คิดถึงแต่ไม่อยากโทรหา ดีใจที่ได้พบเจอแต่ไม่อยากเข้าไปคุย ผมเป็นอะไรครับเนี่ย

ขอใช้พื้นที่ตรงนี้ระบายความรู้สึก ลงมาเป็นตัวหนังสือหน่อยละกันนะครับ ผมไม่รู้ว่าจะไประบายกับใคร เข้าเรื่องเลยละกันครับ (พยายามจะเล่าให้น่าอ่านที่สุดละกันครับ ผมเองเล่าเรื่องไม่ค่อยเก่งซักเท่าไร) ถือซะว่าอ่านแก้เครียดละกันครับ


มีอยู่วันนึงผมนึกอยาก add friend ใน facebook ครับ เผื่อว่าจะได้ add เจอคนที่ผมเองรู้จักตัวจริงแต่ไม่ได้เป็น friend บน facebook ทีนี้ก็เป็นเรื่องธรรมดาครับที่ผมก็เผลอเข้าไปดูหน้า profile page ของคนที่เรายังไม่รู้จักบ้าง ดูว่าเค้าเป็นใคร หน้าตาแบบนี้เรารู้จักไหม และผมก็ได้ไปเข้าหน้า profile page ของน้องคนนึงครับ สมมติว่าน้อง A ละกัน หลังจากที่ผมเข้าไปดูหน้าเพจของเธอแล้วก็ทราบว่าน้อง A เป็นรุ่นน้องคณะผมครับ (ผมไม่เคยเห็นตัวจริงมาก่อนเลยก่อนหน้านี้ เพราะผมไม่ได้ไปรับน้อง) ก็กด add ไปครับ ไม่ได้คิดอะไรมากเห็นเป็นรุ่นน้องคณะเดียวกัน รู้จักกันไว้ก็ไม่เสียหาย
วันต่อมาเธอก็กด add รับผมเป็น friend ครับ และเราก็ได้คุยกันนิดหน่อยครับ (ผมไปโพสลงบน wall เธอ แนะนำตัวเองนิดหน่อย)


และหลังจากนั้นผมก็แอบบังเอิญไปเจอเธอตัวจริงเข้าให้ครับ ในใจก็คิดว่า โหะๆ..น่ารักกว่าที่เห็นในรูปอีก ตอนนั้นคิดแค่ว่าอยากรู้จักเธอมากกว่านี้ ไม่ได้คิดจะจีบหรืออะไร เพราะตอนนั้นผมมีเรื่องอะไรสักอย่างที่ต้องทำครับ เวลาก็ไม่ค่อยจะมี วันนึงไปเรียนหนังสือ ทำการบ้าน ไปฟิตเนส กลับมาบ้านก็หมดไปแล้ววันนึง เข้าเรื่องต่อ..หลังจากนั้นประมาณ 2-3 อาทิตย์ มันก็มีเรื่องให้ผมต้องขอเบอร์เธอครับ ผมต้องโทรไปสั่งบัตรคอนเสริ์ตจากเธอเพราะเธอเป็น sales staff งานนี้ (เรียกให้ถูกจริงๆคือผมหาเรื่องไปซื้อผ่านเธอครับ จะซื้อผ่านเพื่อนที่ผมรู้จักดีอยู่แล้วก็ได้ แต่ผมเลือกที่จะซื้อผ่านเธอ อิอิ) สุดท้ายก็ได้เบอร์เธอมาครับ และผมก็โทรไปนัดเจอเธอ เพื่อที่แลกเงินกับบัตรกันที่มหาวิทยาลัย จังหวะที่โทรไปนัด ผมไม่ได้คุยอะไรกับเธอเลยนอกจากเรื่องบัตรอย่างเดียว พยายามคุยให้สั้นที่สุด เพราะจังหวะที่ผมโทรคือผมอยู่ในช่วงสอบกลางภาคครับ จะให้คุยนาน เดี๋ยวผมสติแตกไปก่อน ไม่ได้อ่านหนังสือหนังหากันพอดี 555

และแล้ววันที่จะได้ไปเจอเธอตัวเป็นๆก็มาถึงครับ ด้วยเหตุใดก็ไม่ทราบ วันนั้นผมเองก็ป่วยหนักมาก อาหารเป็นพิษ เป็นไข้ ครับ กะอยู่บ้านนอนพัก แต่นึกขึ้นได้ว่าต้องไปซื้อบัตร ก็เลยลากสังขารตัวเองไปเรียน และไปหาเธอจนได้ครับ น้อง A เค้าก็ดีมาก เค้าเรียนอยู่แท้ๆ อุตส่าห์โดดออกมาเอาบัตรมาขายให้ผมครับ (เค้าก็คงอยากขายให้หมดๆด้วยแหละผมว่า 55) ช่วงเวลานั้นมันผ่านไปเร็วมากครับ ผมเดินไปแลกเงินกับแม่ค้า แลกบัตรกับน้องเค้า ก็เสร็จสิ้นกันไป ตัวเหตุการณ์ไม่มีอะไรมากครับ แต่ผมรู้สึกประทับใจน้องเค้าจัง (ประทับใจแบบป่วยๆนั่นแหละ วันนั้นตัวเองป่วย ไม่มีอารมณ์จะทำอะไร แต่ก็รู้สึกดีกับน้องเค้าอย่างบอกไม่ถูก)


จากวันที่ผมกับน้อง A เจอกันจนถึงวันนี้ก็ราวๆ หนึ่งอาทิตย์เต็มๆแล้วครับ ระหว่างนี้ผมคิดถึงน้องเค้าเรื่อยๆเลย แอบเข้าไปดู facebook เค้าแทบทุกวัน ( แต่ผมไม่ได้เพ้อนะครับ)
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับน้องเค้าก็มีแค่นี้แหละครับ ไม่ได้หวือหวาอะไร คราวนี้ผมก็เล่าถึงตัวผมเอง ความคิด ความรู้สึก ต่อละกันนะครับ (ไหนๆก็เล่าแล้ว ก็เล่าให้ละเอียดยิบไปเลยละกัน ว่าคิดอะไรยังไง)


สถานะตอนนี้คือผมโสดสนิทครับ เกิดมายังไม่เคยมีแฟนเลยสักคน ก่อนหน้านี้มีไปแอบชอบคนโน้นบ้างคนนี้บ้าง มีที่ผมเพ้อน้อย เพ้อมากก็มี ตั้งใจเข้าไปจีบก็มี (แต่ก็แห้วหมด แหงล่ะถ้าไม่แห้วคงไม่มาพิมพ์บ่นหรอก 55) ผมชอบคนง่ายครับ เห็นใครน่ารักหน่อย ตรงเสปคหน่อย ผมก็สามารถเพ้อได้เป็นวันๆเดือนๆแล้ว เก่งมากครับเรื่องเพ้อๆ
ที่ผ่านมาผมยอมรับอย่างเปิดอกว่า ผมอยากมีแฟนมากครับ ใช้ชีวิตคนเดียวมันเหงาใช่ย่อยเลย เห็นใครมีแฟน เดินไปไหนด้วยกัน ห่วงใยซึ่งกันและกัน ผมก็รู้สึกในใจครับว่า ผมอยากมีแบบนั้นบ้าง….แต่ปัญหาที่คิดไม่ตกก็คือ คนที่ผมรู้สึกแบบนี้ เค้าไม่ได้รู้สึกแบบนี้กับผม ผู้หญิงบางคนที่ผมไปจีบเค้าบอกผมว่า เป็นเพื่อนกันดีกว่าบ้าง บางคนก็อยู่ดีๆก็เลิกคุยกันไปดื้อๆ แต่ผมก็ไม่ได้เอาเรื่องนี้มาเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิตนะครับ ผมยังไปเรียนหนังสือ เฮฮากับเพื่อน ไปออกกำลังกาย แบบปกติ แต่คือมันแค่รู้สึกเหงาเวลาอยู่คนเดียวบ่อยๆเท่านั้นเอง ผมเองเป็นคนที่ไม่ชอบไปไหนมาไหนกับเพื่อนที่คณะมากนัก เค้าไปกินข้าว ไปกินเหล้ากัน ผมก็ไม่ได้ไป เพราะผมรู้สึกว่ามันเสียเวลาชีวิตมาก แต่ไม่ใช่ผมเป็นคนที่ไม่เอาสังคมเลยนะครับ ผมมีเพื่อนทั้งที่คณะ ทั้งนอกคณะพอตัวเลยล่ะ เพราะผมทำกิจกรรม มีเพื่อนสนิทสมัยเรียนม.ปลายด้วยกัน แต่ผมแค่ไม่ชอบที่จะต้องใช้เวลากับใครที่ผมไม่รู้สึกสนิทนานๆ ก็เท่านั้นเอง
ก็นั่นแหละครับ คือผมเป็นคนชอบคนง่าย เพ้อเก่งมาก ซึ่งผมมองว่าตรงนี้เป็นอะไรที่ไม่ค่อยดีเอาเสียเลย ผมตั้งใจเอาไว้เลยว่า ผู้หญิงคนถัดไปที่ผมรู้สึกชอบ ผมจะชอบเธอได้แต่ผมต้องห้ามเพ้อถึงเธอให้มาก พยายามควบคุมความหวังให้มากถึงมากที่สุด


กับน้อง A นี้ผมก็มีบ้างครับ ที่ผมเพ้อ เวลาคุยโทรศัพท์กับเธอ ผมก็กล้าๆกลัวๆสั่นๆ ไม่เป็นธรรมชาติ หลายครั้งที่ผมอึดอัดที่ผมอยากโทรไปหาเธอเพราะผมคิดถึงเธอมาก แต่ผมก็เลือกที่จะไม่โทรไปเพราะผมรู้ว่าถ้าผมโทรไป ผมจะต้องคาดหวังจากเธอมาก ผมกลัวความคาดหวังนี้กลับมาเล่นงานผมให้ผมจมอยู่กับความทุกข์ ความเสียใจอีก
ผมรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกเวลาที่ผมเห็นน้องเค้าที่มหาวิทยาลัย ผมอยากจะเป็นคนที่เค้าไปคุยกับเธอได้ ให้เธอรู้สึกประทับใจในตัวผมมากขึ้นเรื่อยๆ แต่อีกใจนึงก็กลัวตัวเองจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ (เหมือนเป็นโรคจิตชนิดหนึ่ง 555) ผมคิดว่า ผมอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้ได้แล้ว สบายดี วันๆคิดแต่เรื่องตัวเอง ได้ทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำ ไม่เดือดร้อนใคร ทำไมต้องไปหาเรื่องใส่ตัวให้ผมรู้สึกจมอยู่กับความทุกข์ด้วย


หลังจากที่อ่านเรื่องผมมาแล้ว เพื่อนๆว่าผมเป็นอะไรครับ และผมควรจะบริหารความรู้สึกนี้อย่างไร ควรจะมีวิธีคิดแบบไหนที่ดีกว่านี้ไหม ขอบคุณทุกความคิดเห็นครับ ผมพิมพ์เรื่องตัวเองออกมาแบบนี้ แล้วรู้สึกสบายใจขึ้นดีจัง
ขอโทษด้วยครับถ้าผมพิมพ์ไม่ค่อยรู้เรื่อง ง่วงมากฮะ

จากคุณ	: ช่วยทีครับ
เขียนเมื่อ	: 27 มี.ค. 54 02:11:45 A:125.24.83.51 X: TicketID:311221