เรามักอดทนคนทั้งโลกได้
เพราะเราไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่
แต่คนคนเดียวในโลก
ที่เรามักทนไม่ค่อยได้นั่นคือ...คนรักของตัวเอง
ยิ่งเรารู้ว่าใครรัก เราจะยิ่งตามใจตัวเองมากขึ้น
เพราะรู้ว่าทำอย่างไร เขาก็ไม่มีวันเกลียดเราได้
เราจึงใช้อารมณ์กับคนรักเสมอ
ทั้งๆ ที่ใจจริงก็ไม่ได้อยากทำ
แต่ด้วยความเคยชิน เราจึงพลั้งเผลอ
พอรู้ตัวก็รู้สึกผิด แล้วก็บอกกับตัวเองว่า
ฉันจะอารมณ์เสียใส่เธอเป็นครั้งสุดท้าย
แต่ก็ไม่เคยสุดท้ายได้จริง
เพราะประมาทจึงทำซ้ำแล้วซ้ำอีก
บางทีเราอาจไม่รู้ตัวว่านาทีที่เราร้ายนั้น
เขาคิดอะไรอยู่
และคงน่าเสียดาย
หากเราต้องเสียใจไปตลอดชีวิต
เมื่อเราบอกกับตัวเองว่า
เราจะใช้อารมณ์ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย
แต่เขากลับคิดในใจคนเดียวเงียบๆ
ว่าเขาจะทนเราเป็นครั้งสุดท้ายเหมือนกัน
"อย่ารอให้รักจากไป แล้วจึงเข้าใจว่ารักกัน"
เมื่อ"อารมณ์"เป็นใหญ่กว่า..."ความรัก"
