เพื่อนแท้ มีอยู่จริงเหรอ...

ตอนเด็กๆ เรารู้สึกว่า ไม่มีหรอกเพื่อนตาย เพื่อนแท้ เพื่อนรัก มีแต่"เพื่อน"
เพราะรู้สึกว่า สุดท้ายแล้ว ก็มีแต่"ครอบครัว"เท่านั้นที่รักเราจริง
เพราะฉะนั้น แม้เราจะดีกับเพื่อนเรา แต่เราไม่ได้"วาง"เพื่อนไว้สูงหรือสำคัญมากนัก

พอจบม.ปลาย มีเพื่อนสนิทแค่3คน
1 คนเป็นผู้ชาย(เกย์)ที่ยังคบอยู่อย่างห่างๆแต่ก็รักและเป็นห่วงมันมาก
1 คนเป็นผู้หญิง แต่ก็ห่างๆเพราะไม่ค่อยได้ติดต่อกันแล้ว แต่คิดถึงมันเหมือนกัน
1 คนเป็นผู้หญิง ที่ตอนนี้ไม่สนิทกันแล้ว (เราเคยแอบชอบเค้าอยู่นาน) แต่ตอนนี้ก็แค่คนรู้จัก

พอมาเรียนต่อที่จีน ก็มีเพื่อนเรื่อยๆ แต่ก็ยัง"วาง"ความสำคัญของ"เพื่อน"ไว้เหมือนเดิม
อยู่ไปนานๆ พอเริ่มชินกับความเหงา พอชีวิตเริ่มลงตัว "ความรัก"ก็เข้ามา
พอมีความรัก คำว่า"เพื่อน"สำหรับเรายิ่งไม่เปลี่ยนแปลง
และเริ่มคิดเหมือนตอนแรกที่ว่า สุดท้ายแล้ว ก็มีแต่"ครอบครัว"และ"คนรัก"เท่านั้นที่รักเราจริง
ทำไมต้องเสียเวลาไปกับ"เพื่อน"ด้วย ในเมื่อ สุดท้ายแล้ว เพื่อนก็จะแต่งงานมีลูกไป ไม่สนใจเราอยู่ดี
แต่ถึงแม้จะคิดอย่างนี้ แต่เรา ดีกับเพื่อนมาก ช่วยเหลือตลอด โดยที่ไม่รู้สึกรำคาญหรือฝืนเลย
เพราะโดยพื้นฐาน เราทำดีกับคนอื่นอยู่แล้ว เพราะมันเป็นนิสัย

สุดท้ายผ่านไปสามปี เราก็เลิกกับ"แฟน" โดยที่เราเป็นคนเลิก เพราะ มุมมองชีวิตไม่เหมือนกัน ถึงแม้ไม่มีใครถูกกว่ากัน แต่เรา อยากให้"คู่ชีวิต"ของเรา มองโลกคล้ายๆกับเรา เพราะอยู่ด้วยกันแล้วน่าจะมีความสุขมากกว่า
จริงๆแฟนคนนี้ รักเรามาก รักแบบไม่มีเงื่อนไข เรารับรู้ได้ มันก็ยากสำหรับเราที่ต้องทิ้งคนที่รักเราแบบ"ครอบครัว"ไป เพื่อไปหาคนที่"ใช่" แม้เราไม่แน่ใจว่าจะเจอรึเปล่า

พอเป็น"โสด" เราก็มีเวลาเอาความรักความใส่ใจไปให้"ครอบครัว" และ "เพื่อน" มากขึ้น
มีเวลาคิดอะไรให้"ตกผลึก"มากขึ้น (ความจริงคิดมาหลายปีแล้ว แต่มันใช้เวลาในการตกผลึก)
อีกอย่าง การที่เรามีอยู่ตัวคนเดียวต่างบ้านต่างเมืองนานๆ ทำให้เรารู้ว่า ครอบครัวไม่อยู่กับเราตลอดเวลา
ครอบครัวเราต่างคนต่างก็มีชีวิตของตัวเองที่ไทย เราก็ต้องมีขีวิตส่วนตัวของเราที่นี่
เราคิดได้ว่า ทุกคนต้องตาย ใครตายก่อน-หลัง ไม่สามารถรู้ได้
แม้เราจะเคยคิดว่า พ่อแม่รักเราที่สุด ต้องเอาเวลาให้พ่อแม่อย่างเดียว ซึ่งก็ไม่ผิด แต่ชีวิตไม่ได้มีแค่นั้น
ถ้าพ่อ-แม่ตายก่อนเรา เราจะเหลือใคร ก็คงเป็น ญาติพี่น้อง เพื่อน และ คู่ชีวิต
ถ้าคู่ชีวิตเราตายก่อนเราอีกล่ะ เราก็คงเหลือ แค่ เพื่อน และญาติพี่น้อง

เราเลยคิดว่า แม้ครอบครัวและคู่ชีวิตจะสำคัญ แต่เพื่อนก็สำคัญมาก ยิ่งสำหรับคนที่ไม่มีครอบครัวอยู่ข้างๆ และ คนโสด เพื่อนคือคนที่มีความสำคัญมากๆ จากใจจริง

เราเลยเริ่มเข้าใจคนที่แบบ เพื่อนเฮไหนเฮนั่น หรือ เพื่อนเศร้าต้องไปนอนเป็นเพื่อน ร้องไห้เป็นเพื่อน เพื่อนทำผิด ก็ด่ามัน ทะเลาะกับเพื่อน ก็ร้องห่มร้องไห้

เมื่อก่อน งงๆ เออ มันรู้สึกขนาดนั้นเลยเหรอวะ (ไม่ใช่พ่อแม่ ไม่ใช่เพื่อนนะโว้ย)

ตอนนี้เรามีเพื่อนสนิทอยู่ไม่มาก เรียกว่าเพื่อนรัก เพื่อนรู้ใจ เพื่อนสนิทแล้วกัน ไม่นับว่าเพื่อนตาย เพราะคงไม่สามารถตายแทนกันได้ อาจจะซักสี่ห้าคน
บางคนสนิทมาก แต่ไม่รู้ใจ บางคนรักมันมาก แต่ไม่รู้ใจมันขนาดนั้น สลับๆกันไป
ส่วนมากเราเป็นคนเปิดเผยนะ กับเพื่อนสนิทเรา ถามอะไรเราบอก ความลับเรา ถ้ากล้าถาม พอเวลาเหมาะสม เราก็กล้าบอก
เพื่อนเราส่วนใหญ่ เป็นคนรักความเป็นส่วนตัวสูงนะ (นั่นอาจจะทำให้เราเป็นเพื่อนกันได้มั้ง) คนหนึ่งพูดๆๆ คนหนึ่ง เก็บข้อมูล แต่พอวันหนึ่งคนเก็บข้อมูลเศร้า เราก็พูดๆๆ ให้มันรู้สึกดีขึ้น

พอเราเริ่มรู้วึกว่า"เพื่อนสำคัญมาก" เราไม่รู้ว่าความรู้สึกกับเพื่อนคืออะไร อธิบายยาก
ความรู้สึกมันเหมือนกับ "ครอบครัว"หรือ"พี่-น้อง" แค่ว่า เราไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน เป็นคนที่เรารัก เป็นห่วงเป็นใย อยากทำดีด้วย อยากดูแล อยากใช้เวลาบางส่วนด้วย และที่สำคัญ"ตัดกันไม่ขาด" เหมือนที่เค้าบอกว่า พ่อแม่ลูกตัดกันไม่ขาด หรือ พี่น้องกันตัดกันไม่ขาด
เรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ

แต่มาคิดๆดู บนโลกนี้ อะไรๆก็ไม่เสมอไป เห็นบางคนตัดพ่อตัดลูกกันก็มี ตัดพี่ตัดน้องกันก็มี
ตัดเพื่อนยิ่งมีเลย ขนาดสามี ภรรยายังหย่าร้างกันได้เลย
แน่นอนพวกเค้ามีเหตุผลที่ทำให้ต้องทำแบบนั้น

แต่สำหรับเรา เรายังนึกถึงเหตุผลที่จะทำให้เราเป็นคนตัดพ่อแม่ไม่ได้เลย
ยังนึกเหตุผลให้เราตัดพี่ไม่ได้เลย
ยังนึกเหตุผลตัดเพื่อนไม่ได้เลย
ในที่นี้หมายถึง เหตุผลที่เราเห็นกันประจำนะ เช่น ด่ากัน ดูถูกกัน ไม่คืนตังค์
สำหรับเรา คงมีแค่เรื่องที่ร้ายแรงจริงๆถึงจะทำให้เราตัดพวกเค้าได้เช่น จะมาฆ่าเรา ฆ่าครอบครัว โกงเงินในบัญชีทั้งหมดของเรา หรือ มีมาเป็นชู้และมีอะไรกับคู่รักเรา
คือมีแต่เรื่องที่ใหญ่จริงๆเราถึงจะตัดความสัมพันธ์ได้ (นี่หมายถึงครองครัวและเพื่อนสนิทนะ ถ้าเป็นคนอื่นมาทำ แม้แต่เอาเปรียบเรื่องเล็กๆ เราจะไม่คบเลย)

ถ้าเพื่อนทำกับเราไม่ดี แม้เราจะรับไม่ได้ในตอนแรก แต่เราจะ ถามถึงเหตุผล ให้เวลาเราสองคนในการทำใจ ในการให้อภัย ในการปรับตัว และ เป็นเพื่อนกับมันต่อ ถ้าเรารู้สึกว่า มันยังเป็นเพื่อน

แต่กับเพื่อนเราบางคน เค้ารุ้สึกว่า เพื่อนไม่ได้สำคัญมากขนาดนั้น ถ้าดีต่อกันก็ดี ถ้าไม่ดีต่อกันก็ทิ้งมันไป ขอตัวเองมีความสุขพอ

แต่เรารู้สึกว่า เพื่อนคล้ายๆครอบครัว ทำผิด ย่อมมีการให้อภัย ไม่มีความสุข ก็ช่วยกันแก้ไข จนทุกๆอย่างดีขึ้น เพราะ อย่างครอบครัวมันเลือกกันไม่ได้ เลิกก็ไม่ได้ อย่างเพื่อน เราเลือกได้ แต่ถ้าจะเลิก ก็ต้องพยายามให้ถึงที่สุดก่อน ไม่ใช่อยากทิ้งก็ทิ้ง เพราะแค่ตัวเองไม่ให้อถัยหรือไม่มีความสุขแล้ว

เพื่อนเราหลายคนคิดว่า เราวาง"เพื่อน"ไว้สูงเกินไป ทำอย่างนี้ มีแต่จะเจ็บ มีแต่จะโดนหลอก
แต่เพื่อนที่เราเลือกคบ เราดูคนขาด ว่าคนไหนจะไม่หลอกเรา แต่ทำให้เราเจ็บบ้างไม่เป็นไร เพราะ มันเป็นธรรมชาติของคนนะ ที่ต้องกระทบกระทั่งกันบ้าง

เราทำผิดกับเพื่อนเราคนนึง เราขอโทษ เราสำนึกผิด เราร้องไห้ เราขอโอกาส เราสัญญา
เค้าไม่ให้อะไรเราเลย เราไม่โกรธเค้านะ เราแค่รู้สึกว่า อย่างน้อยเราก็ได้รู้นิสัยคนๆหนึ่ง คนที่เราให้เค้าเป็นเพื่อนเรา เราเสียใจที่เราทำผิดกับเค้า แต่เราไม่เสียใจทีเค้าทำไม่ดีกับเรา พูดไม่ดีกับเรา เพราะเรารู้สึกว่า อย่างน้อย เค้าก็ได้ระบาย (คนกรุ๊ปเลือดเอจะรู้ดีว่าเป็นคนมีกำแพงขนาดไหน เจ้าคิดเจ้าแค้นแค่ไหน และ เป็นคนอ่อนไหวแค่ไหน แม้จะเก็บไว้ในใจลึกๆคนเดียว คนอื่นมองไม่เห็น)

อย่างน้อย แม้เค้าไม่"ทิ้ง"มิตรภาพกับเราไปแล้ว เราก็ดีใจที่ เค้าพูดทุกความรู้สึกในใจเค้าออกมา แม้จะเป็นคำตรงๆคำแรงๆที่ใครก็คงไม่อยากได้ยิน แต่เราอยาก เราชอบความจริง มันทำให้เรามองภาพออก

เราคิดว่า เพื่อนกันน่ะ ยังไงวันนึงมันจะมีวันได้มีโคจรพบกันอีก ไม่ว่าจะในสถานะอะไร อย่างน้อยมันก็มีความทรงจำดีๆ อาจจะสานต่อหรือไม่ก็ตาม แต่ถึงจะไม่ได้มาพบกันอีก ถ้าจากเป็น ก็ยังเหลือความทรงจำ แต่ถ้าจากตาย ความเศร้าพอๆกับความทรงจำดีๆมั้ง

สุดท้ายนี้ เราหวังว่า เพื่อนเราคนนั้น เค้าจะเห็นความจริงใจที่เรามีให้ ถ้าวันหนึ่งมีเหตุการณ์อะไรให้เค้าไม่เหลือใครหรือให้เค้ารู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนอยู่ตัวคนเดียว เราอยากให้เค้ารู้ว่า แม้ว่าเธอจะเคยโกรธเรา แค้นเรา ไม่ให้อภัยเรา แต่เรา ให้อภัยเธอนะ ยังรักเธอเหมือนเดิม

เพื่อนเราคนนั้นบอกว่า ความทรงจำก็เหมือนกินข้าว เมื่อวานกินอิ่มแล้ว วันนี้ก็ต้องหิวใหม่ เมื่อวานกินอาหารอร่อยมาก มัวแต่ไปคิดว่ามันอร่อยจัง อยากกินอีกๆ แล้วมันจะอิ่มไหม เหมือนเราสองคน ใช่ เราสองคนมีความสุขกันมากตอนเป็นเพื่อนกัน แต่ตอนนี้เค้าเจ็บและไม่มีความสุข ทำไมเค้าต้องทน

แต่สำหรับเรา เราทนได้นะ เพราะเราคือเพื่อนกันไง มันตัดกันไม่ได้ แค่อย่าทำผิดซ้ำๆ เราก็พร้อมจะให้โอกาสเสมอนะ

ยังไงก็ตาม เราเข้าใจเธอ เพราะมันไม่ผิดที่ตัวเองมากขนาดนี้

สุดท้ายนี้ แค่อยากจะบอกกับเธอว่า วันไหนที่แผลของเธอมันหายเจ็บ รอยแผลมันจางลงเมื่อไหร่ เมื่อนั้นเราจะยังอยู่ตรงนี้นะ สำหรับเรา เธอคือเพื่อนเราตลอดไป เพราะเราคิดว่าเรามองคนไม่ผิด ถึงแม้ว่าเธอจะบอกว่า ไม่มีคำว่า"เพื่อนสนิทฝ่ายเดียว"หรอก อาจจะจริง แต่สำหรับเรา ในใจเรา เธอคือเพื่อนรักของเราตลอดไป...

จากคุณ	: thefatcat_14
เขียนเมื่อ	: 24 ต.ค. 54 11:33:56 A:218.78.229.54 X: TicketID:328481