ความคิดเห็นที่ 2 |
|
(ต่อค่ะ)
พอเปิดเทอมมาปีสาม เราก็กลายเป็นคู่หูปาท่องโก๋ ที่คนทั้งภาคเอือมระอา
อิสองคนนี้มันแท็คทีมกันทีไร ได้พางานเข้าภาคกันถ้วนหน้า..เค้าว่ากันอย่างงั้น
โปรเจคแรกคือการทำโปสการ์ดขาย
เราเอารูปที่เราสองคนคิดว่ามันสวยมาทำเป็นโปสการ์ด ขายใบละหกบาท
รายได้สมทบทุนอาหารกลางวันตัวเอง...ปรากฏว่าเจ๊ง เพราะเอาไปแจกเค้าหมด
โปรเจคอื่นๆ ตามมาเรื่อยๆ แต่ไม่กล้าสาธยายมาก
กลัวคนในภาคมาอ่านเจอ...ฮาไม่ออกเลยนะนั่น
เอาเป็นว่า...จากโปรเจค-นรก-ที่สรรค์สร้างกันขึ้นมานี้
มันทำให้เราใช้เวลาด้วยกันมากขึ้น ได้เรียนรู้กันมากขึ้น
และมันคงทำให้เรา...ชอบมันมากขึ้น
ถ้าเปิดดูในสมุดไดอารี่ตัวเอง
จะมีเรื่องราวของมันโปรยปรายแกมทำหน้ากวนตี_อยู่เกือบครึ่งเล่ม
เรารู้ตัวตลอดว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกอะไร
เราเข้าใจตลอดว่าทำไมเราถึงเริ่มชอบมันมากขึ้นๆ ขนาดนี้
ขนาดที่แทบจะลืมใครบางคนที่เคยแอบรักมาห้าปีเกือบสนิทใจ
เราเป็นผู้หญิงแสนงอน
โกรธง่าย โมโหง่าย ถึงไม่ขนาดอาร์ตตัวแม่ แต่ก็เข้าขั้นเต็มที
เราหงุดหงิดทุกครั้งเวลามันพร่ำเพ้อถึงแฟนเก่า
พาลจะพูดจาประชดประชันทุกครั้งเวลามันมาขอความคิดเห็นกับเรื่องพวกนี้
....จะไปเจอแฟนเก่าดีมั้ย...วันเกิดแฟนเก่าส่งแมสเสจไปหาจะดีหรือเปล่า
คำตอบของเราก็จะเป็นประมาณเดียวกัน
...กลับไปให้มันทำเมิงร้องไห้อีกอ่ะเหรอ
...ส่งไปให้มันรู้ว่ามีคนพร้อมให้มันหลอกใช่มั้ย
(เพื่อนเราเลิกกับแฟนเพราะเหตุผลเลวๆ ของแฟน...ขอมีกิ๊กได้มั้ย แต่เรารักเธอที่สุดนะ)
มันรู้ว่าเราไม่ชอบที่มันคิดอย่างนี้..ถ้าเราโกรธ มันก็ง้อ มันก็ขอโทษ
มันรู้ว่าเราไม่ชอบอาการ “ไม่เลือก” ...มันรู้ว่าเราไม่ชอบ “ความลังเล” ของมัน
แต่ที่มันไม่รู้...มันไม่รู้ว่าเรา “ชอบมัน”
และเราก็ไม่ได้อยากให้มันรู้ว่า...เพื่อนมันคนนี้ชอบมันเกินกว่าเพื่อนไปมากมายแค่ไหน...
(ยังไม่จบเลยอ่า..ทำไมพิมพ์ยาวจังเลยเรา เง้อออ)
| จากคุณ |
:
จขกท. - บัตร[ไม่]ผ่าน
|
| เขียนเมื่อ |
:
19 มี.ค. 53 11:17:39
A:125.26.42.50 X: TicketID:259239
|
|
|
|
