ไม่ไหวแล้วครับ ขอคำปรึกษาหน่อย ร้องไห้ ตัวสั่นทำอะไรไม่ถูกแล้วแล้ว
|
 |
อาจจะยาวนิดนึงนะครับ แต่ช่วยผมด้วยเถอะขอร้อง ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ
ผมคบกับแฟนมาประมาณเกือบ 2 ปีแล้วครับ คบกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ปี 4 ผมเป็นคนกรุงเทพ แต่เธออยู่ต่างจังหวัด แต่เราได้มาคบกันเพราะ เรียนที่เดียวกัน ตอนคบกันแรกๆผมเรียนหนักมาก จนไม่มีเวลาให้เธอเท่าที่ควร แต่เราก็ยังผ่านจุดนั้นมาได้ หลังจากนั้นหลายครั้งที่เราต้องอยู่ห่างกัน เช่นตอนฝึกงาน แต่เราเองก็ยังมาเจอกันบ้าง โทรหากันบ่อยๆ พยามยามทำให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ต้องเหงา
หลังจากนั้น พอเรียนจบ ผมกลับมาทำงานที่กรุงเทพ แต่เธอยังอยู่ที่ต่างจังหวัด ทุกอย่างก็ดีนะครับ เป็นกำลังใจให้กันเสมอ ปรึกษากันทุกเรื่อง วางแผนอนาคตต่างๆมากมายร่วมกัน ผมจริงจังกับเธอมากๆ แนะนำให้พ่อแม่รู้จัก วางแผนอนาคต พยายามฝากงาน ช่วยแก้ไขปัญหาของเธอให้เท่าที่ผมจะทำได้ เวลาต่างคนมีเรื่องทุกข์ใจก็เล่าให้อีกฝ่ายฟัง จนผมลืมไปแล้วว่า ความเหงา หรือ การอยู่คนเดียวมันเป็นยังไง ทุกอย่างที่ผมทำ ในใจผมบอกได้เลยว่า ทำเพื่อเธอ
แต่บางครั้งเราทะเลาะกันบ่อยๆ เนื่องจาก บางครั้งเวลาผมทำให้เธอไม่พอใจ เธอมักจะใช้อารมณ์ ผมโดน วีนใส่และบอกเลิกบ่อยๆ แม้ในเรื่องเล็กๆน้อยๆ เช่น อากาศร้อน โทรศัพท์ไม่มีสัญญาณ ผมไม่สบายเวลาที่ไปเที่ยว หรือเอารหัสเข้าเฟสบุ๊คกับเมลผม แล้วโกดในเรื่องที่มันจบไปนานมากแล้ว ถามว่าผมผิดมั้ย ผมเองก็ผิดครับไม่ใช่แค่เธอคนเดียว เวลาไปไหนมาไหนด้วยกัน หรือถึงแม้ไม่ได้เจอกันผมจะเป็นห่วงเค้าตลอด แต่เค้าเป็นคนปากแข็งมาก หรือไม่รู้ว่าไม่รู้สึกอะไรจริงๆกันแน่ เพราะแทบจะนับครั้งได้ที่เค้าพูดว่ารักผม หรือแสดงความเป็นห่วง เวลาไปเดินด้วยกันบางครั้งผมรู้สึกเหมือนเป็นคนรับใช้นะ ไม่มีหรอก ถามว่าเหนื่อยมั้ย อยากกินอะไรมั้ย แต่พอเค้าเหนื่อย ก็จะหงุดหงิดทันที ผมก็ปรับตัว ตอนแรกท้อมาก น้อยใจ แต่พอได้เจอกับเธอ ผมก็หาย แล้วรู้สึกดีมากๆเวลาอยู่ด้วยกัน เวลาผมไปเดินห้างก็จะพยายามซื้อของส่งไปให้เธอ ดูเธอก็ดีใจนะ แต่ก็ไม่เคยพูดว่า ขอบคุณ เหมือนไม่ว่าผมจะทำอะไรให้ท่าไหร่ เธอก็ไม่เคยมองว่ามันสำคัญ ซึ่งเหตุผลเธอบอกกับผมว่า เธอไม่ค่อยได้รับความรู้สึกที่ทำให้เธอรู้สึกดีจากผม ไม่รู้เพราะอะไร
เมื่ออาทิตย์ที่แล้วเธอลงมาหาผม 1อาทิตย์ ผมลางานที่บริษัทเลย 1อาทิตย์ เธอมาถึงตีห้า ผมไปนั่งรอตั้งแต่ตีสาม หลังจากนั้น เราอยู่ด้วยกันตลอด 24 ชม. ทั้ง 7 วัน ผมพาเธอไปเที่ยว ไปกินข้าว ทุกอย่างดีมากๆ ถึงเธอจะหงุดหงิดและอารมณ์เสียบางครั้ง ผมก็พยายามหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่จะทำให้เธอหงุดหงิด ทุ่มสุดตัว ผมป่วย ก็ต้องฝืน แกล้งว่าไม่เปนไรไม่หนัก ซื้อของให้เธอ และฝากของไปให้ที่บ้านเธอ ฝากพ่อแม่เธอ เท่าที่ผมจะสามารถซื้อได้ เธอก็บอกกับผมว่า โห เยอะเหมือนกันนะเนี่ย เริ่มเกรงใจ ถ้ากลับบ้านไป แล้วเธอจะโอนเงินคืนผมนะ กลัวผมไม่มีเงินใช้ ผมซึ้งจริงๆนะครับ ผมบอกว่า ไม่เป็นไรหรอก แค่เป็นห่วงกันผมก็ดีใจมากแล้ว หลังจากนั้นก็คุยเรื่องอนาคตของเราทั้งคู่ คุยถึงเรื่องการใช้ชีวิตร่วมกัน ผมตัดสินใจเด็ดขาดเลยครับว่า ผมจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ ซึ่งเธอก็ไม่ปฏิเสธ
แต่!! ตอนที่เราอยู่ด้วยกัน มีโทรศัพท์จากเพื่อนสมัยประถมของเธอ(ผู้ชายนะครับ) ถามว่าเธออยู่ไหน บอกว่าอยากจะเจอเพื่อนเก่าทุกคน จะนัดไปเลี้ยงกัน แฟนผมก็ งงๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร หลังจากนั้น ไอ้ปมอนี่ก็โทรมา ทุกวัน พอแฟนผมไม่รับ ก็โทรตื๊ออยู่นั่นแหละจนกว่าจะรับ ผมก็บอกว่า มีอะไรรึป่าว แฟนผมก็บอกว่า มันถามว่าเมื่อไหร่จะกลับมา จะนัดเจอกัน ผมก็บอกว่า อย่าไปอะไรกับมันมากละกัน เดี๋ยวมันจะคิดเกินเลย
หลังจากหมดหนึ่งอาทิตย์ ผมก็ไปส่งเธอกลับ เธอบอกว่า ไม่ต้องเศร้า เธอกำลังวางแผนจะลงมาทำงานกรุงเทพ มาอยู่กับผม ผมยิ้มเลยครับดีใจมากๆ พยายามหางานให้เธอ หาบ้าน เตรียมทุกอย่างไว้เผื่อวันที่เธอจะลงมา พอเธอกลับถึงบ้าน เธอส่งข้อความมาหาผมบอกว่า คิดถึงผมจัง อยากให้ผมอยู่ด้วย ผมรู้สึกเลยครับว่า ผมโชคดีจริงๆที่รักเธอ แต่เหตุการณ์หลังจากนั้น เช้าวันนั้น เพื่อนเธอคนนั้นมาหาที่บ้านครับ แล้วชวนไปเที่ยว เธอก็ ไปก็ได้ ยังมาบอกผมเลยว่าตอนนี้กำลังไปนู่น ตอนนี้กำลังไปนี่ ไม่มีอะไรไม่ต้องห่วง แต่ ผมก็เตือนๆไปว่า อย่าไปอะไรกับคนนี้มาก ผมไม่ไว้ใจเลยจริงๆ ผมว่ามันคิดกับเธอเกินเพื่อนแน่นอน แต่เธอกลับมีข้อความตอบมาว่า "ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่เธอเองก็ แอบหวั่นๆ ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย" ผมอึ้งเลยครับได้แต่ งง ว่าอะไรเนี่ย ผมก็เตือนแล้ว ผมบอกแล้ว วันต่อมา มันมาหา ชวนเธอไปกินข้าวอีกครับ ครั้งนี้ผมไม่ยอม บอกว่า ไปทำไมหลายวัน นัดเจอแค่นี้ก็พอแล้ว มันเกินไปแล้วนะ แต่เธอบอกว่า มันไม่ได้คิดอะไรหรอก ผมไม่ต้องห่วง เธอไม่อยากปฏิเสธ เกรงใจเพื่อน วันต่อมามันก็มาอีกครับ ชวนเธอไปอีก คราวนี้ เข้าทางแม่เธอว่า จะไปส่งเธอไปทำธุระ แม่เธอจะได้ไม่ต้องไป แม่เธอก็โอเคครับ ก็เลยไปด้วยกันอีก
คราวนี้ผม ทนไม่ไหวแล้วครับ ถามว่า จะอะไรนักหนา แล้วให้ผมอยู่ตรงไหน เรายังคบกันอยู่มั้ย? เธอบอกว่า อื้ม ก็ยังเป็นแฟนกันอยู่แหละ กับคนนี้ เธอแค่แอบหวั่นๆ แต่มันคงไม่ได้คิดอะไร ไม่มีไรหรอก วันนี้เช้าผมส่งเมล์เรื่องงานที่ผมฝากให้เธอครับ แต่ผมได้เมล์ตอบกลับมาว่า เธอขอเลิกกับผม ที่ผ่านมา ผมไม่ใส่ใจดูแลเธอเลย พอมีคนมาใกล้เธอ เธอรู้สึกหวั่นไหว แล้วตอนนี้เธออยากจะลองเปิดใจ ศึกษาคนๆนั้นดู ผมอึ้งทำอะไรไม่ถูกเลย งง มากว่า เธอต้องการอะไรมากกว่าที่ผมให้อีกหรอ คือผมตั้งตัว และทำใจไม่ถูกจริงๆ คือแล้วความผูกพันธ์ของเราล่ะ ทำไมสิ่งที่ทำกันมามันพังทลายง่ายขนาดนี้ จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก ตัวสั่นทำอะไรไม่ถูกจริงๆ
ตอนนี้อยากจะบินไปหาเธอที่บ้านเธอ แล้วคุยกับเธอ ถ้าเรื่องมันจะจบก็ให้จบโดยที่เธอพูดกับผมตรงๆ เพราะทุกครั้งที่ทะเลาะกัน อยู่ไกลกันผมไม่สามารถเคลียร์ได้เลย แต่พอเจอกันจริงๆ แค่ได้อยู่ด้วยกัน ทุกอย่างมันก็คลี่คลายได้อย่าง่ายดาย แต่ติดปัญหาที่ว่า ตอนนี้ผมไม่มีเงินพอ แม้แต่เงินค่ากินผมยังแทบไม่เหลือ เมื่อวาน ผมถามทำไมไม่โทรหาผมเลย เป็นอะไรรึเปล่า เธอบอกเงินมือถืิหมด ผมเลยยอมอดข้าว แล้วรีบเติมไปให้ แต่เธอก็ยังไม่โทรหาผมอยู่ดี วันนี้ถาม บอกว่ามันหมดไปแล้ว ผมถามแล้วเอาไปทำไร อย่าบอกว่า โทรคุยกับคนนั้นนะ เธอบอก อืม เธอโทรไปหามัน แล้วคุยกันนานไปหน่อย ... ผมงงไปหมด ทำอะไรไม่ถูกแล้วจริงๆ ผมควรจะทำยังไงดี? มันอึดอัดมากจริงๆ
แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 54 08:01:38
จากคุณ |
:
Khione
|
เขียนเมื่อ |
:
18 ส.ค. 54 16:12:34
|
|
|
|