[Y] ใช้ชีวิตทุกวันที่มีเพื่อคิดถึงเธอ...ตลอดไป
|
 |
วันนี้ขอมาระบายมาเล่าเรื่องราวของผมให้ทุกๆคนฟังครับ อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมได้ปลดปล่อยอะไรบางอย่าง จากการที่ผมต้องสูญเสียคนที่ผมรักไป...
ผมไม่รู้ว่าตัวเองชอบผู้ชายมาตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้ตัวอีกทีมันก็ก่อตัวเป็นความผูกพัน ระหว่างผมกับแม๊ก เรารู้จักกันตั้งแต่มปลาย แรกๆก็ยังไม่สนิทกันเพราะแม๊กย้ายมาอยู่โรงเรียนผมจึงทำให้ไม่ค่อยชินกับที่ใหม่ ผมยังนึกไม่ชอบหน้ามันด้วยเพราะความที่มันออกแนวตี๋ๆขาวๆใส่แว่น เข้าข้างหล่อเลย(มาแย่งซีน 55) เท่าที่ดูในตอนแรกแม๊กเป็นคนเงียบๆขี้อาย แต่พอรู้จักและได้คุยกันไปผมก็พบด้านที่ดีในตัวมัน แม๊กเป็นคนอารมณ์ดี ขี้เล่น ยิ้มแย้มตลอดเวลา มีน้ำใจกับเพื่อนทุกคน จนประมาณม.4เทอม2ผมก็เริ่มสนิทกับมัน ไปไหนด้วยกันตลอด ทำงานก็กลุ่มเดียวกัน ไปกินข้าวเที่ยงก็ไปด้วยกัน เลยทำให้ผมกับมันเป็นจุดสนใจในห้องว่ามีอะไรกันรึป่าวสองคนนี่ ตอนนั้นในใจลึกๆผมเริ่มชอบมันแล้วล่ะ แต่้พราะมันเป็นเพื่อนสนิทเลยต้องเก็บความรู้สึกนี้ไว้ไม่อยากเสียเพื่อนดีๆอย่างมันไป เวลาผ่านไปเราก็ยังคงสนิทกันเหมือนเดิม แต่ที่มากขึ้นคือความรู้สึกดีๆที่ผมมีให้แม๊ก ผมมีความสุขทุกครั้งที่อยู่กับมัน แม๊กเคยผมบอกว่า"ไอ้ปูน(ชื่อผมครับ)มึ_เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกุเลยนะ เท่าที่กุมีเพื่อนมา มันรู้สึกแบบนั้นจริงๆว่ะ" โคตรจะดีใจเลยครับ แต่บางทีเวลาอยู่ด้วยกันสองคนผมก็ต้องห้ามใจไว้ทั้งๆที่ความจิงอยากจะกอดอยากจะรั้งเค้าไว้แล้วบอกความในใจให้มันฟังว่า"กุรักมึ_นะแม๊ก รักมาก ความรู้สึกกุมันผูกพันกะมึ_มากกว่าคำว่าเพื่อนแล้วล่ะ" แล้วเวลานั้นก็มาถึงครับ จำได้แม่นๆเลย วันนั้นผมนัดมันมานอนบ้านจะได้ช่วยกันทำรายงานให้เสร็จ แล้วคืนนั้นเห็นดาวสวยมากกว่าทุกวัน ผมเลยชวนมันไปนั้งดูดาวที่ริมระเบียงห้อง ความเงียบเข้าครอบงำเรา ผมลังเลว่าจะพูดกับมันยังไง แต่แม๊กอยู่ดีๆมันก็พูดขึ้นมาว่า"ปูน ถ้าเกิดว่ากุคิดกับมึ_เกินเพื่อน มึ_จะยังคบกุเป็นเพื่อนอยู่ปะ" ผมอึ้งนิดๆ ไม่คิดว่าแม๊กมันจะพูดมาขนาดนี้ และแล้วผมก็สารภาพความในใจกับมัน มันก็สารภาพกับผมว่ามันชอบผมมานานแล้วเหมือนกัน แต่ถ้าถามว่าเพราะอะไรถึงชอบ ผมว่าคำว่ารักมันเป็นเรื่องของหัวใจไม่จำเป็นต้องมีเหตุผมหรอกครับ คืนนั้นเรานั่งดูดาวด้วยกัน แลกเปลี่ยนความคิดกันทำให้เราเข้าใจกันและกันมากขึ้น แล้วก็กอดกัน...(มากกว่านั้นนิดนึง แฮะๆ) พร้อมกับหลับไปกับหัวใจที่อิ่มเอมไปด้วยความสุข
หลังจากวันนั้น ความสัมพันธ์ของเราก็แน่นแฟ้นขึ้นจนเพื่อนๆดูออก และเหมือนเพื่อนๆจะเชียร์เราด้วยละครับ ช่วงนั้นมีความสุขมาก ผมกับแม๊คไม่เคยจะห่างกันเลย ก็บังทำตัวเหมือนเพื่อนสนิทแต่สถานะของเราเปลี่ยนไปเป็นแฟน เราบอกรักกัน บอกคิดถึงกัน คอยโทรหากัน คอยใส่ใจกันและกัน เพื่อให้รักของเราเป็นรักที่สวยงาม
แล้วก็มาถึงจุดเปลี่ยนครับ ตอนจบม6 ถึงเวลาที่เราต้องแยกจากกัน ผมจะไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ ส่วนแม๊กจะไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยทางภาคเหนือ ถึงจะไม่อยากจากกันแค่ไหนแต่เพื่ออนาคตเราก็ต้องยอมครับ วันที่แม๊กต้องไปเรากอดกัน ร้องไห้ด้วยกัน พร้อมกับแลกแหวนของตัวเองให้แก่กันเป็นคำสัญญว่าเราจะยังรักกันไม่ว่าระยะทางจะไกลแค่ไหน แต่ในใจของเราจะยังมีกันเสมอ
เวลาผ่านไป ชีวิตในรั้วอุดมศึกษาทำให้ผมได้พบเจออะไรใหม่ๆ เพื่อนใหม่ สังคมใหม่ๆ แต่สิ่งที่เป็นอย่างเดิมหือหัวใจ มีคนเข้ามาจีบมาขอความรักจากผมบ้างแต่ผมก็ปฏิเสธไปหมด เพราะยังเชื่อมั่นในคำสัญญาที่ให้ไว้กับแม๊ก ผมโทรหาเค้าทุกวันหลังเลิกเรียนและก่อนนอน เค้าโทรมาหาบ้าง เราคุยกันมีความสุขดีเหมือนเมื่อก่อน แม๊กเล่าเรื่องชีวิตประจำวันให้ผมฟังทุกวัน ผมก็เช่นกัน นานๆทีที่เราได้กลับบ้านที่ต่างจังหวัดพร้อมกันช่วงหยุดเทศกาลเราถึงจะได้เจอกัน ผมกอดเค้าแน่นๆทุกครั้งทีเจอให้หายคิดถึง แม๊กก็เหมือนกันครับ
เวลาผ่านไปจนขึ้นปี2 ผมได้คุยกับแม๊กน้อยลงเพราะเค้าบอกไว้ว่าปี2คงยุ่งกว่าปีแรก อาจจะไม่ค่อยได้คุยนะ ผมก็โอเค จากที่เราเคยโทรหากัน กลายเป็นผมโทรหาเค้าฝ่ายเดียว บางทีโทรไปแล้วเค้ารับก็บอกแค่ยุ่งอยู่ค่อยคุยกันนะ อาทิตย์นึงที่เคยคุยกันทุกวันกลายเป็น2วันหรือ3วันได้คุยกันสักที ผมคิดถึงเค้าขนาดไหนแต่ก็ต้องคอยข่มใจไว้ว่าเค้ามีธุระหน้าที่ ยอมรับครับว่าแอบระแวงว่าเค้ามีคนอื่นรึป่าว แต่ก็พยายามลบความคิดนั้นไป คบกันมาขนาดนี้แล้วเรื่องเชื่อใจเป็นเรื่องสำคัญ เป็นแบบนี้อยู่ประมาณ3เดือน จนเมื่อเดือนเมษาที่แล้วเราวางแผนไว้ว่าจะกลับมาเล่นสงกรานต์ที่บ้าน พร้อมกับฉลองที่เราคบกันได้3ปี แต่เค้าบอกไว้ว่าอาจจะมาช้าหน่อยเพราะตอนนี้ปิดเทอมต้องเคลียเรื่องย้ายหอ ให้รอหน่อยนะ พร้อมกับบอกทิ้งท้ายไว้ว่ามีของจะให้ด้วย ผมก็อื้มมจะรอดูนะว่าจะให้อะไร
จนเมื่อผมกลับมาบ้านวัยสงกรานต์ ผมโทรหาแม๊กว่าเค้าจะมาเมื่อไรแต่แม๊กไม่รับโทรศัพท์เลย วันที่14 จนวันที่15 แม๊กก็ยังไม่รับโทรศัพท์ ผมยิ่งเป็นห่วงมากขี้นว่าแม๊กจะเป็นอะไรรึป่าว แต่ก็พยายามคิดในแง่ดีว่าเค้าอาจยังยุ่งอะไรอยู่ และแล้วแม๊กก็โทรมาหาผม ผมดีใจที่แม๊กติดต่อมา แต่เสียงปลายสายไม่ใช่แม๊ก เป็นเสียงแม่แม๊ก น้ำเสียงดูสั่นเครือคล้ายๆคนร้องไห้ ผมถามแม่ว่าแม๊กว่าเป็นอะไร แกบอกว่าให้มาที่โรงพยาบาลตอนนี้นะ ผมเริ่มใจไม่ดี แต่ก็รีบออกไปโรงพยาบาลทันที พอถึงโรงพยาบาลก็เจอแม่แม๊กมารอรับอยู่ สีหน้าแววตาที่เต็มไปความเศร้าหมอง ผมรัวคำถามมากมายแม๊กเป็นอะไรครับแม่ๆๆ "ปูน...ปูนทำใจดีๆนะลุก แม๊กโดนรถชนตั้งแต่วันที่13อาการโคม่าอยู่ เค้าสั่งให้น้าโทรหาปูนเพื่อจะให้น้าเอาสิ่งนี้ให้ปูน" ....
ผมแทบทรุดลงไปบนพื้น แต่ก็ยังครองสติไว้ แม่แม๊กยื่นซองจดหมายซองนึงที่ไม่ได้จ่าหน้ามาให้ผม พร้อมกับหลั่งน้ำตา ผมพยายามเอื้อมมือรับมาโดยที่เรี่ยวแรงมันหายไปฉับพลัน ในซองมีสร้อยเงิน2เส้น แต่ละเส้นมีจี้ที่สลักรูป M กับ P ไว้ จี้ทั้งสองสามารถต่อกันได้ อีกสิ่งหนึ่งคือกระดาษแผ่นเล็กๆที่มีลายมือของแม๊ก
"ปูน...ครบ3ปีแล้วนะ ที่ผ่านมาขอโทษด้วยถ้าเกิดทำให้มึ_รู้สึกว่ากุไม่ใส่ใจ กุต้องเข้าแล็บทุกวันๆ เลิกก็ดึก สร้อยทั้งสองเส้นกุจ้างทำเพื่ออยากให้เป็นสิ่งของเตือนใจให้เราระลึกถึงกัน ผ่านมา3ปี มันมีวันที่เราไม่ได้คุยกันก็อย่าเหงาไปนะ เพราะสำหรับกุน่ะ ไม่มีวันไหนที่กุไม่คิดถึงมึ_ กุรักมึ_มากนะปูน มึ_เป็นรองจากพ่อแม่กุเลยล่ะ จากนี้ไปเราจะอยู่ด้วยกัน สัญญานะ"
ผมรู้สึกตัวอีกทีก็เห็นจดหมายของแม๊กเปื้อนคราบน้ำตาผมที่หยดลงไป ผมไม่อายใครแล้วทั้งนั้น แม๊ก มึ_อย่าพึ่งเป็นอะไรนะ อย่าทำให้คำสัญญาของเราเป็นหมันนะ ผมขอร้องให้แม่แม๊กพาผมไปหาแม๊ก พอได้เห็นแม๊กในสภาพที่ทั้งตัวเต็มไปด้วผ้าพันแผล ตามแขนมีสายระโยงระยาง ผมไม่คิดว่าแม๊กจะเป็นหนักขนาดนี้ แม๊กยังคงหลับไม่ได้สติ ผมนั่งลงข้างๆเตียงผู้ป่วย ค่อยกุมมือของแม๊ก น้ำตาก็ไหลไม่หยุด "แมีก มึ_ตื่นขึ้นมาดิทำไมมึ_ทิ้งกุแบบนี้อ่ะทำไม" สักพักแม่แม๊กที่มองดุอยู่ห่างก็เอ่ยว่า"หมอบอกว่าอวัยวะภายในบอบช้ำเกินกว่าจะรักษาได้ ที่มีชีวิตอยู่เพราะเครื่องช่วยหายใจ ซึ่งมีนเป็นความประสงค์ของแม๊กที่อยากต่อชีวิตให้ได้เจอกับปูนเป็นครั้งสุดท้ายนะลูก" หัวใจผมมันแตกสลายเมื่อรู้ว่าเค้าจะไม่อยู่กับเราแล้ว ผมกอดเค้าเบาๆ แม๊กลืมตาขึ้นช้าๆ เค้ามองตาผม "ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นล่ะแม๊ก กุเข้าใจแล้ว กุรักมึ_นะ" ผมพูดไม่ชัดเพราะน้ำเสียงสั่นเครือไปหมด แมีกแค่พยักหน้าเบาๆ สักพักน้ำก็ไหลออกจากหางตาแม๊ก คืนนั้นผมนอนเฝ้าแม๊กทั้งคืนไม่เป็นอันทำอะไร อยากจะให้ใช้เวลาที่เหลือน้อยที่สุดให้เต็มที่ และแล้ว...กลางดึกวันที่16 แม๊กก็จากผมไปโดยไม่มีวันกลับ ผมเองไม่เคยพบกับความสูญเสีย วันนั้นเลยเป็นครั้งแรก คงเป็นวันที่ร้องไห้มากที่สุดของปี ภาพเก่าๆมันคอยย้อนมาให้ระลึกถึง วันที่เรากอดคอกันหัวเรอะ วันที่เรากอดคอกันร้องไห้ให้กับเรื่องแย่ๆ วันที่เรากอดเพื่อบอกลา วันที่เรากอดกันแล้วขอโทษที่ทะเลาะกัน...มันไม่มีอีกแล้วเวลานั้น
เหลือเพียงความรัก ที่ไม่มีเธอแล้ว
คิดถึงเธอ มากมายเท่าไหร่ ก็ไม่มีวันได้พบเจอ
กลับมีเหลือเพียงตัวฉัน กับใจที่มันแทบสลาย
ใช้ชีวิตทุกวันที่มีเพื่อคิดถึงเธอ...ตลอดไป
ร่วมเดือนแล้วที่แม๊กจากไป วันนี้เหมือนมันฟุ้งซ่านน่ะครับ เลยอยากเล่าอยากระบายให้ทุกคนฟัง ตอนนี้ทำใจได้ระดับนึงกับการอยู่คนเดียว แต่ก็ยังคอยคิดถึงแม๊กตลอด ถึงตอนนี้ก็ยังเสียดายอยู่ครับที่อยากจะทำอะไรหลายๆอย่างให้เค้า แต่ก็คงไม่มีวันนั้นอีกแล้ว แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม แม๊กเค้าจะยังอยู่ในใจผมตลอดไป
| จากคุณ |
:
ปูนซีเมนต์
|
| เขียนเมื่อ |
:
31 พ.ค. 54 17:13:34
A:180.180.140.119 X: TicketID:284230
|
|
|
| 
