คุณเชื่อไหมว่า...
ความรักกับความเหงาอยู่ใกล้กันเพียงนิดเดียวเท่านั้น
ความรักมักแสดงตนให้เราได้เห็นคุณค่า
ได้เรียนรู้กับมันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
คนเราเลือกที่จะมีความรักมากกว่าที่จะมีความเหงา
แต่นั่นก็เป็นเรื่องธรรมชาติ
เพราะมนุษย์เราเป็นสัตว์สังคมย่อมต้องการเพื่อนตลอดเวลา
คนเราเรียนรู้ที่จะรัก
จมอยู่กับคำว่าความรักจนกลายเป็นผูกติดกับมัน
บางคนผูกติดกับความรัก
จนกระทั่งความรักไม่มีอากาศหายใจ
สุดท้ายแล้วความรักก็ตายจากและหลีกหนีเราห่างไกลไปเรื่อยๆ
ท้ายที่สุดเราก็เหลือเพียงความเหงาและเดียวดายเท่านั้นที่ยังอยู่
และตัวเราเองมักคิดว่าที่มีความเหงาเกิดขึ้น
เพราะความรักจากเราไป
แต่แท้จริงแล้ว
มันอยู่เคียงข้างเราตลอดเวลาต่างหากล่ะ
คิดดูสิหากเราไม่มีความเหงา
จะทำให้เราได้เรียนรู้ที่จะมีความรักได้อย่างไร
เราจะมองเห็นความรักเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดได้หรือ
ไม่เลยเรามองไม่เห็น หากเราไม่ได้เรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียว
และได้รู้จักกับเพื่อนที่ชื่อว่าความเหงา
ความเหงาคอยอยู่เป็นเพื่อนเรา
คอยให้กำลังใจเราว่าเราจะต้องรักตัวเองให้มากขึ้นนะ
อยู่เพื่อตัวเราเอง
ทำวันทุกวันให้มีความสุขได้ด้วยตัวของเราเอง
เมื่อเราเรียนรู้ที่จะเหงา...
เชื่อเถอะว่า อีกไม่นานนักหรอก
เราก็จะได้เรียนรู้ที่จะรัก
มันเป็นวัฏจักรที่ไม่มีวันจบสิ้น
และเราทุกคนไม่มีทางที่จะเถียงตัวเองได้เลยว่า
"เราไม่รู้จักทั้งความรักและความเหงา"
เนื้อหาจาก Fw mail
ประโยชน์ของ "ความเหงา" ที่เรามองข้าม
ขอบคุณมากนะคะ : )
