|
บ้านของผมเป็นบ้านไม้กึ่งปูนหลังใหญ่
พื้นยกสูง..พอที่จะกั้นห้องนั่งเล่นเล็ก ๆ ได้
ชั้นบนเป็นห้องนอนของแม่กับพ่อ..ขึ้นไปอีกชั้นเป็นห้องผมกับน้องอยู่ติดกัน
ห้องผมจะมีระเบียงยื่นออกจากตัวบ้านไปเล็กน้อย..เป็นที่ที่ผมมักจะใช้นอน
เล่นและอ่านหนังสือ
และบางทีผมก็เอาไว้พักสายตา มองลอดกิ่งใบของต้นมะม่วงที่ปลูกเป็นรั้วนั้น
ไปบ้านข้าง ๆ
ซึ่งมีแต่ป้าชั้นกับลุงขาว..อาศัยกันอยู่เพียงสองคนเท่านั้น
นาน ๆ ทีผมจึงจะมองไปที่บ้านหลังนั้นสักที
****
เพื่อนบ้านหลังนี้ มีความสัมพันธ์ที่ดีกับบ้านของผมเป็นอย่างมาก
แค่กิ่งมะม่วงยื่นเลยเขตเข้าไปหน่อย ลุงขาวก็ช่วยมาตัดให้
ไม่สนใจว่าจะมีดอกมีผลติดอยู่มากน้อยแค่ไหน
แค่ผมเปิดเพลงเสียงดังไปนิด..แกก็ช่วยเตือนด้วยการตะโกนบอกว่าเบา ๆ
หน่อยโว้ย
แม่เคยบอกว่าชีวิตของป้ากับลุงคู่นี้น่าสงสาร
ลูกเต้าโตแล้วก็ย้ายหนีไปหมด..เพราะการปากร้ายขี้บ่นของแกนี่แหละ
ลุงขาวเป็นทหารเก่า..เจ้าระเบียบและดุชะมัด
ส่วนป้าชื้นเป็นครู ครูแก่ใส่แว่นเหมือนครูไหวใจร้ายเดี๊ยะเลย
มาวันหนึ่งบ้านนี้ก็มีสิ่งน่าสนใจเกิดขึ้นมา
คืนนั้นประมาณสี่ทุ่ม..ผมก็ได้ยินเสียงรถวิ่งเข้ามาจอด
พอดีผมยังไม่หลับ..นั่งทำการบ้านงุด ๆ อยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ
จำได้ว่าช่วงนั้นเป็นช่วงเตรียมสอบเข้ามหาฯลัย..ต้องขยันทำการบ้านและ
อ่านหนังสือจนดึกเป็นพิเศษ
ด้วยความแปลกใจ..นานเท่าไรแล้วนี่กับการที่จะมีใครมาเยี่ยมป้ากับลุงคู่
นั้น??
ผมเลยเดินออกไปดูที่ระเบียง มองลอดใบมะม่วงออกไป
เห็นรถยนต์คันหนึ่ง ยี่ห้ออะไรไม่ได้สังเกต สังเกตคนที่ก้าวออกมาจากรถ
มากกว่า
หนึ่งเป็นชายอายุคงไร่เรี่ยกับพ่อของผม..สองเป็นหญิงอายุก็คงใกล้เคียงกับ
แม่ของผม
ส่วนอีกหนึ่ง..อุว๊าว!
ผมขยี้ตา
หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ..ขณะที่ตะลึงจ้องมองภาพที่เห็นตรงหน้า
*****
จะบรรยายว่ายังไงดี?
ร่างผอมเล็ก..ในเสื้อยืดขาวลายการ์ตูนสีชมพู ยืนอยู่ใกล้โคมไฟแสงสีส้ม
มันอาบร่างของเธอ..จนผิวขาวใส..ผมดำปรกหน้าผาก..ตาหวานปาก
แดง..อายุอานามยังคะเนไม่ถูก
แต่พอเหลือบตาลง..กางเกงขาสั้นสีขาวนั้น..ทำให้ผมรู้ว่าเธอคงไม่เด็กกว่า
ผมไปสักกี่ปี
ขาสวยออกขนาดนั้น
**********
ในอ้อมกอดของเธอมีอะไรชนิดหนึ่ง
สีน้ำตาลเข้ม มองแทบไม่เห็นอันไหนหัวอันไหนหู
เห็นแต่ลิ้นแดงที่แลบออกมา
มันพยายามดิ้นรนให้พ้นอ้อมอกของเธอ..ส่งเสียงงี๊ดง๊าด
เธอจุ๊ปากขมวดคิ้ว..แล้วก็ยอมปล่อยลงบนพื้น
พอเธอยืดกายขึ้น..ผมก็ต้องเปลี่ยนใจ
พร้อมกับการกลืนน้ำลาย..ผมเดาใหม่ว่าเธอคงอายุเท่าผม
ยอมให้แก่กว่าสองปีเลยเอ้า
เอื๊อกส์
**************
เช้าวันนั้นผมเลยต้องตื่นเช้าเป็นพิเศษ
ประตูที่จะเปิดไประเบียงถูกทำงานอีกครั้ง หยั่กไย่ฝุ่นผงร่วงกราว
มันถูกปิดตายมานานแค่ไหนแล้วนี่?
ผมฉวยไม้กวาดมากวาด..ทำเป็นคนขยันแต่เช้า
สายตาก็ชำเลืองข้ามรั้ว..รถคันนั้นยังจอดอยู่..เธอยังไม่กลับแน่ ๆ
เธอคงมาเยี่ยมป้ากับลุงพร้อมกับแม่และพ่อของเธอ..วันนี้เป็นวันหยุด..เธอ
คงไม่รีบกลับ
แต่ทำไมตื่นสายจัง?
กวาดจนไม่รู้จะกวาดอะไร..เธอก็ยังไม่ตื่น
เลยเอาเสื่อมาปูนอน..ฉวยหนังสือเล่มหนึ่งติดมือมาด้วย
อากาศยามเช้าสดชื่น..เสียงนกกาฟังแล้วเพลินดีจัง
ยกมือที่มีหนังสือขึ้นอ่าน
แล้วก็หลับปุ๋ย
ตกใจตื่นขึ้นมาอีกทีเพราะได้ยินเสียงหมาเห่า
พร้อมกันนั้นก็ได้ยินเสียงตวาดเล็ก ๆ ของเจ้าของหมา
ค่อย ๆ หรี่ตาดู แล้วก็ใจหายวาบ
เธอมาอยู่ที่ใต้ต้นมะม่วงนั้นตั้งแต่เมื่อไร?
รีบพลิกตัว..บอกตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมต้องแอบดูเธอ
มันตื่นเต้นไงก็ม่ายรุ
แสงยามเช้ายิ่งทำให้ทุกอย่างกระจ่างชัด
สาวน้อยคนนี้ไม่ว่าจะดูมุมไหนก็น่ารักเหลือเกิน
เธอสดใสอยู่ในเสื้อเชิร์ตรัดรูปไร้แขนสีอิฐ ซึ่งช่วยขับเน้นความขาวเนียนของ
ผิวให้เห็นชัดยิ่งขึ้น
เธอกำลังวิ่งตามหมาของเธอ..ซึ่งกำลังกระโดดหยองแหยงแล้วโก่งคอเห่า
อย่างเอาเป็นเอาตาย
อ้าว..มันกำลังเห่าผมหรือนี่?!?
เธอส่งเสียงเรียกหมาของเธอ
"รัน..เห่าอะไรอะ..รัน..เงียบนะ!!"
ผมยกมือแตะริมฝีปากตัวเอง..ผมไม่ได้เห่าซะหน่อย
"แน่ะ..ผิดที่หน่อยเดียวทำตัวเหลวไหลใหญ่แล้ว..ฉันบอกให้เงียบไง.."
เจ้าหมาตัวนั้นก็เชื่อฟังเจ้าของเหลือเกิน..มันกระโดนสี่ขาลอยจากพื้นแล้วเห่า
อย่างเอาเป็นเอาตาย
โดดหยอง ๆ เหมือนหมาการ์ตูนไม่มีผิด
เธอเหลือบตาขึ้นมอง..มองว่าหมาของเธอเห่าอะไร
ผมหลบวูบ
หลบทำไมตอบไม่ได้..แต่ให้ตาย..ไม่กล้าสบตากับเธอจริง ๆ
"เห่าอะไรนะ..ลูกมะม่วง?..เกิดมาไม่เคยเห็นรึไง?..หรือเห่ามดแดง?.."
มันยังเห่าไม่หยุดยั้ง
"มานี่มา..เห่าอะไรง่าย ๆ อย่างงี้แล้วจะอยู่ที่นี่ได้หรือนี่..เราต้องอยู่อีกหลาย
วันเชียวนะ..กว่าจะสอบเอ็นท์ฯเสร็จ..."
รู้สึกว่าเธอจะจับหมากระต่ายตัวนั้นได้แล้ว
ได้ยินเสียงมันครางงืดๆ
"เก็บเสียงไว้ดีกว่า..เอาไว้เห่าใครที่ชอบแอบดูชาวบ้าน..หรือถ้าจะให้
ดี..กระโดดกัดลูกกระเดือกเลย..รู้ไหม?"
ผมกลืนน้ำลาย ลูกกระเดือกแหลมเปี๊ยบกระดกขึ้นลง ตัดสินใจจะเถียงลงไป
ว่าผมไม่ได้แอบเสียหน่อย..เธอก็หันหลังเดินจากไป
มีแต่เจ้าหมาตัวนั้น..มันวางสองขาไว้ตรงบ่าของเธอ มองผมเขม็ง..แล้วเห่า
"อ๋อง"
นั่นมันหมาแน่รึเนี่ย?
ผมเก็บภาพนั้นไว้ในหัวใจโดยที่ตัวเองไม่ได้สั่ง
มันเป็นไปโดยอัตโนมัติ..ยิ่งกว่าชิปตัวใดในโลกจะทำได้
มันเป็นการสั่งการของหัวใจ..ไวเสียกว่าแสง..วาบเดียวเก็บลึกถึงก้นบึ้ง
"ตายล่ะหว่า..ไอ้รัน..เอ็งชื่อเหมือนหมาของเธอเลย..แล้วเธอจะแยกออกรึว่า
เอ็งเป็นหมาหรือคน?"
ผมรำพันกับตัวเอง
ดีดผึงจากเสื่อที่นอนนั้น..ทำให้หนังสือกระเด็นหวือออกจากอก
กระทบกับสันกำแพงแล้วกระเด้งตกลงไปในเขตรั้วบ้านเธอ
ผมตกใจ..จะเชื่อไหมนี่ว่าผมไม่ได้ตั้งใจ
เช็ดริมฝีปากตัวเองเล็กน้อย..พระเจ้าเข้าข้าง ซาตานเข้าทางดีแท้
ผมยักคิ้วให้กับตัวเอง
*****
สำรวจตัวเองในกระจก
หนุ่มน้อยตัวสูง..ต้องก้มเล็กน้อยเพื่อดูทรงผม
จริง ๆ ไม่ต้องดูก็ได้..ก็มันตั้งชี้โด่เด่ไปคนละทิศละทาง..มีบ้างที่โน้มลงมาปิด
หน้าผาก..คิ้วเข้มเหมือนแม่...ตาโตเหมือนพ่อ..จมูกก็เหมือนพ่อ..แต่ปาก
หนาเหมือนแม่
ขมวดคิ้วเล็กน้อยให้ดูหล่อเข้าไว้
ยิ้มให้ตัวเอง...สำรวจลักยิ้มที่มีบ้างนิด ๆ พอเป็นพิธี
แล้วใส่เสื้อผ้า
**********
| จากคุณ |
:
รันนรา   
|
| เขียนเมื่อ |
:
วันต่อต้านยาเสพติดโลก 54 15:39:24
|
|
|
| 
สาวข้างบ้าน..
