Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
จากผม... ถึงคุณลุงคนหนึ่ง... ถึงคุณยายคนนั้น... ติดต่อทีมงาน

วันนี้ผมไปทำงานตรงหน้าตึกสแตนดาร์ชาร์เตอร์ดช่องนนทรี (ผมเป็นคนแจกใบปลิว)

ตอนประมาณสิบโมงครึ่ง คนค่อนข้างบางตา

ก็มีคุณลุงคนนึงใส่แว่นดำเดินมา ผมก็ยื่นใบปลิวให้ตามปกติ


สรุปว่า คุณลุงคนนั้นเป็นแกชาวต่างชาติ..


แกก็คุยกับผม บอกประมาณว่า  " ไอ ว้อน ทู โก ทู ค่าว ซัน โร้ด "

ตอนแรกผมงงมาก อะไรคือ ค่าวซันๆ ??


แต่ยืนอยู่ซักพักเริ่มนึกออก  อ๋อ ลุงจะไปตรอกข้าวสาร  คุณลุงบอก " เยสๆ "

ตัวผมเองไม่ค่อยเก่งภาษาอังกฤษเท่าไหร่ พอไปได้งูๆปลาๆ

แต่เกิดความรู้สึกว่าอยากช่วยคุณลุงแกมาก ถ้าลุงกล้าเลือกจะถามผม ผมก็กล้าช่วยลุงให้ไปถึงที่ให้ได้..



ทีนี้คุณลุงก็ให้ผมดูแผนที่

พอกางแผนที่ปุ๊บ โหว... ภาษาอังกฤษทั้งนั้นเลย

ผมก็ไม่ใช่คนแถวนี้ด้วยน่ะสิ่ไม่ชำนาญทาง จากตรงนั้นผมก็ไม่รู้ว่าจะต้องไปยังไง

ถึงจะหาเจอว่าตอนนี้เรายืนอยู่ตรงไหนก็เถอะ



มองซ้ายมองขวา เห็นคนขายล็อตเตอรี่ผมเลยรีบเดินเข้าไปถาม " ลุงครับๆ ลุงรู้มั้ยว่าจากตรงนี้จะไปตรอกข้าวสารยังไง ? "

อ้าวเฮ้ย.. ลุงคนขายล๊อตเตอรี่แกตาบอด ผมไม่ได้สังเกตก่อน..


" เ่อ่อ .. ลุงได้ยินผมมั้ยครับ ? " ผมถามคุณลุง แกก็พยักหน้าตอบ

แล้วแกก็บอกให้ผมน่ะ ไปถามวินมอเตอร์ไซค์ดีกว่า



ทีนี้คุณลุงคนชาวต่างชาติแกก็มาบอกประมาณว่า "ไอ บอเทอร์ริ่งยูๆๆๆ " (ผมจำไม่ได้ทั้งหมด)

เฮ๊ย ลุงเค้าคิดว่าเค้ากวนเรา...

แต่มันไม่ใช่ ผมไม่ได้คิดว่าเป็นการรบกวน

แต่ผมเต็มใจที่จะช่วยต่างหาก..

ถ้าเราไปเดินในที่ๆเราไม่รู้จักแล้วเกิดหลงทาง เราก็คงอยากจะให้ใครซักคนช่วยบอกเราว่าเราต้องทำยังไง ใช่มั้ย??



" โนๆๆๆ อิส โอเคๆ " ผมพยายามบอกคุณลุงเค้าให้รอแป๊บนึง

แล้วผมก็วิ่งไปหาคิวมอไซค์ที่อยู่ห่างไปนิดนึง ไปถามจนรู้ว่าไปยังไง แล้วก็กลับมาบอกคุณชาวต่างชาติ


ภาษาอังกฤษผมตลก และยุ่งเหยิงมาก แต่ก็พยายามอธิบายจนลุงแกเข้าใจ

พอพูดจบปุ๊บแกบอก แต๊งกิ้วๆ แล้วแกก็เดินไปอย่างไว ไวมากๆ


ผมยังไม่ทันลาแกเลย บอกบ๊ายบาย กู๊ดบายก็ไม่ทัน



มือนึงผมถือใบปลิว แล้วทำหน้างงๆอยู่ตรงนั้น คุณลุงไปไวจัง..


แล้วผมก็ทำงานต่อ ในใจก็นึกถึงคุณลุงว่า .....

เอ.. แกจะไปถึงข้าวสารมั้ยนะ...




ยังไม่ทันไรซักพักมีคุณป้าหรือคุณยายผมหงอกๆคนนึง มองแล้วรู้เลยว่าคนญี่ปุ่น

ตัวแกเตี้ยๆเล็กๆ (ลองนึกถึงคุณยายในการ์ตูนญี่ปุ่นนะครับ)


แกเดินถือแผนที่ ก้มหน้าก้มตาดูแต่แผนที่ เดินตัดหน้าผมไป



ทันทีที่ผมเห็นคุณยายแกปุ๊บ ในใจของเด็กอย่างผมมีแต่ความคิดผุดขึ้นมา


" เฮ๊ย คุณยายแกจะไปที่ไหนเหรอ ? "


" แกจะหาเจอมั้ย ? "


" เราจะทำยังไงดี ? "


" เราจะยืนอยู่เฉยๆตรงนี้มั้ย ? "


" คุณยายจะรำคาญมั้ยถ้าเราเดินไปหา ? "


" เราไม่เก่งภาษาอังกฤษ ? "


" ทำเหมือนว่าไม่เห็นดีมั้ย ? "


" จะมีคนช่วยคุณยายแบบที่เราช่วยลุงคนเมื่อกี๊มั้ย ? "



คุณยายเริ่มไกลออกไปจากระดับสายตาผม..

แต่สองตาผมยังรับรู้ได้ว่าคุณยายก้มหน้ามองแต่แผนที่สี่เหลี่ยมๆที่ถืออยู่ในมือ



แล้วผมก็รู้สึกว่าขาสองข้างผมขยับ..


ผมกำลังวิ่ง


ผมวิ่งจริงๆ


ผ่านกลุ่มพนักงานที่ออกมาพักกลางวัน


ผ่านวินมอเตอร์ไซค์




นี้คือภาษาอังกฤษเท่าที่ผมทำได้..


" ซอรี่ๆๆ มิส "  คุณยายหันหลังกลับมา


" แคนไอเฮฟยู? "

คุณยายก็ปรี่ยิ้มต้อนรับผม



ทีนี้คุณยายกางแผนที่ออกมาให้ผมดู เฮ๊ย... แผนที่เป็นภาษาญี่ปุ่น !!!


คุณยายพูดประมาณว่าจะไปตึก เอ่อ... อะไรมิชิๆ ซักอย่าง

มันเป็นภาษาญี่ปุ่นหรือภาษาจีนอะไรซักอย่าง...



ผมฟังไม่ออก จริงๆ ฟังไม่ออกเลย...

" ไอแค้นรีดแจแปน โอ้ โซแซ่ด.. "


ผมพยายามแกะแผนที่กับคุณยาย ช่วยกันอยู่สองคน

หมุนแผนที่กันไปกันมา งมกันใหญ่เลย

ภาษาอังกฤษคุณยายดีกว่าผมหลายสิบเท่า


แต่เราก็ยังสื่อสารกันได้ด้วยบางคำสั้นที่ผมเคยเรียนมาเช่น

" ดิส.. แดท.. เฮีย.. โอเค.. เยส.. โน.. "



สุดท้ายแล้วก็ช่วยกันหาจนเจอเส้นของรถไฟฟ้า

" ดิส อีท สกายเทรน?? "

" เยสๆๆ "



พอเจอเส้นรถไฟฟ้าก็ง่ายแค่เอามาเทียบว่ายืนอยู่ตรงไหนในแผนที่แล้วก็จะรู้ได้ว่าตึกอยู่ทางไหนของเรา

" โอเค เม บี ทาวเวอร์ อา แดๆๆ "

คุณยายแกก็ขอบอกขอบใจใหญ่ แกยิ้มให้ผมเท่าที่จะยิ้มได้

ผมเพียงโบกมือไหวๆตามหลังแก




" เอ็นจอยไทยแลนด์ ! " ผมตะโกนตามหลังคุณยาย


แกก็กลับมายิ้ม แล้วก็หัวเราะให้ผม





...พอแค่นั้นผมเหมือนโดนอะไรมาสะกด....


ผมรู้สึกเหมือนมีบางอย่างอยู่ข้างในตัวผม



เป็นความรู้สึกที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว จนรู้สึกได้ว่ามันอัดแน่นอยู่ข้างใน


จนเริ่มทะลักออกมาทางตา ออกมาทางรอยยิ้ม



ตลอดกลางวันที่แดดร้อนเปรี้ยงผมยืนทำงานตรงนั้นด้วยรอยยิ้ม ยิ้มทั้งน้ำตาที่คลอเบ้า....



นึกถึงแต่ชาวต่างชาติสองคน คนที่ไม่เกี่ยวข้องกับชีวิตของเด็กอย่างผมเลย....



คนที่ไม่เคยทำให้ชีวิตผมดีขึ้นหรือแย่ลง....



แต่กลับทำให้ผมเกือบร้องไห้ได้....



ป่านนี้คุณยายกับคุณลุงอยู่ที่ไหนบนโลกนี้ก็ไม่รู้.....


แกจะจำเด็กผู้ชายตัวเล็กๆใส่แว่นตาหนาเตอะ ยืนหน้ามันๆอยู่ตรงข้างถนนคนนี้ได้มั้ย.......




ขอให้โชคดีและเดินทางโดยสวัสดิภาพนะครับ


ถ้ามีโอกาสเราคงจะต้องได้พบกันอีก.. ผมเชื่อว่าอย่างนั้น


แล้วเรามาดูแผนที่กันอีกทีนะครับ :)

จากคุณ : เด็กน้อยกับเตาอบใหญ่
เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 54 16:35:56




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com