ความคิดเห็นที่ 1 ต่อ ... "ขอให้มีความสุขเถิด น้องหญิง" เสียงอันไพเราะจากพระอานนท์ หน้าของท่านยิ่งแจ่มใสขึ้น เมื่อได้ดื่มน้ำระงับความ กระหายแล้ว        "พระคุณ เจ้าดื่มอีกหน่อยเถิด" นางพูดพลางเอียงหม้อน้ำในท่าจะถวาย        "พอแล้วน้องหญิง ขอให้มีความสุขเถิด"        "พระคุณเจ้า ทำอย่างไรข้าพเจ้าจึงจะทราบนามของพระคุณเจ้าพอเป็นมงคลแก่โสต และความรู้สึกของข้าพเจ้า บ้าง" นางพูดแล้วก้มหน้าด้วยความขวยอาย        "น้องหญิง ไม่เป็นไรดอก น้องหญิงเคยได้ยินชื่อพระอานนท์ อนุชาของพระพุทธเจ้าหรือไม่"        "เคยได้ยิน พระคุณเจ้า"        "เคยเห็นท่านไหม ?"        "ไม่เคยเลย พระคุณเจ้า เพราะข้าพเจ้าทำงานอยู่เฉพาะในบ้าน และมาตักน้ำที่นี่ ไม่มีโอกาสไปที่ใดเลย"        “เวลานี้ น้องหญิงกำลังสนทนากับพระอานนท์อยู่แล้ว”        นาง มีอาการตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วแววแห่งปีติค่อยๆ ฉายออกมาทางดวงหน้าและแววตา        “พระคุณเจ้า” นางพูด ด้วยเสียงสั่นน้อย ๆ        “เป็นมงคล แก่โสตและดวงตาของข้าพเจ้ายิ่งนักที่ได้ฟังเสียงของท่าน และได้เห็นท่านผู้มีศีล ผู้มีเกียรติศัพท์ระบือไปไกล ข้าพเจ้าเพิ่งได้เห็นและได้สนทนากับท่านโดย มิรู้มาก่อน นับเป็นบุญอันประเสริฐของข้าพเจ้ายิ่งแล้ว”        แลแล้วพระอานนท์ก็ลานางทาสีเดิน มุ่งหน้าสู่วัดเชตวัน อันเป็นที่ประทับของพระศาสดา เมื่อท่านเดินมาได้หน่อยหนึ่ง ได้ยินเสียงเหมือนมีคนเดินตามมาข้างหลัง ท่านเหลียวดู ปรากฏว่าเป็นนางทาสีที่ถวายน้ำนั่นเองเดินตามมา ท่านเข้าใจว่าบ้านของนางคงจะอยู่ทางเดียวกับที่ท่านเดินมา จึงมิได้สงสัยอะไรและเดินมาเรื่อย ๆ จนจวนจะถึงซุ้มประตูไม่มีทางแยกไปที่อื่นอีกแล้วนอกจากทางเข้าสู่วัด ท่านเหลียวมาเห็นนางทาสีเดินตามมาอย่างกระชั้นชิด นัยน์ตาก็จ้องมองดูท่านตลอดเวลา ท่านหยุดอยู่ครู่หนึ่ง พอนางเข้ามาใกล้ท่านจึงกล่าวว่า        “น้องหญิง เธอจะไปไหน ?”        “จะเข้าไปวัดเชตวันนี่แหละ” นางตอบ        “เธอจะเข้าไปทำไม ?”        “ไปหาพระคุณเจ้า สนทนากับพระคุณเจ้า”        “อย่าเลย น้องหญิง เธอไม่ควรจะเข้าไป ที่นั่นเป็นที่อยู่อาศัยของพระสงฆ์ เธอไม่มีธุระอะไร อย่าเข้าไปเลย เธอกลับบ้านเสียเถิด”        “ข้าพเจ้าไม่กลับ ข้าพเจ้ารักท่าน ข้าพเจ้าไม่เคยพบใครดีเท่าพระคุณเจ้าเลย”        “น้องหญิง พระศาสดาตรัสว่าปกติของคนเราอาจจะรู้ได้ด้วยการอยู่ร่วมกัน และต้องอยู่ร่วมกันนาน ๆ ต้องมีโยนิโสมนสิการ และต้องมีปัญญา จึงจะรู้ว่าคนนั้นคนนี้มีปกติอย่างไร คือดีหรือไม่ดี ที่น้องหญิงพบเราเพียงครู่เดียวจะตัดสินได้อย่างไรว่าอาตมาเป็นคน ดี อาตมาอาจจะเอาชื่อท่านอานนท์ มาหลอกเธอก็ได้ อย่าเข้ามาเลยกลับเสียเถิด”        “พระคุณเจ้าจะเป็นใครก็ช่างเถิด” นางคงพร่ำต่อไป มือหนึ่งถือหม้อน้ำซึ่งบัดนี้นางได้เทน้ำออกหมดแล้ว “ข้าพเจ้ารักท่านซึ่งข้าพเจ้าสนทนาอยู่ด้วยเวลานี้”        “น้องหญิง ความรักเป็นเรื่องร้ายมิใช่เป็นเรื่องดี พระศาสดาตรัสว่าความรักเป็นเหตุให้เกิด ทุกข์โศก และทรมานใจ เธอชอบความทุกข์หรือ ?”        “ข้าพเจ้าไม่ชอบความทุกข์เลยพระคุณ เจ้า และความทุกข์นั้นใคร ๆ ก็ไม่ชอบ แต่ข้าพเจ้าชอบความรัก โดยเฉพาะรักพระคุณเจ้า”        “จะเป็นไป ได้อย่างไร น้องหญิง! ในเมื่อทำเหตุก็ต้องได้รับผล การที่จะให้มีรักแล้วมิให้มี ทุกข์ติดตามมานั้นเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เลย”        “แต่ ข้าพเจ้ามีความสุข เมื่อได้เห็นพระคุณเจ้า ได้สนทนากับพระคุณเจ้า ผู้เป็นที่รักอย่างยิ่งของ ข้าพเจ้า รักอย่างสุดหัวใจเลยทีเดียว”        “ถ้าไม่ได้เห็นอาตมา ไม่ได้สนทนากับอาตมา น้องหญิงจะมีความทุกข์ไหม ?”        “แน่นอนเลยทีเดียว ข้าพเจ้าจะต้องมีความทุกข์อย่างมาก”        “นั่นแปล ว่าความรักเป็นเหตุให้เกิดทุกข์แล้วใช่ไหม ?”        “ไม่ใช่พระคุณเจ้า นั่นเป็นเพราะการพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักต่างหากเล่า ไม่ใช่เพราะความรัก”        “ถ้าไม่มี รัก การพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักจะมีได้หรือไม่ ?”        “มีไม่ได้เลย พระคุณเจ้า”        “นี่แปลว่า น้องหญิงยอมรับแล้วใช่ไหม ว่าความรักเป็นสาเหตุชั้นที่หนึ่งที่จะให้เกิดทุกข์”        พระอานนท์พูดจบแล้วยิ้มน้อย ๆ ด้วยรู้สึกว่ามีชัย แต่ใครเล่าจะเอาชนะความปรารถนาของหญิงได้ง่าย ๆ ลงจะเอาอะไรก็จะเอาให้ได้ เพราะธรรมชาติของเธอมักจะใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล ถ้าผู้หญิงคนใดใช้เหตุผลในการตัดสินปัญหาชีวิตหรือในการดำเนินชีวิต หญิงคนนั้นจะเป็นสตรีที่ดีที่สุดและน่ารักที่สุด เหตุผลที่กล่าวนี้มิใช่มากมายอะไรเลย เพียงไม่ถึงกึ่งเท่านั้น ด้วยเหตุนี้แม้นางจะมองเห็นเหตุผลของพระอานนท์ว่าคมคายอยู่ แต่นางก็หายอมไม่ นางกล่าวต่อไปว่า        “พระคุณเจ้า ความรักที่เป็นเหตุให้เกดทุกข์ดังที่พระคุณเจ้ากล่าวมานั้น เห็นจะเป็นความรักของคนที่รัก ไม่เป็นเสียละกระมัง คนที่รักเป็นย่อมรักได้โดยมิให้เป็นทุกข์”        “น้องหญิง เคยรักหรือ หมายถึงเคยรักใครคนใดคนหนึ่งมาบ้างหรือไม่ในชีวิตที่ผ่านมา”        “ไม่เคยมา ก่อนเลย ครั้งนี้เป็นครั้งแรก และคงจะเป็นครั้งสุดท้ายอีกด้วย”        “เมื่อไม่ เคยมาเลย ทำไมเธอจึงจะรักให้เป็นโดยมิต้องเป็นทุกข์เล่าน้องหญิง คนที่จับไฟนั้นจะจับเป็นหรือ จับไม่เป็น จะรู้หรือไม่รู้ ถ้าลงได้จับไฟด้วยมือแล้วย่อมร้อนเหมือนกัน ใช่ไหม ?”        “ใช่ พระคุณเจ้า”        “ความรักก็เหมือนการจับไฟนั่นแหละ ทางที่จะไม่ให้มือพองเพราะไฟ เผามีอยู่ทางเดียว คืออย่าจับไฟ อย่าเล่นกับไฟ ทางที่จะปลอดภัยจากรักก็ฉัน นั้น มีอยู่ทางเดียวคืออย่ารัก” ..... จากคุณ : นายแก้ว&นายขวัญ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 00:31:50

ความคิดเห็นที่ 2 “พระคุณเจ้าจะว่าอย่างไรก็ตามเถิด แต่ข้าพเจ้าหักรักจากพระคุณเจ้ามิได้เสียแล้ว แม้พระคุณเจ้าจะไม่ปรานี ข้าพเจ้าเยี่ยงคนรัก ก็ขอให้พระคุณเจ้ารับข้าพเจ้าไว้ในฐานะผู้ซื่อสัตย์ ข้าพเจ้าจักปฏิบัติพระคุณเจ้า บำรุงพระคุณเจ้าเพื่อความสุข ของท่านและของข้าพเจ้าด้วย”        “น้องหญิง ประโยชน์อะไรที่เธอจะมารักคนอย่างอาตมา อาตมารักพระศาสดาและพรหมจรรย์หมดหัวใจเสีย แล้ว ไม่มีหัวใจไว้รักอะไรได้อีก แม้เธอจะขอสมัครอยู่ในฐานะเป็นทาสก็ไม่ได้ พระศาสดาทรงห้ามมิให้ภิกษุใน พระศาสนามีทาสไว้ใช้ ยิ่งเธอเป็นทาสหญิงด้วยแล้วยิ่งเป็นการผิดมากขึ้น แม้จะเป็นศิษย์คอยปฏิบัติก็ ไม่ควรจะเป็นที่ตำหนิของวิญญูชน เป็นทางแห่งความเสื่อมเสีย อาตมาเห็นใจน้องหญิง แต่จะรับไว้ในฐานะใดฐานะหนึ่งไม่ได้ทั้งนั้น กลับเสียเถิดน้องหญิง พระศาสดาหรือภิกษุสามเณรเห็น เข้าจะตำหนิอาตมาได้ นี่ก็จวนจะถึงพระคันธกุฎีแล้ว อย่าเข้ามานะ”        พระอานนท์ยกมือขึ้นห้ามในขณะที่ นางทาสีจะก้าวตามท่านเข้าไป        พระผู้มีพระ ภาคทรงสดับเสียงเถียงกันระหว่างพระอานนท์กับสตรี จึงตรัสถามมาจากภายในพระคันธกุฎีว่า        “อะไรกันอานนท์”        “ผู้หญิงพระเจ้าข้า เขาจะตามข้าพระองค์เข้ามายังวิหาร”        “ให้เขาเข้ามาเถอะ พามานี่ มาหาตถาคต” พระศาสดาตรัส        พระอานนท์พา นางทาสีเข้าเฝ้าพระศาสดา ถวายบังคมแล้วนั่งอยู่ ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่งพระผู้มีพระภาคมีพระวาจาว่า “อานนท์ เรื่องราวเป็นมาอย่างไร ทำไมเขาจึงตามเธอมาถึงนี่ ?” เมื่อพระ อานนท์ทูลให้ทรงทราบแล้ว จึงตรัสว่า        “ภคินี เธอรักใคร่พอใจในอานนท์หรือ ?”        “พระเจ้าข้า” นางทาสียก มือแค่อกรับตามเป็นจริง        “เธอรักอะไรในอานนท์ ?”        “ข้าพระพุทธเจ้ารักนัยน์ตาพระอานนท์ พระเจ้าข้า”        “นัยน์ตานั้นประกอบขึ้นด้วยเส้น ประสาทและเนื้ออ่อน ต้องหมั่นเช็ดสิ่งสกปรกในดวงตาอยู่เป็นนิตย์ มีขี้ตาไหลออกจากนัยน์ตาอยู่ เสมอ ครั้นแก่ลงก็จักฝ้าฟางขุ่นมัว ไม่แจ่มใส อย่างนี้เธอยังรักนัยน์ตาของอานนท์อยู่หรือ ?”        “ถ้าอย่างนั้น ข้าพระองค์รักหูของพระอานนท์ พระเจ้าข้า”        “ภคินี หูนั้นประกอบด้วยเส้นเอ็นและเนื้อ ภายในช่องหูมีของโสโครกเป็นอันมาก มีกลิ่นเหม็นต้องแคะไค้อยู่ เสมอ ครั้นชราลงก็หนวก จะฟังเสียงอะไรก็ไม่ถนัดหรืออาจไม่ได้ยิน เลย ดังนี้แล้ว เธอยังจะรักอยู่หรือ ?”        นาง เอียงอายเล็กน้อย แล้วตอบเลี่ยงต่อไปว่า        “ถ้าอย่างนั้นข้าพระองค์รักจมูกอันโด่งงามของพระ อานนท์ พระเจ้าข้า”        “ภคินี จมูกนั้นประกอบขึ้นด้วยกระดูกอ่อนที่มีโพรง ภายในมีน้ำมูกและเส้นขนกับของโสโครกมีกลิ่น เหม็นเป็นก้อน ๆ อย่างนี้เธอยังจะรักอยู่อีกหรือ ?”        ไม่ ว่านางจะตอบเลี่ยงไปอย่างไร พระพุทธองค์ก็ทรงชี้แจงให้พิจารณาเห็นความเป็นจริงของร่างกายอันสกปรกเปื่อย เน่านี้ ในที่สุดนางก็นั่งก้มหน้านิ่ง พระพุทธองค์ตรัสว่า        “ภคินีเอย อันว่าร่างกายนี้สะสมไว้แต่ของสกปรกโสโครก มีสิ่งปฏิกูลไหลออกจากทวารทั้ง 9 มีช่องหู ช่องจมูก เป็นต้น เป็นที่อาศัยแห่งสัตว์เล็ก สัตว์น้อย เป็นป่าช้าแห่งซากสัตว์นานาชนิด เป็นรังแห่งโรค เป็นที่เก็บมูตรและกรีส อุปมาเหมือนถุงหนังซึ่งบรรจุ เอาสิ่งโสโครกต่าง ๆ เข้าไว้ และซึมออกมาเสมอ ๆ เจ้าของกายจึงต้องชำระล้างขัด ถูวันละหลาย ๆ ครั้ง เมื่อเว้นจากการชำระล้างแม้เพียงวันเดียวหรือสองวันกลิ่นเหม็นก็ ปรากฏเป็นที่รังเกียจ เป็นของน่าขยะแขยง        ภคินี ร่างกายนี้เป็นเหมือนเรือนซึ่งสร้างด้วยโครงกระดูก มีหนังและเลือดเป็นเครื่องฉาบ ทา ที่มองเห็นเปล่งปลั่งผุดผาดนั้น เป็นเพียงผิวหนังเท่านั้น เหมือนมองเห็นความงามแห่งหีบ ศพ อันวิจิตรตระการตา ผู้ไม่รู้ก็ติดในหีบศพนั้น แต่ผู้รู้เมื่อทราบว่าเป็นหีบศพ แม้ภายนอกจะวิจิตรตระการตา เพียงไร ก็หาพอใจยินดีไม่เพราะทราบชัด ว่าภายในแห่งหีบอันสวยงามนั้นมีสิ่งปฏิกูลพึงรังเกียจ”        แม้พระศาสดาตรัสอยู่อย่างนี้ ความรักของเธอที่มีต่อพระอานนท์ก็หาลดลงไม่ บางคราวแสงสว่างฉายวูปเข้ามา สู่หทัยของนาง จะทำให้นางมองเห็นความเป็นจริงตามพระศาสดาตรัสก็ตาม แต่มันมีน้อยเกินไป ไม่สามารถจะข่มความเสน่หาที่เธอมีต่อพระอานนท์เสียได้ เหมือนน้ำน้อยไม่พอที่จะดับไฟ โดยสิ้นเชิง ไฟคือราคะในจิตใจของนางก็ฉันนั้น คุกรุ่นอยู่ตลอดเวลา นางคิดว่าจะทำไฉนหนอจักสามารถอยู่ใกล้พระอานนท์ได้ เมื่อไม่ทราบจะทำประการใด จึงทูลลาพระศาสดาและพระอานนท์กลับบ้าน ก่อนกลับนางไม่ลืมที่จะชำเลืองมองพระอานนท์ ด้วยความเสน่หา ..... จากคุณ : นายแก้ว&นายขวัญ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 00:32:31

ความคิดเห็นที่ 3 เนื่องจากมาเสียเวลาในวัดเชตวัน เสียนาน นางจึงกลับไปถึงบ้านเอาจวนค่ำ นางรู้สึกตะครั่นตะครอทั้งกายและใจ เกรงว่าระหว่างที่นางหายไปนานนั้นนายอาจจะเรียกใช้ เมื่อไม่พบนางคงถูกลงโทษอย่าง หนักอย่างที่เคยถูกมาแล้ว อนิจจา! ชีวิตของคนทาส ช่างไม่มีอิสระและความสุขเสียเลย        เป็นการ บังเอิญอย่างยิ่งปรากฏว่า ตลอดเวลาที่นางหายไปนั้นนายมิได้เรียกใช้เลย ผิดจากวันก่อน ๆ นี่เป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ นอกจากพุทธานุภาพ โอ! พุทธานุภาพ ช่างน่าอัศจรรย์อะไรเช่นนั้น        คืนนั้นนาง นอนกระวนกระวายอยู่ตลอดคืน จะข่มตาให้หลับสักเท่าใดก็หาสำเร็จไม่ พอเคลิ้ม ๆ นางต้องผวาตื่นขึ้นด้วยภาพแห่งพระอานนท์ ปรากฏทางประสาทที่ 6 หรือมโนทวาร นางนอนภาวนาชื่อของพระอานนท์เมหือนนามเทพเจ้าผู้ศักดิ์สิทธิ์ พระพุทธคุณก็คอยไหลวนเวียนเข้ามาสู่ความสำนึกอันลึกซึ้ง นางคิดว่าภายใต้พุทธฉายาน่าจะมีความสงบเย็นและบริสุทธิ์น่าพึงใจเป็นแน่แท้ แต่จะทำอย่างไรหนอจึงจะประสบความสงบเย็นเช่นนั้น        เสียง ไก่โห่อยู่ไม่นาน ท้องฟ้าก็เริ่มสาง ลมพัดเย็นตอนรุ่งอรุณพัดแผ่วเข้ามาทางช่องหน้าต่าง นางสลัดผ้าห่มออกจากกาย ลุกขึ้นเพื่อเตรียมอาหารไว้สำหรับนาย นางภาวนาอยู่ในใจว่าเช้านี้ขอให้พระอานนท์บิณฑบาตผ่านมาทางนี้เถิด        แสง แดดในเวลาเช้าให้ความชุ่มชื่นพอสบาย นางเสร็จธุระอย่างอื่นแล้ว ออกมายืนเหม่ออยู่หน้าบ้าน มองไปเบื้องหน้าเห็นภิกษุณีรูปหนึ่ง มีบาตรในมือ เดินผ่านบ้างของนางไป ทันใดนั้นความคิดก็แวบเข้ามา ทำให้นางดีใจจนเนื้อเต้น ภิกษุณี! โอ! ภิกษุณี เราบวชเป็นภิกษุณีซิ จะได้อยู่ในบริเวณวัดเชตวันกับภิกษุทั้งหลายและคงมีโอกาสได้อยู่ใกล้ และพบเห็นพระคุณเจ้าอันเป็นที่รักของเราเป็นแน่แท้        นาง ลานายไปเฝ้าพระศาสดา และทูลขอบรรพชาอุปสมบทในพระพุทธศาสนา พระศาสดาทรงเห็นอุปนิสัยแห่งนางแล้ว ประทานอนุญาตให้อุปสมบทอยู่ ณ สำนักแห่งภิกษุณีในวัดเชตวันนั่นเอง        เมื่อบวช แล้วภิกษุณีรูปใหม่ก็ตั้งใจศึกษาเล่าเรียนท่องบ่นพระธรรมวินัย ตั้งใจประพฤติปฏิบัติด้วยดี สำรวมอยู่ในสิกขาบทปาฏิโมกข์ มีสิกขาและอาชีพเสมอด้วยภิกษุณีทั้งหลาย เป็นที่รักใคร่ชอบพอของภิกษุณีอื่น ๆ ทั้งนี้เพราะนางเป็นผู้เสงี่ยมเจียมตนและพอใจในวิเวกอีกด้วย        ถึง กระนั้นก็ตาม ทุกเวลาบ่ายเมื่อนางได้เห็นพระอานนท์ ขณะให้โอวาทแก่ภิกษุณีบริษัท ความรัญจวนใจก็ยังเกิดขึ้นรบกวนนางอยู่มิเว้นวาย จะพยายามข่มด้วยอสุภกรรมฐานสักเท่าใดก็หาสงบราบคาบอย่างภิกษุณีอื่น ๆ ไม่        คราว หนึ่งนางได้ฟังโอวาทจากพระศาสดาเรื่องกิเลส 3 ประการ คือ ราคะ โทสะ โมหะ พระพุทธองค์ตรัสว่า        “กิเลสทั้งสามประการนี้ย่อมเผาบุคคลผู้ยอมอยู่ใต้ อำนาจของมัน ให้รุ่มร้อนกระวนกระวายเหมือนไฟเผาไหม้ท่อนไม้และแกลบให้แห้ง เกรียม ข้อแตกต่างแห่งกิเลสทั้งสาม ประการนี้ก็คือ ราคะนั้นมีโทษน้อยแต่คลายช้า โทสะมีโทษมากแต่คลายเร็ว โมหะมีโทษมากด้วยคล้ายช้าด้วย บุคคลซึ่งออกบวชแล้วประพฤติตนเป็นผู้ไม่มี เรือนเรียกว่า ได้ชักกายออกจากกามราคะ แต่ถ้าใจยังหมกมุ่นพัวพันอยู่ในกาม ก็หาสำเร็จประโยชน์แห่งการบวชไม่ คือเขาไม่สามารถจะทำที่สุดแห่งทุกข์โดยชอบ ได้ อุปมาเหมือนไม้สดชุ่มด้วยยาง แม้จะวางอยู่บนบก บุคคลต้องการไฟก็ไม่อาจนำมาสีให้เกิดไฟได้ เพราะฉะนั้น ภิกษุ ภิกษุณีผู้ชักกายออกจากกามแล้ว ควรพยายามชักใจออกจากกามความเพลิดเพลิน หลงใหลเสียด้วย”        นาง ได้ฟังพระพุทธภาษิตนี้แล้ว ให้รู้สึกละอายใจตนเองสุดประมาณ ที่นางเข้ามาบวชก็มิได้มุ่งหมายเพื่อกำจัดทุกข์ให้สูญสิ้น หรือเพื่อทำลายกองตัณหาอะไรเลย แต่เพื่อให้มาอยู่ใกล้คนอันเป็นที่รัก คิดดูแล้วเหมือนนำน้ำมันมาวางไว้ใกล้เพลิง มันมีแต่จะลุกเป็นไฟกองมหึมาขึ้นสักวันหนึ่ง        เมื่อ ปรารภดังนี้ นางยิ่งกระวนกระวายใจมากขึ้น พระอานนท์หรือก็ไม่เคยทักทายปราศรัยเป็นส่วนตัวเลย การได้เห็นคนอันเป็นที่รักเป็นความสุขก็จริง แต่มันเล็กน้อยเกินไป เมื่อนำมาเทียบกับความทรมานในขณะที่ต้องจากอยู่โดดเดี่ยวและว้าเหว่ กาสาวพัสตร์เป็นกำแพงเหมือนมหึมาที่คอยกันมิให้ความรักเดินถึงกัน ถึงกระนั้นก็ยังมีภิกษุและภิกษุณีบางท่านกระโดดข้ามกำแพงนี้ ล่วงละเมิดสิกขาบทวินัยของพุทธองค์จนได้ นางคิดมาถึงเรื่องนี้แล้วเสียวสันหลังวาบเหมือนถูกก้อนหิมะอันเยือกเย็นโดย ไม่รู้สึกตัวมาก่อน        นางพยายามสะกดใจมิให้คิดถึงพระ อานนท์ พยายามท่องบ่นสาธยายพระธรรมวินัย แต่ทุกขณะจิตที่ว่างลง ดวงใจของนางก็จะคร่ำครวญรำพันถึงพระอานนท์อีก นางรู้สึกปวดศรีษะและวิงเวียน เพราะความคิดหมกมุ่นสับสน นี่เองกระมังที่พระอานนท์พูดไว้แต่แรกที่พบกันว่าความรักเป็นความร้าย        วัน หนึ่ง นางชวนเพื่อนภิกษุณีรูปหนึ่งไปหาพระอานนท์ พระอานนท์เป็นผู้มีอัธยาศัยงามจึงต้อนรับนางด้วยเมตตาธรรม นางรู้สึกชุ่มชื่นขึ้นบ้างเหมือนข้าวกล้าที่จวนจะแห้งเกรียมเพราะขาดน้ำชุ่ม ชื่นขึ้น เพราะฝนผิดฤดูกาลหลั่งลงมา แต่เมื่อนางจะลากลับนั่นเอง พระอานนท์พูดว่า        “น้องหญิง ต่อไปเมื่อไม่มีธุระอะไรก็อย่ามาอีก ถ้ามีความสงสัยเกี่ยวกับข้อ ธรรมวินัยอันใด ก็ให้ถามเมื่ออาตมาไปสู่สำนักภิกษุณีเพื่อให้โอวาท”        คืนนั้นเองนางนอนร้องไห้ตลอดคืน น้อยใจเสียใจและเจ็บใจตนเอง        “พระอานนท์หรือก็ช่างใจไม้ไส้ระกำเสียเต็มประดา จะเห็นแก่ความรักของเราบ้างก็ ไม่มีเลย”        นางยิ่งคิด ยิ่งช้ำและน้อยใจ        ภิกษุณีผู้พักอยู่ ณ ที่ใกล้ได้ยินเสียงสะอื้นในยามดึก จึงลุกมาหาด้วยความเป็นห่วง ถามนางว่า        “โกกิลา มีเรื่องอะไรหรือ ?”        “อ้อ ไม่มีอะไรหรอก สุมิตรา ข้าพเจ้าฝันร้ายไป รู้สึกตกใจมากเลยร้องไห้ออกมา ขอบใจมาก ที่ท่านเป็นห่วงข้าพเจ้า”        นางตอบฝืนสีหน้าให้ชุ่มชื่นขึ้น        “พระศาสดาสอนว่าให้เจริญเมตตา แล้วจะไม่ฝันร้าย ท่านเจริญเมตตาหรือเปล่าก่อนนอนน่ะ” ภิกษุณีสุมิตราถามอย่างกันเอง        “อือ เมื่อเจริญเมตตาแล้วจะไม่ฝันร้ายอย่างนั้นหรือ ?”        “ใช่”        “ก่อนนอนคืนนี้ ข้าพเจ้าลืมไป ท่านกลับไปนอนเถิด ข้าพเจ้าขอภัยด้วยที่ร้องไห้ดังไปจนท่านตื่น”        เมื่อภิกษุณีสุมิตรากลับไปแล้ว ภิกษุณีโกกิลาก็คิดถึงชีวิตของตัว ชีวิตของนางเต็มไปด้วยความเป็นทาส เมื่อก่อนบวชก็เป็นทาสทางกาย พอปลีกจากทาสทางกายมาได้ก็มาตกเป็นทาสทางใจเข้าอีก แน่นอนทีเดียว ผู้ใดตกอยู่ในความรัก ดวงใจผู้นั้นย่อมเป็นทาส ทาสของความรัก ทาสรักนั้น จะไม่มีใครสามารถช่วยปลดปล่อยได้ นอกจากเจ้าของดวงใจจะปลดปล่อยเอง        นาง หลับไปด้วยความอ่อนเพลียเมื่อจวนจะรุ่งสางอยู่แล้ว กับโกกิลาภิกษุณี              ใน ที่สุดเมื่อเห็นว่าจะสะกดใจไว้ไม่อยู่แน่แล้ว นางจึงตัดสินใจลาพระศาสดา พระอานนท์ และเพื่อนภิกษุณีอื่น ๆ จากวัดเชตวันเมืองสาวัตถี มุ่งหน้าสู่โฆสิตาราม เมืองโกสัมพี ด้วยคิดว่า "การอยู่ห่างอาจจะเป็นยารักษาโรคได้บ้างกระมัง"        นาง จากเชตวันด้วยความอาลัยอาวรณ์เป็นยิ่ง อุปมาเหมือนมารดาต้องจำใจจากบุตรสุดที่รัก ของตัวฉันใดก็ฉันนั้น นางอยู่จำพรรษา ณ โฆสิตารามซึ่งโฆสิตมหาเศรษฐีสร้างถวายพระพุทธองค์ สามเดือนที่อยู่ห่างพระอานนท์ ดวงจิตของนางผ่องแผ้วแจ่มใสขึ้น การท่องบ่นสาธยายและการบำเพ็ญสมณธรรมก็ดี ขึ้นตามไปด้วย นางคิดว่าคราวนี้คงตัดอาลัยในพระอานนท์ได้เป็นแน่แท้ .... จากคุณ : นายแก้ว&นายขวัญ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 00:32:59

ความคิดเห็นที่ 4 แต่ ความรักย่อมมีวงจรของมัน จนกว่ารักนั้นจะสิ้นสุดลง ชีวิตมักจะเป็นอย่างนี้เสมอ เมื่อใครคนหนึ่งพยายามดิ้นรนหาความรัก เขามักจะไม่สมปรารถนา แต่พอเขาทำท่าจะหนี ความรักก็ตามมา ความรักจึงมีลักษณะคล้ายเงา เมื่อบุคคลวิ่งตามมันจะวิ่งหนี แต่เมื่อเขาวิ่งหนี มันจะวิ่งตาม        ด้วยกฎอันนี้กระมัง เมื่อนางหนีรักออกจากเชตวันและมาสงบอยู่ ณ กรุงโกสัมพีนี้ เมื่อออกพรรษาแล้ว ข่าวการเสด็จสู่กรุงโกสัมพีของพระผู้มีพระภาคก็แพร่สะพัดมา ซึ่งเป็นการแน่นอนว่าพระ อานนท์จะต้องตามเสด็จมาด้วย        ชาวโกสัมพี ทราบข่าวนี้ด้วยความชื่นชมโสมนัส ภิกษุสงฆ์ต่างจัดแจงปัดกวาดเสนาสนะ เตรียมพระคันธกุฎีที่ประทับของพระศาสดา พระเจ้าอุเทนเองซึ่งไม่ค่อยจะสนพระทัยในทาง ธรรมนักก็อดที่จะทรงปรีดาปราโมชมิได้ เพราะถือกันว่าพระศาสดาเสด็จไป ณ ที่ใด ย่อมนำความสงบสุขและมงคลไปสู่ที่นั้นด้วย การสนทนาเรื่องการเสด็จมาของพระศาสดา มีอยู่ทุกหัวระแหงแห่งกรุงโกสัมพี ศาสดาคณาจารย์เจ้าลัทธิต่าง ๆ ก็เตรียมผูกปัญหาเพื่อทูลถาม บางท่านก็เตรียมถามเพื่อให้พระศาสดาจนใน ปัญหาของตนเอง บางท่านก็เตรียมถามเพื่อความรู้ความเข้าใจจริง และบางท่านก็เตรียมถามเพียง เพื่อเทียบเคียงความคิดเห็นเท่านั้น หมู่ภิกษุสงฆ์ปีติปราโมชเป็นอันมาก เพราะการเสด็จมาของพระศาสดา ย่อหมายถึงการได้ยินได้ฟังมธุรภาษิตจาก พระองค์ด้วย และบางท่านอาจจะได้บรรลุคุณวิเศษเบื้องสูง เพราะธรรมเทศนานั้นพระ        ใคร จะทราบบ้างเล่าว่า ดวงใจของโกกิลาภิกษุณีจะเป็นประการใด เมื่อบ่ายวันหนึ่งเพื่อน ภิกษุณีนำข่าวมาบอกนางว่า        "นี่ โกกิลา ท่านทราบไหมว่าพระศาสดาจะเสด็จมาถึงนี่เร็ว ๆ นี้ ?"        "อย่างนั้นหรือ ?" นางมี อาการตื่นเต้นเต็มที่ "เสด็จมาองค์เดียวหรืออย่าไร ?"        "ไม่องค์เดียวหรอก ใคร ๆ ก็รู้ว่าเมื่อพระศาสดาเสด็จมา จะต้องมีพระเถระผู้ใหญ่มาด้วย หรืออาจจะมาสมทบทีหลังก็ได้ แต่ท่านที่ต้องตามเสด็จแน่คือ พระอานนท์พุทธอนุชา"        "พระ อานนท์!" นางอุทาน พร้อมด้วยเอามือทาบอก        "ทำไมหรือ โกกิลา ดูท่านตื่นเต้นมากเหลือเกิน ?"        ภิกษุณีรูป นั้นถามอย่างสงสัย        "เปล่าดอก ข้าพเจ้าดีใจที่จะได้เผ้าพระศาสดา และฟังพระธรรมเทศนาของพระองค์ ดีใจจนควบคุมตัวไม่ได้" นางตอบเลี่ยง        "ใคร ๆ เขาก็ดีใจกันทั้งนั้นแหละโกกิลา คราวนี้เราคงได้ฟังธรรมกถาอันลึกซึ้ง และได้ฟังมธุรภาษิตของพระมหา เถระเช่นพระสารีบุตร และพระมหากัสสป หรือพระอานนท์เป็นต้น" ภิกษุณีรูปนั้นกล่าว        วัน ที่รอคอยก็มาถึง พระศาสดามีพระภิกษุสงฆ์อรหันต์หมู่ใหญ่แวดล้อมเสด็จ ถึงกรุงโกสัมพี พระราชาธิบดีอุเทน และเสนามหาอำมาตย์ พ่อค้าพระชาชน สมณพราหมณจารย์ ถวายการต้อนรับอย่างมโหฬารยิ่ง ก่อนถึงซุ้มประตูโฆสิตารามประมาณกึ่งโยชน์ มีประชาชนจำนวนแสนคอยรับเสด็จ มรรคาดารดาษไปด้วยกลีบดอกไม้ นานาพันธุ์หลากสี ที่ประชาชนนำมาโปรยปรายเพื่อเป็นพุทธบูชา        ใน บริเวณอารามก่อนเสด็จถึงพระคันธกุฎี มีภิกษุณีจำนวนมากรอรับเสด็จ ทุกท่านมีแววแห่งปีติปราโมช ถวายบังคมพระศาสดาด้วยความเคารพอันสูงสุด พระอานนท์ตามเสด็จพระพุทธองค์ ด้วยกิริยาที่งดงามมองดูน่าเลื่อมใส ทุกคนต่างชื่นชมพระศาสดาและพระอานนท์ และผู้ที่ชื่นชมในพระอานนท์ เป็นพิเศษ ก็เห็นจะเป็นโกกิลาภิกษุณีนั่นเอง        ทัน ใดที่นางได้เห็นพระอานนท์ ความรักซึ่งสงบตัวอยู่ก็ฟุ้งขึ้นมาอีก คราวนี้ดูเหมือนจะรุนแรงยิ่ง กว่าคราวก่อน เพราะเป็นเวลาสามเดือนแล้วที่นางมิได้เห็นพระอานนท์ ความรักที่ทำท่าจะสงบลงนั้น มันเป็นเหมือนติณชาติซึ่งถูก ลิดรอน ณ เบื้องปลาย เมื่อขึ้นใหม่ย่อมขึ้นได้สวยกว่า มากกว่า และแผ่ขยายโตกว่า ฉะนั้น        นาง รีบกลับสู่ห้องของตน บัดนี้ ใจของนางเริ่มปั่นปวนรวนเรอีกแล้ว จริงทีเดียว ในจักรวาลนี้ไม่มีไฟอะไรร้อนแรงและดับยากเท่าไฟรัก ความรักเป็นความเรียกร้องของ หัวใจ มนุษย์เราทำอะไรลงไปเพราะเหตุ เพียงสองอย่างเท่านั้น คือเพราะหน้าที่อย่างหนึ่ง และเพราะความเรียกร้องของ หัวใจอีกอย่างหนึ่ง ประการแรก แม้จะทำสำเร็จบ้าง ไม่สำเร็จบ้าง มนุษย์ก็ไม่ค่อยจะเดือดร้อน เท่าใดนัก เพราะคนส่วนมากหาได้รักหน้าที่เท่ากับความสุขส่วนตัวไม่ แต่สิ่งที่หัวใจเรียกร้องนี่ ซิ ถ้าไม่สำเร็จ หรือไม่สามารถสนองได้ หัวใจจะร่ำร้องอยู่ตลอดเวลา มันจะทรมานไปจนกว่าจะหมดฤทธิ์ ของมันหรือมนุษย์ผู้นั้นตายจากไป        โกกิลา ภิกษุณีกำลังต่อสู้กับสิ่งสองอย่างนี้อย่างน่าสงสาร หน้าทีของนางคือการทำลายความ รักความใคร่ บันนี้นางเป็นภิกษุณี มิใช่หญิงชาวบ้านธรรมดา นางจึงต้องพยายามกำจัดความรัก ความใคร่ระหว่างเพศให้หมดไป แต่หัวใจของนางกำลังเรียกร้องหาความรัก หน้าที่กับความเรียกร้องของ หัวใจอย่างไหนจะแพ้ จะชนะ ก็แล้วแต่ความเข้มแข็งของอำนาจฝ่ายสูงหรือ ฝ่ายต่ำ ผู้หญิงนั้นลงได้ทุ่มเทความ รักให้แก่ใครแล้ว ก็มั่นคงเหนียวแน่นยิ่งนัก ยากที่จะไถ่ถอน และความรักที่ไม่มีทางสม ปรารถนาเลยนั้น เป็นความปวดร้าวอย่างยิ่งสำหรับผู้หญิง ดวงใจของเธอจะระบมบ่มหนอง ในที่สุดก็แตกสลายลงด้วยความ ชอกช้ำนั้น อนิจจา! โกกิลา แม้เธอจะรู้ว่าความรักของเธอไม่มีทางจะสม ปรารถนาได้เลย แต่เธอก็ยังรัก สุดที่จะหักห้ามและไถ่ถอนได้        อีก คืนหนึ่งที่นางต้องกระวนกระวายรัญจวนจิตถึงพระอานนท์ นอนพลิกไปพลิกมา นัยน์ตาเหม่อลอยอย่างไร้จุดหมาย นาน ๆ จึงจะจับนิ่งอยู่ที่เพดานหรือขอบหน้าต่าง นางรู้สึกว้าเหว่เหมือนอยู่ท่ามกลางป่าลึก เพียงคนเดียว ทำไมนางจึงว้าเหว่ ในเมื่อคืนนั้นเป็นคืนแรกที่พระศาสดาเสด็จมาถึง ราชามหาอำมาตย์และพ่อค้าคหบดี มากหลายมาเฝ้าพระผู้มีพระภาค เหมือนสายน้ำที่หลั่งไหลอยู่มิได้ขาดระยะ มันเป็นเรื่องของผู้หญิงที่ ผู้ชายน้อยคนนักจะเข้าใจและเห็นใจ        ภิกษุณี โกกิลาถอนสะอื้นเบา ๆ เมื่อเร่าร้อนและกลัดกลุ้มถึงที่สุด น้ำตาเท่านั้นที่จะช่วยบรรเทา ความระทมขมขื่นลงได้บ้าง เพื่อนที่ดีในยามทุกข์สำหรับผู้หญิงก็คือ น้ำตา ดูเหมือนจะไม่มีอะไรอีกแล้วจะ เป็นเครื่องปลอดประโลมใจได้เท่าน้ำตา แม้มันจะหลั่งไหลจากขั้วหัวใจ แต่มันก็ช่วยบรรเทาความอึดอัด ลงได้บ้าง        เนื่องจากผู้หญิงถือว่าชีวิตเป็น ส่วนหนึ่งของความรัก ตรงกันข้ามกับผู้ชายซึ่งมันจะเห็นว่าความรักเป็นเพียงบางส่วนของ ชีวิตเท่านั้น เมื่อเกิดความรักผู้หญิงจึงทุ่มเททั้งชีวิตและจิตใจให้แก่ความรัก นั้น ทุ่มเทอย่างยอมเป็นทาส โกกิลาเป็นผู้หญิงคนหนึ่งในโลก เธอจะหลีกเลี่ยงความจริงในชีวิตหญิงไปได้ อย่างไร        พระ ดำรัสของพระศาสดาซึ่งทรงแสดงแก่พุทธบริษัทเมื่อสายัณห์ ยังคงแว่วอยู่ในโสตของนาง พระองค์ตรัสว่า        "ไม่ควร ปล่อยตนให้ตกอยู่ภายใต้อำนาจแห่งความรัก เพราะการพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักเป็น เรื่องทรมาน แลเรื่องที่จะบังคับมิให้พลัดพรากก็เป็นสิ่งสุดวิสัย ทุกคนจะต้องพลัดพรากจากสิ่ง อันเป็นที่รักที่พอใจ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง" พระพุทธดำรัสนี้ช่างเป็นความจริงเสียนี่ กระไร แต่เธอจะพยายามหักห้ามใจมิให้ คิดถึงพระอานนท์สักเท่าใดก็หาสำเร็จไม่ เธอตกเป็นทาสแห่งความรักแล้วอย่างหมดสิ้น หัวใจ จากคุณ : นายแก้ว&นายขวัญ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 00:33:31

ความคิดเห็นที่ 5 รุ่ง ขึ้นเวลาบ่ายนางเที่ยวเดินชมโน่นชมนี่ในบริเวณโฆสิตาราม เพื่อบรรเทาความกระวนกระวาย กลัดกลุ้มรุ่นร้อน เธอเดินมาหยุดยืนอยู่ริมสระซึ่งมีบัวบานสะพรั่ง รอบ ๆ สระมีม้านั่งทำด้วยไม้และมีพนักพิงอย่างสบาย เธอชอบมานั่งเล่นบริเวณสระนี้ เสมอ ๆ ดูดอกบัว ดูแมลงซึ่งบินวนไปเวียนมาอยู่กลางสระ ลมพัดเฉื่อยฉิวหอบเอากลิ่นดอกบัวและกลิ่น น้ำคละเคล้ากันมา ทำให้นางมีความแช่มชื่นขึ้นบ้าง ธรรมชาติเป็นสิ่งมีคุณค่าต่อชีวิตเสมอ มันเป็นเพื่อนที่ดีทั้งยามสุข และยามทุกข์ ชีวิตที่อยู่กับธรรมชาติมักจะเป็นชีวิตที่ชื่นสุขเบาสบาย ยิ่งมนุษย์ทอดทิ้งห่างเหินจาก ธรรมชาติมากเท่าใด เขาก็ยิ่งห่างความสุขออกไปทุกทีมากเท่านั้น        ขณะ ที่นางกำลังเพลินอยู่กับธรรมชาติอันสวยงาม และดูเหมือนความรุ่มร้อนจะลดลงได้บ้างนั้น เอง นางได้ยินเสียงเหมือนมีคนเดิน อยู่เบื้องหลัง ทันทีที่นางเหลียวไปดู ภาพ ณ เบื้องหน้านางเข้ามาทำลายความสงบราบเรียบเสียโดยพลัน พระอานนท์และโฆสิตมหาเศรษฐี เจ้าของอารามนั่นเอง นางรู้สึกตะครั่นตะครอ มือและริมฝีปากนางเริ่มสั้นน้อย ๆ เหมือนคนเริ่มจะจับไข้ เมื่อพระอานนท์เข้ามาใกล้ นางถอยหลังไปนิดหนึ่งโดยมิได้สำนึกว่า เบื้องหลังของนาง ณ บัดนี้คือสระน้ำ บังเอิญเท้าข้างหนึ่งของเธอเหยียบดินแข็ง ก้อนหนึ่ง เธอเสียหลักและล้มลง        พระอานนท์ และโฆสิตมหาเศรษฐีตกตะลึงจังงังยืนนิ่งเหมือนรูปปั้นศิลา สักครู่หนึ่งจึงได้สติ แต่ไม่ทราบจะช่วยเธอประการใด เธอเป็นภิกษุณีอันใคร ๆ จะถูกต้องมิได้ อย่าพูดถึงพระอานนท์เลย แม้โฆสิตมหาเศรษฐีเองก็ไม่ กล้ายื่นมือประคองนางให้ลุกขึ้น นางพยายามช่วยตัวเองจนสามารถลุกขึ้นมา สำเร็จ แล้วคุกเข่าลงเบื้องหน้าพระ อานนท์ ก้มหน้านิ่งด้วยความละอาย        "น้องหญิง" เสียงทุ้ม ๆ นุ่มนวลของพระอานนท์ปรากฏแก่โสตของนาง เหมือนแว่วมาตามสายลมจากที่ไกล        "อาตมาขออภัยด้วยที่ทำให้เธอตกใจและ ลำบาก เธอเจ็บบ้างไหม ?"        เสียงเรียบ ๆ แต่แฝงไว้ด้วยความห่วงใยของพระอานนท์ ได้เป็นเหมือนน้ำทิพย์ชโลมใจ นางให้ชื่นบาน อะไรเล่าจะเป็นความชื่นใจของสตรีมากเท่ารู้สึกว่า ชายที่ตนพะวงรักมีความห่วงใย ในตน สตรีเป็นเพศที่จำความดีของผู้ อื่นได้เก่งพอ ๆ กับการให้อภัย และลืมความผิดพลาดของชายอันตนรัก เหมือนเด็กน้อยแม้จะถูกเฆี่ยน มาจนปวดร้าวไปทั้งตัว แต่พอมารดาผู้เพิ่งจะวางไม้เรียว แล้วหันมาปลอบด้วยคำอันอ่อนหวานสักครู่ หนึ่ง และแถมด้วยขนมชิ้นน้อย ๆ บ้างเท่านั้น เด็กน้อยจะลืมเรื่องไม้เรียว กลับหันมาชื่นชมยินดีกับคำปลอบโยนและขนมชิน น้อย เขาจะซุกตัวเข้าสู่อ้อมอกของ มารดา และกอดรักเหมือนอาลัยอย่างที่สุด การให้อภัยแก่คนที่ตนรักนั้น ไม่มีที่สิ้นสุดในหัวใจของ สตรี และบางทีก็เป็นเพราะธรรมชาติ อันนี้ด้วยที่ทำให้เธอชอกช้ำแล้วชอกช้ำอีก แต่มนุษย์ทั้งบุรุษและสตรีเป็นสัตว์โลกที่ ไม่ค่อยรู้จักเข็ดหลาบ จึงต้องชอกช้ำด้วยกันอยู่เนือง ๆ        นาง ช้อนสายตาขึ้นมองพระอานนท์แววหนึ่งแล้ว คงก้มหน้าต่อไปไม่มีเสียงตอบจากนาง เหมือนมีอะไรมาจุกที่คอหอย เธอพูดไม่ออกบอกไม่ถูกว่าเธอ ดีใจหรือเสียใจที่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น        "น้องหญิง" เสียงพระอานนท์ถามขึ้นอีก        "เธอเจ็บบ้างไหม ? อาตมาเป็นห่วงว่าเธอจะเจ็บ"        "ไม่เป็นไร พระคุณเจ้า" เสียงตอบอย่างยากเย็นเต็มที        "เธอมาอยู่ที่นี่สบายดีหรือ ?"        "พอทนได้ พระคุณเจ้า"        "แม่นางต้องการอะไรเกี่ยวกับปัจจัย 4 ขอให้บอกข้าพเจ้า ข้าพเจ้าขอปวารณาไว้" ท่านเศรษฐีพูดขึ้นบ้าง แล้วพระอานนท์และโฆสิตเศรษฐีก็จากไป        นาง มองตามพระอานนท์ด้วยความรัญจวนพิศวาส นางรู้สึกเหมือนอยากให้หกล้มวันละห้าครั้ง ถ้าการหกล้มนั้นเป็นเพราะเธอ ได้เห็นพระอานนท์อันเป็นที่รัก นางเดินตามพระอานนท์ไปเหมือนถูกสะกด ความรักทำให้บุคคลทำสิ่งต่าง ๆ อย่างครึ่งหลับครึ่งตื่น ครู่หนึ่งนางจึงหยุดเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ แล้วเหลียวหลับกลับสู่ที่อยู่ ของนาง        นางกลับ สู่ภิกขุนูปัสสยะที่พักของภิกษุณี ด้วยหัวใจที่เศร้าหมอง ความอยากพบและอยากสนทนาด้วย พระอานนท์นั้นมีมากสุดประมาณ บุคคลเมื่อมีความปรารถนาอย่างรุนแรง ย่อมคิดหาอุบายเพื่อให้บรรลุ สิ่งที่ปรารถนานั้น เมื่อไม่ได้โดยอุบายที่ชอบก็พยายามทำโดยเล่ห์กลมารยา แล้วแต่ว่าความปรารถนานั้นจะ สำเร็จได้โดยประการใด โดยเฉพาะความปรารถนาในเรื่องรักด้วยแล้ว ย่อมหันเหบิดเบือนจิตใจของผู้ ตกอยู่ภายใต้อำนาจของมันให้กระทำได้ทุกอย่าง พระพุทธองค์จึงตรัสว่า เมื่อใดความรักและความหลงครอบ งำ เมื่อนั้นบุคคลก็มืดมนเสมือนคนตาบอด        นางปิดประตู กุฏินอนเหมือนคนเจ็บหนัก ภิกษุณีผู้อยู่ห้องติดกันได้ยินเสียงคราง จึงเคาะประตูเรียก        "ท่านเป็น อะไรไปหรือ โกกิลา ?"        สุ นันทาภิกษุณีถามด้วยความเป็นห่วง        "ไม่เป็นไรมากดอกสุนันทา ปวดศีรษะเล็กน้อย แต่ดูเหมือนจะมีอาการไข้ ตะครั่นตะครอ เนื้อตัวหนักไปหมด" โกกิลาตอบ        "ฉันยาแล้วหรือ ?"        "เรียบร้อยแล้ว"        "อ้อ มีอะไรจะให้ข้าพเจ้าช่วยท่านบ้าง ไม่ต้องเกรงใจนะ ข้าพเจ้ายินดีเสมอ"        "มีธุระบางอย่าง ถ้าท่านเต็มใจจะช่วยเหลือก็พอทำได้" โกกิลาพูดมีแววแช่มชื่นขึ้น        "มีอะไรบอกมาเถิด ถ้าข้าพเจ้าช่วยได้ก็ยินดี" สุนันทาตอบด้วยความจริงใจ        "ท่านรู้จักพระอานนท์มิใช่หรือ ?"        "รู้ซิ โกกิลา พระอานนท์ใคร ๆ ก็ต้องรู้จักท่าน เว้นแต่ผู้ไม่รู้จักพระผู้มี พระภาคเจ้าเท่านั้น ท่านมีธุระที่พระอานนท์หรือ ?"        "ถ้าไม่เป็นการลำบากแก่ท่าน ข้าพเจ้าอยากวานให้ท่านช่วย นิมนต์พระอานนท์มาที่นี่ ข้าพเจ้าอยากฟังโอวาทจากท่าน เวลานี้ข้าพเจ้ากำลังป่วย ชีวิตเป็นของไม่แน่ พระพุทธองค์ตรัสไว้มิใช่หรือว่า ความแตกดับแห่งชีวิต ความเจ็บป่วย กาลเป็นที่ตาย สถานที่ทิ้งร่างกายและคติใน สัมปรายภพเป็นสิ่งที่ไม่มีเครื่องหมาย ใคร ๆ รู้ไม่ได้ เพราะฉะนั้นขอท่านอาศัยความอนุเคราะห์ เกื้อกูลแก่ข้าพเจ้าไปหาพระอานนท์ แล้วเรียนท่านตามคำของ ข้าพเจ้าว่าโกกิลาภิกษุณีขอนมัสการท่านด้วยเศียรเกล้า เวลานี้นางป่วยไม่สามารถลุก ขึ้นได้ ถ้าพระคุณเจ้าจะอาศัยความ กรุณาไปเยี่อมไข้ จะเป็นประโยชน์เกื้อกูลและความสุขแก่นางหาน้อยไม่ " จากคุณ : นายแก้ว&นายขวัญ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 00:33:52

ความคิดเห็นที่ 6 เวลา นั้นบ่ายมากแล้ว ความอบอ้าวลดลง บริเวณอารามซึ่งมีพันธุ์ไม้หลายหลาก ดูร่มรื่นยิ่งขึ้น นกเล็ก ๆ บนกิ่งไม้วิ่งไล่กันอย่างเพลิดเพลิน บางพวกร้องทักทานกันอย่างสนิท สนมและชื่นสุข ดิรัจฉานเป็นสัตว์โลกที่มีความรู้น้อยและความสามารถน้อย มันมีความรู้ความสามารถแต่ เพียงหากินและหลบหลีกภัยเฉพาะหน้า แต่ดูเหมือนมันจะมีความสุขยิ่งกว่ามนุษย์ ซึ่งถือตนว่าฉลาด และมีความสามารถเหนือสัตว์โลกทั้งมวล เป็นความจริงที่ว่าความสุข นั้นขึ้นอยู่กับความพอใจ มนุษย์ไม่ว่าจะอยู่ในเพศไหนและภาวะอย่างใด ถ้าสามารถพอใจในภาวะนั้นได้ เขาก็มีความสุข คนยากจนหาเช้ากินค่ำ อาจจะมีความสุขกว่ามหาเศรษฐี หรือมหาราชผู้เร่าร้อนอยู่ เสมอ เพราะความปรารถนาและทะยายอยากอันไม่รู้จักสิ้นสุด มนุษย์เราจะมีสติปัญญาฉลาดปาน ใดก็ตาม ถ้าไร้เสียแล้วซึ่งปัญญาในการ หาความสุขให้แก่ต้นโดยทางที่ชอบ เขาผู้นั้นควรจะทะนงตนว่า ฉลาดกว่าสัตว์ละหรือ ? มนุษย์ส่วนใหญ่มักจะปล่อยให้ ความยากความดิ้นรนออกหน้า แล้ววิ่งตามเหมือนวิ่งตามเงาของตนเองในเวลา บ่าย ยิ่งวิ่งตามก็ดูเหมือนเงาจะ ห่างตัวออกไปทุกที ทุกคนต้องการและมุ่งมั่นในความสุข แต่ความสุขก็เหมือนเป็นเงา นั่นเอง ความสุขมิใช่เป็นสิ่งที่เราจะ ต้องแสวงหาและมุ่งมอง หน้าที่โดยตรงที่มนุษย์ควรทำนั้นคือการมองทุกข์ให้เห็น พร้อมทั้งตรวจสอบพิจารณา สาเหตุแห่งทุกข์นั่น แล้วทำลายสาเหตุแห่งทุกข์เสีย โดยนัยนี้ความสุขก็จะเกิดขึ้นเอง เหมือนผู้ปรารถนาความสุขความ เจริญแก่ประเทศชาติ ถ้าปราบเสี้ยนหนามและเรื่องร้ายในประเทศมิได้ ก็อย่าหวังเลยว่าประชาชาติจะ เจริญและผาสุก หรือเหมือนผู้ปรารถนาสุขแก่ร่างกาย ถ้ายังกำจัดโรคในร่างกายมิได้ ความสุขกายจะมีได้อย่างไร แต่ถ้าร่างกายปราศจากโรคมีอนามัยดี ความสุขกายก็มีมาเอง ด้วยประการฉะนี้ปรัญชาเถรวาทจึงให้หลักเราไว้ว่า "มองทุกข์ ให้เห็นจึงเป็นสุข" อธิบายว่า เมื่อเห็นทุกข์ กำหนดรู้ทุกข์และค้นหาสมุฏฐานของทุกข์ แล้วทำลายสาเหตุแห่งทุกข์นั้น เสีย เหมือนหมอทำลายเชื้ออันเป็น สาเหตุแห่งโรค ยิ่งทุกข์ลดน้อยลงเท่าใด ความสุขก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น ความทุกข์ที่ลดลงนั่นเองคือ ความสุข เหมือนทรรศะทางวิทยาศาสตร์ที่ ถือว่าความเย็นนั้นไม่มี มีแต่ความร้อน ความเย็นคือความร้อนที่ลดลง เมื่อความร้อนลดลงถึงที่สุดก็ กลายเป็นความเย็นที่สุด ทำนองเดียวกัน เมื่อความทุกข์ลดลงถึงที่สุดก็กลายเป็นความสุขที่สุด ขึ้นแห่งความสุขนั้นมีขึ้นตาม ขั้นแห่งความทุกข์ที่ลดลง คำสอนทางศาสนาเมื่อว่าโดยนัยหนึ่งจึงเป็น เรื่องของ "ศิลปะแห่งการลดทุกข์" นั่นเอง        พระ อานนท์ได้รับคำบอกเล่าจากสุนันทาภิกษุณีแล้ว ให้รู้สึกเป็นห่วงกังวลถึง โกกิลาภิกษุณียิ่งนัก ท่านคิดว่าหรือจะเป็นเพราะนางหกล้มเมื่อบายนี้กระมัง จึงเป็นเหตุให้นางป่วยลง อนิจจา! โกกิลาเธอรักเรา เราหรือจะไม่รู้ แต่เธอมาหลงรักคนที่ไม่มีหัวใจจะรักเสียแล้ว เหมือนเด็กน้อยผู้ไม่ประสาต่อ ความตาย นั่งร่ำร้องเร่งเร้า ขอคำตอบจากมารดาผู้นอนตายสนิทแล้ว ช่างน่าสงสารสังเวชเสียนี่ กระไร ผู้หญิงมีความอ่อนแอทั้งด้าน ร่างกายและจิตใจ พระศาสดาจึงกีดกันหนักหนาในเบื้องแรกที่จะให้สตรีบวชในศาสนา ทั้งนี้เป็นเพราะพระมหากรุณา ของพระองค์ที่ไม่ต้องการให้สตรีลำบาก มีเรื่องเดียวเท่านั้นที่สตรีทนได้ดีกว่า บุรุษ นั้นคือการทนต่อความเจ็บปวด        พระอานนท์มี พระรูปหนึ่งเป็นปัจฉาสมณะไปสู่สำนักภิกษุณีเพื่อเยื่อมไข้ แต่เมื่อเห็นอาการไข้ของ โกกิลาภิกษุณีแล้ว ความสงสารและกังวลของท่านก็ค่อย ๆ คลายตัวลง ความฉลาดอย่างเลิศล้ำของพระ พุทธอนุชาแทงทะลุความรู้สึกและ เคลัญญาการของนาง ท่านรู้สึกว่าท่านถูกหลอก ท่านไม่เชื่อเลยว่านางจะเป็น ไข้จริง        "แต่เอาเถิด" พระอานนท์ปรารถกับตัวท่านเอง        "โอกาสนี้ก็เป็นโอกาสดีเหมือนกันที่จะแสดงบางอย่างให้ นางทราบ เพื่อนางจะได้ละความพยายาม เลิกรัก เลิกหมกมุ่นในโลกียวิสัย หันมาทำความเพียรเพื่อละสิ่งที่ควรละ และเจริญในสิ่งที่ควรทำให้ เจริญให้เหมาะสมกับเพศภิกษุณีแห่ง คงจะเป็นประโยชน์เกื้อกูลแก่นางไปตลอดกาล นาน คงจะเป็นปฏิการอันประเสริฐ สำหรับความรักของนางผู้ภักดีต่อเราตลอดมา" โกกิลาผู้ประหารกิเลส แลแล้วพระอานนท์ก็กล่าวว่า        "น้องหญิง ชีวิตนี้เริ่มต้นด้วยเรื่องที่น่าละอาย ทรงตัวอยู่ด้วยเรื่องที่ยุ่งยากสับสน และจบลงด้วยเรื่องเศร้า อนึ่ง ชีวิตนี้เริ่มต้นและจบลงด้วยเสียงคร่ำครวญ เมื่อลืมตาขึ้นดูโลกเป็นครั้งแรกเราก็ ร้องไห้ และเมื่อจะหลับตาลาโลกเราก็ ต้องร้องไห้อีก หรือย่างน้องก็เป็นสาเหตุให้คนอื่นหลั่งน้ำตา เด็กร้องไห้ พร้อมด้วยกำมือแน่น เป็นสัญลักษณ์ว่าเขาเกิดมาเพื่อจะหน่วงเหนี่ยวยึดถือ แต่เมื่อหลับตาลาโลกนั้น ทุกคนแบมือออกเหมือนจะเตือนให้ผู้อยู่เบื้องหลังสำนึก และเป็นพยานว่าเขามิได้เอา อะไรไปเลย"        "น้องหญิง อาตมาขอเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟังสักเล็กน้อย อาตมาเกิดแล้วในศากยวงศ์อันมีศักดิ์ ซึ่งเป็นที่เลืองลือว่า บริสุทธิ์ยิ่งในเรื่องตระกูล อาตมาเป็นอนุชาแห่งพระบรมศาสดา และออกบวชติดตามพระองค์เมื่อ อายุได้ 36 ปี ราชกุมารผู้มีอายุถึง 36 ปีที่ยังมีดวงใจผ่องแผ้ว ไม่เคยผ่านเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ มาเลยนั้นเป็นบุคคลที่หาได้ยากในโลก หรืออาจจะหาไม่ได้เลยก็ได้ น้องหญิงอย่านึกว่าอาตมาจะ เป็นคนวิเศษเลิศลอยกว่าราชกุมารทั้งหลาย อาตมาเคยผ่านความรักมาและประจักษ์ว่าความ รักเป็นความร้าย ความรักเป็นสิ่งทารุณเป็นเครื่องทำลายความสุขของปวงชน อาตมากลัวต่อความรักนั้น ทุกคนต้องการความสมหวังใน ชีวิตรัก แต่ความรักไม่เคยให้ความหวัง แก่ใครถึงครึ่งหนึ่งแห่งความต้องการ ยิ่งความรักที่ฉาบทาด้วยความเสน่หาด้วย แล้วจะเป็นพิษแก่จิตใจ ทำให้ทุรนทุรายดิ้นรนไม่รู้จักจบสิ้น ความสุขที่เกิดจากความรักนั้น เหมือนความสบายของคนป่วยที่ได้กินของแสลง เธออย่าพอใจในเรื่องความรักเลย เมื่อหัวใจถูกลูบไล้ด้วยความ รัก หัวใจนั้นจะสร้างความหวังขึ้นอย่างเจิดจ้า แต่ทุกครั้งที่เราหวัง ความผิดหวังก็จะรอเราอยู่ น้องหญิง อย่าหวังอะไรให้มากนัก จงมองดูชีวิตอย่างผู้ช่ำชอง อย่าวิตกกังวลอะไรล่วงหน้า ชีวิตนี้เหมือนเกลียวคลื่น ซึ่งก่อตัวขึ้นแล้วม้วนเข้าหาฝั่ง และแตกกระจายเป็นฟองฝอย จงยืนมองดูชีวิต เหมือนคนผู้ยื่นอยู่บนฝั่งมอง ดูเกลียวคลื่นในมหาสมุทรฉะนั้น" จากคุณ : นายแก้ว&นายขวัญ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 00:34:29

ความคิดเห็นที่ 7 "โกกิลาเอย เมื่อความรักเกิดขึ้น ความละอายและความเกรงกลัวใน สิ่งที่ควรกลัวก็พลันสิ้นไป เหมือนก้อนเมฆมหึหาเคลื่อนตัวเข้าบดบังดวง จันทร์ให้อับแสง ธรรมดาสตรีนั้นควรจะยอมตายเพราะความละอาย แต่แทนที่จะเป็นเช่นนั้น ความละอายมักจะตายไปก่อนเสมอ เมื่อความใคร่เกิดขึ้นความละอายก็หลบหน้า เพราะเหตุนี้พระบรมศาสดาจึง ตรัสว่า ความใคร่ทำให้คนมืดบอด อนึ่งโลกมนุษย์ของเรานี้เต็ม ไปด้วยชีวิตอันประหลาดพิสดารต่างชนิดและต่างรส ชีวิตของแต่ละคนได้ผ่านมาและ ผ่านไป ด้วยความระกำลำบากทุกข์ทรมาน ถ้าชีวิตมีความสุขก็เป็นความ หวาดเสียวที่จะต้องจากชีวิตอันรื่นรมย์นั้นไป"        "โกกิลาเอย มนุษย์ทั้งหลายผู้ยังมีอวิชชาเป็นผ้าบังปัญญาจักษุนั้น เป็นเสมือนทารกน้อยผู้หลงเข้า ไปในป่าใหญ่อันรกทึบ ซึ่งเต็มไปด้วยอันตรายอันน่าหวาดเสียวและว้าเหว่เงียบเหงา มนุษย์ส่วนใหญ่แม้จะร่าเริง แจ่มใสอยู่ในหมู่ญาติและเพื่อนฝูง แต่ใครเล่าจะทราบว่าในส่วนลึกแห่งใจเขาจะ ว้าเหว่ และเงียบเหงาสักปานใด แทบทุกคนว้าเหว่ไม่แน่ใจว่าจะ ยึดเอาอะไรเป็นหลักของชีวิตที่แน่นอน เธอปรารถนาจะเป็นอย่างนั้นด้วยหรือ ?"        "น้องหญิง บัดนี้เธอมีธรรมเป็นเกาะที่พึ่งแล้ว จงยึดธรรมเป็นที่พึ่งต่อไป เถิด อย่าหวังอย่างอื่นเป็นที่พึ่งเลย โดยเฉพาะความรักความเสน่หาไม่เคยเป็นที่ พึ่งจริงจังให้แก่ใครได้ มันเป็นเสมือนตอที่ผุ จะล้มลงทันทีเมื่อถูกคลื่นซัดสาด"        "ธรรมเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตมนุษย์ ไม่ว่าเขาจะอยู่ในเพศใดภาวะใด การกระทำที่นึกขึ้นภายหลัง แล้วต้องเสียใจนั้น พระศาสดาทรงสอนให้เว้นเสีย เพราะฉะนั้นแม้จะประสบปัญหาหัวใจ หรือได้รับความทุกข์ยากลำบาก สักปานใด ก็ต้องไม่ทิ้งธรรม มนุษย์ที่ยังมีอาสวะอยู่ในใจนั้น ย่อมจะมีวันพลั้งเผลอประพฤติ ผิดธรรมไปบ้าง เพราะยังมีสติไม่สมบูรณ์ แต่เมื่อได้สติในภายหลังแล้ว ก็ควรจะตั้งใจประพฤติธรรม สั่งสมความดีกันใหม่ ยิ่งพวกเรานักบวชด้วยแล้วจำเป็นต้องมีอุมดคติ การตายด้วยอุดมคตินั้นมีค่า กว่าการเป็นอยู่โดยไร้อุดมคติ"        "น้องหญิง ธรรมดาว่าไม้จันทน์นั้น แม้จะแห้งก็ไม่ทิ้งกลิ่น หัสดินก้าวลงสู่สงครามก็ไม่ทิ้งลีลา อ้อยแม้เข้าสู่หีบยนต์แล้วก็ ไม่ทิ้งรสหวาน บัณฑิตแม้ประสบทุกข์ก็ไม่ทิ้งธรรม พระศาสดาทรงย้ำว่าพึงสละทุก สิ่งทุกอย่างเพื่อรักษาธรรม"        "โกกิลาเอย เธอได้สละเพศฆราวาสมาแล้ว ซึ่งเป็นการเสียสละที่ยิ่ง ใหญ่ยากที่ใคร ๆ จะสละได้ ขอให้เธอเสียสละต่อไปเถิด และสละให้ลึกกว่านั้น คือไม่สละแต่เพียงเพศอย่างเดียว แต่จงสละความรู้สึกอันจะเป็น ข้าศึกต่อเพศเสียด้วย เธอเคยฟังสุภาษิตอันกินใจยิ่งมาแล้วมิใช่หรือ ในคนร้อยคนหาคนกล้าได้หนึ่งคน ในคนพันคนหาคนเป็นบัณฑิตได้ หนึ่งคน ในคนแสนคนหาคนพูดจริงได้เพียง หนึ่งคน ส่วนคนที่เสียสละได้ทุกสิ่ง ทุกอย่างนั้นไม่รู้ว่าจะมีหรือไม่ คือไม่ทราบจะคำนวณเอาจากคนจำนวนเท่าใดจึงจะ เฟ้นได้หนึ่งคน สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงเป็นนักเสียสละตัวอย่างของโลก เคยมีกษัตริย์องค์ใดบ้างทำได้ เหมือนพระพุทธองค์ ยอมเสียสละความสุขความเพลินใจทุกอย่างที่ชาวโลกปองหมาย มาอยู่กลางดินกินกลางทราย ก็เพื่อทำประโยชน์อันยิ่งใหญ่ แก่มนุษยชาติ การเสียสละของพวกเรา เมื่อนำไปเทียบกับการเสียสละของพระบรมศาสดา แล้ว ของเราช่างเล็กน้อยเสียนี่ กระไร        "น้องหญิง พระศาสดาตรัสว่าบุคคลอาจอาศัยตัณหาละตัณหาได้ อาจอาศัยมานะละมานะได้ อาจอาศัยอาหารละอาหารได้ แต่เมถุนธรรมนั้น พระผู้มีพระภาคทรงสอนให้ชักสะพานเสีย คืออย่าทอดสะพานเข้าไปเพราะอาศัยละไม่ได้"        "ข้อว่าอาศัยอาหารละอาหารนั้น คือละความพอใจในรสของอาหาร จริงอยู่ สัตว์โลกทั้งมวลดำรงชีพอยู่ได้เพราะอาหาร ข้อนี้พระศาสดาก็ตรัสไว้ แต่มนุษย์และสัตว์เป็นอันมาก ติดข้องอยู่ในรสแห่งอาหาร จนต้องกระเสือกกระสนกระวนกระวาย และต้องทำชั่วเพราะรสแห่ง อาหารนั้น ที่ว่าอาศัยอาหารละอาหารนั้น คือ อาศัยอาหารละความพอใจในรสแห่งอาหารนั้น บริโภคเพียงเพื่อยังชีพให้ ชีวิตนี้เป็นไปได้เท่านั้น เหมือนคนเดินทางข้ามทะเลยทรายเสบียงอาหาร หมด และบังเอิญลูกน้อยตายลงเพราะ หิวไทย เขาจำใจต้องกินเนื้อบุตรเพียง เพื่อให้ข้ามทะเลทรายได้เท่านั้น หาติดในรสแห่งเนื้อบุตรไม่"        "ข้อว่าอาศัยตัณหาละตัณหานั้นคือ เมื่อทรายว่าภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา ชื่อโน้นได้สำเร็จเป็นโสดาบัน สกทาคามี อนาคามี หรืออรหันต์ ก็มีความทะยานอยากที่จะเป็น บ้าง เมื่อพยายามจนได้เป็นแล้ว ความทะยานอยากอันนั้นก็หายไป อย่างนี้เรียกว่าอาศัยตัณหาละตัณหา"        "ข้อว่าอาศัยมานะละมานะนั้นก็คือ เมื่อได้ยินได้ฟังภิกษุหรือภิกษุณี หรืออุบาสกอุบาสิกาชื่อโน้นได้สำเร็จเป็น โสดาบันเป็นต้น ก็มีมานะขึ้นว่า เขาสามารถทำได้ ทำไมเราซึ่งเป็นมนุษย์ และมีอวัยวะทุกส่วนเหมือนเขา จะทำไม่ได้บ้าง จึงพยายามทำความเพียร เผากิเลสจนได้บรรลุโสดาปัตติผลบ้าง อรหัตตผลบ้าง อย่างนี้เรียกว่าอาศัยมานะละมานะ เพราะเมื่อบรรลุแล้วมานะนั้นย่อมไม่มีอีก"        "ดูก่อนน้องหญิง ส่วนเมถุนธรรมนั้น ใคร ๆ จะอาศัยละมิได้เลย นอกจากจะพิจารณาเห็นโทษของมัน แล้วเลิกละเสีย ห้ามใจมิให้เลื่อนใหลไปยินดีในกามสุขเช่นนั้น น้องหญิง พระศาสดาตรัสว่ากามคุณนั้นเป็นของไม่เที่ยงไม่ยั่งยืน มีสุขน้อยแต่ทุกข์มาก มีโทษมากมีความคับแค้นเป็นมูล มีทุกข์เป็นผล"        พระ อานนท์พูดจบ คอยจับกิริยาของโกกิลาภิกษุณีว่า จะมีความรู้สึกอย่างไร ธรรมกถาของท่านได้ผล ภิกษุณีค่อย ๆ ลุกจากเตียงสลัดผ้าห่มออก คลานมาหมอบลงแทบเท้าของพระ อานนท์ สะอึกสะอื้นจนสั่นเทิ้มไปทั้ง ตัว นางพูดอะไรไม่ออก นางเสียใจอย่างสุดซึ้ง อันความเสียใจและละอายนั้น ถ้ามันแยกกันเกิดคนละครั้งก็ ดูเหมือนจะไม่รุนแรงเท่าใดนัก แต่เมื่อใดทั้งความเสียใจ และความละอายใจเกิดขึ้นพร้อม ๆ กัน และในกรณีเดียวกันด้วยแล้ว ย่อมเป็นความทรมานสำหรับสตรี อย่างยิ่งยวด นางเสียใจเหลือเกินที่ความรักของนางมิได้รับสนองเลยแม้แต่น้อย คำพูดของพระอานนท์ล้วนแต่เป็น คำเสียดแทงใจสำหรับนางผู้ยังหวังความรักจากท่านอยู่ ยิ่งกว่านั้นเมื่อนางทราบว่า พระอานนท์มิได้เชื่อในอาการลวงของนางเลย นางจึงรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรง ละอายสุดที่จะประมาณได้ นางจึงไม่สามารถพูดคำใดได้เลย นอกจากถอนสะอื้นอยู่ไปมา จากคุณ : นายแก้ว&นายขวัญ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 00:34:56

ความคิดเห็นที่ 8 ครู่หนึ่ง พระอานนท์จึงพูดว่า "น้องหญิง หยุดร้องไห้เสียเถิด การร้องไห้ไม่ได้มีประโยชน์อะไร ไม่ช่วยเรื่องหนักใจของเธอให้คลายลงได้" อนิจจา พระอานนท์ช่างพูดอย่างพระอริยะแท้        "ข้าแต่พระคุณเจ้า" นางพูดทั้งเสียงสะอื้น        ภิกษุ ผู้เป็นปัจฉาสมณะของพระอานนท์ต้องเบือนหน้าไปเสียทางหนึ่ง เกรงว่าไม่สามารถจะอดกลั้น น้ำตาได้        "ข้าพเจ้าจะพยายามกล้ำกลืนฝืนใจ ปฏิบัติตามโอวาทของท่าน แม้จะเป็นความทรมานสักปานใด ข้าพเจ้าก็จะอดทน และขอเทิดทูนบูชาพระพุทธอนุชาไว้ในฐานะเป็นที่เคารพสักการะอย่าง สูง ข้าพเจ้าไม่เจียมตัวเอง จึงต้องทุกข์ทรมานถึงปานนี้ ข้าพเจ้าเป็นเพียงหญิงทาสทูนหม้อน้ำ ข้าพเจ้าเพิ่งสำนึกตนเวลานี้เอง ความรักความอาลัยทำให้ข้าพเจ้าลืมกำเนิด ชาติตระกูลและความเหมาะสมใด ๆ ทั้งสิ้น มาหลงรักพระพุทธอนุชาผู้ทรงศักดิ์        ข้า แต่ท่านผู้สืบอริยวงศ์ กายกรรม วจีกรรมที่ข้าพเจ้าล่วงเกินท่าน และจะพึงขอโทษนั้นไม่มีส่วน มโนกรรมนั้นมีอยู่ ข้าพเจ้ารักท่าน และรักอย่างสุดหัวใจ ถ้าการที่ข้าพเจ้ารักท่านนั้น เป็นความผิด ขอท่านผู้ประเสริฐโปรดให้อภัยในความผิดพลาดอันนั้นด้วย"        นาง พูดจบแล้วนั่งก้มหน้า น้ำตาของนางหยดลงบนจีวรผืนบาง เสมือนหยดน้ำค้างถูกสลัดลงจาก ใบหญ้า เมื่อลมพัดเป็นครั้งคราว        "น้องหญิง เรื่องชาติเรื่องตระกูลนั้นอย่านำมาปรารมภ์เลย อาตมามิได้เคยคิดถึงมันเป็น เวลานานแล้ว ที่อาตมาไม่รักน้องหญิง มิใช่เพราะอาตมามาเกิดในตระกูลอันสูงศักดิ์ ส่วนเธอเป็นทาสีดอก แต่เป็นเพราะอาตมาเห็นโทษแห่งความรักความเสน่หา ตามที่ศาสดาทรงสอนอยู่เสมอ เวลานี้อาตมามีหน้าที่ต้อง บำรุงพระศาสดาผู้เป็นนาถะของโลก และพยายามทำหน้าที่กำจัดอาสวะในจิตใจ มิใช่เพิ่มอาสวะให้มากขึ้น เมื่ออาสวะยังไม่สิ้นย่อมจะ ต้องเวียนว่ายอยู่ในวัฏสงสารอีก จะเป็นเวลานานเท่าใดก็สุดจะคำนวณ พระศาสดาตรัสว่าการเกิดบ่อย ๆ เป็นความทุกข์ เพราะเมื่อมีการเกิด ความแก่ ความเจ็บ และความทรมานอื่น ๆ ก็ติดตามมาเป็นสาย นอกจากนี้ผู้วนเวียนอยู่ในวัฏสงสารอาจจะมีบางชาติที่ประมาทพลาด พลั้งไปแล้ว ต้องตกไปในอบายเป็นการถอยหลังไปอีกมาก กว่าจะตั้งต้นได้ใหม่ก็เป็น การเสียเวลาของชีวิตไปมิใช่น้อย"        "น้องหญิง เธออย่าน้อยใจในชาติตระกูลอันต่ำต้อยของเธอเลย บุคคลจะเกิดในตระกูลกษัตริย์ พราหมณ์ แพทย์ หรือศูทรก็ตาม ย่อมตกอยู่ภายใต้กฎธรรมดาเหมือนกันหมด คือ เมื่อเกิดมาแล้วก็ต้องแก่ต้อง เจ็บ และในที่สุดก็ต้องตาย ความตายย่อมกวาดล้างสรรพสัตว์ไปโดยมิได้ ละเว้นใครไว้เลย และใคร ๆ ไม่อาจต่อสู้ด้วยวิธีใด ๆ ได้"        "นอกจากนี้ มนุษย์ทุกคนล้วนมีเลือดสีแดง รู้จักกลัวภัยและใคร่ความสุขเสมอกัน เหมือนไม้นานาชนิดเมื่อนำมา เผาไฟย่อมมีเปลวสีเดียวกัน เมื่อเป็นเช่นนี้จะมัวมาแบ่งแยกกันอยู่ทำไม ว่า คนนั้นเป็นวรรณะสูง คนนี้เป็นวรรณะต่ำ มาช่วยกันกระพือสันติสุขให้แก่โลกที่ร้อนระอุนี้จะมิดีกว่าหรือ มนุษย์ไม่ว่าจะเกิดในวรรณะใด เมื่อประพฤติดีก็เป็นคนดี เหมือนกันหมด เมื่อประพฤติชั่วก็เป็นคนชั่วเหมือนกันหมด"        "เพราะฉะนั้นขอให้น้องหญิงเลิกน้อยใจ ในเรื่องชาติตระกูลของตัว และตั้งหน้าพยายามทำความดีเถิด ขอให้น้องหญิงเชื่อว่าการที่ อาตมาไม่สามารถสนองความรักของน้องหญิงได้นั้น มิใช่เป็นเพราะอาตมารังเกียจ เรื่องชาติเรื่องตระกูลของเธอเลย แต่มันเป็นเพราะอาตมารังเกียจตัวความรัก นั่นต่างหาก"        "ภคินีเอย อันธรรมดาว่าความรักนั้นมันเป็นธรรมชาติที่เร่าร้อนอยู่แล้ว ถ้ายิ่งมันเกิดขึ้นในฐานะที่ ผิดที่ไม่เหมาะสมเข้าอีก มันก็จะยิ่งเพิ่มแรงร้อนมากขึ้น การที่น้องหญิงจะรักอาตมา หรืออาตมาจะรักเธออย่างเสน่หา อาลัยนั่นแลเรียกว่า ความรักอันเกิดขึ้นในฐานะที่ผิดหรือไม่เหมาะสม ขอให้เธอตัดความรักความอาลัย เสียเถิด แล้วเธอจะพบความสุขความปลอด โปร่งอีกแบบหนึ่ง ซึ่งสูงกว่าประณีตกว่า" จากคุณ : นายแก้ว&นายขวัญ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 00:35:20

ความคิดเห็นที่ 9 พระอานนท์ละ ภิกขุนูปัสสยะไว้เบื้องหลังด้วยความรู้สึกที่แปลกประหลาด ท่านเดินลัดเลาะมาทางริมสระ แล้วนั่งลง ณ ม้ายาวมีพนักตัวหนึ่ง ภิกษุเป็นปัจฉาสมณะก็นั่งลง ณ ริมสุดข้างหนึ่ง พระอานนท์ถอนหายใจยาวและหนักหน่วง เหมือนจะระบายความหนักอกหนัก ใจออกมาเสียบ้าง ครู่หนึ่งท่านจึงบอกให้ภิกษุรูปนั้นกลับไปก่อน ท่านต้องการจะนั่งพักผ่อนอยู่ ที่นั่นสักครู่ ถ้าพระศาสดาเรียกหาก็ให้มาตามที่ริมสระนั้น        ท่าน นั่งคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น บางครั้งรู้สึกสงสารภิกษุณีโกกิลาอย่างจับ ใจ แต่ด้วยอัธยาศัยแห่งมหาบุรุษ ประดับด้วยบารมีธรรมนั้นต่างหากเล่า จึงสามารถข่มใจและสลัดความรู้สึกสงสารอัน นั้นเสีย ท่านปรารถกับตนเองว่า "อานนท์ เธอเป็นเพียงโสดาบันเท่านั้น ราคะ โทสะ และโมหะยังมิได้ละเลย เพราะฉะนั้นอย่าประมาท อย่าเข้าใกล้ หรือยอมพบกับภิกษุณีโกกิลาอีก ธรรมชาติของจิตเป็นสิ่งดิ้นรนกลับกลอกง่าย บางคราวปรากฏเหมือนช้างตกมัน อานนท์ จงเอาสติเป็นขอสำหรับเหนี่ยวรั้งช้าง คือจิตที่ดิ้นรนนี้ให้อยู่ในอำนาจ บุคคลผู้มีอำนาจมากที่สุด และควรแก่การสรรเสริญนั้นคือ ผู้ที่สามารถเอาตนของตนเองไว้ในอำนาจได้ สามารถชนะตนเองได้ พระศาสดาตรัสว่าผู้ชนะตนเอง ได้ชื่อว่าเป็นยอดนักรบในสงคราม เธอจงเป็นยอดนักรบในสงครามเถิด อย่าเป็นผู้แพ้เลย"        พระอานนท์ตรึกตรองและให้โอวาทตน เองอยู่พอสมควรแล้ว ก็เข้าเฝ้าพระผู้มีพระภาค ท่านไม่มีอะไรปิดบังสำรับพระผู้มีพระภาค เพราะฉะนั้น ท่านจึงกราบทูลเรื่องราวทั้งหมดให้พระจอมมุนีทรงทราบ รวมทั้งที่ท่านปรารถกับตนเอง และให้โอวาทตนเองนั้นด้วย พระมหาสมณะทรงทราบเรื่องนี้แล้ว ทรงประทานสาธุการแก่พระอานนท์ แล้วตรัสให้กำลังใจว่า        "อานนท์ เธอเป็นผู้มีบารมีอันได้สั่งสมมาดีแล้ว ชาตินี้เป็นชาติสุดท้ายแห่ง เธอ เรื่องที่เธอจะตกไปสู่ฐานะที่ต่ำกว่านี้นั้นเป็นไม่มีอีก" แล้วพระศากยมุนีก็ทรงแย้มพระ โอษฐ์น้อย ๆ เมื่อพระอานนท์ทูลถามสาเหตุที่ทรงแย้มพระโอษฐ์นั้น จึงตรัสว่า        "อานนท์ เธอคงลืมไปว่าพระโสดาบันนั้นมีการไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา จะต้องได้ตรัสรู้เป็นพระ อรหันต์อย่างแน่นอนไม่วันใดวันหนึ่ง เธออย่าวิตกทุกข์ร้อนไปเลย"        พระ อานนท์มีอาการแช่มชื่นแจ่มใสขึ้น เพราะพระดำรัสประโลมใจของพระศาสดานั้น        เย็น วันนั้นเอง พุทธบริษัทแห่งนครโกสัมพีผู้ใคร่ต่อธรรม ในมือถือดอกไม้ธูปเทียนและสุ คันธชาติหลากหลายต่างมุ่งหน้าสู่โฆสิตาราม เพื่อฟังธรรมรสจากพระพุทธองค์ เมื่อพุทธบริษัทพรั่งพร้อม นั่งอย่างมีระเบียบแล้ว พระผู้มีพระภาคทรงอันตรวาสก (สบง-ผ้าสำหรับนุ่ง) ซึ่งย้อมไว้ด้วยดีแล้ว ทรงคาดพระกายพันธนะ (ประคตเอว-ผ้ารัดเอว) อันเป็นประดุจสายฟ้า ทรงครองสุคตมหาบังสุกุลจีวร อันเป็นประดุจผ้ากัมพลสีเหลืองหม่น เสด็จออกจากพระคันธกุฎีสู่ ธรรมสภาด้วยพุทธลีลาอันงามยิ่งหาที่เปรียบมิได้ ประดุจวิลาสแห่งพระยาช้างตัว ประเสริฐ และประดุจอาการเยื้องกรายแห่ง ไกรสรสีหราชเสด็จขึ้นสู่บวรพุทธอาสน์ ที่ปูลาดไว้ดีแล้วท่ามกลางมณฑลมาล ซึ่งประดับตกแต่งอย่างวิจิตร ตระการตา ทรงเปล่งพระฉัพพรณรังสีประดุจ พระอาทิตย์เปล่งแสงอ่อน ๆ บนยอดเขายุคันธร เมื่อสมเด็จพระจอมมุนีเสด็จมาถึง พุทธบริษัทก็เงียบกริบ พระพุทธองค์ทรงมองดูพุทธบริษัทด้วยพระหฤทัย อันเปี่ยมไปด้วยเมตตา ทรงดำริว่า "ชุมนุมนี้ช่างงามน่าดูจริง จะหาคนคะนองมือคะนองเท้า หรือมีเสียงไอเสียงจามไม่ได้ เลย ชนทั้งหมดนี้มีคารวะต่อเรา ยิ่งนัก ถ้าเราไม่พูดขึ้นก่อน แม้จะนั่งอยู่นานสักเท่าใดก็จะไม่มีใครพูดอะไรเลย แต่เวลานี้เป็นเวลาแสดงธรรม"        พระองค์ ทรงดำริเช่นนี้แล้วจึงส่งข่ายแห่งพระญาณของพระองค์ ไปสำรวจพุทธบริษัท ว่าใครหนอจะสามารถบรรลุธรรมเบื้องสูงได้บ้างในวันนี้ ทรงเล็งเห็นอุปนิสัยแห่ง ภิกษุณีโกกิลาว่ามีญาณแก่กล้าพอจะบรรลุธรรมได้ พระพุทธองค์จึงทรงประกาศ ธรรมจักรอันประเสริฐ ด้วยพระสุรเสียงอันไพเรากังวาน ดังนี้        "ดูก่อนท่านทั้งหลาย ทางสองสายคือกามสุขัลลิกานุโยค การหมกมุ่นอยู่ด้วยกามสุขสายหนึ่ง และอัตตกิลมถานุโยค การทรมานกายให้ลำบากเปล่าสายหนึ่ง อันผู้หวังความเจริญในธรรมพึง ละเว้นเสีย ควรเดินทางสายกลาง คือเดินตามอริยมรรคมีองค์ 8 คือ ความเห็นชอบ ความดำริชอบ การพูดชอบ การทำชอบ การประกอบอาชีพในทางสุจริต ความพยายามในทางที่ชอบ การตั้งสติชอบและการทำสมาธิชอบ"        "ดูก่อนท่านทั้งหลาย ความทุกข์เป็นความจริงประการหนึ่ง ที่ชีวิตทุกชีวิตจะต้องประสบบ้างไม่มากก็ น้อย ความทุกข์ที่กล่าวนี้มีอะไร บ้าง ? ท่านทั้งหลายความเกิดเป็นทุกข์ ความแก่ ความเจ็บ ความตายก็เป็นทุกข์ ความแห้งใจ หรือความโศกความร่ำไรรำพันจนน้ำตานองหน้า ความทุกข์กาย ความทุกข์ใจ ความคับแค้นใจ ความพลัดพรากจากบุคคลหรือสิ่ง ของอันเป็นที่รัก ความต้องประสบกับบุคคลหรือสิ่งของอันไม่เป็นที่พอใจ ปรารถนาอะไรไม่ได้ดังใจ ทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นความทุกข์ที่บุคคลต้องประสบทั้งสิ้น เมื่อกล่าวโดยสรุป การยึดมั่นในขันธ์ 5 ด้วยตัณหาอุปาทานนั่นเอง เป็นความทุกข์อันยิ่งใหญ่"        "ท่านทั้งหลาย เราตถาคตกล่าวว่า ความทุกข์ทั้งมวลย่อมสืบ เนื่องมาจากเหตุ ก็อะไรเล่าเป็นเหตุแห่งทุกข์นั้น เรากล่าวว่าตัณหานั้นเป็นเหตุเกิดแห่งทุกข์ ตัณหาคือความทะยานอยากดิ้นรน ซึ่งมีลักษณะเป็นสาม คือดิ้นรนอยากได้อารมณ์ที่น่าใคร่น่าปรารถนา เรียกกามตัณหาอย่างหนึ่ง ดิ้นรนอยากเป็นนั่นเป็นนี่ เรียกว่าตัณหาอย่างหนึ่ง ดิ้นรนอยากผลักสิ่งที่มีแล้วเป็นแล้ว เรียกว่าวิภวตัณหาอย่างหนึ่ง นี่แลคือสาเหตุแห่งทุกข์ขั้นมูลฐาน "        "ท่านทั้งหลาย การสละคืนโดยไม่เหลือซึ่งตัณหาประเภทต่าง ๆ ดับตัณหาคลายตัณหาโดยสิ้นเชิงนั่นแลเรา เรียกว่านิโรธ คือความดับทุกข์ได้"        "ทางที่จะดับทุกข์ดับตัณหานั้นเราตถาคตแสดงไว้แล้ว คืออริยมรรคมีองค์ 8"        "ท่านทั้งหลายจงมีธรรมเป็นที่พึ่ง เถิด อย่ามีอย่างอื่นเป็นที่พึ่ง เลย เราตถาคตเองเป็นที่พึ่งแก่ท่านทั้งหลายไม่ได้ ตถาคตเป็นแค่เพียงผู้ชี้บอก ทางเท่านั้น ส่วนความเพียรพยายามเพื่อเผาบาปอกุศล ท่านทั้งหลายต้องทำเอง ทางมีอยู่ เราชี้แล้วบอกแล้ว ท่านทั้งหลายต้องเดินเอง"        พระ ธรรมเทศนาของพระผู้มีพระภาคเจ้าในวันนั้น เหมือนเจาะจงเทศนาแก่ภิกษุณีโกกิลาโดยเฉพาะ นางรู้สึกเหมือนพระองค์ประทับ แก้ปัญหาหัวใจของนางให้หลุดร่วง สมแล้วที่ใคร ๆ พากันชมพระพุทธองค์ว่าเป็นเหมือนดวงจันทร์ ซึ่งทุกคนรู้สึกเหมือนว่าจงใจจะส่องแสงสี นวลไปให้แก่ตนเพียงคนเดียว        โกกิลา ภิกษุณีส่งกระแสจิตไปตามพระธรรมเทศนา ปลดเปลื้องสังโยชน์คือกิเลสเครื่องร้อยรัด จิตใจทีละชั้น จนสามารถประหารกิเลสทั้งมวงได้สำเร็จมรรคผลชั้นสูงสุดในพระศาสนา เป็นพระอรหันต์องค์หนึ่งด้วย ประการฉะนี้ เมื่อ ใครได้อ่านเรื่องราวนี้จบแล้ว หนูอั้มขออนุโมทนาให้ทุกท่านจนมีความสุขกับความรักอย่างสมประสงค์ด้วยเทอญ .... คงไม่อาจบอกได้ว่า ยาวไปหน่อย แต่มันคือ ยาวมากก  กก  555 ขอบพระคุณที่อ่านจนจบนะคะ ให้เครดิตแก่เจ้าของบทความค่ะ ที่นำมาให้เราได้อ่านกัน จากคุณ : นายแก้ว&นายขวัญ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 00:35:40

ความคิดเห็นที่ 10 ขออภัยอีกครั้ง ว่าอาจจะยาวมาก จนหลายคนอาจจะคิดในใจ 'เอามาให้อ่านทำไมวะ เอาแต่ลิงค์มาก็พอ' 'ลายตามาก' 'ยาวเหลือเกิน' เรียมอยากจะบอกว่าไม่ต้องรีบค่ะ ค่อยๆ อ่าน ค่อยๆ ทำความเ้ข้าใจไป ขออภัยหากทำให้ใครหงุดหงิดรำคาญใจ แต่เรียมเห็นว่าบทความนี้ จะเป็นประโยชน์แก่เรา และขอบพระคุณ หากช่วยกันเผยแพร่ต่อโดยให้เกียรติแก่เจ้าของบทความที่เพียรเสียสละเวลานั่งพิมพ์ แก้ไข ให้เราได้มาอ่านกัน หวังว่าบทความนี้ จะเป็นบทเรียนอย่างดีในเื่รื่องความรัก และหลายๆ คนจะได้เห็นว่า พระพุทธองค์ก็ทรงตรัสสอนพุทธศาสนิกชนในเรื่องนี้เหมือนกัน และพุทธศาสนาไม่ได้น่าเบื่อ ไม่ได้เป็นสิ่งที่เชย แต่คำสอนของพระพุทธองค์คือสัจธรรมและนำมาใช้ได้เสมอ ไม่ว่ากาลใดๆ ก็ตาม จากคุณ : นายแก้ว&นายขวัญ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 00:40:20

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านจบแล้วครับ ถึงจะยาว แต่ก็คุ้มเกินคุ้มที่อ่านได้จนจบ จากคุณ : dadmom เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 00:53:45

ความคิดเห็นที่ 12 ยาวมากๆๆๆๆ แต่ก็อ่านจนจบค่ะ ชอบมากเลย ไม่รู้ว่าจะสงสารนางกาโลกิดี หรือว่าจะยังไงดี อยากเอาใจช่วยเหมือนกันนะคะ แต่มันบาปไปค่ะ =”= จากคุณ : chicky_ok เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 01:00:28

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านแล้วก็รู้สึกตัว...ว่าจิตมันไม่นิ่งจริงๆ...มีสิ่งเร้ามากระทบก็ไหวเอน.... จากคุณ : พี่ชาลี เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 01:22:41

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณมากๆ ค่ะ ^ ^ โหวตค่ะ จากคุณ : แมวเหมียว2672 เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 01:27:47

ความคิดเห็นที่ 15 ลงชื่ออ่านจบอีกคนครับ ขอบคุณ จขกท. นะครับ สาธุ จากคุณ : มิสเตอร์ รอยยิ้ม เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 01:32:50

ความคิดเห็นที่ 16 โมทนาครับ จากคุณ : magic_me เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 01:43:00

ความคิดเห็นที่ 17   ขอบคุณมากๆครับ จากคุณ : ยิ้ม (Zap dude!) เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 01:51:34

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณค่ะที่แนะนำ อ่านจบแล้ว แอบสะดุ้งหน่อยๆ แต่ก็เป็นเรื่องที่ดีที่น่าอ่านมากๆค่ะ จากคุณ : คนหนี่งบนโลกกลมๆ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 02:11:24

ความคิดเห็นที่ 19   แอบรู้สึกว่าครั้งนึงตัวเองแอบเหมือน นางโกกิลา แหะ.. แต่ตอนนี้ไม่แล้วละค่ะ ดีขึ้นเพราะธรรมเนี่ยแหละเรา เป็นเรื่องที่ดีมากๆเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ จากคุณ : My name is Happy เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 02:16:08

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านแล้วรู้สึกเหมือนตัวเราเลย ที่รักคนที่ยังไงก็คงไม่สมหวัง ขอบคุณครับ ทำให้รู้สึกเข้าใจอะไรมากขึ้น จากคุณ : มิไดโดโกโระ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 07:41:43

ความคิดเห็นที่ 21 สารภาพ ว่า อ่านไม่จบ .. จากคุณ : DarkEnemy เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 08:28:39

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านจบค่ะ ขอบคุณ จขกท มาก ๆ นะคะ ที่เอาเรื่องราวดี ๆ มาให้อ่านกัน ^^ จากคุณ : นุ่น นุ่น (แม่นางนุ่น) เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 08:50:55

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณครับ จากคุณ : คนปีกุน เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 09:01:22

ความคิดเห็นที่ 24   อ่านจบแล้วได้ข้อคิดดีๆ จากพุทธโอวาท ให้รู้เท่าทันความรัก จากคุณ : janjao เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 09:04:51 A:58.136.68.240 X: TicketID:272373

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณเจ้าของกระทู้มากค่ะ ที่นำสิ่งดี ดี มาให้ได้อ่าน และคงไม่มีใครที่อ่านตั้งแต่ต้น - จนจบ แล้วมีอาการหงุดหงิด รำคาญใจแน่ค่ะ อนุโมทนาค่ะ จากคุณ : Kally_narak เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 09:29:02

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : aememory เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 09:50:36

ความคิดเห็นที่ 27   ไม่รู้สึกว่ายาวครับ ชีวิตจริง เนิ่นนานกว่านี้นัก กับเรื่องราวที่ทำให้เรา หลุดพ้น แค่ไม่กี่บรรทัด ถือว่าคุ้มมากครับ ขอบคุณสำหรับบทความครับ เหมือน มีไว้สำหรับคนแบบผม ทุกข์ยาวนาน ตัดใจไม่ได้ วนเวียน หาทางออกไม่เจอ จากคุณ : ดับทุกข์ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 10:23:47 A:10.0.0.190 X:180.180.103.213 TicketID:253282

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : dolphin_moo เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 10:29:13

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านจบ แต่ไม่ได้อ่านละเอียด แต่รู้สึกดีที่ได้อ่าน ขอบคุณค่ะ จากคุณ : pockdik เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 11:45:55

ความคิดเห็นที่ 30 อ่านจบแล้วค่ะ  อาจจะเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง แต่ก็ทำให้เข้าใจในความรักมากขึ้น ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : ถึงอ้วนก็รัก เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 11:53:44

ความคิดเห็นที่ 31 อ่านไม่หมด มึน จากคุณ : nuriboy เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 11:59:25

ความคิดเห็นที่ 32 ขอบคุณครับ _/\_ จากคุณ : semplice เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 12:19:47

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณค่ะ ขออนุโมทนาด้วยนะคะ จากคุณ : mojitender เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 12:46:09

ความคิดเห็นที่ 34 แล้วจะมาอ่านต่อ จากคุณ : Boom NaJa เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 12:49:43

ความคิดเห็นที่ 35 อนุโมทนาสาธุค่ะ จากคุณ : นักแปลเท้าปุย เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 12:49:53

ความคิดเห็นที่ 36   ูู^_____^ จากคุณ : Magic Airy (Magic Airy) เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 13:00:57

ความคิดเห็นที่ 37 จบแบบข้ามๆ แต่บางคำบางตอนก็ทะลุทะลวงถึงใจดีค่ะ จากคุณ : แสนดีคนในพื้นที่ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 13:10:54

ความคิดเห็นที่ 38   อ่านจบแต่ข้าม  ๆ  บ้าง เข้าใจว่า  พระอานนท์คงไม่ได้รักนางเลยมีแต่ความสงสาร  และสงสารเพื่อนมนุษย์เท่านั้นเอง จากคุณ : You Can't Touch My Heart เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 13:11:08

ความคิดเห็นที่ 39 เฮ้อออ อ่านไป ก็สงสารนางโกลิกา ไป คงรู้สึกทรมานน่าดู เนื้อเรื่องบรรยายได้ละเอียด ลึกซึ้งจัง เล่นเอาอินกับเนื้อหาไปเลย   TT อย่างนี้หรือเปล่า ที่เค้าบอกว่า "ดีชั่วรู้หมด  แต่อดไม่ได้" จากคุณ : นกไร้ขน เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 14:18:09

ความคิดเห็นที่ 40 ยิ่งใหญ่ ล้ำเลิศ และ ประทับใจมากๆ ขอขอบคุณ คุณนายแก้ว&นายขวัญ อย่างสูงครับ ขอบคุณจริงๆจากใจ จากคุณ : Andy (STPM) เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 14:26:36

ความคิดเห็นที่ 41 ขอบคุณครับ สำหรับบทความดี ๆ ^^ จากคุณ : ตัวการทำฟันผุ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 14:27:27

ความคิดเห็นที่ 42 ยาว แต่ดีเหลือเกิน .. อ่านจบแล้วเช่นกัน .. ขอบคุณค่ะ จากคุณ : แตงกวากรอบ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 14:30:35

ความคิดเห็นที่ 43 ตอนนี้กำลังพยายามทำใจกับเรื่องนี้อยู่ ขอบคุณมากครับ ป.ล. อ่านจนจบครับ จากคุณ : rustywing เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 14:31:26

ความคิดเห็นที่ 44 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : idearka เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 16:21:10

ความคิดเห็นที่ 45 ยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อ่านจบจะหลับกันเลยทีเดียว แต่ก็อ่านแล้วก็สบายใจขึ้นส่วนนึงล่ะนะ ขอบคุณครับ จากคุณ : Gaea เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 16:22:51

ความคิดเห็นที่ 46 อนุโมทนาสาธุด้วยคนค่ะ อ่านจบแล้วเหมือนกัน เย้ เก่งแฮะเรา ได้อะไรกลับไปบ้างล่ะเนี่ยยย -_-a ต้องได้เซร่ จากคุณ : kikuging8@hotmail.com (PinK_MooN) เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 16:26:32

ความคิดเห็นที่ 47 สาธุ ค่ะ ^^ จากคุณ : Love in a mist เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 17:10:41

ความคิดเห็นที่ 48 ขอไวท์บอร์ด T_____________________T จากคุณ : มิ๊วๆ แมวพันปี เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 17:20:01

ความคิดเห็นที่ 49 ขอบคุณนะคะ สำหรับเรื่องราวดีๆที่นำมาแบ่งกัน " ไม่มีใครดับทุกข์ในใจเราได้ นอกจากตัวของเราเอง " จากคุณ : เค็มอย่างเกลือ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 17:47:06

ความคิดเห็นที่ 50 อนุโมทนา สาธุคะ. จากคุณ : Beeswax เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 17:47:39

ความคิดเห็นที่ 51 อ่านจบแล้วเหมือนกันค่ะ ได้ข้อคิดดีๆเยอะเลย ตอนแรกก็เหงา อยากมีความรัก ้ แต่ตอนนี้ชักจะ หวาดๆ กะความรักเสียแล้วสิ >_<" ไม่อยากมีทุกข์ มากกว่าสุข เพราะเคยลิ้มรสความทุกข์แล้วว่าเป็นเช่นไร จากคุณ : YloveH เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 18:01:07

ความคิดเห็นที่ 52 อ่านรวดเดียวจบเลย ขอบคุณค่ะ ^^ จากคุณ : ความทรงจำดี~ดี เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 18:24:52

ความคิดเห็นที่ 53 อ่่านจบแล้วครับ ^^ จริงๆ ผมชอบอ่านแนวนี้ด้วยซ้ำ โดยเฉพาะประวัติพุทธสาวก จำได้ว่า วิชาพระพุทธศาสนา เป็นอีก 1 วิชาที่ชอบ จากคุณ : ## หนอนไหมตัวน้อย ## เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 18:37:23

ความคิดเห็นที่ 54 ขอบคุณนะคะ อ่านไปเกือยหมดล่ะ ยาวมาก ตาลาย เอาไว้มาอ่านต่อนะคะ ี่ที่อ่านมามีตรงกับตัวเองบ้างคือรักคนที่ไม่รักเรา ทำยังไงเธอก็ไม่มองคนนี้ในฐานะผู็หญิงคนนึงสักที จากคุณ : mijeong_mouy เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 19:04:42

ความคิดเห็นที่ 55 ผมเองครับที่เข้ามาผิดห้อง เพราะตั้งใจจะเข้าเฉลิมไทย แต่ผมคิดว่านี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ ๆ สาธุ ๆๆ จากคุณ : red_soil_child เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 19:29:53

ความคิดเห็นที่ 56 สาธุ สาธุ สาธุ _/l\_ จากคุณ : blacksnow เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 20:02:49

ความคิดเห็นที่ 57 ขอบคุณทุกท่านนะคะ ที่กรุณาไม่เมินเฉยกระทู้เล็กๆ แบบนี้ ร่วมอนุโมทนาบุญด้วยกัน ขอให้ทุกท่านพบเจอกับความรักที่ประกอบด้วยสติและตั้งอยู่บนเหตุผล คุณงามความดี เรียมเชื่อว่า ความรักที่บริสุทธิ์ เช่นความรักของพระอานนท์มีต่อพระพุทธเจ้า ที่เปี่ยมด้วยพลังและความศรัทธา จักก่อเกิดขึ้นในหัวใจของเรา ขอให้ทุกท่านประสบกับรักที่สดใสและสวยงามถ้วนหน้ากันเทอญ สำหรับเจ้าของกระทู้เองแล้ว ขอมอบคุณงามความดีทั้งหมดให้เจ้าของบทความและให้ทุกๆ ท่านที่กรุณาอ่านจนจบ โอกาสหน้าจะแสวงหาเรื่องราวดีๆ แบบนี้มาให้ทุกท่านได้อ่านกันอีกค่ะ ขอบคุณนะคะ ^^ จากคุณ : นายแก้ว&นายขวัญ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 21:44:11

ความคิดเห็นที่ 58 สาธุ ๆ ๆ จากคุณ : หฤหรรษ์ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 21:46:20

ความคิดเห็นที่ 59 ชอบบทความตรงนี้มากเลยครับ ...       "ไม่ควร ปล่อยตนให้ตกอยู่ภายใต้อำนาจแห่งความรัก เพราะการพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักเป็น เรื่องทรมาน แลเรื่องที่จะบังคับมิให้พลัดพรากก็เป็นสิ่งสุดวิสัย ทุกคนจะต้องพลัดพรากจากสิ่ง อันเป็นที่รักที่พอใจ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง"   ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดีนะครับ ... จากคุณ : ชื่อนี้สบายใจดี เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 22:09:41

ความคิดเห็นที่ 60 ขอบคุณครับ จากคุณ : Turn off เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 23:18:49

ความคิดเห็นที่ 61   อนุโมธนาด้วยคนค่ะ ได้ข้อคิดดีดีกลับไปเยอะเลย ^^ อยากจะจำ และเอาข้อความนี้ ..ไปตั้งสติได้ในทุกๆครั้ง เวลาที่รู้สึกไม่ดีกับความรักจังเลยค่ะ >>  “ความรักก็เหมือนการจับไฟนั่นแหละ ทางที่จะไม่ให้มือพองเพราะไฟเผา มีอยู่ทางเดียว คืออย่าจับไฟ อย่าเล่นกับไฟ ทางที่จะปลอดภัยจากรักก็ฉัน นั้น มีอยู่ทางเดียวคืออย่ารัก” จากคุณ : เค้าจะรักเรามั้ยนะ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 23:20:58

ความคิดเห็นที่ 62   อ่านบ้าง ข้ามบ้าง แต่จะกลับมาอ่านอีกครับ ขอบคุณ จขกท. บทความดีๆที่นำมาให้อ่าน จากคุณ : sinepapa เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 00:01:13

ความคิดเห็นที่ 63   พระอานนท์เทศน์ยาวมากๆๆๆๆๆ   เลย - -* จากคุณ : คนมันสวย เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 00:23:38

ความคิดเห็นที่ 64 ...เคยคิดมาตลอดว่า อยากมีความรัก อยากมีคนรัก มองแต่ด้านที่มีความสุข แต่ไม่เคยคิดถึงทุกข์ที่จะตามมาเลย... ...ตอนที่ไม่มี ก็อยากจะมีอย่างคนอื่นบ้าง คิดว่าคงจะมีความสุขมากกว่าตอนนี้ที่ไม่มีใคร... ...เป็นทุกข์ด้วยความอยากมีอยากได้ในสิ่งที่เราไม่เคยมี... ...แต่ตอนนี้ เรารู้แล้วว่า ถ้าจะรัก เราก็ต้องพร้อมจะทุกข์ด้วย เพราะว่ามันเป็นแพ็คเกจคู่ที่มาด้วยกัน... ...หากเราจะเริ่มจับไฟ เราก็ต้องรู้ก่อนว่าไฟมันร้อน เราต้องเตรียมพร้อมและมีสติรู้ ก่อนที่จะเริ่มจับไฟ... ...ในตอนนี้ เราไม่รู้สึกอิจฉาคนอื่นที่เค้ามีคู่อีกต่อไป เรากลับรู้สึกว่าเรายังโชคดีที่ยังไม่ทุกข์ และมีความสุขกับการใช้ชีวิตมากขึ้น... ...ขอบคุณเจ้าของกระทู้มากค่ะ สำหรับบทความดีๆ... จากคุณ : หนูน้อยหมวกส้ม เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 05:22:55

ความคิดเห็นที่ 65 สวัสดีคุณSam สวัสดีทุกๆท่านในห้อง DOW...!!! วันนี้ ฤกษ์ ดี ได้พบของดีมีคุณวิเศษอันยิ่งใหญ่ ที่ใครสามารถปฏิบัติตามคำสั่งสอนของพระองค์ได้จะเป็นผู้หลุดพ้น อย่างแน่นอน ขอธรรมอันประเสริฐนี้จงส่งผลดีแก่ทุกๆท่าน โดยถ้วนหน้ากัน สาธุ จากคุณ : ออสก้าอินเดีย เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 09:02:53

ความคิดเห็นที่ 66 ยาวมากมายค่ะ แต่ก็อ่านจนจบ แต่ก็แอบมีอ่านผ่านไวๆบ้าง เป็นบทความที่สอนอะไรดีมากมายค่ะ อาจไม่เราใจน่าติดตามเท่าอ่านเรื่องดราม่า แต่ก็เป็นกระทู้ที่คุ้มค่าแก่การโหวต+ให้กิฟค่ะ *-* จากคุณ : BeGiN~PhOBiA เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 10:00:25

ความคิดเห็นที่ 67 ได้บรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์ก่อนพระอานนท์เสียอีกเหรอนี่ จากคุณ : กรกระบี่คู่ เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 10:35:16

ความคิดเห็นที่ 68 เดี๋ยวจะกลับมาอ่าน ไปกินข้าวก่อน จากคุณ : Tim Empires เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 10:41:19

ความคิดเห็นที่ 69 .... ผม ปาบ เกินกว่าจะอ่านจบ TT___________TT ธรรม เป็นสิ่งสวยและดีงามที่สุด จากคุณ : moooilza เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 12:32:45

ความคิดเห็นที่ 70 “ความรักก็เหมือนการจับไฟนั่นแหละ ทางที่จะไม่ให้มือพองเพราะไฟ เผามีอยู่ทางเดียว คืออย่าจับไฟ อย่าเล่นกับไฟ ทางที่จะปลอดภัยจากรักก็ฉัน นั้น มีอยู่ทางเดียวคืออย่ารัก” ชอบค่ะ ขอบคุณนะคะที่นำมาให้อ่าน จากคุณ : ขนมดังโงะ เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 13:55:23

ความคิดเห็นที่ 71 อ่านจบแล้วครับ ขอบคุณมาก ครับ จากคุณ : pete (my name is pete) เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 14:24:27

ความคิดเห็นที่ 72 ตอนนี้กำลังมีทุกข์กับความรักอยู่ พออ่านจบมีความรู้สึกว่า เหมือนได้ฟังพระพุทธเจ้าเทศน์ให้ฟังเองเลย ตัดกิเลส-ตัณหาได้ชั่วคราว ณ ตอนนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ ค่อยคิดฟุ้งซ่านใหม่ 55+ ขอบคุณ จขกท. ค่ะ จากคุณ : บัวลอยไข่เค็ม (บัวลอยไข่เค็ม) เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 15:06:23

ความคิดเห็นที่ 73 ตอนนี้กำลังทุกข์เพราะรักเหมือนกันค่ะ อ่านจบแล้วก็ อื้มมมมมมมมมม ..... มีรักที่ไหนมีทุกข์ที่นั่นจริงๆ เพราะจิตคนเรามีแต่กิเลส ยิ่งสุขมากเท่าไหร่ ก็ทุกข์มากเท่านั้น :( ก็ช่วยให้ปลงได้ระดับนึงเลยนะคะเนี่ย ^^ จากคุณ : แป้งเปียก (chaneekang) เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 17:25:59

ความคิดเห็นที่ 74 กว่าจะอ่านจบ  เหนื่อยจัง ขอบคุณครับ จากคุณ : รักจังเมืองไทย เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 17:59:15

ความคิดเห็นที่ 75 ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยกันโหวตให้เป็นกระทู้แนะนำ ทำให้หลายๆ ท่านได้อ่านกันต่อ ดีใจและภูมิใจค่ะ ที่ทำให้หลายๆ ท่านรู้สึกดีกับบทความนี้ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ^^ จากคุณ : เจ้าของกระทู้ (นายแก้ว&นายขวัญ) เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 22:43:23

ความคิดเห็นที่ 76   เรื่องราวแบบนี้ และซึ้งกว่านี้ รวมถึงคำสอนทั้งเรื่องรักและเรื่องความจริงของชีวิตอื่น ๆ มากมาย มีอยู่ในพระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย เพื่อน ๆ สามารถเข้าอ่านพระไตรปิฎกได้จากที่นี่ครับ http://www.84000.org/ จากคุณ : Aon เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 22:51:25 A:172.16.2.29 X:202.29.83.65 TicketID:256658

ความคิดเห็นที่ 77 อ่านจบแล้วค่ะ ชอบภาษาที่ใช้เล่าเรื่องราวมาก มีการเปรียบเทียบในหลายๆครั้ง ทำให้อ่านแล้ว เกิดความซาบซึ้งมากขึ้น ชอบ ประโยคที่ว่า เด็กเมื่อเกิดมา เขาได้กำมือเป็นสัญลักษณ์ของการยึดมั่น แต่เมื่อเขาตายไป เขาได้แต่แบมือ เตือนสติคนข้างหลังว่า เขามิได้เอาอะไรไปเลย >___<  โดนใจมากกกกก ขอบคุณที่เอามาให้อ่านนะคะ ขอให้ทุกคนรักให้เป็นค่ะ แต่ถ้าให้ดี ก็ไม่ควรจะรักเนอะ :) จากคุณ : poomchocolate เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 53 01:05:16

ความคิดเห็นที่ 78 ขอบคุณครับที่นำมาให้อ่าน ได้ข้อคิดดีๆจากพุทธศาสนาเยอะเลยครับ จากคุณ : constantine_phy เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 53 14:33:43

ความคิดเห็นที่ 79   เป็นบทธรรมที่สอนให้เห็นถึงอะไรหลายๆ อย่าง ไม่ว่าจะเรื่องความรัก ความ โลภ ความหลงของคนเรา ขอบคุณครับสำรับบทธรรมดีๆ แบบนี้ จากคุณ : aunaun เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 53 18:07:34 A:125.25.142.57 X: TicketID:218900

ความคิดเห็นที่ 80 ขอบคุณที่เอาเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ คำสอนของพระพุทธเจ้า เป็นคำสอนที่จริงแท้และอยู่เหนือกาลเวลา ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : อัยจัง (ไอฝัน) เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 53 19:27:32

ความคิดเห็นที่ 81 รู้สึกว่าเราเหมือนนางโกกิลาเลย ^^ แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 53 19:34:22 จากคุณ : เอโต รินเซ เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 53 19:32:43

ความคิดเห็นที่ 82 โมทนา สาธุครับ... จากคุณ : kkkai525 เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 53 22:01:35

ความคิดเห็นที่ 83 ยาวมากๆเลยค่ะ แต่รู้สึกดีมากๆเช่นกันที่ได้อ่าน ขอบคุณมากนะคะ จากคุณ : this_is_mint เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 53 22:23:36

ความคิดเห็นที่ 84 อ่านแล้วไว้สอนใจตัวเอง ขอบคุณ จขกท และเจ้าของบทความค่ะ ที่มาแบ่งปัน จากคุณ : สีน้ำสายรุ้ง เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 00:02:57

ความคิดเห็นที่ 85 อ่านตั้งแต่ต้นจนจบค่ะ  ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : jira_wik เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 00:10:36

ความคิดเห็นที่ 86 สุดยอดค่ะ ... เป็นเรื่องที่เกินกว่าปุถุชนคนธรรมดาจะทำได้ เนี่ยแหละหนอมนุษย์ ขอบคุณมากๆค่ะ จากคุณ : zepsil_27 เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 01:36:27

ความคิดเห็นที่ 87 ขอบคุณเจ้าของกระทู้ค่ะ อ่านแล้วสอนใจตัวเองดีจริงๆ ตอนนี้เราเป็นนางโกลิกาอยู่แน่เลย อ่านแล้วเริ่มปลง....ความรักก็มีแค่นี้นี่เอง อนุโมทนา สาธุค่ะ จากคุณ : Wingie เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 01:41:54

ความคิดเห็นที่ 88 ขอบคุณเจ้าค่ะ ^^ จากคุณ : bubblebaba เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 11:06:00

ความคิดเห็นที่ 89 อ่านจบในคราวเดียวเลยค่ะ    ชอบมากอ่านแล้วไม่ได้รู้สึกว่ายาวเลย ขอบคุณมาก ๆ ที่นำมาให้ได้อ่านค่ะ.................. จากคุณ : รวมฝัน เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 14:18:52

ความคิดเห็นที่ 90 คนเราโดยส่วนใหญ่รู้หมดแหละครับว่าอะไรดี อะไรชั่ว อะไรคือทุกข์ อะไรเป็นเหตุแห่งทุกข์ แต่เมื่อเกิดทุกข์ สติเราก็มักจะหายไป ไม่พิจารณาตามสิ่งที่เราเคยรู้ ปล่อยตัวให้ไหลไปตามทุกข์นั้น กว่าจะรู้ตัว ก็บังเกิดผลที่หนักหนาสาหัสเสียแล้ว ตามเรื่องนี้ นางโกลิกายังถือว่ามีสติยับยั้งชั่งใจอยู่มาก พื้นฐานจิตใจคงเป็นคนที่มีคุณธรรมอยู่พอสมควร ไม่เช่นนั้นคงวางแผนการอันหยาบช้าลามกมากกว่านี้อีก สติจึงเป็นสิ่งสำคัญมากๆ ครับ จากคุณ : David_kop เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 15:10:23

ความคิดเห็นที่ 91 อ่านแล้วได้ข้อคิดเกี่ยวกับ ความรัก และชีวิต ที่ดีเยอะมากจริงๆ ขอบคุณจขกท.ที่ทำให้เข้าใจ รู้เท่าทัน จิต และความรักมากขึ้น ขออนุโมทนาบุญแก่จขกท. ที่ช่วยให้คนที่กำลังตามืดบอดเพราะยึดมั่นในรัก ได้ปลดเปลื้องพันธะที่ยึดเกาะจิตลงไปได้บ้าง ขอบคุณมากจริงๆค่ะ จากคุณ : รู้ว่าเหนื่อย... เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 18:59:39

ความคิดเห็นที่ 92 ขออนุโมทนาด้วยคนค่ะ :) จากคุณ : tawan ja เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 20:20:26

ความคิดเห็นที่ 93 ขออนุโมทนาด้วยน่ะค่ะ อ่านแล้วได้ข้อคิดเยอะเลยค่ะ อ่านยังไม่จบแต่จะมาอ่านต่อนะค่ะ ขอบคุณค่ะ ^_^ จากคุณ : Nu_Jammai เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 23:57:07

ความคิดเห็นที่ 94   คติธรรมเยอะมาก ฟังแล้วจิตใจสว่างจ้า ชอบอ่ะ ปวดตามาก(ไปหยอดตา...) จากคุณ : ธามะคุง (ธีรสุวัฒน์) เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 10:06:38

ความคิดเห็นที่ 95 เวลาจิตใจเราเกิดความรักความเสน่หากับใคร โดยเฉพาะถ้าความรักนั้น เป็นรักที่ไม่สามารถสมหวังได้ ความรู้สึกเรา เหมือนกันกับที่พระอานนท์เทศน์ไว้ทุกอย่างเลย แล้วเราก็เชื่อเสมอและเชื่อมานานแล้วด้วยว่า รักมาพร้อมกับทุกข์เสมอ ขึ้นอยู่กับว่า เราจะรับได้มากน้อยแค่ไหน จากคุณ : ก๋วยเตี๋ยวหน้าใส เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 12:52:38

ความคิดเห็นที่ 96   ยาวค่ะ... แต่ว่าพออ่านไปแล้วคิดตามไปด้วยแล้วก็เห็นจริงตามนั้น ธรรมชาติของความรักและผู้หญิงก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ การจะตัดความรักและหลงให้หมดไปไม่ใช่เรื่องง่าย ตอนนี้ก็กำลังพยายามลดความรู้สึกนี้อยู่ค่ะ ขออนุโมทนาสาธุกับผู้ที่นำเสนอเรื่องนี้ด้วยนะคะ คุณเป็นผู้มีความเมตตาต่อเพื่อนมนุษย์และมีความพยายามที่สูงมากจริงๆ สาธุเจ้าค่ะ^-^" จากคุณ : Jattasik's Noonute เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 15:15:43 A:192.168.1.115 X:115.87.83.94 TicketID:273160

ความคิดเห็นที่ 97   กระทู้ดีมีสาระสมควรโหวตครับ พักนี้เจอแต่กระทู้แนะนำแบบ.......เพื่ออะไร ถูกใจมากครับให้กิฟต์ลมไปก่อน จากคุณ : เสี่ยสั่งมา เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 15:40:01

ความคิดเห็นที่ 98   ยาวมากจริงๆ ค่ะ อ่านอยู่สองวัน 55 สาธุ... จากคุณ : มทิรา เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 21:13:34