พรุ่งนี้ คงจะได้คำตอบซักที

พอหาทางไปไม่ถูก ก้อมาลงที่นี่ทุกที

สองเดือนผ่านไป เรายังไปไม่ถึงไหนเลย จะกลับไปก้อไม่ได้ จะเดินออกไปก้อไปไม่พ้นเฮ้อออ เคยมาเขียนระบายๆ ไว้ในนี้หลายที แล้วว่า แฟนบอกเลิก เพราะว่าโทรไปสี่สิบรอบ เราก้อยังเข้าใจอยู่ตั้งแต่วันนั้น เมื่อสองเดินที่แล้วว่า เค้าบอกเลิกด้วยเหตุผลนี้

พยายามง้อ สองอาทิตย์ ก้อไม่มีอะไรดีขึ้น นอกจากคำพูดที่ว่า ต้องพยายามเลิกับเราตอนนี้ เพราะคบกันไปก้อเป้นการฝืน เราต้องจบลงด้วยการทำร้ายกัน

ช่วงที่ผ่านๆมา เราโทรไปก้ิไม่เคยรับ ไปถึงที่ปารีสก้อไม่เคยมาเจอ

ครั้งล่าสุดที่มาระบายไว้คือว่า ไปหาหน้าบ้านเลย หรือไม่ไปดี

สองสามครั้งนั้น พยายามข่มไป ไม่ไป เกือบจะสำเร็จแล้ว ถ้าไม่ได้รับอีเมลยาวยืดจากเค้าว่า เค้าคิดถึงเราแค่ไหน อยากเจอเราแค่ไหน แต่เค้าทำไม่ได้ เพราะว่าเค้ารู้ว่าตัวเองยังรู้สึกกับเราแค่ไหน แต่เค้าต้องอดทน พยายามลืมไป เพราะถ้าเจอกัน เค้าจะอ่อนแอ แล้วใจอ่อนยอมกลับมา เค้าไม่อยากตกอยู่ในสภาพเดิม ที่เคยให้โอกาสตัวเอง กลับไปหาแฟนเก่า แล้วในที่สุดก้อจบลงด้วยการเลิกรา แล้วใช้เวลา นานมากกว่าจะเปิดใจให้ใครได้อีก

ตอนได้อ่าน ทำไมมันฟังดูเศร้าจัง ต้องการกันขนาดนี้ ทำไมถึงไม่กลับมา

อีกใจนึง หรือว่ามันก้อแค่อีเมล์บอกลา แบบพระเอก ดีๆ นี่เอง

เลยตัดสินไปไปเลย แต่ว่ายืนอยู่หน้าบ้านได้ไม่ถึงห้านาที ก้อรู้สึกสมเพชตัวเอง เลยกลับออกมาดีกว่า พอเค้ารู้ว่าไป ตอนแรกก้อส่งข้อความมาว่า ว่าทำแบบนี้ทำไม ทำไมถึงไม่เคารพการตัดสินใจของเค้าเลย ซักพักก้อส่งมาใหม่ มาขอโทษ มาบอกว่าอยากเจอมาก ขอให้กลับไปเจอเค้าได้มั้ย

เราก้อใจอ่อนอีก กลับไปหาเค้า อยากเห้นหน้า เพราะเรามั่นใจว่า ถ้าคนเค้าไม่มีอะไรเหลือให้เราแล้ว เราคงมองออก แล้วตัดใจได้ซักที เค้ามารอที่สถานีรถไฟ พอเจอหน้าเรา ก้อเข้ามากอดแน่นมาก เหมือนว่าไม่เคยได้เจอเรามาก่อน (คิดไปเองหรือเปล่าไม่รู้ ดูไม่ออกจริงๆ) กอดเราตลอดจนเราต้องกลับ ก้อขอร้องไม่ให้กลับ จนเราเริ่มคิดว่าทุกอย่างมันดีขั้น เรายังเหมือนเดินกันทุกอย่าง สายตาเค้าทีมองเรา ก้อยังเหมือนเดิม

พอกลับมา สามวันต่อมาก้อได้รับข้อความว่า ไม่ต้องรอเค้า เค้าตัดสินใจแล้ว แล้วเค้าจะเขียนอีเมล์มาอธิบายให้ฟัง เราบอกเค้าไปว่า ไม่ต้องเขียนอะไรมาทั้งนั้น ไม่อยากรับรู้ จบกันแบบง่ายๆแบบนี้ ดีแล้ว

ทุกครั้งที่พยายามจะหายไป เค้าจะต้องเขียนมาบอกตลอดว่าคิดถึงแค่ไหน อยากกลับมาแค่ไหน แต่ทำไม่ได้ ต้องเข้มแข็งแล้วลืมเราให้ได้ คนจะไปได้ยินแบบนี้ก้อไปไม่ถูก อยากจะเอาชนะใจเค้า ให้เค้าลืมเรื่องเก่าๆไป แล้วกลับมาซักที

พอมาเจอแบบนี้ เราเลยไม่อยากรับรู้อะไรแบบนี้อีกแล้ว ไม่อยาก อ่อนแอ กลับไปง้อให้เค้ากลับมาอีก

เราเหมือนจะดีขึ้น เหมือนจะลืมได้แล้ว จนเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เค้าก้อ โทรมากลางดึก ร้องไห้ บอกว่าคิดถึงเราแค่ไหน เสียใจแค่ไหนที่เรื่องของเราเป้นกับแบบนี้ เป็นครั้งแรกที่เค้าพูดออกมาว่า ที่จริงแล้ว เค้ารู้สึกอะไรอยู่ มันไม่ใช่เรื่องของการโทรไป สี่สิบ รอบ

เค้าบอกว่า ทุกอย่างที่เราทำไปในช่วงสองสามวันนั้น ทุกข้องความ ทุกอีเมล์ที่เราส่งไป มันแสดงให้เค้าเห้นว่า เรากับเค้ายืนอยุ่คนละที่กัน

ตอนที่เค้าบอกว่า ความรู้สึกระหว่างเรามันพิเศษแค่ไหน เค้าหลายความอย่างนั้นจริงๆ เค้ารู้สึกกับใครไม่ได้ มาถึงสองปี จนมาเจอเรา เค้าคิดว่ามันจะไปด้วยดี

แค่พอเราบอกว่าเค้าก้อพิเศษ แต่สิ่งที่เราทำไม มันทำให้เค้าเห็นว่า เราพร้อมที่จะทิ้งทุกอย่าง พร้อมที่จะคิดว่าเค้าเป็นคนโกหก หลอกลวง หลอกฟัน ได้ทุกเมื่อ เค้าแค่ลืมโทรศัพท์สุดสัปดาห์นั้น ทำไมเราไม่รอ ถ้าเราคิดว่าเค้าพิเศษอย่างที่พูดจริง ทำไมไม่รอเค้า แค่สามวัน ทำไมถึงส่งข้อความไปว่าเค้าต่างๆนาๆ เขียนอีเมล์ที่รุนแรง ตัดสินเค้า ทำไมรอผุ้ชายที่ตัวเองบอกว่าพิเศษนักหนาให้เค้ากลับมาบอกไม่ได้ ว่าเค้าทำไมหายไป

พอฟังแบบนี้มันก้อพูดไม่ออก

หลังจากนั้นเราก้อเรื่มคุยกันมากขึ้นกว่าเดิม เค้ามาออนลายเฟสบุค จากที่ไม่เคยออนเลย บ่อยขึ้น จนล่าสุด เราบอกไปว่า พรุ่งนี้วันหยุดนะ สี่วัน เราจะไปหาที่ปารีส ครั้งนี้เค้าตอบกลับมา ว่า เจอกันวันศุกร์นี้ แล้วยังมาชมนู่นนี้ ว่ารูปที่เธอลงในเฟสบุค สวยอย่างนั้นอย่างนี้

เรื่องมันคงจลด้วยดีถ้ามันเป็นแค่อย่างที่เล่า เค้าดันมาบอกว่า ดูวันผิด ปรากฏว่าสี่วันที่เราจะไปปารีส เค้าจะอยู่ปารีส แค่คืนเดียว เพราะเค้ามีเพลนไว้กัเพื่อนที่ทำงานว่า จะไปต่างจังหวัด จองโรงแรมไว้แล้ว พอเราบอกว่าให้เอาเราไปด้วย ก้อบอกว่าไม่ได้ พอได้ยินแบบนี้ เราเลยบอกไปว่า ไม่ไปแล้ว ให้เค้าไปใช้เวลากับอะไรที่เห็นว่าสำคัญเถอะ พอบอกว่าไม่ไป เค้าก้อโกรธว่าเราว่าทำไมต้องประชดประชัน ทำไมเจอแค่คืนเดียว วันเดียว ไม่ได้ ก้อจะไม่เจอเลยงั้นเหรอ โกรธว่าเราต่างๆนาๆ บอกว่าที่พาไปด้วยไม่ได้ เพราะว่าเพื่อนเป็นคนจองโรงแรมทุกอย่าง เป็นงานเลี้ยงวันเกิด ที่เจ้าของวันเกิดจ่ายหมด จะไปบอกให้เค้าจ่ายเพิ่มอีกคนนึงโดยบอกล่วงหน้าแค่สองวันมันเป้นไปไม่ได้ ถ้าเท่านี้ มันไม่พอสำหรับเราเค้าก้อไม่รู้จะพูดยังไง

เลยบอกเค้าไปว่า เราไม่ได้ประชดหรอก แต่กรูบินข้ามประเทศมานะว้อยยยย ไม่ใช่นั่งรถเมล์ ให้บินไปเจอวันเดียวเนี้ยยย คิดได้มั้ยว่าทำไม เราต้องโมโห

พอบอกอย่างนั้น เค้าก้อมาขอโทษ ขอโพย เพราะนึกว่าที่มาปารีส เกมือนที่เราไปทุกครั้งไปหาเพื่อน แล้วเค้าถึงคิดว่า แบ่งเวลามาเจอวันนึงทำไมถึงไม่ได้

ดูเหมือนว่าเค้าเริ่มอยากเจอเราแล้ว

แล้วพอเค้ากลับถึงบ้าน ก้อมาขอโทษอีกรอก ที่เค้าพูดอะไรไม่คิด เค้าไม้ได้หมายความอย่างนั้นเลย เค้าบอกว่า เค้าคิดถึงเรา ถึงแม้เค้ารู้ว่ามันไม่ควร

เราเลยถามว่า ทำไมถึงคิดว่ามันผิดที่คิดถึงเรา เค้าตอบว่า เพราะเค้ายังคงคิดว่า ระหว่างเรามันไปกันไม่รอด เค้าไม่อยากจะให้เราต้องเจ็บปวดกันทั้งคู่

เราบอกเค้าไปสั่นๆ ว่า ไม่ต้องคิดอะไรได้มั้ย ถ้าไม่ต้องการกันแล้ว ก้อไม่มีอะไรที่เราทำได้ ก้อได้แค่จบตรงนี้ แต่ถ้ายังอยากมีเราอยู่ เค้าต้องปล่อยให้เรื่องที่ผ่านมาแล้ว ผ่านไป เค้าก้อได้แต่บอกว่า คิดถึงเรา

เราพึ่งตัดสินใจไปเมื่อกี๊ ว่า เราจะไป

โทรไปบอกเค้าว่าจะไป ตั้งสอง ทุ่ม ถึงห้า ทุ่ม เที่ยงคืน ไม่มีคนรับ อีกแล้ว

จนได้รับข้อความกลับมาตอนเเกือบตีหนึ่ง ว่าขอโทษพึ่งกลับมาจากเล่นกีฬา แล้วบอกว่านึกว่าเราตัดสินใจว่าไปไปแล้ว

มันฟังไม่ขึ้นเลยให้ตายเถอะ มันทำให้เราลังเลอีกครั้งว่า เค้ารอเจอเราจริงๆ หรือเปล่า แต่มันช้าไปแล้ว เราซื้อตั๋วไปไหน เปลี่นที่ไป ไม่ทันแล้ว ถ้าไม่ไปไหนในเช้าวันนี้ ก้อต้องเสียวันหยุด ติดอยู่ในประเทศทะเลทรายนี่ สี่วันเต็มๆ โดยไม่ได้อะไร

เราเจอหน้าเราจะทำยังไงดี ที่จริงเรามีเพื่อนสนิทอยู่ที่นั่น ที่เราจะไปค้างด้วยในวันที่เหลือหลังจากเจอเค้า

เราจะทำยังไงดี เจอเค้าแล้ว ถึงจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้ คิดอะไรอยู่กันแน่ เค้ากำลังเล่นละครอะไรอยุ๋หรือเปล่า เรามีค่าบ้างมั้ย ที่ทำมาทุกอย่างในสายตาเค้า

พรุ่งนี้ เราจะรู้ความจริงมั้ย ว่าเราจะกลับมากันได้มั้ย หรือเราควรต้องยอมรับว่ามันจบไปแล้วจริงๆ

จากคุณ	: Anglina Fonne
เขียนเมื่อ	: 5 ส.ค. 54 08:02:48