พ่อเขียน ...ตอนดูข่าวน้ำท่วม

อุทกภัย                              
เดือนกันยา ห้าสี่ พี่น้องไทย          ต่างใจหาย น้ำหลาก จากภาคเหนือ
แม่ยม น่าน  ไหลผ่านไล่ลามเลีย    จากเมืองเหนือ ล่องใต้ไปภาคกลาง
สุโขทัย พิจิตร  พิษณุโลก             ต่างเปียกโชก ท่วมนา เจิ่งนองขัง
บ้านเรือนเหย้า มาถูก น้ำพัดพัง       น้ำตาหลั่ง พลัดพราก ตายจากกัน
นครสวรรค์ ศูนย์รวม มวลแม่น้ำ      ปิงวังซ้ำ  ยมน่าน  มากมหันต์
น้ำสี่สาย  ไหลหลั่ง มาพบพลัน       ไหลไม่ทัน  เอ่อท้น เข้าท่วมเมือง
ผองผู้คน ทนทุกข์  แสนสาหัส        กระแสซัด โครมคราม ระงมเสียง
ทั้งข้าวของ  เครื่องใช้ ตู้ โต๊ะเตียง  ไม้ล้มเอียง  เป็ดไก่ ช่วยไม่ทัน
ฟ้าพิโรธ โกรธแกล้ง ทุกแห่งหน     กระแสชล  ท้นท่วม สกลขันธ์
ถิ่นเคยอยู่ อุ่นใจ  ต้องย้ายกัน        พัลวัน    อลหม่าน สุดต้านทาน
ไหถางลม  ปิศาจ  พัดขึ้นฝั่ง           น้ำถมถั่ง พัดเอา  ชาวน้ำปาด
หรือว่าเป็น  ด้วยชื่อ  ที่ลือนาน        ถูกน้ำพัด  ปาดหาย  ชีพวางวาย
ถึงเดือนตุ  ลาคม  ยังจมอยู่            น้ำไหลสู่ เมืองสิงห์ จนจมหาย
ไหลล้นหลั่ง ถึงเมือง  พระนารายณ์    ถล่มทลาย  กลายเป็น  เมืองบาดาล
เนสาดพัด  ซัดสาด  ถล่มซ้ำ            ยิ่งชอกช้ำ น้ำเพิ่ม เติมต่อสาน
ดั่งน้ำตา  พี่น้อง  เจิ่งนองนาน           น่าสงสาร  ต้องนอน ริมหนทาง
ทุกข์ไม่สร่าง  น้ำตา ยังไม่แห้ง         น้ำยังแรง  ยังไหล  ไปเป็นหาง
กระสอบทราย  ใช้กั้น  ไม่เบาบาง      มาอีกครั้ง  โซนร้อน ชื่อนาลแก
น้ำไหลถึง อ่างทอง  อยุธยา              นครา  โบราณ   น้ำผ่านแน่
แต่หัวใจ  คนไทย  ไม่เคยแพ้            ช่วยกันแก้  วิกฤติ  นี้ด้วยกัน
น่าสงสาร   นิคม  อุตสาหกรรม          ที่เคยทำ  การงาน  ต้องพลิกผัน
เปิดไม่ได้  ผู้คน  หลายหมื่นพัน          ต้องตกงาน  กันไป  อีกหลายวัน
น้ำโถมถั่ง  พรั่งพรู  สู่ปทุม                 ที่ราบลุ่ม ใกล้กรุง แดนสวรรค์
เมืองเศรษฐกิจ ลงทุน ศูนย์ราชการ      ร่วมแรงต้าน  แรงน้ำ ด้วยน้ำใจ
บางบัวทอง ต้องจม ใต้ผืนน้ำ              บางกดี นิคม  ถูกน้ำไหล
เข้าโรงงาน ไม่เลือก ว่าของใคร           สุดช้ำใจ ไม่ต่าง  ทั้งมีจน                  
บ้างเจ็บป่วย  ลำบาก ต้องรักษา          จำต้องพา  ขนย้าย  โกลาหน
ทั้งแก่เฒ่า   สาวหนุ่ม  มีหรือจน          หนีไม่พ้น  น้ำล้น  ท่วมหลังคา
แม้ห่วงบ้าน  ข้าวของ อยากอยู่เฝ้า      ไม่มีข้าว  น้ำไฟ  ให้หุงหา    
แลข้างหน้า   ห่วงหลัง  ทั้งน้ำตา          เวทนา   น่าเศร้า   เหงาหัวใจ
ชลาท่วม  ครั้งนี้ มีสัจธรรม                 ที่จริงล้ำ  ด้วยรัก  อยากฝากให้
ถึงอยู่ตึก    อยู่ต่ำ   สักเพียงใด          ตอนสุดท้าย  ไม่พ้น  คนเหมือนกัน
ยามอยู่ดี   มีสุข อย่าเหยียดหยาม       อย่าประณาม  สาบเหม็น  คนละขั้น
เมื่อถึงคราว  หนีตาย  นอนเคียงกัน      ไม่มีชั้น  ศักดิ์ศรี   ผู้ดีเลว
ขอทวยเทพ  คุ้มครอง ให้ทุกท่าน        ก้าวพ้นผ่าน  ลำบาก  ช่วงปากเหว
จงมีสุข  เหมือนเดิม  มีสีเดียว           ร่วมกลมเกลียวพัฒนาไทยให้รุ่งเรือง
                                      > ครูมา <

จากคุณ	: onlyrealme
เขียนเมื่อ	: 28 ต.ค. 54 15:31:06