ความคิดเห็นที่ 1 จำได้ว่าผมกับมินคุยกันวันศุกร์ อีกสองวันถัดมาจึงเป็นวันอาทิตย์ ขณะที่ผมเตรียมออกจากบ้าน  เพื่อนคนหนึ่งโทรฯ หาผม เขาคือยัยกุ๋งกิ๋ง ยับกุ๋งกิ๋งเป็นผู้ชาย ผู้ชายที่หน้าสวยราวผู้หญิง ท่าเดินก็เหมือนผู้หญิง พูดจาก็เหมือนผู้หญิง และนิสัยก็ผู้ยิ้งผู้หญิง "รัน..ชั้นมีเรื่องอยากให้นายช่วยหน่อย" "ไร?" "เรื่องรายงานไงยะ" "ยังไม่เสร็จอีกเหรอ? วันจันทร์นี้ต้องส่งแล้วนะ" "โอ๋ย..ชั้นจะบ้าตายกับมันซะให้ได้วันล่ะร้อยครั้ง ขอบอก...ยากเสียกว่าชั้นจะไปเสริมนม ซะอีก.." ผมชินซะแล้วกับคำพูดอย่างนี้ของเขา "แล้วจะให้เราช่วยยังไง?" "ช่วยเอาของนายให้ชั้นลอกหน่อยสิ" "เฮ่ย.." "น่า..รับรองชั้นไม่ลอกเป๊ะ ๆ หรอก เรื่องนี้ชั้นฝึกมาตั้งแต่ชั้นประถมแล้ว.." "จะดีเหรอ?" "ดีที่สุดเลยล่ะ.." "เอาแค่ข้อมูลไปไม่ดีกว่าเหรอ?" "เวลาไม่เหลือแล้ว..จะให้ชั้นมามัวหาข้อมูลอยู่ได้ไง..ตกลงตามนี้นะ..เดี๋ยวชั้นจะไปหาที่ บ้าน" "วันนี้ฉันมีนัด.." "อ้าว..เหรอ..ที่ไหน?..กี่โมง" ผมบอกเขาไปตามจริง "งั้นชั้นไปหานายที่นั่นก็ได้..แต๊งกิ้วนะ บาย..แล้วเจอกัน" แล้วมันก็วางหู ผมได้แต่มองโทรศัพท์อย่างงงงง +++++ ในทันทีที่ผมก้าวเข้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งที่ผมนัดกับมินไว้ ยัยกุ๋งกิ๋งหรือชื่อจริงว่านายชาญวุฒิ ก็แถเข้ามาหาผมชนิดที่แทบจะกระโดดกอด "โอ..เพื่อนรัก...พระเจ้าช่างสรรปั้นแต่งดีเหลือเกิน ชั้นคงทำบุญมาเยอะถึงได้มีเพื่อน แสนดีแถมยังรูปหล่อเหลือเกินอย่างงี้..ไหนละยะ..รายงานของชั้นน่ะ" ผมยื่นรายงานในมือให้เขา "รายงานของเราไม่ใช่ของนาย" "นั่นแหละ..ประเดี๋ยวก็เป็นของชั้นแล้ว" ผมส่ายหน้าอย่างระอา ในจังหวะนั้นผมก็มองเห็นใครคนหนึ่งยืนเงียบ ๆ อยู่ด้านหลังของ เพื่อนตุ๊ดคนนั้น เธอ..เด็กสาวสดใส ผมสั้น..ตาโต..แก้มขาว.. ปากแดง.. หุ่นแรกรุ่น จ้องตาเป๋งมายังผม.. ผมตะลึงค้าง "อ้าว..ลืมแนะนำ..นี่ยัยเมย์..น้องสาวชั้นเองแหละ มันขอติดมาเดินเล่นที่นี่ด้วย..ยัย เมย์..นี่เพื่อนพี่..หวัดดีซะสิยะ..เป็นเด็กเป็นเล็กให้มีสัมมาคาราแวะหน่อย.." เมย์..พนมมือไหว้ผม ผมยังตะลึงค้าง จนยัยกุ๋งกิ๋งต้องทำเสียงหนัก ๆ มา "นี่นาย..ตาค้างเชียวนะยะ.." +++++ ผมดึงสติกลับมาได้..อายจนทำหน้าไม่ถูก "ไม่ยักรู้ว่านายก็มีน้องสาวกะเขาด้วย" ผมรับไหว้น้องเมย์ พร้อมกับพูดแก้เขิน ยัยกุ๋งกิ๋งค้อนปะหลับปะเหลือก.. "ชั้นบอกนายกี่หนแล้วไม่ทราบ..ว่าฉันมีน้องสาวคนหนึ่ง และก็พี่ชายอีกคนหนึ่ง ผมยกมือลูบหัวตัวเอง..แหะ..จริงสินะ เขาเคยบอกผมแล้ว..แต่ผมไม่คิดว่าจะสวย อย่างนี้นี่นา นั่นจึงทำให้ผมเสียเวลากับสองพี่น้องนั้นนานกว่าที่ตั้งใจไว้ อย่าว่าผมเลยนะครับ..ผมก็เป็นผู้ชายธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ที่ชอบมองชอบคุยกับผู้หญิง สวยเหมือนกับผู้ชายทั้งโลก แต่ผู้ชายทั้งโลกอาจจะไม่เหมือนผมก็ได้..ตรงที่ผมมีหัวใจดวงเดียว แฮ่ม..อย่าหมั่นไส้กันเลยน่า..ก็ผมเป็นอย่างนั้นจริง ๆ นี่นา "เราต้องไปแล้ว.." ผมตัดบทการชวนคุยของสองพี่น้อง "จริงสิ..นายมีนัดนี่นา..ไหน ๆ นายนัดใครไว้?" ยัยกุ๋งกิ๋งทาบอกอุทาน หันซ้ายหันขวา ผมไม่ยอมบอก "เราแยกกันตรงนี้นะ..บาย" "เดี๋ยวสิ.." ผมหันมาทางน้องเมย์ มองรอยยิ้มแสนสวยนั้นอีกครั้ง "พี่ไปแล้วนะครับ วันหลังค่อยคุยกัน" เธอพยักหน้า แล้วพนมมือไหว้ "สวัสดีค่ะ" ผมรับไหว้แทบไม่ทัน เด็กสาวคนนี้..นอกจากสวยและยังมารยาทดีอีกตั่งหาก เฮ้อ...ไม่น่ามีแฟนมาก่อนเลยเรา ผมเดินจากมาพร้อมกับแอบถอนหายใจด้วยความเสียดาย ไม่สนใจเสียงบ่นเป็นหมีกินผึ้งของนังกุ๋งกิ๋งคนนั้น ที่พยายามจะรั้งผมเอาไว้ให้ได้ ++++ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 20:26:04

ความคิดเห็นที่ 2 สำนวนเขียนเหมือนกำลังอ่านหนังสืออยู่เลยค่ะ เพลินดี จากคุณ : anana เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 20:28:41

ความคิดเห็นที่ 3 มินมาช้าไปสิบห้านาที เธอขอโทษผมหลายคำ ผมได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้าง..จ้องมองคนที่หัวใจโหยหาซึ่งบัดนี้มาอยู่ตรงหน้าของผมแล้ว หากจะเปรียบเมย์เหมือนดอกกุหลาบ มินก็น่าจะเปรียบได้ว่าเป็นดอกทิวลิป เธอสวย..เย็น..สูงค่า ใบหน้าขาวใส ไรผมระหน้าผาก ผมยาวขมวดมัดไว้ด้านหลัง ริมฝีปากแดง..ตาฉ่ำ คิ้วโค้งเรียวราวกับวาด ชุดสีฟ้าอ่อนเย็นตานั้น..ขับเน้นความน่ารักของเธอให้ฉายชัดเจนยิ่งขึ้น "มองอะไรนักหนา?" "มองคนสวย" "ถ้าคำแกล้งชมกินได้..ท้องของมินคงไม่ร้องจ๊อก ๆ อย่างงี้" "ใครบอกว่าแกล้งชม..สวยเรากว่าสวย ไม่สวยเราก็ว่าไม่สวย" "เจอกันแค่จะชมว่าสวยแค่นี้น่ะเหรอ?" "คิดถึงมากด้วย" ผมเพิ่งเห็นอาการของผู้หญิงที่วางสีหน้าไม่ถูกก็คราวนั้น..มินหน้าแดง หลบตาไปมา แล้วอยู่ ๆ ก็หน้าคว่ำ "มินหิวแล้ว" ++++++ ร้านสุกี้เป็นที่ที่เราเลือก ตอนนี้ยังไม่สิบเอ็ดโมง..ผู้คนยังไม่มากเท่าไร ผมสั่งเป็ดย่าง..มินสั่งติ่มซำกุ้ง ผมสั่งลูกชิ้นรักบี้ มินสั่งลูกชิ้นปลา ผมสั่งอะไรอีกหลายอย่าง มินสั่งผักมาตั้งหลายอย่าง ควันจากหม้อสุกี้ตรงหน้า คั่นระหว่างเราเอาไว้ เธอค่อย ๆ ลวกลูกชิ้น ส่วนของผมเทลงไปทีเดียวหมด เธอค่อย ๆ กินทีละชิ้น ส่วนผมกินทีละชิ้นเหมือนกัน แต่รวดเดียวห้าชิ้น "ตกลงใครหิวกันแน่?" มินถามยิ้ม ๆ ผมจำเป็นต้องยิ้มตอบ เพราะปากเต็มไปด้วยลูกชิ้น ยังตอบไม่ได้ กระทั่งปากว่าง "มินไม่เห็นทานอย่างอื่นบ้างเลย..กินแต่ผัก" "โอย..เท่านี้ก็เริ่มอิ่มแล้ว" ผมตาโต "สี่ห้าคำเนี่ยนะ.." มินพยักหน้า ผมมองเธออย่างเต็มตาอีกครั้ง..แม้เธอจะสวยขึ้น แต่ก็ดูซูบไป "ผอมลงมากเลยนะครับ" "ไม่จริงหรอก..มินว่ามินอ้วนขึ้นด้วยซ้ำ" ผมอยากจะเถียง แต่ดูเหมือนใครจะเคยบอกไว้ว่าเรื่องนี้ไม่ควรเถียงกับผู้หญิง พอ ๆ กับ เรื่องอายุซึ่งเป็นเรื่องที่ถูกห้ามขาด "มินจะไปเมื่อไรนะ?" "น่าจะเดือนหน้า" "แน่นอนแล้วเหรอ?" "มันควรจะเป็นอย่างนั้น..ตอนนี้ก็รอคุณพ่อจัดการทุกอย่างอยู่" ผมวางตะเกียบ..แปลกที่อาหารไม่อร่อยขึ้นมาเฉย ๆ "ไปเรียนอะไรครับ?" "ตอนแรกต้องเรียนภาษาก่อน..จากนั้นค่อยว่ากันอีกที" "จะกลับมาเยี่ยมบ้านบ้างไหม?" มินยกน้ำขึ้นจิบ.. "ก็คงไม่บ่อยนัก..เกรงใจคุณพ่อ ค่าเครื่องบินมันแพง" "ไม่ดีเลย.." "อะไรไม่ดีคะ?" "ทำไมมินต้องไป?" "มินไม่อยากเสียเวลาไปเปล่า ๆ ปีหนึ่ง และอีกอย่าง..อยู่ที่โน่น..มินคงลืมเรื่องของน้อง แมนไปได้บ้าง" "น่าสงสารคุณพ่อกับคุณแม่ของมิน..ท่านเสียลูกชายไปแล้ว..ลูกสาวก็ยังจะไปจากท่าน อีก" พูดถึงเรื่องนี้..ดูเหมือนจะทำให้มินชะงัก "ไม่เห็นท่านว่าอะไรนี่คะ" "ขอโทษ..หากมินไม่อยากพูดเรื่องนี้.." "เปล่าค่ะ..เพียงแต่.." หางเสียงที่สั่นพร่านั้นทำให้ผมใจหาย..มินเป็นอะไร? แต่ผมไม่กล้าถาม..อาจเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากจะเล่าก็ได้ ผมจึงต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง "มินจะลืมรันหรือเปล่า?" เธอยิ้ม..สีหน้ายังไม่คลายจากความหดหู่ "ไม่ลืมหรอก..ว่าแต่รันเหอะ..อีกไม่นานก็คงลืมเพื่อนข้างบ้านคนนี้" ผมส่ายหัวแทบหลุด "ไม่มีอะไรที่จะทำให้เราลืมมินไปได้.." "เดี๋ยวมีคนอื่นเข้ามา..รันก็คงไม่พูดคำนี้" "คนอื่นต่อให้สวยให้ดีอย่างไร ก็ไม่สามารถจะเปลี่ยนใจรันได้" "ไม่อยากจะเชื่อเลย.." "พิสูจน์สิครับ" "พิสูจน์อย่างไร?" ก่อนผมจะพูดอะไรออกไป ใครคนหนึ่งก็ก้าวเข้ามาที่โต๊ะของเราทั้งสอง ผมตกใจ..มินก็ตกใจ "พี่รัน..มานั่งอยู่นี่เอง..เมย์ตามหาตั้งนาน" น้องเมย์..เป็นน้องเมย์จริง ๆ ด้วย!! ผมยังอ้าปากค้าง..น้องเมย์ทรุดนั่งลงข้างผม "พี่กุ๋งกิ๋งบอกว่าพี่มีโปรแกรมแปลงเสียงเพลงในโทรศัพท์..เมย์กำลังหาอยู่พอดีเลย ค่ะ..พี่รันให้เมย์ยืมนะคะ.." ผมพูดไม่ออก..มินมองผมกับเมย์..แล้วยิ้ม เป็นยิ้มที่ทำให้ผมต้องรีบบอกกับน้องเมย์ "ตกลงครับ แล้วพี่จะฝากกุ๋งกิ๋งไปให้.." "เย้..พี่รันใจดีจัง..ขอบคุณนะคะ.." แล้วเธอก็หันไปทางมิน "สวัสดีค่ะ..เมย์รบกวนเท่านี้นะคะ" แล้วเธอก็ลุกจากไป ทิ้งให้ผมกับมินมองหน้ากัน ในที่สุด มินก็บอกผมว่า "นี่ล่ะมัง..ข้อพิสูจน์ของรัน" ผมพยายามจะอ้าปากอธิบาย "คุณพ่อกับคุณแม่ของมิน..ก็คงจะพิสูจน์กันด้วยวิธีนี้..ท่านทั้งสองถึงต้องหย่ากันไงคะ" ผมยังพูดไม่ออก "มินจะกลับแล้ว.." +++++++ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 20:31:05

ความคิดเห็นที่ 4 มินแยกกลับบ้านไปแล้ว.. ผมเดินทางกลับบ้าน ด้วยอารมณ์ที่แตกต่างจากขาไปลิบลับ ความดีใจที่จะได้เจอหน้าคนที่ตัวเองชอบ..หลังจากไม่ได้เจอกันมาเป็นแรมเดือน เลือน หายไปจากความรู้สึก มันถูกแทนที่ด้วยความขัดอกขัดใจ ไม่เข้าใจ และเสียใจ ผมกดโทรฯ หากุ๋งกิ๋ง..กะว่าจะต่อว่าให้หนำใจ..แต่พอเขารับสาย ผมก็พูดไม่ออก คงไม่มีใครตั้งใจให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นแน่ ๆ ผมวางหูจากเขาไปเฉย ๆ แม้เขาจะโทรฯ กลับผมก็ไม่รับสาย ผมถอนหายใจให้กับความเข้าใจยากของผู้หญิง..ซึ่งบางครั้ง ยอมให้อารมณ์นำหน้าข้อ เท็จจริงไปได้ แต่ผมเห็นใจมิน..มินที่เพิ่งสูญเสียน้องชาย..และต้องเผชิญกับการแตกแยกของ ครอบครัว นี่คงเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่เธอถึงได้ตัดสินใจไปเรียนต่อต่างประเทศ เธอคงเสียใจ..เธอคงอยากจะมีใครสักคน..ที่เธอจะฝากความหวังและความรู้สึกไว้ได้ เธอคงเลือกผม..เธอถึงได้ยอมออกจากบ้านมาหาผม..หลังจากที่เธอผลัดเปลี่ยนบ่าย เบี่ยงมาตลอด แต่แล้ว..ก็กลับมีผู้หญิงคนหนึ่ง..จู่โจมเข้ามาแสดงความสนิทสนมกับผมต่อหน้าต่อตา ของเธอ ใครล่ะจะทนได้? เฮ้อ... +++++++++ คืนนั้นผมนอนไม่หลับ ทั้งที่จริงแล้วผมเป็นคนนอนง่าย..กินก็ง่าย หัวถึงหมอนปากถึงช้อนเป็นเสร็จทุกที แต่คืนนี้ไม่เป็นอย่างนั้น คนที่ผมแคร์ที่สุด กลับเข้าใจผมผิด และไม่ยอมให้ผมอธิบายอะไรเลย ผมมองโทรศัพท์อยู่เนิ่นนาน ตัดสินใจว่าจะโทรฯ ดีหรือไม่ อยู่ ๆ ผมก็เกิดกลัวขึ้นมาเฉย ๆ กลัวเธอไม่รับ กลัวเธอรับแล้วไม่ยอมคุย ยิ่งกลัวเธอจะพูดอะไรที่ทำให้ความหวังของผมที่มีต่อเธอพังทะลายลงมากกว่านี้ ผมก็เลยได้แต่ฟังเพลง ได้แต่นั่งขีด ๆ เขียน ๆ ปลอบใจตัวเองไปเรื่อย ๆ เวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าใดผมก็ไม่รู้ ผมฟุบหมอบอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือนั่นแหละ กำลังเคลิ้มได้ที่ อยู่ ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมคว้าหูขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ "โหล" "...." "อา...โหล.." "ค่ะ.." "คับ" "นอนแล้วเหรอ?" "คับ" "งั้นขอโทษนะ..ฝันดีค่ะ" "คับ.." เพียงเท่านั้น..สายด้านนั้นก็วางดังครึ่ก ผมก็เลยวางมั่ง..อ้าปากหาวด้วยความง่วงอีกครั้ง ตั้งท่าจะฟุบหลับต่อ..แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ "เฮ้ย..เมื่อกี้มินโทรมานี่หว่า?!!" ผมตาเหลือก.. ให้ตายสิ..อุตส่าห์รอมาทั้งคืน พอเธอโทรฯมาเรากลับไปไม่สนใจซะนี่ ไอ่รันเอ๋ย..เอ็งน่าไปเกิดใหม่ได้แล้ว เสียชาติเกิดจริง ๆ !! +++++ ผมโทรฯหามินทันที สายไม่ว่าง พยายามอีกครั้ง ยังคงไม่ว่าง ผมทึ้งผมตัวเอง ตบหน้าตัวเองด้วยความแค้นใจ แล้วนี่เธอจะรู้สึกอย่างไร? อุตส่าห์โทรฯ มาหา จะด้วยความรู้สึกอะไรก็ตามเถอะ แต่แล้วผมก็ทำเหมือนไม่สนใจเธอ ไม่แคร์ความรู้สึกของเธอ เธอคงน้อยใจ..ยกหูโทรศัพท์ออกไปแล้ว ผมจะทำอย่างไรดี?? ...... คืนนั้นจึงผ่านไปด้วยความทรมาน เรียกได้ว่าผมแทบไม่ได้นอน กระสับกระส่ายตลอดทั้งคืน เช้าขึ้นมาจึงเป็นเช้าที่น่าเบื่อ..ผมแต่งตัวออกจากบ้านเหมือนหุ่นยนต์ที่ไร้หัวใจ ความรักกับความเข้าใจผิด มักเป็นของคู่กันเสมอ แม้ผมจะรู้แต่ผมก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น มันทรมาน มันทำให้โลกทั้งโลกหม่นหมอง มืดมัว วันนั้นผมจึงเรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง ยิ่งยัยกุ๋งกิ๋งมาบอกกับผมว่า..วันนี้น้องเมย์ที่เป็นน้องสาวของเขาจะมารับซีดีโปรแกรม ด้วยตัวเอง ผมยิ่งเรียนไม่รู้เรื่อง "นี่..นายรัน นายไปทำอีท่าไหน น้องสาวของชั้นถึงติดใจนายขนาดนี้.." ผมทำหน้าเหรอ "เมื่อคืนก็ซักชั้นทั้งคืน..ถามชั้นเรื่องแฟนของนาย ถามว่านายเรียนเก่งไหม ชอบอะไร ชั้นน่ะอยากตบซักเปรี้ยง" "แล้วนายตอบว่าอะไร?" "จะให้ชั้นตอบว่าไรยะ..ก็ตอบไปตามจริงน่ะสิ" ผมมองหน้าเขา..ชักเสียว ๆ ในใจ ความจริงของเขากับของผมมักจะไม่ค่อยตรงกัน "ความจริงอะไร?" "ก็นายยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนไง" "เฮ่ย!" "เอ๊ะ..ยัยมงยัยมินอะไรนั่นนายก็เพิ่งจะจีบไม่ใช่รึ?" เขารีบถาม "เพิ่งจีบอะไรล่ะ จีบตั้งนานแล้ว และก็เป็นแฟนกันแล้วด้วย" ยับกุ๋งกิ๋งยกมือขึ้นทาบอก "ตายล่ะชั้น..นี่ชั้นไปให้ความหวังยัยเมย์ผิด ๆ ซะแล้วสินี่.." "น้องนายอายุเท่าไร?" "อ่อนกว่าชั้นสองปี" "เพิ่งม.5" "ช่าย" "สวยน่ารักอย่างงั้นทำไมยังไม่มีแฟน" "ใครบอก..ตึมย่ะ..วัน ๆ มันหมดเวลาไปกับการสับราง" "จริงดิ?" เขาพยักหน้า "ชั้นก็เพิ่งเห็นมันมาสนใจจริง ๆ จัง ๆ ก็กับนายนี่แหละ" ผมเกาหัว..ตัดสินใจยื่นแผ่นโปรแกรมนั้นให้เขา "สิ่งที่นายต้องทำก็คือ รีบบอกกับเธอซะ ว่าเรามีแฟนแล้ว..อย่าทำให้เราสับสนมากไปกว่านี้เลย.." เขารับซีดีไว้ในมือ ถามว่า "นายจะไม่อยู่รอน้องชั้นเหรอ?" "ไม่ดีกว่า..แค่นี้เราก็ปวดหัวจะตายแล้ว" "ไม่ได้นะยะ..นายจะมาทำยังงี้ไม่ได้" "ไม?" ผมถามอย่างไม่รอคำตอบ เดินหนีจากเขาทันที เขาวิ่งตุ้บตั้บตามมา หน้าตามีริ้วรอยยุ่งยากใจ "นายก็รอเจอหล่อนหน่อยเหอะ..คิดว่าเห็นแก่ชั้นก็แล้วกัน" ผมส่ายหน้า เร่งสปีดเร็วขึ้น เขาคว้ามือหมับ "รัน..นายเห็นว่าชั้นเป็นเพื่อนของนายไหม?" ผมขมวดคิ้ว มันเกี่ยวไรกันฟะเนี่ย "ถามทำไม?" "ถ้านายเห็นชั้นเป็นเพื่อน นายก็ต้องช่วยชั้น วันนี้นายต้องอยู่รอยัยเมย์..ถือว่าชั้นขอก็ แล้วกัน "นี่นายบ้าไปแล้วเหรอ?..เราก็แค่ไม่อยากให้น้องเมย์เขาคิดอะไรเลยเถิดกับเรา เพราะว่า เรามีแฟนอยู่แล้ว แค่นี้นายถึงกับเอาคำว่าเพื่อนมาใช้เลยเหรอ?" กุ๋งกิ๋งหน้าเสีย..เขาอึกอัก "มีอะไรมากกว่านั้น?" ผมถามเสียงเข้ม เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ "นายรับปากนะ ว่าจะเชื่อในสิ่งที่ชั้นพูด" "ถ้านายไม่โกหก เรารับปากว่าจะเชื่อ" "ยัยเมย์มีก้อนเนื้อในสมอง..หมอบอกเวลาของน้องสาวของชั้นเหลือไม่มากแล้ว.." ผมตะลึง ไม่เชื่อหู "นายพูดจริง?" "จริง.." เขามองหน้าผม..ผมไม่เคยเห็นเขาจริงจังกับเรื่องไหนเท่าเรื่องนี้มาก่อนเลย "การผ่าตัดเป็นวิธีการสุดท้าย การฉายรังสีทำให้หยุดยั้งการเติบโตมันได้ชั่วคราว เท่านั้น..หมอบอกว่า ทุกคนต้องช่วยกันทำให้ยัยเมย์มีความสุขที่สุดเท่าที่จะทำได้.." ผมพูดอะไรไม่ออก "เมื่อคืนชั้นคุยกับหล่อนทั้งคืน..ชั้นบอกด้วยซ้ำว่านายมีผู้หญิงมาชอบเยอะแยะ.. แต่หล่อนก็ไม่สนใจ..หล่อนบอกแค่ได้คุยได้เจอกับนายก็มีความสุขแล้ว" ผมยังยืนนิ่ง "นะ..ช่วยทำวันเวลาที่เหลือน้อยนิดของเมย์ ให้มันมีค่าที่สุดสำหรับเธอ..นะ.." กุ๋งกิ๋งเขย่าแขนของผมไปมา ++++ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 20:43:49

ความคิดเห็นที่ 5 เลิกเรียนวันนั้น ผมจึงยังไม่ได้กลับบ้าน อย่าหาว่าผมทำตัวเป็นพระเอกเลยนะครับ ผมว่าเป็นใคร ๆ ก็ต้องทำอย่างผม แม้ว่าผมจะคบกับกุ๋งกิ๋งได้ไม่นาน แต่เขาก็เป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง ที่ผมควรจะนึกถึง มิตรภาพของเขาไว้บ้าง อีกทั้งการช่วยทำให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง มีความสุขได้ในเวลาที่ชีวิตของเธอเหลืออยู่ไม่ มากแล้ว ก็เป็นเรื่องที่ควรทำ ผมสาบานได้ ผมไม่ได้เห็นแก่ใบหน้าที่สวยงามน่ารัก รูปร่างที่สมส่วนแรกรุ่น รวมทั้ง กริยาสดใสที่ประทับอยู่ในใจของผมมาตั้งแต่แรกเห็นเลยนะนี่ (จะมีใครเชื่อไหมคับ?) อีกทั้งผมยังมีความรู้สึกบางอย่าง ที่จู่ ๆ เกิดขึ้นหลังจากได้ฟังเรื่องราวของน้องเมย์จบลง นั่นคือความรู้สึกสงสาร เป็นความรู้สึกที่เกาะกุมจิตใจ..ยากที่จะสลัดพ้นไปได้ ทั้งที่ผมรู้..รู้ว่าความสงสาร ความเห็นใจ จะเป็นบ่อเกิดแห่งความรัก แต่ผมก็ห้ามความรู้สึกนั้นไม่ได้ ...... เมย์มาในชุดนักเรียน..คอซองหูกระต่าย กระโปรงสีน้ำเงินเข้ม ใบหน้าขาวใสอมชมพู คิ้วเข้มตาคม ริมฝีปากแดงและเชิดสวย ผมห้ามใจตัวเองอยู่พักใหญ่..กว่าจะปรับความรู้สึกของตัวเองได้ แล้วละสายตาจ้องความ งามนั้นได้ในที่สุด "สวัสดีค่ะ พี่รัน" เธอพนมมือไหว้พร้อมย่อกายนิด ๆ กริยาน่ารักเหลือเกิน ผมรับไหว้เธอ ยิ้มให้เธอ ดวงตาของเธอแจ่มใส แทบไม่น่าเชื่อว่าเธอจะมีโรคร้ายแฝงอยู่ในตัว "พอดีเมย์เลิกเรียนเร็วค่ะ เลยแวะมาหาพี่กุ๋งกิ๋ง ดีใจจังที่ได้เจอพี่รันอีกครั้ง" เธอคงอายเกินกว่าที่จะพูดออกมาว่าจริง ๆ แล้วเธอตั้งใจจะมาหาผม ผมยื่นแผ่นโปรแกรมให้เธอ "ในนี้มีโปรแกรมเยอะแยะเลยครับ ทั้งแปลงเสียง ทั้งตกแต่งภาพ ทั้งเอ็มพีสาม โหลดลง โทรศัพท์ได้ง่าย ๆ " น้องเมย์พนมมือไหว้อีกครั้ง ผมรับไหว้แทบไม่ทัน "ยัยเมย์เป็นประธานชมรมวัฒนธรรมไทย..หล่อนไหว้คนเก่งเหมือนกับเด็ดดอกไม้ยังงี้ แหละ..นายไม่ต้องรับไหว้ทุกครั้งหรอก..ชั้นเมื่อยมือแทน.." ยัยกุ๋งกิ๋งอธิบายมาด้วยเสียงกึ่งหมั่นไส้ "การไหว้เป็นสิ่งที่ดีนี่คะ..ใครเห็นใครก็ชอบ" น้องเมย์พูดเสียงใส "หรือพี่รันไม่ชอบคะ?" ผมยิ้ม.. "ชอบสิครับ.." เธอยิ้มให้ผมตลอดเวลา..สายตาไม่ยอมเบนไปจากผมเลยสักนิด จนผมเองที่ต้องหลบตาเธอ "หิวกันรึยังคะ..เมย์หิวแล้ว เราไปหาอะไรอร่อย ๆ ทานกันดีกว่า.." ผมมองหน้ายัยกุ๋งกิ๋ง เห็นเขาขยิบตาส่งซิก "ชั้นก็หิวเหมือนกัน..ไป..รัน ชั้นเลี้ยงเอง ขอบคุณที่นายให้ชั้นลอกรายงานไงล่ะยะ.." ผมทำท่าปฏิเสธ บอกตรงๆ ว่าผมอยากกลับบ้านมากกว่า ยัยกุ๋งกิ๋งคว้าแขนผมหมับ ดวงตามีแววขอร้อง "นายก็ว่างไม่ใช่เหรอ..งั้นเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า" ผมทำได้เพียงแค่พยักหน้า..ยิ้มเจื่อน ๆ อย่างยากจะปฏิเสธ แต่แทนที่กุ๋งกิ๋งจะนั่งทานกับผมจนจบ เขากลับขอตัวก่อนทั้งที่เพิ่งเดินทางไปถึงร้าน อาหารไม่กี่นาที "ชั้นนึกขึ้นได้ว่าชั้นนัดยัยแอนเอาไว้..ตายล่ะนี่ ชั้นถูกด่าปี้ป่นแน่..รัน ชั้นฝากยัยเมย์ด้วย นะ..อาหารมื้อนี้เท่าไรพรุ่งนี้ชั้นเคลียร์เอง.." ผมทำหน้าปุเลี่ยน "เมย์..แล้วรีบกลับบ้านล่ะ..ไว้เจอกันที่บ้าน" เมย์ยิ้มแฉ่ง "ค่า..." ผมได้แต่แอบกลืนน้ำลาย ..... เมื่ออยู่กันสองต่อสอง..น่าแปลก..ที่น้องแมย์ทำให้ผมหายอึดอัดได้ เธอคุยเก่ง ผู้หญิงที่สวยด้วยคุยเก่งด้วย ใครเป็นผู้ชายคงรู้ว่ายากที่จะบังคับใจขนาดไหน ผมยอมรับ ผมเผลอไปบ้างอยู่เหมือนกัน นี่คือนิสัยของผู้ชายส่วนใหญ่ ผู้หญิงคนไหนไม่รู้ ผมก็อยากจะบอกไว้ แต่ในส่วนลึกของหัวใจ..ผู้ชายคนนั้น ย่อมจะมีผู้หญิงที่เขารักอยู่เพียงคนเดียว นี่คือเรื่องจริง อย่างน้อย ก็เป็นเรื่องจริงสำหรับผม น้องเมย์ดูมีความสุข...เธอคุยแต่เรื่องสนุก ไม่แวะเวียนมาเกี่ยวกับเรื่องของผม ดูเหมือนเธอจะจงใจที่จะทำอย่างนั้น อย่างน้อย ภาพที่ผมกับมินนั่งทานสุกี้ด้วยกัน คง เป็นคำตอบที่ดีให้เธอได้ ก่อนจากกันวันนั้น เธอยกมือไหว้ผมอีกครั้ง พร้อมกับกล่าวขอบคุณ "พี่รันทำให้เมย์มีความสุขมาก..ขอบคุณนะคะ" ผมไม่ยอมรับ "เมย์ต่างหากที่ทำให้พี่มีความสุข ไม่เห็นต้องขอบคุณพี่เลย" "เมย์รู้ พี่กุ๋งกิ๋งคงเล่าเรื่องของเมย์ให้พี่รันฟังแล้ว..วันนี้เมย์ถึงได้มีโอกาสทานข้าวกับ พี่..พี่รันไม่ต้องคิดมากนะคะ..เมย์รู้ว่าอะไรควรไม่ควร..แค่เมย์อยากจะใช้เวลาที่เหลือ ตามใจตัวเองให้มากที่สุดเท่านั้น.." คำพูดตรง ๆ ของเมย์ทำให้ผมนึกคำพูดไม่ทัน "ก็หวังว่าคงไม่ทำให้พี่รันอึดอัดจนเกินไป..เมย์ขอบคุณอีกครั้งนะคะ" ....... จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 20:50:10

ความคิดเห็นที่ 6 คุณรัน กลับมาแล้ว ^^ จากคุณ : oillyy27 เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 20:54:48

ความคิดเห็นที่ 7 เมย์แยกกลับบ้านไปแล้ว..ผมส่งเธอที่ป้ายรถเมล์ เธอโบกมือหยอย ๆ ส่งยิ้มหวานให้ผมอีกครั้ง ผมยิ้มรับ..มองเธอจนลับสายตา เป็นยิ้มที่สวย..กินใจ..ติดใจ..จนผมต้องเขกกระโหลกตัวเอง "อย่าหาเรื่อง ไอ้รัน.." แล้วหัวใจของผมก็วูบเข้าสู่เรื่องเก่า วันนี้..มินจะรับโทรศัพท์ของผมไหม?? ++++ ผมนั่งมองโทรศัพท์อยู่นาน.. ปกติ..เวลาที่เรามักจะได้โทรฯ คุยกัน จะเป็นเวลาประมาณสี่ทุ่ม เหลือบสายตามองนาฬิกาที่หัวเตียง เพิ่งสามทุ่มกว่า ไม่รู้จะทำอะไรดี..ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรทั้งนั้น.. แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่ออยู่ ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมคว้าหูโทรฯ โดยเร็ว "โหล" มีเพียงลมหายใจ..ก่อนจะมีเสียงที่เบาแสนเบา.. "รันเหรอ?" เป็นเสียงของมิน ผมแทบกระโดดตัวลอย เธอโทรฯ หาผมแสดงว่าเธอหายโกรธแล้ว "ดีใจจัง.." ผมพูดได้เท่านั้น แต่ปลายสายกับมีสิ่งผิดปกติ เธอใช้น้ำเสียงที่ผิดปกติ "มินมีเรื่องจะบอก.." ผมใจหายเล็กน้อย แต่ก็แอบหวังว่าคงจะเป็นเรื่องดี "เรื่องของเรา.." +++++ มินเงียบไปครู่หนึ่ง..เหมือนจะรวบรวมเรื่องราว "เมื่อหัวค่ำมินคุยเรื่องของเรากับคุณพ่อ.." ผมนิ่งฟัง..อยากรู้เหมือนกันว่าคำว่า "เรื่องของเรา" นั่นกินความหมายมากมายแค่ไหน แต่ก็ยังไม่ถาม "ท่านถามว่าเราคบกันนานแล้วหรือยัง" ผมนับนิ้ว..จะครึ่งปีแล้ว.. "มินก็ตอบพ่อไปว่าก็ตั้งแต่เราเจอกันตอนที่มินไปอ่านหนังสือบ้านคุณปู่..พ่อก็บอกว่ายัง ไม่นาน.." "แล้ว?" "ผู้หญิงอย่างมิน..จะหาผู้ชายให้ดีแค่ไหนก็ได้..เวลายังเหลืออีกมาก.." "อ้าว.." "พ่อบอกว่า..มินไม่ควรจะจริงจังกับความรู้สึกนี้มากนัก.." "อ้าว.." "ให้โตกว่านี้แล้วค่อยมาคุยกับพ่อใหม่อีกครั้ง.." "อะ.." ผมถึงกับอุทานไม่ออก "มินก็เลยมาคิดว่า..ที่มินทำอะไรออกไป..อาจจะใจเร็วไปหน่อยจริงอย่างที่พ่อพูดก็ได้.." อาการหัวใจฟู ๆ ของผมที่มีอยู่ตั้งแต่ต้น..มันค่อย ๆ แฟ่บราวกับยางถูกเจาะเสียเฉย ๆ "รันคะ..เราเป็นเพื่อนกันแค่นี้ดีกว่านะคะ" +++++ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 21:01:28

ความคิดเห็นที่ 8 คำพูดของมิน..ทำให้ผมพูดไม่ออกไปครู่ใหญ่ ผมไม่อยากเชื่อ..ว่าผู้หญิงคนที่ผมรัก..จะมีจิตใจที่อ่อนไหวโลเลเช่นนี้ มินเป็นเด็กสาวที่มีความเชื่อมั่นในตนเองอยู่มาก จะพูดหรือคิดอะไร ผมเชื่อว่าเธอได้ ไตร่ตรองมาหลายรอบแล้ว การที่เธอตัดสินใจบอกกับผมเช่นนี้ เธอมีเหตุผลอะไร?? ผมไม่เชื่อว่าแค่จากเหตุการณ์ที่น้องเมย์ถือวิสาสะเข้าไปหาผมขณะที่ผมทานอาหารกับ เธออยู่ อีกทั้งการที่ผมทำเหมือนไม่อยากจะพูดโทรศัพท์กับเธอ จะทำให้เธอตัดสินใจ เลิกกับผม ยิ่งการได้คุยกับคุณพ่อของเธอ..ยิ่งเป็นไปไม่ได้ เธออ้างคำพูดของพ่อ พ่อที่เธอแสดงให้ผมเห็นหลายครั้งแล้วว่าเธอไม่เคยศรัทธา ในความประพฤติของท่านมาก่อนเลย พ่อคนที่เธอเคยว่าท่านให้ผมฟังเสียด้วยซ้ำ หรือเรื่องนี้มีอะไรมากกว่านี้?? "มินครับ.." "คะ" "หนึ่งเดือนเต็ม ๆ ที่เรามีบ้านอยู่ใกล้กัน จากนั้นอีกสี่เดือนเต็ม ๆ ที่เราสองคนช่วยกัน สร้างความผูกพันขึ้นมา..เราอยากรู้ว่ามินรู้สึกกับเราอย่างไร มินตอบได้ไหม?" มินเงียบ..มีแต่เสียงลมหายใจอ่อน ๆ เข้ามาทางโทรศัพท์ "มินยังไม่ต้องตอบเราหรอก..แต่ถ้ามินยังไม่เคยได้ยินคำว่า "รัก" จากปากของเรา มินก็ จะได้ยินในวันนี้.." ผมสูดลมหายใจเข้าไปจนเต็มปอด ถามตัวเองให้แน่ใจอีกครั้งว่ารู้สึกตามที่จะพูดหรือไม่ เมื่อแน่ใจ ผมก็พูดออกมาจากห้วใจ "รันรักมินนะ.." เธอยังคงเงียบ หากเสียงลมหายใจแรงขึ้น..เหมือนจะกลั้นอะไรสักอย่าง "จริงอยู่..เวลาที่เราคบหากันนั้นมันน้อยไป หลาย ๆ สิ่งหลาย ๆ อย่างในอนาคตที่จะเกิด ขึ้นกับเราเรายังไม่สามารถจะรู้ได้ว่ามันคืออะไร เราอาจจะคบกันยืดยาวจนเราสองคน เรียนจบ มีงานการทำมั่นคง และได้แต่งงานกัน หรือไม่ก็อาจจะเลิกคบกันในวันใดวันหนึ่ง ข้างหน้า จะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่..แต่มินจะปฏิเสธคำว่า "รัก" จากเราด้วยวิธีการที่ อ้างคำพูดของพ่อขึ้นมาแค่นี้น่ะหรือ?" การกลั้นเสียงสะอื้นล้มเหลว..เธอปล่อยเสียงร้องไห้ออกมาจนผมจับได้ "มินทำไมไม่บอกเราตรง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น..เราจับสังเกตได้ตั้งแต่คำแรกที่มินโทรฯ มา แล้ว มินทำเสียงร่าเริงจนเกินไป..ซึ่งมันตรงข้ามกับสิ่งที่มินต้องการจะบอกกับเราอย่าง สิ้นเชิง.." "บอกเรามาเถอะ..เราขอความจริง..เราจะพยายามรับความจริงนั้นให้ได้ แม้มันจะหมาย ถึงว่า เราจะไม่มีมินอีกตลอดไป.." ปลายสายส่งเสียงเรียกชื่อของผมออกมาอย่างสั่นพร่าหากแผ่วเบา "รัน.." ++++++++ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 21:12:02

ความคิดเห็นที่ 9 ผมรอให้เธอร้องไห้..ให้เธอระบายความรู้สึกออกมาด้วยน้ำตา..กระทั่งเธอพร้อมที่จะบอก เล่าเรื่องราวที่แท้จริงออกมา พ่อกับแม่ของเธอหย่ากันแล้ว.. แม่แยกไปอยู่ต่างประเทศกับญาติของท่าน ส่วนพ่อก็พาแม่ใหม่เข้ามาอยู่ที่บ้าน เธอเรียกร้องจะไปเรียนต่างประเทศ เพื่อหลีกหนีสภาพครอบครัวแตกแยกนี้ไปให้ไกล ที่สุด ตอนแรกพ่อของเธอเห็นด้วย..อยู่ระหว่างการจัดการเรื่องราวเกี่ยวกับสถานที่เรียนและ ที่พักให้เธอ แต่แล้ววันนี้..พ่อของเธอก็เกิดเปลี่ยนใจ เปลี่ยนใจเพราะเมียใหม่ของพ่อ..รู้สึกเสียดายเงินที่จะต้องเสียไปกับเรื่องเรียนของเธอ พ่อถูกยื่นคำขาด..ให้ระงับการไปเรียนต่อของเธอที่ต่างประเทศ..ไม่งั้น..เกิดเรื่องแน่ มินไม่ยอม..เกิดการถกเถียงกันครั้งใหญ่ มินแพ้..มินถูกพ่อตบหน้า..หลังจากมินหลุดปากด่านังผู้หญิงคนนั้นไปคำหนึ่ง ตอนนี้..มินออกจากบ้านหลังนั้นมาแล้ว.. มินอยู่ที่ไหนมินบอกไม่ได้..มินไม่มีที่ไป..แต่มินรู้..มินต้องไป ไปให้ไกลจากพ่อที่โหดร้าย จากหญิงที่ละโมบทุกอย่างแม้ไม่ใช่ของตัวคนนั้น.. "รัน..เรื่องของเราจบลงแค่นี้นะ.." นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของเธอก่อนเธอวางหู +++++++++ โทรศัพท์หลุดจากมือผมอย่างไม่รู้ตัว เรื่องราวร้ายแรงเกินกว่าจะตั้งตัวได้ พอหายจากตะลึง ผมรีบโทรฯ กลับไปที่บ้านของเธอ นั่นเป็นวิธีเดียวที่ผมพอจะทำได้ เสียงโทรศัพท์ดังตื๊ด..ผมเหลือบมองนาฬิกา มันเพิ่งสามทุ่มไปเล็กน้อย คงยังไม่มีใครรู้ว่ามินหนีออกจากบ้านไปแล้ว โทรศัพท์ดังอยู่นาน..ยังไม่มีใครรับสาย มินไปไหน..คนที่บ้านหลังนั้นไปไหน? หรือกำลังออกตามหามิน..หรือเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ในเวลานั้น ผมขอสารภาพ ผมทำอะไรไม่ถูกจริง ๆ ไม่มีคนรับสายจริง ๆ ผมโทรฯแล้วโทรฯอีก โทรฯจนหมดแรง ทรุดนั่งอยู่ตรงหน้าเครื่องโทรศัพท์นั้น คำพูดสุดท้ายของมิน บอกให้เรื่องของเราจบลง นั่นหมายความว่าอะไร? ทำไมต้องจบด้วย การหนีออกจากบ้าน..เป็นเรื่องที่ไม่สมควร เป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง และยิ่งเป็นผู้หญิง ยิ่ง เป็นเรื่องร้ายแรง แต่ถึงอย่างไร ก็ไม่ควรจะเกี่ยวข้องกับความรักของเรา หรือว่า..มินไม่ได้ต้องการหนีอย่างเดียว?..มินต้องการจะไปให้พ้นมากว่านั้น หรือมินจะฆ่าตัวตาย?? แม้จะมืดแปดด้าน ผมก็บอกกับตัวเองว่าต้องทำอะไรสักอย่าง ลุกขึ้นแต่งตัวอีกครั้ง..การออกไปหามินให้เจอ เป็นเรื่องที่ผมต้องทำ แม้ว่าไม่รู้จะไปหา มินที่ไหนก็ตาม ลงมาเจอแม่..เล่าให้ท่านฟังสั้น ๆ ท่านตกอกตกใจไปด้วย พยายามจะถามอะไรผมอีก หลายคำ แต่ผมไม่มีเวลาจะอธิบายอะไรได้มากกว่านั้น และผมกลัวว่าท่านจะห้ามไม่ให้ ผมออกจากบ้าน แต่ผิดคาด..แม่ของผมทำอะไรที่เกินความคาดหมายเสมอ ท่านเคยเห็นมินและน้องแมนมาก่อน และคงพอจะรู้เลา ๆ ว่าลูกชายคนเดียวของท่านคน นี้เกิดติดอกติดใจชอบพอกับสาวข้างบ้านคนนั้น กลับอนุญาตให้ผมไปได้ แถมยังบอกอีกด้วยว่า.. "ถ้าแม่เป็นมิน..แม่คงไปสถานที่ ๆ สำคัญที่สุดของตัวเอง..หรือสถานที่ที่คนที่แม่รักที่สุด อยู่ที่นั่น..รันลองคิดดูสิลูก ว่าที่ไหน?" แม่ผมน่ารักเสมอ และเข้าใจลูกของท่านเสมอ ผมกอดแม่..แม่ควักเงินใส่มือให้ผม "คงต้องใช้แทกซี่..ไป..ถ้าเจอก็พามาที่นี่..เข้าใจไหม?" ผมมองเงินในมือ..แล้วมองหน้าแม่..ตาพร่าจากความตื้นตัน หอมแก้มแม่อีกครั้ง.. "ผมรักแม่ครับ.." +++++++ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 21:16:53

ความคิดเห็นที่ 10 สวัสดีคับคุณoillyy27 รันกลับมาด้วยความคิดถึงคับ ยินดีที่ได้รู้จักคุณanana คับ จากคุณ : รันงับงับ (รันนรา) เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 21:19:56

ความคิดเห็นที่ 11 กว่าจะเดินออกหน้าปากซอย..ก็เล่นเอาเหงื่อโทรมหลัง ทั้งที่ซอยก็ไม่ลึกเท่าไร อาจจะเป็นเพราะผมร้อนใจจนกายร้อนไปด้วยก็ได้ ยังจำได้ดี..เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมานี้แท้ ๆ ที่เราได้เจอกัน..ยังได้เย้าหยอกกันถึงเรื่อง ใครจะลืมใครก่อน เราพูดกันหลายคำ ความงามของดวงตา กริยาที่น่ารัก..ยังประทับตรึงใจอยู่ไม่หาย แล้วนี่อะไร ผ่านไปไม่ถึงวัน..สิ่งเหล่านั้นกลับพลิกตาลปัด เธอโทรฯมาบอกให้เรื่องของเราจบสิ้นกันแค่นี้ ไม่ใช่ด้วยเหตุผลที่เกี่ยวข้องกับน้องเมย์ แต่ด้วยเหตุผลที่ผมไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยเลย ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ ยิ่งคิดยิ่งขัดใจ เอาไว้เจอหน้าเมื่อไร จะต่อว่าสักหลายคำ ต่อว่าให้เธอให้ความสำคัญต่อความรู้สึกดี ๆ ที่ผมมีต่อเธอ และที่เธอมีต่อผมเสียบ้าง ไม่ ควรจะเห็นเป็นเรื่องง่าย ๆ จะทำอะไรกับมันก็ได้อย่างนี้ ความรักที่เกิดขึ้นมาทั้งที..ใช่ว่าจะเกิดขึ้นอย่างง่ายดาย มันต้องใช้พลังงานความรู้สึก ขนาดไหนกว่าจะก่อร่างสร้างความรักนี้ขึ้นมาได้ กับคนอื่นผมไม่รู้ แต่ผมรู้ตัวผมเองว่าผมเป็นคนรักคนยาก ตั้งแต่มัธยมต้นมาแล้ว..ที่ผมมีเพื่อนผู้หญิงมากมาย แต่จะมีสักคนที่ผมนึกรักอย่างที่ผม รักมินอยู่ในขณะนี้ก็หาได้ไม่ ผมเห็นทุกคนเป็นเพื่อนเท่าเทียมกัน แม้ว่าบางคน จะพยายามให้ความสนิทสนมกับผม มากกว่านั้น ความรักไม่ใช่ต้นต้อยติ่ง แค่เม็ดถูกน้ำก็ดีดตัวเองดังเป๊ะปล่อยเมล็ดให้กระจายไปตก ที่ไหนงอกที่นั่นได้แล้ว ต้นรักจะเกิดทั้งที..ต้องมีดินมีปุ๋ย มีความตั้งใจอย่างยิ่งยวดในการที่จะปลูกมัน เสียดายที่ต้นรักของผม..อุตส่าห์ปลูกจนใกล้จะมีดอก..กลับชะงักงันการเติบโตด้วย ปัญหาของผู้ใหญ่ซะนี่ ไม่น่าเลย.. ++++ ผมคิดไม่ออกว่าจะไปหามินได้ที่ไหน พยายามคิดตามคำพูดของแม่ มีสถานที่ไหนที่มินจะไป ที่ไหนที่มินจะต้องไปเพื่อสั่งลา หากเธออยากจะฆ่าตัวตายจริง ๆ ผมไม่รู้เลย.. หลายเดือนที่ผมกับมินแอบคบกัน..เราได้คุยกันไม่มากนัก น้อยครั้งที่จะคุยถึงเรื่องส่วน ตัวของกันและกัน การที่พ่อกับแม่ของเธอหย่ากันผมก็เพิ่งจะมารู้ การที่เธอมีปัญหากับคุณพ่อของเธอผมก็ เพิ่งจะรู้เช่นกัน ผมพยายามนึกใบหน้าของพ่อของมิน ซึ่งผมเห็นครั้งแรกในงานศพน้องแมน รู้แต่ว่ามีหนวด..จำไม่ได้เสียด้วยซ้ำว่าใส่แว่นหรือเปล่า? ผมถูกมินแนะนำว่าเป็นเพื่อนเก่าสมัยเรียนประถม ท่านพยักหน้ารับไหว้เพียงแค่นั้น จำได้ว่าเมื่อผมมองรูปน้องแมนบนตั่งหน้าหีบศพ ผมยังนึกในใจว่าน้องแมนเหมือนพ่อ มาก ๆ โตขึ้นคงรูปหล่อเหมือนพ่อ..เสียดายที่ต้องมาจากไปทั้งที่อายุยังน้อยนัก คิดถึงตรงนี้ผมอดคิดถึงน้องแมนไม่ได้ แล้วอะไรอย่างหนึ่งก็วาบขึ้นสมอง!! จริงสิ..น้องแมน..ทุกคนรักน้องแมน โดยเฉพาะมินเธอรักน้องแมนมากกว่าที่ทุกคนจะคิดไปถึง เธอร้องไห้มากกว่าพ่อหรือแม่ ของเธอเสียด้วยซ้ำ ศพของน้องแมนถูกเผาไปแล้ว..แต่เถ้ากระดูกถูกเก็บไว้ในสถูปในวัดที่จัดงานศพนั่นเอง หรือมินจะไปที่นั่น? ผมโบกมือเรียกแท๊กซี่ทันที +++++ ตอนนั้นเกือบสี่ทุ่มแล้ว.. วัดที่ว่า..อยู่แถวลาดพร้าว..แต่เข้าซอยลึกดีเหลือเกิน พอลงจากรถ..สภาพความมืดของบริเวณวัด เล่นเอาผมหนาว ๆ ร้อน ๆ แต่ด้วยความเป็นห่วงมิน..ทำให้ผมสลัดความกลัวทิ้งไป ทำยาก..แต่ก็ทำได้..ความรักสั่งให้เราทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว.. สถูปของน้องแมน..อยู่หลังเมรุ ผมเดินผ่านเมรุด้วยอาการสายตาจับอยู่ที่เท้าของตัวเอง ก้มหน้าเดินงุด ๆ อย่างรวดเร็ว..พอกะระยะได้ที่..ก็เหลือบตาขึ้นมอง โหย..มืดขนาดนี้..ผมชักไม่เชื่อว่ามินจะกล้ามาคนเดียวซะแล้ว.. ดีที่สถูปของน้องแมนอยู่ไม่ลึกนัก..ผ่านสถูปและเจดีย์เก่า ๆ สองสามอันก็ถึงแล้ว.. สภาพสถูปยังคงเดิม..จากแสงมัว ๆ ของพระจันทร์ ผมเห็นรูปเล็ก ๆ ของแมนซึ่งติดอยู่ ตรงแผ่นหินอ่อนนั้นกำลังยิ้มให้ผม ผมฝืนยิ้มให้เขา..คิดถึงม้าส่งข่าวคนนี้ขึ้นมาจับใจ แล้วกวาดมองไปทั่ว ไม่มีวี่แววของมิน..เธอไม่ได้มาที่นี่ หรือเธอมา..แล้วเธอก็กลับไปแล้ว..ผมไม่เจอเธอ "น้องแมน..พี่มินมาที่นี่หรือเปล่า?" ผมเผลอถามออกไปด้วยหัวใจที่กระวนกระวาย โดยลืมไปว่าน้องแมนตอบผมไม่ได้แล้ว ลมพัดวูบมาอย่างไม่ตั้งตัว..เหมือนจะเป็นคำตอบให้กับผม เป็นลมที่เย็นแปลก ๆ หนาวไปถึงหัวใจ ผมมองที่รูปถ่ายของน้องแมนอีกครั้ง..กำลังจะบอกลาเขาเพื่อออกไปตามหามินที่อื่น แต่ แล้วผมก็เห็นอะไรอย่างหนึ่ง.. ตัวหนังสือ..สีดำ..เขียนด้วยลายมือ..ใกล้กับรูปถ่ายรูปนั้น "น้องแมน..รอพี่มินด้วยนะ.." +++++++ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 21:31:53

ความคิดเห็นที่ 12 ประโยคสั้น ๆ ประโยคนั้น..มันหมายความว่าอะไร? ต่อให้คนที่โง่ขนาดไหน..ก็ต้องรู้ มินบอกให้น้องแมนรอ..ก็ย่อมแสดงว่าเธอกำลังจะไปหา ไปหาที่ไหน?..ก็ที่ที่น้องแมนอยู่ เมืองผี!! ++++ ผมไม่รู้ว่ามินมาที่นี่นานแล้วแค่ไหน สังเกตจากลายมือที่เขียนนั้น..ก็รู้ได้แค่เพียงว่า เธอเอาก้านธูปเก่าที่จุดแล้ว..เขียนมันขึ้น มา.. ไม่มีร่องรอยอะไรมากกว่านั้น +++ ผมพยายามใช้สมองอย่างเต็มที่.. มินโทรฯ หาผม..จากไหน? เธอไม่มีโทรศัพท์มือถือ..คุณพ่อของเธอห้ามขาด..เธอคงต้องใช้โทรศัพท์สาธารณะ เธอโทรฯ หาผมไม่เกินสี่สิบห้านาทีนับจากนี้..ตอนนั้นเธออยู่ที่ไหน? สี่สิบห้านาที..ผมคิด ตั้งสี่สิบห้านาที..เกิดอะไรขึ้นได้มากมาย ใครจะรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน? ผมยกมือกุมขมับ..ให้ตาย..ทำไมเรื่องอย่างนี้ถึงต้องมาเกิดกับผมด้วย หันไปทางสถูปน้องแมน..คิดในใจ.. "ขอลมอีกสักวูบเถอะ..เพื่อพี่จะได้ร่องรอยอะไรของมินพี่สาวเธอเพิ่มขึ้น.." สิ้นคำ..เหมือนโกหก.. หรือไม่น้องแมนก็ช่วยผมจริง ๆ ลมพัดมาวูบหนึ่ง..นำอะไรบางอย่างมาด้วย เสียง..เป็นเสียงเครื่องยนต์ กลิ่น..เป็นกลิ่นที่ใครได้กลิ่นก็ต้องรู้ว่าอะไร กลิ่นของน้ำ..แม่น้ำ..หรือไม่ก็ลำคลอง แสดงว่าท้ายวัดแห่งนี้..มีแม่น้ำหรือคลองไหลผ่าน..และเสียงเครื่องยนต์ที่ได้ยิน ก็ต้อง เป็นเครื่องยนต์จากเรือ.. สังหรณ์วูบขึ้นจนสะท้านไปทั้งตัว.. หรือมินจะเลือกน้ำเป็นที่จบสิ้นชีวิต?? ผมวิ่งตื๋อไปทันที +++++ หลังวัดแห่งนั้น..มีต้นไม้ต้นไร่ขึ้นจนรก มีสะพานไม้กระดานกว้างไม่กี่ฟุตเดินสวนกันแทบไม่พอทอดให้เห็นฝ่าไปในความมืด มันคงเป็นสะพานเดินไปท่าน้ำ สภาพผุพังของมันทำให้ผมเชื่อว่าใครก็ไม่กล้าวิ่ง แต่ผมวิ่ง..ไม่สนใจว่าจะตกลงไปขาแข้งจะหักหัวหูจะแตกหรือเปล่า ผมเชื่อลางสังหรณ์ของผมเสมอ..อย่างที่ผมเคยสังหรณ์มาแล้วในเรื่องของน้องแมน ผมสังหรณ์ว่าน้องแมนกับผมจะได้เจอกันเป็นครั้งสุดท้าย แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ สะพานยวบยาบ..มีบ้างที่ผมสะดุดหัวแทบขมำ..แต่ไม่มีอะไรมาห้ามผมไว้ได้ ไม่กี่นาทีจากนั้น..ลำคลองก็ปรากฎตรงหน้า.. ริมคลองที่ก่อคอนกรีตเอาไว้สำหรับกั้นไม่ให้คลื่นกัดเซาะริมฝั่ง มีใครคนหนึ่งยืนอยู่ ผมแค่เห็นเป็นเงาตะคุ่ม..ดูไม่ออกว่าเป็นมินหรือเปล่า? แต่จะมีใคร?..มายืนชมคลองตอนสี่ทุ่มอย่างนี้? "มิน.." ผมตะโกนเข้าไปทันที ร่างนั้นหันขวับมา..จังหวะเดียวกับที่ผมวิ่งไปถึง.. เป็นมินจริง ๆ +++ "รัน.." "เราเอง.." "มาทำไม?.." "มาดูคนโดดน้ำเล่น" "รู้ได้ไงว่ามินอยู่นี่?" "รู้ดิ..ใครบ้างจะไม่รู้ว่าหัวใจของตัวเองอยู่ที่ไหน" มินเงียบ..สะอื้นจนไหล่ไหว "ทำไมมินทำอะไรโง่ ๆ อย่างนี้" ผมไม่รีรอที่จะต่อว่าเธอ เธอส่ายหน้า..แล้วก็ใช้สองมือปิดหน้า..ทรุดตัวลง.. คุกเข่าร้องไห้อย่างน่าเวทนา ผมหอบตัวโยน.. "มินเห็นแล้วใช่ไหม..ตอนที่น้องแมนจากไป เราเสียใจขนาดไหน?" เธอไม่ตอบ "แล้วนี่มินจะจากเราไปอีกคนหนึ่งเหรอ..อยากให้เราร้องไห้อีกใช่ไหม? ทำไมเธอ สองพี่น้องถึงได้ใจร้ายนัก.." ผมถามเสียงเครือ "ทำไม??" ++++++++ มินยังคงร้องไห้.. ผมเองที่กำมือนิ่งอยู่..ก็เพื่อเก็บความรู้สึกตัวเองเต็มที่ มินเจ็บช้ำพอแล้ว..ผมไม่ควรไปซ้ำเติมเธออีก ผมเดินไปทรุดลงตรงข้ามเธอ แตะที่ไหลซึ่งสะท้านสะอื้นอยู่นั้น "เรากลับบ้านกันเถอะ.." "ไม่..มินไม่กลับ.." "กลับบ้านของเราไงล่ะ..แม่เราก็เป็นห่วงมินนะ.." เธอเงยหน้าที่แปดเปื้อนน้ำตามองผม "มินจำฟ้าได้ไหม..ฟ้าน้องสาวของเรา...มินไปนอนกับฟ้าก็ได้..ส่วนเรื่องอื่นเอาไว้ว่ากัน ทีหลัง.." ผมลุกขึ้น ยื่นมือให้เธอ "ลุกขึ้น..เข้มแข็งไว้สิ..อย่างน้อยมินก็มีเราอยู่นี่คนหนึ่ง..เราจะช่วยกันแก้ปัญหา..ดี ไหม?" มินลังเล..แต่แล้วก็ยื่นมือให้ผมจับ เป็นมือที่เย็นชืด..หากนุ่มนิ่มและเต็มไปด้วยความรู้สึก รู้สึกว่า ณ บัดนั้น..มินได้มอบชีวิตของเธอให้อยู่ในมือของผมแล้ว.. ผมฉุดเธอขึ้นมายืน..ลูบผมที่ปรกหน้าของเธอ "ไว้ใจเรานะ.." มินพยักหน้า.. เราสองคนจูงมือกันออกจากที่นั่น.. +++++ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 21:37:16

ความคิดเห็นที่ 13 กว่าจะถึงบ้านของผมก็เกือบจะเที่ยงคืน คุณแม่รออยู่แล้ว..ท่านยิ้มรับเราทั้งสอง เข้าไปลูบหน้าลูบหลังมินอย่างห่วงใยอาทร ยัยฟ้าก็นั่งหน้าเป๋อเหรอรออยู่ด้วย เคี้ยวขนมตุ้ย ๆ ทั้งสองไม่ได้ถามอะไร..ทั้งที่ผมรู้ว่าทั้งคู่มีคำถามมากมายที่อยากจะรู้คำตอบ อาจจะเป็นเพราะสภาพของมิน..ตาแดงก่ำ น้ำตาอาบหน้า ผมเผ้าไม่เป็นรูปทรง จึงทำให้ ใครก็ถามไม่ออก กระเป๋าเสื้อผ้าก็ไม่มีติดตัว แม่บอกฟ้าให้พามินไปอาบน้ำ ส่วนท่านเองก็ตรงเข้าครัวเพื่อทำอาหารให้มิน ท่านคงรู้ว่ามินยังไม่ได้กินอะไรมาตลอด เย็นที่ผ่านมา ส่วนผม..ทรุดนั่งลงบนโซฟาด้วยความเหนื่อยอ่อน และนึกขอบคุณแม่และน้องสาวในใจ..ที่ไม่ถามไถ่อะไรในเวลานี้ ++++ มินอาบน้ำเสร็จ เดินตามฟ้ามาที่โต๊ะอาหาร เธออยู่ในชุดนอนของฟ้า รูปร่างของเธอทั้งสองใกล้เคียงกันมากแม้จะมีอายุต่างกันถึง สามสี่ปี ข้าวต้มหอมกรุ่นรอมินอยู่แล้ว..เธอมองหน้าทุกคนด้วยสายตาที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ฃเป็นสายตาแห่งความตื้นตัน แล้วน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาอีกครั้ง.. "อย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลยลูก..ทานข้าวรองท้องซะก่อน จากนั้นก็ขึ้นไปนอนพักผ่อนกับ ฟ้า ส่วนปัญหาทางบ้านพรุ่งนี้เราค่อยขบคิดกันว่าจะเอาอย่างไร.." คุณแม่ของผมพูด เสียงปลอบโยน แต่ยิ่งทำให้มินน้ำตาไหลมากยิ่งขึ้น "อบอุ่นเหลือเกิน..ครอบครัวของรันช่างดีเหลือเกิน.." มินพึมพำออกมา พนมมือไว้แม่ของผม "มินกราบขอบพระคุณคุณป้ามากค่ะ..ที่ไม่รังเกียจเด็กบ้านแตกอย่างมิน..ขอบใจ ฟ้า..ขอบใจรัน..มินไม่รู้จะตอบแทนอย่างไร.." เราทั้งสามถึงกับนิ่งอึ้งกับอาการนั้น..แม่ของผมตั้งตัวได้ก่อน "ช่างเถอะลูก..จะมัวมาขอบอกขอบใจอะไร..ตอนนี้ต้องทานข้าวก่อน.." แล้วหันมาทาง ผม "รัน..แกเองก็ควรจะไปอาบน้ำอีกครั้ง หน้ามันแพล่บเชียว..ปล่อยมินอยู่กับแม่นี่ แหละ..ไป๊.." "ก็ดีเหมือนกันครับ.." ผมลุกขึ้น หันมายิ้มให้มินอีกครั้ง "บ้านนี้ยินดีต้อนรับทุกคนเสมอ..อย่าคิดมากไปเลย.." มินยิ้มรับทั้งน้ำตา +++++ มินเข้านอนกับฟ้าไปแล้ว..แม่กับผมยังนั่งกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น.. ผมเล่าเหตุการณ์ให้ท่านฟังอย่างละเอียด ว่าผมไปพบมินที่ไหนและอย่างไร ท่านบอกว่าดีเหลือเกินแล้ว..ที่ผมรีบออกไปตามหา และโชคดีอย่างเหลือเชื่อที่ผมหามิน ได้เจออย่างรวดเร็ว "ถ้าไม่เจอ..หรือแกไม่เฉลียวคิด..ป่านนี้มินคงโดดน้ำไปแล้ว.." ผมอยากจะบอกแม่ว่าเพราะน้องแมนช่วยผมต่างหาก แต่มันก็เหลือเชื่อจนเกินไป "แล้วนี่จะเอาอย่างไร..ลูกเต้าเขามาอยู่กับเราอย่างนี้..ไอ้เราก็ผู้ชาย..เขาจะไม่คิดมากไป เหรอ.." แม่บ่นออกมา..ถึงเวลาแล้วที่ผมกับแม่จะต้องขบคิดเรื่องนี้ "ป่านนี้พ่อของมินก็คงรู้แล้วว่ามินหายไป..แกจะไม่โทรฯ ไปบอกเค้าหน่อยเหรอ..หัวอก เขาหัวอกเรานะลูก..มิกลุ้มใจแย่ไปแล้วเหรอนั่น.." ผมเห็นด้วยกับแม่..แต่ผมไม่แน่ใจว่ามินจะต้องการอย่างนั้นหรือเปล่า "ถ้าเราโทรฯ บอกเขาตอนนี้..ผมว่าเขาจะต้องมาหามินที่นี่แน่ ๆ และถ้าเป็นอย่างนั้น จริง..มินจะยอมกลับไปกับพ่อของเธอหรือเปล่าก็ไม่รู้..และไม่รู้ว่าเขาจะคิดอย่างไร จะ หาว่ามินหนีตามผู้ชายมามิหนักไปอีกหรือ..ผมว่าให้ผ่านคืนนี้ไปก่อนดีกว่าครับ..แล้วลอง คุยกับมินดูอีกที และอีกอย่าง ปู่กับย่าของเธอก็อยู่ข้างบ้านเรานี่เอง..ผมเชื่อว่าพวกเขา คงยังไม่รู้ว่ามินหนีออกจากบ้าน..พรุ่งนี้มินอาจจะไปหาท่านก็ได้.." "แกรู้ได้ไงว่าปู่กับย่าของมินยังไม่รู้.." "โธ่แม่ครับ..ถ้ารู้ป่านนี้ทั้งบ้านก็คงเปิดไฟสว่างจ้าแล้ว..ไม่ออกตามหาก็คงไม่ยอมหลับ ยอมนอนกันหรอก เมื่อกี้ผมกับมินนั่งแท๊กซี่ผ่านมายังเห็นปิดไฟเงียบกริบ ผมถามมิน แล้วว่าจะนอนที่บ้านนั้นไหมมินบอกไม่..มินกลัวพ่อของเธอจะมาตามแล้วทำร้ายเธอ อีก.." แม่ได้ยินดังนั้นก็ถอนใจ "เฮ้อ..ชั้นคงต้องถูกถอนหงอกแน่ ๆ เลย..เรื่องของเด็กสมัยนี้ทำไมมันถึงวุ่นวายขนาดนี้ น้อ.." ผมหัวเราะเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ เข้าไปโอบหัวไหล่ของท่าน "ผมเสียใจครับที่ทำให้แม่ต้องเดือดร้อน..แต่เชื่อเถอะครับทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง แม่ทำดี ที่สุดแล้ว..และแม่รู้ไหม?" "รู้อะไร?" "ผมภูมิใจที่มีแม่เป็นแม่ของผม..ผมรักแม่ครับ.." พูดจบผมก็หอมแก้มแม่ฟอดหนึ่ง "ปากหวานจริงนะเรา..มิน่า..สาว ๆ ถึงได้หนีออกจากบ้านมาอยู่ด้วยอย่างนี้.." ผมตาโต.. "เรื่องนี้ผมไม่เกี่ยวนะแม่..มินเขามีปัญหาเองต่างหาก" แกทำสายตาเหมือนการ์ฟิลด์ คือเปิดเปลือกตาเพียงครึ่ง.. "ให้มันจริงเฮอะ..แล้วบอกไว้อย่างนะ..ห้ามไม่ให้มีเรื่องเสียหายในบ้านนี้เด็ดขาด..เข้าใจ ไหม?" "เรื่องอะไรเสียหายครับ?" ตอนนั้นผมไม่เข้าใจจริง ๆ แต่เมื่อมองสายตาแม่อีกครั้ง ผมก็แทบจะแหกปากหัวเราะ ดีที่ยังกลั้นไว้ได้ทัน "แม่ครับ..แม่ก็อยู่ทั้งคน ยัยฟ้าก็ยังอยู่..จะให้ผมไปทำอะไรกับมินได้ล่ะคับ.." "นี่แสดงว่าถ้าแม่กับฟ้าไม่อยู่แกก็จะทำใช่ไหมล่ะ.." ผมโบกมือ..อะไรไม่รู้ทำให้ผมหน้าแดง "รับรองครับแม่..ผมจะไม่ให้เกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้นแน่..ผมจะไม่ยอมให้แม่เสียผู้ใหญ่หรอกครับ.." ++++++ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 21:42:05

ความคิดเห็นที่ 14 กว่าผมจะเอนกายลงนอนบนที่นอนของตัวเองได้ ก็เกือบจะตีสองเข้าไปแล้ว แต่ตาของผมยังค้างแข็ง..ไม่มีวี่แววว่าจะง่วงสักนิด..คงเป็นเพราะความตื่นเต้นใน เหตุการณ์ก็เป็นได้ จริงอย่างแม่ว่า..ถ้าผมตัดสินใจไปที่อื่น..แทนที่จะไปที่วัดแห่งนั้น..ป่านนี้ผมคงเสียมินไป แล้ว อย่าคิดว่าผมเก่งกาจหรือฉลาดล้ำเลิศอะไรเลยครับ มันเป็นเรื่องของความบังเอิญ เรียก ว่าฟลุ๊ควินาศสันตะโรมากกว่า หรือไม่ก็เป็นเรื่องของเวรกรรม ที่ผมและมินได้ถูกกำหนด ไว้แล้ว ว่าจะต้องมาพัวพันกันจนยุ่งเหยิงอย่างเวลานี้ ไม่น่าเชื่อว่าจากสาวข้างบ้านที่ผมแอบชอบคนนั้น เวลาผ่านมาไม่เท่าไร เธอกลับมานอน อยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับผมแล้ว เนี่ย..นอนอยู่ข้าง ๆ ห้องเนี่ย.. คิดแล้วหัวใจก็เต้นตุ๋ม ๆ ต่อม ๆ ..ป่านนี้เธอคงนอนคุยกับฟ้าน้องสาวของผมอยู่ หรือไม่ก็ หลับไปแล้วด้วยความอ่อนเพลีย เพื่อน ๆ ที่เป็นผู้ชายคงรู้สึกเหมือนผมนะครับ ที่เวลาเราเห็นคนที่เรารักร้องไห้..หัวใจของ เราราวกับเหล็กกล้าที่ถูกน้ำกรดกันกิน อ่อนยุ่ยย้วยยะยาบ แทบแตกสลายกลายเป็นธุลีไปได้เลย ผมว่าตอนธรรมดามินเป็นคนน่ารักอยู่แล้ว..แต่พอได้เห็นเธอร้องไห้ เธอกลับน่ารักเป็น ทวีคูณ ความรักที่ผมมีต่อเธอ..จึงถูกเพิ่มเป็นทวีคูณขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ผมรู้ว่าผมรักเธอ..และรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเอง..ที่สามารถปกป้องเธอไว้ได้ และให้ความ อบอุ่นกับเธอในเวลาที่เธอต้องการได้ ความคิดนั้นทำให้ผมนอนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว ส่วนเรื่องจะเกิดอะไรขึ้นในวันพรุ่งนี้..ผมหลีกเลี่ยงไม่ยอมคิดถึงมัน บางที..การไม่คิดอะไรในสิ่งที่เราไม่รู้และกำหนดไม่ได้ ก็เป็นวิธีการหนึ่งที่จะทำให้เราไม่ กลุ้มใจมากจนเกินไปได้ เวลานี้..ผมคิดแต่เรื่องที่ชวนให้สบายใจมากกว่า มินนอนอยู่ห้องข้าง ๆ นี้เอง.. อิอิ.. +++++ เช้าขึ้นมา..ผมถูกปลุกด้วยเสียงโวยวายจากข้างบ้าน อย่างที่ผมเล่าไว้ตั้งแต่ตอนที่แล้ว..ห้องของผมอยู่ติดกับบ้านปู่ย่าของมิน..มีเพียงรั้วกั้น เท่านั้น เสียงที่ดังนั้นเป็นการต่อว่าต่อขานกันและกัน..และตามด้วยเสียงร้องไห้ของหญิงสูงอายุ "แกต้องไปตามหลานของฉันกลับมาให้ได้..ฉันเสียหลานคนเล็กไปแล้ว แกยังจะให้ฉัน เสียหลานคนโตไปอีกหรอ.." "ผมไม่รู้จะตามไปที่ไหนแล้ว..เมื่อคืนผมก็ตระเวณไปทั่ว..เพื่อนทุกคนไม่มีใครรู้ว่ามินไป ไหน?" เสียงนี้น่าจะเป็นคุณพ่อของมิน "งั้นก็ไปแจ้งตำรวจ ให้เขาช่วยออกตามหา" "เมื่อคืนผมไปแจ้งแล้วครับ.." "แล้วนี่จะทำยังไงกัน..แกนะแก..ทำไมถึงเป็นคนอย่างนี้ไปได้..เห็นแก่ความสุขของตัว เองจนกระทั่งลืมลูกลืมเต้า..ยัยผู้หญิงคนนั้นมันดียังไง แกถึงหลงมันตามืดตามัวขนาด นี้..ฉันอยากรู้นัก..หัวใจแกทำด้วยอะไร..มินสอบไม่ได้ก็เพราะพอดีเกิดเรื่องของน้อง แมน แกเองไม่ใช่หรือที่บอกจะส่งเธอไปเรียนต่อเมืองนอก..แล้วนี่ยังไง..แกถึงกับตบ หน้าลูกสาวของแกได้ลงคอ.." ยังมีคำแก้ตัวและคำต่อว่าตามออกมาอีกเป็นชุด ขณะที่มีเสียงเคาะประตูห้องของผมดัง ขึ้น เป็นน้องฟ้า...เธอพามินมาที่ห้องของผม "พี่มินอยากรู้ว่าคุณพ่อของพี่เค้าว่ายังไงมั่ง..ห้องพี่รันได้ยินชัดเจนไม่ใช่เหรอ.." ผมพยักหน้า..มองหน้ามินด้วยความสงสาร เธอคงไม่ได้นอนทั้งคืน..ตาบวมคล้ำ..ริมฝีปากซีดและแห้ง ทั้งสองเดินมานอนบนที่นอนของผม..เงี่ยหูฟังข้างบ้านต่อไป "แกแน่ใจแล้วเหรอว่าแกตามหาทั่วแล้ว..มินกลับไปหาแม่ของเธอหรือเปล่า?" เสียงของ คุณย่าของมินดังขึ้นอีก "แม่ของมินไปอเมริกา..ตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้วครับ.." "เออหนอ..ดูสิ..ทิ้งลูกกันได้ลงคอ..แล้วตายายของมินล่ะ..มินอาจจะไปหาก็ได้.." "มินไม่รู้จักหรอกครับ แม้แต่ผมเองก็ยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน?" "แล้วนี่จะทำยังกันต่อ?" "ก็คงต้องรอ..รอให้มินกลับมา..ตำรวจเขากำลังออกตามหาตัวให้อยู่้เหมือนกันครับ.." แล้วก็มีเสียงร้องไห้ "โถ่..มินหลานย่า..ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้.." ผมและฟ้ามองไปที่มินพร้อมกันโดยไม่นัดหมาย..เธอกำลังน้ำตาไหล.. ฟ้าเข้าไปจับมือเธอ..ลูบเบา ๆ เพื่อให้กำลังใจ ผมเองก็ยังพูดอะไรไม่ออก.. ในที่สุดฟ้าก็พูดขึ้น "พี่มินคะ..ฟ้าว่า.." ยังไม่ทันจบประโยค..มินก็ขัดขึ้น "พี่รู้จักบ้านยาย..พี่จะไปอยู่กับยาย.." แล้วเธอก็หันมาทางผม.. "มินจะไม่ยอมกลับไปอยู่กับพ่อ..ไม่อยากจะไปขัดขวางความสุขของเขา...." "พี่ก็ยังอยู่กับปู่กับย่าได้.." ฟ้าขัดขึ้น มินส่ายหน้า.. "ไม่ใช่ตอนนี้..พี่ไม่อยากจะเห็นหน้าพ่ออีกแล้ว.." มินเริ่มร้องไห้อีกครั้ง..เราสองคนพี่น้องมาหน้ากัน ผมถามขึ้นบ้าง "บ้านยายของมินอยู่ที่ไหน?" "เมืองกาญจน์.." "แล้วมินจะไปยังไง?" "มินไปถูก..มินไปคนเดียวได้.." ผมตัดสินใจในวินาทีนั้น โดยถือคติว่าน้ำเชี่ยวอย่าเอาเรือไปขวาง อารมณ์ของมินตอนนี้..คือเสียใจและน้อยใจ..อยากจะหนีไปให้ไกลจากคุณพ่อของเธอ เพียงอย่างเดียว "งั้นเราไปส่ง.." ผมบอกเธอ มินส่ายหน้า "เธอต้องเรียน.." "เมืองกาญจน์แค่นี้เอง เช้าไปเย็นกลับเสียเวลาแค่วันเดียว.." ดูเหมือนมินจะไม่ยอมให้ผมไปส่งเธอง่าย ๆ "ไม่เป็นไร..ปล่อยมินไปคนเดียวเถอะ..แค่นี้ก็เธอก็เหนื่อยกับเรามากพอแล้ว.." "มินจะเดินทางเมื่อไร?" "วันนี้เลย.." "ดี..งั้นเราอาบน้ำแต่งตัวกันเถอะ..สักพักคุณพ่อของมินก็คงกลับ..เราค่อยออกไปกัน ตอนนั้น.." "แต่.." "ถ้ามินไม่ให้เราไปด้วย..มินก็ไม่ต้องไปไหน..ถ้าไม่ไปอยู่กับปู่กับย่า..ก็อยู่มันเสียที่นี่ เลย..โอเค๊?" ผมจำเป็นต้องเล่นบทดุ ถ้าไม่เล่นบทนี้มินคงไม่ยอมแน่ ๆ "หรือจะให้เราไปบอกกับย่าของมินว่ามินอยู่ที่นี่?" จนต้องขู่ด้วยวิธีนี้ มินถึงยอม โดยที่ผมหารู้ไม่ว่า..การเดินทางไปส่งมินในครั้งนี้..มันไม่ใช่เป็นการเดินทางเช้าไปเย็นกลับซะแล้ว.. มิอะไรเกิดขึ้น..แล้วผมจะเล่าให้ฟังนะครับ ++++++++ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 21:49:57

ความคิดเห็นที่ 15 ผิดคาด..กว่าคุณพ่อของมินจะกลับไปก็เลยบ่ายโมงไปตั้งนาน ผมและมินแต่แอบดูอยู่ที่ห้อง..โดยมียัยฟ้าซึ่งถือโอกาสโดดเรียนนั่งลุ้นอยู่ด้วย กระทั่งคุณพ่อของมินขับรถกลับออกไป..เราสองคนที่เตรียมตัวเสร็จตั้งนานแล้ว ก็ได้ โอกาสออกจากบ้าน แม่เรียกไว้..มองหน้ามินด้วยสายตาที่จริงจัง "จริง ๆ แล้วป้าไม่สนับสนุนการหนีออกจากบ้านของมินเลย..แต่ที่ป้าทำเหมือนสนับสนุน นี้ก็เป็นเพราะป้าเข้าใจถึงความรู้สึกของมินดี แต่ก็ไม่ใช่หมายความว่าป้ารู้เห็นเป็นใจหรือ ส่งเสริมอะไร ป้าก็เลยอยากให้หนูคิดดูอีกสักครั้ง..ที่พ่อเขาลงไม้ลงมือกับหนูเขาก็คงทำ ไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบ..อย่างไรป้าก็เชื่อว่าพ่อทุกคนต้องรักลูกของตัวเองมากกว่าคนอื่น อยู่แล้ว..และอีกอย่าง ปู่กับย่าของมินป้าก็รู้จักพูดคุยด้วยบ่อย ๆ ป้าก็เชื่อว่าท่านทั้งสองก็ รักมินมากเหมือนกัน หนูไม่ควรทำให้คนที่รักหนูต้องเป็นห่วง..อย่ากระเจิดกระเจิงต่อไป อีกเลย.." มินได้ยินดังนั้นก็ตรงเข้าไปกราบตรงหน้าอกของท่าน "หนูเข้าใจดีค่ะ..แต่คุณป้าคะ..ขอให้หนูได้พยายามแก้ไขปัญหานี้ด้วยตัวเองเถิดค่ะ..เมื่อ หนูไปถึงบ้านตาบ้านยายแล้ว หนูจะรีบติดต่อกลับมาหาปู่กับย่าให้เร็วที่สุด.." แม่ใช้อุ้งมือของท่านประคองสองมือของมินเอาไว้..พร้อมกับถอนหายใจอย่างแรง "งั้นก็ตามใจเถอะ..ป้าก็เชื่อว่าหนูก็โตพอที่จะรู้อะไรถูกอะไรผิดแล้ว..นี่ถ้าหนูไม่ให้นาย รันเขาไปส่งด้วยล่ะก็ ป้าไม่ให้ไปไหนเด็ดขาด..ถ้าไม่กลับบ้านก็อยู่มันเสียที่นี่.." ท่าทางแม่จะพูดบ่นต่ออีกยาว ผมจึงต้องรีบตัดบท "แม่ครับ..บ่ายมากแล้ว..เดี๋ยวไปถึงดึกดื่นมืดค่ำจะลำบาก..ผมไปนะครับ" มินพนมมือไหว้ขอบคุณมารดาของผมอีกครั้ง "มินกราบขอบพระคุณในความเมตตาของคุณป้านะคะ.." "ไม่เป็นไรหรอกจ้า..ไปดีเถอะ..นี่นายรัน..แกต้องไปส่งมินเขาให้ถึงมือตากับยายเขา เชียวนะ..แล้วจำไว้..อย่าทำให้แม่เสียชื่อเป็นอันขาด แม่ไว้ใจแกนะ.." ผมหน้าแดงอีกแล้ว เพราะรู้ว่าแม่หมายถึงอะไร แม่กระซิบบอกผมเมื่อได้โอกาสอยู่กันสองต่อสองกับท่านเมื่อเช้านี้ "รัน..ลูกเขามีพ่อมีแม่..เขาหนีร้อนมาพึ่งเย็น..แกอย่าทำทะลึ่งไปนะ.." "โถ่..แม่ครับ" "แม่ไม่รู้ว่าเด็กสมัยนี้เขาเป็นอย่างไร..แต่แกต้องเห็นแก่หน้าแม่..อย่าทำให้แม่เสียผู้ใหญ่ เด็ดขาด..เข้าใจไหม?" "เข้าใจครับ.." "ไม่ใช่เข้าใจอย่างเดียว ต้องรับปากแม่ด้วย.." ผมยกนิ้วขึ้นสามนิ้ว "สัญญาด้วยเกียรติของลูกเสือครับ" เมื่อแม่ย้ำเรื่องนี้มาอีกครั้ง..ผมก็ต้องย้ำคำสัญญากับท่านอีกที "แม่วางใจเถิดครับ.." ส่วนในใจนั้นเสียดายนิด ๆ แฮ่... ++++ ยัยฟ้าเป็นคนออกไปเรียกแท๊กซี่ให้กับเรา ประโยชน์ของการโดดเรียนของเธอมีอยู่แค่นี้เอง มินขอบอกขอบใจฟ้าอยู่นาน จนผมต้องเร่งให้เธอขึ้นรถ และบอกให้ฟุบตัวเอาไว้เมื่อผ่าน หน้าบ้านของปู่กับย่าของเธอ รถแท๊กซี่คันนั้นพาเราไปส่งที่สถานีรถบขส. ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านของผมนัก ตีตั๋วเสร็จเรียบร้อย เราสองคนก็ขึ้นไปนั่งบนรถปรับอากาศ รอเวลาที่รถจะออก.. ตลอดทางมินเงียบซึม ถามคำตอบคำ ดวงตายังมีแววช้ำ ผมไม่รู้จะปลอบใจเธออย่างไร..นอกจากเงียบตามไปด้วย เธออาจจะกำลังคิดอะไรอยู่..ผมควรปล่อยให้เธออยู่กับตัวเองบ้าง จริง ๆ แล้วผมอยากให้เธอกลับใจ..การหนีออกจากบ้านไม่ใช่วิธีที่ถุกต้องนักหรอก..ผมรู้ดี แต่ผมไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรถึงจะดีกว่านี้ ถ้าเป็นผม..แหะ..จะเป็นไรไหมถ้าผมจะบอกว่า..ผมก็คงหนีเหมือนกัน คิดดู..เพิ่งจะผ่านการสูญเสียน้องชายมาหยก ๆ แล้วพ่อแม่ก็แยกทางกัน พ่อเอาแม่ใหม่เข้ามาในบ้าน..ให้ความรักมากกว่าลูกของตัวเอง ยังไม่พอ..ยังไม่ยอมให้ไปเรียนต่อ ด้วยเหตุผลที่ว่าแม่ใหม่เสียดายเงิน.. โหย..เป็นใคร ๆ จะทนไหว พอมีปากมีเสียงกันพ่อที่ไม่เคยตีลูกเลยสักแปะ..กลับตบหน้า เราซะยังงั้น อย่างนี้ต้องหนีลูกเดียว.. ที่พูดอย่างนี้ไม่ได้สนับสนุนให้ใครเลือกทางนี้.. มันยังมีทางออกอื่นอยู่..แม้ว่าตอนนี้จะยังมองไม่เห็น แต่ผมก็เชื่อว่าหากปล่อยเวลาไป สักพักด้วยความอดทน ทางออกนั้นก็ย่อมจะมาเอง การประชดผู้ใหญ่ด้วยการหนีออกจากบ้าน..มันน่าจะเป็นวิธีสุดท้าย..สำหรับคนที่ไม่มีทาง เลือกจริง ๆ และการหนีออกจากบ้านก็ึควรจะมีจุดมุ่งหมาย อย่างมิน เธอยังมีเป้าหมายเป็นบ้านคุณ ยาย ซึ่งก็คือญาติของเธอ ผมเหลือบมองไปทางมิน..เธอนั่งกอดอก..หันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างรถ.. ผมเห็นน้ำตาของเธอปริ่มอยู่ตรงขอบตา "มินครับ.." เธอหันมา..ยกมือขึ้นปาดน้ำตา "คะ.." "อย่าคิดมากเลยดีไหม?..เชื่อเราเถอะ..ทุกอย่างย่อมจะผ่านเราไป..ไม่ว่าสิ่งดีหรือไม่ดี ในชีวิตของเรา.." เธอยิ้ม..น้ำตารื้นขึ้นมาอีก "ขอบใจรันนะ..รันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของมิน.." "อย่าเพิ่งเลย..เอาไว้ไปขอบใจเมื่อถึงบ้านยายของมินดีกว่า..ว่าแต่ว่าจากตัวเมืองกาญจน์ แล้วมินไปถูกแน่นะ.." ผมถามเพื่อความมั่นใจ คำพูดของคุณพ่อของมินที่ว่ามินไม่รู้จักบ้านยายยังดังก้องอยู่ที่หู มินอึกอัก..แล้วก็บอกว่า "รันส่งมินแค่นั้นก็ได้..จากนั้นมินค่อยไปเอง..มันไม่ไกลจากบ้านยายนักหรอก.." ผมขมวดคิ้ว..ชักยั๊วะนิด ๆ "เมื่อไรจะเลิกพูดเรื่องนี้สักที..ถึงอย่างไรเราก็จะต้องไปส่งมินจนถึงที่จนได้.." มินหน้าเสีย "รันอย่าโกรธมินนะ..ก็มินเกรงใจ.." "คำนี้ไม่ควรจะมีระหว่างเรา.." ผมพูดห้วน ๆ พยายามเก็บอารมณ์หงุดหงิดของตัวเอง มินเงียบเสียงไป..จนผมนึกสงสาร ต้องพูดเสียงอ่อนลง "เราว่ามินงีบพักผ่อนสักหน่อยดีกว่า..ถึงตัวเมืองกาญจน์แล้วเราจะปลุกเอง..เห็นฟ้าบอก ว่ามินไม่ได้นอนทั้งคืน.." มินยิ้มรับอีกครั้ง..มองผมด้วยสายตาที่ทำให้ผมหายหงุดหงิดเป็นปลิดทิ้ง ทั้งสวยหวาน..และเต็มไปด้วยความหมายขนาดนั้น ใครที่ยังหงุดหงิดอยู่..หัวใจก็ด้านเกินไปแล้ว.. +++++++ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 22:46:45

ความคิดเห็นที่ 16 รถบัสพาเรามาถึงเมืองกาญจน์ ตอนพลบค่ำของวันนั้น.. สัมภาระของผมมีแค่เป้ใบเดียว ในนั้นมีเสื้อยืดตัวเดียว..จริง ๆ แล้วไม่ได้ตั้งใจเอามา หรอก..แต่มันติดมาเอง ผมทิ้งไว้ในเป้นั้นนานแล้ว กะเอาไว้เปลี่ยนตอนเล่นบอลจนเหงื่อชุ่ม และเป้นั้นที่ผมเอามา..ก็เพราะผมเอาไว้ใส่เครื่องเล่นซีดี ที่ผมมักจะพกติดตัวไปไหนมา ไหนเสมอ สำหรับมิน..เธอมีเสื้อผ้าแค่ชุดเดียว คือชุดที่ใส่อยู่ อีกทั้งยังเป็นเสื้อผ้าของน้องฟ้า..เสื้อ ยืดและกางเกงขาสั้น..เธอไม่ได้เอาอะไรออกจากบ้านมาเลย เธอให้เหตุผลว่า..คนตั้งใจไปโดดน้ำ..จะให้เอาเสื้อผ้าเครื่องสำอางค์ใส่กระเป๋ามาด้วยเหรอ? ผมถามเธอจริง ๆ ว่า เธอตั้งใจจะฆ่าตัวตายจริง ๆ หรือ? เธอบอกว่าถ้าผมมาช้ากว่านั้น..ผมจะไม่ได้เห็นเธออีกแล้ว "ทำไมใจดำอย่างนี้?" ผมถาม "เกี่ยวไรกับใจดำ." "มีแต่คนใจดำเท่านั้น ที่ไม่รักตัวเอง.." "จะรักทำไม?..ตาย ๆ ไปเสียก็หมดเรื่อง..." "ตัวเองยังไม่รัก..และจะไปรักคนอื่นได้อย่างไร?" "ก็ไม่รักไง" "ใจร้าย..คนใจดำด้วยใจร้ายด้วย..ไม่น่าเกิดมาสวยเลย" "ก็ถึงได้อยากตายนี่ไง.." ++++ ตรงที่รถบัสจอด มีตลาดขายอาหารอยู่ด้วย ผุ้คนมากมายสับสน แสงสีส้มของดวงไฟส่องกระจายไปทั่ว อากาศเย็นสบาย..โชยกลิ่นฝนมาด้วย มันคงกำลังตกอยู่ที่อื่น ลมหอบมาหาเรา ผมเงยหน้ามองฟ้า..แสงสว่างจางเกือบหมดขอบฟ้าแล้ว..เมฆดำทมึนอยู่ทิศตรงข้าม "ฝนคงตกแน่..เรารีบหาอะไรกินกันดีกว่า แล้วค่อยเดินทางต่อ" มินพยักหน้า..หลังจากลงจากรถเธอไม่พูดอะไรสักคำ เราเลือกบะหมี่หมูแดงเป็นอาหารเย็น ขณะนั่งรอ ผมถามถึงการเดินทางต่อไป "เราต้องนั่งรถอะไรไปบ้านยายของมิน?" มินไม่ตอบในทันที..มองไปมา..แล้วชี้ไปที่รถสองแถวที่ผ่านมา ผมพยักหน้าเข้าใจ แล้วถามต่อว่า "บ้านยายอยู่อำเภออะไรนะ?" "ทองผาภูมิ.." "ไกลไหม?" "ไม่ไกลหรอก..จริง ๆ แล้วมินไปเองก็ได้..รันไม่ต้อง.." ผมตบโต๊ะ..ไม่ดังนัก..ขู่เธอให้หยุดพูดเรื่องนี้ มินยิ้มแหย..พอดีบะหมี่ถูกเสิร์ฟพร้อมกันสองชาม เราเลยยังไม่พูดเรื่องนี้กันต่อ ขณะทานกันอยู่..มิอะไรบางอย่างสะกิดใจผม มินไม่ค่อยสนใจจะทาน..สีหน้ามีแววครุ่นคิดตลอดเวลา เหงื่อซึมเต็มหน้าผากและโคนคิ้ว..ทั้งที่อากาศไม่ร้อน แต่ผมกลับเก็บความสงสัยนั้นไว้..ไม่ถามเธอออกมา มานั่งคิดตอนนี้..รู้งี้ถามตั้งแต่ตอนนั้นดีกว่า เธออาจจะบอกความจริงออกมาในตอนนั้นก็ได้ ไม่น่าเลย.. ++++ รับประทานอาหารกันเสร็จ เราก็ไปยืนริมถนน หารถสองแถวโดยสารต่อไป ในที่สุดรถสองแถวที่ติดป้าย "ทองผาภูมิ" ก็วิ่งมา ผมรีบยกมือขึ้นโบก รถจอดตรงหน้า..ในรถมีคนนั่งอยู่แล้วสามสี่คน..ผมยื่นหน้าเข้าไปถามคนขับ "ไปอำเภอทองผาภูมิใช่ไหมครับ?" คนขับพยักหน้า..ผมเดินนำมินไปด้านหลังเพื่อขึ้นรถ สีหน้าของมินยังไม่ดีขึ้น..เธอคงกลุ้มใจอะไรบางอย่าง ผมเดาว่าเกี่ยวกับยายของเธอ "ถ้ายายของมินรู้ความจริง..ท่านคงไม่ว่าอะไรหรอกที่มินหนีออกจากบ้าน อย่ากลุ้มใจไป เลย.." ดูเหมือนมินจะไม่ได้ฟังผม "มิน..มินเป็นอะไรหรือเปล่า?" "คะ?" เธอหันมาเหมือนหลุดจากภวังค์ "เราบอกว่าอย่ากลุ้มใจไปเลย..ยายของมินคงไม่ว่าอะไรหรอกถ้าท่านรู้ความจริง.." "ค่ะ.." "มินเป็นอะไรหรือเปล่า?" "เปล่าค่ะ.." "แน่นะ.." มินพยักหน้า.."ค่ะ..มินไม่ได้เป็นอะไร" ++++ กว่าสามชั่วโมง ที่มินใช้บ่าของผมแทนหมอนอันนุ่มนิ่ม ผมนั่งตัวเกร็ง..เกร็งเพราะอะไรก็บอกไม่ค่อยถูก ผมอยากให้เธอนอน..ไม่อยากรบกวนให้เธอตื่นขึ้นมา..เธอคงเหนื่อยเต็มที่กับการเดินทาง ทั้งยังเหนื่อยใจ กับปัญหาของชีวิตที่ถาโถมเข้าหาเธอราวกับมรสุม ไม่รวมกับกลิ่นหอมเย็น ๆ จากปอยผมของเธอ..ที่โชยเข้าจมูกผมเป็นระยะ..น่าเสียดาย ขนาดไหน..ที่ถ้าเธอตื่นแล้วผมจะไม่ได้กลิ่นอีกต่อไป สามชั่วโมงที่ผ่านไปนั้น..สองฟากฝั่งทางที่รถเคลื่อนผ่าน ส่วนใหญ่จะมืดสนิท และเต็ม ไปด้วยต้นไม้ที่ยืนทมึนรออยู่ ฝนตกลงมาเป็นสาย..คนขับจอดรถเพื่อปลดม่านมาบังน้ำฝนไม่ให้สาดเข้ามา..ก่อนจะพา รถวิ่งต่อไป มีการจอดส่งคนเป็นระยะ ๆ กระทั่งเหลือผมกับมินเพียงสองคน ที่นั่งอยู่ในตอนหลังของ รถสองแถวคันนั้น รถทำความเร็วได้ช้า..เพราะต้องขึ้นเขาท่ามกลางฝนที่โปรยปรายจนถนนลื่น ผมนึกเสียวแทนมิน หากเธอมาคนเดียว เธอต้องนั่งอยู่ในรถคนเดียว..กับสภาพอากาศ อย่างนี้ กับสถานการณ์อย่างนี้..เธอจะเป็นอย่างไร.. ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่แสนบอบบางอย่างมิน..จะเอาตัวรอดได้หรือ? คิดแล้วก็ภูมิใจในตัวเองขึ้นมาเล็ก ๆ เกิดมาทั้งที..เพิ่งรู้รสชาติของการทำดีก็วันนี้ นายแน่มาก..นายรัน!! +++++ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 22:50:53

ความคิดเห็นที่ 17 ผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย..และคงหลับ ๆ ตื่น ๆ อยู่บ้างเหมือนกัน มาตื่นตัวเต็มที่ ก็เมื่ออยู่ ๆ รถก็หยุดลงข้างทาง..ทั้งที่ไม่มีคนจะลงหรือคนจะขึ้น มืดสนิท..ฝนยังไม่ขาดเม็ด..เสียงจั๊กจั่นและกบเขียดดังลั่น คนขับเปิดประตูออกมา..เดินไปหน้ารถ เปิดกระโปรงรถขึ้น.. ตายล่ะวา..รถมาเสียตอนนี้ได้ไง.. ผมปลุกให้มินรู้สึกตัว..เธองัวเงียถามว่าถึงแล้วเหรอ ผมบอกยัง..รถเสีย มินทำหน้าตื่น "รถเสียได้ไง..เสียงเครื่องยังดังอยู่นี่คะ" "จริงสิ.." ไม่ทันขาดคำ.. คนขับคนนั้น..ก็เดินมายืนอยู่ที่ท้ายรถ มองหน้ามันได้ไม่ค่อยถนัด เนื่องจากความมืด ได้ยินแต่เสียงและอาการโบกมือเรียก "ลงมา.." "ยังไม่ถึงนี่ครับ" "ไม่ไปต่อแล้ว" "อ้าว..ไมล่ะ?" "ไม่ต้องถามมาก..ส่งกระเป๋ามา..ทรัพย์สินมีอะไรเอามาให้หมด.." "เฮ้ย.." ผมอุทาน..พามินถอยกรูดเข้าไปจนสุดด้านในของรถ "ปล้นกันง่าย ๆ อย่างงี้เลยหรือพี่?" มันไม่ตอบ ขึ้นรถตามมา.. "เอ็งเห็นไหมนี่อะไร?" ผมกลืนน้ำลาย เด็กอนุบาลก็ตอบได้ว่ามันคือปืน "แถวนี้ไม่มีบ้านคน...ต่อให้พวกแกร้องยังไงก็ไม่มีคนมาช่วย..ส่งมาซะดี ๆ" ผมถึงกับพูดไม่ออก มินจับแขนของผมแน่น.. "ทำไมน้าทำอย่างนี้ พวกผมยังเด็กจะมีเงินมีทองอะไรให้น้ามากมายนักเชียว..เอางี้ดี กว่า..ผมให้น้าหมดทั้งตัวเลย..แต่น้าต้องไปส่งผมให้ถึงที่.." ผมทำใจดีสู้เสือ มันหัวเราะ.. "เอ็งก็ไปแจ้งความจับข้าสิวะ" "ผมรับรอง..ผมจะไม่แจ้งความ ผมยอมทุกอย่างแล้ว แต่อย่าทำอะไรเราเลย.." นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ผมพอจะทำได้..อ้อนวอนขอความเห็นใจโจรใจบาปคนนั้น เงินทองไม่เสียดาย ผมกลัวอย่างเดียวว่ามันจะทิ้งเราเอาไว้ ที่ที่ห่างไกลบ้านคน..ที่ที่มองทางไหนก็มีแต่ป่า ที่สำคัญ..ถ้ามันทิ้งเราเอาไว้..มีหรือมันจะไม่ทำร้ายเรา..ไม่ถึงตายก็คงเล่นงานเราจนไม่ สามารถจะขอความช่วยเหลือรถที่ผ่านไปมาได้เร็วนัก มันเอื้อมมาจะดึงเป้ของผม..ผมสบัดหนี มันเอาปืนจ่อหัว "ขัดขืนเหรอ" มินกรีดร้อง..มันหันปืนไปทางเธอ "เงียบ!" มินเงียบกริบ..มันเอื้อมมือมาดึงเป้อีกครั้ง เป็นจังหวะเดียวกับที่ผมตัดสินใจ พอรู้ว่ามันเอาเราแน่..ก็ถึงเวลาที่ต้องเสี่ยง ผมยอมให้มันดึงเป้ไปจากมือ..จังหวะนั้นเท้าของผมถีบโครมไปที่ยอดอกของมัน ด้วยเพราะหลังคารถเตี้ย..มันซึ่งยืนก้มหัวงอตัวอยู่ จึงรับบาทาของผมเข้าไปเต็ม ๆ มันหงายหลัง ผมกระโจนตาม พร้อมกับตะโกนสุดเสียง "มิน..หนี!!" ผมคร่อมมันเอาไว้ได้..ปืนในมือของถูกผมกดเอาไว้กับพื้นรถ มันดิ้นรนเต็มที่ แต่ผมที่ถึงแม้จะยังเป็นวัยรุ่น แต่ก็โตพอที่จะสู้กับมันไหว เพิ่งเห็นผลดีของการชอบเล่นกีฬาก็วันนี้เอง การกอดรัดฟัดเหวี่ยงโครมครามเกิดขึ้นอย่างชุลมุน ผมไม่รู้ว่ามินหนีไปแล้วหรือยัง และ ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรไปบ้าง รู้สึกว่าตัวเองนอนหมอบอยู่บนพื้นถนน..เจ็บไปทั้งตัว..ขณะที่รถสองแถวคันนั้นเร่งเครื่อง ออกไปอย่างรวดเร็ว พยายามยันกายลุกขึ้น..ของเหลวจากปากไหลยืดลงบนพื้น.. ย่อมเป็นเลือดแน่นอน..มันคงชกผมเหมือนที่ผมชกมัน เจ็บปวดรวดร้าว..แต่ความเป็นห่วงมินมีมากกว่า "มิน.." ผมเรียกเธอ แต่ไม่มีวี่แวว "มินนนนน" ผมตะโกนดังขึ้น.. ให้ตาย! มินไปไหน?? ++++++ ผมโผเผลุกขึ้นจากพื้น..ไม่สนใจอาการเจ็บที่ต้นขาและข้อมือ เพราะเป็นห่วงมินมากกว่า ตะโกนเรียกเธออีกครั้ง "มินนนนน" เสียงที่ตอบรับกลับมา มีแต่เสียงฝนพรำและเสียงแมลงที่กรีดร้องระงม ความมืดมิดรอบด้านยิ่งทำให้ผมกลัว ผมจะตามหามินเจอได้อย่างไร เธอคงหนีเตลิดเข้าป่าข้างทางไปแล้วด้วยความตกใจกลัว.. ผมยืนเคว้งกลางถนน หวังให้มีรถผ่านมาสักคัน เพื่อจะได้ขอแสงสว่างและความช่วย เหลือจากเขา แต่ไม่มีเลย.. ให้ตาย..ตั้งแต่เกิดมา ผมไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายอย่างนี้มาก่อนเลย "มิน..ออกมาได้แล้ว..ตอนนี้เราปลอดภัยแล้ว.." ผมตะโกนไปด้วยหาเธอไปด้วย พยายามเดินเลียบริมถนน เพื่อหาร่องรอยของเธอ แล้วผมก็เห็นตรงพุ่มไม้หนึ่ง มีร่องรอยการวิ่งผ่านอย่างเห็นได้ชัด มันถูกเหยียบย่ำจนล้มลงแนบพื้น ยังมีบางกิ่งที่กำลังเงยขึ้น..มินต้องลงไปจากถนนตรงนี้แน่.. สิ่งที่ทำให้ผมมั่นใจ..ก็คือร้องเท้าข้างหนึ่งตกอยู่ตรงนั้น มันเป็นรองเท้าของมิน..ผมแน่ใจ..เมื่อเช้านี้มินจะใส่รองเท้าแตะคู่ที่เธอใส่ออกจากบ้าน ของเธอมา แต่ผมห้ามเธอไว้ เรียกให้ฟ้าน้องสาวของผมเอารองเท้าผ้าใบมาให้เธอใส่ ผมไม่มีเหตุผลอะไรนอกเสียจากให้เกิดความคล่องตัวของการเดินทาง ไม่คิดว่าจะมาเจอ เหตุการณ์อย่างนี้ มินยังบอกว่าหลวมไป ผมบอกเธอว่าไม่เป็นไร ดีกว่าไปเดินเตะเอาอะไรเข้าจนเดินไม่ได้ บัดนี้รองเท้านั้น ตกอยู่เพียงข้างเดียวริมข้างทางแห่งนี้..มินคงวิ่งลึกเข้าไปในป่าโดยไม่ สนใจว่ารองเท้าจะหลุดหรือไม่ ผมตะโกนเรียกเธอจนเสียงหลง รีบเดินเข้าไปในป่านั้นด้วยหวังว่าเธอคงจะหลบอยู่ใกล้ ๆ เพียงสามก้าวเท่านั้น เท้าของผมก็ผมกับความว่างเปล่า ผมเสียหลัก น้ำหนักตัวที่โถมเข้าไปอย่างไม่ระวังตัว ทำให้ผมกลิ่งหลุน ๆ ลงไปทันที เหวอ... +++++ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 22:54:19

ความคิดเห็นที่ 18 ดีที่การกลิ้งหลุน ๆ นั้น มือไม้ของผมพยายามเกี่ยวคว้าอยู่ตลอดเวลา แม้มันจะหักจะขาดหลุดมือมาด้วย แต่มันก็ช่วยชะลอความเร็วของการตกจากผาลาดนั้น ลงได้บ้าง ไม่กี่วินาทีต่อจากนั้น..ผมก็พบตัวเองนอนจุกอยู่กับโคนต้นไม้ต้นหนึ่ง..โลกยังหมุนคว้าง อยู่ในหัว..เจ็บไปทั้งตัว กว่าจะเคลื่อนไหวได้..ผมต้องนอนนิ่ง ๆ อยู่ครู่ใหญ่..นึกแปลกใจที่ตัวเองยังไม่ตาย.. เท่าที่สำรวจตัวเองในเวลานั้นว่ามีอะไรแตกหักไปบ้าง..นอกจากหัวโนและแสบซิบ ๆ จาก การถูกกิ่งหนามเกี่ยวแล้ว..ผมไม่น่าจะเป็นอะไรมากนัก แต่มิน..ใครจะรู้? เธอคงตกมาเหมือนผม..มิน่า..เรียกเท่าไรก็ไม่ขานรับ ผู้หญิงบอบบางอย่างเธอ..จะช่วยตัวเองได้อย่างผมหรือเปล่า? หรือเธอกลิ้งหลุดลงไปยังเบื้องล่างไปแล้ว?? "มิน.." ผมตะโกนเรียก..แต่เสียงออกมาจากลำคอได้แผ่วเบา.. รู้สึกเจ็บที่หน้าท้อง..ใช้มือคลำดูก็พบแต่ความเหนียวเหนอะ...แต่ถึงกระนั้นก็ต้องตามหา มินให้เจอ ความมืดยังปกคลุม..สายฝนหยาดหยดมาตามใบไม้..ได้ยินเสียงน้ำริก ๆ มาจากที่ใดที่ หนึ่งเบื้องล่าง หรือข้างล่างนั้นเป็นลำธาร?..มินตกลงไปในน้ำแล้วหรือเปล่า? ผมกัดฟันลุกขึ้น..พื้นยังลาดมากกว่าเจ็บสิบองศา..การเคลื่อนตัวต้องอาศัยต้นไม้คอย พยุงตัวเองไว้ ถ้ามินตกมาทางเดียวกับผม..เธอคงไม่กลิ้งพ้นไปจากแนวทางที่ผมตกลงมาแล้ว..ระหว่าง การเคลื่อนตัว ผมพยายามเพ่งมองแล้วใช้มือและเท้าสัมผัสกวาดไปทั่ว เผื่อจะพบมิน นอนนิ่งอยู่ที่ไหน กระทั่งลงมาถึงริมธาร ท้องฟ้าโผล่ออกมาให้เห็น..แสงสว่างจากฟ้าสะท้อนกับพื้นน้ำพอ ให้เห็นอะไรได้บ้าง นั่นไง..มินนอนอยู่นั่นไง "มิน.." ผมโผเข้าไปทันที ++++ ร่างของมินเกยอยู่กับก้อนหินก้อนหนึ่ง..เธอคงตกลงมาอย่างไม่มีอะไรเหนี่ยวรั้งเอาไว้ แล้วมากระแทกนิ่งอยู่กับหินก้อนนี้ ผมประคองมินขึ้น เขย่าตัวให้เธอรู้สึก แต่ไร้ผล ร่างของเธอชุ่มโชกไปด้วยน้ำ ผมปรกใบหน้า..เนื้อตัวอ่อนปวกเปียก หรือเธอตายแล้ว?! ผมรีบใช้มืออังจมูกของมิน..ลมหายใจรวยรินยังคงเหลืออยู่..ผมแทบตะโกนออกมาด้วย ความดีใจที่มินยังไม่ตาย "มิน..ลืมตาสิ..เป็นอะไรมากหรือเปล่า?" ผมตบหน้าเธอเบา ๆ ปากก็พร่ำเรียกชื่อของเธอ มือไม้สำรวจไปทั่วร่างของเธอเพื่อหาบาดแผล แล้วผมก็เจอ..หัวของเธอแตก..เลือดยังไหลออกมาโชกชุ่ม ผมวิ่งไปที่ริมน้ำ กอบน้ำใส่มือมาล้างเลือดให้กับเธอ..เลือดยังไม่หยุดไหล เป้ของตัวเองยังสะพายอยู่ที่ไหล่ ในนั้นมันมีกระเป๋าสตางค์ของผม เครื่องเล่นซีดี และก็ เสื้อยืดที่ผมใส่เล่นกีฬา ไม่มีอะไรจะช่วยเหลือเธอได้เลย..นอกจากเสื้อยืดตัวนั้น ผมวิ่งไปที่ริมน้ำอีกครั้ง ใช้มันแทนขัน..ผมจึงตักน้ำได้มากกว่าใช้มือ..ผมเอามาล้างหน้า ให้มิน..ล้างเลือดที่บาดแผลนั้น แล้วผูกมันเข้ากับศีรษะของเธอ..เป็นการห้ามเลือด ดูเหมือนมินจะรู้สึกตัวขึ้นบ้างแล้ว.. เธอส่ายหน้าไปมา..ริมฝีปากขมุบขมิบ..เท่านั้น..ก็ถือเป็นของขวัญสุดยอดที่พระเจ้า(หาก มีจริง)ประทานให้กับผม ผมดึงเธอเข้าอ้อมอก..พึมพำเรียกเธอ..พร้อมกับน้ำตาที่หยาดไหล น้ำตาของลูกผู้ชาย..ที่กลั้นเอาไว้เพื่อรักษาสติของตัวเอง..ช่วยเหลือคนที่ตนรักให้เร็ว ที่สุด..ในสถานการณ์ที่เลยร้ายที่สุด เมื่อสำเร็จ บ่อกั้นนั้นก็พังทะลาย ผมร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย..ในทันทีที่มินรู้สึกตัวขึ้นมา "มิน.." +++++ มินยังพูดไม่ได้..เธอยังหลับ ๆ ตื่น ๆ จากอาการถูกกระแทกอย่างแรงนั้น สิ่งที่ผมต้องทำ ไม่ใช่การมานั่งร้องไห้ดีใจที่เธอไม่ตาย ผมต้องรีบพาเธอขึ้นไปที่ถนน.. เพื่อโบกรถที่ผ่านมาพาเธอไปโรงพยาบาล ร่างของมินไม่หนักนัก..แต่เป็นเพราะผมเองก็ได้รับบาดเจ็บ ผมอุ้มเธอแทบไม่ไหว ขบฟันจนเจ็บ..กลั้นใจยกร่างนั้นขึ้น..ขาของผมสั่น..อาการเจ็บที่หน้าท้องทวีขึ้นจนผมล้ม ลงไปอีกครั้ง ไม่ได้..ผมจะยอมแพ้ไม่ได้..อาการของมินเป็นมากหรือเปล่าไม่รู้ หากทิ้งไว้นาน เธออาจ จะมีอันตรายก็ได้ ผมลองอีกครั้ง คราวนี้พอไหว..แต่ให้ตาย..การที่ผมจะพาเธอเดินย้อนขึ้นไปในที่ลาดชัน และลื่นจากน้ำฝนนั้น มันจะเป็นไปได้อย่างไร?? ผมพยายามแล้ว..ผมทำไม่ได้ ทุกครั้งผมต้องหมดแรงล้มลง.. ถ้าผมยังพยายามฝืนต่อไป เราสองคนคงต้องตายอยู่ที่นี่.. ผมต้องหาที่แห้งให้กับมิน..ให้เธอนอนพัก..เธออาจจะดีขึ้น..ถึงเวลานั้นเราค่อยคิดกันอีก ทีว่าจะทำอย่างไรต่อไป ผมหายใจด้วยความเหนื่อยหอบ..ร่างของมินยังนอนอยู่ในอ้อมอก..มีเสียงครางเบา ๆ ออกมาจากเธอบ้าง..แต่ไม่ว่าผมจะถามเธออย่างไรเธอก็ยังไม่ตอบคำ ผมอุ้มมินอีกครั้ง..คราวนี้ไม่พยายามจะเดินสู่ที่สูง..ผมเลาะริมน้ำไปเรื่อย..พยายามลำดับ ทิศ..แล้วตัดสินใจเดินขึ้นย้อนไปทางเดียวกับขามา... ความหวังเดียวที่มีในตอนนั้น ก็คือขอให้ฟลุ๊คเจอบ้านคน..หรือเจอทางเรียบที่สามารถตัด ขึ้นถนนได้เท่านั้น แต่ดูเหมือนพระเจ้าไม่ว่างที่จะช่วยผมอีกแล้ว.. เกือบครึ่งชั่วโมงเต็ม ๆ ที่ผมเดินเลาะริมน้ำ ผมไม่พบอะไรเลยนอกจากต้นไม้และโขดหิน.. เรี่ยวแรงหมดลงเป็นลำดับ..ขาสั่นระริก..แขนที่อุ้มมินอยู่ก็เริมล้าจนยากจะคอนไหว.. สายตาเหลือบไปเห็นเวิ้งหินก้อนหนึ่ง..มีรูลึกเข้าไปไม่ใหญ่นัก..เบื้องบนเป็นชะง่อนหิน และรากไม้ใหญ่พอเป็นที่หลบฝนได้ ผมตรงเข้าไปที่นั่น..บรรจงวางมินลง..เรียกเธออีกครั้ง.. แล้วสติของผมก็ดับวูบไปในวินาทีนั้น +++++ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 23:02:37

ความคิดเห็นที่ 19 ผมจะสิ้นสติไปนานเท่าใดไม่ทราบได้ มารู้ตัวอีกที..เมื่อรู้สึกมีน้ำเย็น ๆ มาลูบหน้า.. อาการเจ็บปวดทั่วตัวทำให้ผมหลุดปากครางออกมา.. "เป็นยังไงบ้างคะ..รันเจ็บตรงไหนบ้าง?.." เป็นเสียงของมิน..ในความมืดนั้นผมมองอะไรไม่เห็นเลย "มิน.." "มินเองค่ะ.." น้ำเสียงมีแววสะอื้น.. "ในที่สุดรันก็ฟื้นแล้ว.." เธอกำลังร้องไห้..ผมขยับตัวอีกครั้ง แต่แล้วก็ต้องร้องโอยออกมา.. ขาข้างขวาของผมมันปวดจนยกไม่ขึ้น.. "รันเป็นอะไร?" "ขาเรา.." รู้สึกมีมือของมินมาแตะ ๆ ทั่วร่าง.. "สงสัยจะเดินไม่ไหวซะแล้ว.." ผมบอกเธอ ขาของผมมันรู้สึกยอกตั้งแต่ต่อสู้กับเจ้าโจรใน คราบคนขับรถสองแถวนั่นแล้ว..และคงจะถูกกระแทกอีกหลายครั้งตอนที่กลิ้งหลุน ๆ ตกลงมาจากขอบถนน ด้วยอาการตกใจทำให้มันปวดไม่มาก แต่เมื่อมาถึงตอนนี้อาการ ระบมทำให้ผมปวดมาก "แล้วเป็นไงบ้าง..ไหวไหม?" ผมยังไม่ตอบมิน..ถามเธอกลับ "แล้วมินล่ะ..เป็นไรบ้างหรือเปล่า? แผลที่หัวเลือดหยุดไหลหรือยัง?" "ดีขึ้นแล้ว..มันมีผ้าพันอยู่.." ผมแยกเขี้ยวในความมืด... "รู้สึกอย่างไรบ้างคะ?" นอกจากขาที่ปวดมากแล้ว ผมยังรู้สึกเจ็บที่หน้าท้อง แต่ยังกลั้นใจตอบ "เราไม่เป็นไรแล้ว..มินรู้สึกตัวนานรึยัง?" "นานแล้ว....มินเรียกให้รันรู้สึกตัวเท่าไรรันก็ไม่ฟื้น มินเลยลงไปที่ลำธารเอาน้ำมาเช็ดตัว ให้กับรัน.." "เราดีใจที่มินไม่เป็นอะไรมาก..มินไม่ต้องร้องไห้แล้ว.." คำห้ามนั้นเหมือนยิ่งยุให้เธอร้องไห้หนักขึ้น "มินกลัว.." "ไม่ต้องกลัว..เราอยู่ทั้งคน..รอให้เช้าแล้วเราค่อยออกจากที่นี่แล้วเดินขึ้นไปบน ถนน..แล้วค่อยโบกรถเข้าเมืองกัน.." มินเอื้อมมามาสัมผัสใบหน้าของผม..ผมยกมือขึ้นจับมือเธอ "รัน..รันไม่รู้ตัวเหรอ..ที่ท้องของรันมีแผล..ใหญ่มาก..เลือดไหลไม่หยุด..มินต้องเอาผ้า อุดเอาไว้.." ผมตกใจ..ไม่น่าเชื่อว่าผมจะเป็นมากขนาดนั้น..ใช้มือแตะ ๆ ตามลำตัว.. แล้วผมก็รู้สึกได้จากการสัมผัสนั้น.. มันเป็นอะไรอย่างหนึ่ง..ที่ผู้หญิงเขามีไว้พยุงหน้าอก..มันมีส่วนของฟองน้ำที่ถูกพับซ้อน เอาไว้..แปะไว้ตรงหน้าท้องค่อนมาทางด้านขวาของลำตัวของผม บัดนี้มันชุ่มน้ำเหนียว ๆ อุ่น ๆ "มินไม่รู้จะเอาอะไรห้ามเลือด..มันต้องสะอาดที่สุด..มันคือสิ่งเดียวที่มินจะหาได้ในตอน นี้..รันอย่าแกะมันออกนะ" ผมไม่ตอบคำเธอ ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย.. พึมพำออกมาจากหัวใจได้คำเดียวว่า.. "มิน.." เราสองคนจับมือกัน..ผมรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่เธอถ่ายทอดมาให้..เธอช้อนศีรษะผม ขึ้นวางบนตักของเธอ..อาการเสียเลือดมากของผมทำให้ผมหน้ามืดวูบวาบ "รัน..มินควรทำอย่างไรต่อ..รันเสียเลือดมากอย่างนี้..มินกลัวรันจะเป็นอะไรไป.." ผมส่ายหน้า..พูดไม่ออก..ผมเองก็ไม่รู้.. รู้แต่ว่า..หัวใจของผมพองโตอย่างประหลาด "รันอุตส่าห์ช่วยมิน..มินไม่ควรหาเรื่องเดือดร้อนให้รันเลย..จริง ๆ แล้วมินไม่รู้จักบ้านยายหรอก รู้แต่ว่าอยู่อำเภอทองผาภูมิเท่านั้น...รันได้รับบาดเจ็บอย่างนี้ก็เพราะมิน..มินขอโทษ.." เธอร่ำไห้ออกมา.. ผมอยากจะบอกออกไปว่าผมไม่เป็นไร แต่ปากของผมขยับไม่ได้เสียแล้ว.. ผมรู้ตัวดี..หากผมหมดสติไปอีกครั้ง..ก็ยากที่ผมจะรักษาชีวิตไว้ได้.. ความเจ็บปวดที่มีอยู่ในเวลานี้..ผมแยกไม่ออกว่ามันเกิดขึ้นตรงจุดไหนของร่างกายของ ผมกันแน่? อะไรทำให้ผมทนมาจนถึงที่นี่ได้ นึกขึ้นในเวลานี้แล้วก็ยังนึกไม่ออก อาจจะเป็นเพราะความตกใจ อาจจะเป็นเพราะรู้ดีว่าหากผมไม่เข้มแข็งเข้าไว้แล้วมินจะ ไม่มีใครคอยปกป้องดูแล ผมยังจำมือข้างนั้นของเธอได้..ริมน้ำ..หลังวัด..เธอยื่นมาให้ผม..ฉุดเธอขึ้นจากการตัดสิน ใจทำลายชีวิตของเธอเอง..เป็นเสมือนเธอมอบชีวิตของเธอไว้ให้ผมดูแล อาจจะเป็นเพราะผมคิดเช่นนั้นก็ได้..ผมจึงใช้ความอดทนอย่างที่สุด..เพื่อจะรักษาลม หายใจของตัวเองเอาไว้..ให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ มินร้องไห้ไม่หยุด..เธอใช้ผ้าจากที่ไหนไม่รู้เช็ดตัวผมให้หายเปียกชื้น.. จริง ๆ แล้วเธอจะออกไปเรียกคนมาช่วย..แต่ผมห้ามเธอไว้อย่างเด็ดขาด เธอเป็นผู้หญิงคนเดียว..เดินฝ่าป่าออกไปเพื่อหาถนน..จะเจอหรือไม่ไกลใกล้ขนาดไหน ไม่มีใครตอบได้ และแม้ว่าเธอจะหาถนนได้..เธอจะต้องเสี่ยงกับรถที่ผ่านไปผ่านมาข้าง ทาง..สภาพเปียกปอนเสื้อผ้ารุ่ยร่ายอย่างนี้..ใครจะตอบได้ว่าเธอจะปลอดภัย นั่นยังไม่รวมถึงว่า..หากเธอหาคนมาช่วยได้..เธอจะเดินทางกลับมาหาผมได้ถูกล่ะหรือ? "มินอยู่กับเราดีกว่า..เราไม่เป็นไรหรอก..เดี๋ยวเราก็คงดีขึ้น..เลือดหยุดไหลแล้ว..เราไม่ เจ็บเท่าไร..ไม่น่าจะเป็นอะไรมาก.." ขณะพูดผมรู้สึกหนาวจับขั้วหัวใจ อาจเป็นเพราะร่างกายของผมเปียกชื้น..หรือไม่ก็..ผม อาจจะเสียเลือดไปมากแล้วก็ได้ ในความมืดสนิท..มองหน้ากันไม่เห็น ไม่เห็นแม้แต่แสงสว่างจากข้างนอก มีเพียงเสียง ฝนพรำลงบนใบไม้ เสียงแมลงร้องระงม และเสียงสะอื้นไห้ของมิน.. ผมตัวสั่นสะท้าน.. "รันหนาวเหรอ?..รันหนาวมากเหรอคะ?" ผมส่ายหน้า..เธอคงไม่เห็น..จึงจำเป็นต้องพูดออกไป "ปะ..ปล่าว" "เปล่าแล้วทำไมเสียงสั่นอย่างนี้..จริงสิ..รันตัวเปียกไปทั้งตัว..รันต้องการความอบอุ่น.." พูดจบเธอก็พยายามถอดเสื้อของผมที่เปียกชุ่มออกจากตัว มินฉลาดพอ..เสื้อที่เปียกจะนำความร้อนออกจากร่างกายได้เร็วและง่ายขึ้น..เธอบิดน้ำ ออกจนหมาด..สะบัดให้แห้งมากที่สุด แล้วสวมให้ผมอีกครั้ง.. มันดีขึ้น..แต่ไม่มากพอที่จะทำให้ผมหายหนาวได้ ผมรู้สึกถึงอาการเย็นที่เริ่มจับมาตั้งแต่หัวแม่เท้าทั้งสองข้าง..มันค่อย ๆ ลามขึ้นมาทีละ นิด.. ผมรู้ดี..นั่นคือตะคริว..เป็นอาการของคนที่ขาดความอบอุ่นอย่างกระทันหัน.. หากมันขึ้นถึงท้อง..ผมคงสิ้นชีวิต มินทำอย่างเดียวกันนั้นกับกางเกงของผม..โดยไม่รังเกียจเลยว่าผมเป็นผู้ชาย.. ในขณะที่พยายามพลิกร่างของผมเพื่อถอดเสื้อผ้านั้น เธอก็พร่ำถามอยู่ตลอดว่าผมเจ็บ ไหมๆ ผมตอบเธอไม่ได้..ด้วยความรู้สึกที่เต็มตื้นจับใจ ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้..เธอพยายามช่วยชีวิตผมโดยไม่สนใจตัวเธอเองเลย.. ผมรู้..เธอก็หนาว..เธอก็สะบักสะบอมไม่น้อยไปกว่าผม.. แต่เธอก็ลืมความเจ็บปวดอ่อนล้าของตัวเอง..ทุ่มเทความห่วงใยและความช่วยเหลือให้ผม อย่างเต็มที่.. ผมคิดไปไม่ถึง..ผู้หญิงคนที่ผมชอบ..ชอบที่หน้าตาและรูปร่าง..ชอบอย่างที่ผู้ชายวัย อย่างผมทั่วไปจะชอบได้..กลับเป็นคนที่มีจิตใจดีถึงขนาดนี้.. สิ่งที่ยืนยันคำพูดของผมได้..ก็คือการกระทำของเธอต่อจากนั้น.. เธอถอดเสื้อของเธอ..บิดให้น้ำออก..สบัดให้แห้งที่สุด..แล้วใส่ให้ผมอีกชั้นหนึ่ง.. แล้วเธอก็กอดผมเอาไว้ในอ้อมอกของเธอ..ถูมือของผมไปมาเพื่อเพิ่มอุณหภูมิ.. ลูกผู้ชายอย่างผมต้องน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง!! +++++ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 23:16:04

ความคิดเห็นที่ 20 เวลาเคลื่อนผ่านไปอย่างเนิบช้า.. ฝนเริ่มหยุดบ้างแล้ว..ไออุ่นจากร่างกายของมินและของตัวผมเอง..ช่วยหยุดยั้งอาการ เย็นจนชาที่ปลายเท้าให้ทุเลาลง อาการเจ็บยอกทั่วตัวก็เริ่มลดน้อย..สมองที่มึนงงแทบเลอะเลือนของผมค่อย ๆ กลับมา แจ่มใสขึ้น มินยังคงกอดผมไว้..ไม่ขยับเขยื้อนร่างกาย แม้จะรับน้ำหนักของผมที่กึ่งนั่งกึ่งนอนพิง เธอเอาไว้ทั้งตัวมาเป็นเวลานาน ผมคงเผลอหลับไปบ้าง..นานเท่าไรยากจะตอบได้.. มินหยุดร้องไห้แล้ว..เธอคงเผลอหลับไปแล้ว.. ผมขยับกาย..มันพอขยับได้..การได้นอนพักผ่อนนิ่ง ๆ พักใหญ่..ทำให้ร่างกายของผม ค่อย ๆ ฟื้นตัว คงจะเป็นเพราะผมยังเป็นเด็กหนุ่มที่แข็งแรง..การฟื้นตัวจึงเกิดขึ้นโดยใช้เวลาไม่นานนัก ต้นขาที่เจ็บยังคงเป็นอุปสรรคสำหรับการขยับเขยื้อน..แต่ผมก็พยายามลุกขึ้นนั่งจนได้.. น่าแปลกที่มินไม่รู้สึกตัว..ผมเรียกเธอเบา ๆ "มิน..เมื่อยหรือเปล่า? เรานอนทับมินอยู่ตั้งนาน.." เงียบ "มิน.." ผมเอื้อมมือไปเขย่าเธอ ในทันทีที่สัมผัสตัวเธอ..ผมก็รู้สึกได้ถึงอาการร้อนผ่าว.. "มิน..ทำไมมินตัวร้อนอย่างนี้?" ผมเขย่าแรงขึ้นให้เธอรู้สึกตัว แต่ไร้ผล...ไม่มีแม้แต่เสียงครางให้ได้ยิน.. "มิน!!" ผมตะโกนเสียงดัง..ศีรษะของมินและร่างกายท่อนบนของเธอล้มมาปะทะเข้ากับหน้าอก ของผม มินสิ้นสติไปแล้ว!! +++ เหตุการณ์ต่อจากนั้น..จึงเป็นเหตุการณ์ที่ตัวผมเองก็ไม่เชื่อว่าผมจะทำได้ถึงขนาดนั้น มินกำลังจับไข้..พิษไข้ทำให้เธอสิ้นสติไป..หรือไม่เธอก็เป็นอะไรมากกว่านั้น..ผมจะทิ้ง เธอไว้อย่างนี้เพื่อรอเวลาให้สว่างไม่ได้ ผมต้องพาเธอไปให้ถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด ผมรีบถอดเสื้อของเธอที่เธอใส่ให้ผมออกจากตัว..แล้วใส่ให้เธอ..ดึงเธอออกมาจากโพรง เล็ก ๆ นั้น ฟ้าเริ่มสว่างบ้างแล้ว..อีกไม่นานแสงก็คงจะส่องมาถึง.. ผมไม่รอเวลา..แบกมินไว้ข้างหลัง ให้ศีรษะของเธอซุกหมอบอยู่ที่ซอกคอของผม ไม่สนใจความเจ็บปวดแสนสาหัส..ทั้งขาและหน้าท้อง..ผมพยายามเคลื่อนที่ไปข้างหน้า ให้ได้.. มันยากลำบากอย่างเหลือเกิน.. ฟ้าสว่างเกือบเต็มที่แล้ว..เมื่อผมพามินมาถึงขอบถนนจนได้ ค่อย ๆ วางมินลงบนพื้น..เรียกเธออีกครั้ง.. "มิน..เราทำสำเร็จแล้ว.." ใบหน้าที่แดงก่ำของมิน..ดวงตาที่พริ้มสนิท..ริมฝีปากที่ซีดและแห้งผาก.. เป็นภาพสุดท้ายที่ผมจำได้..ก่อนผมจะล้มพับไปในไม่กี่วินาทีต่อจากนั้น +++++ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 23:18:09

ความคิดเห็นที่ 21 เอาล่ะๆ เหนื่อยละ คงต้องไว้เขียนต่อพรุ่งนี้ จะีมีใครตามอ่านไหมเนี่ยยยย ยาวซะขนาดนี้.. จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 23:19:39

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านอยู่ฮับ ^^ จากคุณ : nini TU เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 23:38:29

ความคิดเห็นที่ 23 ผมตามอ่านอยู่ครับ  สนุกมากๆเลย   อยากได้เป็นไฟล์เก็บไว้จังเลย จากคุณ : K'u~lo~doe เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 00:35:45

ความคิดเห็นที่ 24 ยังติดตามอยู่ สนุกดี จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 00:46:15

ความคิดเห็นที่ 25 ติดตามอยู่นะคะ พี่รันงับงับ^^ จากคุณ : Rhnchostylis เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 08:14:44

ความคิดเห็นที่ 26 ไอย๊ะ มีตอน 18+ ด้วย  อิอิ จากคุณ : คำพูดนับร้อยพัน เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 14:36:27

ความคิดเห็นที่ 27 โหติดตามอ่านมาตั้งแต่เย็นทิ้งกันดื้อๆอย่างงี้รึสนุกมากเรยค่ะ จากคุณ : จ๋อเพชรจอมแสบ เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 17:47:48

ความคิดเห็นที่ 28 วันนี้ ตอนใหม่จะมา อีกไหม  กะลังสนุกเลยยยย จากคุณ : K'u~lo~doe เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 19:43:17

ความคิดเห็นที่ 29 รันเขียนเพิ่มแล้วคับ http://www.pantip.com/cafe/siam/topic/F10751106/F10751106.html ขอบคุณที่ตามอ่านนะค้าบบบบบบบบบบ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 21:18:42

ความคิดเห็นที่ 30 เย่ๆๆๆ จากคุณ : K'u~lo~doe เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 21:59:11

ความคิดเห็นที่ 31 พิมพ์ผิดค่ะ ยับกุ๋งกิ๋งเป็นผู้ชาย <<ยัยกุ๋งกิ๋ง ปล.อ่านตอนแรกก็ขัดใจว่าทำไมจบแปลกๆ ดีนะมีภาคต่อ อ่านเพลินเลยค่ะ จากคุณ : Guin_KukKuk เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 11:41:37

ความคิดเห็นที่ 32 ชอบสำนวนการเขียนมากค่ะ...ขออนุญาตเป็นแฟนคลับนะคะ จากคุณ : PeAk Level เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 14:27:28