ความคิดเห็นที่ 1 รันคะ.. กว่ารันจะได้อ่านจดหมายฉบับนี้..มินก็คงจะอยู่ไกลจากรันคนละมุมโลกแล้ว.. พ่อขอมิน..ตกลงส่งมินให้ไปเรียนที่ต่างประเทศได้แล้ว..แต่ไม่ใช่เพราะเพื่อให้มินสมหวัง หรอกนะ แต่เขาอาย อายที่มีลูกสาวหนีตามผู้ชายอย่างมิน เขาเลยส่งมินไปให้ไกลหูไกล ตาซะ มินจะได้ไปอยู่กับแม่..แม่รอมินอยู่ที่นั่นแล้ว..รันดีใจกับมินด้วยหรือเปล่า? รันคะ..ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องวันนั้น..รันแสดงให้มินเห็นแล้วว่า รันเป็นคนอย่างไร รันพร้อม จะปกป้องมินได้แค่ไหน รันคงไม่รู้..ภาพที่รันนอนหายใจรวยริน..อยู่ในโพรงหินเล็ก ๆ ปล่อยให้เลือดของตัวเอง ไหลไม่หยุด..กับสภาพของมินที่มีเสื้อผูกอยู่ที่หัว..มันแสดงให้เห็นว่า รันห่วงมินมากกว่า ตัวเองอย่างไร เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ที่จะพิสูจน์อะไรบางอย่าง..ระหว่างความรู้สึกของเรา.. นับตั้งแต่วันนั้น เราไม่ได้เจอกัน เราไม่ได้คุยกันอีกเลย..เพราะพ่อของมินไม่ยอมให้มิน ใช้โทรศัพท์ เขานั่งเฝ้ามินอยู่ตลอดเวลา วิธีเดียวที่มินจะรู้ข่าวของรันได้..ก็คือน้องเมย์ น้องเมย์เข้าไปเยี่ยมมินซึ่งนอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลเดียวกับรันที่อำเภอทองผาภูมิ เธอเป็นเด็กฉลาดจนไม่ทำให้พ่อของมินรู้ว่าเธอนำข่าวของรันมาบอกกับเมย์แทบทุกวัน มินรู้ว่ารันอาการหนักมาก..มินรู้ว่าเมย์เป็นห่วงรันแค่ไหน  และมินก็รู้ว่าเมย์..รักรันมากขนาด ไหน(แม้เธอจะไม่ได้บอกออกมา..) เมื่อมารักษาตัวต่อที่กรุงเทพฯ เมย์ก็มาเยี่ยมมินสม่ำเสมอ มารายงานอาการของรันให้มิน ได้รู้ว่ากำลังดีวันดีคืน..ซึ่งเป็นข่าวดีที่ทำให้มินมีความสุขขึ้นมาได้บ้าง น้องเมย์เป็นคนดี..เธอสวยและน่ารัก และที่สำคัญ เธอเป็นคนที่รันควรจะรักให้มากกว่า มิน..มินจะวางใจ ถ้าเธอเป็นคนที่ได้มีโอกาสดูแลรันแทนมิน.. เพราะมินไม่รู้ว่า มินจะได้มีโอกาสกลับมาอีกหรือไม่..เราจะได้เจอกันอีกหรือไม่ แต่มินสัญญานะคะว่า..มินจะไม่ลืมรัน ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดี ๆ ที่รันได้สร้างขึ้นในหัวใจของมิน มินจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้ ตราบจนสิ้นลมหายใจ เทคแคร์ตัวเองนะคะ.. มิน ......... หัวใจเหมือนถูกปลิดขั้วออกไป..โลกทั้งใบกลายเป็นสีหม่นขึ้นมาทันทีที่ผมอ่านจดหมาย จบ.. นี่มันหมายความว่าอะไร? มินทิ้งผมไปแล้ว? เราสิ้นสุดกันแล้ว..มีเพียงจดหมายฉบับนี้ไว้ ดูต่างหน้าเท่านั้นน่ะหรือ? ทั้ง ๆ ที่ผมตั้งใจแล้วว่า  รอให้หายดีกว่านี้ ถึงอย่างไรผมก็จะไปพบมินให้ได้ ไปดูให้เห็นกับตา ว่ามินหายป่วยแล้ว และพร้อมจะสู้กับทุกข้อหา ที่คุณพ่อของเธอจะยก มาให้ผมให้ได้ ผมพร้อมจะต่อสู้เพื่อเธอ คนที่ผมรักที่สุด และรักผมที่สุดคนนั้น.. +++++ น้องเมย์เข้ามาในห้องหลังจากนั้น..เธอไม่ถามถึงข้อความในจดหมายเลย..นำจานผลไม้ มาให้..และเอ่ยปากขอตัวกลับ "พี่รันคงอยากจะอยู่คนเดียว..เมย์ก็ต้องรีบกลับไปทำรายงาน..พี่รันดูแลตัวเองนะคะ.." ขณะเธอกำลังจะออกจากห้องของผม ผมก็เรียกเธอเอาไว้ "เมย์.." เธอหยุดยืนนิ่ง..ไม่ได้หันมา..เอ่ยเสียงเรียบว่า "ถึงแม้เมย์จะไม่ได้อ่านจดหมายนั้น..เมย์ก็รู้ว่าพี่มินจะบอกอะไรกับพี่รัน..สบายใจได้เถิด ค่ะ..แม้ว่าเมย์จะมีความรู้สึกดี ๆ กับพี่..แต่เมย์ก็รู้ดีว่าหัวใจของพี่อยู่กับใคร..และถ้าเมย์ จะได้รับรักจากใครสักคน เมย์ก็อยากจะให้เขารักเมย์จริง ๆ ไม่ใช่รักเพราะเพื่อทดแทน บุญคุณกัน..พี่รันอย่าคิดมากเรื่องเมย์เลย..เมย์คงอยู่ได้อีกไม่นาน..ทุกวันนี้ที่ทำอยู่นี่ก็ เพื่อหาความสุขให้กับตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายเท่านั้น.." สิ้นประโยคนั้น เธอหันหน้ามา..ขอบตาแดงก่ำ "เมย์กลับนะคะ..พรุ่งนี้เมย์จะมาอีก..บายค่ะ" เธอยกมือโบก..ส่งยิ้มให้ผม ผมซึ่งพูดไม่ออก..เหม่อมองเธอจากไปด้วยหัวใจที่เจ็บปวดเหลือเกิน +++++ แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 54 22:55:02 แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 54 21:47:49 จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 21:39:05

ความคิดเห็นที่ 2 อยากเห็นหน้าคนแต่งอ่าา จากคุณ : คำพูดนับร้อยพัน เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 22:03:56

ความคิดเห็นที่ 3 ผมไม่เชื่อ... เหมือนอย่างคราวที่แล้ว ที่ผมก็ไ่ม่เชื่อคำพูดของมินตอนที่อ้างคำพูดของคุณพ่อมาขอ เลิกกับผมก่อนที่เธอจะหนีออกจากบ้าน อะไรบางอย่างกำลังบอกกับผมว่ามันง่ายเกินไป เราสองคนรักกันขนาดไหน เราสองคนเท่านั้นที่จะรู้ เราพิสูจน์หัวใจของกันและกันมาแล้ว จากเหตุการณ์ฺที่ผ่านมา ผมไม่เชื่อเด็ดขาด..แค่เหตุผลว่ามีคนที่ดูแลผมได้ดีกว่า หรือแค่ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาอีก หรือไม่ จะเป็นเหตุผลที่ทำให้มินถึงกับต้องเขียนจดหมายลาผมอย่างนี้ มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น..?? หันมามองตัวเองแล้วอยากจะตายเสียเดี๋ยวนั้น สิ่งที่ผมควรทำตอนนี้ก็คือรีบออกไปหามินให้เร็วที่สุด ไปสืบดูให้ได้ว่ามินบินไปต่างประเทศแล้วจริง ๆ หรือมินอยู่ที่ไหนกันแน่ มินอาจจะถูกบังคับให้เขียนจดหมายฉบับนั้นจากคุณพ่อของเธอก็ได้.. แต่แม้เรี่ยวแรงจะเดิน..ผมก็แทบไม่มี..สายยางระบายน้ำ..ยังติดอยู่ที่ท้องน้อยเสียด้วย ซ้ำ อาการอ่อนเพลีย เวียนหัว..ก็ยังรบกวนอยู่แทบทุกขณะ ผมจะทำอย่างไรดี?? ++++ ตอนนั้นน่าจะเย็นมากแล้ว.. สิ่งที่ผมทำได้ในตอนนี้..ก็ืคือโทรศัพท์ ผมโทรเบอร์ที่บ้านของมิน..ขอแค่ให้ผมได้รู้เท่านั้น ว่ามินไม่อยู่แล้วจริง ๆ ไม่มีใครรับสาย ผมโทรฯ สี่ห้าครั้งติดต่อกัน สังหรณ์ประหลาดยิ่งมาเกาะกุมใจ อะไรบางอย่าง ผลักดันให้ผมลุกขึ้นแต่งตัว.. น้องเมย์กลับไปแล้ว..ยัยฟ้าน้องสาวของผมยังไม่กลับจากโรงเรียน ทั้งบ้านมีแม่ของผม คนเดียวเท่านั้น ไม่มีทางที่ท่านจะเห็นด้วย..หากบอกว่าผมจะไปหามิน..ท่านคงไม่ห้ามถ้าร่างกายของผม ดีกว่านี้..แต่หัวใจของผมรอไม่ได้อีกแล้ว ท่านอยู่ในครัว..เพียงผมไม่ส่งเสียง..ท่านก็จะไม่รู้ ผมกลั้นใจ..เดินผ่านหน้าครัว.. เปิดประตูบ้านเพียงแผ่วเบา.. เล็ดลอดออกมาจนได้.. ++++ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 22:08:47

ความคิดเห็นที่ 4 ฟ้าเริ่มมืด.. กว่าจะเดินพ้นซอย..ผมแทบสิ้นเรี่ยวแรง.. อาการเจ็บที่บาดแผลผ่าตัดที่ยังคงไม่สมานดี ทวีขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งกว่านั้น..อาการโคลงเคลง..เวียนหัว..ชนิดโลกหมุน ก็ถี่ขึ้นเรื่อย ๆ มีเพียงลมหายใจเท่านั้น ที่ยังคงสู้.. มีเพียงหัวใจเท่านั้น..ที่ยังคงเต้นอยู่ด้วยแรงแห่งรัก.. บ้านของมินอยู่ที่ไหน ผมแค่พอรู้ ผมไม่เคยไปที่บ้านของเธอ และไม่เคยถามเธอให้ชัดเจนเลยสักครั้ง รู้แต่ว่าอยู่สุขุมวิท ใกล้ ๆ กับวัดที่เผาศพน้องแมน ผมตั้งใจจะไปที่วัดนั้นอีกครั้ง คุยกับใครก็ได้..ทีพอจะบอกผมได้ว่า ญาติของน้องแมน เด็กชายที่ถูกเผาเมื่อห้าหกเดือนก่อนนั้น อยู่ที่ไหน มันเป็นแหล่งข้อมูลแหล่งเดียว ที่ผมพอจะนึกได้ในตอนนั้น.. ผมแทบครางออกมาด้วยความเจ็บแผล..เมื่อทรุดตัวลงนั่งในรถแท๊กซี่.. บอกโซเฟอร์ให้ไปที่วัดนั้นด้วยเสียงสั่นพร่า ++++ ความเจ็บปวดแทบทำให้สิ้นสติ มันเจ็บจริง ๆ เจ็บจนบรรยายออกมาเป็นตัวหนังสือไม่ได้ เปิดเสื้อขึ้นดู..แผลเย็บคงปริออกมาแล้ว..เริ่มเห็นเลือดซึม.. หลังลงจากรถ..โผเข้าหาโคนต้นไม้ต้นใหญ่ในวัด..ทรุดลงนั่ง หอบหายใจและสิ้นเรี่ยวแรง.. มืดสนิทแล้ว.. วัดทั้งวัดเงียบสงบ วันนี้ไม่มีงานศพที่ศาลาไหน แม้จะเพิ่งหัวค่ำ แต่บรรยากาศในวัด ก็วังเวงกว่าภายนอก กุฏิพระมองเห็นอยู่ตรงหน้า..ต้องเดินผ่านเมรุ..ซึ่งเป็นลานซีเมนต์กว้าง ก่อนจะถึงที่หมาย ที่หมายที่เปิดไฟอยู่ให้เห็นวับแวม กลั้นใจลุกขึ้น..ขาสั่น..ล้มลง ลุกขึ้นอีก..คว้าต้นไม้พยุงตัวไว้..หอบหายใจ ไกลไปซะแล้ว..ถ้าจะไปให้ถึงกุฏินั่นจริง ๆ นั่น..ตรงหน้า..สถูปน้องแมน.. ในความวิงเวียน..ในความพร่าเลือน เสียงน้องแมนดังขึ้นในหู "พี่รัน..พี่มินฝากมาบอกว่า.." ว่าอะไร..ผมถามในใจ.. "พี่มินรออยู่.." ++++ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 22:33:26

ความคิดเห็นที่ 5 ช้าหน่อยนะคับวันนี้.. เขียนไปแก้ไป..กะว่าจะเอาให้จบให้ได้คับ เพราะใช้เนื้อที่มาหลายกระทู้แล้วสำหรับเรื่องนี้.. เกรงใจเขา.. ช่วยเป็นแรงใจให้ด้วยนะคับ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 22:35:27

ความคิดเห็นที่ 6 ติดตามตั้งแต่ตอนแรกเลยค่ะ อ่านเพลินสนุกมากๆ จากคุณ : นิสิตตัวกลม เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 22:43:06

ความคิดเห็นที่ 7 คร๊าบบ สู้ๆ กะลังรออ่านอยู่ ไม่อยากโพสคั่น จากคุณ : K'u~lo~doe เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 22:49:14

ความคิดเห็นที่ 8 ผมถามไปมากกว่านั้น แต่ไร้เสียงตอบ.. สะบัดหัวไล่ความมึนงง..โซเซไปยังทางเดินเล็ก ๆ ซ้ายมือ มันเป็นทางที่จะผ่านไปยังสถานที่ตั้งสถูปเก็บเถ้ากระดูก และสู่ริมคลอง ผมจำได้แม่นยำ จากคราวที่แล้วที่มาตามหามินที่นี่ หากคราวนั้น..ผมแข็งแรงกว่านี้.. แต่วันนี้..ผมอาจจะต้องคลานไปก็ได้ ถ้าจะไปให้ถึงจริง ๆ น่าแปลก..ไม่มีผู้คนผ่านมาเลยสักคน.. วัดนี้คงเล็กเกินไป..หรือไม่ก็มีงานวัดทีวัดอื่น..คนที่นี่หรือแม้แต่พระ..ก็ต้องไปช่วยงาน แม้แต่สุนัขสักตัว..ผมก็ไม่เห็นวี่แวว เป็นเรื่องน่าแปลกจริง ๆ เหมือนฟ้าดินจะท้าทายความรักที่ผมมีต่อมิน เหมือนพระเจ้ากำลังสนุกสนานกับความทรมานจากการเจ็บป่วยของผม ถึงไม่มีใครสักคนที่จะเข้ามาช่วยผมเลย.. รวบรวมกำลังอีกครั้ง.. แค่เดินสองสามก้าว แล้วหยุดพัก สองสามก้าว แล้วหยุดพัก โผเข้าหาต้นไม้ พักอิงพิงแรง กระเสือกกระสนเต็มกำลัง แล้วก็โผเป็นครั้งสุดท้าย..ใกล้ฐานสถูปนั้น.. "น้องแมน..บอกพี่ซิ พี่มินอยู่ที่ไหน?" เป็นคำถามที่ผมอยากได้คำตอบที่สุดในชีวิต ก่อนจะนิ่งงัน..ฟุบหน้าลงบนหลังมือ ที่พาดอยู่บนชั้นธูปเทียน.. จวนเจียนจะสิ้นสติเสียให้ได้.. ราวกับดอกไม้ที่เหี่ยวเฉาในแจกันข้าง ๆ ไร้คำตอบอย่างสิ้นเชิง.. ภาพในอดีตผุดขึ้นมาอย่างสุดห้าม รอยยิ้ม..เสียงหัวเราะ...ทั้งของน้องแมน..และมิน..ลอยเคว้งอยู่ในหัว มันเรียกน้ำตาของผมออกมามากมาย มากพอที่จะทำให้ทั้งร่างของผมเหือดแห้งไปเสียเดี๋ยวนั้น.. "พี่รัน.." ก่อนสิ้นสติ..เสียงนี้ก็ดังขึ้น เป็นเสียงผู้หญิง..ไม่ใช่เสียงน้องแมน ไม่ใช่เสียงของมิน "ทำไมพี่ถึงทำอย่างนี้!!" เป็นเสียงของน้องเมย์ "พี่บ้าไปแล้วเหรอ.." แล้วก็ตามด้วยเสียงร้องไห้.. แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 54 22:56:24 จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 22:54:13

ความคิดเห็นที่ 9 ตามอ่านมาติดๆ เลยครับ ชิดขวา ... จากคุณ : Reki เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 23:09:12

ความคิดเห็นที่ 10 ร่างกายที่สิ้นเรี่ยวแรงนั้น..ถูกเขย่า.. พยายามจับผมพลิกขึ้นมา..เพื่อให้เห็นหน้าของผม เมย์จริง ๆ เมย์มาตามหาผมได้อย่างไรกัน?? เธอกำลังร้องไห้..น้ำตาอาบแก้ม.. เธอกอดประคองผมไม่ให้ล้ม..น้ำตาของเธอหยาดรดแก้มของผม "เมย์ขอโทษ..เมย์ขอโทษ.." เธอสะอื้นไห้..พร่ำคำนี้ออกมา เรื่องอะไรกัน?? "เมย์ไม่ได้บอกความจริงกับพี่รัน..พี่รันถึงต้องทำอย่างนี้.." ผมขยับตัวแทบไม่ได้.. แต่รับฟังได้อย่างชัดเจนที่สุด "พี่มิน..ไม่ให้เมย์บอกพี่รัน..พี่มินคิดว่าพี่รันไม่ควรต้องรู้.." "พี่มินต้องผ่าตัดสมอง..หมอไม่รับรองว่าจะรอดหรือเปล่า.." "พี่มินไม่อยากให้พี่รันเ็ป็นห่วง พี่มินเลยโกหกว่าไปต่างประเทศแล้ว.." "พี่มินรักพี่รันมาก..ฝากให้เมย์ดูแลพี่.." "เธอบอกว่าถึงแม้เธอจะหาย..แต่พ่อของเธอก็ไม่ยอมให้เธอคบกับพี่รันอยู่ดี.." แล้วเธอก็สะอื้นไห้.. "พี่มินเขียนจดหมายนั้นขึ้นมา..ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นอัมพฤกต์ไปแล้วครึ่งตัว.." "พี่มินรักพี่รันจริง ๆ.." ผมรับฟังด้วยหัวใจที่แหลกสลาย.. ในความพร่าเลือนนั้น..ผมยังเห็นเพื่อนของผม ยัยกุ๋งกิ๋ง..ยืนนิ่งน้ำตาซึม.. เขาคงมาเป็นเพื่อนน้องเมย์ เขาเข้ามาจะอุ้มผม.. "ไป กลับบ้าน..นายกำลังแย่มากแล้ว.." ผมส่ายหน้า..พยายามปัดมือของเขา "บอกฉันก่อน..มินจะผ่าตัดเมื่อไร?" ทั้งสองมองหน้ากัน..จนผมต้องถามย้ำ "เมื่อไหร่???" "วันนี้.." น้องเมย์เป็นคนตอบ ++++ แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 54 23:14:22 จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 23:13:51

ความคิดเห็นที่ 11 บนรถแท๊กซี่..เรื่องราวของมินถูกถ่ายทอดออกมาจากน้องเมย์ อาการของมิน..นับจากถึงมือหมอ..เธอบาดเจ็บไม่มากนัก..ที่หนักก็คืออาการปอดบวม ที่เธอเป็นอย่างนั้นก็เพราะต้องการจะช่วยชีวิตผม..เธอถึงกับถอดเสื้อของเธอใส่ให้ผม เพื่อเพิ่มอุณหภูมิให้แก่ร่างกายที่เสียเลือดไปมากของผม แต่เธออยู่รักษาตัวที่โรงพยาบาลประมาณหนึ่งสัปดาห์ คุณพ่อของเธอก็ขอย้ายโรง พยาบาลไปรักษาที่กรุงเทพฯ น้องเมย์พยายามสืบจนรู้ได้ว่ามินรักษาตัวอยู่ที่ไหน แล้วทำตัวเป็นเพื่อนรุ่นน้องของมิน ไปเยี่ยมมินแทบทุกวัน พร้อมกับนำข่าวความคืบหน้าอาการของผมไปบอกมินด้วย อาการของมินดีขึ้นจนเกือบจะกลับบ้านได้แล้ว..แต่วันหนึ่ง เธอก็เกิดปวดศีรษะอย่างแรง พร้อมกับรู้สึกชาที่ซีกซ้ายของร่างกาย แผลจากการกระแทกกับของแข็งขณะเธอกลิ้งลงจากที่ลาดชันนั้น..มันเกือบจะหายอยู่ แล้ว แต่แรงกระทบที่ด้านใน..สร้างก้อนเลือดขึ้นก้อนหนึ่ง คั่งค้างอยู่..จนเกิดเป็นพิษ มันทำให้เธอปวดศีรษะ และทำลายประสาทจนเป็นอัมพฤกษ์ไปข้างหนึ่ง หมอบอกต้องผ่าตัดอย่างเดียว.. ไม่เช่นนั้น..เลือดเสียก้อนนั้น จะทำลายสมองไปมากกว่านี้ แต่ผลของการผ่าตัด..หมอไม่รับรองผล ผ่าแล้วจะฟื้นตื่นขึ้นมาหรือไม่..ฟื้นแล้วความทรงจำจะอยู่ครบถ้วนหรือไม่..อาการ อัมพฤกษ์จะดีขึ้นหรือไม่ เปอร์เซ็นต์การไม่ฟื้นก็มีมากพอ ๆ กัน ผมนิ่งฟังด้วยอาการอันสงบ ใจที่แตกสลายไปแล้วเริ่มเข้าสู่ความชาด้าน ฟังยัยกุ๋งกิ๋งเล่าให้ฟังถึงเรื่องที่มาพบผมที่วัดได้อย่างไร "แม่ของนายโทรฯ หาฉัน..นายใจร้ายมากนะ..ที่ทำให้แม่เป็นห่วงขนาดนี้.." "ท่านได้อ่านจดหมายของมิน..ท่านก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น.." "ท่านบอกให้มาที่วัดนี้เลย..ท่านเดาใจนายได้ถูก.." "ท่านบอกนายไม่รู้จักบ้านของมิน..นายต้องมาเริ่มต้นสืบจากวัดนี้แน่นอน.." ผมพยายามถามถึงท่าน "แกเป็นลมไปสามสี่รอบ..กลับไปนี่นายต้องเข้าไปกราบขอโทษท่านให้ได้..ท่านอยาก จะมาด้วย แต่ฉันห้ามไว้เอง.." "แม่..." ผมพึมพำออกมา จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 23:32:31

ความคิดเห็นที่ 12 "ท่านไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม?" ผมถามต่อ "ไม่นะ..เมื่อกี้ตอนโทรไปบอกท่าน..ท่านก็ไม่เห็นว่าอะไร แต่ชั้นแปลกใจอยู่อย่าง แม่ ลูกคู่นี้ไม่เหมือนชาวบ้านเขาสักเท่าไร" "ไม่เหมือนอย่างไง" "ก็แทนที่จะให้นายรีบกลับบ้าน กลับอนุญาตให้นายไปหามินที่โรงพยาบาลได้..ชั้นไม่ เข้าใจจริง ๆ" ผมยิ้ม..แม่ของผมเป็นเช่นนี้ ไม่มีใครเข้าใจลูกของท่านคนนี้ได้เท่าท่านอีกแล้ว... ผมไม่ตอบคำถามของยัยกุ๋งกิ๋ง มองไปทางน้องเมย์ เห็นเธอนั่งน้ำตาไหลอยู่เงียบ ๆ "น้องเมย์.." เธอหันมา.. "พี่เข้าใจดี..พี่ไม่โทษน้องเมย์ น้องเมย์อย่าคิดมาก..เท่าที่น้องเมย์ช่วยดูแลพี่นี่ก็ไม่รู้จะ ขอบคุณอย่างไรแล้ว.." เธอยิ้ม..พยักหน้า..กล้ำกลืนก้อนสะอื้น "เมย์สงสารพี่รัน..สงสารพี่มิน..เมย์ไม่อยากให้มันเป็นอย่างนี้เลย.." ผมเอื้อมมือไปจับมือของเธอ กระชับแ่น่น.. "น้องเมย์เองก็ต้องดูแลตัวเองด้วย.." เธอพยักหน้า..ฝืนยิ้มให้ผมอีกครั้ง ราวกับจะรับรู้ ว่าผมจะหมายถึงอะไร ผมอยากให้เธอดูแลหัวใจของเธอให้ดี..ในเมื่อผมไม่สามารถจะดูแลเธอได้ "พี่กับมินจะฝ่าฟันไปให้ได้ ไม่ว่าผลของการผ่าตัดจะออกมาอย่างไร พี่จะไม่ทิ้งมินไป ไหนเด็ดขาด.." เป็นคำหนักแน่นที่ออกมาจากหัวใจของผม ให้ทุกคนได้รับรู้ แม้ว่าผมจะไม่อยากจะทำให้ใครเสียใจก็ตาม.. ++++ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 23:50:37

ความคิดเห็นที่ 13 ไม่ไหวแล้วคับ.. ลากไม่จบซะแร้ว ตาจะปิดซะให้ได้ ต้องขอโทษเพื่อน ๆ ด้วยที่รันยังเขียนไม่จบอย่างที่บอกไว้ข้างบน พรุ่งนี้รันจะมาเขียนต่อที่กระทู้นี้นะคับ จากคุณ : คืนนี้เรามานอนกันดีกว่าคับ^^ (รันนรา) เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 23:53:57

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่เป็นไรครับ  ง่วงเหมือนกัน  อิอิ แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 00:42:04 จากคุณ : คำพูดนับร้อยพัน เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 00:41:36

ความคิดเห็นที่ 15 ติดตามอยู่นะครับคุณรัน จากคุณ : ทาสเทคโนโลยี เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 02:30:55

ความคิดเห็นที่ 16 ล็อคอินใช่ตัวจริงปะเนี้ย ถ้าใช่ก็ หายไปนานนนนนนนนมากกเลยนะครับ ผมอ่านเรื่องของคุณตั้งแต่สมัยยังไม่สมัครอมยิ้มเลย ขอนึกก่อน.... น่าจะประมาณ 7 ปี ที่แล้วมั้ง ใช่มั้ย ถ้าผมจำไม่ผิดนะ 555 (เพราะอ่านเรื่องคุณที่ร้านเน็ต แล้วผมยังเซฟเรื่องคุณไปอ่านที่บ้านเลย ประมาณปี 48 โ้น้น) น่าจะมีอีกเรื่องใช่มั้ย อะไรอาม่าๆนี่แหละ ไปทำอะไรที่ไหนมาครับ หายไปนานเลย แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 07:54:05 จากคุณ : ผู้ชายกับสายฝน เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 02:48:49

ความคิดเห็นที่ 17 เข้ามาเขียนต่อคับ.. มาทักทายเพื่อน ๆ ด้วย ขอบคุณที่ให้กำลังใจนะคับ.. คุณผู้ชายกับสายฝน รันตัวจริงคับ..เอาเรื่องเก่ามาแก้ไข รันหายไปนานจริง ๆ ด้วยคับ ดีใจจังที่ยังมีคนจำได้ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 12:01:13

ความคิดเห็นที่ 18 มะวานตอนค่ำๆก้เปิดกระทู้เก่าดู อ่ะยังไม่ได้เขียนเพิ่มนี่นา วันนี้เรยมาเปิดดูอีกครั้ง สนุกมากเรยค่ะเนื้อหาน่าติดตามเก่งจิงๆเรย จากคุณ : จ๋อเพชรจอมแสบ เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 12:08:39

ความคิดเห็นที่ 19 แท๊กซี่พาเราทั้งสามคนมาถึงโรงพยาบาลที่มินรักษาอยู่ มันอยู่แถวไหนผมไม่มีแก่ใจจะสนใจ ขอเพียงให้ผมได้พบมิน หรืออย่างน้อยได้รู้ข่าวอาการของเธอก็ยังดี ผมขอเพียงเท่านั้น ยัยกุ๋งกิ๋งไปติดต่อขอรถเข็นกับบุรุษพยาบาล สภาพของผมคงแย่เต็มทน พวกเขาจะพาผมเข้าห้องฉุกเฉิน ผมไม่ยอม..ยัยกุ๋งกิ๋งพยายามอธิบายความต้องการของผม พวกเขาเหล่านั้นแปลกใจ..บอกแต่เพียงว่ามันเป็นไปไม่ได้.. "คนไข้เตรียมการผ่าตัดใหญ่..เราให้เยี่ยมไม่ได้ เราอนุญาตได้เฉพาะญาติสนิท เท่านั้น" แม้ว่าน้องเมย์จะพยายามพูดให้ด้วยอีกแรงก็ไม่สำเร็จ เจ้าหน้าที่คนนั้น..เป็นผู้หญิง มีใบหน้าสะสวย หล่อนคงมีหน้าที่คอยแนะนำคนไข้ให้ทำประวัติ แล้วพาไปนั่งรอหน้าห้องหมอ เฉพาะทางต่าง ๆ หล่อนให้คำแนะนำได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น..ให้มาใหม่ในวันพรุ่งนี้ พรุ่งนี้..ซึ่งไม่รู้ว่ามินจะได้มีโอกาสตื่นขึ้นมาอีกหรือไม่ พรุ่งนี้..ซึ่งไม่มีใครจะตอบได้ว่ามินจะเป็นอย่างไร ผมไม่ยอม.. "พี่ครับ.." ผมส่งเสียงออกมา..เรียกให้หล่อนหันมาสนใจผมอีกครั้ง ผมลุกขึ้นยืน..ด้วยแรงกายทั้งหมดที่มี.. เปิดเสื้อให้หล่อนดูบาดแผล..ที่บัดนี้ผ้าปิดแผลมันฉ่ำด้วยเลือดจนรู้สึกหนักอึ้ง "ผมเป็นถึงขนาดนี้..ผมควรจะต้องนอนอยู่ที่บ้าน หรือในห้องฉุกเฉินเสียด้วยซ้ำ.." หล่อนอึ้ง "อะไรทำให้ผมมาหาเธอ..อะไรทำให้ผมดิ้นรนมาที่นี่้ทั้งที่ตัวเองใกล้ตาย..ผมแค่มา ให้เห็นเธออีกครั้งเท่านั้น.." ผมทรุดเข่าลง..มันกระแทกตึงกับพื้น "พี่ครับ..ผมรักเธอ.." ++++ ห้องนั้น..เป็นห้องกระจกปิดทึบ เหนือประตู เป็นป้ายหลอดไฟเขียนคำว่า "ห้องผ่าตัด" บัดนี้ไฟยังไม่เปิด..แสดงว่าการผ่าตัดยังไม่ได้เริ่มขึ้น.. มินคงกำลังถูกเตรียมการให้พร้อมกับการผ่าตัดใหญ่ ผมยังมีเวลาที่จะได้คุยกับเธอ ได้ให้กำลังใจเธอ.. มิน..รันมาแล้ว.. มีคนสามสี่คนตรงหน้าห้อง ป้าชั้น ลุงขาว ปู่กับย่าของมิน.. และนั่น..ผู้หญิงคนนั้น..คงเป็นแม่ของมินแน่แล้ว ท่านกำลังร้องไห้..น้ำตาไหลอยู่เงียบ ๆ ส่วนอีกคน..บุรุษรูปร่างสูงใหญ่.. มองนิ่งมายังพวกเรา..พ่อของมิน!! "นายมาทำไมที่นี่??" เป็นคำถามที่มาพร้อมกับการปรี่เข้ามาหาผม ยัยกุ๋งกิ๋ง ถึงแม้จริตจะก้านจะเป็นผู้หญิง แต่ถึงคราว เขาก็ออกมาปกป้องผม เขายืนกั้นหน้าผมเอาไว้.. "น้าอย่าทำอะไรเขานะ..เขาแค่อยากมาให้กำลังใจมิน.." เขารีบบอก แต่แล้วก็ถูกท่อนแขนปัดจนเซไป เมื่อได้เผชิญหน้า..ผมมีไม่ความรู้สึกหวาดกลัวแต่อย่างใด เพ่งมองผู้เชายคนที่มินเรียกว่าพ่ออย่างเต็มตา ผู้ชายคนนี้..เขาควรจะได้ถูกเรียกอย่างนั้นอีกจริง ๆ หรือ "ฉันบอกกับแม่แกไว้แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ให้แกมายุ่งกับลูกสาวของฉันอีก ไม่งั้นฉัน จะแจ้งความให้แกติดคุก.." มือที่กำลังพยายามจะยกไหว้ ตกลงไปทันที แม้กระทั่งตอนนี้..พ่อของมินก็ยังไร้เหตุผลเช่นเดิม "ผมน่าจะถามคุณมากกว่า..ว่าคุณมาทำอะไรที่นี่??" คำพูดนี้ออกไปจากปากผมอย่างสุดกลั้น.. เขาเงื้อมือเต็มที่ สะบัดตบหน้าผมจนดังสนั่น "ก็ฉันเป็นพ่อของมินไงล่ะ.." เจ็บปวดจนชาด้าน..สิ่งที่อัดอั้นกลับพรั่งพรู ผมค่อย ๆ หันหน้ากลับมา..รสเค็มปร่าเริ่มกลบปาก.. "พ่อเหรอ..คุณเป็นพ่อของมินแน่เหรอ??" ทุกคนถูกสะกดให้นิ่งงั้น "คนเป็นพ่อเขาทำกับลูกสาวอย่างนี้เหรอ เขาเลี้ยงลูกกันอย่างนี้เหรอ.." มือของผมกำแน่น..น้ำตาปริ่มขอบตา "มินกำลังจะโดดน้ำตาย จากฝีมือของคนที่เธอเรียกว่าพ่อ มินหมดสิ้นแล้วทุกอย่าง ไม่มีใครสักคนที่เข้าใจเธอ..ไม่มีใครสักคนที่รักเธอ.." คุณแม่ของมินยกมือขึ้นปิดปาก..น้ำตาพรั่งพรู "พวกคุณสองคนรู้กันบ้างไหม? เพียงแค่คุณสองคนเห็นแก่ตัว คุณทำให้ลูกของคุณ เป็นอย่างไรบ้าง?" "เธอสูญเสียน้องชาย..เธอสูญเสียแม่ แล้วเธอก็สูญเสียพ่อ พ่อที่ไปรักผู้หญิงคนอื่นมากกว่าเธอ.." "มินไว้ใจผม..เธอรักผม..ผมรักเธอ..แต่เธอไม่ได้หนีมาหาผม..คุณเข้าใจไหม?" ผมตะโกนจนเสียงแหบพร่า.. "มินไม่ได้หนีตามผู้ชาย...คุณได้ยินไหม??" ก้อนสะอื้นทำให้ผมพูดไม่ออกอีกต่อไป.. แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 13:30:25 จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 13:14:44

ความคิดเห็นที่ 20 มินนอนร้องไห้อยู่บนเตียง.. เธอสวมชุดคนไข้..ข้างเตียงของเธอระโยงระยางไปด้วยสายไฟและสายยาง เธอได้ยินเสียงของผม.. เธอขอให้หมออย่าเพิ่งวางยาสลบเธอ.. เธอขอพบผม.. ผมถูกเข็นเข้าไปที่ข้างเตียงของเธอ.. ทุกคนถูกผมขอให้ออกไป ทั้งห้องเงียบสงบ มีแต่เสืียงเครื่องมือทางการแพทย์ครางหึ่งสลับกับเสียงติ๊ดเป็น จังหวะ เราสองคนมองหน้ากันด้วยน้ำตา.. มินผอมลงไปมาก..แขนเล็กลงอย่างเห็นได้ชัด ความขาวของเธอขับเน้นจนเป็นสีซีด.. ใบหน้างามซึ้งนั้น..บัดนี้ทั้งดวงตาและจมูกแดงก่ำ ริมฝีปากซีดจาง..แตกเป็นขุย ขยับเพียงแผ่ว.. "รัน..เป็นอย่างไรบ้าง?" น้ำตาของผมทะลัก..มินเป็นห่วงผม.. "รันไม่เป็นไร..มินก็ไม่เป็นไรใช่ไหม?" เธอพยักหน้า..น้ำตาเปียกชุ่มหมอน.. "รันอย่าร้องไห้..มินไม่เป็นไร" "แต่มินโกหก มินโกหกรันทำไม??" เธอนิ่งงัน.. "มินดูถูกรัน..คิดว่าโกหกรันอย่างนั้นและรันจะหักใจจากมินได้ง่าย ๆ จริงเหรอ?" เธอสะอื้นไห้ "มินคิดว่า รันจะเปลี่ยนใจไปรักน้องเมย์ง่าย ๆ เพียงแค่เพราะมินไปต่างประเทศ เท่านั้นเองเหรอ..มินดูถูกความรักของรันมากไปแล้ว.." เธอสะอื้นจนตัวโยน.."มินขอโทษ.." ผมลุกขึ้นจากรถเข็น..เรื่ยวแรงสุดท้ายผมขอมอบให้เธอ.. ผมยืนข้างเตียง..ประดองมือของเธอขึ้นมา.. ใจผมหาย..มันเป็นมือข้างซ้าย..แม้จะไม่เย็นชืด..แต่ราวไม่มีชีวิต.. "มิน.." ผมฟุบหน้าลงไปกับมือที่ขยับไม่ได้แล้วนั้นของเธอ พูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว..มันเจ็บช้ำจนเกินจะทนอีกต่อไปแล้ว.. ฉับพลัน..มือหนึ่งก็ยื่นมาลูบศีรษะผมอย่างปลอบใจ.. มันอ่อนโยน..นุ่มนวล แต็มไปด้วยความรู้สึกที่สื่อตรงจากหัวใจ มันเป็นมือข้างขวาของมิน.. "รันอย่าร้องไห้..มินไม่เป็นไรมากซะหน่อย.." มินยังโกหกผม..มินคงไม่รู้ว่าผมรู้เรื่องของเธอหมดแล้ว "เดี๋ยวผ่าตัดเสร็จมินก็หาย..เราจะได้เจอกันอีกครั้ง.." ผมส่ายหน้า..อยากจะต่อว่ามินอีกหลายคำ..แต่ทำไม่ได้ สิ่งที่เธอต้องการตอนนี้..คือกำลังใจ เธอต้องใฃ้ต่อสู้กับโรคร้ายของเธอ "ใช่แล้ว..จริงสินะ..เราไม่ควรจะร้องไห้กันเลย.." ผมฝืนยิ้ม บาดแผลปวดแปล๊บขึ้น ทุกขณะ..ความวิงเวียนเข้าเกาะจับความรู้สึก ภาพของมินพร่าเลือน.. กัดฟันออกแรงบีบมือของมิน.. "รันรันมินที่สุด..มินเอาความรักของเราเข้่าต่อสู้กับมันนะ..ความรักจะทำให้มินเข้ม แข็ง ทำให้มินกลับมาหารันได้ รันจะรอ ไม่ว่าอย่างไร รันจะรอมิน.." มินส่ายหน้า... "อย่า..รันอย่ารอ..สัญญากับมินก่อน..ถ้ามิน.." "ไม่.." ผมตัดคำของเธอ "มินต่างหากที่ต้องสัญญากับรัน..ว่ามินจะต้องกลับมา สัญญาสิ..สัญญา.." ในที่สุดมินก็พยักหน้า "มินสัญญา..แต่รันก็ต้องสัญญากับมินด้วยนะ ถ้ามินไม่ได้กลับมา..รันจะดูแลตัวเอง ให้ดี.." "รันสัญญา.." ++++ ความเจ็บปวดรวดร้าว..ทั้งจากอาการเจ็บป่วยและจากหัวใจ รสชาติเป็นอย่างไรก็สุด จะบรรยาย.. ผมหวังแต่เพียงว่า..ทุกอย่างจะคลี่คลายไปในทางที่ดี มินจะมีกำลังใจที่ดี มินจะใช้ ความรักของเราสร้างปาฏิหาริย์ให้เกิดขึ้นจนได้ แต่แล้ว...ดูเหมือนฟ้าดินจะทรมานผมไม่เพียงพอ.. ดูเหมือนเบื้องบนจะต้องการฆ่าผมให้ตายไปจริง ๆ เมื่อผมออกจากห้องผ่าตัด..ข่าวร้ายก็รอผมอยู่แล้ว.. เมย์สิ้นสติ..ล้มทั้งยืน..ขณะนี้กำลังอยู่ในห้องฉุกเฉิน.. ยัยกุ๋งกิ๋งหวนไห้ "รัน..เวลาของเมย์หมดแล้ว.." ความรู้สึกทุกอย่างประดังขึ้นมาจนผมสิ้นสติไปหลังสิ้นคำนั้น.. +++ แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 15:52:19 จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 14:50:02

ความคิดเห็นที่ 21 นอกชานหรือระเบียงที่อยู่ติดกับห้องของผมนั้น..มันได้มีโอกาสรับใช้ผมอีกครั้ง หลังจากที่ปิดมาเนิ่นนาน ฝุ่นไม่ได้ถูกปัดกวาด..ผิวกระดานที่เคยเงาเป็นมันหม่นหมองเพราะฝุ่นและใบไม้แห้ง ต้นคอและหลังของผมพิงกับรั้งระเบียง..สองขาเหยียดยาวนิ่งสงบ สองมือประสานกันไว้ที่ทรวงอก..หลับตา..ปล่อยลมหายใจให้เข้าออกอย่าง สม่ำเสมอ ผมกำลังผ่อนคลายตัวเอง..โดยปล่อยให้กล้ามเนื้อทุกส่วนของร่างกายได้พักผ่อน ไม้เว้นแม้แต่กล้ามเนื้อของหัวใจ มันปวดร้าวมานานแล้ว มันรวดร้าวมาหลายครั้งจนเกินไป มันสมควรได้พัก..ผมจะไม่ยอมให้อะไรหรือใครมาทำร้ายมันอีก.. กระดาษแผ่นนั้น..ที่ผมรับมาจากยัยกุ๋งกิ๋ง..จึงถูกปล่อยให้ปลิวหายไปกับสายลมที่ พัดแรงขึ้นทุกขณะ เมฆทมึนตั้งเค้า..หากฝนตกลงมา มันจะเป็นฝนแรกของปีนี้ ปีแห่งความสูญเสีย..สิ้นหวัง..และร้าวรานใจสำหรับผม ผมจึงนอนรับน้ำฝนนั้นอย่างผ่อนคลาย..หวังให้มันชะล้างเรื่องร้าย ๆ จากตัวผมไป ให้หมดสิ้น เมื่อผมลืมตาขึ้นมา..ผมจะพบกับโลกใหม่ โลกที่ไร้ความสูญเสีย..โลกที่สดใส และ แช่มชื่นด้วยความหวัง .... "ก่อนหน้าไม่กี่วัน ยัยเมย์มาฝากจดหมายฉบับนี้กับฉัน..บอกฝากให้นาย หากเธอ เป็นอะไรไป.." ยัยกุ๋งกิ๋ง..บอกกับผมด้วยดวงตาที่แห้งผาก "ยัยแมย์รักนายมากนะรัน..เราขออย่าให้นายลืมเธอจะได้ไหม?" ++++ บทเพลงที่ผมนึกได้ในตอนนี้..คือเสียงนุ่มเศร้าของถ้อยคำที่กินใจ เก็บอยู่ในหัวใจของฉัน เก็บคืนวันงดงามที่มี จดจำทุกชั่วโมงที่ดี นาทีที่เราสองได้สบตากัน เก็บอยู่ในหัวใจดวงนี้ เก็บภาพเธอคนดี..ตราบนานจนแสนนาน ไว้อยู่เคียงข้างใจ..ในค่ำคืนและวัน ที่ฉันไม่มีเธอ.. ฝนตกลงมาแล้ว..มันสาดซัดร่างของผมจนเปียกชุ่ม ผมยังคงนอนนิ่ง..ซึมซับความฉ่ำเย็นของมันอย่างเต็มที่ "พี่รันคะ..ถ้าพี่ได้เห็นข้อความนี้ ก็แสดงว่าเมย์ไม่อยู่แล้ว.." ลมพัดกรูเกรียว..ต้นไม้น้อยใหญ่ส่งเสียงอุธรณ์เมื่อต้องต้านลม "อย่าเสียใจนะคะ..ชีวิตของเมย์ควรจะจบมาตั้งนานแล้ว..เรื่องนี้ครอบครัวของเมย์รู้ กันดี.." น้ำฝนเม็ดค่อนข้างใหญ่ ผมรับรู้ได้เมื่อมันกระทบที่ผิวหน้าและลำตัว "เมย์โชคดีแค่ไหนแล้ว..ที่มีชีวิตอยู่จนได้พบพี่รัน ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้เมย์มีความสุข ที่สุดในชีวิต.." เสียงฟ้าคำรามก้อง.. "เมย์ดีใจ..ที่ถึงแม้ร่างกายส่วนใหญ่ของเมย์จะไม่มีแล้ว..แต่เมย์ยังทิ้งส่วนหนึ่งไว้ใน ตัวของพี่" สายอสุนีฟาดดังเปรี้ยง "ตอนที่พี่เจ็บหนัก..เมย์ได้มีโอกาสคุยกับคุณหมอ..หมอบอกว่าพี่จะเป็นคนอ่อนแอ ไปทั้งชีวิต..ถ้าไตข้างเดียวของพี่ที่เหลืออยู่..ยังต้องทำงานหนักอยู่อย่างนี้.." "เมย์ขอให้คุณหมอตรวจความเข้ากันได้ระหว่างไตของเมย์กับร่างกายของพี่ หมอบอก ว่าเข้ากันได้อย่างน่าแปลกใจ.." "เมย์ทำเรื่องขออุทิศไตของเมย์ หลังเมย์เป็นอะไรไป ให้กับพี่รัน.." "อย่างน้อย..ถึงแม้เมย์จะไม่ได้เจอพี่รันอีกแล้ว แต่เมย์ก็ยังทิ้งส่วนหนึ่งไว้ในตัวของ พี่ตลอดไป.." ตามด้วยการกระหน่ำหนักของพระพิรุณ "พี่รันคงไม่รู้ ..ว่าเมย์จะมีอายุได้ไม่เกินปีนี้.." น้ำฝนและน้ำตา..ผสมปนเปจนยากจะแยกได้ ก้อนสะอื้นวิ่งขึ้นมาจากทรวงอก มาจุกที่ลำคอ "เมย์รักพี่รัน..ดูแลตัวเองให้ดีนะคะ..เพื่อเมย์จะได้อยู่กับพี่รันตลอดไป.." ผมปล่อยโฮ... ........ แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 15:26:49 จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 15:08:01

ความคิดเห็นที่ 22 รออยู่น๊ะ จากคุณ : PeAk Level เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 15:08:38

ความคิดเห็นที่ 23 เทอมนั้น..ผมจำเป็นต้องดรอปการเรียนเอาไว้ก่อนเพื่อรักษาตัว ร่างกายดีวันดีคืน ความเข้มแข็งกลับคืนมาอย่างช้า ๆ เวลาว่างส่วนใหญ่ผมใช้ไปกับการอ่านหนังสือ และขีดเขียนอะไรออกมาเป็นเรื่อง เป็นราวอย่างที่ทุกท่านกำลังอ่านอยู่ในเวลานี้ เป็นการบันทึกข้อความของหัวใจ..ผ่านปลายนิ้วมือของคนที่มีชีวิตอยู่ได้ก็ด้วย เพราะความรักตัวเดียวเท่านั้น ถ้าพ่อแม่ไม่รักผม..ผมคงไม่ได้เกิดมา ถ้าน้องเมย์ไม่รักผม..ผมคงไม่รอดชีวิตมาได้อย่างทุกวันนี้ ถ้ามินไม่รักผม..ผมคงตายไปตั้งแต่พลัดตกเขาในคราวนั้น.. ผมจึงมีชีวิตอยู่ด้วยความรักอย่างแท้จริง.. แล้วความรักของผมช่วยเหลือใครได้บ้าง? ผมไม่เคยหาคำตอบ ผมพร้อมจะรักกับทุกคนในโลกนี้..ด้วยรู้ซึ้งถึงคุณค่าของความรัก ผมไม่กล้าบอกหรอกว่า เพราะผมรักมิน จึงทำให้มินรอดเป็นปกติจากการผ่าตัดคราว นั้น ผมไม่ค่อยอยากบอกหรอก..เพราะมินเองก็ยังไม่ค่อยอยากบอกผมเลย ++++ หลังการผ่าตัด..รักษาตัวจนดีขึ้นแล้ว คุณพ่อของมินตัดสินใจส่งเธอไปรักษาตัวต่อ ที่ต่างประเทศกับคุณแม่ของเธอ.. วันที่ผมไปส่งมิน..คุณพ่อของมินหันมาพูดกับผมด้วยเสียงที่ผิดแผกไป "รันกันจริงชอบกันจริง รอให้หายดี เรียนให้จบ แล้วค่อยมาคุยกันอีกครั้ง.." "รักษาความรักระหว่างกันเอาไว้ให้ดีแล้วกัน.." ผมยกมือขึ้นพนมไหว้ท่านอย่างจริงใจ +++ ระหว่างนี้..ผมต้องเมล์คุยกับมินบ่อยครั้ง อย่างเช่นวันนี้ เมล์เขียนมาว่า.. "รันคะ.. มินมีกำหนดจะกลับประเทศไทยศุกร์นี้นะคะ มินจะกลับไปพร้อมคุณแม่ ไปเยี่ยมคุณตาคุณยายที่เมืองกาญจน์ อ้อ..คราวนี้มินไปถูกแน่ค่ะ เพราะมีคุณแม่พาไป ไม่เหมือนคราวที่แล้วที่เราไปกัน สองคน ทั้งที่มินไม่รู้จักบ้านหลังนั้นเลย (รันหายโกรธมินหรือยังคะ ที่มินโกหกใน ครั้งนั้น) และมินก็จะไปหาคุณปู่กับคุณย่า ที่ตอนนี้ท่านตัดสินใจกลับไปอยู่ที่บ้านหลังนั้นอีก ครั้ง หลังจากที่โกรธคุณพ่อจนหนีไปอยู่ที่เชียงใหม่บ้านเดิมของท่านพักหนึ่ง มินหวังว่า..มินจะได้เห็นรัน ตรงระเบียงนั้นอีกนะคะ ขี้เกียจบอกว่ารักแล้วนะ.. มิน" ผมอมยิ้ม..ตอบกลับไปสั้น ๆ "รันจะรอวันนั้น... และรันสัญญา..รันจะใส่ชุดนอนเวลานอน ไม่นุ่งกางเกงในตัวเดียวอีกแล้ว.. ขี้เกียจบอกว่ารักกว่า รัน.." =========จบ========= แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 15:33:28 แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 15:25:33 จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 15:24:06

ความคิดเห็นที่ 24 จบแล้วคับ.. ขอบคุณอีกครั้งสำหรับทุกท่านที่ติดตาม ข้อความทุกข้อความที่เข้ามาทักทายรัน..รันอ่านด้วยหัวใจที่รื่นรมย์ และจะเก็บเอาไว้ในหัวใจตลอดไปคับ (หวานซ้า...) แล้วรันจะเขียนเรื่องใหม่ให้อ่านอีกนะคับ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 15:36:16

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านแล้วน้ำตาแทบไหล หุหุสนุกทุกตอนเลยแต่หลังๆรีบจบไปรึเปล่าคะ คือแบบยังอยากอ่านต่อ่ะค่ะ ชอบวิธีเล่าเรื่องมากๆ อ่านเพลินดีขอสมัครเป็นแฟนคลับด้วยคนค่ะ:) จากคุณ : Guin_KukKuk เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 16:28:27

ความคิดเห็นที่ 26 เฮ้อ!!! จบซ้าที รีบๆ เขียนเรื่องใหม่นะคะ รอติดตามอยู่ค่ะ....   อ้อ...มีรัยจะบอก "เขียนเรื่องได้ดีมากเลยค่ะ...." จากคุณ : PeAk Level เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 17:15:19

ความคิดเห็นที่ 27 แวปแรกที่เห็นไม่คิดจะอ่านเรยเพราะมันยาวมากแต่พออ่านจบคห.นึงแล้วมันรู้สึกอยากอ่านต่อจิงๆก้เลยอ่านมาเรื่อยๆจนถึงตอนจบอยากบอกว่าคุณรันมีพรสวรรค์ในการเรียบเรียงมากค่ะภาษาสวยงามอ่านแล้วไม่อยากให้จบเลย จากคุณ : จ๋อเพชรจอมแสบ เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 17:58:41

ความคิดเห็นที่ 28 เจ๋งไปเลยครับคุณรัน จากคุณ : *mEgaLomAniAc* เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 21:15:41

ความคิดเห็นที่ 29 ขอบคุณเพื่อน ๆ อีกครั้งครับ ตอนนี้รันแปะเรื่องใหม่(อีก)แล้ว ชั่วชีวิตของผม..ใฝ่ฝันที่จะได้พบกับใครคนหนึ่ง..ที่เหมือนมินามิ http://www.pantip.com/cafe/siam/topic/F10755733/F10755733.html จากคุณ : รันงับงับ (รันนรา) เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 21:38:33

ความคิดเห็นที่ 30 ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆมาแบ่งบันค่ะ คุณรัน จากคุณ : NootMeeTung เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 23:08:05

ความคิดเห็นที่ 31 สนุกมากๆครับ  อ่านแล้วน้ำตาคลอเลย เขียนได้ดีจริงๆ  จะติดตามไปเรื่อยๆ ครับ จากคุณ : K'u~lo~doe เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 23:35:42

ความคิดเห็นที่ 32 จินตนาการคุณนี่สุดยอดจริงๆครับ  ชาบู ชาบู จากคุณ : คำพูดนับร้อยพัน เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 02:34:48

ความคิดเห็นที่ 33 แต่งได้ดีไม่มีสะดุดเลยค่ะ ขอเป็นแฟนคลับนะคะ จากคุณ : น้องตะวันเรียกมี๊ เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 14:38:00