[ระบาย...เศร้ามากเลยค่ะ] เป็นปีแรกในชีวิตที่ไม่คิดถึงวันวาเลนไทน์
|
 |
ตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่เริ่มเป็นสาว (ตอนเด็กไม่นับ) ก็ฝันหวานถึงวาเลนไทน์แสนหวานมาตลอด รวมถึงปีที่แล้วด้วย อยากได้กุหลายช่อโต ๆ ช็อคโกแลตกองใหญ่ และดินเนอร์มื้อค่ำสุดหรูหรา...
แต่ตั้งแต่วันนั้น วันที่เริ่มรู้ว่ากำลังจะเสียใครบางคนที่มีค่าที่สุดในชีวิตไป.. ก็ไม่เคย ต้องการความรักจากแฟน..ดอกไม้ ของขวัญเพิ่มขึ้นอีกเลย
ณ วินาทีนั้น ยอมแลกทุกอย่าง แม้แต่อายุขัยของตัวเอง เพื่อให้คนที่มีค่าที่สุดในชีวิตคนนั้น อยู่กับเราไปอีกสักปีหรือสิบปี
ไม่อยากได้แล้วดอกไม้หรือช๊อคโกแลต ไม่มีสิ่งไหนสวย และ เลิศเลอ เท่ากับคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตคนนั้นอีกแล้ว
นับตั้งแต่วันที่แม่จากไป... ก็ไม่เคยมองเห็นอะไรสวยงามได้อย่างเต็มตา ถึงจะยังมีอารมณ์อยากได้นั่นนี่เหมือนที่เคยบ้าง แต่มันเหงาหูทุกครั้งที่ไม่มีเสียง ๆ หนึ่งคอยขัดคอยว่า
ไปเที่ยวไหนกลับมาค่ำ ๆ เจออะไรน่าทาน ก็ทำได้แค่เสียใจ ทั้งที่เมื่อวันวานแค่กดโทรศัพท์ไปถามไถ่ว่าแม่จ๋าอยากกินไหม...
ยังจำคำพ่อบอกได้ทุกวันว่า หาข้าวหาปลาให้แม่กินบ้าง ก่อนที่มันจะสายเกินไป ถึงวันนั้นขึ้นมา เคาะโลงเรียกเท่าไหร่ เค้าก็ไม่ตอบเราแล้ว...
และ วันนั้นก็มาถึงจริง ๆ...
มันทุกข์ทน ทรมาน ยิ่งกว่าบาดแผลทางกายหรือ ทางความรู้สึกใดใดที่เคยได้รับ.....
เวลาไม่เคยพอ..ไม่เคยรอใครเลยจริง ๆ...
จากคุณ |
:
kiknaka
|
เขียนเมื่อ |
:
3 ก.พ. 54 22:48:28
|
|
|
|