อยากเล่าให้ฟัง 1 วันกับเรื่องบังเอิญ 1 ในล้านที่ประทับใจ
|
 |
สวัสดีครับ ผมมีเรื่องอยากเล่าให้ฟัง เนื่องจากมันประทับใจมากกกกก ก่อนจะเริ่มเรื่องผมจะเกริ่นให้ฟังก่อนว่าผมเป็นนักศึกษาครับ ก็ช่วงนี้ปิดเทอมแล้วก็ได้มีโอกาสนัดเจอเพื่อนที่ถนนข้าวสาร ไปกัน6-7คนมีผู้หญิง2-3คน ผู้หญิง1ในนั้นเค้ามีเพื่อนอยู่คนนึงที่ผมแอดไปในเฟสบุคเมื่อสองปีที่แล้ว คือผมแอบชอบเพื่อนของเพื่อนผมหนะครับ(งงไหม ไม่งงนะ :P)คือไม่คิดว่าจะจีบเค้าได้และไม่คิดว่าจะได้เจอกันแน่ๆชีวิตนี้ ทีนี้ตอนไปข้าวสารก็คุยๆกัน เพื่อนผมคนนี้ก็บอกว่าเนี่ยพรุ่งนี้จะไปสยามนัดกะเพื่อนเก่าๆไว้คนนั้นก็ไปด้วยนะ ไปไหม มันก็แกล้งถามผมไปงั้นรู้ว่าผมไม่ไปหรอกแล้วเรื่องมันก็มีอยู่ว่า
เมื่อผมตื่นขึ้นมาอีกวันนึงประมาณบ่ายสองผมจะกลับบ้าน แต่ว่านัดพ่อกะแม่ไว้แถว ม.เกษตรตอน6โมงเย็น พ่อนัดเลี้ยงรุ่นกับเพื่อนประถมตอน6โมงเย็น(สุดๆพ่อผม62แล้วยังนัดเพื่อนประถมมาได้) ผมก็จะเดินทางจากแถวพระรามสอง แต่กลัวจะไปเร็วไปเลยไปเดินเตร่อยู่ที่เซนทรัลพระรามสอง พอเวลาใกล้5โมงผมก็คิดว่าถึงเวลาไปได้ละ ก็เดินเตร่หารถตู้ไปม.เกษตร เจออยู่คันนึงเหลือที่สุดท้าย ในใจก็คิดว่าเอาดีไหมวะๆ เอาวะไปละไปถึงก่อนเวลาก็ไม่เป็นไร
ผม: พี่ครับ คันนี้ไปม.เกษตรป่าวพี่
โชเฟอร์: ใช่ขึ้นเลย
ผมก็ขึ้นไปนั่งหน้าที่สุดท้าย คนขับหน้าเต้าทึง(หน้าตูด)ก็เดินมาเก็บเงิน
โชเฟอร์: ลงไหน
ผม: ลงม.เกษตรพี่
โชเฟอร์: ส่งแค่เซนทรัล(อ่าว ละให้ตูขึ้นรถมาทำไมฟระ เซนทรัลไหนก็ไม่รู้ไม่เคยไป)
ผม: เท่าไหร่พี่
โชเฟอร์: 40 เอ้าเร็วๆเข้าครับคุณคนสุดท้ายนะ(เห้ย ตูผิดหรอฟะ ในใจกะจะไม่ขึ้นแม่มแล้ว)
ยุบหนอพองหนอ นั่งๆแม่มไปเถอะมันจอดเซนทรัลไหนลงตรงนั้นแหละ ละมันก็มาทิ้งผมไว้ตรงเซนทรัลลาดพร้าว ไม่เคยมา ม.เกษตรอยู่ไหนว้าแอ๊บเนียนเดินตามคนอื่นๆไปอย่างไร้จุดหมาย กะเดินฆ่าเวลาที่เซนลาดฯอีกซักหน่อย ทางเข้าก็หาไม่เจอ เดินไปเรื่อยๆละกัน
ผม: (วูบบบ ใจตกไปถึงตาตุ่ม ใช่ปะว้าๆคนนี้รึเปล่าที่เราดูเค้ามาตั้งนาน)
เธอ: สบตาละเดินผ่านไป
ผมก็เดินช้าลงเลยครับ เจอแล้วเหตุผลที่โลกหยุดหมุน ควักโทรศัพท์หาเรื่องโทรถามทางพ่อ ยืนดูว่าเค้าไปไหน เห็นเค้ายืนดูเสื้อผ้าริมฟุตบาทอยู่ เค้าหันๆมาเห็นผมจ้อง ผมว่าไม่ได้การ ทำทีโทรต่อไปหันไปอีกที อ่าว หายไปแล้ว ครั้นจะเดินตามก็ใช่ที่ เด๋วเค้าหาว่าโรคจิตก็เลยคิดในใจ ปล่อยเค้าผ่านไปเถอะ เดินต่อไปเรื่อยๆเลี้ยวซ้ายเข้าห้าง อ้าวนี่ไม่ใช่เซนลาดฯเหมือนโบ๊เบ๊เสื้อผ้ามากกว่า
ผม: วูบบบบ โลกหยุดหมุนอีกรอบ เจออีกแล้วว้อย
เธอ: เดินก้มหน้าผ่านไป
ผมก็เลยทำเดินดูเสื้อผ้าตาเหล่มอง เจออีกสองสามครั้งไกลๆเค้าหันมาสบตาท่าทางจะรู้แล้วว่าตูมอง แต่คงคิดว่าไอบุรุษเสื้อหนังคนนี้ไม่มหาโจรก็โรคจิต ผมเลยเดินอมยิ้มออกจากห้างนั่นไป ความโกรธโชเฟอร์หายเป็นปลิ้ดทิ้ง เดินออกมาพ่อบอกให้ขึ้นแทกซี่มาหาเลยผมก็พิเรน เดินขึ้นรถตู้เห็นถูกดี
ผม: พี่ๆ ไปม.เกษตรป๊ะ
โชเฟอร์2: ไปครับ10บาท เด๋วส่งถึงหน้าประตูเลย
บรื้นนนนรถออก ขับได้แปบนึงมองไปทางขวาม.เกษตร แต่ไอคนขับรถมันไม่เห็นจอดให้ตูเลยฟะ นั่งอมยิ้มกับเรื่องวันนี้ไปเรื่อยๆ
ผม: พี่ครับๆ ผมจะลงม.เกษตรอะครับ ผมว่านี่มันไกลแล้ว ผมเลยปะครับ
พี่ข้างๆ: คะ ไกลมากกกกกน้องกะลังจะถึงบางใหญ่(ตรงไหนของ กทม เนี่ยยยย) น้องลงละขึ้นรถตู้สายนี้อีกฝั่งนึงกลับนะ
เอาอีกละ คุณโชเฟอร์ ทำกับผมอีกแล้วววว ผมข้ามฝั่งมานั่งแทกซี่กลับไปร้อยกว่าบาท ไปถึงจุดนัดพบพ่อ อ่าว นี่มันข้ามจากเซนลาดมานิดเดียว เดินไปตรงหัวมุมเองนี่หว่า T_T
เรื่องที่ผมเล่าไม่รู้จะรู้เรื่องป่าว แต่ผมกลับมานั่งคิดว่า ถ้าวันนั้นผมเดินเซนสองต่อหละ ถ้าไม่ขึ้นรถตู้คันนั้นหละ ถ้าโชเฟอร์นั่นไปส่งม.เกษตรแต่แรกหละ ช้าไปนาทีเดียวผมคงไม่ได้เดินสวนกัน ถ้าผมขึ้นแทกซี่ต่อไปเลยไม่แวะเข้าห้างหละ คงไม่สวนกันรอบที่สอง-สาม-สี่
ผมเลยคิดว่าจะมีโอกาสซักแค่ไหนกัน ที่จะได้เจอคนที่อยากเจอ ทั้งๆที่เค้าไม่รู้จักเรามาก่อน เราไม่เคยเจอตัวจริง ไม่รู้อะไรเี่กี่ยวกับเค้าเลย รู้แค่ว่าวันนี้เค้าอยู่สยาม(เย็นมาโผล่เซนลาดฯได้ไง) จะมีโอกาสซักแค่ไหนที่จะหาคนหนึ่งคนที่อยากเจอในกรุงเทพโดยที่ไม่รู้อะไรเลย
คิดทีไรก็โกรธโชเฟอร์ไม่ลง แต่กลับมานั่งคิดต่อว่า ตูจะทำไงดีว้าาาาาาาาาาาจากนี้ ไม่รู้จะเริ่มยังไง มีเฟสบุคมาสองปีไม่เคยคุย ไม่รู้จะทักคนที่ไม่รู้จัก เพื่อนของเพื่อนยังไง อยากจะวาดรูปส่งไปให้(กล้วว่าจะเร็วไป เด๋วเสี่ยว)เลยกลับมานั่งดูเฟสบุคเค้าแล้วนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียวเหมือนเดิม เห้อออออ จีบใครไม่เป็น
ปล.ถามเพื่อนแล้ว เค้าฝึกงานแถวนี้ สงสัยกลับหอพอดี แถมเพื่อนยังทิ้งท้าย เค้าเป็นคนดีนะจีบยาก T________________________T
ปล2.จริงๆพ่อให้ค่าแทกซี่ไว้ด้วย บอกว่าขึ้นจากหอที่บางมดเลย ถ้าขึ้นแทกซี่ตอนนั้น คงไม่มีวันได้เจอกันแน่ๆ
แก้ไขเมื่อ 06 เม.ย. 54 04:54:31
แก้ไขเมื่อ 06 เม.ย. 54 02:30:43
| จากคุณ |
:
UnderMild 
|
| เขียนเมื่อ |
:
วันจักรี 54 02:29:19
|
|
|
| 
ในความคิดของเรานะคะ
