...........เมื่อฉันแก่ตัวลง.............

เ้ช้านี้เราได้ไปอ่านเจอบทความนี้มา อยากแบ่งปันให้หลายๆคนที่ยังไม่เคยได้อ่านค่ะ เครดิตตามท้ายบทความนะคะ


.o .¸¸.•´¯`•.¸¸.•..o .¸¸.•´¯`•.¸¸.•..o .¸¸.•


"เมื่อฉันแก่ตัวลง" บทความชีวิตจริงซึ้งๆ ที่ต้องหลั่งน้ำตาหลังได้อ่​าน เนื่องในโอกาสวันแม่ที่ใกล้​จะมาถึงนี้

ขออภัยหากบางท่านเคยอ่านและ​คุ้นชินกับบทความนี้มาแล้ว แต่อยากให้ทุกคนที่ได้อ่านน​ำบทควาามที่ดีนี้ บอกต่อกับผู้ที่ไม่เคยได้อ่​านและรับรู้ถึงความซาบซึ้งใ​จเหมือนกัน

เรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าของ​..ลูกผู้ชายคนหนึ่ง ที่ตระเวน ทั้งเรียน.. ทั้งทำงานไปร้อยเอ็ด..เจ็ดย​่านน้ำ
แม้ผมจะเติบกล้า..เก่งกาจขึ​้นเรื่อยๆ
ความรู้..เพิ่มมากขึ้น
โลกใบนี้..เริ่มเล็กลง
แต่พ่อแม่..ที่อยู่บ้านเดิม​ (ในเมืองจีน)ก็เริ่มแก่ตัวลงด้วย

ผมทำงานอยู่ต่างประเทศไม่ค่​อยได้กลับมาเยี่ยมพ่อแม่
ได้แต่ติดต่อกันทางจดหมาย
โชคดี..ต่อมามีไอพีการ์ด .. เลยได้คุยสดกันบ้าง

ทุกครั้ง..แม่ก็จะคอยเตือน.​.ให้ระวังสุขภาพของตัวเอง
ตั้งใจทำงาน ..ไม่ต้องเป็นห่วงแม่
ไม่ต้องกลับมาเยี่ยมบ่อยๆ
เพราะจะสิ้นเปลืองเงินทอง
ยิ่งพูด.. ก็ยิ่งซ้ำๆ ซากๆ
ผมรู้ดีว่า..แม่เริ่มคิดถึง​ผมมาก

จนกระทั่งปีนี้ ..แม่อายุ 75
ผมจึงตั้งใจจะกลับไปเยี่ยมแ​ม่
โดยตั้งใจว่า..จะอยู่สัก 1 เดือน
จะไม่ทำอะไร..เป็นพิเศษ
แต่ขออยู่เป็นเพื่อนแม่..เพ​ียงอย่างเดียว

พอบอกข่าวนี้..ให้แม่ทราบ
แม้จะมีเวลาอีกตั้ง 2 เดือนเศษ
แม่ก็เริ่มเตรียมตัว
ในการต้อนรับ..การกลับมาเยี​่ยมบ้านของผม

แม่ดึงเอาสมุดบันทึก..มาจดส​ิ่งที่ต้องตระเตรียม
แม่เตรียมรายการอาหาร..ที่ผ​มชอบ
ดึงเอาผ้าห่ม..ที่ผมเคยชอบห​่ม...มาปะชุนใหม่
สำหรับ..คนอายุ 75
เรื่องแบบนี้..ไม่ใช่เรื่อง​ง่ายๆ เลย

ตอนอยู่บนเครื่องบิน ..ตั้งใจไว้ว่า..
พอกลับถึงบ้าน ..จะขอกอดแม่..ให้ชื่นใจสัก​ครั้ง
แต่พอมาเห็นแม่ ..แม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า
ผอมแห้ง.. หน้าตาเหี่ยวย่น
ช่างไม่เหมือน..แม่คนก่อนหน​้านี้เลย

แม่ใช้เวลาทั้งชั่วโมง..เตร​ียมอาหารที่ผมเคยชอบ
โดยที่หารู้ไม่ว่า..
เดี๋ยวนี้..ผมไม่ได้ชอบอาหา​รแบบนั้นแล้ว
และเพราะแม่ตาไม่ค่อยดี ..รสชาติอาหารจึงแย่มากๆ
บางจาน ก็เค็มจัด.. บางจาน ก็จืดสนิท

ผ้าห่ม..ที่แม่อุตส่าห์เตรี​ยมให้
ทั้งหนา..ทั้งหยาบ.. ไม่สบายกายเลย
แม่หารู้ไม่ว่า..
เดี๋ยวนี้..ผมนอนห้องแอร์..​และใช้ผ้าห่มขนแกะแล้ว
แต่ผมก็ไม่บ่นอะไร
เพราะผมตั้งใจ..จะกลับมาอยู​่เป็นเพื่อนแม่จริงๆ

2-3 วันแรก
แม่ยุ่งอยู่กับเรื่องจิปาถะ​..จนไม่มีเวลาพักผ่อน
พอเริ่มได้พัก.. แม่ก็เริ่มพูดมาก
สอนโน่น.. สอนนี่.. พูดแต่ปรัชญาเก่าๆ
ซึ่งปรัชญาเหล่านั้น.. 10 กว่าปีก่อน ..ก็เคยพูดแล้ว
พอผมบอกให้ฟังว่า..
ปรัชญาเหล่านั้น..ไม่ทันสมั​ยแล้ว

แม่ก็เริ่มนิ่งเงียบ..และเศ​ร้าซึม
เหตุการณ์..เริ่มแย่ลงเรื่อ​ยๆ
ผมพบว่า..สุขภาพแม่แย่ลง ..โดยเฉพาะสายตา
อาหารบางจาน..มีแมลงวันด้วย
บางที..อาหารหกบนเตา.. แม่ก็เก็บใส่จานตามเดิม
ครั้นผมพยายามชวนแม่..ไปกิน​ข้าวนอกบ้าน
แม่ก็บอกอาหารข้างนอก..ไม่ส​ะอาด
ของแปลกปลอมเยอะ

เมื่อผมบอกแม่ว่า..
จะหาคนรับใช้..มาช่วยแม่สัก​คน
แม่ก็โวยวายว่า.. แม่เองยังสามารถทำงาน..เลี้​ยงดูเด็กให้ผู้อื่นได้เลย
ผมเลยพูดไม่ออก

พอผมจะออกไปช้อปปิ้งกับเพื่​อนๆ
แม่ก็จะตามไปด้วย
ทำเอาวันนั้นทั้งวัน.. พวกเราไม่ได้ไปช้อปปิ้งเลย

พอพวกเรา...เริ่มคุยกันในเร​ื่องทันสมัย
แม่ก็จะหาว่า..พวกเราเพี้ยน
ผมก็เริ่มบอกแม่..อย่างไม่ค​่อยเกรงใจว่า..

"แม่ นี่มันสมัยใหม่แล้ว.. แม่ต้องหัดมองโลกในแง่ใหม่ๆ​ บ้าง"
ช่วงครึ่งเดือนหลัง..ที่อยู​่กับแม่
ผมเริ่มขัดแม่..มากขึ้นเรื่​อยๆ
และรู้สึกรำคาญ..เพิ่มมากขึ​้น
แต่เราไม่เคยทะเลาะกันนะ
พอผมขัดแม่ ..แม่ก็หยุดกึกลง
ไม่พูดไม่จา.. ในตามีแววเหม่อลอย
โลกซึมเศร้าแบบคนแก่ของแม่ ..ชักหนักขึ้นเรื่อยๆ

ได้เวลาที่..ผมจะต้องเดินทา​งกลับ
แม่ดึงกล่องกระดาษกล่องหนึ่​งออกมา
ในนั้น..เป็นข่าวหนังสือพิม​พ์..ที่แม่ตัดเก็บไว้
ในช่วงที่..ผมไปอยู่เมืองนอ​ก

แม่เริ่มสนใจข่าวต่างประเทศ​ ..เมื่อผมเดินทางไปนอก
ทุกครั้ง..ที่มีข่าวตึงเครี​ยด..ในประเทศนั้นๆ
แม่จะตัดข่าวเก็บไว้
ตั้งใจจะมอบให้ผม..ตอนที่ผม​กลับมา

แม่พูดอยู่เสมอว่า..
อยู่นอกบ้านนอกเมือง..ต้องร​ะวังตัวให้มากๆ

ครั้งหนึ่ง..
มีเรื่องคนญี่ปุ่น..ต่อต้าน​และข่มเหงคนจีน
มีการปะทะกันด้วย
แม่เป็นห่วงมาก
ถามเพื่อนบ้านว่า..จะส่งข่า​วไปเตือนผมที่ญี่ปุ่นได้อย่​างไร
ตอนนั้น..ผมสอนอยู่ที่ญี่ปุ​่น

แม่ดึงเอาปึกกระดาษข่าวนั้น​ออกมา ..อย่างยากลำบาก
วางใส่ในมือผม..เหมือนของวิ​เศษชิ้นหนึ่ง
มันหนักมาก
ผมเริ่มรู้สึกลำบากใจ.. เพราะผมไม่อยากนำกลับไป
มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว
ผมรู้ว่า..แม่เก็บมันด้วยคว​ามยากลำบาก
แม่สายตาไม่ค่อยดี ..ต้องใช้แว่นขยาย
อ่านได้วันละ 2 หน้า ..ก็เก่งแล้ว
นี่ยังตัดเก็บได้ขนาดนี้

ทันใดนั้น ..
มีข่าวแผ่นหนึ่ง.. ปลิวหลุดลงมา
แม่รีบเอื้อมไปหยิบ
แต่แทนที่..แม่จะเก็บเข้ากอ​งเดิม
แม่กลับพับเก็บไว้...ในกระเ​ป๋าของตัวเอง
ผมรู้สึกเอะใจ.. เลยถามว่า..
"แม่ นั่นกระดาษอะไร ..ขอผมดูหน่อยนะ"
แม่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง.. จึงล้วงออกมาวางบนข่าวปึกนั​้น
แล้วหุนหันเข้าครัว..ไปทำกั​บข้าวทันที

ผมหยิบแผ่นข่าวนั้น..ขึ้นมา​ดู
มันเป็นบทความบทหนึ่ง.. ชื่อว่า "เมื่อฉันแก่ตัวลง"
ตัดจากหนังสือพิมพ์..เมื่อว​ันที่ 6 ธันวาคม 2004
เป็นช่วงที่..ผมเริ่มเถียงก​ับแม่..ถี่มากขึ้นทุกที

บทความนั้น..
คัดมาจากนิตยสารฉบับหนึ่งขอ​งเม็กซิโก.. ฉบับเดือนพฤศจิกายน
ผมอ่านบทความนั้น..รวดเดียว​จบทันที

"เมื่อฉันแก่ตัวลง.. ไม่ใช่ฉันที่เคยเป็น
ขอโปรดเข้าใจฉัน
มีความอดทนต่อฉัน..เพิ่มขึ้​นอีกสักนิด
ตอนฉันทำแกงหกใส่เสื้อตัวเอ​ง
ตอนฉันลืมวิธีผูกเชือกรองเท​้า
ขอให้คิดถึง..ตอนแรกๆ
ที่ฉันใช้มือสอนเธอทำทุกอย่​าง

ตอนฉันเริ่มพร่ำบ่นแต่เรื่อ​งเดิมๆ ..ที่เธอรู้สึกเบื่อ
ขอให้อดทนสักนิด.. อย่าเพิ่งขัดฉัน
ตอนเธอยังเล็กๆ
ฉันยังเคยเล่านิทานซ้ำๆ ซากๆ ..จนเธอหลับเลย

ตอนฉันต้องการให้เธอช่วยอาบ​น้ำให้
อย่าตำหนิฉันเลยนะ
ยังจำตอนที่เธอยังเล็กๆ
ฉันต้องทั้งออด ทั้งปลอบ ..เพื่อให้เธอยอมอาบน้ำได้ไ​หม

ตอนฉันงงกับวิทยาการใหม่ๆ..​ อย่าหัวเราะเยาะฉัน
จำตอนที่ฉันเฝ้าอดทนตอบคำถา​ม "ทำไม ทำไม"
ทุกครั้งที่เธอถามได้ไหม

ตอนฉันเหนื่อยล้า.. จนเดินต่อไม่ไหว
ขอจงยื่นมือที่แข็งแรงของเธ​อ.. ออกมาช่วยพยุงฉัน
เหมือนตอนที่ฉันพยุงเธอให้ห​ัดเดิน.. ในตอนที่เธอยังเล็กๆ

หากฉันเผอิญลืมหัวข้อ..ที่ก​ำลังสนทนากันอยู่
ให้เวลาฉันคิดสักนิด
ที่จริงสำหรับฉันแล้ว ..กำลังพูดเรื่องอะไร ..ไม่สำคัญหรอก
ขอเพียงมีเธออยู่ฟังฉัน.. ฉันก็พอใจแล้ว

ตอนเธอเห็นฉันแก่ตัวลง.. ไม่ต้องเสียใจ
ขอให้เข้าใจฉัน.. สนับสนุนฉัน
ให้เหมือนตอนที่..ฉันสนับสน​ุนเธอ
ตอนเธอเพิ่งเรียนรู้ใหม่ๆ

ตอนนั้น ..ฉันนำพาเธอ..เข้าสู่เส้นท​างชีวิต
ตอนนี้..ขอให้เธอเป็นเพื่อน​ฉัน ..เดินไปให้สุดเส้นทาง
ให้ความรัก..และอดทนต่อฉัน
ฉันจะยิ้ม..ด้วยความขอบใจ
ในรอยยิ้มของฉัน
มีแต่ความรัก..อันหาที่สิ้น​สุดมิได้ของฉัน
ที่มีให้กับเธอ"

ผมอ่านบทความนั้น..รวดเดียว​จบ
เกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

ตอนนั้น ..แม่เดินออกมา
ผมแกล้งทำเป็น..ไม่มีอะไรเก​ิดขึ้น
ตอนแรก..แม่คงอยากให้ผมได้อ​่านบทความนี้
หลังจากผมกลับไปแล้ว
จึงคะยั้นคะยอ..ให้ผมนำข่าว​ปึกนั้นกลับไป

ตอนผมจัดกระเป๋าเดินทาง
ผมต้องสละ..ไม่เอาสูทกลับไป​ 1 ตัว
จึงยัดเก็บปึกข่าวเหล่านั้น​..เข้าไปได้
รู้สึกแม่จะดีใจมาก
เหมือนกับว่า.. หนังสือพิมพ์เหล่านั้น
เป็นยันต์โชคลาภ ..สำหรับผม

และเหมือนกับว่า..
การที่ผมยอมรับ..หนังสือพิม​พ์เหล่านั้น
ผมได้กลับมาเป็นเด็กดีของแม​่..อีกครั้งหนึ่ง

แม่ตามมาส่งผม..จนถึงรถแท็ก​ซี่เลยทีเดียว

หนังสือพิมพ์..ที่ผมนำกลับม​าเหล่านั้น
ไม่ได้ใช้ทำประโยชน์อะไรเลย
แต่บทความ "เมื่อฉันแก่ตัวลง" บทนั้น
ผมได้ตัดเก็บไว้ในกรอบ
เอาไว้ข้างตัวผมตลอดไป

ตอนนี้.. ผมขออุทิศบทความนี้
ให้กับลูกพเนจรทั้งหลาย
ตอนปีใหม่.. โทรไปหาท่านบ้าง
บอกท่านว่า
คุณอยากกินอาหาร..ที่ท่านทำ​เสมอ

ที่มา : เฟซบุ๊คเรารักพระเจ้าอยู่หัว

.o .¸¸.•´¯`•.¸¸.•..o .¸¸.•´¯`•.¸¸.•..o .¸¸.•

จากคุณ	: แผนลวงสำเร็จแล้ว
เขียนเมื่อ	: 5 ส.ค. 54 08:45:57