ขอเถอะครับอย่าส่งเสียงดังบนรถไฟฟ้า
|
|
เมื่อวันก่อน ขึ้นรถไฟฟ้าจากสถานีสยามกลับบ้าน ขณะรถจอดที่สถานี้ศาลาแดง มีกลุ่มผู้หญิงทำงานประมาณหกคน ขึ้นมากลางขบวนรถ ทันใดนั้นสิ่งที่เกิดขึ้น คือ เสียงพูดคุยอย่างเมามัน แบบไทยคำอังกฤษคำดังสนั่นรถ ทุกคนในรถต่างมองดูสตรีกลุ่มนั้น แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดคุย จนมาถึงสถานีกรุงธนบุรี ป้าแก่ๆค่อยๆเอามือมา สกิดผมว่า "ขอโทษค่ะ ถึงสถานีไหนแล้วค่ะ พอดีป้ามีปัญหาสายตาที่มองเห็นไม่ชัดตอนกลางคืน" ช่วงนั้นฝนตกอีก ผมจึงพูดประชดดังๆว่า"ผมก็ไม่ได้ยินครับมีแต่เสียงคุย"พวกเธอมองผมอย่างเกลียดชังแล้วตั้งหน้าตั้งตาคุย จนในที่สุดผมมองที่จอโทรทัศน์บอกว่าวงเวียนใหญ่แล้ว จึงตอบป้าไปว่า"ถึงวงเวียนใหญ่แล้ว" ป้าพูดว่า "แล้วป้าจะกลับยังไง เลยบ้านแล้ว ผมจึงอาสาพาเธอมาที่เคาน์เตอร์เพื่อติดต่อซื้อตั๋วใหม่ เธอมองไม่ค่อยเห็นจริงๆครับ ก้าวลงบันไดยังก้าวพลาดเกือบตกเลย อีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมได้คิดก็คือประโยคที่สตรีกลุ่มนั้นพูดเมื่อถึงสถานีสุดท้ายว่า "ถึงแล้วหรอ ไม่อยากลงเลย กำลังสนุก" ทำไมครับ ที่สาธารณะควรนึกถึงคนอื่นบ้าง ถ้าป้าคนนั้นเป็นแม่ หรือป้า หรือย่าของคุณที่ไม่ค่อยสบาย แล้วกลับบ้านผิดเวลาเพราะไม้ได้ยินเสียงประกาศบอกสถานี ถ้าคนเป็นลูกหรือเป็นหลานคุณจะรู้สึกอย่างไรครับ
ผมฝากไว้ว่าผมเป็นหนึ่งเสียงเล็กๆที่เป็นตัวแทนของคุณป้า หรือผู้พิการตาบอดที่จำเป็นต้องมีเสียงคอยเตือนว่าใกล้ถึงจุดหมายแล้วนะ
ที่ต้องพาคุณป้ามาที่เค้าเตอร์ ตอนนั้นรถไฟ้ามันใกล้ปิดแล้วครับ เลยลงไปที่เคาน์เตอร์ก่อนครับ และอีกอย่างคุณป้ามองไม่ค่อยจะเห็นให้เจ้าหน้าที่ขึ้นไปส่งที่สถานีอีกฝั่งจะดีกว่าครับ
ปล.วันหลังขึ้นรถกันก็เห็นใจคนตาไม่ดีบ้าง คุณแม่ของผมนี่ก็ตาไม่ค่อยดีต้องอาศัยฟังเสียงเอาเป็นหลัก ของร้องนะครับ สงสารคนโดยสารท่านอื่นบ้าง ที่สำคัญ คนที่พูดคุยเป็นคนที่โตแล้วมีงานทำแล้ว น่าจะมีความคิด ถ้าเป็นเด็กประถมฯผมจะไม่ว่าเลย
แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 53 10:33:38
จากคุณ |
:
นายช้างแดง
|
เขียนเมื่อ |
:
5 มิ.ย. 53 22:34:12
|
|
|
|