ความคิดเห็นที่ 1 ^ ตั๋วเป๋นเด๋กแม่โจ้ก๋า !?? คุยกับที่บ้านดูครับ ... ถ้าเขาเข้าใจก็ไม่น่าจะมีปัญหา ผมซิ่วมา 4 ที 3 ปีติด ... จนน้องๆบอกว่าซิ่วเป็นงานอดิเรก ฮ่าๆ! หาตัวตนของตัวเองเจอช้าไป เลยต้องเสียเวลา ... บางทีไอ้ที่คิดว่าใช่ พอเรียนจริงๆมันก็ไม่ใช่ โชคดีมากๆครับที่ครอบครัวเข้าใจและปล่อยให้ทำตามใจอย่างอิสระ .. ถ้าคิดว่าอยู่ไปแล้วมันไม่มีความสุขจะทรมานตัวเองทำไมจริงมั๊ย ? เรียนให้สนุก เล่นให้มีความรู้ สู่อนาคตที่สดใส โว้ววววเย!! ;P จากคุณ : เฮ่ย!นึกว่าใคร เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 54 21:08:36

ความคิดเห็นที่ 2 ฮืมมม เราพ้นเวลานั้นมาแล้ว ฮ่าาา ที่บ้านก็ถูกครึ่งนึงนะคะ คือฝึกความอดทน อีกอย่าง ปีหนึ่ง เค้ารวบม.ปลายสามปีมาสอน เราว่าถ้าเข้าเรียน มันก็พอจะได้อะไรไปสอบแกธแพทอยู่นะ แต่ถ้าคุณว่าจิตตก ไม่ไหวแล้ว ก็คุยกะที่บ้านค่ะ มันไม่มีวิธีดีกว่านี้อยู่แล้ว ถ้าที่บ้านไม่โอเค ฝืนทำไปก็ทะเลาะกันเปล่า ๆ กลับบ้านไปนอนชิล ๆ ซักสี่ห้าวันก็ได้ค่ะ ลองดู ว่าจะไปต่อไหวมั้ย? จากคุณ : varavari เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 54 21:26:52

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่ชอบคณะที่เรียนอยู่ด้วยรึเปล่าคะ ถ้าไมชอบก็เเนะให้เรียนที่ชอบค่ะ เเต่เอาจริงๆ ปกติเข้าไปเรียนเเล้ว คณะที่เคยคิดว่าชอบก็อาจจะไปเรียนเเล้วไม่ชอบก็ได้ เเต่ดีกว่าทนอยู่คณะที่รู้ตัวเเน่นอนว่าไม่ชอบ เราเป็นรุ่นพี่หลายปีนะคะ ขอเเนะนำว่า เรียนคณะนี้ไปก่อน เเต่ก็อ่านหนังสือเตรียมสอบไปด้วย (เผื่ออนาคตเกิดสอบพลาดหรืออะไรก็ตามเเต่ ไม่ได้ว่าจขกท นะคะ เเต่กรณีเพื่อนเราออกไปเลยเเล้วพลาดค่ะ ) เราเคยเป็นคนหนึ่งที่จะซิ่ว ตอนนั้นก็อยากออกมาเลยเเต่พ่อเเม่บอกให้อยู่ไปก่อน ก็ไม่เข้าใจว่าจะให้อยู่ทำไม เพราะตอนนั้นเราจะซิ่วจากรัฐไปเข้าเอกชนค่ะ เเต่พอไปเรียนเเล้วรู้สึกเเบบ เอ่อ ไม่ใช่อ่ะ คิดว่าจะชอบเเต่ไม่ชอบ เเละเรามีปัญหานึงคือ เราทนไม่ได้เพราะเราสมควรจะปีสองละ เห็นเพื่อนๆอยู่ปีสองละเศร้า พอดีเริ่มเรียนไปนิดเดียว เรากลับมาอยู่รัฐเหมือนเดิมค่ะ พอดียังไม่ได้ลาออกไว้- -* (เเล้วยังไม่หมดเขตลงทะเบียนล่าช้า เเหะๆเลยรอดไป รู้สึกขอบคุณพ่อเเม่อย่างสูง) เเต่ก็คิดดีๆนะคะ เราสนับสนุนให้ไปคณะที่ จขกท ชอบค่ะ ถ้าติดบ้าน ก็เลือกมหาลัยในกรุงเทพไป เเต่อย่าเพิ่งออกจากมหาลัยค่ะ อ่านหนังสือไปด้วย ตอนนั้นเราก็ไม่เคยเข้าใจพ่อเเม่มาก่อน เค้าบอกว่า มีอะไรต้องเผื่อเหลือเผื่อขาดไว้ เเหะๆ ^^ เอาใจช่วยนะคะ จากคุณ : zueii เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 54 21:27:44

ความคิดเห็นที่ 4 จะซิ่วก็รีบนะครับ ไม่รู้จะยกเลิกระบบแอดมิชชั่นเมื่อไหร่ จากคุณ : FOB เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 54 21:42:22

ความคิดเห็นที่ 5 แล้วทำไมต้องไป ทำตามที่รุ่นพี่บอกด้วยอ่ะ ไม่รู้สิ เราว่ามันไร้สาระมากๆ ระบบ รุ่นพี่รุ่นน้อง จากคุณ : หน้าคมตาโตพันธุ์ดุ เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 54 21:47:19 A:175.137.44.189 X: TicketID:319485

ความคิดเห็นที่ 6 เราว่า ค่อยๆคิด อาจจะอดทนเรียนให้จบ แล้วไปทำสิ่งที่ตัวเองชอบ หรือหาความฝันให้เจอในช่วงมหาลัยแล้วสานต่อฝันให้เป็นจริง ถ้าไม่ไหวจริงๆก็ออกมา ให้กายและใจสุขไปด้วยพร้อมๆกัน จะได้ไม่ทุกข์ แต่ก็เอาแน่เอานอนกับชีวิตไม่ได้เพระเมื่อคุณเรียนจบอาจจะไม่ได้ทำงานตามสายที่เรียนมาใครจะรู้ ถ้าคิดถึงบ้านก็โทรคุยกันก็ได้ยังไงก็ได้กลับอยู่แล้วไม่ว่าจะเป็นเทศกาลวันหยุด ปิดเทอมยังไงก็ได้กลับ 55+แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรที่คุณคิดจะซิ่ว ผมอยากให้คุณไปลองคุยไปปรึกษากับผู้ใหญ่หลายๆคนดู คุณอาจจะเปลี่ยนทัศนคติก็ได้ จากคุณ : PRIB-TAH เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 54 21:59:53

ความคิดเห็นที่ 7 จะบอกว่าอารมณ์คุณตอนนี้มันอาร์ทมาก อารมณ์พาไปล้วนๆ เหตุผลของคุณมันเอาแต่ใจเกินไป ไม่สู้ เจอปัญหาแล้วหนี ไม่ปรับตัว คุณไม่ชอบที่เรียน อยากจะซิ่ว แต่คุณก็ไม่ได้หาหลักประกันอะไรก่อนเลยว่าจะเข้าที่อื่นได้มั๊ย ลาออกไปอ่านหนังสือแล้วถ้ายังเข้ามหาลัยไมได้ล่ะ? หรือเข้าไปแล้วเจอปัญหาเดิมๆจะทำยังไง? หรือจะทำอะไรต่อไปที่มันเป็นรูปธรรมมากกว่าที่คุณให้เหตุผลมาตอนนี้ ถ้าให้แนะนำ ก็คงว่า ซิ่วไปปีนึงคงไม่แปลกอะไร ผมเองก็เข้าเรียนปี1ตอนที่เพื่อนๆอยู่ปี3กันแล้ว เรียนจบช้ากว่าชาวบ้านมันไม่มีผลอะไรในการทำงานเลยซักนิด เอาเป็นว่า บอกพ่อแม่ไปเลยว่า จะออกมาอ่านหนังสือสอบ ถ้าไม่ได้ปีนี้ก็เข้าเอกชน ถ้าพ่อแม่ไม่ให้ แต่ยังอยากซิ่ว ก็แอบอ่านหนังสือเอง ไม่ต้องไปเรียน ถึงเวลาสอบก็ไปเช่าโรงแรมในเมืองเองละกัน จากคุณ : CoollyCat เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 54 22:11:39

ความคิดเห็นที่ 8 ทำตามหัวใจครับ  ผมละเบื่อระบบรุ่นพี่รุ่นน้องที่เกินไปครับ  คุณอาจจะคิดว่ามันดีสำหรับน้อง  แต่คุณควรจะเว้นระยะห่างระหว่างคุณกับน้องบ้างครับ เพรราะทุกคนควรจะมีสิทธิ์ส่วนบุคคล ไม่จำเป็นต้องสร้างภาพว่ารักกันทั้งรุ่น ทั้งพี่ทั้งน้อง บางที่คนที่เขาโลกส่วนตัวสูง และเขาไม่ชอบก็มี คุณน่าจะเว้นที่ให้คนพวกนี้เขาบ้างนะครับ รุ้ครับว่าหวังดีกับน้อง จากคุณ : ภานุพงษ์ (panupong_see) เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 54 22:22:08

ความคิดเห็นที่ 9 เราว่าเจ้าของกระทู้อย่าพึ่งลาออกเลยนะคะไม่มีใครหวังดีกับเรา เท่าพ่อแม่หรอก พ่อแม่ก็ต้องอยากเห็นลูกได้รับสิ่งที่ดีที่สุดอยู่แล้ว เราเชื่อนะว่า สิ่งที่ท่านบอก จขกท เป็นสิ่งที่ท่านเล็งเห็นว่าดีแล้วสำหรับคุณ อีกอย่างผู้ใหญ่ อาบน้ำร้อนมาก่อนคะย่อมที่จะมองอะไรขาดกว่า แต่เราก็เข้าใจ จขกท นะคะ ตอนนี้อารมณ์มันแบบ ไม่ไหวแล้ว ไม่เอาแล้ว อะไรแบบนี้ เราก็เคยเป็นคะ บ่อยซะด้วย แต่ก็ได้บทเรียนมาซะเยอะจากการคิดอะไรตา่มใจตัวเอง และใช้อารมณ์เป็นหลัก เรื่องที่จะซิ่วถ้าเกิดว่าคณะมันไม่ใช่จริงๆ อยู่ไปมันไม่มีความสุขจริงๆเราสนับสนุนนะ เสียเวลาแค่ปีเดียวกับการได้เรียนในคณะที่ใช่ สังคมที่ชอบ แต่อย่าพึ่งลาออกเลยคะ เพราะอะไรมันก็ไม่แน่นอนว่าคุณจะติดมหาลัยที่คุณอยากจะเข้าหรือป่าว จริงมั้ย ? ก็เรียนที่นี่ไปด้วยแล้วก็เตรียมตัวอ่านหนังสือสอบไปด้วยคะ เวลาจะสอบอาจจะลำบาก ต้องนั่งรถไปตัวเมืองหน่อย แต่ ถ้าอยากจะซิ่วจริงๆ เราว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ หรือไม่แน่เรียนไปเรียนมาอะไรๆมันอาจจะดีขึ้นก็ได้ ชีวิตจริง บางอย่างมันก็ไม่ได้ถูกใจเราไปซะหมดหรอกคะ สู้ๆอดทนนะคะ ถือว่า เป็นประสบการณ์ที่ทำให้เราแข็งแกร่งขึ้นเนอะ โชคดีคะ : ) จากคุณ : CHACHAZ เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 54 22:47:19

ความคิดเห็นที่ 10 อาจจะลองดรอปไว้ก่อน ถ้าไม่ได้ก็ค่อยกลับมาเรียนใหม่กับน้อง เราก็ซิ่ว แต่ตอนซิ่วก็ไม่ได้ดรอปอะไร หรือลาออก เพราะชอบที่ที่เรียนอยู่ แต่ซิ่วเพราะอยากมาอยู่ใกล้บ้านเท่านั้นเอง จากคุณ : Tarsier เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 54 23:07:50

ความคิดเห็นที่ 11 ทำตามใจตัวเองค่ะ เพราะคนที่ต้องทนคือเรา เราต้องเจอมันทุกวัน อย่าไปทนนะค่ะ ถ้ามรเพื่อนคัดค้านว่าทนๆไปเถอะ คิดในใจด้วยนะค่ะ ว่าคนที่ทนเนี่ย คือเรา ไม่ใช่เขา  แต่ก็ตอบแบบรักษาน้ำใจเน้ออ จากคุณ : ยัยปุ๊กลุ๊ก เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 01:38:26

ความคิดเห็นที่ 12 แนะนำให้ทำในสิ่งที่เราคิดว่ามีความสุขค่ะ  เราต้องกล้าที่จะเลือกทางเดินชีวิตของตัวเองเพราะชีวิตเป็นของเรานะคะ เราเคยซิ่วค่ะ ตอนแรกกลัวมาก หลายสิ่งสารพัด ทั้งเรื่องเพื่อนเรื่องเรียน ยอมทนมาตลอดเพราะคำว่า "ไม่กล้า" สุดท้ายทนไม่ไหวค่ะ เมื่อเราไม่มีความสุข มันก็แย่ทุกอย่าง  เราเลยย้ายคณะค่ะ ทุกวันนี้มีความสุขมาก ไม่เคยเสียใจเลยค่ะ แนะนำว่าถ้าที่บ้านเข้มงวด ควรปรึกษาคนที่เราคิดว่าเข้าใจมากที่สุดสักคนนะคะ อาจจะเป็นแม่ก็ได้ ให้ท่านช่วยพูดกับคนอื่นในครอบครัวค่ะ  สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้^^ ป.ล อย่ากลัวที่จะเปลี่ยนแปลงนะคะ ทุกคนเกิดมามีทางเลือกของตัวเองค่ะ แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 54 04:31:59 จากคุณ : So Many People (So many people) เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 03:34:53

ความคิดเห็นที่ 13 เอ๋... ไม่รู้จะแนะนำอย่างไร เอาเป็นว่าจะเล่าเหตุการณ์ให้ฟังแล้วกันค่ะ เป็นเด็กต่างจังหวัด.. ได้เข้ามาเรียนในกรุงเทพ... คณะที่ไม่เคยรู้จัก .. สังคมที่ไม่เคยพบ ยอมรับว่า... ตอนเปิดเทอม... แม่ส่งขึ้นรถแค่ที่ต่างจังหวัด... ให้พี่ชายมารับไปส่งที่มหาวิทยาลัย ตัวคนเดียวจริงๆ นอนร้องไห้เป็นอาทิตย์ ... นอนน้ำตาซึมเป็นเดือน วิชาอะไรยากจริง กิจกรรมอะไรเยอะแยะ ช่วงเทศกาลกลับบ้านตลอด ว่างเมื่อไหร่กลับเมื่อนั้น คะแนนสอบครั้งแรกออก ร้องไห้..​โทรหาแม่ บอกไม่เรียนแล้วจะซิ่ว ไม่ไหว ยากเหลือเกิน ไม่ชอบ ไม่เอา.......... แม่ก็ได้แต่ปลอบใจ บอกว่าลูกกำลังอยู่ในช่วงปรับตัวว เรียนไปเรียนมา... เรียนมาเรียนไป... ยังไงก็ไม่ใช่ หลังจากจบปี 1 ทางบ้านก็ถามว่าจะยังอยากจะซิ่วรึเปล่า?? ซึ่งเราตอบกลับไปว่า เราจะเรียนต่อไป เราจะเรียนในวิชาที่เราจะเอาไปประกอบอาชีพเราในอนาคตของเรา ส่วนสิ่งที่เราชอบนั้น เมื่อมีเวลาเรามีแรงบันดาลใจในการเพียรศึกษาอยู่แล้ว จะหาโอกาสที่ไหนมาเรียนวิชาที่ยากๆ แบบนี้ ถ้าอยู่เฉยๆๆ คงไม่คิดที่จะมานั่งศึกษาวิชาพวกนี้ ...  สู้โว้ยย!! สรุป... ขณะนี้กำลังจะจบการศึกษาปริญญาโท ในคณะ และสาขาเดียวกับที่ตอนปริญญาตรีคิดจะซิ่วค่ะ บอกได้แค่ว่า เป็นกำลังใจค่ะ หาจุดที่ฮึดสู้ของคุณให้เจอนะคะ แล้วคุณจะผ่านมันไปได้ด้วยดี ^^ จากคุณ : legolas Greenleaf เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 04:13:00

ความคิดเห็นที่ 14 ขอโทษนะคะ  นี่เป็นความคิดส่วนตัวของพี่เฉยๆ นะ พี่ว่าเด็กกรุงเทพมีความอดทนน้อยมากเลยค่ะ คือไม่ได้ว่าทุกคนหรอกนะ เพียงแต่ว่าบางคนนี่เกินไป ไม่รู้จักปรับตัว ชอบคิดแต่อะไรที่ง๊องแง๊ง ด๊องแด๊ง แล้วน้องจะไปอะไรมากมายกับพวกรุ่นพี่เนี่ยะ มันก็เรียนไม่จบเหมือนกันนี่แหล่ะ ดีไม่ดีอยู่มาหน้าแก่กว่าอธิการบดีซะอีก 5555 โหยยย จะไปบ้าอะไรขนาดนั้น บอกตรงๆ ว่าปวดเฮด บางคนก็ไปเครียดเหลือเกินกับพวกตุ้งติ้งที่มากลัดกระดุมเสื้อนักศึกษา เครียดเหลือเกินเรื่องร้องเพลงเชียร์คณะ เชียร์กลาง 555 กลัวแต่รุ่นพี่จนหัวหด ตดหาย เดินไปต้องไปไหว้ ต้องมานั่นมานี่ ฯลฯ บอกตรงๆ ว่าเพลีย เพลีย และเพลีย รุ่นพี่บางคนก็ปลวกและกลวงมาก แอ๊บสุดๆ 555 บางคนเหมือนมีปมด้อยนะ ถ้าไปเรียนมหาวิทยาลัยแล้วไม่มีเรื่องรับน้อง หรือว่าน้องรหัส พี่รหัส ไปคุยกับเพื่อนๆ น่ะ....บางทีมันก็ไร้สาระน่ะ...ชีวิตมหาวิทยาลัยมันทำให้เราเติบโตและอดทนมากขึ้น ก่อนจะเจอของจริงในชีวิตการทำงาน วิธีคลายเครียดนะน้องนะ ฟ้อนเล็บค่ะ ฟ้อนเล็บ!! ฟ้อนไปรอบหอพักเลยค่ะ ทำอะไรบ้าๆ สะใจๆ ไป หลุดโลกดีค่ะ ดีไม่ดีเป็นดาวเด่นกว่าดาวมหาลัยอีกนะ 555 อีกวิธีที่แนะนำก็คือ เข้าชมรมค่ะ ดนตรีไทย อนุรักษ์ควายไทย ชมรมอาสาพัฒนาชนบท แต่ไม่พัฒนาตัวเองก็ว่าไป ชมรมเทนนิส กีฬา ชมรมรักหมา อะไรก็ว่ากันไปค่ะ อย่าปล่อยให้เวลาผ่านไปแบบแค่หอในกับห้องเรียนนะคะ....แต่ว่าตอนนี้น้องอยู่ปี 2 แล้วนี่ ก็ไม่ต้องอยู่หอใน ก็สบายใจได้แล้ว ไม่ต้องไปบ้ามากหรอกจ้ะ เรื่องรุ่นพี่รุ่นป้า อะไรแบบนั้น...น้องจะบ้าหรอ...พวกรุ่นพี่นั้นไม่ได้เป็นคนออกเกรดให้น้องนะคะ ไม่ต้องเครียดค่ะ สู้ๆๆๆ หน่อยอีหนูเอ๋ย ดังนั้น จะซิ่วทำไม จะซิ่วทำไม และจะซิ่งทำม๊ายยยย (อามณ์ขึ้น 55) ทำไมไม่อดทน แค่นี้ก็ป๊อดแล้วเหรอ จะคิดถึง  โฮมซิคอะไรมากมายค่ะคุณน้อง   ถ้าสมัยก่อนไม่มีเนต ไม่มีมือถือ ไม่มี BB การเดินทางลำบาก ขี่เกวียน พี่จะไม่ว่า แต่ตอนนี้มีทุกอย่าง อยากไป กทม. ก็นั่งเครื่องถ้าใจร้อน BB ไปสิ อีเมลล์ไปสิ หาพี่น้องที่บ้านน่ะ สองปีที่ผ่านมา พ่อแม่เขาเสียเงินทองให้กี่บาท ความหวังเขาฝากไว้ให้น้องน่ะมากเท่าไหร่ แล้วจะมาทำลายลงเพราะแค่ว่าปรับตัวไม่ได้ เหงา เศร้า คิดถึงบ้านเหรอ??? NO WAY! อดทนหน่อยอีหนู แค่นี้ก็ท้อซะแล้ว สู้ๆ หน่อย อีกไม่นานก็จบแล้วนะ ชีวิตคนเราถูกฝึกมาให้ทนนะคะ ไปวัดไปวา เข้าห้องสมุด อ่านหนังสือบ้าง พี่ไม่เชื่อหรอกว่ามหาวิทยาลัยมันจะโหดร้ายขนาดนั้น มหาวิทยาลัยไม่เคยฆ่าคน เว้นเสียแต่ว่า คนคนนั้นใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยไม่เป็นต่างหาก ดังนั้น อยู่ต่อเถอะ อย่าซิ่วเลย พี่พูดจากใจจริงนะคะ ^________^ จากคุณ : cat_on_a_hot_tin_roof_ เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 06:27:56

ความคิดเห็นที่ 15 มาแชร์เรื่องราวค่ะ ตอน ป.ตรี พี่ไปเลือกเรียนสายที่ยาก แล้วดันติดซะอีกนะ  ติดก็เข้าไปเรียน แล้วมันก็เรียนยากมากจริงๆ เหนื่อย ท้อ ร้องไห้ประจำ ส่วนเรื่องสังคมก็แปลกใหม่หมด พี่ไม่เข้ารับน้องค่ะ ไม่ไหว้รุ่นพี่ เลือกไหว้เฉพาะแต่คนที่อยากไหว้ เลยทำให้รุ่นพี่ไม่ชอบหน้า พี่เคยแม้กระทั่งทะเลาะกับรุ่นพี่ และทะเลาะกับเพื่อนรุ่นเดียวกันเอง เพราะพี่ถือคติ รุ่นพี่มันไม่ได้มาช่วยแก้ F เวลาเราตก เคยคิดจะซิ่ว ท้อ เหนื่อย สารพัด เกรดก็ไม่ดี เพื่อนก็ไม่จริงใจ ปรึกษาพ่อแม่ก็ไม่กล้า ไปพูดให้พี่ชายฟังมันก็ถามกลับมาแบบส่งๆว่า เลือกเองไม่ใช่เหรอ คำถามแบบประชดประชันของพี่ชาย ทำให้เรามานั่งนึกว่า เราเลือกเองนี่หว่า คณะนี้มหา'ลัยนี้ เลือกเองทั้งนั้น แล้วเราพยายามพอรึยัง ถ้ายังก็ลองใหม่ ตอนนี้ก็ดั้นด้นมาเรียน ป.โท อีก เกิดคำถามแบบเดิมอีก ก็ท่องคาถาแบบเดิมมาตลอด GUเลือกเอง อดทน อดทน เลยอยากถามน้องว่า น้องใช้ความอดทนและพยายามพอรึยัง ยังไงก็สู้ๆนะคะ ทำใจให้สบายๆ อะไรที่ไม่ใช่เรื่องเรียน ไม่ต้องไปสนใจมากก็ได้ จากคุณ : น้ำชายามเย็น เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 09:08:08

ความคิดเห็นที่ 16 เข้าใจความรู้สึกของน้องครับ ^^ พี่ไม่เคยซิ่ว แต่ก็อยู่ในสถานการณ์คล้ายๆกันนิดหน่อย เคยถามตัวเองเหมือนกันตัดสินใจถูกหรือเปล่าที่มา ทุกวันนี้ได้ทุนมาเรียนโทเอกต่างบ้านต่างเมือง แถมเป็นประเทศที่ไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษอีก ขนาดพี่เป็นเด็กหอตั้งแต่ ม.ปลาย ยันจบตรี (ทั้งที่บ้านก็อยู่ในกทม. แต่ขี้เกียจไปกลับบ้าน 55+) อยูไทยไม่เคยเป็น home sick มาอยู่นี่ยังจิตตกไปไม่น้อยเลยครับ (เพื่อนๆหลายคนก็เป็นเหมือนกัน 55+) บางคนที่ทนไม่ไหวจริงๆ ก็เลือกที่จะลาออกจากทุนไม่ว่ากลับไทยไป (ซึ่งก็มีไม่น้อยครับ แต่คิดเป็นเปอร์เซ็นคงซักไม่เกิน 5%) พี่เองก็เคยคิดจะลาออกเหมือนกัน พอไปถามเพื่อนๆ มากกว่า 50% เคยคิดเรื่องนี้เหมือนกันหมด พี่อยากจะให้น้องลอง list เหตุผลว่าทำไมน้องไม่อยากเรียนต่อ แล้วลองมานั่งวิเคราห์ดูผลดีผลเสียที่จะตามมาครับ อย่างของพี่ที่ไม่อยากเรียนต่อคือ 1. งานวิจัยกับแลปที่พี่ทำอยู่ไม่ชอบเลย งานในไทยด้านนี้ก็ยังน้อยมาก แม้ว่าเพื่อนในแลปกับ prof. พี่จะดีมากๆ >> ปรับมุมมองซะว่างานที่เราทำมันเป็น scope ที่ต่างประเทศกำลังบูมมาก การที่เราชิงมาเรียนตรงนี้ก่อนกลับไปก็ได้เปรียบกว่าเพราะคนที่เชี่ยวชาญในสาขานี้ยังขาดแคลน ถึงพี่จะไม่ชอบตรงนี้แต่กลับไปก็ยังเอาวุฒิตอนตรียื่นสมัครงานได้อยุ่ดี อีกอย่างนึงตอนทำงาน เราก็ต้องทำทั้งงานที่ชอบและไม่ชอบอยู่ดี อันนี้ก็เหมือนกับการฝึกพี่ด้วยครับ 2. กำแพงภาษา - อันนี้เด็กที่เรียนประเทศไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษจะเข้าใจดียิ่งครับ แล้วประเทศที่พี่มาเรียนขึ้นชื่อว่าภาษายากเป็นลำดับต้นๆของโลกด้วย >> คิดใหม่ซะว่าบ้านเราประเทศนี้เข้ามาลงทุนสูงมาก หากพี่ได้ทั้งศาสตร์และศิลป์ มันก็เพิ่ม value ตัวพี่เองตอนเวลาหางานด้วย ในสายวิศวะ คนที่รู้ภาษานี้ก็ย่อมได้เปรียบมากครับ 3. ความเครียดจากการเรียนหรือการใช้ชีวิต - เชื่อเถอะครับ ประเด็นนี้เรื่องใหญ่สุดแล้วของเด็กเรียนนอก  ตอนพี่เค้าคลาสรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้รู้ไรเพิ่มขึ้นมาจากตรีเลย เคยนั่งถามตัวเองนี่กรูกำลังเรียนโทอยู่จริงหรือ ตอนทำ thesis ต้องทำด้วยตัวเองทุกอย่าง อาจารย์ไม่ค่อย guide อะไรให้ด้วย  วันนึงพี่ขลุกตัวในห้องแลปไม่ต่ำกว่า 12 ชั่วโมงได้แล้ว >>มานั่งคิดใหม่ว่าเราอุตส่าห์มีโอกาสมากกว่าคนอื่น ทั้งๆที่ดิ้นรนสอบทุนกว่าจะได้มา พอได้แล้วจะมาออกง่ายๆอย่างนี้หรือ อีกอย่างพี่เปลี่ยนมุมมองว่าความรู้เราหาด้วยตัวเองได้เสมอ แต่ประสบการณ์ชีวิตอย่างนี้ไม่ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ ซึ่งถ้าอยู่เมืองไทยพี่คงไม่มีโอกาสได้เจอแน่นอนครับ แต่ว่าแพลนที่ตั้งไว้ว่าจะเรียนถึงเอก คงหยุดแค่โทครับ เพราะพี่ทนได้แค่นี้แหละ คงกลับไปทำงานก่อนแล้วค่อยตัดสินใจใหม่จะเรียนต่ออีกมั้ย อีกอย่างอยากเปลี่ยนประเทศด้วยครับ เพราะเริ่มเบื่อที่นี่แล้ว ทั้งที่เมื่อก่อนอยากจะมาอยู่ใจจะขาด 55+ (แต่ถ้ามีเงินใช้ ไม่ต้องทำงานก็ขอเลือกอยู่ที่นี่นะครับ อิอิ) พี่เองก็เคยคิดจะลาออกเหมือนกัน พอไปถามเพื่อนๆ มากกว่า 50% เคยคิดเรื่องนี้เหมือนกันหมด แนะนำว่าลองหาไรทำ หรือไปทำกิจกรรมกับเพื่อนบ้างครับ จะได้ไม่ต้องนั่งกังวลมาก แล้วก็คิดหาเหตุผล ตริตรองผลลัพธ์ที่จะตามมาให้ดีว่าการที่เราออกมาแล้วจะตอบโจทย์ชีวิตเราหรือเปล่าครับ ถ้าใช่ พี่สนับสนุนให้น้องออกครับ ^^ จากคุณ : เฉาก๊วยกะบ๊วยเค็ม - -" เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 10:35:09

ความคิดเห็นที่ 17 พี่เคยเป็นเด็กซิ่วมาก่อนค่ะ ตอนนั้น เรียนไปได้เทอมนึง แล้วรุ้ตัวว่าไม่ชอบ เทอมสองออกเลยค่ะ  พ่อแม่ ญาติพี่น้อง เพื่อน ก้ไม่ค่อยจะเห็นด้วย แต่ด้วยความที่พี่เป็นตัวของตัวเองสุงค่ะ คือตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะซิ่ว สุดท้ายก้ซิ่วค่ะ ตอนนี้ได้เรียนในคณะที่ชอบ แต่เรียนหนักและเหนื่อยมาก น้องลองใช้เวลาอยุ่กับตัวเอง ถามตัวเองว่าจะเอายังไง คิดเผื่อถึงอนาคต ถ้าไม่เปนไปตามแพลนที่ตั้งไว้จะทำไง สุ้ๆๆ ค่ะ จากคุณ : ของขวัญจากGOD เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 11:14:38

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณทุก คห. มากๆเลยค่ะ จากคุณ : ทับทิมโก๊ะ เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 16:55:07

ความคิดเห็นที่ 19 ปี 1 อย่าพุ่งลาออกนะครับ ยังสอบเเอ็ดใหม่ได้นะครับ ไปสมัครสอบ GAT/PAT ใหม่ยังทันนะก๊าฟจ่ายตังค์ด้วยหมด 30 เดือนนี้อ่ะ เค้าไม่ตัดสิทธิครับ จากคุณ : Sleepless in Rangsit เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 19:09:13

ความคิดเห็นที่ 20 ผ่านวิกฤตการซิ่วมาเหมือนกันค่ะ จบช้ากว่าเพื่อนปีนึง แต่ไปได้สวยกว่าอยู่ที่เก่า ถึงแม้ว่าที่ใหม่จะไม่ติด1ใน5มหาลัยยอดฮิตเหมือนที่เก่า แต่เราแฮปปี้กว่าเยอะทั้งเรื่องผลการเรียนและเรื่องเพื่อนคะ ที่สำคัญได้กลับมาอยู่กับครอบครัวที่บ้าน(เช้าไปเย็นกลับ) อุ่นใจคะ เราว่าระหว่างที่จขกท.ไปเรียนก็คงได้ประสบการณ์และแง่มุมการใช้ชีวิตมาบ้างแล้วล่ะ ลองคุยกับคุณพ่อคุณแม่ดูนะคะ เอาใจช่วยค่ะ ^^ จากคุณ : กุหลาบหวาน เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 21:39:26

ความคิดเห็นที่ 21 เราก็เป็นนะ คิดถึงบ้านมาก ปีแรกเหมือนเธอเลย ร้องไห้ตลอด ไม่อยากอยู่แล้ว เหงา เบื่อ จะซิ่ว แต่เราตั้งใจไว้ว่าจะไม่ประมาทอะ กะจะไม่ลาออกหรอก เรียนไปปีหนึ่งดีกว่า เพราะถ้าไม่ติดแล้วมันคงจะแป่วมาก แล้วที่สำคัญออกไป อะ วันๆอยู่แต่บ้าน ชีวิตมันคงว่างจนแปลกๆไปอะ ตอนนี้เราก็นึกซะว่ามาแลกเปลี่ยน ฝึกความอดทนนะ แล้วปีหน้าจะได้ไปอยู่ที่ใกล้ๆบ้านแล้ว มันก็เป็นกำลังใจให้ผ่านแต่ละวันๆไปได้นะ สู้ๆ เราต้องผ่านมันไปให้ได้ อย่าให้ใครมาดูถูกเรา จากคุณ : imladyz เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 22:59:21