อ่านแล้วซึ้งเลยอยากแบ่งปันครับ เรื่องราวข้างล่างนี้เป็นเรื่องหนึ่งจากหลายๆ เรื่องที่น่าสนใจในหนังสือ รักที่ไม่ได้ออกอากาศ ของ Club Friday รายการกรีนเวฟ - 106.5
ทุกคนเกิดมาต้องเจอการพลัดพราก จงใช้เวลาที่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข เรื่องทุกข์ใจก็ปล่อยวางลงบ้าง เพราะหากวันที่ลมหายใจสุดท้ายมาถึงเราอาจจะเสียดายกับวันเวลาที่ผ่านไปแล้ว อยากทำอะไร อยากบอกรักใครก็จงทำซะ แต่จงจำไว้ว่า การกระทำนั้นต้องไม่สร้างความเดือดร้อนให้กับใคร ไม่ว่าจะเป็นตัวเราเองหรือคนอื่นๆ ด้วย
******************************************************
สวัสดีค่ะ พี่อ้อย พี่ฉอด ผึ้งนะคะ ได้เห็นหัวข้อใน Club Friday เลยอยากจะเล่าให้พี่ๆ ได้ฟัง ผึ้งกับแฟนแต่งงานกันเมื่อวันที่ 4 กุมภาพันธ์ 2553 ที่ผ่านมา หลังจากคบกันมา 11 ปี อยู่ๆ การแต่งงานก็จัดขึ้นเร็วมาก แฟนผึ้งตัดสินใจเข้าไปคุยกับอาม่าของผึ้งเรื่องสู่ขอ ซึ่งระยะหลังๆ อาม่าถามบ่อยมากว่าเมื่อไหร่ผึ้งจะแต่งงาน ก่อนหน้านี้เรามักเป็นกังวลกันว่าอาม่าจะไม่ยอมรับ เพราะแฟนไม่ได้เป็นคนเชื้อสายจีน ไม่ได้ร่ำรวยอะไร วันที่เค้าเข้าไปคุย ปรากฏว่าอาม่าหาฤกษ์เอาไว้ให้เราสองคนเรียบร้อยแล้ว เรามีเวลาเตรียมตัวก่อนจัดงานแค่อาทิตย์เดียว เราตัดสินใจว่า 4 ก.พ. จัดพิธีทางศาสนา แต่งแบบไทยค่ะ ส่วนวันที่จัดงานเลี้ยงค่อยไปจัดวันที่ 7 มี.ค. เพราะไม่มีทางเตรียมงานทัน
วันแต่งงานทุกอย่างราบรื่นมาก ทุกอย่างประจวบเหมาะทั้งสถานที่และการติดต่อต่างๆ วันนั้นอาม่าดีใจกับเราสองคนมาก ไม่ว่าใครไปถาม อาม่าว่าเหนื่อยมั้ย อาม่าจะตอบว่าไม่เหนื่อยเลย ดีใจมากกว่า วันนั้นอาม่าของผึ้งพูดแต่คำนี้ตลอด บรรยากาศวันนั้นเหนือคำบรรยายทั้งครอบครัวเพื่อนทุกคนปลื้มใจกันมาก
จนกระทั่งมาถึงวันงานเลี้ยง คืนก่อนวันงานอาม่าคุยกับผึ้งว่าคงไม่ได้ไปที่งาน เพราะไม่อยากเป็นภาระให้ห่วง อาม่าอยากให้ทุกคนสนุกเต็มที่ ยังบอกกับผึ้งว่าต่อไปอาม่าไมต้องห่วงผึ้งแล้ว ลื้อเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่งงานไปอาม่าก็หมดห่วง ใจจริงอยากให้อาม่าไปมากๆ แต่อีกใจก็กลัวอาม่าเหนื่อย เลยตามใจท่าน ...วันงาน ขณะที่ผึ้งกำลังจะออกจากบ้านเพื่อไปแต่งตัวสำหรับงานเลี้ยงตอนเย็น คนข้างบ้านอาม่าโทรมาบอกว่าอาม่าไม่เปิดประตูบ้านออกมาเลยตั้งแต่เช้า ????!!!! (อาม่าผึ้งอยู่บ้านคนเดียวค่ะ เพราะไม่ชอบไออยู่บ้านอื่น บ้านนี้อาม่าอยู่มานาน เพื่อนๆ ของท่านก็อยู่แถวนั้น ครอบครัวผึ้งและครอบครัวของอาก็ไปหาท่านเป็นประจำ) ตอนนั้นผึ้งใจหาย เหมือนหัวใจจะหยุดเต้น เป็นห่วงอาม่ามาก แต่ทุกคนให้ผึ้งนั่งรถไปแต่งตัวก่อน นาทีนั้นอยากยกเลิกงานไปเลย แต่ครอบครัวไม่ยอมเพราะเชิญแขกมาแล้ว ยังไงก็ล้มเลิกงานไม่ได้
ระหว่างเดินทางลางสังหรณ์ก็เป็นจริง!!!! คนแถวบ้านพังประตูเข้าไปพบร่างอาม่านอนอยู่อย่างสงบเหมือนคนนอนหลับปกติ แต่ไม่มีลมหายใจ ผึ้งรู้ข่าวตอนอยู่ในรถ จำได้ว่าตัวเองเหมือนคนเสียสติ ร้องไห้แล้วกรี๊ดๆ อยู่ในรถ แฟนผึ้งก็ร้องไห้ แม่พยายามให้ผึ้งตั้งสติ แล้วฝากแฟนให้จัดการเรื่องงานเลี้ยงต่อ ส่วนแม่ตรงไปที่บ้านอาม่าทันที
เมื่องานเริ่ม ญาติฝั่งผึ้งมีน้องสาวคนเดียว เพราะคนอื่นๆ ต้องไปจัดงานศพให้อาม่า ซึ่งก็พยายามไม่ให้แขกที่มาร่วมงานทราบการจากไป ตลอดงานผึ้งต้องคอยพูดว่าอาม่ามาไดม่ได้ค่ะ ไม่ค่อยสบาย แม่และคนอื่นๆ ต้องไปดูแล ช่วงที่ขึ้นไปบนเวที คำพูดที่เตรียมไว้พูดให้แฟน มันพูดไม่ออก แค่ทรงจัวอยู่ในชุดเจ้าสาว แล้วกลั้นน้ำตาไว้เป็นเรื่องที่หนักหนาที่สุดในชีวิต เพราะอาม่าเป็นคนที่รักผึ้งมากที่สุด ผึ้งเองก็รักท่านมาก ขนาดที่ไม่สามารถพูดได้ว่ามันมากแค่ไหน ในวันนั้นมือของแฟนผึ้งไม่เคยห่างจากมือของผึ้งเลย ที่ผ่านมาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เค้าเคยปล่อยให้ผึ้งสู้อยู่คนเดียวเลยเช่นกัน
วันนี้ผึ้งอยากบอกรักอาม่าผู้เป็นที่รัก ขอบคุณสำหรับความรักที่ยิ่งใหญ่และอยากบอกรักแฟนที่แสนดี จนปีนี้เข้าสู่ปีที่ 11 แล้ว ไม่มีวันไหนที่เค้าทำให้ผึ้งรู้สึกว่าเค้าไม่รัก ขอบคุณที่ทำให้ผึ้งกลายเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดค่ะ.....
รักที่ไม่เคยบอก...
.... :ซึ้งจัง
