[[เรื่องเศร้า...เศร้า]] ~ เวลา 8 ปี ไม่มีความหมายเลย ~
|
 |
คบกันมา 8 ปี ....ไม่ใช่เวลาน้อยๆกับการศึกษาใครสักคน
หรือการจะไปเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน...
ในขณะที่เรารักมาก มีความสุขมาก
แต่ต้องมาเจอเรื่องที่หนัก ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะเกิดขึ้นได้
ความห่างไกล คงไม่เท่าใจที่มันห่างกันจริงๆ ^_____^"
คบตั้งแต่สมัยเรียน จวบจนทำงาน คบตั้งแต่เราเรียนที่กทม.
ติดตรง เราเป็นคน ตจว. แฟนเป็นคน กทม.
ตั้งแต่คบกันมาเค้าไม่เคยนอกลู่นอกทาง
เพราะชีวิตเค้ามีแต่คอมพิวเตอร์ + อยู่แต่ที่บ้าน
1 วัน คุยกะเรา กะที่บ้าน เพื่อนๆมีแต่เพื่อนแถวบ้านตั้งแต่เด็กๆ
8ปีที่ผ่านมา ทั้งสุข และทุกข์สาหัส ก็ฝ่าฟันร่วมกันมา
ไม่เคยทอดทิ้งกันเลยสักครั้งเดียว
เรา เรียนจบ ทำงานรับราชการที่บ้านเกิด
แต่ก่อนงานไม่รัดตัว ได้เจอกันเดือนละครั้ง สองครั้ง
ต่อมางานเยอะ กลายเป็น 7 วันต้องทำงานทุกวัน
เริ่มเป็นเดือน สองเดือน สามเดือน เจอกันครั้งนึง
หรือบางครั้งแฟนก็มาหาที่ ตจว. บ้าง ในช่วงที่เค้าว่าง
แต่ที่ต้องทำเป็นประจำ คือคุยกันทุกวัน ชั่วโมง สองชั่วโมง ก่อนนอน
ถ้าเราเหนื่อยมากก็ไม่กี่นาที แต่อย่างน้อยก็ได้ยินเสียงกันและกัน
จนเมื่อ 1 ปีก่อน เค้าเริ่มเบื่อบ้าน เบื่อครอบครัวใหญ่รอบๆบ้านของเค้า
เราเลยเสนอให้ลองไปทำงานนอกบ้านดู จะได้เจอสังคมใหม่ๆ
เค้าก็ไปสมัครงาน ใน กทม.
เค้าโชคดี คนมากมายหางานแทบตายไม่ได้งาน สมัครไปที่เดียว ได้งานเลย
การงานเจริญก้าวหน้าไว ได้รับความไว้วางใจ มาจากความสามารถของเค้า
ไม่นานเค้าก็ได้เป็นหัวหน้าสาขา
ต่างคนต่างก้าวหน้าในแบบของตัวเอง
ภาระงานมาก ต่างคนต่างยุ่ง เครียดมาก คุยกันน้อยลง
เราเดินทางไปราชการบ่อย เค้าก็ต้องดูแลงานสาขา ต้องออกงานบ่อย
เค้าเหนื่อยแค่ไหน เราไม่เคยได้ปลอบใจด้วยการอยู่ใกล้ๆ
เค้าหิวข้าว อยากกินโน่นนี่นั่นแต่ไปไม่ได้ เราไม่เคยได้ดูแลอาหารการกิน
เค้าเครียด ภาระการงานต้องรับผิดชอบมาก เราได้แต่รับฟังมีแต่คำพูดปลอบใจ
เค้าป่วย เราอยู่ไกล ไม่ได้ไปดูแล ไม่เคยได้ใกล้ชิดไม่เคยเลย สักครั้ง
ถึงใจจะไปแค่ไหน ห่วงแค่ไหน พูดให้กินยา ซื้อยาเท่าไหร่
ก็คงไม่เหมือนไปดูแลใกล้ๆ ไม่เหมือนได้อยู่ตรงหน้า
งานคอมมาร์ทที่ผ่านมา เค้าไปเป็นผุ้จัดการบู๊ทของบริษัทเค้า
เค้าป่วยมาก เพราะอากาศเปลี่ยน พักผ่อนน้อย ปกติเค้าเป็นโรคหัวใจด้วย
ก็มีผู้หญิง เป็นเซลขายจอคอมพิวเตอร์ มาแอบชอบเค้า ซื้อยามาให้เค้า
มาสานสัมพันธ์ ขอเบอร์เค้าจากเพื่อนที่ทำงานเค้า
โทรหาเค้า ทุกวันๆ แรกๆ เรารับรู้ ได้แต่เสียใจ เจ็บใจ
เค้าบอกว่า เค้าไม่ได้อะไร ผู้หญิงมาชอบเค้าเอง
แต่พอทุกวัน โทรหยอดทุกวัน มาเจอกันทุกวัน มันคงมีคววามรู้สึกดีๆ
ผู้หญิงคนนั้น คอยหายา หาข้าว หาขนมหาน้ำให้ตลอด
เค้าเองก็คงเริ่มรู้สึกว่า การมีคนที่ดูแลเค้าได้มันดีกว่า
การมีคนที่เรียกว่าแฟน คิดถึงเมื่อไหร่ ก็ได้เจอ มันคงดีกว่า
ไม่ต้องรอนาน เป็นเดือน สองเดือนเหมือนเราที่นัดกันแล้ว
ต้องผลัดนัดไป เพราะติดงาน ทุกที ทุกที
บอกว่าคิดถึง..บอกว่ารัก คนที่อยู่ไกล มันคงไม่เหมือนคนที่มาบอกใกล้ๆ
ไม่เหมือนมาบอกตรงหน้า
ผู้หญิงคนนั้น น่าสงสาร เรียนน้อย ครอบครัวไม่มีพร้อมทุกอย่าง ต้องทำงานหาเลี้ยงครอบครัว
เรา ผู้หญิงเรียนสูง ทำงานเก่ง ทำได้ทุกอย่าง มีพร้อมทุกอย่าง ครอบครัวสมบูรณ์ทุกอย่าง
เค้าบอกว่า....เราดูแลตัวเองได้เราเก่งจะตาย เค้าเคยมานั่งรอเราที่ทำงาน
เห็นเวลาเราทำงาน ทุกปัญหา เราเคลียร์ได้หมด แก้ไขได้หมด
ไม่ว่าจะเรื่องงาน เรื่องส่วนตัว หรือแม้แต่ปัญหาของเค้า
เราช่วยจัดการได้หมด
แต่ ผู้หญิงคนนั้น ต้องการคนดูแล
เค้าบอกว่า เราหาแฟนได้ไม่ยาก เพราะเราเก่ง ฉลาด ผู้ชายที่ไหนก็ชอบเรา
แต่เราไม่เคยไปชอบผู้ชายก่อน ไม่เคยจีบใครก่อน เราไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น
เราพูดเท่าไหร่ อ้อนวอนยังไง เค้าก็ไม่กลับมา
ความดีที่ทำให้กันไป มีมากเท่าไหร่ = 0
เค้าไม่มองถึงสิ่งดีๆที่เคยมีระหว่างเราเลย
ทุกครั้งที่เค้าก้าวเดินผิดทาง แล้วเราคอยดึงเค้ากลับมา
คอยอยู่เคียงข้างงเค้า ไม่มีความหมายเลย
เค้าเฝ้าบอกแต่ว่า ที่ผ่านมา มีแต่เค้า ที่ทำทุกอย่างเพื่อเรา
เราสิ ทำไมไม่เคยทำเพื่อเค้าเลย
สารพัดเหตุ และผล ที่เอามาพูดทิ่มแทงใจกัน พูดจาทำร้ายกัน
(เจ็บว่ะค่ะ...ไม่โดนกับตัว คงยากจะเข้าใจ)
ได้แต่อึ้ง อ้าปากค้าง ประหนึ่งโดนสเน่ห์ มนต์ดำในชั่วข้ามวัน
จากเวลาไม่นานเปลี่ยนคนได้ง่ายดาย...คนที่เคยดี
คนที่บอกว่ารักเรามากมาย เปลี่ยนไปเป็นคนละคน
พี่สาวเค้า แม่เค้าก็คิดแต่ว่า เค้างานเยอะ เลิกงานดึก
แต่เราก็บอกว่า ไม่หรอก เค้ามีแฟนใหม่แล้ว ปกติ สามสี่ทุ่มก็คงบ้านแล้ว
แต่นี่ ห้าทุ่ม ยังขับรถไปไหนต่อไหนไม่รู้
บ้านเค้าดีกับเรามาก พี่เค้าบอกได้ยินเสียงทะเลาะทางโทรศัพท์ทุกวัน
พอจะรุ้ ว่าเกิดอะไร และขอให้เราทำใจ ถึงเวลาก็ปล่อยมันไป
เราเป็นคนดี ขอให้เราสู้ อย่าปิดกั้นตัวเอง
ขอให้เราได้คนใหม่ที่ดีกว่าน้องเค้า เข้มแข็งไว้ ไม่นานก็จะลืม
เราขอโทษทุกสิ่งที่เคยล่วงเกินครอบครัวเค้า ฝากขอโทษแม่เค้า
และขออโหสิกรรมทุกอย่าง ที่เคยล่วงเกินโดยไม่รู้ตัวด้วย
ขอบคุณแม่กับพี่ของเค้าและก็เสียใจที่คงไม่ได้เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว
เราได้แต่ร้องไห้ เสียใจ ความหวังที่วางไว้จะสร้างครอบครัว จะแต่งงานกัน
จบเพียง 1 วัน ที่เค้าเจอใครคนหนึ่ง คนที่ห่วงใย อยู่ใกล้ ให้กำลังใจเค้าได้
ได้แต่ร้องไห้ หลับไปพร้อมน้ำตาทุกวัน เครียดมากๆ
คิดกลับไปกลับมา คืออะไร ทำไม เพราะอะไร
เคยแต่งหน้า สดใส เป๊ะตลอดกลายเป็นหน้าตาดูไม่ได้ เหมือนผีตายซาก
แต่ทุกเช้าก็ต้องตื่น ตื่นเพื่อไปทำงาน ขับรถไป เบลอไป ร้องไห้ไป
รู้แต่ว่าต้องไปทำภาระรับผิดชอบที่ได้รับมอบหมายให้ได้
งานต้องไม่เสียหาย แต่แอบเบลอ เพราะทำงานทั้งน้ำตา สมองเบลอ ฟุ้งซ่าน
โทรหาเพื่อนรักที่ กทม. พูดอะไรไม่ได้ สะอึก สะอื้นไม่เลิก
เพื่อนถามมาแค่ว่า "แกเป็นไรปล่าว? พ่อกับแม่เป็นอะไรหรือเปล่า?"
แค่นี้เอง จบเลย......เออ ร้องไห้ทำไมเนี่ยะ พ่อแม่ไม่ได้ตายซะหน่อย
คืนนั้นเดินไปห้องนอนแม่ ไปกอดแม่ ร้องไห้...ทำไมหนอ คนคนเดียว
ทำลูกเจ็บ ทำลูกเสียใจได้มากขนาดนี้
แม่ร้องไห้ กอดเราไว้ แม่บอกว่า ....
"ลูกเจ็บแค่ไหน แม่ก็เจ็บด้วยนะ เค้าไม่รักเราไม่เป็นไร แม่รักหนูมาก"
พ่อ จากคนที่ค่อยพูด ไม่เคยดุ ไม่เคยว่า
พี่สาวมาบอกว่า พ่อกินไม่ได้ นอนไม่หลับ เป็นห่วงเรามาก
เราเคยเลิกงาน กลับบ้าน พูดคุยเฮฮา
กลายเป็นคนเก็บตัว เข้าห้อง ร้องไห้ ไม่กินข้าว กินปลา
พี่ขอร้องว่า พ่อเจ็บ แม่ก็เจ็บ ที่คนคนเดียว ทำให้ลูกต้องเจ็บ
ขอให้เราอย่าทำแบบนี้อีก พ่อแม่รักเราที่สุด หรือแม้แต่พี่เราเอง
พี่เราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน เพราะเค้าทำงานเป็นนักข่าว
ไม่ค่อยได้กลับบ้าน ไม่ค่อยได้คุยกัน กลายเป็นคนที่ห่วงเราที่สุด
และอยากให้เราผ่านพ้นช่วงเวลานี้ไปให้ได้
อยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม
เราเลยตัดใจ ไม่โทร ไม่ดู ไม่อ่าน ไม่เห็น สงบ ปลง ทำใจ พยายามไม่คิด
ลบทิ้งทั้งเบอร์โทรมือถือ บ้าน เบอร์พี่สาวเค้า ทุกอย่างที่เป็นช่องทางติดต่อ
บางอย่างอาจจะลบไป แต่เราจำมันได้ เราก็พยายามไม่ใส่ใจ
เวลาตั้ง 8 ปี ถ้าให้ลืมเร็วๆ มันไม่ง่ายเอาซะเลย
เราทำแต่งาน ทำให้หนักให้ลืม อยู่กะเพื่อนบ้าง
มันช่วยได้ไม่มาก แต่ดีกว่าอยู่คนเดียว
คิดแล้วขำตัวเอง เพี้ยนมาก ขับรถเปิดเพลงเศร้าฟังแล้วนึกว่าฝนตก
เปิดที่ปัดน้ำฝน ก็ไม่เห็นปัดน้ำออกไปเลยฟร๊ะ !!
แต่ที่กระจกมันมัวคือน้ำที่ไหลออกมาจากตา ไม่ใช่ฝนที่ตกลงมาบนกระจกรถ 555
ทั้งหมดนี้คือเหตุผล ความห่างไกล ความรัก ข้ออ้าง ความโลเล ไม่ซื่อสัตย์
หรืออะไรก็ตามที่จะเรียก แต่ระหว่างเรามันได้จบลงแล้ววว....
นี่คือสิ่งที่ทำให้ 8 ปี เหลือแต่เรา..คนเดียว ^____^"
แต่เราได้กลับมา คือความรักของคนในครอบครัวเรา
ที่เราไม่เคยรู้ว่ามันช่างมีมากมายขนาดนี้
เพิ่งผ่านมา 1 เดือนเอง ก็ยังเจ็บจังเลย
-------------------------------------------------------------------------------
ขอโทษทุกท่าน ที่ผ่านมา เราอ่านอย่างเดียว ไม่เคยโพสห้องนี้เลยสักที
บ่นยาวมากไปหน่อย ขอโทษจริงๆนะคะ
| จากคุณ |
:
จะดีหรือคะพี่น้อง? 
|
| เขียนเมื่อ |
:
วันฉัตรมงคล 54 03:03:20
|
|
|
| 
