยูๆ ซื้อให้แฟนยูสิ เค้าไม่ใช่แฟนชั้น จอร์ชตอบ เราเลยบอกเค้าไปว่า จำไว้นะมรึง (คำท้องถิ่นอีกหนึ่งคำ) เรากลับมาที่เกสเฮ้า ได้เวลาของสมุนไพรเราอีกแล้ว ออกมานั่งในสวนหลังห้อง หลังจากรสชาติที่คุ่นเคยซึมซับเข้าไป เสียงหัวเราะก้อเล็ดลอดออกมา เรามองหน้าเค้ามีแต่อยากจะยิ้ม และก็อย่างหัวเราะ ที่ปลายนิ้ว เบาหวิว ต้องคอยจิกอะไรไว้ตลอดเวลา ไม่งั้นจะรู้สึกว่านิ้วลอยหายไป แล้วจอร์ชก็หัวเราะ ออกมาอย่างไม่มีเหตุผล เราก็ขำตามถามว่าเค้าขำเรื่องอะไร เค้าบอกว่า เค้านึกถึงตอนที่เรานั่งหัวเราะด้วยกันที่ L A  แอล เอ เฮ้ย ยู่ฃ นี่ยูเมาแล้วยูจำผิดคนแล้ว ชั้นเคยไปแอล เอที่ไหน ยังไม่เคยไปเลยนะชิวิตนี้ จอร์ชก้อยังคงเถียงต่อไปว่า เราเจอกัน หัวเราะด้วยกันที่ แอล เอ ทำไมเราถึงลืมง่ายจัง เถียงกันไปมาก่อนที่ใครฝั่งนึงจะเข้าใจผิดไปใหญ่ L A ที่เค้าว่าคือ ชื่อย่อของ Lavatory แปลว่าห้องน้ำ อ๋อ กว่าจะเข้าใจกัน และเสียงหัวเราะก็ระเบิดออกมา เรานั่งคุยเรื่องที่ไม่ได้ศัพท์ แต่ได้เสียงหัวเราะกันค่อนข้างนาน จนกระทั่งเริ่มไม่มีคำจะหลุดจากปาก มีแต่มองตา และความรู้สึกนี้ มันก้อเกิดขึ้นอีกแล้ว ช่วยเอา ริมฝีปากนั่นไปไกลๆ หน่อยได้มั้ย มองตากัน เมาๆ แบบนี้ยังเขินได้ด้วยเหรอ แต่วันนี้ห้ามไม่ไหวแล้ว เราจูบกัน เซนเซอร์ ไม่มีภาพประกอบ จูบเบาๆของเค้าทำให้เราลอยได้ เข้านอน ต่างคนคนต่างนอน แต่ว่า เฮ้ออ นอนไม่หลับเลย   เจ็ดโมงเช้าอีกวัน เราอยู่บนรถแล้ว บนทางสู้ท่าเรือ พีพี ครั้งนี้ คงสนุกน่าดู แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 53 06:39:29 แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 53 06:31:04 จากคุณ : Anglina Fonne เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 06:22:14

ความคิดเห็นที่ 3 มาให้กำลังใจค่ะ ตามมาจากทู้ที่แล้ว อิอิ วันนี้มาแต่เช้าเลยนะคะ ^^ จากคุณ : noon_naka เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 07:25:36

ความคิดเห็นที่ 4 มาให้กำลังใจ จขกท. ค่ะ จากคุณ : หนูเกดซ่า เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 09:09:05

ความคิดเห็นที่ 5 เป็นห่วง จขกท. นะครับ พอดีแฟนเพื่อนเป็นแอร์ ก่อนเป็นแอร์ไม่ค่อยกินเหล้า บินไปต่างประเทศบ่อย ด้วยการที่เหงา เลยกินเหล้าบ่อยๆ มากๆ จะชอบพูดว่าเหล้านอกนิ่มกินแล้วเมาช้าเลยกินได้เยอะกว่า กลายเป็นคนติดเหล้า กับมาไทยก็กิน อยู่ต่างประเทศก็กิน ณ ตอนนี้เค้าเสียชีวิตไปแล้วครับ เมื่อปีที่แล้วนี้เอง ต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่เข้ามาเจือกในกระทู้ ปล.อยากเห็นรูป จขกท จัง จากคุณ : nextpantip เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 10:11:46

ความคิดเห็นที่ 6 ตามมาค่ะ  รอนานเลย นึกว่าจะไม่ต่อซะแล้ว จากคุณ : BENZAA เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 10:15:35

ความคิดเห็นที่ 7 อุ้ย มีคนตามมาด้วย พอดีพึ่งกลับมา จาก กทม.ค่ะ เลยไม่มีเวลาเขียน แล้วก็ไม่รู้ว่ามีคนอ่านอยู่ ยังไงก็อยากเขียนต่อให้จบ เขียนสังเวยรัก >.< แต่บางทีก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้า มานั่งเขียนถึงคนที่ไม่รู้ลืมเราไปแล้วหรือเปล่า แล้วเค้าคงไม่มีทางได้อ่านว่าเรามีความทรงจำเก็บเรื่องดีๆของเค้าไว้มากแค่ไหน ถึงได้อ่าน ก็คงอ่านไม่ออก แอบสงสารตัวเองนิดๆ ว่าทำอะไรอยู่เนี้ยยยย มาทำตัวเลี่ยนในบอร์ดอยู่คนเดียว คุณ Nextpantip เค้าเป็นอะไรเสียอ่ะคะ เสียใจด้วยนะคะ แล้วก็ขอบคุณที่เข้ามาเตือนค่ะ เราไม่เคยกินเหล้าเพราะเหงาเท่าไหร่อ่ะคะ ตอนเริ่มบินใหม่ ถ้าได้ไปเจอเพื่อนลูกเรือที่ถูกคอกัน ตามประเทศที่มีที่ดีๆให้ไป มีอะไรตื่นอกตื่นใจ ก็ไป แต่ว่าตอนนี้บินมานานแล้ว เบื่อ ส่วนใหญ่ก็จะเป็นวันหยุดที่ได้เจอเพื่อนๆ หรือแบบตามทริปเหมือนที่กำลังเล่าอยู่นี่แหละค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ :) ถ้าเทียบกัยสมัยเรียน ตอนนี้สงบลงเยอะเลย จากคุณ : Anglina Fonne เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 11:36:42

ความคิดเห็นที่ 8 ระหว่างทางไปท่าเรือ จอร์ชนั่งข้างๆ บนรถ เอามือวางไว้ที่ขาของเรา ไม่มีใครพูดอะไรกับใคร เราเองก็พยายามทำเนียนว่า เมื่อคืนเราไม่ได้จูบกัน แอบโกรธตัวเองนิดว่า ทำไมไม่ห้ามใจ เราตั้งใจมาที่นี่ มาเที่ยวกับคนที่เชื่อว่าเป็นเพื่อนร่วมทางที่ถูกคอ คุยกันรู้เรื่องแล้วก็ chill out ขึ้นเขาลงห้วยก็ได้ และด้วยความเป็นเจ้าของไร่สมุนไพร ความเป็นนักดนตรี ติสแตก น่าจะมีเรื่องราวที่แตกต่างออกไปจากคนทั่วๆไป มาแลกเปลี่ยนกัน แต่เราไม่ได้คาดหวังอารมณ์แบบนี้ อืมม แค่จูบ ทำลืมๆ ไป แต่ว่า ลึกๆ หลังจากเลิกกับแฟนเก่าเกือบสองปีที่ผ่านมา ที่ตลอดเวลาไม่เคยมีใครมาแทนที่เค้าได้เลย ความรู้สึกแบบนี้ก็ไม่เคยเกิดขึ้นเลย ไม่เคยจูบใครแล้วตัวเบา ไม่เคยมีหลุมอากาศในท้อง เหมือนเวลาเก่าๆพวกนั้นกับคนเก่าคนนั้น แต่มันเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ กับคนที่พึ่งเจอกันคนนี้ แต่เอ๊ะ หรือว่าเพราะสารสกัดนำเข้าจากไร่วิเศษ สลัดๆ เอาความคิดกลับมา ถึงแล้วท่าเรือ จอร์ชพาเดินลงไปห้องใต้เรือ อ้าว อดเห็นวิวเลยสิ เค้าบอกว่าขี้เกียจไปเบียดกับคนข้างบน ก็เลยได้ที่นั่งแบบยาวติดกันสองที่ เค้าไปถึงก็นอนเลย เราเลยขึ้นไปดูวิวทะเล วันแดดออกแบบนี้ พลาดไม่ได้ บินไม่เห็นเดือนเห็นตะวันมานาน ลงมามีเจ้ที่ไหนไม่รู้ มานอนที่ที่นั่งของเรา ไม่มีทางเลือกเลยต้องไปนั่งเบียดๆกับเค้า อีท่าไหนไม่รู้ เลยได้ซบที่ตรงไหล่ แล้วเราก็กลับมาใกล้ชิดกันเหมือนเดิม รู้สึกแปลกๆ ความคิดในหัวเต็มไปหมด นี่ ยู เดรดล๊อก แอบเหม็นนะเนี่ย พูดติดตลกไป จนได้ข้อสรุปกับตัวเองว่า เอาน่า ถือว่าเป็น Holiday romance ก็แล้วกัน อีกไม่กี่วันก็ไม่เจอกันอีก ก็เก็บเกี่ยวเอาความรู้สึก ดีๆไว้แล้วกัน คิดอย่างนี้ไง ถึงเจ็บตัวจนวันนี้ ถึงแล้ว พีพี นี่ไม่เหมือนประเทศไทยเลย เกาะฝรั่งป่ะเนี่ย เคยไปเกาะเต่า และก็พงัน ทีนึง แต่ว่าตอนนั้นไปดำน้ำ ไม่เห็นอะไรเลย อยู่ใต้น้ำมันทุกวัน ส่วนที่พงัน ก็ตื่นเย็น ไม่ค่อยได้เห็นสภาพ กลางวันๆ ของเกาะบ้านเราเท่าไหร่ นี่เป็นเกาะที่สาม อากาศดีมาก เดือนเหงื่อซก แต่เราเป็นคนชอบตอนเหงื่อออกมาก เดินไกลได้ไม่บ่น ไปถึงเกสเฮ้าส์ ห้องพักยังทำความสะอาดไม่เสร็จ เลยมานั่งอาบแดดริมหาด เค้าชอบมองหน้าแล้วยิ้ม แล้วก็เอามือมาบีบตรงไหล่ แปลว่าไรอ่ะ มีไรก็พูดมา พอกลับไป อ้าว มีห้องเดียวหรอก เหรอ ห้องพัก เหลือห้องเดียว เตียงเดียว แผนเค้าป่าวเนี่ย แต่จากประสบกาณ์หลายๆ คืนที่เจอกันมา เราไม่เคยได้นอนเร็วกว่าตีห้า หกโมงเช้าเลย ส่วนใหญ่ เหมือนเช่าห้องเอาไว้อาบน้ำซะมากกว่า เลยปล่อยเลยตามเลย เราออกมานั่งอาบแดดกันริมหาด จอร์ชเล่นกีตาร์ เราอาบแดด ฝรั่งรอบๆ แก้ผ้าเดิน เราแอบอายแทน เดินกันโต้งๆ แบบนี้เลยเหรอ โดนเฉพาะลูกมะพร้าวของผู้หญิงที่นั่งข้าง แอบก้มลงมามองของตัว รู้สึกอาภัพขึ้นมาทันที นึกว่าผู้ชายใส่บิกินี่ ฮ่าๆ   แล้วลุงคนนึงก็เดินมาขายเรือ เราตัดสินใจเช่าเรือลุงไป พาไป สี่ ห้า เกาะรอบๆ จำชื่อได้ไม่หมด เราเริ่มต้นวันนี้ด้วยการ snorkling เราลงน้ำทุกที่เรือหยุด ดำผุดดำว่ายกันสองคน เห็นปลาพวกนี้แล้วสบายใจจัง แล้วเค้าก็นั่งเล่นกีตาร์ จิบเบียร์เย็นๆ บนเรือหางยาว ที่จอดตากแดด บนน้ำทะเลสีฟ้าใส เรือยวบยาบตามจังหวะคลื่น หรือตามจังหวะเรกเก้ของเค้าก็ไม่รูู้ นั่งกันที่หัวเรือ พระอาทิตย์ตกแล้ว นานแค่ไหนแล้วเนี่ย ที่ไม่ได้เห็นสีดวงอาทิตย์ตกสวยแบบนี้มาก่อน เราเคยบอกเพื่อนๆลูกเรือฝรั่งว่า สีที่เราชอบที่สุด คือ Siam sunset เค้างงกันใหญ่ สีไรของยูเนี่ย   Siam sunset ของเราสวยขึ้นกว่าเดิม ตอนเค้าหันมา ยิ้ม แล้วก็ ...จูบเบาๆ... ลืมตาขึ้นมา ทะเลที่นี่สวยจัง กลับมา พวกเราเดินไปหารีสอร์ทดำน้ำก่อนที่จะมืด ต้องจองก่อนที่เค้าจะปิดซะก่อน  เพราะว่าส่วนสำคัญของการมาพักผ่อนครั้งนี้ของเราคือ การดำน้ำ โหยหามานานกว่าจะมีโอกาส ผู้ชายเดรดลอกของเราคนนี้ เป็นนักดำน้ำด้วยค่ะ ลืมบอก เรามีกิจกรรมหลายๆอย่างที่เราชอบเหมือนกัน นี่ล่ะมั้ง เค้าเรียกเนื้อคู่ licence ดำน้ำของเรา ยังเป็นแค่ open water อยู่ ดำได้ลึกแค่ 18 เมตร แต่ว่า ทริปที่เรากำลังจะจอง เค้าดำลึกกัน 40 เมตร เราเลยตื่นเต้นไปกว่าเดิม เราจะดำได้ลึกขึ้น หลังจาก คอร์สนี้ กลับที่มาที่ห้อง เราโวยวาย มาพบว่าตัวเองมีประจำเดือน แล้วชั้นจะดำได้ยังไงพรุ่งนี้ จ่ายตังค์ไปแล้ว แพลนที่วางไว้ จบลงทันที แต่นักดำน้ำเดรดล๊อกของเราบอกว่า ดำได้ เค้าไม่เคยได้ยินว่ามีประจำเดือนห้ามดำ เรายังกังวล แล้วเราก็ออกไปปาร์ตี้กันสองคน ลืมเรื่องเลือดไหลไว้ชั่วคราว ดนตรี เป็นอีกอย่างที่เรากับเค้า ดั๊น ชอบเหมือนกันอีกแล้ว เค้าพาไปบาร์ที่มีดนตรีสด เล่นเพลงเรคเก้ และเพลงร้อค เราบรรยายไม่ถูกว่า มีความสุขแค่ไหน ที่ได้ยินเพลงที่ตัวเองชอบหลังจากห่างหายไปนาน ประเทศที่เราอยู่ งานที่เราทำ หาอะไรที่เคยมีแบบสมัยที่ยังอยู่เมืองไทยยากมาก เมื่อไหร่ที่มีโอกาสดื่มด่ำกับเสียงเพลง กับวงฝีมือ แนวๆ แบบนี้ เราดี๊ด้า เป็นพิเศษ แล้ว พีน่า คาลาดาในมือ ยิ่งทำให้ดนตรีคืนนี้ เพราะขึ้น เรากับจอร์ช ปาร์ตี้กันจนร้านปิด น่าแปลกที่หน้าผับฝรั่งนี้ มีร้าบลาบอีสานด้วย ก็เลยต่อกันตรงนั้นเลย ส้มตำปลาร้าอร่อยที่สุดก็ตอนตีสามนี่แหละ เราเผ็ดก่อนเค้าอีกและ เดินกลับมาที่ห้องพัก แล้ว concentrate เค้าก็รออยู่แล้ว อันเดียวกะสมุนไพรที่ว่านี่แหละค่ะ ไม่รู้ว่าโลกนี้ มีเรื่องอะไรน่าขันนักหนา เรากะเค้าหัวเราะกันถึงหกโมงเช้า พอเราได้อารมณ์ลอยๆ แบบนี้ ก็บังคับให้เค้าเปิดเพลง Jack johnson แทนกีตาร์เรกเก้ของเค้า ทุกคืนหลังจากนั้น เราจะมีเพลงเดิมๆ จนเราเผลอหลับไป เฮ้ออ เขียนไป คิดถึงไป แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 53 16:58:26 แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 53 12:37:22 จากคุณ : Anglina Fonne เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 12:23:29

ความคิดเห็นที่ 9 มาต่อไวๆนะคะ จากคุณ : Why don't you เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 12:49:50

ความคิดเห็นที่ 10 ยังไม่มาต่ออีกหรอ รอตามอยู่ค่ะ จากคุณ : rainykub เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 15:51:40

ความคิดเห็นที่ 11 ต่อแบบยาวๆ เลยได้ป่ะคะ  เดี๋ยวจะเหมือนน้องชมพู่อ่ะ จากคุณ : BENZAA เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 15:56:48

ความคิดเห็นที่ 12 มารออ่านค่ะรีบมาต่อเร็วนะคะชอบๆๆๆ จากคุณ : lazybird69 เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 16:37:44

ความคิดเห็นที่ 13 อยากเขียนตอนนี้เลยค่ะ แต่ว่ากำลังนั่งรอเพื่อนมารับไปทานข้าว กลัวว่าเขียนๆอยู่แล้วเค้ามา แล้วจะไม่จบ พอรีบๆเขียนอะไรออกมาอ่านไม่รู้เรื่องตลอดเลย ฮ่าๆ เด๊่ยวรีบไปรีบมาค่ะ ขอบคุณที่อย่างน้อยมีคนอ่าน :) จากคุณ : แอร์รึเปล่า (Anglina Fonne) เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 16:54:23

ความคิดเห็นที่ 14 รับทราบค่าาาา.. ยังติดตามอยู่นะคะ ^^ จากคุณ : noon_naka เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 17:02:10

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณท่านผู้(ทน)อ่าน :) จากคุณ : แอร์มั้งคะ (Anglina Fonne) เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 17:07:28

ความคิดเห็นที่ 16 เราตื่นกันเจ็ดโมงgช้า หลังจากหลับไปประมาณเกือบสองชั่วโมงเอง ได้ข่าวว่า ที่รีสอร์ทดำน้ำ เค้านัดไว้ว่า เรือออก เจ็ดโมงเช้า ด้วยความง่วง เหนื่อย และแฮงค์โอเวอร์ เราทั้งสองคนเริ่มถอดใจ มีแผนสำรองว่า ถ้าเราไปถึงแล้วเค้าออกไปกันแล้ว เราก็จะไปดำตอนบ่ายกับที่อื่นแทน ส่วนเงินที่จ่ายไปก็จะให้จอร์ชเอาเก็บไว้ดำคนเดียวหลังจากที่เรากลับไปแล้ว ไม่ได้อาบน้ำกันหรอกค่ะ แปรงฟันแล้วออกมาทั้งอย่างนั้นเลย ผมเราหยิกยาวถึงก้น ส่วนเดรทลอกของเค้าก็ยาวถึงกลางหลัง นึกภาพเราสองคนเดินงัวเงียกันตอนเจ็ดโมงกว่าๆออกมั้ยวะ ว่าสภาพผมพันกันของแต่ละคนกระเซิงแค่ไหน สภาพคนเมาค้างสองคนปรากฏต่อสายตานักดำน้ำคนอื่นเมื่อเดินไปถึงอย่างน่าเอน็จอนาถใจ อ้าว รอกันทั้งลำเลยเหรอเนี้ยย ใส่แว่นตากันแดดอันโต กลบความอับอายหลังจากโดนสายตาแอบประนามจากคนอื่นๆ เราเริ่มกังวลเรื่องประจำเดือนขึ้นมาอีก แถมความดันที่เพิ่มขึ้นจากความลึกที่ลึกกว่าเดิมี่เคยดำไปถึง 40 เมตร ชั้นจะรอดกลับขึ้นมามั้ย ถ้าเป็นลมใต้น้ำขึ้นมาใครจะผายปอดชั้นล่ะ  แต่ว่า instructor ที่จะดูแลเราตอนลงไป ก็ยืนยังว่าปลอดภัย นอกจากนั้นมีนักดำน้ำผู้หญิงหนึ่งชาวออสซี่คนนึง ท่าทางทะมัดทะแมง บอกว่าเป้นนักดำน้ำมานาน บ่อยครั้งที่ต้องดำทั้งเลือด เค้าก็กลับขึ้นมาอย่างปลอดภัย และเสียงสุดท้ายจากเค้าที่นั่งอยู่ข้างๆ เค้าบอกว่า I primise you will be ok I will be next to you..... เสียงนี้แหละ ที่เราอุ่นใจ เฮ้ออ อย่างกะจะไปคลอดลูก แต่คำถามสุดท้ายที่เราถามคือ แล้วฉลามล่ะคะ ได้กลิ่นเลือดชั้น มันจะกินชั้นมั้ย ทุกคนเงียบ ไม่มีคำตอบ อ้าว ที่อย่างนี้ไม่มีใครให้ความมั่นใจเลย แต่ตกลงว่า ไปค่ะ เราไม่ค่อยห่วงตายเลย คิดถึงใต้ท้องทะเลที่สุด แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 53 19:22:43 จากคุณ : เดี๋ยวมาค่ะ (Anglina Fonne) เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 17:22:09

ความคิดเห็นที่ 17 ค่ะ  รีบไปรีบมานะคะ   กำลังสนุกเลย จากคุณ : BENZAA เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 20:09:18

ความคิดเห็นที่ 18 ระหว่างทางเดินไป แอบสมเพชคู่ของเราเล็กน้อย สาวออสซี่คนนั้นมากับแฟนหนุ่มหุ่นล่ำ พร้อม prop ดำน้ำที่เป็นของตัวเอง ทั้งสองคนดูสปอร์ทตี้กันมากๆ รอกซี่ บิลลาบอง ริบเคอรล กันทั้งตัว สภาพร่างกายพร้อมทั้งวันนี้ ส่วนเรากะจอร์ชไม่ใส่เสื้อ ใส่กางเกงตัวเดียว ผมเผ้ายังไงก็มาอย่างงั้น สภาพไม่ได้นอนกับแฮงค์โอเวอร์ ยังไม่รู้จะลงน้ำกันไหวมั้ย แต่เรากับเค้าก็แอบหุ่น X อยู่นะค้าา แอบคุย ถึงสภาพจะโกโรโกโสก็เถอะ   คุยไปคุยมา คู้รักออสซี่นี้ เป็นนักดำน้ำ เค้าบอกว่าเดินทางไปเรื่อยๆ เพื่อดำน้ำ ฟังดูเท่ห์มากเลย วันนี้คลื่นแรงมาก แล้ววันนี้ที่ร้านดำน้ำก็ไม่ได้เอาเรือลำใหญ่ออก เป็นเรือยอร์ชลำเล็กที่โดนคลื่นทีก็ลอยกันทั้งลำ มันทำให้แผนที่จะงีบก่อนลงน้ำของเราเป็นไปไม่ได้ เรือยังไม่ทันออกคู่ออสซี่เริ่มออกอาการเมาเรือ เรากับเค้านั่งกอดกันอยู่ที่หัวเรือ ซักพักนึงหันกลับมา นักดำนักทั้งสองคนกำลังให้อาหารปลาน่าจะแซนวิชที่พึ่งกินไปกันเมื่อกี๊ท่าทาง เราแอบขำกันเล็กๆ ที่คุยมาเมื่อกี๊ โม้ป่าวหว่า พอไปถึงจุดดำน้ำ เค้าปล่อยให้นักดำน้ำลงทางท้ายเรือ ทุกคนต้องตีขา ว่ายน้ำ พร้อมด้วยถังออกซิเจนบนหลัง กะเข็มขัดถ่วงน้ำหนักตัวรอบเอว มาที่ด้านหัวเรือ เพราะเราจะเริ่มกันจากดตรงนั้น คู่ของเราโดดลงมาก่อน จอร์ชไปเกือบถึงหัวเรือแล้ว ส่วนเรายังพยายามอย่างทุลักทุเล คลื่นมันแรงมาก ตีขาเท่าไหร่ ก็โดนคลื่นซัดกลับเข้ามาใกล้ๆตัวเรือ เรามาได้ถึงช่วงกลางๆ เกือบจะถึงหัวเรือ ก็ได้ยินเสียงจอร์ชร้องเรียกชื่อเรา หันกลับไปมองเค้าอย่างตกใจ ว่ามีอะไร ไม่ทันแล้วค่ะ ไม่ใช่ฉลามหรอก แม่ออซวี่เงือกสาว อาเจียนอยู่ค่ะ บนหัวเราเลย ดีที่จังหวะหันมาตามเสียงเรียก เลยรอดส่วนหัวไป ตรงไหล่นี่ เต็มๆ ปลาเล็กปลาน้อยมาตอดชั้นใหญ่เลย เฮ้ออ คนมันดวงดี เราลงน้ำไป ใต้น้้ำ ตื่นเต้นมาก เป็นครั้งแรกที่ลงลึก เราเอากล้องลงไปด้วย เป็นครั้งแรกที่เอากล้องตัวเองลงน้ำ ได้ถ่ายจากมือตัวเอง เลยเพลิน มองแต่สกรีนกล้อง ไม่มองนักดำน้ำคนอื่น ลืมห่วงเรืองเลือดไปทันที ยิ่งลงลึก ยิ่งมืด เราถ่ายรูปจนเงยหน้ามาอีกที ทุกคนหายไปแล้ว มองซ้ายขวา หน้าหลัง ไม่เจอใครเลย สายตาก็สั้นด้วย ตายแล้วชั้นทำไงดี หันรีหันขวางอยู่แป๊บบนึง มีคนมาเคาะถังออกซิเจนจากข้างบน เค้านั่นเอง แล้วเราก็จับมือกัน ดูประการังและสวรรค์ใต้น้ำไปพร้อมๆ กัน วันนี้เป็นวันที่มีความสุขมาก เราดำกันสามจุด แต่ละจุดใช้เวลาชั่วโมงกว่า ลงมาจนถึง สี่สิบนาทีโดยเฉลี่ย ในระหว่างพักให้ระดับไนโตรเจนในเลือดปรับตัวในระหว่างการดำครั้งต่อไป เราก็นอนอาบแดดบ้าง ลงนอนลอยเท้งเต้งเล่นกลางทะเลบ้าง ได้อยุ่กับเค้าทั้งวัน ในที่สวยๆแบบนี้ ความรู้สึกเราหวั่นไหว ไปจากวันแรกเยอะเลย ตอนที่ได้ยินจอร์ชบอกว่า ชั้นดำอยู่ข้างหลังเธอตลอดเวลา คอยมองเธอตลอดเวลา เธอไม่ต้องห่วงนะ ใต้น้ำวันนี้สวยขึ้นกว่าทุกครั้งที่เคยเป็นมา และสรุปว่า เรากลับขึ้นมาบนผิวน้ำอย่างปลอดภัย ทั้งจากความดัน และจากฉลาม เห็นฉลามด้วยค่ะ ตื่นเต้นมาก   วันนี้เราเริ่มใกล้ชิดกันอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ เริ่มมองหน้ากันแล้วจูบกันตลอดเวลา ไม่อยากให้วันนี้จบลงเลย พรุ่งนี้ต้องกลับแล้ว แล้วคืนนี้ ก็คงเป็นคืนสุดท้ายของเรา เราบอกเค้าว่า วันนี้ชั้นคิดถึงเธอจัง เค้าบอกว่า เราอยู่ด้วยกันทั้งวันนะ ก็เราอยู่ใต้น้ำทั้งวัน ชั้นไม่เห็นหน้าเธอเลย ได้รอยยิ้มและจูบเป้นการตอบแทน เรากลับมาถึงที่พักกันประมาณทุ่มกว่าๆ เหนื่อยมาก แต่ว่าคืนสุดท้ายก็ต้องเต็มที่กันหน่อย เราออกมาปาร์ตี้ที่ร้านดนตรีสดร้านเดิม ตลอดวันนี้จอร์จเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว จากที่รู้จักกันวันแรก กินไม่รอ ไม่ถาม ตอนนี้เริ่มเลื่อนเก้าอี้ให้ คอยตักอาหารให้ เราเริ่มเหมือนคู่รักกันมากขึ้น ตลอดวันเวลาที่เราเดิน เค้าจะโอบเราที่เอว แต่เราจะแก้เขินโดยกาดเดินกอดคอไปเลย เหมือนเพื่อนกัน แต่พอหลังๆ เราไม่รู้เริ่มตั้งแต่ตอนไหน เราเดินจับมือประสานกัน มันมีความรู้สึกอบอุ่นดีๆ ล้นผ่านนิ้วของเราทั้งคู่ออกมา เราต้องเก็บไว้อะไรที่รู้สึก พรุ่งนี้เราจะไปแล้ว ไม่อยากมีเรื่องผูกพันที่ทำให้ลืมกันลำบาก เราเลยเดินจับมือเค้าเงียบๆ แต่ใบหน้ายิ้มแย้ม ความสุขจากใจมันปิดไม่ได้นี่นะ วันนี้ดนตรีเล่นเพลงที่เราชอบ มีผู้หญิงมาเกาะแกะเค้าด้วย เราเลยแยกไปเต้นคนเดียวกะฝรั่งที่ไหนไม่รู้ก็ได้ เค้าเดินมาถามเราว่า ยูหึงชั้นเหรอ เราบอก ทำไมชั้นต้องหึงยูด้วย ไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วเค้าดึงเราไปจูบกลางลานเต้นนั่นเลย จอร์ชเต้นไม่ได้เรื่องเท่าไหร่ แต่เพลงช้าตอนนั้นกับอารมณ์แบบนี้ ทำให้เราโทษสวรรค์ขึ้นมาทันทีว่า ทำไมพรุ่งนี้เราต้องไปด้วย เวลาดีๆสั้นเสมอเลยนะ ผมเดรดลอกวันนี้กลิ่นหอมขึ้นมาแล้ว เราเดินจับมือกันกลับมาที่ที่พัก ระหว่างทางคืนนั้น มืดและเงียบเป็นพิเศษ แล้วเค้าก็เริ่มขึ้น I like you a lot since the fisrt day I met you.... เราก็อ้าวเหรอ ชั้นไม่เห็นรู้เรื่องเลย ทำเบลอไป มาบอกทำไมคะะ ชั้นกลับพรุ่งนี้แล้วได้ข่าว แล้วก็ยังไม่เห็นหนทาง เค้าบอกว่าเค้าชอบจริงๆ เค้าไม่รู้ เค้ารู้แต่ว่า อยากเจอเราอีก แล้วลึกๆ เค้าแน่ใจว่าเค้าจะได้เจอเราอีก เค้าดีใจที่เรามีเวลาดีๆด้วยกัน ขอบคุณที่เราเลือกที่จะใช้เวลาวันหยุดสั้นๆนี้กับเค้า ทางเดินกลับบ้านวันนั้นรู้สึกเหมือนไม่ได้ขยับขา เดินลอยตัวเบาๆใจหวิวๆ กลับมา ต้องข่มความรู้สึกสุดฤทธิ์ พรุ่งนี้จะกลับแล้ว Medical herb และเสียงกีตาร์กลายเป็นส่วนหนึ่งของความรื่นรมย์ก่อนนอนทุกคืนของเรา อย่าพึ่งว่าเราเป็นพวกอบายมุขจัดนะคะ เราเป็นสาวกของความรัก และสันติภาพจงเจริญกับเค้าเหมือนกัน ทำงานหนักมามาก มันเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆ และมันต้องไปพร้อมกับคนที่เรามีความรู้สึกด้วยว่าจะเป็นเพื่อนร่วมจนตนาการกันได้ เรากับเค้าเข้ากันได้ดีทั้งดนตรี และความชื่นชอบในรสสมุนไพร เวลาลิ่วลอยของเราทั้งสองคนไปด้วยกัน Stir it up, littlle darling stir it up.. come on baby.. It's been long time, since i got you on my mind.... and now you are here , I said, It's so clear There's so much we could do, baby, Just me and you... เพลง stir it up จากกีตาร์ของเค้า ถ่ายวิดีโอเก็บไว้ ตอนเค้าร้องเพลง เหมือนมีสปอตไลท์จับตรงริมฝีปาก วันนี้เราไม่ขำแล้วสิ ห้องมืดๆ ปลาว่ายน้ำกันเต็มห้องเลย เราต้องคอยสลัดหัว เพราะทุกทีที่เคลิบเคลิ้ม ปลาเล็กปลาน้อยหลากสีที่เห็นเป้นพันๆตัวใต้น้ำวันนี้ก็มาว่ายวนเวียนกันใหญ่ อาการนี้ไม่ได้เกิดจาก สารสกัดวิเศษอย่างเดียว ถ้าคนเคยดำน้ำทั้งวัน ภาพมันจะติดตากลับมา เคยนั่งเครื่องบินกลับหลังจากดำน้ำทั้งอาทิตย์ คืนนั้น ปลาว่ายน้ำกันเต็มท้องฟ้า เสียงเพลงกันฝูงปลาใน้ห้องวันนี้ ไม่ขำแล้วสิ สวยจังจนเราเหมือนฝัน ริมฝีปากเค้าวันนี้ ทำเราทรมานและก็สับสน เราต้องไปพรุ่งนี้แล้ว แล้วก็ไม่มีอนาคตระหว่างกัน ความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้เกิดกับใครมานานกว่าสองปีที่เลิกกับคนคนนั้นไป เราไม่คิดถึงเรื่องเดิมๆ แม้แต่นาทีเดียวที่ใช้เวลากันคนนี้ เราบอกเค้าว่า วันนี้ยูสวยจัง เค้าก็บอกเราว่า เธอก็สวยเหมือนกัน เค้าไม่ได้ชอบใครแบบนี้มานานแล้วตั้งแต่เลิกกับแฟนที่เค้าคบมาสามปี จนตอนนี้เกือบห้าปีแล้ว เค้าได้ยินที่เราคิดเมื่อกี๊แล้วลอกมาป่าวหว่า วันนี้จูบเค้าอุ่นจัง เราสับสนกับอะไรที่จะกำลังเกิดขึ้นข้างหน้า แต่ถึงตอนนั้นแล้ว บางทีคนเราก็ใจง่ายเลือกความสุขสั้น เพราะกลัวว่าจะไม่มีโอกาสเกิดขึ้นอีก ความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นไม่ได้ง่ายๆ .....เซนเซอร์ ไม่มีภาพประกอบ..... เค้าบอกว่า นี่เป็นคืนที่ดีที่สุด ที่เคยมีมาในชิวิตของเค้า เราได้แค่ยิ้มแล้วตอบเบาๆว่า It's beautiful... คืนสุดท้าย คืนดีๆของเรา กับอกอุ่นๆ ของเค้า พรุ่งนี้จะกลับแล้ว จะลาจากกันยังไงยังไม่รู้ เราตื่นขึ้นมาเชคไฟล์นั่นนี่นั่นนั่น แต่เช้า แล้วเข้ามาปลุกเค้าไปกินอาหารเช้า เป้นมือสุดท้ายด้วยกัน เค้าเลยให้เราเลือกว่าอยากกินอะไร เราก็อยากกินกุ้งแช่น้ำปลาแต่เช้าเลย คนเมาค้างต้องอะไรรสจัดเท่านั้น พอเราจะสั่ง พี่สาวที่ร้านอาหารบอกว่า เค้ากินได้เหรอ เค้าไม่ขายให้ เคยมีฝรั่งที่ร้านบอกกินได้ กินได้ ท้องเสียไปแล้ว มาโทษอาหารทางร้าน เค้ากินเผ็ดค่ะพี่ เค้ากินได้ เผ็ดแค่ไหน ก็มีคนกินเผ็ดทั้งนั้น ที่มาท้องเสียที่นี่ หลายรายแล้วค่ะ พี่ไม่อยากขายให้ เค้ากินส้มตำปลาร้าอ่ะค่ะ เอ่ออ กินปลาร้าได้ ก็กินกุ้งดิบได้แล้วมั้งคะ แล้วนั่นก็อาหารเช้าของเรา เราคุยกันนิดหน่อย ระหว่างทางเดินไปส่งเราที่ท่าเรือ เค้าขอบคุณ แล้วเค้าก็มีความรู้สึกดีๆ กับเราเต็มไปหมด เราต่างเสียดายที่มันสั้น เค้าหวังว่าจะได้เจอกันอีก หลังจากเราไป เค้าจะกลับสู่แพลนเดิมของเค้า คือ ไปบาหลี เราจูบลากัน ในใจเราเต็มไปด้วยอะไรที่เราพูดไม่ออก เค้ากอดเราเหมือนไม่อยากลาจาก เรือบีบแตรจะออกแล้ว   I will miss you alot girl. คำพูดสุดท้าย ก่อนเราตัดใจวิ่งผละจากไป เรามองหลังเค้า พร้อมกีตาร์ในมือเค้าเดินหันหลังไปจนเรือลับตาจากฝั่ง ดวงอาทิตย์ตกวันนนี้ สีไม่สวยเลย Siam sunset ของเราร้องเพลงเศร้า เราส่งข้อความไปบอกเค้าว่า คงเป็นเพราะสารสกัดของเค้า เรามีความสุขจัง คิดถึงเธอชะแล้ว เค้าตอบกลับมาว่า หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก เค้าคิดถึงเราเหมือนกัน เราบืนกลับมาด้วยความรู้สึกเต็มอก แอบโทษตัวเองว่าไม่น่าปล่อยความรู้สึกลึกซื้ง แล้วมันลืมยาก แต่ส่วนใหญ่ของความรู้สึกเต็มอกที่ว่า คือความสุข เรายิ้มทุกครั้งที่คิดถึงช่วงเวลาดีๆ ด้วยกัน 25 Jan 10 ถึงประเทศทะเลทรายเที่ยง คืนนี้ไปเมลเลินอีกแล้ว เฮ้ออ ยังไม่หายเหนื่อยเลp บ่ายๆ วันที่กลับมาถึง ตารางบินของเดือนกุมภาพันธ์ออกพอดี  ปรากฏว่า สื้นเดือนวันหยุดที่เรามีอยู่สองวัน ช่วงสองสามวันแรกของเดือน กพ. ตารางออกมาเป็นวันหยด เลยรวมกันได้ห้าวันอีกแล้ว รีบส่งข้อความไปทอดสะพานถึงเค้า นี่เธอ จะเร็วไปมั้ยที่จะเจอชั้นอีก วันหยุดอีกแล้วสินเดือนนี้ เค้าตอบมาสั้นๆว่า เธอควรจะมากะชั้นอีกที่บาหลีนะ เราอ่านแบบนั้น สัั้นๆอย่างงี้ เออ ไม่ไปดีกว่า นอนเตรียมตัวไป เมลเลินคืนนี้ แบบเสียอารมณ์ เฮ้ออ แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 53 20:56:51 จากคุณ : แอร์ (Anglina Fonne) เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 20:37:05

ความคิดเห็นที่ 19 เอาเพลงมาฝากด้วย จากคุณ : Anglina Fonne เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 53 20:48:52

ความคิดเห็นที่ 20 พอไปถึงเมล์เบิล เราก็ได้รับอีเมล์ที่เป็นเรื่องเป็นราวของเค้ามาถามย้ำว่า สรุปเรามีวันหยุดใช่มั้ย เราควรจะไปบาหลี แล้วก็ไปเหวี่ยงด้วยกันอีกสองสามวันที่เรามี เค้าจะไปถึงบาหลีวันที่ 28 มกราคม จะรอเราอยู่ที่หาดใกล้ๆ แอร์พอร์ท แล้วพอเราไปถึงค่อยว่าอีกทีว่าจะไปไหน เค้ายังบอกอีกว่า จะคอยเชคเฟสบุคนะ ว่าเราจะตอบเค้าไปว่าอะไร แล้วเค้าก็จอรอโทรศัพท์จากเราด้วย ความรู้สึกดีๆเป็นทุน เจออีเมล์แบบนี้ไม่ต้องคิดมากเท่าไหร่ เราตัดสินใจบอกเค้าไปว่า ไปก้อได้ เค้าก็ตื่นเต้นที่จะได้เจอกันอีก แต่เรายังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะบินไปลงที่ไหนดี เอาอีกแล้ว การเดินทางที่วางแผนรัดกุม เอาแน่เอานอนได้ เริ่มขึ้นอีกแล้ว -_-!! จอร์ชได้แต่บอกว่า จะคอยเชคทุกวันว่า สรุปว่าเราจะไปทางไหน หวังว่าเราจะไปได้ เค้ารอที่จะเจอ และจะพยายามโทรมาด้วย การเดินทางก็ไม่ได้ราบรื่นอีกแล้วคราวนี้ หนึ่ง คือเราไม่ได้คิดว่าเราจะไปหาเค้า ไม่ได้คิดว่าเค้าจะส่งเมล์มาตาม เลยไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย เพราะถ้าจะไปก็ต้องไปตั่งแต่แลนด์ดิ่่้ง แล้วต่อเครื่องไปเลย เหมือนคราวที่แล้ว ค่ะ 14 ชั่วโมงทำไฟล์ทจากเมลเบิลกลับประเทศ แล้วก็ต่อไปบาหลี ออปชั่นที่ง่ายที่สุดคือ 7 ชั่วโมงกว่าไป จากาตาร์ แล้วไปถึงที่นั่นประมาณสาม หรือสี่ทุ่ม แล้วรอรอขึ้นเครื่องไฟล์ทเช้าที่สุด ไปถึงบาหลี ประมาณ 9 โมงเช้า เส้นทางนี้เร็วที่สุด ที่เราจะไม่เสียเวลามาก และก็จะได้ใช้เวลาในบาหลีกับเค้าให้ได้มากที่สุด แต่อาจจะต้องรอต่อเครื่องเกือบทั้งคืน แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว ลองนึกภาพตามแล้วกันค่ะ 29 Jan 10 ถึงประเทศทะเลทรายอย่างปลอดภัย ไม่มีดีเลย์ คราวนี้ดูฉุกละหุกน้อยกว่าเดิม เพราะว่าเครื่องที่จะออกจากที่เราอยู่ไปจากาตาร์ออก 9 โมงเช้า เครื่องจากเมลเบิลลงจอดประมาณ 6 โมงเช้า เรามีเวลาพอที่จะกลับบ้าน อาบน้ำ แล้วจัดกระเป๋าออกมา เราไม่ได้ใช้บัตรเครดิต เพราะฉะนั้น เราไม่เคยจองไฟลท์ที่จะบินต่อไปไหนต่อไหนเลย ก็ไปลุ้นเอาสดๆตรงนั้นเลยว่า มีที่ว่างรึเปล่า การเดินทางของเราหวือหวามาโดยตลอด เสี่ยงกับการพลาด แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่พลั้งไปค่ะ แพลนเดิมคือ ไปถึงจะไปต่อแอร์เอเชียในวันรุ่งขึ้นตอนเช้า แล้วไปถึงตามที่อธิบายไว้ข้างบน พอไปถึงระหว่างรอรถมารับไปที่เครื่องบิน เราก็ไปเจอหัวหน้าชาวอินโดนีเซียที่สนิทกัน นั่งรออยู่เหมือนกัน เค้ากำลังจะกลับบ้าน พอได้ฟังแพลนเราเค้าเลยแนะนำว่า มีสายการบินของอินโดที่บินจนถึงดึกไปบาหลี ไม่ต้องนั่งรอที่แอร์พอร์ททั้งคืน เราก็มัวแต่ยุ่งๆ ลืมนึกไปเลยว่า เออจริงสิ ไม่ได้มีแค่แอร์เอเชียสายการบินเดียวนี่นามนโลกนี้ พอไปถึงพี่สาวคนนี้ก็ช่วยเหลือเกิ้อกูลทุกอย่าง พาไปส่งถึงเทอมินอล ไปซื้อตั๋ว ในที่สุดเราก็ได้ที่นั่งกับสายการบิน การูดา ไปถึงที่บาหลีตีหนึ่ง เวลาท้องถิ่น นั่นก็แปลว่าจะที่แพลนไว้ว่าจะมีสองคืนด้วยกัน เรามีเวลาด้วยกันเพิ่มอีกหนึ่งคืน ดีใจจัง รีบโทรไปหาจอร์ช เรื่องแพลนที่เปลี่ยน จะไปถึงเร็วขึ้น จากเก้าโมงเช้า เป็นตีหนึ่งวันที่สามสิบแทนนะ ส่งข้อความไปก่อน ก็ไม่มีเสียงตอบรับ โทรไปก็ไม่มีคนรับ โทรๆๆ ไม่มีคนรับอีกแล้ว ตายแล้ว ทำยังไงดี แล้วไม่ต้องนอนที่แอร์พอร์ทบากลีจนถึงเช้าเหรอเนี่ย นั่งรออย่างหมดหวัง พอดีเครื่องดีเลย์ เลยเซ็งไปใหญ่ ลองโทรเป้นครั้งสุดท้ายหลังจากรอเกือบชั่วโมง มีคนรับสายแล้ว เค้าออกไปข้างนอก ออกไปไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย เดินกลับเข้ามาเปลี่ยนกางเกงก่อนจะออกไปอีก พระเจ้าแอบเห็นใจเราอีกแล้ว ถึงตอนนี้ นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว รอจะเจอเค้าไม่ไหว ความรู้สึกเราครั้งนี้ชัดเจนขึ้นเยอะเลยว่า เราเริ่มชอบเค้าแล้ว แต่ว่าด้วยเงื่อนไขเดิมๆ คือ เราไม่รู้ว่าจะมีโอกาสแบบนี้ต่อไปอีกหรือเปล่า วันหยุดของเค้าสี่เดือน นี่ก็ผ่านไปสองเดือนแล้ว รักแท้ระหว่างวันหยุดสั้นๆแบบนี้ คงต้องอาศัยพรหมลิขิตเท่านั้น ก็เลยต้องพยายามมองข้ามความรู้สึก เอาแค่ว่า มาเจอเพราะอยากมา อยากมีเวลาดี ดีกว่าการต้องติดอยู่ในประเทศที่เราทำงานอยู่ทุกวัน   ตอนเครื่องแล่นลงจอด เรายังจำความรู้สึกได้ดี เราคิดถึงเค้า อยากวิ่งออกไปเร็วๆ แค่เวลาไม่กี่นาที ก็เหมือนรอไม่ไหวแล้ว เราเดินออกมาที่ประตู พอเค้าเห็นเราก็วิ่งถลามากอด จูบกันอย่างดูดดื่ม เหมือนโหยหากันมานาน เค้ากอดเราแน่น เราแน่ใจว่าเค้าคิดถึงเราเมือนกัน ทริปก่อนหน้านี้ที่พีพี เราค่อนข้างมีข้อจำกัดเรื่องโรงแรม คือว่านอนที่ไหนก็ได้ไม่ว่า แต่ขอห้องน้ำสสะอาด มีน้ำอุ่น และสระว่ายน้ำ ขอเยอะมากสำหรับแบคแพค แล้วทั้งสองที่พักที่พีพี ก็โอเค ถึงแม้ว่าเราไม่มีเวลานอนเลยก็เถอะ พอถึงโรงแรม ทางเดินขึ้นนึกว่าตึกบุปผาราตรี เปิดห้องเข้าไปแล้ว Ohh noo มีแต่ผ้าปูที่นอน ไม่มีผ้าห่ม ไม่มีปลอกหมอน ห้องน้ำ มีแต่น้ำก็บุญแล้ว เค้าบอกว่าเค้าไม่คิดว่าเราจะมาถึงคืนนี้ แล้วเค้าพึ่งมาถึงที่นี่ แล้วเพื่อนเค้าพักที่นี่เลยตามๆมา พรุ่งนี้ค่อยไปหาที่นอนใหม่นะ วันนี้ ไม่ต้องนอนแล้วกัน มาบาหลีใครเค้านอนกัน .. ค่ะ.. เราออกมาหาอะไรกินกัน แล้วก็จิบเบียร์ สนทนาภาษารัก ท่าทางเค้าคิดถึงเรามาก และดีใจที่เราอยู่ตรงหน้า เค้าคุยนั่นนี่นี่นั่นว่าทำอะไรบ้าง หลังจากที่เราไม่อยู่ เราตัวติดกันตลอดเวลา ความสัมพันธ์ของเราเหมือนก้าวกระโดด เรามองหน้าเค้าแล้ว บอกไม่ถูกว่า คิดถึงรอยยิ้มเค้าแค่ไหน เราเดินจับมือกันอย่างไม่ขัดเขิน จูบกันทุกครั้งที่หันมามองหน้ากัน ช่วงข้าวใหม่ปลามันก็อย่างนี้แหละนะ กลับมาที่ห้อง สิ่งที่เราคิดถึงไม่แพ้เค้าคือ Medical Herb และเสียงกีตาร์ เรกเกของเค้า บทเพลงใหม่ๆ เพิ่มขึ้นให้จำอีกเรื่อยๆ พร้อมกับคืนแรกที่บาหลี ที่เหมือนฝันอีกแล้ว เซนเซอร์ไม่มีภาพประกอบ ตื่นมา อากาศที่บาหลีดีจังตอนเช้า รีบตื่น รีบไปหาที่นอนใหม่ โดยเร็วไว ในที่สุดก็ได้เกสเฮ้า น่ารักๆ พร้อมสระว่ายน้ำหน้าห้อง และ จากุสซี่ เป็นโรงแรมที่ดีที่สุด ตั้งแต่รู้จักกันมา คืนละประมาณ 4500 บาท จากห้องเดิมที่คืนละ ไม่ถึง 100 บาท หลังอาหารเช้า เรากระโจนลงน้ำทันทีที่ถึง โลกนี้ขาดสระว่ายน้ำ และทะเล นึกภาพไม่ออกว่ามวลมนุษย์จะมีความสุขกันยังไง เราว่ายน้ำด้วยกัน หลอกล้อคลอเคลีย มีพนักงานโรงแรมมาขอถ่ายรูป ให้จูบกัน แล้วก็ทำท่าคู้รักต่างๆ วันรุ่งขึ้น รูปเราอยู่ตรงที่ล๊อบบี้ ยิ่งดูยิ่งเหมือนคู้รักฮันนีมูน ในสระว่ายน้ำ ตลอดเวลา เค้ามองเราตลอด นอนมองเราอยู่ริมสระ ด้วยสายตาที่เราบอกความหมายไม่ได้ รู้แค่ว่า นัยน์ตาเค้ามีอะไรจะบอก เราก็ไม่ค่อยได้สนใจมาก การว่ายน้ำมาเป็นอันดับหนึ่ง ตลอดทั้งทริป เค้าให้เราเป็นคนเลือกว่า อยากกินอะไรแต่ละมื้อ และอยากไปที่ไหน ทำอะไร บอกว่า มันเป็นทริปของเรา เค้าทำอะไรก็ได้ที่เราอยาก เราเดินออกไป ดูพระอาทิตย์ตก แล้วก็เดินไปหาร้านนวด เดินเท่าไหร่ก็ไม่เจอร้านที่มีเตียง แล้วนอนห้องเดียวกันได้ด้วย เจอที่นึง แต่ว่าช่วงนวดไม่อยู่เลยอดไป ประมาณว่า เราไม่อยากคลาดการเห็นหน้ากันแม้แต่นาทีเดียวนอกจากตอนหลับตานอน ต้องนอนวดแยกห้อง พอแยกได้แป็บนึง เราก็เปลี่ยนเสือผ้ารอพนักงานนวด เราก็ร้องเรียกจอร์ชว่ามานี่หน่อย เค้ารีบวิ่งออกมาทั้งบอกเซอร์เลย คนที่รอแถวนั้นเลยเห็นรูปร่างสะโอดสะองค์ของเค้าหมดเลย เค้ารูปร่างสวยเหมือนรูปปั้น มีกล้ามเนื้อสวยๆทุกที เราแอบบถ่ายรูป นู้ด แบบอาร์ทเก็บไว้ ไม่ได้ลามกนะคะ เป็นรูปร่างที่สวยจริงๆตั่งแต่เคยเห็นมา ไม่เหมือนนักกล้ามแบบนายแบบนู้ดนะ แต่เป็นแบบกล้ามเนื้อที่มีความงาม กับผมเดรดล๊อก เค้าเหมือนงานศิลปะ มากกว่าจะเป็นคนจริง เค้าสวย จากปาก ผม คิ้ว แล้วก็รูปร่าง ท่าทางการขยับร่างกาย ทุกอย่าง อ้าวลืมเลยว่าเล่าเรื่องนวดอยู่ พอมาถึง เค้าถามว่ามีอะไรเหรอ เราตอบไปว่า เปล่า คิดถึงเฉยๆ ไม่เห้นหน้าเธอสองนาที คิดถึงจัง เค้ายิ้มเดินมาจูบแล้วก็กลับไป เราได้เจอเพื่อนเค้าเมื่อตอนเย็น ดูเค้าจะภูมิใจเสนอเราเป็นพิเศษ ขอบอกว่า เพื่อนนักเซิฟของเค้า แต่ละคนน่ากินมั่กๆ อุ้ย น้ำหมากหก แต่จอร์ชหลังจากแนะนำว่าเรา ก็โอบกอดโชว์ ปิดเส้นทาง แต่เราแอบดีใจ ที่เค้าภูมิใจที่ได้เดินข้างๆ เรา แล้วก็ได้เจอเพื่อนกลุ่มเดิมตอนเย็นที่เรกเก้บาร์อีก ดูจอร์ชจะไม่ปล่อยเรานั่งว่างๆเลยถึงตอนนี้  ที่นี่เป็นบาร์เล็ก ที่นี่แหละ มีเพลงของเราเพิ่มขึ้นอีกหลายๆเพลงคืนนี้ How i wish you were here ... วงที่เล่นคืนนี้ ทำเอาเราเกือบร้องไห้ สำลักความสุขจากเสียงเพลง  และเพื่อนร่วมเวลาพิเศษคนนี้ เราไปต่อกันที่ เรกเก้ผับ ที่ใหญ่ขึ้น กว่าเดิมหลังจากเรื่มต้นกันที่ร้านเล็ก คราวนี้เป็นตอนเสริตเรกเก้ มีเวทีใหญ่ จอร์ชถอดเสื้อ ในนั้นร้อนมาก เราอาบเหงื่อต่างน้ำ นึกว่าตัวเองมาแบกข้าวสาร นะเนี่ย เราเหงื่อเข้าตาไปหมดไม่มีที่เช็ด เราจะยืมเสื้อสีขาวของเค้า แต่เค้าแอบ เฮ้ยย นิดนึงเราเลยงอน เค้าหายไปแป๊บนึงกลับมาพร้อมกับทิชชู่ แถมเช็ดเหงื่อให้ด้วย แล้วเอาเสื้อนั่นแหละ พัดให้ใหญ่เลย เราแอบงอนเค้าว่าเค้าแคร์เสื้อมากกว่า เรา เค้าบอกว่า เค้ามีเสื่อสีขาวอยู่สี่ตัวตลอดสี่เดือน เค้าแคร์เรานะอย่าเข้าใจผิด จนถึงวันนี้ จอร์ชแทบจะเริ่มเลิกดื่มเบียร์แล้ว หันมาดื่มคอกเทล์แบบหญิงๆ เหมือนเราแทน เราชอบพีน่าคาลาดา และก็ โมฮิโต ทุกครั้งที่เราสั่งเค้าจะบอกว่า สองที่ เราเคยไปบาหลีมา ห้าครั้ง เพราะฉะนั้น ตอนกลางคืน หลับตาเดินได้เลย เราไปป่วนผับดนตรีร้อคกันหลังจากนั้น จนปิด แล้วก็ไปเต้นกันต่ออีกที่นึง ที่ผู้คนเนืองแน่น แฟนเพลงเฮ้าส์ เรารู้ว่าเค้าไม่ชอบเพลงเฮ้าส์ แต่ว่าไปถึง เราสองคนก็รูดเสากันสุดฤทธิ์ เพลงช้า เราเต้นรำกัน ไม่อยากให้จังหวะดนตรจบลง เราสองคนสุดเหวี่ยงและโรแมนติคไปพร้อมๆกัน คืนนี้เราแอบมีดรามานิดนึง เราหลุดบ้าไปแล้ว แกล้งพ่นเบียร์ในหน้าเค้า เราไม่รู้ว่ามันสนุกตรงไหน เพียงแต่ว่าหลุด แล้วเราหัวเราะแต่เค้าไม่ขำ แต่เราก็ยังสนุกกันต่อ พอตอนเดินออกมาเค้าก็บอกว่า ที่หลังอย่าพ่นเบียร์แบบนี้อีกนะ มันเข้าตาเค้ามันเจ็บ เราบอกว่าอย่าพูดคำว่าอย่ากับเราไม่งั้นเราจะทำอีกเดี๋ยวนี้ แล้วสิ้นเสียงเราเค้าก็พูดคำว่าอย่าอีก แล้วนั่นแหละ ก็เต็มหน้าไปในทันที เราเดินหนี เค้าตะโกนเรียกชื่อเรา เราไม่สนใจแล้ว เค้าเดินตามมา บอกเราว่าทำไมเราต้องทำอย่างนี้ เค้าชอบเรามากๆ แล้วไม่อยากที่จะไม่ชอบเรา เราบอกเค้าไปว่า ก็รู้สึกอย่างที่รู้สึกแล้วกัน มันอาจเศร้าๆหน่อย ที่เค้าจะไม่ชอบเราแล้ว แต่ว่า นั่นมันเรื่องของเค้า แล้วน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมา เอ้ยย ตกใจ หายเมาเลย เราเช็ดน้ำตาให้เค้า แล้วขอโทษที่เราคิดว่ามันสนุก แล้วก็กลับมารักกันเหมือนเดิม ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว เราเป็นคู่รักกันไปแล้ว เราแสดงออกต่อกันอย่างคู่รัก ความรู้สึกมันอาจจะไม่แข็งแรงถึงขั้นนั้น แต่มันก็เข้มข้นมากพอต่อที่เราแสดงออกต่อกันได้มากมายแบบนี้ ----------------------------------- เราชอบจังตื่นมาในแขนของเค้า แล้วเค้าก็จูบหน้าผากเบาๆ ที่แก้มเบาๆ เราไม่รู้ว่า เรามาไกลขนาดนี้แล้ว ถ้าต่อไปไม่เจอ จะเป็นยังไง เราตัดสินใจที่จะไม่ดำน้ำกันในวันถัดมา เพราะเวลาที่อยู่ด้วยกันมีเหลือแค่วัน กับอีกครื่งวัน ถ้าเราดำน้ำ เราจะเห็นปลา เราจะไม่เห็นหน้ากัน เราเลยเลือกที่จะ อยู่ด้วยกัน ตอนตื่นมา ยากเย็นมากที่จะลุกจากเตียง อยากหยุดเวลาด้วยกันไว้อย่างนั้น ตลอดไป วันนี้ อาหารเย็นเราคือ อาหารญี่ปุ่น อีกแล้วค่ะ เราชอบเหมือนกันอีกแล้ว เรานั่งโต๊ะเตี้ย นั่งพื้น ข้างกัน แล้วเค้าน่ารักขึ้นทุกวันเวลากินข้าวตอนนี้ อาหารเย็นวันนี้ อร่อยจัง เราไปนวดกันต่อ วันนี้ได้ร้านที่มีเตียง ติดกัน เรานอนมองหน้ากัน จนเหลอหลับ แม้แต่แฟนเก่าคนนั้น เราก็ไม่เป็นถึงขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะว่า เราต่างคนต่างรู้ว่า ไม่รู้ว่าอีกเมื่อไหร่ หรือว่าจะไม่มีอีกแล้ว เราอยากซึมซับกันและกันเอาไว้ให้มากที่สุด ที่นี่ ทุกทีที่เราไป คนมองเราสองคนตลอด ไม่ว่าผุ้หญิงผู้ชาย ไม่รู้ว่าทำไม หรือเพราะเราสองคนดูเหมาะสมกันมาก ฮ่าๆ กลางวันเราเดินไม่ใส่เสื้อกัน ไม่ค่อยมีคนรู้ว่าเราเป็นนางแบบ นึกว่าเราเป็นางแบบ นาโอมิ ฮ่าๆๆ ล้อเล่นค่ะ หรือเพราะคนเค้าคิดว่า เรารักกัน ตลอดเวลาจะมีคนตะโกนว่า honeymooner? เราได้แค่ยิ้ม จับมือกันไว้แน่นแล้วหันมาจูบกันเบาๆ จะฟังดูเลี่ยนไปมั้ย ที่จะบอกว่า แทบบบไม่มีตอนไหนเลย ที่เราจำได้ว่า เราห่างกัน เค้าถามเราว่า เธอรู้มั้ย ว่าตั้งแต่เธอมาถึงจนตอนนี้ เราไม่ได้ไม่อยู่ด้วยกันแม้แต่นาทีเดียว แก้ไขเมื่อ 18 มี.ค. 53 00:39:32 แก้ไขเมื่อ 18 มี.ค. 53 00:21:10 จากคุณ : Anglina Fonne เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 00:09:31

ความคิดเห็นที่ 21 wish you were here แก้ไขเมื่อ 18 มี.ค. 53 00:42:37 จากคุณ : http://www.youtube.com/watch?v (Anglina Fonne) เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 00:41:52

ความคิดเห็นที่ 22 wish you were here จากคุณ : Anglina Fonne เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 00:43:15

ความคิดเห็นที่ 23 เมื่อไหร่จะต่อ อ่ะ จากคุณ : BENZAA เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 14:45:02

ความคิดเห็นที่ 24 ยังมีคนรออ่านนะคะ มาไวๆนะ จากคุณ : Jukday เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 16:59:55

ความคิดเห็นที่ 25 ชอบอ่ะ โรแมนติคจัง เขียนต่อนะคะ จากคุณ : pregnant fish เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 20:31:42

ความคิดเห็นที่ 26 เมื่อไหร่จะมาต่ออ่ะ  รออยู่นะะะะะะะ จากคุณ : Why don't you เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 22:07:48

ความคิดเห็นที่ 27 โทษทีนะคะ ไม่อยู่บ้าน คืนนี้มีบิน กลับมาพรุ่งนี้ ถ้ารู้ว่ามีคนรออยู่จะรีบๆๆ ปั่น เหมือนส่งการบ้านเลย อิอิ พอดีบางทีก็นึกว่านั่งเพ้อเจออยู่คนเดียวอ่ะค่ะ เลยแอบชิลๆ จากคุณ : Anglina Fonne เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 53 22:14:41

ความคิดเห็นที่ 28 คืนนี้ คืนสุดท้ายที่บาหลีแล้วสิ ความรู้สึกเดิมๆ ที่ต้องรู้ว่าคืนนี้ คืนสุดท้ายของเรา กลับมาอีกแล้ว แต่คราวนี้ รุนแรงขึ้นกว่าครั้งก่อน เราพยายามที่จะมองข้ามความเป็นจริงทั้งหมด แล้วตักตวกเวลาที่เหลืออยู่ไว้ให้มากที่สุด จากที่เราไม่ไปดำน้ำกันเพราะกลัวว่าจะเสียเวลาเห็นหน้ากันบนพื้นโลก กลายเป็นว่า ปาร์ตี้หนักจากเมื่อคืน ทำเอาตื่นนอนเกือบสี่โมงเย็น เราตื่นกันมาบ่ายๆ แผนที่วางไว้ว่าจะเช่าสกูทเตอร์ขับไปที่หาดอื่นแล้วดูพระอาทิตย์ตกด้วยกันเป็นอันต้องพับไป เพราะวันนี้ฝนเริ่มปรอยลงมาแล้ว เราเลยได้แค่ไปนั่งติดฝนอยู่ในร้านอาหารเมกซิกันร้านนึง บรรยากาศบ่ายฝนตก ทำเอาอารมณ์ที่อึมครึมอยู่แล้วไปกันใหญ่ เราไม่เหลือคำที่จะพูดอะไรกับเค้ามาก มีแต่ความคิดที่วิ่งไป วิ่งมาในหัว เค้ามองหน้าเราแล้วบอกว่า "วันนี้ เธอสวยจัง สวยกว่าทุกๆวัน ชั้นชอบเธอตอนไม่แต่งหน้า" เราได้แต่เขิน ทั้งโลกก็มียูคนเดียวนี่แหละ ที่ว่าชั้นสวย แอบเล่าให้เค้าฟังว่า ตอนหลังจากที่เลิกกับแฟนเก่าเราไปแล้ว แล้วได้กลับมานัดเจอกันอีก วันนั้นเราตื่นเต้นมาก หลังจากไม่เจอกันนาน ก็อยากให้เค้าเห็นว่า เลิกกะเค้าไปเราสวยขึ้นเป็นกอง ใช้เวลาแต่งหน้าอยู่นานมาก กะว่าลงมา ต้องเสียใจล่ะ ที่ทิ้งชั้นไป พอคนนั้นมาถึง เค้าบอกว่า "เธอไปล้างหน้าได้มั้ย" .... ขอบคุณค่ะ... หรือว่า ฝีมือการแต่งหน้าเรามันแย่จริงๆ เค้าหัวเราะ และบอกว่า เค้าไม่มีทางพูดกับเราแบบนั้น เราจำได้เต็มสองหู วันนี้เค้ามองหน้าเราทั้งวัน เวลาที่เรากินข้าวกัน เราจะนั่งคนละฝั่งเสมอ พอนึกได้ทีนึง เค้าก็จะเอื้อมมือ มาขอมือเราไปจับเอาไว้ อีกมือนึงก็กินข้าวต่อ รู้มั้ยว่าอาหารแต่ละคำที่กลืนลงไป มันรสชาติอร่อยกว่าเดิมแค่ไหน พอกินเสร็จ เค้าก้อจะย้ายมานั่งข้างๆ นั่งคุยกันระหว่างอาหารย่อย อาจจะฟังดูมากไป แต่ขอให้คิดถุึงคนที่ไม่รู้ว่า มีอีกมั้ย เวลาที่จะอยู่ด้วยกันกันคนที่เรารู้สึกลึกซึ้งได้แบบนี้ ในเวลาแค่ข้ามคืน เราหันไปกอดกัด จูบกัน หอมกัน ให้ได้มากที่สุด ถ้าเผื่อว่าชีวิตนี้เราไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ถึงตอนนี้ เราไม่ได้กลิ่นผมเดรทล๊อก เค้าอีกแล้ว เค้าไม่ใช้แม้แต่น้ำหอม หรือโรลออน แต่ว่ากลิ่นเค้าหอมจัง เราฟังเพลง กลิ่น ของทีโบน เข้าใจพี่เค้าทันทีเลยว่า เค้าแต่งเพลงความรู้สึกหอม แบบนั้น มันเป็นแบบไหน เรานั่งพิงไหล่เค้า ดูฝนตก รอฝนหยุด โรแมนติกนะ แต่ลึกๆ แอบเหงาจัง พยายามสลัดเอาความรู้สึกพวกนั้นออกไป ไม่อยากให้ความเศร้ามาทำลายเวลาน้อยๆ ที่เหลืออยู่ วันนี้เราไปนวดกัน ในที่สุดร้านนั้นที่มีสองเตียงอยู่ห้องเดียวกันก็มีพนักงานนวดอยู่ เรายังไม่วายนอนจับมือกันอีกนะ เค้าเล่าถึงปีที่แล้ว เค้าก็มาพักผ่อนเมืองไทย ช่วงเดือนนี้แหละ เค้าเสียดายที่เค้าไม่ได้หัดพูดภาษาไทยเลย เราบอกเค้าว่า เราจะสอนเค้า เค้าบอกก้ไม่รู้จะใช้พูดที่ไหน เราก็บอกว่า ก็ปีหน้าที่ยูจะกลับมาเมืองไทยไง "ชั้นคงไม่กลับมาเมืองไทยแล้ว ปีหน้า" เค้าจะไป อัฟริกาแทน "ชั้นไปกับยูได้มั้ย" เค้าตอบว่า อาจจะ ทำไมต้องอาจจะด้วยล่ะ เราถาม "ถึงตอนนั้นเธออาจจะเกลียดชั้นก็ได้" เค้าตอบแบบมีความหมายแฝง เราไม่ถามต่อแล้วว่าทำไม ก้มหน้าลงไป หลับเลยดีกว่า ตอนนั้นอยากร้องไห้นิดๆ เพราะดูเหมือนว่า ความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลนี่ ที่แท้จริงเรามีความหมายต่อกันหรือเปล่า หรือว่า แค่ลมพัดของวันหยุด ตื่นมาตอนคนนวดปลุก เราต้องลืมๆๆๆๆๆ แล้วสนุกกับคืนสุดท้าย เราไปที่บาร์เรกเก้บาเล็กๆนั่นเหมือนเดิม แล้วฝนก็ตกลงมา คนไม่มากที่นั่นวันนี้ เราติดแหงกกัน อยู่ ในร้านเลยเป็นเหมือนร้านของเรา มีแขกอีกโต๊ะนึง นั่งคุยกันเงียบๆ ส่วนเรากับจอร์ช เต้นรำกัน เหมือนเป็นปาร์ตี้ส่วนตัว จากฮิบฮอบถึงเรกเก้ ทั้งร้านมีคนอยู่สองคนก็สนุกได้นะ โมฮิโต้ แก้วต่อแก้ว จนในที่สุด เจ้าของร้านคงขี้เกียจทำแล้ว ทำใส่เหยือกมาให้เลยทีเดียว ราคาเท่าเดิม คงขี้เกียจทำหลายที เพราะดื่มกันเร็วเหลือเกิน เค้าพูดอยู่แต่ว่า ชั้นชอบเธอจังเลย อยู่กับเธอแล้วสนุกจัง เราถามเค้าว่า งั้นเธอจะแต่งงานกับชั้นมั้ย ฮ่าๆๆ คำถามฆ่าตัวตาย เค้าตอบว่า ไม่ เราก็บอกว่า แล้วอย่ามาขอร้องทีหลังแล้วกัน คุกเข่าเป็นปีชั้นก็ไม่แต่งกะเธอหรอก เราหัวเราะกัน เราบอกเค้าว่า เดือนหน้า เดือนมีนาคม วันเกิดเธอ เดี่ยวชั้นจะตามมาหาเธอดีมั้ย เค้าบอกว่า ดูก่อน เพื่อนเค้าจะมา เค้าอาจจะไม่ว่าง เราก็แบบสงสัย วันนี้ มีประโยคแปลกๆ หลุดออกมาเยอะนะ พอฝนซาเราเข้าร้านนั้น ออกร้านนี้ ไม่มีความรู้สึกอยากกลับบ้านเลย คืนสุดท้ายของชั้น แล้วเราก็พาเค้าไป ผับท้ายหาด ร้านนี้ชื่อ ลาวิดาโลค่า มีดนตรีสด ส่วนใหญ่จะเล่นเพลงลาติน ซาลซ่า แล้วก็มีคนเต้นรำ สลับไปกับฮิบฮอบ วงที่เล่นก็ใช้ได้เลย แล้วที่สำคัญเปิดถึงหกโมงเช้า เราจะได้ไม่ต้องย้ายกันบ่อย ระหว่างทางที่นั่งอยู่บนแทกซี่ อารมณ์อ่อนไหวตอนนั้น ได้ที่แล้ว หลังจากที่เค้าจูบเรา เราเหมือนว่าทั้งตัวของเราลงไปกองอยู่ที่พื้น มันมีความสะเทือนอารมณ์ปนอยู่ในนั้น มันรู้สึกทรมานไปพร้อมๆกับความอบอุ่น และความสุข เราบอกเค้าว่า ชั้นไม่ได้คาดหวัง ว่าเราจะมาไกลกันขนาดนี้ ชั้นไม่รู้ว่าชั้นทำอะไรอยู่ วันแรกที่ชั่นเจอเธอ ชั้นเจอเธอแบบเพื่อน ตอนนี้ชั้นจะทำยังไง เค้าบอกเราว่า เค้าชอบเรามาก แล้วก็ชอบเรามากขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่ได้ตอบว่า เราจะทำยังไงกันต่อไป เค้าบอกแค่ว่า it's crazy เรามาถึงที่ร้าน ดนตรีสดจบแล้ว เปิดเพลงช้า ผสมไปกับฮิบฮอบ เค้าหายไปห้องน้ำ จังหวะนั้น เราคิดอะไรไม่รู้ แล้วน้ำตามันก็ไหลลงมา เค้ากลับมาถึง เค้าเช็ดน้ำตาให้เรา แต่เค้าไม่ได้ถาม ว่าทำไม เราควรกลับกันได้แล้วล่ะ เหนื่อยแล้ว ไปนั่งรอแทกซี่อยู่ตรงหน้าร้าน ฝนไม่หยุดซักที เค้ายืนมองรถอยู่ข้างนอก เรานั่งมองเค้า จากเก้าอี้ในร้าน เราเดินไปหาเค้าบอกว่า เดินไปเรื่อยๆมั้ย เผื่อเจอรถ รออย่างนี้คืนนี้คงไม่ได้กลับ เค้าไม่ได้ฟังที่เราพูดเลย เราเลยโมโห กลับมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม พอนั่งลง เราก็ตะโกนบอกว่า เธอไม่สนใจชั้นเลยนะ เค้าหันมา พูด ก่อนหันกลับไปอย่างรวดเร็วว่า "I Love You" ... ...... ...... ...... โลกเงียบไปแป๊บนึง ก่อนที่จะเริ่มได้ยินเสียงฝนตกปรอยๆอีกครั้งนึง เราไม่ได้พูดอะไร คิดว่า หูคงฝาดไป คนเราต่างคนต่างเมา เค้าเดินเข้ามา เอื้อมมือมาจับที่หน้าเรา ถามเราว่า "เธอร้องไห้ ทำไม" เราตอบเค้าว่า ชีวิตมันไม่แฟร์เลย เราเจอคนวันๆนึง ประเทศนึง ไม่รู้กี่คน เราไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับใครเลย แล้วพอความรู้สึกดีๆ หายากๆแบบนี้ เกิดขึ้น แล้วมันก็จบลง  เราต้องไปพรุ่งนี้แล้ว เค้าก็ตอบว่า ใช่ มันไม่แฟร์เลยนะ เราจำอะไรได้ไม่มาก วันนั้นเมา นั่งแทกซี่กลับมา เราหลับอยู่บนตักของเค้าจนมาถึง แล้วคืนนี้ ก็มีเพลงเสียงกีตาร์ของเค้าอีกแล้ว เรานอนอยู่บนตักเค้า ฟังเสียงร้องจากข้างๆ หู ในหัวคิดไปไกลหลายอย่าง ทำร่าเริง หัวเราะ มีความสุขเข้าไว้ ก่อนที่คืนแสนสุขคืนนี้ จะผ่านไปอีกหนึ่งคืน เราเริ่มคิดถึงทางว่าจะเจอกันอีกยังไง  เดือนนี้ ประมาณกลางเดือน เราจะมีบินมาที่ กัวลาลัมเปอร์ แล้วมีวันหยุด จะอยู่ที่นั่น สองคืนสามวัน เราอาจจะบินออกมาหาเค้าที่บาหลี แต่ต้องดูก่อน ว่าจะยังไงดี ไม่รู้ว่ามีไฟล์ทที่จะคอนเนคกันได้พอดีรึเปล่า แต่เราแค่ คุยๆ ไว้ เราก็พักเรื่องนี้ไว้ก่อน แล้ววันสุดท้ายที่บาหลีก็มาถึง เราตื่นกันเกือบบ่าย วันนี้ไม่มีอารมณืทำอะไรทั้งนั้น อยากจะอยู่บนเตียงทั้งวัน หลังอาหาร เรากลับมา ในห้องวันนี้มืดมาก เริ่มใช้สมุนไพร และเล่นกีตาร์ เพราะเราอยากหัวเราะมากกว่า เศร้า แล้วมันก็ช่วยได้บ้าง เล่นเพลงที่เราอยากฟัง เล่นไปเรื่อยๆ ไม่ต้องหยุด เปิดเพลงที่เราอยากฟัง ทิ้งไว้แบบนั้นตลอดเวลา จนมาถึงตอนที่อารมณ์สงบลง เค้ากอดเราไว้แน่น แล้วบอกเราว่า "It's crazy เธอบ้ามากเลยนะ เธอไม่รู้จักชั้น เธอบินตามมาหาชั้น ประเทศนั้น ประเทศนี้" แต่เค้าดีใจ ที่เราเลือกที่จะมาหาเค้า เราทำให้ทุกๆวัน มีสีสัน ทุกที่ ที่ไปด้วยกัน แม้กระทั่งที่ที่เค้าไม่คิดว่ามันจะสนุกได้ แต่เราก็ทำให้มันเป้นที่ที่สุดยอด เค้าชอบเรามาก แล้วทุกๆคืน ทุกๆเวลาของเรา มันสวยงามทั้งหมด เราก็บอกว่า งั้นชั้นจะกลับมาหายูนะ จะพยายามนะ ตอนที่กลับมาที่กัวลาลัมเปอร์ เราไม่ได้สัญญา เพราะไม่รู้ว่าจะมาได้มั้ย ถ้าไม่ได้ เก็จะคิดถึงเค้า ไม่รู้อะไร ตอนแรกที่เจอกัน ยังไม่ได้ชอบเค้าแบบนี้ แต่อะไรที่ว่า มันทำให้เรารู้สึกว่า อยากเจอเค้าอีก เค้ามีบางอย่าง แล้วเราพบว่า บางอย่างที่ค้นพบ คือเค้าเป้นคนพิเศษ ทำให้คนอยู่ใกล้ มีความสุขได้มากขนาดนี้ นอน อยู่ในห้องมืดๆ ใกล้เวลาที่จะลุกมาเตรียมตัวแล้ว เราเริ่มร้องไห้ ไม่อยากกลับ เค้าได้แค่กอดเราไว้ เราบอกเค้าว่า "พุดกับชั้นหน่อย อย่าหยุดคุยกับชั้น คุยอะไรก็ได้ ให้ปากชั้นขยับ น้ำตาชั้นจะได้ไม่ไหล" เค้าเช็ดน้ำตา แล้วบอกว่า "ร้องสิ ดูหนังเศร้าชั้นยังร้องเลย" รู้มั้ยว่า ร้องให้อยู่ในอ้อมกอดเค้าตอนนั้น มันทรมานจัง เราไม่อยากให้มันจบเลย แต่ในเมื่อเค้าไม่ได้พูดอะไรออกมา ว่าเราจะยังไงต่อ เราก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร จนถึงตอนนี้ เราไม่ได้บอกเค้านะ ว่า เราชอบเค้า แต่ว่า ดูจากคำพูด และการแสดงออก เค้าคงรู้แล้วว่า เรารู้สึกดีกับเค้าแค่ไหน จนในที่สุดเค้าถามเราว่า เราชอบเค้ามั้ย เราเลยให้เค้าไปคิดเองว่า ผู้หญิงที่บินข้ามน้ำ ข้ามทะเล มา ต้องใช้ความรู้สึกอะไร ถึงจะยอมเหนื่อยได้ขนาดนั้น แล้วเวลาที่ต้องไป ก็มาถึง ไปกินอาหารเย็นที่ร้านอาหารญี่ปุ่นร้านเดิม เรายังเมาสมุนไพรอยู่เลย แล้วก็ตามด้วยเบียร์ บอกตรงๆว่าไม่อยากหยุดเมา ไม่อยากให้ความคิด ดราม่ากลับมารบกวนประสาท ควรจากกันด้วยดี สองทริป นี้เป้นทริปที่พิเศษ เป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่มีความสุขที่สุดในช่วงสองปีที่ผ่านมา เราไปถึงสนามบิน ก็ยังนั่งกินเบียร์ต่อไป จนถึงเวลาเครื่องใกล้ออก เค้ากอดเราไว้ ไม่อยากไปเลย ยิ่งกอดแน่นเท่าไหร่ ก็ยิ่งไม่อยากปล่อย หมุนเราไปรอบๆ เฮ้ออ เหมือนในหนังเลย ต้องบอกลาแล้วล่ะ เขียนจดหมายเล็ก ใส่มือเค้า ถึงจอร์ช เขียนจากสวรรค์นะ ชั้นคิดถึงเธอซะแล้วล่ะ ขึ้นเครื่องมา ด้วยฤทธิ์เบียร์ และสมุนไพร หลับรวดมาเลย ตื่นอีกทีกำลังจะลง จากเครื่อง 2 FEB 10 กลับสู่ชีวิตจริง แก้ไขเมื่อ 19 มี.ค. 53 02:48:32 จากคุณ : Anglina Fonne เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 02:36:47

ความคิดเห็นที่ 29 Our time is short I'm yours.... หนึ่งในเพลงคืนนั้น ที่เนื้อหาโดนเหลือเกิน ขอภัยที่ช่วงหลัง กระทู้เราจะเลี่ยนขึ้นเรื่อยๆ จากคุณ : Anglina Fonne เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 03:08:09

ความคิดเห็นที่ 30 ไปเตรียมตัวบินก่อนนะคะ พรุ่งนี้ก็วันหยุดแล้ว  สามวันคงมีเวลาเขียนจนจบ เรื่องอาจยาวนิด ถ้ามีคนอ่านอยู่ก็มาทักทายกันบ้างนะคะ good night ka จากคุณ : Anglina Fonne เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 03:18:16

ความคิดเห็นที่ 31 รออ่านอยู่นะค่ะ จากคุณ : ple-plek เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 08:07:41

ความคิดเห็นที่ 32   สวัสดีค่ะ รออ่านอยู่นะคะ รีบกลับมาไวๆ แต่ไม่ต้องรีบเขียนก็ได้นะจ๊ะ พักให้หายเหนื่อยก่อนน้า จากคุณ : iMAg เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 08:19:46 A:210.188.16.77 X: TicketID:251318

ความคิดเห็นที่ 33 ทักทายค่ะ อ่านแล้วรู้สึกตามเลย สู้ ๆๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้ ไม่อยากเดาตอนจบ ทำไมฟ้าช่างใจร้าย เห้อ จากคุณ : Kally_narak เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 08:50:43

ความคิดเห็นที่ 34 เดินทางปลอดภัยนะคะ รอ จขกท. กลับมาเล่าต่อ ^^ จากคุณ : noon_naka เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 10:23:27

ความคิดเห็นที่ 35 รอค่ะ   ชีวิต  บางทีก็โหดร้าย  แต่มันก็เป็นวัคซีนที่ทำให้เรามีภูมิคุ้มกันนะ จากคุณ : BENZAA เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 11:15:08

ความคิดเห็นที่ 36 กลับมาแล้วววว เด๊่ยวขอตคัวนอนก่อนนะคะ ตื่นมาจะมาเขียนต่อ ไม่มีอะไรทำอีกแล้ว สามสี่วันหลัวจากนี้ ไม่มีที่ให้บินไปแล้ว สังเกตุว่าหกระทู้เราเหลือแต่ผู้หญิงอ่านแล้ว สงสัยจะเพ้อไปหน่อย แล้วเจอกันนะคะ good afternoon คนที่เมืองไทยค่ะ จากคุณ : แอร์ (Anglina Fonne) เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 11:47:30

ความคิดเห็นที่ 37 คนที่อเมริกาก็.. รออ่านค่ะ จากคุณ : ลำเนา เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 11:50:03

ความคิดเห็นที่ 38 อ้าว สวัสดีค่ะ ต้องกูดไนท์ป่าวคะเนี่ยที่นั่น อยู่รัฐอะไรอ่ะคะ เผื่อบินไปจะไปทักทาย อิอิ จากคุณ : Anglina Fonne เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 11:51:49

ความคิดเห็นที่ 39 รัฐเดียวกับ จอร์ช.. ค่ะ จากคุณ : ลำเนา เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 13:27:50

ความคิดเห็นที่ 40 ว้า... ต้องติดตามตอนต่อไป รออยู่ค่า จากคุณ : rainykub เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 13:43:53

ความคิดเห็นที่ 41 รออ่านอยู่จ้า จากคุณ : ple-plek เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 14:22:56

ความคิดเห็นที่ 42 ว้าววว เพื่อน ๆ เยอะ ทีรัทเดียวกะจอรชด้วย รอรอรอ แอรสาวสวยมาอัฟน้า จากคุณ : Kally_narak เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 53 00:21:58

ความคิดเห็นที่ 43 รอ รอ รอ รีบมาต่อนะคะ จากคุณ : Why don't you เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 53 04:38:25

ความคิดเห็นที่ 44   ไม่ใช่แต่ผู้หญิงนะ เราแปลให้แฟนเราฟังด้วย เค้าก็รอคุณจขกท.มาอัฟอยู่ เสียดายเราไม่เก่งอังกฤษเลยแปลไม่ได้อัถรสเท่าอ่านตรงจากจขกท. เราแปลญี่ปุ่นให้พี่ที่ทำงานฟังด้วย เค้าก็รออยู่เหมือนกันนะคะ ^^ ไม่อยากได้ยินตอนจบ จากคุณ : iMAg เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 53 07:54:27 A:210.188.16.77 X: TicketID:251318

ความคิดเห็นที่ 45 ติดตามอ่านตลอดเลยชอบมากมาต่อไวไวนะรออยู่ จากคุณ : lazybird69 เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 53 11:11:37

ความคิดเห็นที่ 46 กลับมาแล้วค่ะ ขอโทษที่ทำให้ทุกๆคนรอนะคะ เจอมรสุมจากชาวไร่คนนั้นในสองสามวันนี้ ไม่มีแรงเขียนเลย ขอบคุณทุกคนที่รออ่านนะคะ --------------------------------------------------- กลับมาถึงประเทศชีวิตจริงด้วยความสับสน นั่งดูรูปที่ถ่ายด้วยกันซ้ำไปซ้ำมา คิดถึงเค้ามากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังพยายามบอกตัวเองว่า มันเป็นไปไม่ได้ ยังไม่เห็นทางเลยว่าจะมีทางออกให้กับเรื่องของเรายังไง แล้วทางฝั่งเค้าก็ไม่ได้พูดอะไร รู้แค่ว่าการได้ใกล้ชิดกัน มันทำให้ผูกผันกันมากขึ้นเรื่อยๆ มีเรื่องราวส่วนหนึ่งที่เราลังเลว่าจะเขียนในนี้ดีหรือเปล่า เพราะไม่รู้ว่ามีเด็กๆ มาอ่านบ้างหรือเปล่า แต่มันเป็นส่วนสำคัญแทบจะที่สุดของความสัมพันธ์ของเรากับจอร์ช ที่คิดไปคิดมา เราไม่เขียนถึงก็ไม่ได้ ถ้าเด็กๆ อ่านอยู่ ก็ใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ ให้คิดไว้ว่า เราเป็นคนที่โตแล้ว ทำงานแล้ว รับผิดชอบชีวิตตัวเองตั้งแต่สมัยเรียนหนังสือ ที่บ้านเลี้ยงมาแบบให้คิดเองทำเอง เรียนผิดเรียนผูก เรียนผูกเรียนแก้ เราเรียนรู้ความเป็นผู้ใหญ่มานาน ก่อนที่จะทำอะไร ความรับผิดชอบต้องอยู่ในสำนึก เพราะฉะนัั้น สิ่งที่จะเขียนถึง หรือที่เขียนมาแล้ว ไม่ได้มาจากความลุ่มหลงของวัยเด็ก   เรื่องราวที่กำลังเล่า ไม่ใช่เรื่องของอบายมุก และการชิงสุกก่อนห่าม ชีวิตหลายๆครั้ง มันมีบริบทแวดล้อมที่แตกต่างกัน เอาเนื้อหาที่แต่งต่างของชีวิตมาเล่าสู่กันฟังนะคะ เราเลิกกับแฟนเก่ามาสองปีแล้ว ก่อนหน้านั้นเคยคบกับแฟนคนแรกสมัยอยู่ มหาวิทยาลัย คบกันแบบรุ่นพี่รุ่นน้อง รักในวัยเรียนทั่วๆไปเหมือนคนอื่นๆ คนนั้น คบมาสามปีจนต้องยอมรับ ความไม่ใช่ คืออะไร เราทะเยอะทะยาน เรามีฝันที่จะไปให้ถึง แล้วแฟนเก่าตอนนั้นก็อยากให้แต่งงาน แล้วเราไปกันไม่ได้หลายอย่าง เลยต้องบอกลากันในที่สุด จนเราได้มาเจอแฟนเก่าคนที่สองที่ว่าเลิกไป เราคบกันมาปีกว่า วันที่เราเจอกัน เหมือนฝันคล้ายๆกับเรื่องของจอร์ช แล้วคนนี้ที่ว่า ก็เป็นคนที่ใช่ทั้งหมด เราเข้ากันได้ดี เค้ารักดนตรี และเรามีความรักที่โรแมนติกเหมือนในฉากหนัง เราเดินด้วยกัน ทุกที่ที่เดินผ่าน คนรอบๆข้างได้กลิ่นหอมของความรักของเรา เรามีเรื่องราวที่เทียบกับเรื่องจอร์ชแล้ว อาจจะมากมายจนเล่าไม่หมด เพราะเวลาระหว่างเรานานพอสมควร แต่ก่อนเราเจ้าชู้พอสมควร มองหาคนที่มช่กว่า มาโดยตลอด แต่ไม่เคยเจอ ตอนนั้นยังเด็กกว่านี้ด้วย หยุดอยู่ที่คนนี้ อยากอยู่กับเค้าตลอดชีวิต แล้วกลับเป็นฝ่ายคิดเรื่องการแต่งงานเอง เราต่างมองไม่เห็นภาพว่า ต่างคนเมื่อตอนไม่มีกันแล้ว จะอยู่ต่อไปยังไง แต่ชีวิตค่ะ ก็มีบทเรียนให้เราเสมอ เค้ามาจากอังกฤษ เค้ายังอยู่ในวัยฝันทะยานอยากเหมือนกัน มีหลายอย่างในชีวิตที่เค้ายังต้องทำ ก่อนที่จะลงรากปักฐาน วันนึงเค้าตัดสินใจกลับบ้าน แล้วเราก็ต้องแยกกัน แต่ยังไม่เลิก พยามยามทุกอย่างฝืนให้ความสัมพันธ์ระยะไกลของเราไปให้รอด เรามาทำงานแอร์ เพราะ ไม่อยากเลิกกัน อยากมีโอกาสเจอกันบ่อยๆ แล้วประคับประคองความรักไว้ แต่ความรักของผู้ชายไม่แข็งแรงพอ กว่าเราจะได้งาน ย้ายไปจากประเทศไทย เทรนนิ่ง ไฟล์ทแรกที่บินไปหาเค้าที่ลอนดอน เค้าร้องไห้ บอกว่า ขอโทษเค้ารักคนอื่นไปแล้ว ที่เหลือเราก็ต้องกลับมาอดทนต่อไป ที่จะอยู่ไกลบ้าน ไกลครอยครัว ไกลเพื่อนๆที่รัก ในสภาพอกหัก ในสองปีที่ว่า ไม่เคยเจอคนไหนเลย ที่ทำให้เราเข้าใกล้คำว่ารัก หรือความรู้สึกลึกซึ้งแบบที่รู้สึกกับแฟนเก่าคนนี้ ส่วนหนึ่งของเราผูกพัน คือเวลาที่เรามีอะไรกัน เราไปถึงตรงนั้นพร้อมๆ กัน ทุกๆครั้ง ความสุขของช่วงเวลานั้น สำหรับผู้หญิงมันอธิบายไม่ได้ เราพยามยามที่จะเริ่มใหม่กับคนอื่นหลังจากที่เลิกกัน และลืมอดีต แต่การอกหักในประเทศนี้ เป็นเวลาที่แย่ที่สุดที่เคยเจอมา  บินกลับมาบ้านเงียบๆ ไม่มีใครเลยอยู่รอบๆ โทรหาแม่ หาพ่อ ร้องไห้ ทั้งๆที่โตขนาดนี้แล้ว แต่น้ำตาที่ไหลไม่จำกัดอายุวัย ไม่มีใครรู้จักเราดีที่นี่ เหมือนที่เค้ารู้จัก เรารักคนเก่าแบบที่ว่า มองไม่เห็นตัวเองว่าจะรักคนอื่นอีกครั้งได้ยังไง เพราะเอาคนใหม่ไปเปรียบเทียบตลอดเวลา ตลอดสองปี ความพยายามที่จะเริ่มใหม่ไม่เคยไม่ถึงไหน เลิกรากันไปก่อน มันเหือดแห้ง นั่งกินข้าวอยู่ด้วยกัน ใจก็คิดถึงคนเก่าคนนั้น บางครั้งเราก็ลุกหนีมาเลย หรือบางคนเราก็หายไปเลย ไม่รับโทรศัพท์ ไม่ออกมาเจอ ไม่มีคำพูดอธิบายให้คนพวกนั้นฟังว่า เพราะอะไร เหมือนยิ่งอยู่ เราก็ยิ่งสมเพชตัวเอง สงสารคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า ไม่มีความรัก เสียเวลาเรา เสียเวลาเค้า หลังจากผ่านไปปีกว่าที่เลิกกัน เราได้เจอคนเดียว ที่ทำให้เราคิดว่า เอาล่ะ คงจะเป็นคนนี้ล่ะ แล้วก็ตกลงคบกัน ทุกอย่างเหมือนจะไปด้วยกันได้ดี แต่ในที่สุด เราก็ทนหลอกตัวเองไม่ได้ เมื่อตอนที่เราใกล้ชิดกันจนถึงขั้นลึกซึ้ง แล้วเราไปไม่ถึงจุดสำคัญที่ว่า มันไม่มีความสุข แล้วก็อีกเอาไปเปรียบเทียบกับคนเดิมคนนั้น จากตอนนั้นมา ก็ไม่ยุ่งกล้ายุ่งกับใครอีก เพราะกลัวความรู้สึกมันพังลงมาอีก ตลอดเวลาสองปี เรากับแฟนเก่าก็ไม่เลิกคุยกัน เรายังรักเค้าเหมือนเดิม เค้าก็เริ่มใหม่ไปแล้ว เรายังอยู่ที่เดิม แต่พยายามหลอกตัวเองว่า อย่างน้อยที่สุดเค้าก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ที่ไม่เคยไปไหน เรามีที่พิเศษให้กันและกัน ทะเลาะกันบ้าง เราเจอกันตลอดเวลาบินไปที่นั่น มันไม่กลับมาเหมือนเดิมแล้วล่ะ แต่ว่า เรายังมีกันละกันเหมือนเดิม และก็เป็นคนที่สำคัญของกันและกัน ช่วงหลังๆ เค้าเลิกกับผู้หญิงคนนั้นของเค้าแล้ว ทำให้เราดูเหมือนว่า มีท่าทางจะกลับมาเหมือนเดิม แต่ฝ่ายชายขอเวลา ให้เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆก่อน แต่อย่างนี้ที่ว่า คือ ไม่มีชื่อว่าเป็นอะไรกัน แต่เราสำคัญกับชีวิตเค้าที่สุด ในชีวิตนี้ขาดกันไม่ได้ ช่วงนี้เลยสับสนว่า อะไรกันเนี่ย พอมาเจอ จอร์ช เราลืมเค้าไปเลย เราลืมว่าคนนั้นเคยมีความสุขกันแค่ไหน หรือทำให้เราเจ็บช้ำมายังไง มีแต่ความสุขของปัจจุบัน ลืมเรื่องที่เคยเปรียบเทียบ ไม่มีวันเดิมๆ แวบเข้ามาเลย แล้วที่สำคัญที่สุดคือ ช่วงเวลาลึกซึ้ง ของเรากับจอร์ช ตั้งแต่ครั้งแรก และทุกๆครั้ง เราไปถึงตรงนั้นเสมอ ด้วยกัน เราลืมไปแล้วว่า กับคนเก่ามีความสุขเท่าไหน รู้แต่ว่าเรามีความสุขที่สุดในปัจจุบัน แล้วจอร์ชเองก็บอกว่า มันเป็นเวลาที่ดีที่สุดของชีวิตเค้าที่เคยมีมา ถึงจะโกหกก็เถอะ อย่างน้อยก็โกหกได้ตรงกัน มันทำความสัมพันธ์ของเราก้าวกระโดด ความรู้สึกเข้มข้น แนบแน่นขึ้นอย่างรวดเร็ว ส่วนสำคัญก็เพราะตรงนี้ด้วย เรายังไม่กล้าพูดถึงความรัก ว่าใช่มั้ย เรารู้แต่ว่าความรู้สึกมันใช่อย่างบอกไม่ถูก เหมือนร่างกาย และความเป็นตัวตนถูกออกแบบมาเพื่อกันและกัน ยังหาคำตอบว่ามันคืออะไร จนทุกวันนี้  ฟังดูน้ำเน่าอีกแล้ว หลังจากกลับจากบาหลี ในอาทิตย์แรก เรายังพอทนได้ แต่เรื่องราวก็สับสนขึ้นมา แฟนเก่าเรา กลับมาเมืองไทยประมาณหนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น เราคุยกันไว้แล้วล่ะ ว่าต้องพยายามขอวันหยุดกลับมา พอเจอจอร์ช เราก็ลืมเรื่องนี้ไปเลย แต่คนบนฟ้าก็ดั๊นให้ไฟล์ทกลับมา กทม.  โดนเรียกจากแสตนบายซะอย่างนั้น ก่อนที่จะมาเจอเค้า สับสนมาก เพราะช่วงหลังๆมา ความสัมพันธ์กับแฟนเก่าเราดีกันเป็นพิเศษ แล้วนี่จะเป้นการกลับมาครั้งแรก หลังจากที่เค้าจากเมืองไทยไป เรากังวลว่า อะไรที่พิเศษกับจอร์ชจะเปลี่ยนไป หรือ กังวลว่าจะต้องค้นพบความจริง ว่าความรักที่เคยเชื่อว่าไม่มีใครมาแทนที่ได้ มันหายไปแล้ว สับสนค่ะ ส่วนหนึ่งที่ร้องไห้ที่บาหลีวันนั้น ก็เพราะความอึดอัดลึกๆที่ว่า เพราะไม่รู้ว่า ตัวเองกำลังเผชิญอ่ะไรอยู่กันแน่ จนเราได้กลับมาเจอกัน เราไปที่เดิมๆ เพื่อนๆก็ยังรักเค้าเหมือนเดิม มีเสียงหัวเราะ เหมือนวันเดิมๆ ทุกอย่าง แต่เราค้นพบในวันนั้น ว่า ความรักที่เชื่อว่ารอเค้ากลับมาได้ถึงสองปีที่ผ่านมานี้ มันไม่มีแล้ว มันมีเยื่อใยของคนที่ผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะ เลยในทที่สุด ตัดสินใจบอกเค้าว่า เราไม่รู้จะมีวันรักคนไหนได้เท่าเค้ามั้ย แต่ว่า มันจบไปแล้ว มันนานเกินไปแล้ว แล้วเราก็เป็นอิสระจากเรื่องราวของเมื่อวาน เบาใจขึ้น อย่างน้อยตอนนี้ เราก็รู้แล้วว่า ความรู้สึกที่มีกับจอร์ชตอนนี้ เป็นของเราจริงๆ ไม่มีเรื่องอดีตเข้ามาเกี่่ยว เรากลับมาหาไฟลืทที่จะไปหาเค้าที่บาหลี จากกัวลาลัมเปอร์ที่เกริ่นไปแล้ว ไม่มีไฟล์ทไหนที่เวลาต่อเครื่องได้เลย ถ้าไปก็ไปได้แค่คืนเดียว แล้วก็ต้องรีบกลับ แล้วมันเสี่ยงด้วย เพราะเราบินมาทำงาน ตกเครื่องกลับมาไม่ทัน อาจจะตกงานได้ เราเลยต้องถอดใจ ช่วงนั้นเครียดมาก ปวดหัวอยู่คนเดียว คิดถึง อยากเจอ แต่มันทำไมได้เลย แล้วก็มาพาลโกรธเค้าว่า ทำไม เราต้องเป็นฝ่ายดิ้นรนเองด้วย  โทรไปหาเค้าว่าคิดถึงเค้าแค่ไหน แทนที่เค้าจะเป็นฝ่ายโทรมา ก่อนหน้านั้นมีอีเมล์บอกว่า คิดถึงเรา และหวังว่าเราจะไปหาเค้าได้นะ ครั้งเดียว พออารมณ์เหนื่อยเข้าแทรกแบบนีร้ ตัดใจตอนนั้นเลย เราบินเหนื่อย ที่ผ่านมา การเดินทางทุลักทุเล บินข้ามน้ำข้ามทะเล ก็เหนื่อยมามากแล้ว พอดีกว่า ส่งข้อความไปหาเค้าว่า "ชั้นไปไม่ได้แล้วนะ" บางทีก็ต้องยอมจบ ---------------------- จากคุณ : Anglina Fonne เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 53 23:53:47

ความคิดเห็นที่ 47 อืมมมมม... อืมมมมมม.. . . ถึงตอนนี้ เข้าใจค่ะ คิดถึง อยากเจอ แต่มันทำไมได้เลย แล้วก็มาพาลโกรธเค้าว่า ทำไม เราต้องเป็นฝ่ายดิ้นรนเองด้วย โทรไปหาเค้าว่าคิดถึงเค้าแค่ไหน แทนที่เค้าจะเป็นฝ่ายโทรมา จากคุณ : ลำเนา เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 01:19:28

ความคิดเห็นที่ 48 ใจแอบหายไปแว้บบบบนึงค่ะ ต้องปล่อยไปแล้วจริงๆเหรอเรา แล้วก็ได้รับข้อความจากเค้ากลับมาว่่า Ok I am coming to Kuala lumper เค้าจะบินมาเองค่ะ เหมือนฝัน ลูกโป่งสวรรค์หลากสีลอยเต็มห้อง แต่ไม่นานหลังจากนั้น ลูกโป่งของความดีใจแตกลงพร้อมๆ กัน เชคอีเมล์ในบ่ายวันเดียวกัน ได้ความว่าอย่างนี้ค่ะ " สรุปว่าฉันรอวันที่จะมาเจอเธอนะ แต่ฉันมีบางอย่างที่จำเป็นต้องบอกเธอก่อนที่ฉันจะมา ฉันชอบเธอมาก และก็ไม่อยากทำลายหัวใจเธอ ตอนที่เราเจอกัน ฉันไม่รู้ว่าเราจะใกล้ชิดกันขึ้นถึงขนาดนี้ ฉันเลยไม่เคยได้บอกเรื่องนี้กับเธอ เพื่อนที่จะตามมาจากเดือนหน้า ที่ฉันบอก คือ แฟนเก่นฉัน เรายังเป็นเพื่อนที่ตีต่อกันมาก และระหว่างที่เธอคนนั้นมาอยู่ที่นี่ ฉันแน่ใจว่าฉันจะเกี่ยวข้องในทางโรแมนติกกับเธอ ฉันขอโทษที่เรื่องนี้อาจทำเธอเจ็บปวดและทำให้เธอโกรธ มันยากมากสำหรับฉันที่จะบอกเธอเรื่องนี้ เพราะฉันไม่อยากลายความรู้สึกเธอ แต่เหมือนที่ฉันบอก เพราะว่าฉันชอบเธอจริงๆ ฉันเลยต้องบอกเรื่องนี้กับเธอ ฉันควรที่จะต้องบอกเธอต่อหน้า แต่ฉันไม่อยากทำลายช่วงเวลาของเรา ฉันยังหวังอยู่ว่า เธอยังอยากเจอฉันอีกที่มาเลเซีย แต่ฉันก็เข้าใจว่าภายใต้สถานการณ์แบบนี้แล้ว เธอคงไม่อยากให้ฉันมาแล้ว บอกฉันให้รู้นะ เพราะฉันต้องตัดสินใจว่าจะซื้อตั๋วกลับไปเมืองไทยต่อมั้ย ฉันมีความสุขที่ได้ใช้เวลากับเธอนะ และก็คิดถึงเธอมากด้วย เมื่อเช้าดีใจที่ได้ยินเสียงเธอนะ ถึงแม้ว่าชั้นจะเหนื่อยอยู่ก็ตาม หวังว่าเธอคงมีความสุข และไม่เกลียดฉันนะ" Lots of love lots of kisses xxxox Joshy.... ตัวเบาไปเลย หลังจากอ่านจบ ความสับสนว้าวุ่นถาโถมมาจากไหนไม่รู้  ตอนนั้นตื้อไปหมด ย้อนกลับไปถึงวันแรกที่เจอกัน ที่โต๊ะตัวนั้นในเรกเก้บาร์ เราถามเค้าว่าเธอมีแฟนมั้ย เค้าตอยว่าไม่มี แต่ว่า ก็ยังมีคุยกับแฟนเก่าที่เลิกกันไปแล้วอยู่ เราไม่ได้เอะใจอะไร เพราะเราเองก็คุยกับแฟนเก่ามาตลอดสองปี และในตลอดสองปีนี้ ถึงเราจะมีความรู้สึกต่อเค้าแค่ไหน เราก็ไม่เคยข้องเกี่ยวกันแบบเดิมอีก ไม่แม้แต่จะจูบกัน เลยคิดเองเออเองว่า ความหมายของความเป็นเพื่อนที่ดีของเค้า คงเป็นแบบที่เราเป็นอยู่ คำถามมากมายดังขึ้นพร้อมๆกันในหัว เราควรจะตอบเค้าไปยังไงดี ใจส่วนหนึ่ง ก็คิดถึงความรู้สึกเค้าว่า เราไม่ได้คิดกันว่าเราจะลงเอยกันแบบนี้ วันแรกที่เราถาม เค้าไม่จำเป็นต้องเล่ารายละเอียดส่วนตัว ให้คนที่พึ่งรู้จัก แล้วพอเจอเราความรู้สึกอาจห้ามกันไม่ได้ เราเองก็คิดถึงเค้ามาก และก็อยากลองไปต่อ เรื่องของวันพรุ่งนี้ไม่มีใครรู้ แต่อีกส่วนหนึ่งก็เสียใจ ที่ทำไมตัดสินใจยุ่งเกี่ยวกับเราทั้งๆที่ ตัวเค้าเองรู้อยู่ในใจอยุ่แล้ว ว่าผู้หญิงคนนั้นจะมา แล้วตัวเองก็แน่ใจจะใกล้ชิดกับเค้าคนนั้น แบบนั้น   เราจะเจอเค้าดีมั้ย ส่งข้อความนี้ไปให้เพื่อนแต่ละคนอ่าน ได้คำตอบกลับมาแบบนานา จิตตัง มีคนเดียวที่พูดกับเรา แล้วเสียงของเค้ายังดังก้องอยู่ทุกวันนี้ คือ เรามีชีวิตอยู่ในความฝันไม่ได้นะ มันจะลงท้ายด้วยความเจ็บปวด ไม่ต้องไปเจอ ถ้าไม่อยากทำลายหัวใจตัวเอง เราใช้เวลานานมากในการคิดไม่ได้ เพราะทางเค้าจะต้องตัดสินใจว่าจะไปไหนดี ถ้าเค้าซื้อตั๋วกลับไปเมืองไทยแล้ว ก็คงไม่มีโอกาสเจอกันอีก ในที่สุด เราก็เขียนอีเมล์น้ำเน่ากลับไปว่า "ฉันโทษใครไม่ได้เลย สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น สิ่งที่ฉันทำ มันไม่สมเหตุสมผลเลยตั้งแต่เริ่ม ฉันตามผู้ชายที่ฉันไม่รู้จักไป ถึงตอนนี้ที่ฉันทำได้ ก็แค่ปล่อยให้มันเป็นไป มันยากมากสำหรับฉันที่จะพูดว่า ฉันไม่อยากเจอเธออีกแล้ว เพราะฉันรู้ว่า ลึกๆแล้วมากแค่ไหนที่ฉันอยากเจอเธออีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วในครั้งนี้ ที่เราจะได้เจอกัน ฉันปล่อยให้เธอตัดสินใจแล้วกันนะ ว่ายังอยากมามั้ย แต่ก่อนที่เธอจะมา ฉันขอให้เธอถามตัวเองดี แล้วตอบตัวเองให้ได้ก่อน ว่าเธอจะมาทำไม ถ้าการอยู่กับฉันเป็นแค่การฆ่าเวลา รอคนๆนั้นมาถึง ไม่ต้องมา ฉันไม่อยากจะจำเธอในแบบนั้น ฉันมีความสุขในทุกๆช่วงเวลาที่อยู่กับเธอเหมือนกัน ฉันเสพติดความสุข ถึงฉันจะรู้มาโดยตลอดว่ามันอาจสั้น ฉันมาค้นเจอว่า ทุกๆช่วงเวลา ทุกอย่างที่ทำ ที่ๆไปกับเธอ เธอทำให้ฉันรู้สึกว่ามันพิเศษ ราวกับว่าเธอมีเวทย์มนตร์แน่ะ  หรืออาจจะเป็นเพราะสมุนไพรวิเศษของเธอก็ได้ ฉันดีใจที่เราได้รู้จักกันไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันไม่เกลียดเธอนะ " เค้าตอบมาว่า เค้าตัดสินใจจะมา ไม่อยากเสียโอกาสที่จะได้เจอเราอีก แล้วก็รอเวลาที่จะอยู่ด้วยกันอีก ถึงแม้ว่ามันจะแค่ไม่กี่วัน ช่วงเวลารอคอยนั้น แตกต่างออกไปแล้วในตอนนี้ เราต้องพยายามเอาใจตัวเองคืนมา ถือว่าเราไปเพื่อนร่ำลา เป็นโอกาสสุดท้ายที่ัจะได้อยู่ด้วยกัน กับพ่อมดชาวไร่คนนี้้ แล้วก็ตกลงกับตัวเองว่า เราจะไม่พูดเรื่องผู้หญิงคนนี้ขึ้นมา จะทำเบลอ เหมือนเราไม่เคยได้ยิน เพื่อให้ครั้งสุดท้าย มีความสุขที่สุด แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 53 02:19:49 จากคุณ : Anglina Fonne เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 02:15:10

ความคิดเห็นที่ 49 14 Feb 10 Happy valentines ค่ะ เรื่องมันจะนิยายไปไหนก็ไม่รู้ บินไปกัวลาลัมเปอร์วันแห่งความรักค่ะ ทุกๆปี สาวแอร์ สาวใหญ่สาวน้อยจะลุ้นตลอดว่า วันโอกาสพิเศษต่างๆ เราจะบินไปไหนกัน จำไม่ได้แล้ว ว่าปีที่แล้วไปไหน เพราะยังอกหักรักช้ำอยู่ แต่ว่าปีนี้ คงจำได้ไม่ลืม เราบอกที่อยู่ของโรงแรมที่เราพักให้เค้าไป แล้วก็ให้เค้าไปถามเค้าเตอร์เชคอินเอาเองว่า เราอยู่ห้องไหน เพราะเราแลนดิ้งเวลาไล่เลี่ยกัน เราจะไปถึงสามทุ่ม ส่วนเค้ามาถึงสี่ทุ่ม โทรศัพท์เค้าก็จะใช้ไม่ได้ ก็เลยต้องลุ้นกันอีกคราวนี้ ก่อนที่เครื่องจะแลนด์ มีประกาศจากบนเครื่องว่า ให้ผู้โดยสารระวังเป็นพิเศษเรื่องยาเสพย์ติด โทษร้ายแรงที่ประเทศนี้ เลยหันไปถามลูกเรือชาวมาเลย์ที่นั่งข้างๆว่า รุนแรงแค่ไหน หล่อนตอบมาว่า โทษแขวนคอ ถึงตายค่ะ ไม่ได้ล้อเล่น โอ้ มาย ก๊อด แล้ว ชาวไร่ของเราจะรอดมั้ยเนี่ย เราเริ่มกังวลขึ้นมาว่า ถ้าเค้าเอาสมุนไพรวิเศษเข้ามาด้วย แล้วโดนจับได้เราจะทำยังไง เราจะเป็นเหตุให้เค้าเสียชีวิตหรือปล่าวเนี่ย คิดไปต่างๆนานา แล้วตอนมาถึงที่กัวลาลัมเปอร์ มาพบว่า อ้าวเค้าแลนด์คนละสนามบินนี่ เราดันบอกเค้าไปว่า โรงแรมเราอยู่สนามบิน แล้วถ้าเค้าเบ๊อะขึ้นมาล่ะ นั่งไม่ติดเลยทีนี้ เพื่อนลูกเรือคนอื่นก็ชวนเราออกไปซื้อของ มาฉลองวาเลนไทน์ เราก็ไม่กล้าจากโรงแรมไป กลัวว่า พอออกไปก็กังวล สี่ทุ่มแล้วยังไม่มาเลย แล้วไหนจะกลัวเรื่องโดนจับแขวนคอทันที่นั่นอีก เค้าคงไม่มีเวลาโทรหาเราก่อนถูกแขวน กระสับกระส่ายแล้วนาทีนี้ เลยออกไปกับเพื่อน แต่ว่าทนไม่ไหวค่ะ กลับมาก่อน เจอเค้านั่งข้าวของพะรุงพะรังอยุ่ เฮ้อ ไม่ถูกแขวนคอ เห็นแล้วอดขำไม่ได้ โรมแรมที่เราพัก ก็หรูหราพอสมควร พอที่ผู้ชายเดรดล๊อกแบคแพคคงไม่ตัดสินใจมาพักแน่นอน มองเค้าแล้ว ไม่เข้ากับสถานที่อย่างแรง ดูเหมือนว่าจะมาอาศัยนอนที่ล๊อบบี้ซะมากกว่า เรากอดกัน แต่เราไม่อยากกอดแน่นมาก ต้องไว้เนื้อไว้ตัวกันแล้วคราวนี้ กลับมาถึงห้อง ไว้ตัวไม่ไหวแล้วค่ะ ความคิดถึงมันมากกว่าจะห้ามไหว เกินแรงต้านทานของความเชิดที่เตรียมมา กอดจูบกัน เหมือนจะกินเลือดกันเนื้อ หิวโซกันมาจากไหน เราออกไปหาอะไรกินกัน แล้วก็นั่งดื่มเบียร์กันนิดหน่อย  แล้วเค้าก็บอกว่า Happy Valentines day จูบนั้นหวานจัง เค้าดีใจที่ได้อยู่กับเราในวันนี้ เรากลับมาที่ห้อง ดื่มวายน์ต่อ แล้วก็คราวนี้ เป็นครั้งแรกที่เรามีอ่างอาบน้ำด้วยกัน หลังจากทริปแล้วๆมา เกสเฮ้าจิ้งหรีดทั้งนั้น บรรยากาศของเราเลยดูดีขี้นเป็นพิเศษ ฟองเต็มอ่าง พร้อมกับวายน์แดง และก็ดนตรีของเค้า เราตื่นเช้าในอ้อมกอดของกันและกันอีกแล้ว นั่นเป้นคืนวาเลนไทน์แสนสุข เท่าทีมีมาในสองปีนี้ เอาอีกแล้ว ไม่อยากลุกจากเตียง กว่าจะลากตัวเองมากินข้าว ทำอะไรได้ก็บ่ายซะแล้ว เราใช้เวลาบ่ายที่สระว่ายน้ำกันค่ะ ชอบว่ายน้ำมาก ส่วนเค้าไม่ชอบให้หัวเค้าเปียกเท่าไหร่ กลัวว่าตัวเองต้องสระผม สระว่ายน้ำบ่ายแก่ๆวันนั้น เต็มไปด้วยดอกไม้ และผีเสื้อ มาตอมกลิ่นความหวานของเรา แล้วก็มีเรื่องให้ประทับใจอีก เค้ารู้จักต้นไม้ทุกต้นรอบๆสวนเป็นอย่างดี บอกชื่อได้ทั้งหมด มันสืบพันธุ์และเติบโตยังไง ไปเด็ดใบนั้น ดอกนี้มาให้ดู ตรงไหน สปอร์ ตรงไปเกษรตัวผู้ตัวเมีย บนใบ ใต้ใบมีอะไรอยู่ เหมือนกับครังนั้นที่เราดำน้ำ พอขึ้นมาดูรู้ ก็เรียกชื่อปลา ประการังที่เห็นได้หมด และก็อธิบายได้หมดกระบวนการทางชีวภาพของพวกเค้าเป็นยังไง เค้าเป็นคนชอบธรรมชาติมากค่ะ เราเกิดที่ทุ่งนาและภูเขา เค้าเกิดทที่เกาะ โตมากับทะเล เราชอบเรื่องทุกเรื่องที่เค้าเล่าให้ฟัง ชอบที่เค้ารักธรรมชาติ และความงามที่ไม่ปรุงแต่ง เราสูบบุ่หรี่มากพอสมควรในช่วงที่ไปพักผ่อน ที่ทะเลตอนอบู่บนเรือ พอสูบเสร็จเค้าจะเอาก้นบุหรี่ไปเก็บรวมกันไว้ในกระเป๋า พอขึ้นฝั่งถึงจะเอาไปทิ้งที่ถังขยะ และไม่ว่าที่ไหนที่เราสูบเสร็จที่เค้าเห็นเราหันรีหันขวางหาถึงขยะ เค้าก็จะเอาไปเก็ยใส่กระเป๋าไว้ให้ เดี่ยวเจอแล้วทิ้งให้ ส่วนหนึ่งที่เราประทับใจเค้ามากคือ เค้าเป้นชาวต่างชาติ ที่มีสำนึกต่อสิ่งแวดล้อมสูงมาก คำเตือน บุหรี่เป้นอันตรายต่อสุขภาพ ผู้เขียนเลิกสูบแล้วค่ะ แม้ว่าจะไม่นาน บริโภคสมุนไพรวิเศษแทนเมื่อมีโอกาส ฮิฮิ เค้าเคยพูดว่า เค้าเสียใจที่เห็นฝรั่งเวลาไปเที่ยวที่ไหน แล้วก็ทิ้งขยะ ลงน้ำ ลงทะเล ตามถนน ตามป่า คนพวกนั้นลืมไปว่า เค้าไปเที่ยวที่พวกนั้น เพราะมันสวยไม่ใช่เหรอ ทำไมในที่สุดแล้วถึงไปทำลาย เราเหมือนกันมากตรงนี้ เราเริ่มอยู่ด้วยกันได้ครึ่งทางแล้ว เสร็จแล้วตอนเย็น เราไปในเมืองกัวลาลัมเปอร์กัน ไกลพอสมควรจากโรงแรมสนามบิน ไปถ่ายรูปกับ Twin tower นางแบบนายแบบกันสุดฤทธิ์ หลังอาหารเย็นเราพยายามจะไปหาร้านปาร์ตี้กัน วนไปเวียนมา ในที่สุดต้องมาตายรังร้านที่เรานั่งกินอาหารเย็นนั่นแหละ ตอนระหว่างเดินหากัน ที่นั่นเป็นวันทิ้งทวนวันปีใหม่จีนพอดี เค้าจุดพลุกระจายเต็มท้องฟ้า จอร์ชบอกว่า เค้าจุดฉลองวันวาเลนไทน์ และวันครบรอบของเรา เราก็งง ครบรอบอะไรเหรอ "วันนี้ ครบรอบสองเดือนที่เรารู้จักกันมา เราเจอกันวันแรก วันที่ 15 ธันวาคม จำได้มั้ย" เคยเห็นพลุที่ไหน กระจายเต็มฟ้าสวยเท่าคืนนั้นมั้ยไม่รู้แล้วตอนนี้ ก่อนที่จะเข้าร้าน มีเด็กมาขายดอกกุหลาบอีกแล้วค่ะ เค้าหยุดมอง แล้วก็ยิ้ม ถามว่า ชั้นควรซื้อดอกไม้ให้เธอมั้ย หมดอารมณ์เลย บอกเค้าไปว่า ถ้าจะต้องมาถามว่าควรมั้ย ก็ไม่ต้องซื้อแล้ว ทำลายบรรยากาศ เราไม่เอา เข้าไปในร้านนั่งคุยกัน เราแทบนั่งที่เก้าอี้ตัวเองไม่ได้เลย กลายเป็นผู้หญิงไม่มีกระดูกไปแล้ว ไปนั่งเบียดเค้าอยู่บนตัก พอถึงเวลาเราไปเต้น คนมาเลเซียที่นั่นมาเต้นด้วยใหญ่เลย แล้วก็มาขอถ่ายรูปคู่กะพวกเราสองคน รู้สึกเหมือนอยู่บนพรมแดงขึ้นมาทันที คือเราอาจจะหน้าแปลกกันทั้งคู่ ไม่เข้าใจเหมือนกัน มันสร้างความภูมิใจให้จอร์ชมากเข้าไปอีก เค้าบอกว่าตั้งแต่ไปไหนมาไหนด้วยกันที่ พีพี บาหลี ทุกคนยักคิ้วหลิ่วตาให้เค้า มันทำให้เค้ารู้สึกว่า เค้าได้เดินกับผู้หญิงสวย แม้แต่เพื่อนๆ เค้าก็บอกว่าเราสวย เว้ยย เขินนะ ชมอยู่นั่นแหละ เป็นคนเดียวในโลกนี้ที่ชมเราเยอะขนาดนี้ ฮ่าๆๆ อยู่บ้านเค้าเรียกชั้นหน้าอีสานเว้ยยย  ผิวสีแทนเนี่ย ที่บ้านเค้าเรียกชั้น ดำเหมือนขี้ควาย เฮ้ออ เราหน้าไม่ค่อยเหมือนคนไทยเท่าไหร่ค่ะ มีคนทายตั้งแต่ บราซิล แอฟริกัน ยัน เอธิโอเปียเลย อยู่เมืองไทย ไม่เกิดจริงๆ เต้นกันจนร้านปิด คนพวกนั้นเข้ามาหาจอร์ชใหญ่เลย บอก แฟนยู สวยนะ เฮ้ออ หน้าเมาๆ บานไม่หุบเลย เรากำลังเดินหาแทกซี่กัน ข้างถนนเป็นวงเวียนเล็ก อยู่ตรงกลางแยก เล็กมากๆ เรากับเค้านั่งกันอยู่ตรงนั้น หยุดสูบบุ่หรี่ และคุยความในตอนเมาซะหน่อย เราบอกเค้าว่า เรารอเค้าดีมั้ย ว่าเค้าจะดีกับแฟนเก่าเค้ารึเปล่า เค้าถามกลับมาว่า เรารอได้เหรอ เราแค่พยักหน้า เราบอกว่า เราไม่เชื่อหรอก ว่านี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน มันดูง่ายไป แต่เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ครั้งต่อไปจะมีมั้ย พูดไปเพราะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ กลับมาก่อนนอน เค้าบอกเราว่า "girl part of me I feel like falling in love with you" เราก็ตอบว่า ก็เอาสิ แล้วดันถามเรามาว่า เธออยากให้ชั้นตกหลุกรักเธอเหรอ อ้าวถามงี้ แล้วจะตอบยังไงคะคุณชาวไร่ "ความรู้สึก ไม่ต้องถามหรอกนะ มันไม่เกี่ยวกับอยากไม่อยาก รู้สึก ก็รู้สึก" เผลอหลับไป ด้วยเสียงเพลง Jack johnson อีกเหมือนเดิม ----------------------------------------- เราตื่นกันมาแบบขี้เกียจกันอีกแล้ว เบื่อวันแบบนี้จัง วันที่ต้องเป็วันสุดท้ายอีกแล้ว เรากลับคืนนี้ ต้องเชคเอ้าท์ออกจากโรงแรมประมาณ เที่ยงคืน ตีหนึ่ง เหลือเวลาไม่เยอะ ความเครียดเต็มห้องเลยวันนี้ หลังอาหารเย็น ก็ขึ้นมาคลอเคลีย เค้าเริ่มเครียดแล้วว่า เค้าจะไปไหนดี เรื่องของเรื่องคือว่า แฟนเก่าเค้าจะมาถึงวันที่ 27 กพ. นัดเจอกันที่บาหลี ตอนนี้มันกำลังจะเข้าวันที่ 17 แล้ว แต่ว่าที่เราบอกเค้าว่า เราไม่เชื่อว่าจะไม่ได้เจอกันอีก เพราะว่า เราคิดว่า จะกลับ กทม. วันที่ 21 มีวันหยุด ถ้าเราจะเจอกันอีก เค้าก็จะต้องบินไป กทม. ตอนนั้น เค้าคิดไม่ตก ว่าจะบินไป บาหลี ตอนนี้ แล้วไป กทม. หรือจะไป กทม.เลย แต่ไม่รู้ว่าทำอะไร เพราะกว่าเราจะไปได้ก็อีกตั้งหลายวัน เค้าเลยบอกเรามาว่า ห้าสิบ ห้าสิบ ไม่รู้ว่า จะไปได้มั้ย กทม. เนี่ย ไม่ใช่เพราะไม่อยากเจอ แต่เค้าต้องบินไป บินมา เราเลยตัดใจไป แอบโกรธเค้านิดหน่อย ทีเราบินมาเป็นไม่รู้กี่ชั่วโมงยังทำได้เลย แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป เพราะว่า แค่สองสามวันใน กทม. มันฟังดูไม่มีเหตุผลเท่าไหร่ แล้วเรากับเค้าเหมือนกันตรงที่ เราไม่ชอบเมืองค่ะ ชอบไปทะเล แล้วที่ กทม. ไม่มีทะเล  ก็ไม่เป็นไร ยังไงเราก็ทำใจไว้แล้ว เค้าถามเราย้ำแล้วย้ำอีกว่า เธอจะกลับ กทม. แน่รึเปล่า เราบอกไปว่า ถ้าเธอไป ชั้นก็ไป โอเคนะ ถ้าเธอไม่ไป ฉันก็อยู่ประเทศทะเลทรายของชั้นไป ก็แค่บอกมา ระหว่างที่รอเราเชคเอ้าท์ เราหันไปบอกเค้าว่า ยังไงก็บอกนะ ตัดสินใจยังไง "เธอจะมีวคามสุขมั้ย ถ้าชั้นไป" เค้าถาม "เธอจะมีความสุขมั้ย ถ้าเธอมา" เราตอบ เรายิ้ม แล้วจับมือกันไว้เงียบๆ เวลาบอกลามาอีกแล้ว คราวนี้บอกตรงๆ ว่า เราไม่รู้แล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ อย่างน้อย ทริปนี้ เราได้อยู่กันคนที่เรารู้สึกเข้าใกล้ คำว่ารักมากๆ ในวันวาเลนไทน์ และวันครบรอบสองเดือน ด้วยกัน -------------------------------------- กลับมาเรามีบินต่อไปดูไบ วันเดียวกันเลย หลังจากตื่นมาเตีรยมตัวบิน มาเช็คตาราง อ้าว เรามีบินนี่นา วันที่ 21 กลับมาตอนดึกด้วย ขึ้นไฟลท์ไป กทม. คืนนั้นไม่ทัน เรามีวันหยุดแค่สองวันเองนี่นา สรุปว่าถ้าเราไปกทม. ก็ไปแล้วกลับเลย เพราะวันที่ 24 มีบิน คิดเอาไว้ว่า เดี๋ยวกลับจาก ดูไบคืนนี้จะอีเมล์ไปบอกเค้าว่า ไม่ต้องมาแล้วนะ กทม. เราจำวันผิด ให้ถือว่าเราได้ลากันแล้ว ก็แล้วกัน แอบบินไป เศร้าไป จะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆแล้วเหรอ แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 53 02:35:35 จากคุณ : Anglina Fonne เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 02:21:37

ความคิดเห็นที่ 50 ลงชื่อ เข้ามาอ่านต่อ รีบมาต่ออีกนะคะ จากคุณ : Why don't you เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 07:47:22

ความคิดเห็นที่ 51 ที่เศร้าๆ ไปเนี่ย ก็ไม่รู้ด้วยนะว่าเค้าจะตัดสินใจมาหรือเปล่า แต่คิดไปคิดมาแล้ว มันลำบากกันทั้งคู่เลย การบอกเค้าไปว่าไม่ต้องมา มันทำให้ง่ายขึ้นกันทั้งสองฝ่าย 18 Feb 10 กลับมาถึงบ้าน เปิดอีเมล์กำลังจะส่งถึงเค้า มีข้อความเข้ามาใหม่ "ทายซิอะไร ตอนนี้ฉันอยู่กรุงเทพ แล้วนะ คิดไปคิดมาฉันมารอเธอที่นี่ ดีที่สุด พรุ่งนี้จะไปเกาะช้างแต่เช้านะ แล้วจะกลับมารอเจอเธอวันที่ 21 บอกด้วยนะว่าเป็นยังไงบ้าง เธอจะกลับมาได้มั้ย เจอกันเร็วๆนี้ หวังว่ากลับถึงที่นั่นปลอดภัย และไม่เหนื่อยมากนะ" ตายแล้ววววววววววววว ทำยังไงดีทีนี้ เราไม่คิดว่าเราไปได้แล้ว เพราะที่บอกคือ ถ้าเราไป ก็ไปถึงวันที่ 22 ตอนเย็น แล้ววันที่ 23 ตอนเย็นก็ต้องกลับ หรือไม่ก็วันที่ 24 ตอนเช้าช้าสุด แต่ว่าเรามีบินไปเมลเบิลคืนนั้นด้วยสิ มันเสี่ยงเกินไป อย่างที่เล่าไปแล้ว ตั๋วสตาฟเป็นตั๋วสแตนบาย ถ้าที่นั่งเต็มก็ต้องรอไฟล์ทต่อไป กลับมาประเทศเรา มีสองไฟล์ทต่อวัน เช้ากับเย็น แล้วเชคที่นั่งว่างขากลับแล้วนอกจากไม่มีแล้ว โอเวอร์บุคเจ้าค่ะ ตกไฟล์ทขึ้นมา ตกงานเห็นๆ ดูท่าทางโชคชะตาไม่เข้าข้างเราแล้วคราวนี้ ตอนนั้นเที่ยงคืนที่นี่แล้ว เรานั่งคิดไปคิดมาว่าจะทำยังไงดี ไปดีมั้ย หรือตัดใจขอโทษเค้าที่เราไปไม่ได้แล้ว คิดจนปวดหัวไปหมด มือก็นั่งคลิ๊กนู่นนี่ นี่นั่นในเฟสบุคไปเรื่อยๆ ตาลอยใจลอย คิดไม่ออก แล้วตาก็เหลือบไปเห็นว่ามีผู้หญิงคนนึงโพสไว้ในหน้าที่ลูกเรือประกาศแลกไฟล์ทกันว่า มีไฟล์ทไป กทม. วันที่ 19ตอนเย็น (ซึ่งตอนนั้นมันเข้าตีหนึ่งของวันที่ 19 แล้ว) กลับมาไป อาบุดาบีต่อ แลนดิ้งกลับทะเลทรายประมาณ ตีห้าห้าสิบ ของวันที่ 21 แลกกะไฟล์ทอะไรก็ได้ เข้าทางเราพอดี เรามีไฟล์ไปเวียนนา คืนนี้ แล้วกลับมาไป เจดด้าต่อ แลนดิ้งดึกนี่แหละ ที่ทำให้เราพลาดไฟล์ทไป กทม. ถ้าเราแลกได้ ก็เข้าทางเลย ได้นกสองตัว ได้กลับ กทม. รอบแรก ก่อน แล้วกลับมาทำไฟล์ไปอาบูดาบี แล้วถึงก็ตรงกลับกทม. เช้านั้นเมือนแพลนเดิมตอนที่จำตารางตัวเองผิด และนั่นก็หมายถึงอีกสองคืนที่จะได้อยู่กับเค้าในวันหยุด ข้อความนั้นโพสไว้เกือบเดือนแล้ว เรารีบส่งข้อความไป มันเป็นโชคดีหรืออะไรไม่รู้ ผู้หญิงคนนั้น ออนลายน์พอดี แล้วตอบกลับมาทันทีว่าจะแลกไฟล์ทกับเรา เรารีบโทรไปหา คนจัดการตารางบินทันที ว่าเราจะแลกไฟล์ทกัน โดยปกติเวลาจะแลก ต้องมี ฟอร์ม กรอกแล้วยื่นไป แต่เราไม่มีเพราะว่าฉุกละหุกมาก ปรากฏว่าทางพนักงานฝ่ายนั้น เค้าไม่ทำให้ เราโทรไปตอนตีสอง บอกเค้าว่าไม่มีเวลาเอาอะไรไปยื่นแล้ว เพราะไฟล์ทมันเย็นวันนี้เข้าใจมั้ยคะคู้ณณ เค้าไม่ทุกข์ร้อนอ่ะค่ะ บอกว่าตามระเบียบต้องส่งฟอร์มอย่างน้อย 24 ชั่วโมงก่อนบิน ตอนนี้เหลือ 22 ชั่วโมงเอง ถ้าอยากได้จริงๆ ต้องไปให้ฝ่ายบริหารที่สูงขึ้นไป อนุมัติลงมาถึงจะเปลี่ยนให้ มันเรื่องเยอะขนาดนี้เลยเหรอ คลิ๊กๆ แป๊บเดียวเนี่ย ตอนนั้นที่เมืองไทย หกโมงแล้วค่ะ ต้องรีบโทรไปบอกจอร์ช ก่อนที่เค้าจะออกจาก กทม. โทรไปหลับอยู่ เฮ้ออ คิดถึงเสียงยูตอนตื่นนอนจัง เค้าซื้อตั๋วอะไรเรียบร้อยแล้ว บอกเค้าว่า นี่เธอ ชั้นอาจกลับ กทม. วันนี้นะ อาจจะถึงพรุ่งนี้เช้า เธออย่าพึ่งไปเกาะช้างได้มั้ย อาจจะเหรอ เค้าถาม  ค่ะใช่ อาจจะ ก็ไม่รู้นี่นาว่าแลกได้มั้ย เค้าแอบประชดว่า ถ้าไม่ได้ ก็ค่อยไปเกาะช้างวันที่ 20 แล้วกลับมา กทม. วันที่ 21 อ่ะนะ ใช่ค่ะ แล้วแต่ยูนะ เสียงแอบไซโคนิดๆ ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าชะตาเลยว่าจะได้ทำไฟล์ทนั้นกลับมั้ย เค้าต้องตอบว่าได้สิคะ ไม่มีทางเลือกนี่นา คือได้นี่ หมายความว่า ถ้าเราไปได้ เราก็ไป แล้วเจอกันวันที่ 21 อีก เกาะช้างก็ไม่ต้องไปมันแล้ว เพราะวันที่ 24 เค้าซื้อตั๋วกลับบาหลีไว้แล้ว ถ้าเราไม่ไป เราก็ไม่ไปเลย บอกเค้าไปอย่างนั้นเลย เพราะว่าเราจำวันผิด ฝ่ายนั้น ได้แต่ร้องว่า Oh shit! ก็ได้ รอก็ได้ ทุกอย่างมันเพื่อเธออยู่แล้วนี่ ตกลงเลต้องตื่นลงไปบอกข้างล่าง แคนเซิลตั๋วรถ ตั๋วเรือ สงสารเหมือนกันค่ะ เพราะจ่ายตังค์ไปแล้ว แล้วเค้าไม่ให้คืนด้วย เพื่อความรักก็ต้องทำนะ เอ่ออ ได้ข่าวว่าเค้ายังไม่รักเลยนะ เรารีบอีเมล์ไปถึง management ที่ว่า บอกความจำเป็นว่าต้องกลับ กทม. คนไทยมีเหตุผลเป็นล้าน สงสัยโชคชะตาพึ่งตื่นมาทำงาน มาเห็นว่า อ้าวนี่ลืมช่วยเราเหรอเนี่ยคืนนี้ เลยบรรดาลใจให้ management คนนั้นตื่นมาตั้งแต่ตีสี่ ที่จริงเวลาทำงานเค้าประมาณ เจ็ด หรือ แปด โมงเช้า มาตอบอีเมล์เรา ว่า ได้ๆๆ เดี๋ยวจะช่วยเปลี่ยนให้ แล้วเราก็ได้กลับมา กทม. ค่ะ 20 Feb 10 ถึงกรุงเทพแต่เช้าตรู่ ถึงโรงแรม มองซ้ายมองขวาไม่มีใครมา โทรไปหาเค้า อ้าวยังอยู่ที่เกสเฮ้าส์แถวข้าวสารอยู่เลย ทำไมไม่มารอคะ เค้าบอกว่าก็รอเธอมา เราหงุดหงิดงุ่นง่าน ระหว่างรอให้เค้ามาถึง มันดูยาวววว นานนน มากๆ แล้วก็มีคนมาเคาะประตู แอบเหวี่ยงใส่เค้านิดนึง ว่าทำไมไม่มารอ เธอห้ามจูบชั้นนะ เป็นการลงโทษ เค้าก็บอกว่าโทษเรื่องอะไรเนี่ย ตอนนี้ก็อยู่ตรงนี้แล้ว "ยูทำให้ชั้นเสียเวลาเห็นหน้ายูไปอีก หนึ่งชั่วโมงรู้มั้ย" ใส่แว่นตากันแดดมาทำไมแต่เช้าเนี่ย เค้าเล่านั่นเล่านี่ ว่าเสื้อผ้าหายหมดเลย แว่นตาก็หายเลยซื้อใหม่ แล้วเอามาให้ดู ถือกีตาร์ตัวใหม่มาด้วย อย่าบอกว่า กีตาร์ตัวนั้นที่เล่นกันทุกคืนหายไปด้วย ปล่าว กีตาร์ตัวนั้น ชั้นจะให้เธอ เธอต้องเล่นกีตาร์นะจากนี้ไป ชั้นไม่อยากให้เธอเลิกเล่น แต่ก่อนเราเล่นกีตาร์ค่ะ แล้วกีตาร์ที่แพงมากของแม่ เอามาเล่นที่ มหาลัยด้วย วันนั้นเมา ทำหาย แม่ยังไม่รู้จนทุกวันนี้ เราไม่มีโอกาสซื้อใหม่ เลยไม่ได้เล่นมาตั้งแต่ตอนนั้น จนมาเจอเค้าเนี่ย เค้าเลย บอกว่า ต่อจากนี้ไป อย่าหยุดเล่นนะ เราลงมากินอาหารเช้ากัน สภาพเดิมอีกแล้วค่ะ มองกันทั้งโรงแรม สองคนนี้ มีปัญญากินอาหารโรงแรมได้ยังไง กลับมาอยู่ด้วยกันบนห้องจนเย็น ที่จริงไม่อยากออกไปไหนเลย เราเล่นกีตารฺ์ตัวใหม่ด้วยกัน ริมหน้าต่างบานใหญ่ๆ แล้วพระอาทิตย์กำลังตกพอดี สีผิวของเราทั้งสองคนเวลาโดนแสงอาทิตย์ตกดิน Siam sunset อาบนี้ สวยมากๆ เค้าดูหล่อขึ้นมาทันตาเห็น ผู้หญิงอยากสวยต้องพาแฟนไปเดินกันตอนพระอาทิตย์ตกนะคะ ที่เมืองไทยนี่แหละ สีสวยที่สุดแล้ว ได้อัลบัมนู้ดมากอีหนึ่งอัลบัม ตอนเย็นเราว่าจะไปกินอาหารริมน้ำกัน แล้วกลับไปที่ถนนข้าวสาร แต่ว่าเราผ่านร้านหมูกระทะ อดใจไม่ไหว เลยกระโดดลงจากรถตอนนั้น อ้าว เค้าก็ชอบกินหมูกระทะเหมือนกันอีกแล้วเหรอ เรานั่งกินกันจนพุงกาง เราอ้วนขึ้นเยอะมาก หลังจากเจอเค้า กินอะไร ก็อร่อยไปหมดในทุกๆ วัน พุ่งโย้ เลยค่ะ ไม่มีเหลือความเซ็กซี่เหลือแล้วตอนนี้ หลังจากนั้นเราก็ไประลึกความหลัง วันเจอกันครั้งแรก ที่ร้านเรกเก้บาร์เล็กๆที่ว่านั่น คนที่นั่นจำเราได้ทั้งสองคนจากสองเดือนกว่าที่แล้ว แปลกใจว่าทำไมกลับมาด้วยกัน แล้วคราวนี้ จูจี๋อีอ๋อ กันมาเลย จากนั้นเราไปต่อกันที่ร้านดนตรีสด ร้านนึงในถนนข้าวสาร เป็นร้านที่เราต้องมาทุกครั้งที่กลับมา กทม. มาฟังเพลง แล้วก็เริ่มเมาค่ะ พอเมาจากที่บินเหนื่อย แล้วไหนจะ ความรู้สึกลึกๆ ถึงเรื่องผู้หญิงคนนั้น ดราม่าควีนก็เริ่มแสดงบทบาทของเธอ แล้วชั้นจะทำยังไงต่อหลังจากนี้ ตอนที่ผู้หญิงคนนั้นมาถึงแล้ว เค้าบอกเราว่า เค้าชอบเรามาก มากขึ้นทุกๆวัน ชอบมากกว่าคนไหนๆ ที่เคยคบมาก่อน แล้วเค้ามองเห็นตัวเอง ตกหลุมรัก และรักกันกับเรา แต่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะมา ถามเค้าตอนนี้ เค้าตอบไม่ได้ เค้าตอบว่าไม่รู้ ไม่รู้แล้วเราจะทำยังไงต่อ เค้าก็ตอบว่าไม่รู้ ผุ้หญิงคนนั้น อยู่ในชีวิตเค้ามาห้าปี ช่วงหลังๆนี้ เค้าเริ่มกลับมาดูว่า เค้าจะลองกลับมากันได้มั้ย แล้วเค้าก็มาเจอเรา แล้วความรู้สึกลึกซึ้งนี้ มันก็เกิดขึ้นกับเราด้วย แต่ว่าเวลาของเรากับเค้ามันสั้น ก่อนที่เค้าจะเริ่มต้นใหม่กับใครได้ เค้าต้องตอบตัวเองกับความสัมพันธ์ที่มันติดค้างมาตลอดห้าปีนั่นก่อน เค้าตอบอะไรไม่ได้ จนว่าจะได้เจอกัน เค้าไม่อยากให้เรามองว่าเราเป็นตัวเลือกที่สอง แต่มันสำคัญกับเค้า การที่รักคนอื่น เค้าทำแบบคลุมเครือไม่ได้ แล้วมาบอกอะไรป่านนี้?????????????????? งั้นชั้นตอบเอง ชั้นว่า ชั้ดเกลียดเธอแล้วล่ะ วันนี้ บอกเค้าไปว่า จะไม่กลับมากรุงเทพเหมือนที่แพลนเอาไว้ ที่เหลือเค้าอยากจะไปทำอะไร ก็ไปทำ ถือว่าเราลากันคืนนี้เลยแล้วกัน ฤทธิ์เหล้าค่ะ เรื่องมันจะเศร้ากว่าที่มันควรจะเป็น ถามว่าอยากให้เรารอเค้ามั้ย เค้าบอกอยาก แต่ว่ามันไม่แฟร์สำหรับเรา มันเสี่ยงที่เราจะเจ็บปวด เพราะเค้าไม่รู้จริงๆ ว่าตอนนี้เรื่องมันจะเป็นยังไง ความรู้สึกเค้า อยู่ที่นี่ อยู่ที่นั่น ทั้งสองฝ่าย ลึกๆ เรารู้สึกว่า ถ้าเค้าเลือกเราก็เลือกเลย ไม่เห็นต้องคิด แสดงว่าคนนั้นยังมีบทบาทในความรู้สึกเค้ามาก มากจนกล้าที่จะบอกในทำนองว่า ให้เราไม่ต้องรอ แบบที่ไม่กลัวเสียเราไป แต่อีกใจนึงก็เข้าใจเค้า คนนั้นอยู่ในชีวิตมาห้าปีแล้ว ในห้าปีนั้นมันมีอะไรมากมายที่คงไม่อาจตัดได้ กับคนที่พึ่งมาใหม่ ในเวลาสั้นๆ อย่างเรา ย้อนมองความสัมพันธ์สามปีของเรากับแฟนเก่า เราแทบไม่ให้โอกาสใครเลยด้วยซ้ำ ตัวเราเองก็สับสน ตอนเดินไปหาแทกซี่ เราบอกไปว่า เราไม่กลับมาแล้ว มันไม่มีประโยชน์ กลับมาก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรไป ไม่มีเหตุผลที่จะมา เค้าขอร้องให้กลับมา กลับมาด้วยเหตุผลเดิมที่มาวันนี้ "วันนี้ ชั้นกลับมาเพราะงาน ไม่ใช่เพราะเธอ รู้ไว้ด้วย" บอกเค้าไปอย่างนั้น ไม่วายทะเลาะกัน ก็ยังมีเวลาโรแมนติกอย่างว่า แล้วก็ยังเป็นความสุขเหมือนเดิมๆ ทุกครั้ง หลังจากรู้ตัวว่า นี่เรายังโกรธเค้าอยุ่นี่นา กลับสู่สภาพดราม่าควีนเหมือนเดิม เรานอนหันหลัง เค้ากอดเราจากข้างหลัง บอกว่า คิดดูอีกทีได้มั้ย ไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้ กลับไปทะเลทราย แล้วใช้เวลาคิดอีกครั้งนึง กลับมาหาเค้า เค้าอยากให้เรากลับมา เราตอบไปว่า ตัดสินใจไปแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะทำให้มันยาวนานขึ้นอีก คืนนี้ถือว่า คนข้างบน ส่งเรามาร่ำลากันแล้วกันนะ ถือซะว่า มันเป็นคืนสุดท้ายของเรา เค้ากอดเราไว้แน่น ไม่มีคำพูดอะไรหลุดจากปาก บอกแค่ว่า ยังไงเค้าก็จะรอ พรุ่งนี้จะรออยู่ กทม.ทั้งวัน จะยังไม่ไปเกาะช้าง เพราะเผื่อเราเปลี่ยนใจจะกลับมา ปกติเวลาตื่นนอน เราชอบโวยวายบอกเค้าว่า เธอไม่กอดชั้นเลยนะ เค้าจะตอบว่า เธออย่ามาโกหก ชั้นตื่นทีไร เธอก็อยู่ในแขนชั้นทุกที เราบอกว่า นั่นเป็นเพราะว่าเราตื่นมาก่อน แล้วมาควานหาแขนเค้าต่างหาก ที่เค้าตื่นมาน่ะ มันหลังจาที่เราเอาตัวเองกลับมาในแขนเค้าเอง คืนนั้น เค้าบอกเราว่า ให้ใน่ใจเค้ากอดเราไว้ทั้งคืนนะ ถ้าตื่นมาตอนไหนที่เค้าไม่ได้กอดเรา ให้ปลุกเค้า ให้เค้ารู้ตัวว่าตัวเค้ากอดเราอยู่ อย่าให้มีตอนไหนที่เราไม่ได้กอดกันนะ นาทีนั้นใจอ่อนเลย หันกลับมาหาเค้า เรากอดกัน ความเศร้ามันกินใจ อย่างบอกไม่ถูก แล้วเราก็เห็นผู้ชายคนนี้ น้ำตาไหล เราเช็ดน้ำตาถามว่าร้องไห้ทำไม เค้าบอกว่า เค้าเศร้า น้ำตาเค้าก็ไหล เราบอกไม่ถูกว่าคืนนั้น มันเต็มไปด้วยความรู้สึกแบบไหน ในใจเราร้องถามใครก็ไม่รู้บนฟ้า ว่าทำไมทำเรามาเจอกัน มีเวลาพิเศษๆมากมายเหล่านี้ แต่ไม่ให้ทางเราไปต่อ ทำไมความรู้สึกพวกนี้ต้องเกิดขึ้น กับคนที่เป็นไปไม่ได้ เราอยากจะรักใครอีกซักครั้ง ทำไมถึงมารักคนที่ เค้าไม่ใช่ของเรา ใช่ค่ะ เราตกหลุกรักไปแล้ว เรารักเค้าแล้ว ความรู้สึกมันผ่านความหลงไหล มันแข็งแรงกว่านั้นไปแล้ว แต่เราไม่ได้บอกเค้า จนวันนี้ ไฟล์ทเราออกแต่เช้า เราต้องลากันในตอนนั้น เค้าลงมานั่งด้วยระหว่างลูกเรือเชคเอ้า เราแนะนำคนอื่นๆว่า นี่แฟนฉันค่ะ ทุกคนฮือฮากันใหญ่ แฟนเธอแนวมากกก ใต้ใบหน้ายิ้มๆของเรา มันหม่นหมอง น้ำตามันไหล ลึกๆอยู่ในอก เค้านั่งหน้าซึมๆ รอเวลาที่เราจะไป แล้วเราก็ต้องบอกลากัน ----------------------------------- แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 53 09:56:29 จากคุณ : แอร์ผู้น่าสงสาร (Anglina Fonne) เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 08:03:32

ความคิดเห็นที่ 52 "เจอกันพรุ่งนี้นะ" เราหันมาหลังจากเดินไปได้ สี่ห้าก้าว เค้าทำหน้าแปลกใจ "เธอจะกลับมาเหรอ" "ใช้ ชั้นเปลี่ยนใจแล้ว ชั้นจะกลับมา" สามสี่ก้าวที่เดินจากมา มันทำให้เราเดินต่อไปไม่ไหว ที่คิดว่าโอกาสอยู่ตรงหน้า ที่ดิ้นรนคืนนั้น ก็เพื่อที่จะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน ไม่กี่วันสุดท้ายนี่ใม่ใช่เหรอ มาถึงป่านนี้แล้ว คงไม่เศร้าไปกว่านี้อีกแล้วล่ะ พอกลับมาถึงรีบโทรหาเค้า โทรเท่าไหร่ ก็ไม่รับ เริ่มรู้สึกแย่แล้ว ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมานานมาก เค้าจะยังอยู่ กทม.มั้ย แล้วเรามีบินด้วยคืนนี้ เราต้องรีบเข้านอน แล้วจะกลับมาเราก็ต้องตรงไปสนามบินเลย จะไม่มีเวลาโทร หรือเชคอีเมล์อะไรทั้งนั้น พยายามโทรจนแบตเค้าหมดเราเดา กว่าจะติด แล้วมีคนรับเล่นเอาไม่ได้นอน 21 Feb 10 กลับมาถึงกทม. ประมาณหกโมงครึ่ง ช่าวไร่รูปหล่อคนนั้นยืนรอแบบหมดเรี่ยวแรง เค้าไม่ชอบเมือง แล้วรถติดทำเค้าเหนื่อย เค้าไม่เข้าใจว่าให้มารับทำไม ทำไมไม่ไปเจอกันที่ที่พักเลย เราลืมไปเลยเรื่องที่พัก ลืมบอกเค้าไปว่า แล้วจะนอนยังไงเนี่ย เกสเฮ้าจิ้งหรีดคืนละสามร้อยที่เค้าชอบพัก มันไม่มีผ้าเช็ดตัว และน้ำอุ่นนะ  เลยแอบบถามไปว่า แล้วนอนที่ไหนเนี่ย เค้าจองโรงแรมใหม่ไว้แล้วค่ะ มีสระว่ายน้ำด้วยบนดาดฟ้า น่ารักจริงๆ "ชั้นไม่ลืมหรอกน่า เรื่องข้อจำกัดโรงแรมของเธอน่ะ" แอบหันมาค่อนแคะ เราเลยบอกว่า ที่ให้มารับเนี่ย ก็เพราะว่ามีร้านอาหารพิเศษจะพาไป พูดไปงั้นค่ะ ยังนึกไม่ออกเลยร้านไหนพิเศษเนี่ย เลยพาไปร้านส้มตำอีสานแถวเอกมัยค่ะ เคยไปนวดแถวนั้นแล้วแวะไปกิน แซ่บมากๆ ก็ถูกใจจอร์ชเลยทีเดียว เราว่าเค้าโกหก เค้าต้องเกิดและโตแถวๆ สกลนคร อุดรธานีเหมือนเรานี่แหละ ไม่เคยเห็นใครที่ไหนชอบปลาร้ามากเท่านี้มาก่อน คนไทยบางคนยังได้กลิ่นไม่ได้เลย อาหารมื้อนั้นอร่อยไปอีกมื้อ เราไปถึงพี่พักแล้วก็ออกมา ไปร้านเดิมๆ กันทุกคืนเลย แต่คืนนี้มีเพื่อนสนิทที่อาศัยอยุ่บ้านเค้า และรับจ้างเด็ดใบสมุนไพรในไร่เค้ามาเจอด้วย เป็นผู้หญิงค่ะ เราก็เลยแอบไว้เนื้อไว้ตัวเล็กน้อย จอร์ชอยากจะจูบเราตลอดเวลา แต่เราไม่ให้เค้าแตะต้องตัวต่อหน้าผู้หญิงคนนี้เลย เราไม่รู้ว่าเค้ารู้เรื่องราวของเราว่าอะไร เลยไม่อยากเป็นตัวตลกต่อหน้าใคร เพื่อนคนนี้กลับไป จอร์ชแอบโกรธว่า ทำไมเธอไม่จูบชั้นเลย เธอมัวแต่เล่นพูล กับผู้ชายคนอื่นอยู่นั่นแหละ เราเลยบอกไปว่าคิดอะไรอยู่ เค้าบอกว่า เค้าเล่าให้เพื่อนเค้าฟังว่า เจอผุ้หญิงสวยมากคนนึง เป็นแอร์ แล้วอยู่กับคนนี้แล้วสนุกมาก ไปไหนต่อไหนกันมาหลายที่ เค้าบอกเพื่อนว่า ชอบเรามาก และมีความรู้สึกกับเรามากมายยังไง หายเลย ชมแบบนี้ ก็เลยกลับมารักกันเหมือนเดิม คืนนั้นเราไปเต้นกันต่อนิดหน่อยจนกลับห้อง เหงื่อซกกลับมา มีกันและกันไม่เคยพอ Jack johnson ดังจนหลับไป ---------------------------------- ตื่นมาวันนี้ไปกินอาหารกลางวันกันที่ท่าพระจันทร์ แล้วก็เดินมานั่งเล่นริมสนามหลวง พึ่งรู้ว่าเค้าไม่เคยเข้าใปในวัดพระแก้วของเราเลย แต่ว่าสภาพขาสั้น เกาะอก เสื้อกล้ามกันวันนั้น เลยอดไป เรานั้งมองรถวิ่งไปวิ่งมาจนเย็น บรรยากาศเย็นวันนั้น มันเหงาๆบอกไม่ถูก เราเหนื่อยด้วย เมาค้างด้วยหลายสิ่งอย่าง ไปนวดกันต่อหลังจากนั้น นอนมองเราตลอดเลยเวลา จนเราต้องทำเป็นหลับ เขินเป็นนะคะ กลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็เริ่มดึกแล้ว วันนี้ไปกินอาหารเย็นริมน้ำเจ้าพระยา ร้านเล็กๆร้านนึงชื่อร้านตลิ่งบาร์ ไม่รู้ว่ารู้จักกันหรือเปล่า ในซอกๆหนึ่งใกล้ๆวังหลัง ร้านนี้เงียบ บรรยากาศดี ชอบร้านนี้ตั้งแต่สมัยเรียน เพราะรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยเป็นคนทำ แต่ว่าเปลี่ยนมือมานานหลายปีแล้วล่ะ  เค้าก็ประทับใจ เรานั่งริมน้ำ อาหารอร่อย แล้วก็วิวของวัดทั้งหลายริมน้ำก็สวยเลยทีเดียว กลับมาที่โรงแรม เปลี่ยนเสื้อผ้าอีกแล้ว  ปกติเวลาไปไหน เราไม่เคยถือกระเป๋าค่ะ เราเป็นคนขี้เกียจหิ้วนั่นหิ้วนี่มาก มีแค่ตังค์ในกระเป๋ากางเกง แล้วก็โทรศัพท์ที่กระเป๋าหลัง หายมาเยอะแล้ว แต่ว่าไม่เคยเข็ด ปกติแล้วจอร์ชจะเป็นคนถือให้ทุกอย่าง มีบุหรี่ ไฟแชค ลิปสติก เค้าก็เก็บเข้ากระเป๋าตัวเองหมด เราใช้กล้องถ่ายรูปของเค้า แต่วันนั้นแบตหมด กล้องเรา G10 ใหญ่หน่อย ไม่เคยเอาไปไหนด้วย นอกจากทริปจริงๆจังๆ วันนั้นเราเลยต้องเอากระเป๋าสะพายแสนหญิงออกไป แต่เราขี้เกียจสะพาย เลยบอกเค้าว่าไม่เอาไปดีกว่า นั่นก็แปลว่าจะไม่มีรูปคนืสุดท้ายของเรา เราเคยเล่าให้ฟังว่าทะเลาะกับแฟนเก่า เพราะจะเข้าห้องน้ำ แล้วแฟนเก่า อายที่จะถือกระเป๋าให้ โกรธมากวันนั้น ฝรั่งเป้นอย่างนี้เยอะเหมือนกันนะ เรื่องถือกระเป๋าผู้หญิงเนี่ย วันนั้นจอร์ชบอกว่า เค้าถือกระเป๋าให้ก็ได้ ถ้ามันจะทำให้เราชอบเค้ามากกว่าแฟนเก่า เราบอกเค้าว่า เราชอบเค้ามากกว่าแฟนเก่าแล้ว เค้าไม่รู้เหรอ นั่นเป้นครั้งแรกที่พลั้งปากไปว่ารู้สึกอะไรกับเค้า เราบอกเค้าไปว่า สำหรับเรา อะไรที่ไปแล้ว ก็ไปแล้ว กลับมาไม่ได้อีก แอบคิดในใจว่า ทำไมยูไม่ปล่อยผู้หญิงคนนั้นไปบ้าง แล้วมาเป็นแฟนชั้น เฮ้อออ ละเหี่ยใจ คนนี้ เราเริ่มต้นกันที่สตรีทบาร์ข้างถนนหน้าโรงแรม เราสั่งเครื่องดื่มแล้วก็ก้มหน้าก้มตาดูรูปของเราที่ผ่านมา แล้วก็พบว่ามีแต่รูปเค้าเป็นร้อยๆตั้งแต่พีพี เป้นต้นมา แอบกัดเค้าไปว่า นี่ชั้นมี จอร์ช คอลเล็คชั้นนะเนี่ย เค้าก็บอกว่า ชั้นก็มีแต่คอลเลคชั่นเธอเหมือนกัน ในระหว่างก้มหน้าก้มตานั่นก็ไม่ได้มองอะไร เงยหน้าขึ้นมาอีกที จอร์ชถือกุหลาบสีแดงอยู่ในมือ คราวนี้เค้าไม่พลาดแล้ว เรายิ้มแก้มปริ มีความสุขจัง ทำไมผู้ชายโรแมนติคคนนี้ ไม่ใช่ของเรา เราไปนั่งคุยกันต่อที่บาร์แรกเจอของเรา เวลาเมาๆชอบพูดทำลายบรรยากาศเราไม่รู้เป็นอะไรไปเนี่ย "ฉันไม่รู้ว่าชั้นจะมาไกลขนาดนี้ ตลกจังที่เราเป็นแบบนี้ไป ที่เหลือชั้นก็ต้องไปลืมอะไรเฮงซวยๆ" เฮ้ยย พูดแรงมาก จอร์ชบอกว่า เค้าไม่ใช่อะไรเฮงซวยนะ เค้าบินตามเราไป กัวลา เพื่อเวลาสอง สามคืน แล้วมาติดรอเราอยู่ที่ กรุงเทพอีกทั้งอาทิตย์ เพื่อเวลาสองสาม คืน มันไม่ได้บอกอะไรเลยเหรอว่าเค้ารู้สึกกับเรามากแค่ไหน เรานั่นแหละที่ไม่รู้สึกอะไรเลย เริ่มตีกันแล้วค่ะ "ชั้นเป็นผู้หญิง บินข้ามน้ำ ข้ามทะเลมาเจอยูเนี่ย เรียกว่าไม่รู้สึกเหรอ ใช้อะไรคิด ที่ผ่านมาชั้นมีเวลาดีๆทั้งหมด แต่อะไรที่จะเกิดจากนี้ไป ชั้นไม่มีทางเลิอกเลย ชั้นต้องลืม" เอาล่ะ สิ แต่ว่า เราโกรธกันไม่ได้หรอกค่ะ ต่างคนต่างรู้ว่า นี่คืนสุดท้ายแล้ว เรารักกันเหมือนเดิม หลังจากนั้นไม่ถึงนาที ไปฟังเพลงร้านเดิม สองสาม เพลงก่อนร้านปิด แล้วลงมาหาที่เต้น ตอนนั้นเข้าไปห้องน้ำ แล้วได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือตัวเองร่วงลงพื้น ได้สติแล้วว่า พอเข้าเสร็จจะลุกขึ้นมาเก็บ พอลุกขึ้นมา ดั็น เดินออกไปเลย นึกขึ้นได้ กลับเข้ามาหาอีกที ไม่ถึงห้านาที หายไปแล้ว จอร์ชหัวเสียใหญ่เลย ว่ากระเป๋าก็ถือให้ ทำไมถึงไม่เอาเก็บไว้ด้วยกัน ที่กัวลาก็ทีนึง เราแลกเงินมาแล้วแบงค์มันเยอะมาก เค้าบอกจะถือให้ แต่เราก็ไม่ยอม แล้วตังค์ก็หายไปเยอะเลยคืนนั้น ไม่มีอารมณ์เต้นกันต่อแล้วตอนนั้น เดินออกมาจากร้านเจอน้องผู้ชายสองคนเล่นกีตาร์อยู่ เราบอกไม่อยากกลับ เราอยากฟังเพลง พอเสียงดนตรีมา อมรมณ์รักของสองเราก็กลับมาทันที เรายืนกอดกัน จูบกันตลอดเวลา มีผู้ชายฝรั่งคนนึงเดินผ่านมา จับที่ไหล่จอร์ช แล้วบอกว่า " Man you are inlove" เกี่ยวอะไรด้วยคะลุง แต่คำพูดของลุง ทำเอาเราสะดุดนิดนึง นี่สรุปเค้ารักเรามั้ยเนี่ย อยากฟังชัดๆ อีกซักครั้ง เราเลิกจากตรงนั้น หิวมาก พยายามเดินไปหาอะไรกินกัน ระหว่างทางเดิน เหวี่ยงแขนกันเล่นไปมา เราบอกเค้าว่าเหนื่อยของนั่งแป๊บนึง เรานั่งลงริมฟุตบาทเค้ายื่นอยุ่ตรงหน้า เราพูดขึ้นว่า "ชั้นมีความสุขจัง" "ชั้นก้อมีความสุข ทุกทีที่ไปกับเธอ เธอทำให้ชั้นมีความสุขมาก" เค้าตอบ "ชั้นรอเธอได้มั้ย ถึงเธอจะตอบว่าไม่ควร ชั้นก็อยากจะรอ ชั้นไม่ได้มีความรู้สึกแบบนี้กับใครง่ายๆ ชั้นจะรอ" เค้าเงียบไป ถามเราว่า "เธอจะลาออกจากงานได้มั้ย ถ้าทุกอย่างกับเรามันลงตัว ไปอยู่กับชั้นที่ แคลิฟอเนียได้มั้ย" ตอนนี้เริ่มคิดว่าเอ่อ คำถามจริงจังหรือยังไงเนี่ย เราเลยตอบเค้าไปว่า "เธอมีเงินมั้ยล่ะ" ฮ่าาๆๆ หมดอารมร์กันทั้งสองฝ่าย เราบอกว่า มันก็ขึ้นอยู่กับว่า เธอจะรักฉันมากแค่ไหน เราค้างบทสนทนากันไว้อย่างนั้น หลังๆ เรามีบทสนทนานแบบว่า ชั้นอยากมีลูก ถ้ามีลูก เราจะเป็นคนทำงาน เค้าจะอยู่บ้านเลี้ยงลูก ทำอาหารเอง เราขี้เกียจทำงานบ้านค่ะ แล้วเค้าก็ต้องทำทั้งหมด ไม่รู้คุยกันแบบนั้น ทำไมให้เจ็บปวดเล่น วันนั้นได้หมูปิ้งมา กลับมานั่งกินที่ฟุตบาทที่เดิม แล้วก็กลับห้อง พอขึ้นไปถึงห้อง อ้าว ดอกกุหลาบชั้นหายย ตอนนี้จอร์ชคงเซ็งมาก เค้าถามเราว่า อะไรบ้างเนี่ยในตัวเธอที่เหลืออยู่ เธอทำหายทุกอย่างเลย เราทั้งเหนื่อยเมาง่วงแล้ว เค้าก็คงด้วย เค้าบอกว่า พรุ่งนี้จะซื้อใหม่ แต่เรายืนยันที่จะลงมาหาดอกเดิม ก็ต้องลงล่ะ แล้วจะเริ่มจากไหนเนี่ย ข้าวสาร ไม่ใช่เล็กๆ สรุปเจอค่ะ ไปเจอที่นั่งกินหมูปิ้งเมื่อกี๊นี่แหละ เดินดี๊ด้า กลับมา เราบ้ากันกลับมาเลย หลังจาก medical herb คืนนี้ออกฤทธิ์ ความคิดสร้างสรรค์ก็มาใหญ่เลย ผ้าห่มสีเหมือนจีวรพระมาก แล้วเวลาจอร์ชมวยผมขึ้นไปนี่เหมือนนักบวชมาก เค้าม้วนผ้าปูได้เหมือนเลยทีเดียว เราหัวเราะจนกองลงกับพื้น เสร็จแล้วก็เปลี่ยนเป้นชุดเรา เอาส้นสูงเรามาใส่แล้วก็เดรสเรา เค้าหน้าสวยเป้นทุนอยู่แล้ว เรามีร๔ปบ้าบอต่างๆนานาที่วันนี้ไม่กล้าเปิดดู ไม่อยากจำว่าคนนั้นสนุกสุดเหวี่ยงกันแค่ไหน เราต้องยืมโทรศัพท์เค้าไปโทรเข้าเครื่องตัวเอง แล้วส่งข้อความเข้าเครื่องขอร้องโจรให้คืนโทรศัพท์ มือก็ไปกดเจอข้อความที่ค้างไว้ มันไม่มีอะไรหรอกค่ะ แต่ว่า ดราม่าไปงั้น เมาแล้วอยากหาเรื่อง แล้วก็ไปเจอ เบอร์โทรออกที่ไม่รู้ว่าโทรออกไปตั้งแต่ตอนไหน เบอร์ทางไกลกลับ อเมริกา จอร์ชจะมาจูบ เราบอกเค้าไปว่า อย่ามาแตะต้องเรานะ เค้าเริ่มงง ว่าเป็นอะไรทำไมเดี๋ยวนี้ อารมณ์ขึ้นลงตลอดเลย เราบอกว่าเราไปเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็น ถึงตอนนี้เค้าเอาโทรศัพท์มาดู อ่านให้ฟังทีละข้อความว่ามาจากใครยังไง โทรออกหาใครตอนไหน และก้อบอกว่า ตั้งแต่เจอเธอ ยังไม่โทรหาใครเลยนะ ก็แน่สิ แม้แต่เรา ก็ไม่โทร เค้าเลยแอบแขวะกลับมาว่า เราห่างกันเนี่ย ไม่เคยเกิน สองสามวันเลยนะ แล้วเธอบินตลอดเวลา แต่เค้าก็ขอโทษ เค้าอยู่ในระหว่างท่องเที่ยว เค้าเดินทาง เค้าทำกิจกรรมกับคนนั้นคนนี้ตลอดเวลา ถึงตอนนี้ เค้าบอกว่า "เธอกลายเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตชั้นนะตอนนี้ เธอสำคัญกว่าพ่อแม่ กว่าน้องชาย กว่าแฟนเก่า กว่าใครๆทั้งหมด" "แต่เธอก็ไม่เลือกชั้นอยู่ดี" คำพูดทำลายบรรยากาศไม่มีใครเก่งกว่าเราแล้วล่ะ จำไม่ได้จริงๆ เค้าพูดว่าอะไร ตอนนั้นสติแทบจะไม่เหลือแล้ว จำได้แค่ว่า คืนสุดท้ายคืนนั้นของเรา ลงท้ายด้วยความรักลึกซึ้งแค่ไหน ปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามจังหวะเพลงที่ดังอยู่ แล้วคืนนั้นก็กลายเป็นคืนที่ลืมไม่ลง อีกหนึ่งคืน... แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 53 11:24:46 จากคุณ : Anglina Fonne เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 10:59:00

ความคิดเห็นที่ 53 มาต่อไวๆนะคะ อ่านไป เศร้าใจไป คิดถึงตัวเองไป ทำไมผู้หญิง ถึงได้ถูกทำร้ายหัวใจนะ จากคุณ : rainykub เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 22:32:39

ความคิดเห็นที่ 54 ได้ข่าวว่า ลำเนายังตามอ่านอยู่ค่ะ.. พร้อมเสียงถอนใจเฮือกเล็กๆ และ, คุณแอร์กำลังเข้มแข็งขึ้น ใช่ไหม.. จากคุณ : ลำเนา เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 53 23:51:57

ความคิดเห็นที่ 55 เศร้าอ่ะ ซึ้งด้วย มาต่อไวๆนะคะ ตามอ่านทุกวันเลย จากคุณ : Why don't you เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 01:03:11

ความคิดเห็นที่ 56 เศร้าอ่ะ ซึ้งด้วย มาต่อไวๆนะคะ ตามอ่านทุกวันเลย จากคุณ : Why don't you เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 01:04:20

ความคิดเห็นที่ 57 23 Fe8 10 ชินกันรึยัง กับวันแบบนี้ วันนี้วันสุดท้ายแล้ว สุดท้ายแบบที่ว่านับจากนี้ไปไม่รู้ว่าจะวันไหนอีกมั้ยที่จะได้อยุ่ด้วยกันด้วยความรู้สึกแบบเดิม คนนั้นเค้ามาถึงวันที่ 27 อะไรจะเกิดจากวันนั้น หลังจากที่เค้าสองคนจะมีวันหยุดด้วยกัน แบบไม่ต้องบินไปบินมาเหมือนเราอีกตลอดหนึ่งเดือนนับจากนี้ เป็นคำถามที่่ต้องใช้เวลาเป็นคำตอบ เรานอนกันเกือบเจ็ดโมงเช้า วันนี้ทั้งวันเลยหลับเป็นตายกันบนเตียง เราต้องรีบตื่นมาตัดสินใจว่าจะกลับวันนี้หรือพรุ่งนี้เช้าดี รีบโทรไปเชคที่นั่งว่างทันทีที่ตื่นนอน ถ้ากลับเย็นวันนี้ ที่นั่งโอวอร์บุ๊ค 5 ที่ business class เต็ม ถ้ากลับพรุ่งนี้เช้า ที่นั่งโอเวอร์บุ๊ค 8 ที่  business เหลือ 1 ที่ เสี่ยงเห็นๆ กับการตกไฟล์ททั้งสองวัน เราทำอะไรไม่ได้ นอกจากต้องไปลองวันนี้ ถ้ามีที่เหลือหลังผู้โดยสารเชคอิน ก็ต้องไป จะรอเสี่ยงการตกงานพรุ่งนี้ไม่ได้ ถึงแม้ว่าใจอยากอยู่แค่ไหนก็ตาม เราตื่นกันมาสภาพเนือยๆ ทั้งสองคน จัดกระเป๋ากันวุ่นวาย เห็นจอร์ชนั่งตั้งสายกีตาร์อยู่ เราไม่ได้คุยมาก หันมาเห็นอีกที เค้าบรรจงวางดอกกุหลาบจากเมื่อคืนใส่ในกระเป๋าวให้ เราลืมอีกแล้ว "ดอกกุหลาบ ไปถึงแล้วเธอต้องห้อยหัวลงนะ เอาห้อยไว้ข้าวหน้าต่างก็ได้ มันจะไม่โรย แล้วก็จะอยู่อย่างนั้น" "กีตาร์ชั้นเปลี่ยนสายใหม่ให้เธอหมดแล้วนะ แล้วสายสำรองเก็บไว้ตรงซอกกระเป๋านี่นะ เธอเปลี่ยนเป็นใช่มั้ย เธอต้องเล่นกีตาร์นะ ชั้นไม่อยากให้เธอเลิกเล่น" แล้วก็สอนเพลงที่เราชอบมากๆ What's going on แล้วพยายามให้เราจำให้ได้ เราไปกินอาหารเช้าเวลาบ่ายกันแบบรีบๆ แล้วต้องรีบไปสนามบิน เครื่องออก สองทุ่มครึ่ง ต้องไปถึงที่นั่นช้าสุดได้อย่างน้อยทุ่มครึ่ง ตอนนั้น สี่โมงเย็นแล้วค่ะ กว่าจะลากกะเป๋ากันลงมา หกโมงเย็นกว่าจะได้นั่งบนแทกซี่ เราแอบใจหายที่ไม่มีโทรศัพท์แล้วจะติดต่อกันยังไง เค้าก็จะไปจากเมืองไทยวันรุ่งขี้นแล้วแล้ว เบอร์นี้ก็ไม่ต้องใช้อีก มีเบอร์ที่บาหลีอีก แต่เค้าจำไม่ได้ แล้วเราก็มีความรู้สึกว่า เค้าต้องอยู่กับคนนั้น ทั้งวันทั้งคืน คงไม่มีเวลาคุยกับเราอีกแล้ว ระหว่างอยู่บนแทกซี่ รถติดมาก จิตใจกระวนกระวาย คิดไปต่างๆนานา ตอนนั้นในหัวมีเรื่องราววนเวียนอยุ่ทั่วโลก จะไปทันมั้ย ถ้าไปไม่ทันจะทำยังไง ถ้าตกเครื่องแล้วรอเสี่ยงพรุ่งนี้ ถ้าตกพรุ่งนี้ ต้องตกงานแน่เลย รถก็ติดขยับไม่ได้เลย อยากหันมาพูด คุยกันถึงเรื่องของเรา ในนาทีแบบนี้ก็คิดไม่ออก กลัวจะร้องให้ กลัวจะต้องฟังอะไรที่ทำให้ตัวเองเศร้า มันวุ่นวายในหัวค่ะ เค้าจับมือไว้ เรานั่งอยู่ในกอดของเค้าตลอดเวลา หันไปเจอทีไร ก็ต้องจูบกัน เค้ามองหน้าเรา มืออีกข้างที่ว่างจากการประสานมือเราไว้ ก็มาลูบที่แก้ม แต่ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมา ความรู้สึกแบบนั้นมันบรรยายไม่ได้จริงๆ เรากระวนกระวายถึงเรื่องงาน แล้วในใจก็เป็นทุกข์ถึงเรื่องที่จะต้องจากผู้ชายคนนี้ไป ใจนึงเราก็อยากจะช่างมัน กลับพรุ่งนี้อะไรจะเป็นก็ให้มันเป็นไป ใจนึงเราก็กลัวว่าตกงานเพราะผู้ชายคนเดียวมันไม่คุ้มกัน นาทีทรมานบนแทกซี่ยาวนานเหมือนจะไม่จบไม่สิ้น แต่เราไม่อยากให้ถึงเลย พอเห็นว่าเรายิ่งใกล้สนามบินเข้าไปเท่าไหร่ น้ำตามันก็จะไหล ในที่สุดก็มาถึง เราวิ่งไปที่เค้าเตอร์เชคอิน เค้าปิดแล้ว มีพนักงานคนนึงนั่งอยู่ที่นั่น เหมือนคล้ายกับว่าเราจะตกเครื่องแล้ว พนักงานคนนั้นบอกว่า คนอื่นเค้าไปที่เกท บอรฺ์ดผู้โดยสารกันหมดแล้ว มีออฟฟิสอยู่ข้างล่างลองไปติดต่อดู เรารีบลากกระเป๋าลงไป ตอนนั้นแอบคิดว่า ตกเครื่องแล้ว ดีใจจัง พอลงไป ตั้งใจจะไปถามว่า พรุ่งนี้มีที่ว่างมั้ย พนักงานเห็นเราลากกระเป๋าเลยหันมาถามว่า น้องตกเครื่องเหรอ รีบวอกกี้ทอลกี้ไปบอกพนักงานที่เกทว่า มีน้องสตาฟตกเครื่องค่ะ แล้วหันมาบอกเราว่า น้องรีบขึ้นไปเลยนะคะ มีพนักงานมารอรับแล้ว เหลืออยู่ที่นึงพอดี ตอนนั้นใจหายเลย จากโอเวอร์บุคทั้งลำ มีเหลืออยู่ที่นึง ปกติเค้าเตอร์ปิดไปแล้ว เค้าไม่ช่วยแล้วค่ะ อันนี้ส่งคนมารับเป็นเรื่องราวใหญ่โต เราคงต้องถึงเวลายอมรับความจริงแล้วว่า ฟ้าให้เวลาเรามาแค่นี้ เรากึ่งเดินกึ่งวิ่งกัน พนักงานที่มาส่งเอาพาสปอร์ท แล้วก็บัตรขาออก เดินไปกรอกไปให้เรา ปกติเค้าไม่มีทำให้อย่างนี้นะ โดยเฉพาะถ้าเป็นสตาฟ เราไปถึงหน้า immegration ขอเวลาเค้าแป๊บนึง มันเศร้าที่สุด จำไม่ได้แล้วว่า ความรู้สึกไม่อยากจากลาแบบนี้ ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ เมื่อตอนมาส่งแฟนเก่าที่สนามบินล่ะมั้ง แต่ความเจ็บปวดตอนนั้นมันจากไปนานแล้ว เราหันมากอดกัน เราไม่อยากปล่อย คราวนี้เราไม่อยากปล่อยจริงๆ เราต้องยอมรับว่า ที่นั่งเหลือหนึ่งที่นั่น มันเป็นที่ของเรา ถ้าเราไม่ไป พรุ่งนี้ชีวิตเราอาจจะยุ่งเหยิงกว่าเดิม เค้ายื่นกีตาร์ให้ เรากอดเค้าอีกหลังจากผละไปแล้ว เรายังมีกันแล้วกันไม่พอเลย เหลืออีกตั้งหลายอย่างที่เรายังไม่ได้บอกเค้า ต่่อจากนี้ไปจะเป็นยังไง ไม่มีคำสัญญาอะไรระหว่างเรา การจากกันแบบไม่มีจุดหมาย มันเจ็บปวดแบบที่ตัวหนังสืออธิบายไม่ได้ เค้าบอกว่า ดีใจที่เราได้มีเวลาทั้งหมดด้วยกัน จะไม่ลืมเรานะ หวังว่าจะได้เจอกันอีก พนักงานเดินมาบอกว่า ต้องรีบแล้ว ไม่มีเวลาแล้ว เค้ารอเราอยู่คนเดียว เราเดินเข้าไป พ้นประตู รอ immegration เชคเอกสาร เรานึกว่าเค้าไปแล้ว หันกลับมา เห้นเค้ายืนชะเง้อ ผ่านไหล่ผู้คนที่ยืนอยู่ตรงนั้น น้ำตามันไหลออกมา เรายิ้ม แต่น้ำตามันร่วง โบกมือให้เค้าแล้วจำเป็นต้องหันหลัง ตอนนั้นอยากทิ้งของ แล้ววิ่งออกไป บอกเค้าว่า ฉันตกหลุมรักเธอแล้วนะ อย่าลืมชั้นนะ แต่เราก็ต้องใช้แรงที่มีทั้งหมดข่มใจไว้ ถ้าเค้ารักเรา เราต้องได้ยินจากปากเค้าก่อน ถ้าเค้าเป็นของเรา มันก็ต้องมีวันที่เราจะได้ยิน และได้พูดคำนี้ เดินพ้น immegration มาแล้ว ถ้าเคยไปจะรู้ว่า กระจกที่กั้นข้างนอก มันเป็นสีเทา เรามองเห็นแค่เงาเค้า เงาผมเดรดล๊อกของเค้า ยืนติดกระจก จ้องเข้ามาข้างใน เรามองไม่เห็นตาเค้าแล้ว นั่นเป็นภาพเลือนลางภาพสุดท้ายที่ได้เห็น เราลากันจริงๆแล้วค่ะ จนวันนี้ ขึ้นเครื่องมา ได้ที่นั่งที่เราคิดว่าเป็นที่ของเราตรงติดริมทางเดิน ข้างหน้า ข้างซ้าย ข้างขวา เป็นคู้รัก กอดจูบกันตลอดเวลา เราไม่กินข้าว นั่งอยู่กับขวดวายตั้งแต่หลังเครื่องออก ฟังเพลงแล้วน้ำตาไหล เราหลับ ตื่น หลับตื่น ร้องไห้ตลอดเวลา เหมือนใจมันจะขาด ทำไมเวลากับคนที่เรามีความสุขด้วยมากขนาดนี้ ถึงได้สั้น เราจะไปถามใครที่ไหน ว่าเราทำผิดอะไรหรือเปล่า มีบาปกรรมอะไร ถึงต้องมีแต่เรื่องพลัดพราก จากวันนี้ไป ที่เหลืออยู่เราก็ได้แค่ พยายามลืม   เพลงนี้ที่ฟังบนเครื่อง เล่นซ้ำไปซ้ำมา ร้องไห้ไปจนหลับ แล้วก็ตื่นมาเริ่มใหม่ นั่งดูรูปถ่ายของเรา ไม่มีรูปไหนเลย ที่ไม่กอดกัน จูบกัน ไม่มีรูปไหนเลย ที่เราห่างกัน มีแค่รูป ในขณะที่คนที่นั่งอยู่รอบๆ เค้ามีกันและกัน เพลงที่เราฟังที่ร้านดนตรีสดร้านนั้น ทุกคืน เพลงที่มีคนเล่นทุกที ไม่ว่า พีพี บาหลี ข่าวสาร หรือแม้แต่ข้างถนน เพลงที่เธอบอกว่าไปไหนก็ได้ยิน มันเป็นเพลงที่วันนี้ เราเปิดฟังแทบไม่ได้ เราสวดมนตร์ทุกวัน ขอให้ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับเราอีกซักครั้ง ให้เราได้ต่อกันให้จบ ให้ความรักค้างคาของเรามีโอกาสได้บอกไป แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 53 02:22:28 จากคุณ : Anglina Fonne เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 02:09:04

ความคิดเห็นที่ 58 กลับมาถึงชิวิตจริง ช่วงสองสามวันแรก เราพยายามทุกอย่างที่จะสลัดเอาภาพ วันเก่าๆออกไปให้หมด พึ่งไปเห็นว่า memory drive ของเราเค้าเอารูปทั้งหมดที่ถ่ายจากกล้องเค้าใส่ไว้ให้ พอเปิดภาพดูถึงกับร้องไห้โฮ มันมีแต่รูปเราทั้งหมด ทุกอิริยาบถ ทั้งเดิน หัวเราะ หน้าตอนทะเลาะกัน ตอนที่กำลังดราม่า ตอนเมาไม่ได้สติ ตอนกิน หรือแม้กระทั่งตอนหลับ เราไม่เคยเห็นรูปพวกนั้นมาก่อน เพราะว่ามีแต่ถ่ายๆ แล้วเราก็ต้องรีบลากกระเป๋าจากไปในทุกๆทริป พอเอารูปมารวมกัน นั่งอยู่ในห้องมืด เห็นภาพพวกนั้นวิ่งซ้ำไปซ้ำมา ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะทำอะไร เราแทบไม่อยากเชื่อว่า ช่วงเวลาที่บันทึกลงในภาพพวกนั้นเป็นเรื่องจริง ถ้าเรื่องระหว่างเราที่ผ่านมา เป็นเพียงภาพลวงตาของวันหยุดสั้นๆ ทำไมเราทั้งสองคนถึงได้แสดงเก่ง ทำไมเค้าถึงได้เสแสร้งเก่ง ว่าเราสองคนมีความรู้สึกระหว่างกัน และแสดงออกต่อกันได้มากขนาดขั้น มีวิดีโอ ตอนเราเมา เราเต้นแร้งเต้นกา ตอนเราหัวเราะ กรี๊ดกร๊าดวี้ดว้าย ตอนที่เค้าเล่นกีตารฺ์ ตอนเค้าร้องเพลง ตอนเราจูบกัน ตอนเหมือนว่าเรารักกัน ถ้าเรื่องพวกนั้นเป็นเรื่องจริง ทำไมวันนี้มันจบง่ายๆ แบบข้ามคืน การเดินทางข้ามประเทศมาเจอกันแค่ไม่กี่วัน ในแต่ละครั้ง อาจจะเกิดขึ้นง่ายๆกับพวกเศรษฐี หรือดาราคนดัง คนชั้นสูงต่างๆ ที่เดินบนพรมแดง แต่สำหรับคนธรรมดาเดินดินอย่างเรา ที่ยังทำงานหนักหาเลี้ยงปากท้อง มันไม่ง่ายเลย มันต้องใช้หัวใจ ในการไปแต่ละครั้ง ซึ่ีงหัวใจที่ว่านี่มันแปลกจัง เรามีให้กับคนที่เจอกันเพียงไม่กี่ชั่วโมง แล้วมันพัฒนาจนแข็งแรงขึ้นขนาดนี้ในวันนี้ สำหรับเราเป็นเรื่องแปลกที่เราเจอกัน เมื่อสองปีก่อนเรากะแฟนเก่าอยู่ที่เกาะช้างด้วยกัน ในคืนฉลองปีใหม่ เราคุยกันไปคุยกันมา เราอยู่ที่ปาร์ตี้ เดียวกัน คอนเสริตเดียวกัน หาดเดียวกันในคืนนั้น แต่เราต่างไม่เจอกัน ต่างนต่างมาด้วยคนรักตอนนั้นของตัวเอง แล้วในที่สุด เราก็มาเจอกัน ในร้านเล็กๆ ที่สุดในถนนที่ผู้คนคราคร่ำ เรานั่งอยู่โต๊ะข้างๆกัน แล้วก็ได้เจอกัน จนเรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้น เราไม่เคยกลับไปเหยียบร้านนั้นอีกเลยหลังจากเลิกกับแฟนเก่า สองปีที่ผ่านมาไม่เคยแม้แต่จะคิดถึง แต่คนนั้นคนดลใจ และเป็นวันแรกที่เค้าเดินทางถึงประเทศไทย เป็นวันเดียวกันที่เรากลับถึงประเทศไทย แล้วเราก็เจอกันในเวลาที่พอเหมาะพอเจาะ เราเจอกันเหมือนนิยาย แต่เราทำไมจบกันแบบชีวิตจริงเหลือเกิน ภาพพวกนั้นที่วิ่งวนอยู่ ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องพรมลิขิต หรือความบังเอิญ แต่มันกลายเป็นเรื่องราวที่พิเศษในชิวิตเราตอนนี้ไปแล้ว ใช้เวลาหลายวันพยายามลืมเค้าไป แล้วก็ดูเหมือนว่าเค้าจะหายไปด้วยสิ เราไม่มีโทรศัพท์แล้ว อยากโทรหาเค้าก็ไม่ได้ แต่เค้าก็ไม่คิดจะส่งอีเมล์เราเหมือนเคย ไม่มีเรื่องที่ต้องคุยกันแล้วนี่นะ ป่านนี้ คนๆนั้นคงจะมาถึงแล้ว แต่เราก็ต้องแพ้ใจตัวเองในที่สุด Reggae bar,sunny beach,under water, swimming pool, raining, VALENTINES, 2 months, reggae bar, around on streets...Beautiful smoke,dreadlock, your guitar, red rose, close my eyes, wake up in the morning, everywhere with you it's all happy... ส่งอะไรแบบว่าเขียนอะไรไม่เป็นแล้วไปให้เค้า เราได้อีเมล์สั้นๆกลับมาว่าเค้าคิดถึงเรา แล้วก็คุยกันเร็วๆนี้ ไม่สิ ทำไมมันฟังง่ายขนาดนั้น ตอนนั้นรู้สึกเหมือนถูกทิ้ง ความรู้สึกว่าเราเชื่อมโยงกันตอนที่อยู่ด้วยกัน สำหรับเค้ามันหายไปเลยเหรอ พยายามออกข้างนอก เจอเพื่อนๆ แต่แล้วคืนหนึ่งเพลงเรกเก้ก็ดังขึ้นอีก น้ำตาเราระเบิดมาอีกรอบ กลับมาเขียนถึงเค้า ว่ามันทรมานแค่ไหนในตอนนี้  เราเหมือนคนบ้าตีโพยตีพายไปในอีเมล์ ว่าทำไม เรื่องราวมันถึงเป็นอย่างนี้ เรามีความหมายอะไรต่อกันหรือเปล่า ขอไม่แปลนะคะ เอามาแปะเลย ข้อความที่ได้กลับมา แล้วทำให้เราเริ่มมองออกถึงตอนจบของเรื่องราวของเรา Really I do miss you a lot. I feel that we have a very nice connection to each other. I have a lot of fun with you and am very attracted to you. I do believe that you can have feelings for multiple people. And I do. Love isn't magic. I really like you and I really like Tiffany too. I am however much deeper involved with her. I have feelings for you and you have feelings for me but it will be a long time before I can see you again if ever. It is likely that me and Tiffany will decide to be together again. I don't know exactly how I feel and it will be awhile before I know. I won't know how I feel about you by being with her for one night. I do really like you a lot and will never forget my experience with you, but it's possible that I won't see you again under these circumstances. To be fair to yourself you need to not wait for me. I can't promise that I'll be available to you. I'm also not going to say that I won't see you again or that I won't come begging you to take me back. I don't know what the future holds but do yourself a favor and don't think about me too much. I really don't want to break your heart or hurt your feelings but it's probably too late. I miss you. Be happy ok. I am very happy also to have met you no matter what happens in our future. Our times together were so nice and beautiful. I have alot of love for you. xxxxxxxxxx-Josh เราไปต่อไม่ถูก แต่ว่ามันก็บอกชัดๆอยุ่แล้วว่าเค้าจะกลับไปคืนดีกัน และความรู้สึกของเค้าต่อคนนั้นมันก็ลึกซึ้งกว่า เวลาผ่านไปเป็นอาทิตย์ โดยเฉพาะวันเกิดเค้า เราต้องมานั่งนึกภาพว่าเค้าอยู่กับคนนั้น แล้วเค้าทำอะไรกันบ้าง ช่วงนั้นเหมือนคนบ้า ในหัวเต็มไปด้วยอะไรที่ลืมไม่ลง และอะไรที่จินตนาการไปเอง เต็มไปด้วยคำถามที่ไม่มีคนตอบ เวลาเมาๆ เราเผลอส่งข้อความ ส่งอีเมล์ไปอีกสองสามครั้ง ดราม่าตามเรื่องราว ไม่เคยได้คำตอบอะไรที่ชัดเจนไปกว่า ที่บอกว่า ไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นในอนาคต ยังคิดถึงเราอยู่ แล้วยังมีเราอยู่ในใจ และนี่คือสิ่งสุดท้ายที่บอกเรามา ว่า ตอนนี้เค้าก็ยังตัดสินใจอยู่ ว่าระหว่างเค้ากับคนนั้นจะเป้นยังไง มีเวลาเท่านั้นที่บอกได้ว่า วันพรุ่งนี้จะเป้นยังไง เค้ายังมีเราอยู่ในใจจริงๆ แต่ว่าเค้าต้องพยายามมองข้ามความรู้สึกนี้ไปและ เต็มที่กับคนนั้นตรงหน้าเค้า อยากให้เราเป็นเพื่อนสำหรับตอนนี้ เพื่อนๆ ที่ให้คำปรึกษาก็นานนาจิตตังเหมือนเดิม บางคนถึงขึ้นเรียกเค้าว่า asshole เค้าไม่ใช่คนเดิมตอนที่เรารู้จัก แต่บางคนก็ให้เหตุผลว่า ห้าปีมันนานมาก นานกว่าที่จะบอกว่ามันจะจบแบบไหนในเวลาเพียงไม่กี่กัน ก่อนที่เค้าจะเริ่มใหม่ได้ เค้าต้องตอบตัวเองให้ได้กับความสัมพันธ์ที่ค้างคา เรื่องมันควรจะจบง่ายกว่านี้ ถ้าในสองสามวันมานี้ ไม่มีนิยายอะไรของเพิ่มมาอีก เราไม่มีโอกาสคุยกับเค้าเลยจนเมื่อสองวันก่อนเค้ามาทักในเฟสบุ๊ค   บอกเราว่าจะกลับมากรุงเทพวันที่ 30 โชคชะตาคงเล่นตลก เรามีไฟล์ทกลับ กทม. วันที่ 29 แล้วเรากลับวันที่ 30 ตอนเย็น เค้าบอกเราว่า บางทีเราควรเจอกันไม่กี่ชั่วโมงนั้น ไม่อาหารกลางวันก็เย็น บอกให้เค้ารู้ เรายังคิดไม่ออกว่าควรเจอดีมั้ย จนเมื่อวานเราได้คุยกันอีก แล้วเราเมาค่ะ เราเลยพาลไปดราม่าเรื่องเค้ากับเธอคนนั้น เค้าบอกว่า อย่าโทรหาเค้า เพราะมันทำให้เค้ากับเคนนั้นทะเลาะกัน ถึงตอนนั้นอารมณ์พุ่งปรี๊ด มีผู้หญิงคนนั้นคนเดียวหรือไง ที่มีความรู้สึก เราเนี่ยเจ็บไม่เป็นใช่มั้ย เค้าบอกว่า เราต้องเข้าใจ เราไม่เข้าใจอะไรแล้วทั้งนั้น นาทีนั้น เค้าตัดบทบอกว่า เจอกันที่ กทม. พอเราบอกเค้าไปว่า โอ้ววว เจอกันแบบเพื่อน น่าตื่นเต้นจังเลย  เราเต็มไปด้วยความประชดประชันค่ะ เพราะเมามาก เค้าบอกว่า ถ้าเธอไม่อยากเจอ เธอก็ไม่ต้องมาเจอก็ได้ แล้วก็ออฟลายไป ทิ้งเราไว้ แบบนั้น ตื่นมา มาพบว่าตัวเองนอนร้องไห้ เราส่งข้อความกลับไปบอกว่า ถ้าเธอมีคำตอนสำหรับเธอคนนั้น ถ้าเธอตัดสินใจแล้วว่าเธอจะกลับไปรักกัน ช่วยบอกฉันให้รู้เถอะ ถึงแม้ว่าฉันอยากเจอเธอแค่ไหน คิดถึงเธอยังไง ฉันก็ต้องยอมปล่อยโอกาสเล็กๆนี้ผ่านไป ฉันขอบคุณใครก็ตามที่ทำใหฉันอยู่ใน กรุงเทพวันเดียวกับที่เธอมา แต่เหมือนที่เรื่องราวมันยาก ฉันยอมรับไม่ได้ ว่าเราแค่เป็นเพื่อนกัน ฉันคงโกหกถ้าฉันบอกว่า ลืมเรื่องทุกอย่างไปหมดแล้วในเวลาแค่หนึ่งเดือน ฉันคิดถึงเธอนะ ไม่ว่าจะเป็นยังไง เธอก็ยังเป็นคนเดียวในใจฉันตอนนี้ รักทั้งหมดที่ฉันมี ... น้ำเน่าค่ะ ขอโทษด้วย แต่เขียนจากใจ เราไม่ได้ยินอะไรกลับมาจากเค้า  จนถึงตอนที่นั่งพิพม์อยู่ตอนนี้ เราก็คิดไม่ออก ว่าจะทำยังไง เราอยากเจอ เผื่อว่าระหว่างเราจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง เผื่อว่ามันมีเหตุผลที่ใครบางคนทำให้เราได้บินกลับไปวันนั้นที่เค้ามา แต่มีหลายคนบอกว่า เลิกใช้ชีวิตในความฝัน ชีวิตจริงไม่มีในนิยาย มันคือเรื่องบังเอิญ เราอยากเจอเผื่่อเราจะค้นพบว่า เค้าไม่ควรจะเป็นคนที่ได้หัวใจเราไป เผื่อเค้าจะค้นพบว่า ที่จริงแล้วเค้าอยากจะเลือกเรา เราอยากเจอเพราะว่า เค้าจะกลับไปอยู่อีกฟากโลกนึง ที่ไม่รู้ว่า นอกจากครั้งนี้แล้ว ชีวิตนี้จะได้เห็นหน้าคนที่เราคิดถึงมาตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาอีกหรือเปล่า แต่ใจเล็กๆสุดท้าย คือ เรากลัว กลัวเจ็บ กลัวว่าจะค้นพบว่าเค้าไม่เห็นค่าเราแล้ว เราทนไม่ได้ แต่ข้อความของเรา เค้ายังไม่ตอบเลย ดูเหมือนเราไม่มีทางเลือก เราอยากได้เค้ามา มันไม่มีอะไรที่เราทำได้ เค้าเย็นชาและห่างหายไปมากขึ้น ไกลออกไปๆ ทุกวัน เราคงไม่ใช่คู่กัน เรื่องปาฏิหาร์ย์คงไม่มีจริง เราต้องลืม ช่วงเวลาเหล่านั้น สมุนไรพวิเศษ กีตาร์และดอกไม้ที่ตั้งอยู่ข้างเตียง อยากขว้างทิ้งทุกวัน แต่ใจก็ไม่แข็งพอ ยังร้องไห้ทุกๆครั้งที่ตื่นมา ยังฝันและคิดถึงเค้าอยู่ แต่ถ้าเค้าเลือกที่จะจากไป เราคงทำอะไรไม่ได้ วันหยุดเดือนนี้ทั้งเดือน หมดไปกับการนั่งพิมพ์กระทู้นี้ค่ะ ไม่มีที่ให้ไปแล้ว ไม่มีคนนั้นให้ออกไปหา ไม่สนใจจะบินหนีกากาศเสียของที่นี่ ไม่มีอารมณ์บินออกไปสูดอากาศหายใจกับใครที่ไหน จนกว่าเราจะดีขึ้น คงมีเรื่องการเดินทางต่างๆ มาเล่าสู่กันฟังอีก เรื่องราวมาถึงตอนจบแล้วค่ะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านเรื่องราวน้ำเน่านี้นะคะ   ทักทายกันมาบ้างนะคะ สำหรับคนที่ไม่เคยออกนามเลย เราไม่รู้ว่ามีคนอ่านอยู่แค่ไหน บางทีเราอาจเดินสวนกันที่นั่นที่นี่ ในโลกกล้างๆ แต่แคบนี้ เหมือนเรากับจอร์ชแล้วก็ได้ แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 53 05:47:17 แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 53 05:38:11 จากคุณ : Anglina Fonne เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 05:14:48

ความคิดเห็นที่ 59 ... เราร้องไห้แหละ.. เพราะอารมณ์ที่คุณเขียนมา เราเคยเจอ และผ่านมาแล้ว.. มันนานเหมือนกันค่ะ แต่มันจะผ่านไป ขอเอาใจช่วยอย่างยิ่ง จากคุณ : ลำเนา เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 08:53:06

ความคิดเห็นที่ 60 ถ้าเป็นคุณลำเนาจะไปเจอเค้ามั้ยคะ  ตอนนี้คิดไม่ออก อยากแอบไปยืนรอที่ผู้โดยสารเดินออกมา แอบไปเห็นหน้า เฮ้ออ เป็นเอามาก จากคุณ : Anglina Fonne เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 08:59:53

ความคิดเห็นที่ 61 ไม่ไปค่ะ.. ลำเนาขอเลือกเป็นคน "รักตัวเอง" บ้าง ถ้าเขารักเรา เขาจะหาทางเองค่ะ ที่เราทำได้คือ "รอ" ในที่ทางของเรา ตอนมันเจ็บเพราะไม่รู้นี่ เมาสนุกเงียบๆ ดีนะคะ เหมือนเอาเหล้าราดแผลสด จี๊ดดี จากคุณ : ลำเนา เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 09:44:45

ความคิดเห็นที่ 62 อ่านจบแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องราวดีๆ ขอให้สมหวังกับสิ่งที่รออยู่นะคะ ส่วน ภาษาอังกฤษ เปิ้ลอ่านไม่ออกเพราะตอนเรียนไม่ตั้งใจ อิอิ จากคุณ : ple-plek เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 10:05:36

ความคิดเห็นที่ 63 ขอตอบมั่งนะคะ ... คำตอบแรกในใจหลังอ่านจบว่า ถ้าเป็นเรา เราจะไปมั้ย ....ตอบว่าไปค่ะ ก็รู้ว่าเจ็บปวด แต่มันอยากเจอ อยากกอด  แล้วถ้าไม่ไปเจอ มันจะย้อนถามตัวเองว่าทำไมวันนั้นไม่ไป เราเองไม่ได้เก่งกับเรื่องนี้ เพราะตอนนี้ก็โสดอยู่ แต่ตอนที่เคยมีคนรัก แล้วพลาดโอกาสหลายอย่างไป บางครั้งก็ย้อนถามตัวเองค่ะ ว่าทำไมตอนนั้นไม่ทำ เราว่าใช้ใจตัวคุณเองตัดสินดีกว่านะ ... สู้นะคะ  อะไรจะเกิด ขอให้คุณเข้มแข็งและสมหวัง ^ ^ จากคุณ : BENZAA เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 10:40:04

ความคิดเห็นที่ 64 ขอบคุณที่เล่าให้ฟังนะคะ อ่านแล้วเศร้ามากเลย ขอแชร์อะไรหน่อยนะ ประสบการณ์ส่วนตัว เท่าที่เคยเจอมา คนที่เรารู้สึกด้วยรุนแรง ตกหลุมรักมากมาย มักจะเป็นคนที่ทำให้เราเจ็บหนักเสมอ เราคิดว่า บางที ความรู้สึกพวกนี้มันเกิดเพราะเคยเป็นเจ้ากรรมนายเวรกันมานะคะ เลยทำให้พยายามมาใกล้กัน ต้องมาเจ็บกันอีก ตอนนี้เวลาจะรักใคร จะพยายามไม่เอาอารมณ์ความโรแมนติกเป็นหลักค่ะ แต่ดูนิสัยเค้า ความเข้ากันได้ ความดีของเค้าที่มีต่อเราและรักในตวามดีของเค้าค่ะ ความรักแบบบนี้มันจะเนือยๆ เฉื่อยๆจริงๆค่ะ เมือ่เทียบที่เราเคยมี (คล้ายๆแบบคุณ) แต่จริงๆแล้วคนสองคนช่วยกันปรับอะไรเล็กๆน้อยก็ดีทีเดียวค่ะ ที่ดีที่สุดคือไม่ต้องมาคอยนั่งปวดหัวกับเรื่องความรัก คิดเรื่องงานการได้เต็มที่ สำหรับคนของคุณ ไม่รู้นะเราว่าเค้าไม่เลือกคุณตั้งแต่ที่เค้าบอกคุณเรื่องแฟนแล้วค่ะ ถ้าเค้าเลือกคุณ เค้าจะบอกผู้หญิงคนนั้นแทน เราคิดว่า เค้าน่าจะติดต่อกลับมาหาคุณอีกค่ะ แบบวา่มาหยอด รอดูอีกสักเดือน แต่อย่าไปสานอะไรเลยนะคะ เดี๋ยวจะเจ็บอีกเปล่าๆ ขอให้โชคดีในความรักครั้งต่อไปนะ จากคุณ : Koala-mania (cardiogenic) เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 11:52:40

ความคิดเห็นที่ 65 ขอบคุณค่ะทุกคน ขอแปลให้คุณเปิ้ลนะคะ เอาแบบรวมๆ เค้าบอกว่า เค้าคิดถึงเรา แต่ความรักไม่ใช่เวทมนตร์วิเศษ เค้าเชื่อว่าคนคนนึงมีความรู้สึกใช้ใครหลายๆคนพร้อมกันได้ เค้าชอบเรา พร้อมๆกับที่ชอบแฟนเก่าเค้า แต่ว่ายังไงซะกับแฟนเก่าเค้า มันลึกซึ้งกว่ากับเรามาก เค้ามีความรู้สึกให้เรา เรามีความรู้สึกให้เค้า แต่มันคงนานจนกว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้ง ถ้าเผื่อว่าเรามีโอกาสนะ ดูเหมือนว่าเค้าจะติดสินใจกลับไปคบกับแฟนเก่าเค้า แล้วเค้าไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้ เค้าไม่สามารถบอกได้ว่ารู้สึกอะไรกับเรา กับการแค่อยู่กับแฟนเก่าแค่หนึ่งคืน เค้าขอให้เราทำอะไรที่แฟร์กับตัวเราเอง โดยไม่ต้องรอเค้า เค้าไม่อยากทำเราเจ็บปวด แล้วมันอาจจะสายไปแล้วก็ได้ เค้าอาจจะไม่เจอเราอีกภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เค้าสัญญาไม่ได้ว่าเค้าจะกลับมาคบกับเรา แต่เค้าก็บอกไม่ได้ว่าเราจะไม่เจอกันอีก หรือจะไม่มาขอร้องให้เราเอาเค้ากลับมา ขอให้เราอย่าคิดถึงเค้ามาก แล้วก็ขอให้เรามีความสุข ข่วงเวลาของเรามันสวยงาม ประมาณนี้ค่ะ เค้ายังไม่ติดต่อมาเลย เรายอมรับว่าอ่อนแอ แต่ว่าถ้าเค้าไม่ติดต่อมา เรื่องราวคงจบแค่นี้ จะให้ไปแอบดูตอนเค้าเดินออกมาจากอาคารผู้โดยสาร คงดูน่าสมเพชเกินไป แต่ยอมรับค่ะ ว่าลึกๆคิดแบบนั้นจริงๆ เคยตัดสินใจพลาดมาครั้งนึงแล้วตอนที่ยอมให้เค้ามาหาที่กัวลาลัมเปอร์ เพราะความคิดว่ากลัวว่าจะไม่ได้เจอกันอีกนี่แหละ อยากใช้เวลาสุดท้ายให้มีความสุข แล้วจากวันนั้น ก็ทุกข์จนถึงวันนี้ แล้วความรู้สึกแบบเดียวกันที่ต้องตัดสินใจก็กลับมาอีกในวันนี้ แต่ตอนนี้มันง่ายขึ้นแล้ว ระหว่างเรามันไม่เหมือนวันนั้นอีกแล้ว การไม่ไปเจอเค้าเป็นคำตอบเดียว แต่ว่าค่ะ หัวใจเนื้ออ่อนแออย่างเราตอนนี้ คิดถึงเค้ามาก อยากเอาวีดีโอที่เค้าร้องเพลงมาลงให้ดูก็กลัวเค้าถูกแจ้งความจับ อิอิ โดยเฉพาะมีคนอยู่รัฐเดียวกับเค้าด้วยนี่ต้องระวัง ล้อเล่นค่ะ สรุปว่าตอนนี้ เราไม่มีทางเลือก เค้าดูไม่ได้เสียดายเราเลย ความรู้สึกที่เล่ามาทั้งหมด มันคงเกิดกับเราฝ่ายเดียว ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแล้วว่า สำหรับเค้ามันหายไปแล้ว ขอบคุณทุกคนค่ะ จากคุณ : เรื่องเศร้าของสาวแอร์จบแล้วค่ะ (Anglina Fonne) เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 12:57:17

ความคิดเห็นที่ 66 เศร้าจริง ๆ ค่ะ สำหรับเราก็พึ่งเจอสถานการณ์แบบนี้เมื่อเดือน ก.พ. ที่ผ่านมา พอจะทำใจได้บ้างแล้ว แต่ยังเจ็บ ยังไม่หายดี แต่ก็ไม่ได้เสียใจ ฟูมฟายแล้ว มีแอบร้องไห้บ้าง ตอนก่อนนอน ฝากถึงคุณแอร์ ( ขอเรียกว่าคุณแอร์ แล้วกันนะคะ ) เราตามอ่านมาตั้งแต่กระทู้แรก ตามอ่านมาเรื่อย ๆ อ่านไป แอบยิ้มไป นึกอิจฉาน่ะคะ ดูคุณน่าจะมีความสุขนะ สำหรับเรา เราว่านะชีวิตคนเรามันสั้น จงเลือกทำในสิ่งที่หัวใจตัวเองต้องการเถอะ ถ้าทำแล้วไม่เดือดร้อนใคร ถึงใจจะต้องเจ็บ แต่มันก็เป็นทางที่เราเลือกเอง แต่ซักวัน เราก็จะรู้ว่าเราจะต้องทำยังไงต่อไป เราพึ่งเจอเรื่องแบบนี้เหมือนกัน แรก ๆ ก็ทำใจไม่ได้ ที่ต้องรู้ว่าจะไม่มีเค้า ถึงตอนที่เค้าต้องเลือก เค้าก็เลือกไม่ได้ เรารู้ตัวดี สำหรับเราความทรงจำมันคงน้อย ความผูกพันไม่มากเท่ากับแฟนเก่าเค้า ยังไงเค้าก็ไม่เลือกเรา แต่ใจลึก ๆ แล้วก็แอบหวังว่าเค้าจะกลับมาหาเรา เค้าก็บอกเราไม่ได้ว่าจะยังไงต่อไปกับแฟนเก่า เหมือนให้ความหวังเรา  พอเราถามไปว่าจะให้เรารอมั๊ย คือถ้าคิดว่าเครียร์ปัญหาได้ แต่อาจต้องใช้เวลา ก็เพียงแค่บอกมาว่าจะให้เรารอ เราก็จะรอ จะนานแค่ไหน เราก็จะรอ แต่นี่เค้าก็ให้คำตอบไม่ได้ เราก็เลยคิดว่าเราไม่ควรรอนะ มันเหมือนหวังลม ๆ แล้ง ๆ สู้เราพักให้หายเหนือยแล้วค่อยคิดต่อว่าจะเดินไปทางไหนดี ... แต่ก็นะ แต่ละคน แต่ละเคสก็ไม่เหมือนกัน ไม่สามารถเอาเคสของใครมาเป็นบรรทัดฐานได้หรอกค่ะ สู้ ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 53 13:22:55 จากคุณ : คนอกหักเหมือนกันนนนน (kookkai_ap) เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 13:20:50

ความคิดเห็นที่ 67 เค้าบอกไม่ให้รอค่ะ เฮ้อออออ เรามีความสุขตอนที่เขียนก็ยิ้มไปนะคะ ถึงตอนเศร้าก็ร้องโฮเลย พิพม์ผิดพิมพ์ถูกตลอด ปกติเราเป็นคนชอบเขียนมาก แต่เลิกเขียนมาสองปี ตั้งแต่เลิกกับคนนั้น มันแห้งเกหี่ยว มันไม่มีแรงบันดาลใจ มีแต่ รับชาหรือกาแฟดีคะ อยู่ในหัว ส่วนหนึ่งเราดีใจที่เราเขียนอะไรได้อีกครั้ง อยากให้เค้าได้อ่าน ถึงคุณลำเนา ถ้าได้เจอเค้า ก็แปลให้เค้าฟังด้วยนะคะ :) ถ้าเราตัดสินใจทำเรื่องนี้ให้เป็นนิยาย จะเอามาเล่าสู่กันฟังอีก อ่านความเห็นของคนทุกคนแล้วอบอุ่นค่ะ เพราะว่าพิพม์ไป รีบไป ไม่รู้ว่ามีคนแอบอ่านอยู่ด้วย ขอบคุณที่มาแชร์ประสบการณ์ความสุข ความเศร้ากันนะคะ สาวๆทุกคน จากคุณ : แอร์เองค่า (Anglina Fonne) เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 13:40:45

ความคิดเห็นที่ 68 จบปุ๊บ เศร้าปั๊ป สู้ๆนะคะ ต้องมีวันนึงที่เป็นของคุณแอร์ค่ะ จากคุณ : rainykub เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 14:30:58

ความคิดเห็นที่ 69 เศร้า อะ สู้ๆนะคะ จากคุณ : Yellow (yellowPP) เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 16:12:25

ความคิดเห็นที่ 70   ขอบคุณสำหรับเรื่ิองราวนะคะ เราว่าไปเจอเค้าเถอะค่ะ เพราะคุณfonne ก็รู้ตัวว่ารักเค้าขนาดนี้แล้ว ไม่เห็นต้องไว้ฟอร์มเลย เจ็บหรือว้าวุ่นมาขนาดนี้แล้ว กลัวอะไรกับการเจ็บอีกหากจะต้องเจ็บ แต่ถ้าไม่ไปอาจเสียใจไปตลอดก็ได้นะ ไหนๆก็หลับมาเมืองไทยอยู่แล้ว ไหนๆก็นั่งคิดถึงเค้าอยู่แล้ว ไหนๆก็ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรอยู่แล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรที่ไม่เจอ ถ้าไม่เจอก็จบแน่ๆ ถ้าเจอก็อาจมีทางเลือกอื่น อย่าขี้งอนมาก อย่าประชดประชัน มันไม่ช่วยอะไรเลย ไม่บอกว่ารักจะรู้ได้ไงว่ารัก เท่าที่อ่านมาไม่เห็นคุณfonne บอกเค้าชักคำว่ารัก บางทีคนข้างบนก็ให้ได้แค่โอกาส ที่เหลือก็ต้องช่วยตัวเองนะคะ จากคุณ : iMAg เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 16:20:59 A:221.94.204.133 X: TicketID:251318

ความคิดเห็นที่ 71 มานั่งร้องไห้เปนเพื่อนค่ะ ตอนนี้ก้อยังร้องไม่หยุด เราช่างอ่อนไหว จากคุณ : Kally_narak เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 19:22:13

ความคิดเห็นที่ 72 ไม่ขอออกความเห็นนะคะ เพราะไม่ค่อยมีประสบการณ์เท่าไหร่ แต่ขอให้กำลังใจค่ะ  สู้สู้นะคะ  เดี๋ยวอะไรๆ มันก็คงดีขึ้น จากคุณ : Why don't you เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 19:47:27

ความคิดเห็นที่ 73 มาบอกว่าตามอ่านมาตั้งแต่กระทู้แรกค่ะ..ตามอ่านมาตลอด อ่านไปก็ยิ้มไป พอใกล้ๆฉากจบก็แอบเศร้าตาม เหมือนเคยเจอเหตุการณ์คล้ายๆอย่างนี้ค่ะ คุณแอร์(ขออนุญาตเรียกแบบนี้นะคะ ^^) ยังเหลือเวลาอีกหลายวันในการตัดสินใจกว่าจะถึงวันนั้นนะคะ บางทีเราคิดว่าไปเจอเค้าก็ดีเหมือนกัน พูดในสิ่งที่อยากพูด ถามในสิ่งที่อยากถาม บางทีเหตุการณ์อาจพลิกผัน ไปในทางที่ดีขึ้น ก็ดีไป คุณก็แฮปปี้มีความสุข ถ้าเหตุการณ์ไม่ได้จบลงอย่างสวยงาม ก็ถือว่าคุณได้บอกในสิ่งที่อยากบอก ได้ทำในสิ่งที่อยากทำให้เค้าเป็นครั้งสุดท้าย เราเชื่อว่ายังไงมันก็คงจบและเดินจากออกมาด้วยดี... และก็จะเป็นความทรงจำที่ดี ว่าเราเคยรักคนคนนี้มากแค่ไหน เราเคยทำอะไรให้เค้ามากแค่ไหน แล้วเราก็จะได้ไม่เสียใจกับสิ่งที่เราทำไป ไม่ว่าผลมันจะออกมายังไงก็ตาม พอวันข้างหน้ามาลองนั่งย้อนคิดดู เราจะได้ไม่เสียดายค่ะ สู้ๆนะคะ เอาใจช่วยค่ะ ^____________________________^ จากคุณ : KODOMO's เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 19:58:42

ความคิดเห็นที่ 74 . . . เราดีใจที่คุณคิดว่า การไปแอบดูเค้ามันสมเพชเกินไป เพราะเราเคยทำอย่างนั้น เมื่อเรื่องของเรา "จบลง" แล้วเราไม่จบ เราเลือกบินกลับไป เพื่อ "ขอเจอ" อีกครั้ง ทุกอย่างมันก็เหมือนจะดี เขามาเจอ แต่กิริยาอาการห่วงหน้าพะวงหลังของเค้า ทำให้เราเจ็บ และคิดว่า "ไม่น่ามาเจอเลย ให้ตายสิ" เพราะ การดิ้นรนกลับไปจอเค้า ทำให้ "ค่า" ของเราลดลงฮวบทันที เขารู้สึกว่า เราเป็นของตาย ไม่มีที่ไป แล้ว.. ที่สุด ทุกอย่างมันก็แย่ลง มันไม่ได้จบลงอย่างสวยงาม อย่างที่มันได้เป็นมาแล้ว.. และเราเสียดายมากๆ ที่เราทำลายความสวยงามนั้น ด้วยการไปเจอเขาในตอนที่เขารู้สึกว่า เขาถือไพ่ในมือ . . บริบทมันต่างกันน่ะนะคะ อันนี้ แค่เล่าให้ฟังเฉยๆ เมื่อวานเราก็เจอจอร์ชค่ะ.. แต่เป็น จอร์ช MD ถ้าเราเจอจอร์ช MH เราจะแปลให้เขาฟัง อิอิ จากคุณ : ลำเนา เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 53 21:40:55

ความคิดเห็นที่ 75 ไม่ได้เข้า pantip มาเป็นอาทิตย์ วันนี้อ่านจบแล้ว... เป็นกำลังใจให้ก็แล้วกันนะครับ ทุกข์มันเกิดจากใจ ก็ต้องแก้ที่ใจ อยู่กับมันให้ได้แล้วกันครับ ขอบคุณที่มาเล่าสู่กันฟัง  สู้ๆครับ จากคุณ : tr_lastsuper เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 53 11:07:39

ความคิดเห็นที่ 76 เคยมีคนบอกว่า 'if its going well, its doing well' ประโยคนี้มันช่วยเราได้เยอะเลย ในยามฟุ้งซ่าน เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : candyland เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 53 13:46:35