อยากจะบอกเล่าเรื่องของตัวเองให้เพื่อนๆฟังครับ
|
|
(ผมโพสไว้ที่ห้องสีลมด้วยนะครับ เนื้อหาก็เหมือนกันแหละ)
สวัสดีครับ ปกติผมจะเล่นอยู่ห้องเฉลิมไทยกับสวนลุม ใครผ่านเข้าไปอาจจะพอคุ้นชื่อผมบ้าง วันนี้ผมอยากจะบอกเล่าเรื่องราวของตัวผมเองให้กับเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่กำลังหางาน หรือเพิ่งจบการศึกษา กำลังจะเปลี่ยนวิถีชีวิตจากนักเรียนมาสู่คนทำงานให้ฟังนะครับ
ตอนนี้ผมอายุ 25 ครับ ประวัติส่วนตัวคิดว่าคงไม่มีใครอยากรู้เท่าไหร่ ผมขอสรุปย่อๆให้ฟังว่า ผมเป็นคนหนึ่งที่เอ็นท์ไม่ติดครับ ตอนนั้นก็เสียใจนิดหน่อย ผมเองไม่ใช่คนเรียนเก่งอะไร แต่ชอบวาดรูป อยากเรียนด้านออกแบบ เลยตั้งใจจะเรียนสถาปัตย์ พอรู้ว่าเอ็นท์ไม่ติดก็ไปสอบเข้าที่ลาดกระบัง สอบภาคพิเศษของสถาปัตย์ติดครับ แต่ค่าเทอมแพงมาก บวกกับที่เรีียนค่อนข้างไกลบ้าน เรียนได้เทอมเดียวเลยตัดสินใจสอบเอ็นท์ใหม่ดีกว่า
ปีต่อมาผมสอบติดที่สถาปัตย์ ม.ชื่อดังแห่งหนึ่งที่ไม่ไกลจากบ้านนัก ก็คิดว่าจะใช้ชีวิตมหาลัยปกติที่นี่แหละ แต่ปัญหาคือผมไม่ค่อยมีเพื่อนครับ (มีนิดหน่อย) บวกกับวิธีเรียนสถาปัตย์ ที่ใครเคยเรียนคงทราบว่าเป้นยังไง พูดง่ายๆคือมันก็ไม่มีผิดหรือถูก เพราะเป็นเรื่องของศิลปะและการคิด ทีนี้ไอ้สิ่งที่ผมคิดมันไม่ค่อยจะเหมือนชาวบ้านเขาเท่าไหร่ เกรดออกมาเลยไม่ดี เรียกว่าแย่ลงทุกเทอมๆ
ผมเริ่มรู้สึกว่า มันไม่ใช่ทางของผม ผมเริ่มรู้สึกไม่ชอบการทำงานสถาปัตย์ แต่ไม่ใช่ว่าผมเกลียดที่เรีียนนะครับ ผมได้อะไรมาเยอะทีเดียว โดยเฉพาะเรื่องกระบวนการการคิด แต่ผมคิดว่าพอเรียนจบแล้วคงไม่ประกอบอาชีพสถาปนิก เพราะรู้สึกว่ามันไม่ใช่
ตอนนั้นเองที่ผมรู้ว่าผมชอบอะไร ผมชอบเล่นเกมมาตั้งแต่เด็กครับ ผมอยากทำเกม ผมอยากออกแบบเกม ผมอยากเป็นเกมดีไซเนอร์ครับ ซึ่ง ณ เวลานั้น พูดกับใคร ใครก็จะบอกว่า มันเป็นไปไม่ได้หรอกอาชีะนี้ โดยเฉพาะในเมืองไทย (เวลานี้คุณลองค้นคำว่า เกมดีไซเนอร์ ในกูเกิ้ลสิครับ ดูว่ามุมมองของคนอื่นที่มีต่ออาชีพนี้เป้นยังไงบ้าง)
แต่ผมเชื่อว่ามันเป็นไปได้ ตอนนั้นเองที่ได้มีบริษัทเกมชื่อดังแห่งหนึ่งของไทยเปิดให้ส่งผลงานออกแบบเกมเข้าประกวด เพื่อจะนำไปสร้างจริง ผมไม่รอช้าที่จะส่งเข้าประกวดครับ แม้ใครจะบอกว่า เฮ้ยมันได้ยาก มันมีการโกง ฯลฯ แต่ผมไม่สนครับ ผมรู้แค่ว่า นี่คือประตูที่เปิดแล้ว อยู่ที่จะก้าวเข้าไปรึเปล่า
ผลจากการประกวดนั้นผมไม่ได้รางวัลอะไรครับ แต่ที่ได้คือการติดต่อจากพี่ที่เป็นเกมดีไซเนอร์ของบริษัทนั้นบอกว่าพอจะเห็นแวว เลยเรียกเข้าไปรับงานพิเศษออกแบบไปสองสามเกม นั่นคือก้าวแรกของผมในสายอาชีพนี้
และในช่วงเวลาใกล้ๆกัน ทาง SIPA ก็ได้เปิดคอร์สอบรมการทำเกม ซึ่งมีคอร์สของ Game Design รวมอยู่ด้วย ค่าใช้จ่ายไม่ต้องเสียครับ ตอนที่ผมรู้ข่าวคือวันสุดท้ายพอดี ผมก็รีบสมัครไป และก็ได้เข้าไปอบรมสมใจครับ ได้ึความรู้กลับมามากมาย และยังได้ไปต้องตาบอสของบริษัทที่เกี่ยวข้อง เรียกตัวเข้าไปช่วยทำเกมอีกเกมหนึ่งด้วย ตอนนั้นคือเขาจะจ้างผมเป็นพนักงานประจำแล้ว
ติดแต่ว่า....สถาปัตย์มันเรียนห้าปี คือปีสุดท้ายทำวิทยานิพนธ์ครับ ตอนนั้นผมติดวิชาอยู่ทำให้ยังทำวิทยานิพนธ์ไม่ได้ ต้องเรียนปีที่หก และปีนั้นวิชาที่เรียนก็ค่อนข้างยาก ทำให้เกรดไม่ถึง ผมอาจจะต้องเรียน 7 ปี
ชีวิตช่วงนั้นบอกได้เลยครับว่านรกมาก เพราะช่วงปิดเทอมนั้น ผมต้องฝึกงาน (ตามหลักสูตร) ซึ่งผมดันคิดว่าอยากจะเพิ่มสกิลให้ตัวเองเยอะๆ เลยไปฝึกที่บริษัทสถาปนิกชื่อดังมากๆแห่งหนึ่งแถวสุขุมวิท (โดยที่บ้านผมอยู่ลาดพร้าว) และยังต้องเรียนซัมเมอร์ 2 วิชาเพื่อทำเกรดด้วย สรุปคือชีวิตตลอด 3 เดือนนั้นของผมคือ ตื่นหกโมงเช้าเพื่อไปเรียนให้ทัน 7 โมง และพอสิบโมงก็ต้องถ่อไปสุขุมวิทเพื่อฝึกงาน เลิกงานราวๆทุ่มนึงฝ่ารถติดกลับถึงบ้านสามทุ่ม และจากนั้นก็ต้องปั่นโปรเจคต์เกมที่รับมา (ซึ่งดั๊นนน มาเร่งงานเอาช่วงเดียวกันพอดี) ทำอย่างนี้ทุกวันครับ เว้นเสาร์อาทิตย์
ถ้าเป็นหนัง มันควรจะเป็นช่วงที่ลำบาก แล้วจบลงอย่างมีความสุขใช่มั้ยครับ มันก็ใช่ครับ งานเกมสำเร็จลงด้วยดี ฝึกงานผ่าน (ด้วยความช่วยเหลือจากหัวหน้างานที่ผมเล่าเรื่องต้องไปลงซัมเมอร์ให้เขาฟัง ทำให้ฝึกงานไม่ครบชั่วโมงจริงๆ) วิชาที่เรียนคือ ได้ B ตัวนึง A ตัวนึง
แต่ผลรวมเกรดมันยังไม่ถึง 2 ครับ มันทำให้ผมไม่สามารถทำวิทยานิพนธ์ได้! ผมต้องเรียนไปเปล่าๆอีกปีนึงเพื่อทำเกรดให้ถึง
ตอนนั้บอกตรงๆเลยครับ ว่างเปล่ามาก ว่างเปล่าจนอยากตาย มันไม่ใช่ความรู้สึกเสียใจ หรือประชดชีวิต หรือประชดรักอะไรงั้นนะครับ แต่มันรู้สึกว่า ที่เราพยายามมาทั้งหมด มันว่างเปล่าไปหมดเลย มันไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไมแล้ว มันตายได้แล้ว
(เดี๋ยวมาต่อนะครับ)
| จากคุณ |
:
CARAGIO   
|
| เขียนเมื่อ |
:
27 มิ.ย. 53 23:45:52
|
|
|
| 
