เมื่อวันพุธที่ผ่านเรา พวกเรามีโครงการจิตอาสาเล็กๆ ที่จะช่วยเหลือผู้ประสบภัย สึนามิ ที่ประเทศญี่ปุ่น
พวกเราเลือกที่จะมุ่งหน้าไป วังหลัง โรงพยาบาลศิริราช โดยทำกล่องรับบริจาคเล็กๆ เพื่อช่วยเหลือ
ถ้าจะพูดกันจริงๆ พวกเราก็แอบเขินเหมือนกันนะคะ ที่ต้องร่วมกันขอรับบริจาคแบบนี้
แต่ก้ไม่เป็นไรค่ะ คงไม่มีใครจำเราได้ และการทำความดีก็ไม่ได้น่าอายสักหน่อย
บางทีที่เราพูดขอรับบริจาค ก็จะมีเสียงแม่ค้าแทรกมาเล็กๆ ว่ามาช่วยแม่ค้าก่อนเถอะ เขายังเอาตัวไม่รอด
แต่แม่ค้าบางร้านก็น่ารัก ช่วยบริจาคก็มีค่ะ เราไม่ได้เดินเข้าไปในตรอกวังหลังที่คนเยอะๆ
เพราะดูท่าทีแล้ว น่่าจะไม่ค่อบเวิร์คเท่าไหร่ ทุกคนเน้นมาช็อปปิ้งกันมากกว่า ดูพวกเราเกะกะการช็อปชอบกล
เลยเปลี่ยนทิศทาง เข้าไปในโรงพยาบาลกันดีกว่า ...
เราเข้าทางประตูด้านริมแม่น้ำ เดินเข้าไปได้ประมาณ 20 เมตร ลุงยามก็พุ่งมาเลย
" โน่นๆ .. เข้าไม่ให้มารับบริจาคในโรงพยาบาล ออกไปหน้าประตูเลย โน่นๆ "
เล่นเอาเราหน้าชาอยู่เหมือนกันนะคะ ลุงคะ .. หนูไม่รู้ ลุงค่อยๆพูดกับหนูก็ได้ หนูเข้าใจค่ะ อย่าตะโกนใส่แบบนี้ หนูกลัว T^T
เอาล่ะ เข้าตรอกก็ไม่ได้ เข้าโรงพยาบาลก็ไม่ได้ งั้นวนรอบนอกเอาแล้วกัน
ก็เดินวนรอบๆ จากทางท่าเรือ ไปหน้าธนาคาร แล้วก็จะเลาะไปเข้าวัดระฆัง เพื่อข้ามไปฝั่งโน้นค่ะ
ระหว่างที่จะเดินไปท่าเรือ ...
คุณยายคนนี้ ก็เรียกเรา พนมมือ อธิฐานจิต แล้วก็ใส่กล่องมาค่ะ ...
ตัวเราเองก็อึ้งๆ รวมทั้งเพื่อนๆด้วย ไม่คิดไม่ฝันจริงๆ ว่าคุณยายจะมีน้ำใจขนาดนี้
ถ้าลองสังเกตุ ถ้วยยายยังวางอยู่ข้างๆเลยค่ะ แต่ก็ยังมีน้ำใจ แบ่งปันไปช่วยเหลือผู้ประสบภัย
เราขอบคุณคุณยาย แล้วเดินจากมาแบบเงียบๆ พร้อมกับคิดในใจ
นี่ใช่มั้ย ... คนจนผู้ยิ่งใหญ่ !!!
น้ำใจ มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับปริมาณของสินทรัพย์ ... แต่น้ำใจ มันไหลออกมาจากหัวใจดวงนี้ต่างหาก
จะเยอะ หรือจะน้อย ปันได้ เราก็ปันเถอะค่ะ ทำเท่าที่ตัวเราจะไม่ลำบาก
มีคนใส่เหรียญ 25 สต. มาด้วยนะคะ แต่ก็ไม่เป็นไร แต่เรารู้ว่าคุณยังมีน้ำใจ เราก็ขอบคุณมากๆแล้วค่ะ
ฝากข้อคิดไว้เล็กๆ .. สำหรับคนที่ผ่านไป ผ่านมาก็แล้วกันนะคะ ขออภัยด้วยที่แต่งตัวไม่เรียบร้อยค่ะ T^T
แบบนี้ใช่ไหม ... ที่เขาเรียกกันว่า "คนจนผู้ยิ่งใหญ่" !!!!
