ในวันที่แสนอ่อนล้า แต่สิ่งดี ๆ ที่ได้ทำลงไป ก็ทำให้มีความสุขกายสุขใจ

บนโลกใบนี้  ไม่ได้มีแต่เรื่องดีเสมอไป  เช่นเดียวกันกับเรื่องไม่ดี

แต่วันคืนบนโลกมนุษย์นี้  ช่างยาวนาน  เหน็ดเหนื่อย  สำหรับใครหลาย ๆ คน

ซ้ำยังเต็มไปด้วยปัญหาสารพัด  ความกังวล  ความเครียด  ความเศร้่า  ที่เกิดจากโลกธรรม

จนดูเหมือนโลก ช่างไม่มีช่องว่างของความสุขจริง ๆ ที่ตรงไหนเลย  เพราะไปอยู่ตรงไหนของโลกก็มีแต่น้ำตา

.....

แต่เพราะความสุข  ไม่ได้ต้องมาจากโลกเสมอไป

ความอิ่มใจ  ที่ได้อยู่กับโลกใบนี้  อย่างถูกทางก็มีอยู่

แม้จะไม่ร่ำรวย  แม้จะไม่สมหวังกับรัก  แม้จะตกงาน  

แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ใจสดชื่น  มีความสุขได้  ก็หาได้ไม่ยาก  หากเรามองลึกลงไป

สิ่งนั้นคือ  ความสุข  ที่ได้ทำสิ่งดี ๆ ไว้  บนโลกใบนี้

พระศาสดา  องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ได้ทรงแสดงธรรมะข้อนี้ แก่ท่านอนาถบิณิกเศรษฐีในคาถาธรรมบทว่า


“อย่างนั้น คฤหบดี ธรรมดาผู้ไม่ประมาท เป็นคฤหัสถ์ก็ตาม เป็นบรรพชิตก็ตาม ย่อมเพลิดเพลินในโลกนี้และโลกหน้าแท้” ดังนี้แล้ว ตรัสพระคาถานี้ว่า

                       ๑๓.   อิธ นนฺทติ เปจฺจ นนฺทติ กตปุญฺโญ อุภยตฺถ นนฺทติ
                       ปุญฺญํ เม กตนฺติ นนฺทติ ภิยฺโย นนฺทติ สุคตึ คโต.

                       ผู้มีบุญอันทำไว้แล้ว ย่อมเพลิดเพลินในโลกนี้,

                       แม้ละโลกนี้ไปแล้ว ก็ยังเพลิดเพลิน

                          เขาย่อมเพลิดเพลินในโลกทั้งสอง

                          เขาย่อมเพลิดเพลินว่า ‘เราทำบุญไว้แล้ว’

                           และเมื่อ ไปสู่สุคติ ย่อมเพลิดเพลินยิ่งขึ้น


             แก้อรรถ              

             บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า อิธ ความว่า ย่อมเพลิดเพลินในโลกนี้ ด้วยความเพลิดเพลินเพราะกรรม.
             บทว่า เปจฺจ ความว่า ย่อมเพลิดเพลินในโลกหน้า ด้วยความเพลิดเพลินเพราะวิบาก.
             บทว่า กตปุญฺโญ คือ ผู้ทำบุญมีประการต่างๆ

             บทว่า อุภยตฺถ ความว่า ย่อมเพลิดเพลินในโลกนี้ ด้วยคิดว่า “กุศลเราทำไว้แล้ว, บาปเราไม่ได้ทำ”. เมื่อเสวยวิบาก(ผลบุญ) ชื่อว่าย่อมเพลิดเพลินในโลกหน้าอีก.

             สองบทว่า ปุญฺญํ เม ความว่า ก็เมื่อเพลิดเพลินในโลกนี้ ชื่อว่าย่อมเพลิดเพลิน เหตุอาศัยความเพลิดเพลินเพราะกรรม ด้วยเหตุเพียงโสมนัสเท่านั้นว่า “เราทำบุญไว้แล้ว”

             บทว่า ภิยฺโย เป็นต้น ความว่า ก็เขาไปสู่สุคติแล้ว เมื่อเสวยทิพยสมบัติ ตลอด ๕๗ โกฏิปีบ้าง ๖๐ แสนปีบ้าง ย่อมชื่อว่าเพลิดเพลินอย่างยิ่งในดุสิตบุรี ด้วยความเพลิดเพลินเพราะวิบาก.



เรื่องนางสุมนาเทวี
http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=11&p=13

แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 54 08:50:47

จากคุณ	: Nina_AnGeLic
เขียนเมื่อ	: 21 พ.ค. 54 08:49:42