ความคิดเห็นที่ 1 แต่คงเป็นเพราะฉันเป็นคนที่รู้จักเธอเป็นอย่างดี  ฉันจึงเข้าใจได้ว่าตอนนี้ยังเป็นเพียง แค่การเริ่มต้นเท่านั้น  ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบให้ใครมาเถียงและขึ้นเสียงดังๆ และไม่ต้องสงสัยเลย ว่าฉันทำรึเปล่า  ฉันเถียงกับเธอด้วยเสียงที่ดังพอๆ กัน  กับที่เธอด่ามา  จนเธอบอกว่าไม่ไหว แล้ว  เธอบอกว่าฉันทำให้เธอโกรธมาก  และด่าฉันเพิ่มด้วยน้ำเสียงที่ฉันก็มั่นใจว่าเธอโกรธจัด แล้วจริงๆ  หนึ่งในนั้นคือข้อความที่ว่า            " บอกก็ไม่เคยจะเข้าใจ  คิดอะไรอยู่กันแน่  นี่มันดึกมาแล้วรู้มั้ย  ส่วนเรื่องบ้าๆ นั้นก็ไม่ ต้องพูดอีกแล้ว  ไม่อยากฟังแล้ว  โตขนาดนี้แล้ว  หัดคิดอะไรเองซะบ้าง  ไม่ใช่ต้องให้คนอื่น มาสอน  ทีให้คำปรึกษาคนอื่นล่ะพูดซะดีเชียว  แต่พอถึงคราวตัวเองกลับคิดอะไรเองไม่เป็น ไม่ต้องโทรมาแล้วนะ  รำคาญ  จะไม่โทรไปหาแล้วด้วย  ไม่โทรไปอีกแล้ว "            ฉันได้แต่พูดให้เธอฟังในใจว่า            ' โตขนาดนี้แล้วหัดคิดอะไรเองซะบ้างงั้นเหรอ  เธอคงจะคิดว่าฉันทำไปแบบไม่มีเหตุ ผล   แต่มันไม่ใช่แบบนั้นหรอก  เพราะฉันได้คิดมาเป็นอย่างดีแล้วต่างหาก  ฉันถึงทำแบบนี้ '            หลังจากนั้นเธอก็วางสายไป  ฉันนั้นกำลังรู้สึกทั้งเสียใจและดีใจไปพร้อมๆ กัน  ฉันน่ะ เสียใจที่เราจะไม่มีโอกาสได้คุยกันอีกแล้ว  ไม่ว่าจะในฐานะไหนก็ตาม  และดีใจที่ในที่สุดเธอ น่าจะอยากเลิกติดต่อกับฉันจริงๆ  เพราะฉันได้ทำเรื่องที่เธอไม่ชอบขึ้นมาพร้อมกันถึงสามเรื่อง และมันจะดีมากด้วย  ถ้าหากเธอนั้นเกลียดฉันจนไม่อยากจะรับรู้  และไม่สนใจอีกต่อไปว่าคน อย่างฉันจะเป็นตายร้ายดียังไง  และนั่นจะทำให้เธอไม่รู้สึกอะไรเลย  หากว่าฉันได้จากไปแล้ว            เมื่อทุกอย่างจบลงแล้ว  ฉันก็รู้สึกโล่งใจมากจนน่าประหลาด  อาจจะเป็นเพราะว่าฉัน ได้ทำเรื่องที่ฉันควรทำลงไปแล้ว  ฉันจึงไม่จำเป็นที่จะต้องห่วงอะไรอีก  ความรู้สึกเครียดและ กังวลใจของฉันพลันหายไปราวกับหมอกควันที่ถูกลมพัดจนสลายตัวไป  และฉันก็ไม่รู้ว่าจะ โกรธคนที่บ้านไปทำไมอีก  ฉันจึงเดินทางกลับไปที่บ้านของฉัน  บ้านที่มีคนคอยสาปแช่ง ให้ตายวันตายพรุ่งนั้นแหล่ะ            ฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของอีกวันหนึ่งด้วยความสดชื่น  ถึงแม้จะมีอาการหอบและ เจ็บหน้าอกอยู่บ้างแต่ฉันก็ไม่เป็นไร  ฉันเริ่มใช้ชีวิตด้วยความรู้สึกที่สงบนิ่งและไม่กังวลกับ สิ่งใด  ราวกับว่าฉันได้เตรียมใจไว้พร้อมแล้วกับอะไรก็ตามที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้             บ่ายโมงวันนั้น  เธอโทรมาหาฉันอีกหนทั้งๆ ที่เธอบอกว่าจะไม่โทรมาแล้ว  เธอถาม ฉันว่าเป็นยังไงบ้าง  ฉันจึงตอบเธอไปว่า  ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้ว  ทุกอย่างลงตัวแล้ว ทั้งหมด  คุณยายก็กลับมาขอโทษที่ด่าฉันมากเกินไป  และโมโหจนเผลอสาปแช่งฉัน  สรุปว่า ไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วงอีก  ขอให้เธอตั้งใจเรียนดีกว่า  พอเธอได้ยินเธอก็บอกว่า  ก็ดีแล้ว และวางสายไป  นี่เป็นครั้งแรก  ที่ฉันพูดกับเธอด้วยใจที่เป็นกลางอย่างแท้จริง  ไม่ใช่การ พูดที่ต้องทนเก็บความเจ็บปวดหรือความเศร้าเอาไว้ข้างใน  เหมือนครั้งก่อนหน้านี้  มันทำให้ ฉันแน่ใจแล้วว่า  ฉันพร้อมแล้วที่จะเดินทางไปยังจุดหมายปลายทางใหม่  ที่ฉันไม่เคยไปมาก่อน            ฉันตัดสินใจที่จะไม่บอกเรื่องที่ฉันป่วยกับคนที่บ้าน  เพราะฉันมีเหตุผลของฉันเองอยู่ หลายๆ ข้อ  และไม่เห็นถึงความจำเป็นอะไร  ที่จะต้องไปทำให้คนที่บ้านต้องเดือดร้อนเพราะ ค่าใช้จ่ายที่สูงลิบลิ่วในการผ่าตัดหัวใจ  สิ่งที่ฉันต้องการคงจะเหลือเพียง  การใช้ชีวิตอย่าง สงบ  คิดดี  ทำดี  ก็พอ            ในช่วงเวลาที่ฉันยังพอมีเหลือ  ฉันตัดสินใจจะแต่งนิยายให้เธอ  เพราะเธอเคยบอกว่า อยากให้ฉันแต่งนิยายที่มีฉันกับเธออยู่ในเรื่องนั้น  แต่ฉันก็ไม่ได้เริ่มแต่งซะที  จนในที่สุดเวลา นี้ก็มาถึง  และฉันคิดว่าฉันน่าจะแต่งมันเสร็จก่อนที่ทุกอย่างจะไม่ทันการ  และเมื่อฉันแต่งจบ ฉันก็จะเอาข้อความที่ฉันพิมพ์นี้  ใส่ไว้ในบทพิเศษเป็นบทสุดท้าย  เพื่อให้ทุกๆ คน  ได้เข้าใจ ว่าแท้จริงแล้ว  นิยายเรื่องนี้มันถูกแต่งขึ้นมาเพราะอะไรกันแน่ ๐๐๐๐๐ เมื่อมาถึงตรงนี้แล้ว  เธออาจะมีคำถามถึงฉันมากมาย แต่ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าฉันจะแต่งนิยายเรื่องนี้จบทันหรือไม่ ถึงจะแต่งจบทันแล้วส่งไปหาเธอ ก็ยังไม่รู้เลยว่าเธอจะอ่านมันมั้ย  และถ้าอ่านมัน  เธอจะอ่านทันที   หรือรอไปอีกนานแค่ไหนถึงค่อยอ่าน และเมื่อเธอได้อ่านแล้ว  ฉันจะยังอยู่ตอบคำถามให้เธอได้ทันรึเปล่า ก็ยังไม่รู้อีกเหมือนกัน เฮ้อ.. โลกใบนี้ไม่เคยมีอะไรที่แน่นอนเลยจริงๆ  ว่ามั้ย?            ทีนี้เมื่อมาถึงจุดนี้แล้วฉันจะพูดเรื่องที่มีแต่เราเท่านั้นที่เข้าใจบ้าง            เธอเคยถามว่าทำไมฉันถึงต้องทำอะไรบ้าๆ  อย่างการทำพิธีสลับชะตากรรมกับเธอด้วย ฉันก็คงจะตอบว่า  ที่ฉันทำไปนั้นมันมีอยู่เหตุผลเดียวจริงๆ  และเธอเองก็น่าจะรู้ว่ามันคืออะไร นอกจากคำแนะนำที่ฉันเคยให้  การปลอบโยนตอนที่เธอเสียใจมา  รวมไปถึงความอบอุ่นที่ฉัน มีให้เธอ  ฉันยังคงรู้สึกว่าอยากจะให้เธอรู้สึกดีขึ้นกว่าที่เธอเป็น ณ ตอนนั้น  ฉันสงสารเธอมาก ที่เธอต้องพบเจอกับความทุกข์  ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนที่ทำให้ฉันรอดชีวิตมาได้แบบหวุดหวิด ดังนั้นฉันถึงรักเธอล้นใจ  และยกให้เธอเป็นที่สุดของหัวใจไม่มีที่สองที่สาม            และมันทำให้ฉันไม่รีรอเลยที่จะทำพิธีกรรมนั้น  เพื่อให้ชีวิตของเธอดีขึ้น  และฉันก็จะ ไม่ขออะไรตอบแทนมากไปกว่า  แค่ให้เธอรักฉันคนเดียวก็พอ  เพราะถ้าเธอยังรักฉันอยู่ฉันเอง ก็จะยังคงปลอดภัย  ถึงแม้จะต้องเจอกับอะไรแย่ๆ มาเป็นระยะๆ ก็ตาม  สำหรับฉันแล้วตั้งแต่ ตอนที่เราเริ่มคบกันมา  เรายังไม่ค่อยเจอะเรื่องที่ร้ายแรงอะไรมากนัก  ไม่ว่ามันจะเป็นเพราะ เรื่องที่ฉันทำ  หรือเราโชคดีกันเอง  ฉันก็ว่ามันดีทั้งนั้น            สำหรับเรื่องที่ฉันป่วย  ฉันไม่ขอให้เธอเชื่อ  เพราะมันเคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น แล้ว  และฉันก็เคยเป็นแบบนี้มาแล้ว  จนมันเหมือนดู Fake ว่าฉันอาจจะแค่เรียกร้องความสนใจ เพื่อให้เธอเห็นใจแล้วกลับมาหา  แต่สิ่งที่เธอคงจะไม่ปฏิเสธก็คือ  เธอเคยพูดว่าถ้าหากเรา ต้องตายจากกันไป  ขอให้เธอได้เป็นคนที่จากไปก่อน  หรือไม่ก็ขอให้เราจากไปพร้อมๆ กัน เพราะเธอคงจะทนไม่ได้ที่จะต้องอยู่คนเดียวโดยไม่มีฉัน            จากคำพูดนั้นของเธอ  เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ฉันทำพิธีกรรมนั้นขึ้นมา  เพราะในเนื้อหา ของเงื่อนไขบอกว่า  ฉันจะยังคงได้รับการคุ้มครองถ้าหากเธอยังมั่นคงในตัวฉัน  แต่ถ้าหากใน วันได้ที่ความรักของเราได้ยุติลง  สิ่งที่เป็นเสมือนเกราะที่คอยคุ้มกันนั้นก็จะหายไป  และทำให้ ฉันต้องพบกับความตายในที่สุด  ความรักที่เราเคยมีให้กันนั้นมันทำให้ฉันมีความสุขเหลือเกิน มันทำให้ฉันรู้สึกดีจนไม่เคยคาดคิดว่าเราจะต้องเลิกกันไป  และมันทำให้ฉันประมาทจนทำ สัญญานั้นขึ้นมา              ฉันเคยเชื่อใจว่าเธอจะรักฉันโดยไม่มีวันเปลี่ยนแปลง  นั่นหมายถึงสิ่งเดียวที่จะทำให้ฉัน ต้องพบกับจุดจบก็คือ  เธอได้ตายจากฉันไปก่อนเท่านั้น  และเมื่อถึงตอนนั้นความรักของเราก็ จะยุติลงตามเงื่อนไข  ตัวฉันก็จะตามเธอไปหลังจากนั้นด้วยผลจากพิธีกรรมเอง  และมันเป็น การรับประกันได้ว่า  อย่างน้อยที่สุดเธอจะไม่ต้องอยู่คนเดียว            แต่ในความเป็นจริง  เธอไม่ได้จากไป  แต่ความรักของเราต่างหากที่ได้จากไป และมันน่าจะส่งผลให้ฉันต้องเจอกับอะไรแบบนั้น  เธอเคยบอกว่าพิธีกรรมนี้เป็นอะไรที่เชื่อถือ ไม่ได้  และสิ่งที่เลวร้ายจะเกิดขึ้นเมื่อเราคิดว่ามันจะเกิด  แต่ถ้าเราคิดว่ามันจะไม่เกิดขึ้นมันก็จะ ไม่เป็นอะไร  ไม่มีผลอะไรทั้งนั้นต่อเรา  ฉันเองก็อยากจะทำอย่างที่เธอว่า  แต่คงเป็นเพราะฉัน อยู่ในตระกูลของนักทำนายมานานเกินไป  เรื่องราวลึกลับหรือไสยศาสตร์จึงเป็นสิ่งที่ฉันมี ความเชื่ออยู่มากพอสมควร  และฉันไม่สามารถคิดได้ว่า  การที่เธอพบกับสิ่งดีๆ และฉันพบกับ เรื่องแย่ๆ  แต่ก็ยังคงมีความสุขต่อไปได้นั้น  มันจะไม่เกี่ยวกับพิธีกรรมที่ว่า            สำหรับฉันแล้วในตอนนี้  ไม่ว่าเธอจะคิดอย่างไรกับเรื่องนี้ก็ตาม  ไม่ว่าเธอจะคิดว่ามัน เป็นเรื่องโกหกทั้งเพ  หรือมันเป็นความจริง  ฉันก็จะไม่อาลัยอาวรณ์ในสิ่งใดทั้งนั้น  สำหรับฉัน คนที่ถูกทำนายไว้ว่าชะตาขาดไปตั้งแต่เกือบสามปีก่อน  และอยู่รอดมาได้เพราะการที่ได้พบ เจอกับเธอ  ฉันว่าฉันได้ทำสิ่งที่ดีที่สุดที่ฉันควรทำลงไปแล้ว  ฉันได้ละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อทำให้เธอรู้สึกดี  ฉันยอมหันหลังให้กับทุกคนเพื่อที่จะหันหน้ามายังตัวเธอ  และฉันยอม แลกสิ่งที่มีค่าทุกอย่างที่ฉันมีออกไปของเพียงแค่เธอมีความสุข  และคิดว่าฉันคงจะทำทุกเรื่อง ที่อยากทำสำเร็จไปตั้งแต่ในคืนนั้น  คืนที่ฉันทำให้เธอโกรธเกลียดจนบอกว่าจะไม่มีวันโทรมา หาฉันอีก            เธอเคยบอกฉันว่า  ฉันไม่น่าทำแบบนี้เลย  เพราะเธอไม่อยากจะรู้สึกผิดหากมันเกิด อะไรขึ้นมากับฉัน  เธอบอกว่าอยากให้ฉันไปยกเลิกสัญญานี้ทิ้งซะ  เพราะเธออยากให้ชะตา ชีวิตของเธอเป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น  ไม่ใช่ว่าดีขึ้นแต่ทำให้ฉันลำบากแบบนี้  ฉันก็คง จะต้องขอโทษเธอจริงๆ  เพราะสัญญานั้นเมื่อได้ทำลงไปแล้วมันจะแก้ไขไม่ได้  และถึงฉัน จะลองไปแก้มาแล้ว  แต่มันก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย  ฉันก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกันที่ทำอะไรลงไป โดยไม่คิดให้ดีก่อน  มันทำให้เธอต้องมารู้สึกแย่ในตอนท้าย  การไปกำหนดชะตาชีวิตของผู้อื่น โดยที่คนๆ นั้นไม่ได้สมัครใจเป็นเรื่องที่ไม่ดีเลยจริงๆ  ฉันถึงต้องขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขอให้เธอช่วยยกโทษให้  และอโหสิให้กับฉัน            มันอาจจะดูไม่ยุติธรรมสำหรับฉัน  แต่ฉันคิดว่านี่คงเป็นชะตากรรมที่ฉันต้องเผชิญอย่าง หลีกเลี่ยงไม่ได้  ในครั้งแรกที่เราพบเจอกัน  เธอบาดเจ็บ  บอบช้ำ  และอ่อนแอ  อย่างหนักจนฉัน ไม่สามารถทนนิ่งดูดายได้  ความรู้สึกที่ฉันมีมันไม่ได้เกิดขึ้นมาเพราะแค่สงสารเธอ  ฉันเองก็ไม่ เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมฉันถึงรู้สึกว่าต้องช่วยเธอไว้ให้ได้  ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน รู้สึกแบบที่ว่า  ฉันทนมองเห็นเธอเสียน้ำตาไม่ไหวจริงๆ  ฉันจึงเฝ้าดูแลเธออย่างอบอุ่น  เพื่อให้ เธอกลับมาหายดี  บางครั้งฉันก็แอบท้อแท้ในใจ  เพราะว่าเราต่างกันเกินไป  แต่อย่างไรก็ตามที ในเมื่อฉันวางเดิมพันลงไปแล้ว  ฉันก็ไม่คิดจะถอยอีกต่อไปแล้ว  ฉันจึงเลือกที่จะออกเดินทางไป พร้อมๆ กับเธอ  โดยที่ไม่สนใจว่าสุดท้ายแล้วมันจะจบลงเช่นไร                 ถึงแม้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมาก็ตาม  ฉันจะไม่ถือว่ามันเป็นความผิดของเธอ  สาเหตุ ทั้งหมดมันมาจากตัวฉัน  ฉันเป็นคนที่ตัดสินใจทำเรื่องนี้ขึ้นมาเอง  ขอให้เธออย่าคิดมากว่า เธอได้ทำให้ฉันลำบาก  ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมานั้นฉันเป็นคนเลือกเอง  และเธอจะไม่ต้องรับผิดชอบ ใดๆ ทั้งสิ้น  ถ้าฉันจะต้องจากไปจริงๆ  มันคงจะไม่เป็นไร  เพราะชีวิตที่ฉันได้ใช้มาหลังจากช่วง ที่เคยถูกทำนายไปว่าจะต้องตายไปนานแล้วนั้น  ถือเป็นช่วงเวลาที่ดีมากสำหรับฉันจริงๆ และคนที่ให้มันกับฉันมาก็คือเธอ  ทุกๆ อย่างแค่จะกลับไปเป็นอย่างที่้มันควรจะเป็น  ฉันควร จะไม่ได้มาอยู่นั่งเขียนอะไรถึงเธอแบบนี้  แต่ที่ยังได้มาทำแบบนี้ก็เป็นเพราะช่วงเวลาที่เธอ ได้มอบให้ฉันทั้งนั้น  ในตอนนี้เธอมีอิสระแล้ว  และฉันจะไม่ผูกมัดเธอไว้ด้วยคำพูดอีกต่อไป ขอให้เธอก้าวเดินไปข้างหน้า  และอย่าหันหลังกลับมาอีก  ถ้าเธอได้เลือกแล้วจริงๆ            ในตอนนี้ฉันไม่ได้คิดอะไรอีกต่อไปแล้ว  ไม่ว่าฉันจะต้องจบชีวิตลงในวันเกิดของเธอ หรือไม่  ฉันก็ไม่สนใจอีก  ฉันยังคงหายใจอยู่  และฉันคิดแค่ว่า  ฉันจะคิดดี  ทำดีต่อไป เธอเคยบอกฉันว่าคนดีๆ แบบฉันน่าจะอยู่ไปได้อีกนาน  ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน  แต่ไม่รู้ ว่ามันจะต้านทานอาถรรพ์ของสัญญานั้นได้หรือไม่  สำหรับฉัน  ฉันไม่กังวลอะไร  อาจจะยัง ห่วงเธออยู่บ้าง  เพราะฉันรู้ว่าเธอยังคงอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบาก  และอาจจะต้องมีเรื่องให้ ทุกข์ใจไปอีกนาน  แต่สิ่งที่ฉันจะฝากไว้ได้คงมีเพียงคำแนะนำเท่านั้น            ฉันเหลือเพียงคำแนะนำสุดท้ายให้เธอ  นั่นก็คือให้เธอทำความดีให้มากๆ  ทำบุญให้ เยอะๆ  เพราะสองอย่างนี้จะช่วยคุ้มครองเธอจากเรื่องร้ายๆ ได้  สิ่งที่ทำให้เธอเครียดหรือกังวล ก็จะได้ลดน้อยลงไป  แม้มันจะไม่สามารถช่วยให้มันหมดไป  แต่ก็คงจะพอทำให้เบาบางลง ได้อยู่         และฉันอยากให้เธอตั้งใจเรียนให้มากๆ  เพราะในอนาคตคงจะมีคนไข้อีกมากที่รอให้เธอ ไปรักษาพวกเขา  ฉันรู้สึกดีที่เธอขยันและตั้งใจเรียนขึ้น  และหวังว่ามันจะเป็นแบบนี้ไปจนถึง ตอนที่เธอจบการศึกษา  เพราะความรู้ที่เธอเรียนมาจะเป็นประโยชน์ต่อคนอีกมากในอนาคต ขอให้เธอพยายามให้มากๆ  ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน  ฉันเชื่อว่าเธอจะทำได้สำเร็จและไปยัง จุดๆ นั้น  จุดที่ฝันของเธอเป็นจริงและได้ทำงานที่เธอรักในที่สุด ๐๐๐๐๐ เอาละ  ในที่สุดก็มาถึงช่วงสุดท้ายแล้ว ช่วงนี้คือช่วงที่ฉันอยากให้เธออ่าน และไม่อยากให้เธออ่านไปพร้อมๆ กัน ที่อยากให้อ่านเพราะมันจะทำให้เธอนึกถึงช่วงเวลาดีๆ ที่เราเคยมีออก และที่ไม่อยากให้อ่านเพราะฉันกลัวว่าเธอจะต้องเสียน้ำตา น้ำตาที่ผู้ชายธรรมดาอย่างฉัน  เพียรพยายามที่จะ ไม่ให้มันไหลออกมา  หรือไหลออกมาน้อยที่สุด   จากดวงตาของเธอ  ผู้หญิงที่ฉันรักเท่าชีวิต หรือบางทีฉันอาจจะคิดไปเองว่าเธอจะหวั่นไหวไปกับมัน และเธออาจจะไม่ร้องไห้ออกมาหรอก   แต่มันก็ยังคงเป็นเรื่องดีอยู่ดี เพราะแสดงว่าเธอจะอยู่ต่อไปได้อย่างเข้มแข็ง โดยไม่มีฉัน ... ... ... คงถึงเวลาที่จะต้องเปิดใจออกมาพร่ำเพ้อเป็นอักษร ก่อนที่คำพูดเหล่านี้จะไม่มีที่ให้อยู่อีกต่อไป แก้ไขเมื่อ 03 ธ.ค. 54 19:03:13 แก้ไขเมื่อ 03 ธ.ค. 54 19:02:42 จากคุณ : หลับปุ๋ยคุง เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 19:01:23

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันดีใจมากนะรู้มั้ย  ทุกๆ ครั้งที่เธอบอกว่ารักฉัน  ทุกๆ ครั้งที่เธอบอกว่าฉันเป็นคนที่ ดีที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอมา  และจะรักฉันตลอดไปแม้ว่าเราจะอยู่ห่างไกลกันแบบนี้ก็ตาม และในสักวันหนึ่ง  เราจะได้มาพบเจอกัน  ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุข            ฉันดีใจมากนะรู้มั้ย  ทุกๆ ครั้งที่เธอบอกว่าฉันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจ  ทำให้เธอรู้สึกดี และมีความสุขมาก  และตราบใดที่มีฉันอยู่เธอจะไม่ต้องการอะไรอีกต่อไปแล้ว  ฉันเป็นคนที่ เธอรักที่สุด  ที่ช่วยฉุดเธอออกมาจากอดีตที่โหดร้าย  และช่วยทำให้เธอพบกับความสุขใน ชีวิต            ฉันดีใจมากนะรู้มั้ย  ทุกๆ ครั้งที่เธอพบเจอกับเรื่องที่ดี  แล้วเธอนำมันมาเล่าให้ฉันฟัง ฉันชอบที่จะฟังเสียงที่ดูมีความสุขของเธอเสมอมา              ฉันดีใจมากนะรู้มั้ย  ทุกๆ ครั้งที่เธอหยุดร้องไห้แล้วของร้องให้ฉันกอดเธอให้นานๆ เพื่อให้เธอรู้สึกอุ่นใจ  และช่วยคลายความทุกข์ในใจของเธอ            ฉันดีใจมากนะรู้มั้ย  ทุกๆ ครั้งที่เธอโทรมาหาฉัน  เพราะนั่นหมายถึงช่วยเวลาที่ดีที่ฉัน จะได้คุยกับเธอ  และได้ยินเสียงของคนที่ฉันรัก  ได้ถามไถ่ว่าเธอเป็นยังไงบ้าง  และที่สำคัญ ก็คือ  ฉันจะได้ยินเธอบอกว่าคิดถึงฉันไงล่ะ            ฉันดีใจมากนะรู้มั้ย  ทุกๆ ครั้งที่เธอส่งข้อความหาฉัน  เพราะฉันชอบที่จะเปิดมันขึ้นมา อ่านในเวลาที่ฉันว่างๆ  และมันช่วยให้ฉันลืมความทุกข์ใจไปได้  ทุกที ที่เปิดอ่านมัน แต่ไม่รู้ว่ามันจะมีโอกาสกลับมาอีกมั้ย หรือบางทีมันอาจจะไม่กลับมาอีกแล้ว...            เธอเคยถามฉันว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน  ฉันตอบเธอไปว่าฉันรักเธอมากกว่าเธออยู่ นิดนึงเสมอ  แล้วเธอก็จะบอกว่าถ้าเธอไม่รักฉันล่ะ  ฉันก็ตอบไปว่าฉันก็จะยังมีความรักให้เธอ อยู่นิดนึงอย่างที่บอกนั่นแหล่ะ  เพียงแต่ฉันจะพยายามให้เธอรักฉันมากๆ เข้าใว้  ไม่ยอมให้ เธอหมดรักฉันไปง่ายๆ  และฉันจะมอบความรัก  ความรู้สึกที่ดีให้เธอไปก่อน  จนเธอสัมผัส ถึงมันได้แล้วมอบรักของเธอกลับมาให้ฉันบ้าง  เมื่อถึงตอนนั้น  ไม่ว่าเธอจะรักฉันมากมาย เพียงใด  ความรักที่เรามีให้กันก็จะอยู่ไกล้เคียงกันเสมอ  และมันจะไม่มีวันลดลงไปได้ หากเธอไม่ได้เป็นคนที่เลือกจะปล่อยมือที่จับอยู่กับมือของฉันไปซะก่อน            เธอเคยถามว่าฉันมีอะไรดีที่จะให้เธอรักบ้าง  ฉันตอบเธอไปว่าเพราะฉันรักเธออย่าง จริงใจที่สุดไง  เธอถึงจะรับรักฉัน  แต่เธอก็บอกว่ามันไม่พอ  เพราะฉันหน้าตางั้นๆ แถมฐานะ ก็ยังปานกลาง  มันยังไม่พอที่จจะชดเชยกับสิ่งที่เธออยากได้  ฉันจึงบอกเธอออกไปว่า  ไม่รู้ เหมือนกันว่าถ้าอยู่กันไปแล้วจะรวยขึ้นมั้ย  แต่ที่แน่ใจได้ที่สุดก็คือ  ฉันจะทำให้เธอสุขใจใน ทุกๆ วันของชีวิตคู่  และฉันจะไม่มองผู้หญิงคนอื่นอีกต่อไปแล้ว  ฉันจะมีเธอไว้เป็นหนึ่งเดียว ข้างในนี้ในหัวใจของฉัน  และที่สำคัญ  ถึงฉันจะมีอะไรให้เธอได้ไม่มากเท่าคนอื่น  แต่ทุกๆ อย่างที่ฉันมี  ก็จะมอบให้เธอไปจนหมด  โดยไม่มีข้อแม้            เธอเคยถามว่าถ้าในวันหนึ่งเธอต้องเดินทางไปในที่ๆ ไกลแสนไกล  โดยที่ฉันไม่ สามารถติดตามเธอไปได้  และกว่าจะกลับมาก็คงอีกนานแสนนาน  ฉันจะมีใครคนอื่นมั้ย ฉันจะนอกใจเธอรึเปล่า  ฉันยิ้มแล้วก็ตอบเธอไปว่า  ฉันจะทำให้ตัวเองแปรไปประดุงดั่ง กลายเป็นภูเขาน้ำแข็งที่ลอยเคว้งคว้างไปในผืนน้ำที่เย็นยะเยือก  จะไม่มีใครสามารถเข้า มาทำให้ฉันหวั่นไหวได้  และฉันจะรอคอยเธออยู่อย่างนั้น  เพื่อให้เธอกลับมาใช้ความอบอุ่น ที่ฉันเคยสัมผัสจากเธอ  มาละลายฉันออกไปจากความเหน็บหนาวนั้น  ในสักวันหนึ่ง...            เธอเคยถามว่าเวลาที่เรากอดกัน  ทำให้ฉันถึงต้องให้เธอขึ้นมายืนบนหลังเท้าของ ฉันด้วย  ตอนนั้นฉันยิ้มให้เธอ  เพราะแววตาที่ไร้เดียงสาที่เธอส่งมา  แล้วฉันก็ตอบเธอไปว่า ที่ฉันต้องให้เธอขึ้นมายืนบนหลังเท้า  ก็เพราะมันทำให้เรารู้สึกไกล้ชิดกันที่สุด  อ้อมกอด ของเราสองคนจะทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นมาก  และที่สำคัญ  มันช่วยชดเชยช่วงเวลาที่ฉันรู้สึก เหงาใจในยามที่เราต้องไกลห่าง  เพราะในช่วงเวลาแห่งความเหงานั้นฉันมักคิดอยู่เสมอว่า ถ้าหากฉันมีโอกาสได้กอดเธอล่ะก็  ฉันก็จะขอให้เธอขึ้นมายืนอยู่บนหลังเท้าของฉันในตอน ที่เรากอดกัน  เพราะฉันรู้สึกทนไม่ได้ที่จะยอมให้เธอห่างจากฉันไปไหน  ถึงแม้ว่าจะห่างไป ถึงแค่พื้นผิวโลกใบนี้ก็ตาม  เพราะสำหรับฉันแล้ว  ระยะทางเพียงแค่นั้น  ก็ยังดูห่างไกลเกิน ไปอยู่ดี            เธอเคยร้องไห้ฟูมฟาย  และต่อว่าฉันว่าไม่รักเธอแล้ว  เพราะฉันได้พูดออกไปว่า " ฉันนั้นจะรักเธอถึงแค่วันพรุ่งนี้ "  จนในที่สุดฉันก็ต้องปลอบเธออย่างอ่อนโยน  และระหว่าง ที่เธออยู่ภายในอ้อมกอดของฉัน  ฉันจึงบอกความจริงออกไปว่า  ที่ฉันบอกว่าจะรักเธอถึง แค่วันพรุ่งนี้มันหมายถึง  ตราบใดที่ฉันยังมีโอกาสที่จะได้ลืมตาตื่นขึ้นมา  แล้วยังคงมองเห็น แสงสีทองของอรุณรุ่งวันใหม่  ฉัน..  ก็คงจะยังรักเธอเหมือนเดิม   และฉันเองนั้นก็จะรักเธอถึงแค่วันพรุ่งนี้  แค่วันพรุ่งนี้จริงๆ            เธอเคยถามฉันว่า  ถ้าสักวันหนึ่งเธอต้องถูกบังคับให้แต่งงาน  และมีความจำเป็น ที่จะต้องเลิกกับฉัน  ฉันจะเสียใจไหม            ฉันตอบว่าฉันก็คงจะเสียใจมาก  แต่ฉันก็จะขอให้เธอมีความสุขกับชีวิตใหม่            เพราะสำหรับฉันแล้ว            การที่ได้มีโอกาสได้พบกับรักแท้ที่งดงามและได้ใช้ชีวิตเคียงคู่ไปกับคนที่ฉันรักนั้น คงจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในโลก            และการที่ได้มีโอกาสพบกับรักแท้ที่งดงามแต่ต้องสูญเสียคนที่ฉันรักไป  ก็จะยังคง เป็นสิ่งที่ดีที่สุดรองจากนั้นลงมา            แล้วเธอก็ร้องไห้ออกมาก่อนจะบอกฉันว่า " จะไม่ยอมเสียฉันไปเด็ดขาด " ไม่ว่าสิ่งที่ดีๆ จะเคยงดงามเพียงไหน  ในตอนนี้สำหรับฉันเป็นเพียงสิ่งเตือนใจให้ฉันสู้ต่อไป และไม่ยอมจมอยู่กับความเศ้รา  ความจริงที่ฉันต้องพบเจอนั้นมันอาจจะดูโหดร้าย  แต่มันก็ น่าแปลกใจมากเหลือเกินที่ฉันไม่เคยคิดที่จะโกรธเธอได้ลง  บางทีฉันอาจจะรักเธอมาก  และ มันมากเกินไปจนไม่สามารถที่จะเปลี่ยนเป็นความรู้สึกอื่นแล้ว  ถ้าหากฉันยังโชคดีพอที่จะมี ชีวิตอยู่ต่อไปอีกนานเท่าไหร่ก็ตาม  ฉันสัญญาว่าอย่างน้อยที่สุดแล้วนั้น            " ฉันจะไม่มีวันลืมเธอ " ๐๐๐๐๐             ในคืนนั้น  คืนวันที่ 7 มิถุนายน  ฉันตัดสินใจอย่างแน่วแน่ด้วยหัวใจที่สั่นไหวเพราะ ความเจ็บปวดและความเศร้า  เพื่อที่จะทำให้เธอไม่ต้องติดต่อกับฉันอีก  หลังจากที่เธอวางสาย ใส่ฉันด้วยความโมโห  ก็พลันเกิดภาพขึ้นมาภายในจิตใจของฉันลึกๆ  มันเป็นภาพที่ฉันไม่ได้ ตั้งใจว่าจะจินตนาการขึ้นมา            ฉันเห็นเธอยืนอยู่ตรงหน้าฉัน  แต่ไม่พูดอะไร   ภายในเรื่องราวที่เกิดขึ้นนี้  ฉันรับรู้ได้ ถึงบรรยากาศของความเศร้าและการจากลา  ฉันมองตาเธอด้วยสายตาอ้อนวอน  แต่เธอกลับ ส่งสายตาที่ไร้อารมณ์กลับมาให้  ฉันไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี  และได้แต่ยิ้มเศร้าๆ ให้เธอได้เห็น และภายในสมองก็ได้ยินแต่เสียงตัวเองพูดไปช้าๆ ว่า            ' ในค่ำคืนนี้  ฉันจะร้องไห้ให้เธอเห็นเป็นครั้งสุดท้าย '            และเมื่อน้ำตาหยดหนึ่งไหลออกมาจากดวงตา  ฉันก็เช็ดมันออกไปแล้วยิ้มให้เธอ            ' แต่หลังจากนี้  ฉันจะยิ้มให้เธอตลอดไป '            ก่อนที่จะทนไม่ไหว  ฉันเลือกที่จะกลับหลังหันแล้วเดินจากมา  เพื่อให้เธอคิดอย่างนั้น คิดอย่างที่ฉันบอกเธอไปว่าฉันจะไม่ร้องไห้อีกต่อไป   ฉันกำลังเดินไปเรื่อยๆ  บนเส้นทางที่มืดมิด และไม่รู้ว่ามันจะไปจบลงที่ใด  ภายในใจยังคงรู้สึกเศร้าและเจ็บปวดเหลือเกิน  และเมื่อแน่ใจว่าเธอ จะไม่สามารถมองเห็นฉันได้จากตรงนี้แล้ว  ฉันจึงปล่อยโฮออกมาโดยไม่อดกลั้นอีก  ฉันร้องไห้ยาว นานเสียจนจำไม่ได้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว  แต่ที่แน่ๆ นั้น  ฉันกำลังมีความคิดอื่นๆ แทรก เข้ามา  มันทำให้น้ำตาของฉันค่อยๆ ไหลช้าลง  ทีละนิดๆ             ขอให้มีความสุขมากๆ นะซีซี  จากนี้ไปเธอคงต้องอยู่ให้ได้โดยไม่มีฉัน  ขอให้เธอจงอย่า พบกับความทุกข์ใดๆ  และขอให้ก้าวหน้าไปยังความฝันที่เธอเคยใฝ่หาได้สมความตั้งใจ  สำหรับ ฉันนั้น  ก็จะภาวนาให้เธอไม่ต้องรับรู้ความรู้สึกเดียวกับฉันในตอนนี้  ความรู้สึกที่ทำให้น้ำตาหลั่ง ไหลออกมาอย่างที่ไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้  ความรู้สึกที่ไม่ว่าฉันจะร้องเรียกหาเธออย่างไร  ก็รู้ว่า จะไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมาให้ได้ยิน  ความรู้สึกที่เหมือนกับการถูกนำหัวใจไปเฉือนออกเป็น ชิ้นๆ ด้วยคมมีดที่ถูกเผาจนร้อนแดง  ขออย่า..  อย่าให้เธอต้องเจ็บปวดแบบที่ฉันต้องพบเจอ             ขอให้เธอจงยิ้มให้กับความรู้สึกที่ดีๆ ในวันข้างหน้า  และ  ขอให้หยดน้ำตาจงรีบเลือนหาย ไปจากแก้มอันอ่อนนุ่มของเธอยามที่ต้องร้องไห้  ฉันจะสลายตัวตนของฉันให้กลายเป็นอนูเล็กๆ เพื่อที่จะห้อมล้อมโลกใบนี้เอาไว้  ให้เธอรู้สึกได้ว่าไม่ว่าจะเป็นที่ใด  ก็จะเหมือนมีฉันอยู่ข้างกาย ยามที่ท้อแท้หมดกำลังใจ  ให้มองออกไปบนฟากฟ้า  ที่ๆ ฉันเคยบอกว่าจะส่งเธอขึ้นไป  และขอให้ ทุกคืนก่อนหลับไหล  ยามหมดแรงใจให้มองหาเจ้าดวงจันทร์  ตัวของฉันคือกระต่ายขาว  ผู้ย่างก้าว ไปมาอยู่บนนั้น  เมื่อแหงนมองก็จะเหมือนสบตากัน  ในยามนั้นเธอจะหลับพักได้อย่างอุ่นใจ            ฉันสัญญาว่าจะบันทึกเธอไว้บนเสี้ยวหนึ่งแห่งดวงวิญญาณดวงนี้ไปตลอดกาล  เพราะเธอ นั้นคงจะเป็นเหมือนความทรงจำที่ดีที่สุดเรื่องหนึ่งของฉัน  และมันยากที่จะลบเลือนออกไปจากใจ ส่วนหนึ่งของตัวฉันจะกลับเข้าที่นั่น  ที่ๆ ฉันเคยอยู่...  ภายในหัวใจของเธอ  แต่มันคงจะไม่ใช่ ตรงกลางใจอีกต่อไปแล้ว  เพราะฉันจะปล่อยให้ตัวของฉันค่อยๆ จมดิ่งลงไปสู่ก้นบึ้งที่ลึกที่สุด ของจิตใจเธอ  ที่ที่แม้แต่เธอเองก็จะไม่มีวันเอื้อมลงไปถึง  และขังตัวเองอยู่ในนั้น  แหงนมอง ขึ้นไปเป็นครั้งคราว  ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนอย่างเดียวดาย  ไม่คิดที่จะกลับออกมาอีกเลย ท้ายที่สุดหยดน้ำตาหยดสุดท้ายของฉันก็ค่อยๆ ไหลลงมา และในยามที่น้ำตาหยดสุดท้ายกำลังจะแห้งเหือดไป..  หัวใจก็คงจะกำลังแตกสลาย             ๐๐๐๐๐             เรื่องราวนี้อาจจะเป็นนิทานที่จบลงแบบหักมุม  แถมเป็นตลกร้ายที่ทำให้เจ็บปวดจน เกินที่จะคาดเดาได้ว่ามันจบลงแบบนี้ได้ยังไง  นิทานที่มีเจ้าชายเสี่ยงตายเพื่อเข้าไปช่วยเหลือ เจ้าหญิงที่กำลังตกอยู่ในอันตราย  ต่อสู้กับมารร้าย  มังกร  และต้องฝ่าด่านกับดักมากมายกว่าที่จะ พาตัวเจ้าหญิงออกมาจากสถานที่คุมขังสำเร็จ  แต่ทว่าในตอนสุดท้ายหลังจากที่ส่งตัวเจ้าหญิง กลับสู่ปราสาทอย่างปลอดภัยแล้ว  ในตอนที่กำลังควบม้าขาวออกจากประตูเมืองนั้นเอง  เจ้าชาย คนที่ช่วยเจ้าหญิงนั้นกลับทนพิษบาดแผลไม่ไหว  แล้วตกม้าลงมาตายหน้าประตูเมืองด้วยใบหน้า ที่มีรอยยิ้มฉาบอยู่  ภายในหัวใจยังคงรู้สึกมีความสุข  เพราะเขารู้สึกดีที่ช่วยเจ้าหญิงเอาไว้ได้   เจ้าชายสิ้นใจลงอย่างเงียบสงบ  โดยไม่ทันได้รับรู้ว่า  ไม่นานหลังจากนั้น  เจ้าหญิงก็เข้าพิธี อภิเษกสมรสกับเจ้าชายอีกองค์  และตำนานของเจ้าชายคนแรกก็ไม่ได้ถูกเล่าขานแต่อย่างใด เรื่องราวจบลงไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่นิดเดียว            ไม่ว่าฉันจะเพ้อเจ้อไปมากมายแค่ไหน  เรื่องราวในโลกแห่งความเป็นจริงก็คงจะไม่เปลี่ยน แปลงไปมากเท่าไหร่นัก  ถ้าในเวลาแบบนี้ฉันคงจะแต่งนิยายรักเศร้าๆ ที่มีจุดจบเป็น Sad Ending ได้เป็นพันๆ เรื่องเลยทีเดียว  แต่ฉันก็มีเวลาเหลือไม่มากขนาดนั้นหรอก  นิยายที่ฉันมีอยู่เรื่องเดียว นั้นกำลังดำเนินไปอย่างช้าๆ  สำหรับฉันแล้วมันดูเหมือนจะมีคุณค่า  ทั้งๆ ที่ใครหลายๆ คนว่ามัน ช่างดูน่าเบื่อเหลือเกิน  แต่ไม่เป็นไรหรอก  เพราะนี้ยังเป็นเรื่องที่เศร้าน้อยกว่าเรืองของเราสองคน เยอะ            ในฐานะที่ฉันเป็นนักเขียน  ฉันมีความรู้สึกเศร้าใจกับตนเองอยู่เล็กน้อยว่า  หลังจากนี้ไป ฉันคงจะไม่สามารถแต่งนิยายรักหวานแหววได้อีก  เพราะความเศร้าได้เข้ามาจับจองในหัวใจของ ฉัน  หัวใจที่ฉันต้องค่อยๆ ต่อมันกลับเข้ามา ทีละชิ้นๆ  หลังจากที่มันถูกความเศร้านำไปทุบซ้ำๆ จนแหลกเหลว  ต่อด้วยถูกความเหงาสับเศษซากก้อนเนื้อนั้นให้กลายเป็นซากเละๆ อีกที  และจบ ลงด้วยการถูกนำไปคลุกเคล้ากับเกลือแล้วทอดเสียจนใหม้เกรียมด้วยฝีมือของความเจ็บปวด แต่ถึงกระนั้น  ฉันก็ยังคงต้องหยิบมันกลับมา  ค่อยๆ ประติดประต่อส่วนที่ยังพอหาเจอ  เพื่อให้มัน กลับมาเป็นหัวใจที่ดูเป็นรูปเป็นร่างขึ้นบ้าง  ต่อให้มันดูบิดเบี้ยวยังไง  หัวใจดวงนี้ก็ยังคงเต้นโดย ไม่หยุดพัก  เพื่อให้เจ้าของร่างกายอย่างฉันยังคงมีชีวิตอยู่ต่อไป  และบรรลุจุดประสงค์บางอย่าง            ซีซี  เวลาที่ร้องเรียกออกไปแล้วเทรนไม่ได้ตอบกลับไป            ก็ให้กอดตัวเองให้แน่นๆ นะ  เพราะเทรนยังอยู่ในใจของซีซีเหมือนเดิม            ถึงแม้จะไม่ได้เข้าไปอยู่โดยชอบธรรม  และอยู่ในจุดที่ลึกที่สุดก็ตาม            ความอบอุ่นก็จะทำให้ซีซีดีขึ้นได้ไม่มากก็น้อย            ยามใดที่รู้สึกเศร้าและทุกข์ใจจนต้องร้องไห้ออกมา  ก็ขอให้ร้องไปจนกว่า            จะพอใจ  แต่ขอให้นึกไว้เสมอว่า  น้ำตาเป็นได้เพียงของเหลวที่ออกมา            เปื้อนไปตามแก้มของเราเท่านั้น  มันทำได้แค่ช่วยล้างฝุ่นที่เกาะอยู่ให้หลุด            ออกไป  แต่ไม่สามารถช่วยแก้ไขอะไรได้  เทรนเองก็เคยร้องไห้ไปมาก            มากซะจนเลือดแทบจะไหลออกมาแทน  แต่ก็ไม่เห็นว่าจะทำให้ซีซีกลับมาได้            ดังนั้นถ้ามันไม่ได้มาจากความปลื้มปิติ ที่ดีใจจนกลั้นไม่ไหวแล้ว  ก็ขออย่า            ให้ต้องเสียน้ำตาไปโดยเปล่าประโยชน์เลยจะดีกว่า            เวลาไหนที่คิดถึงเทรน  ก็ให้ซีซีมองพระจันทร์ในตอนกลางคืนก็แล้วกัน            เพราะเทรนเคยบอกว่าซีซีแก้มใสเหมือนดวงจันทร์  ส่วนซีซีก็เคยบอกว่า            เทรนหน้าเป็นหลุมเหมือนกัน  ดังนั้นกระจกบานใหญ่ที่สุดใบนี้ที่มีชื่อว่า            ดวงจันทร์อาจจะสะท้อนสายตาของเราสองคนให้มาสบกันได้อีกครั้งก็เป็นได้            ถ้าหากเทรนยังไม่จากไป  เทรนจะมองไปที่มันเสมอในทุกๆ คืน  และในคืน           ที่จันทร์เต็มดวงก็คงจะมองให้นานเป็นพิเศษ  แต่ถ้าหากเทรนจากไปแล้ว            ซีซีน่าจะเจอเทรนบนนั้น  จิตวิญญาณของเทรนตามปีเกิดคือกระต่ายขาว            เมื่อไหร่ที่จันทร์เต็มดวงก็อย่าลืมสบตากับเทรนที่มองลงไปยังโลกด้วย                     เพราะเทรนจะยังคงรักษาคำสัญญาอีกข้อหนึ่งดังที่เคยทำมาเสมอ            " ไม่ว่าจะเป็นค่ำคืนที่อบอุ่นไปด้วยไอรัก  หรือว่าจะเป็นค่ำคืนที่เหน็บหนาวและ             เปียกปอนไปด้วยหยดน้ำตา  ฉัน..  จะยังคงเฝ้ามองเธอจากตรงนี้  ที่เดิม "                                                             อยากจะบอกคำๆ หนึ่งออกมา                                                             แต่ว่าฉันนั้นไม่มีสิทธิ์พูดมันอีกต่อไปแล้ว                                                                                      เทรน ข้อความแทนบาดแผลที่มองไม่เห็น   ความเจ็บปวดที่ไม่มีวันได้รักษา   และเสียงกรีดร้องที่ไม่มีวันได้ยิน เราพบกัน  ณ  สถานที่แห่งหนึ่ง.. ที่นั่นเป็นเหมือนต้นไม้ใหญ่ที่ฉันเคยไปนั่งพักอยู่ข้างใต้นั้นเสมอๆ แล้วในวันธรรมดาวันหนึ่ง  ฉันก็ได้พบกับเธอ  ในสภาพที่เต็มไปด้วย บาดแผล  ขนสีขาวอันอ่อนนุ่มของเธอถูกยอมจนเป็นสีแดงฉาน  จนฉัน ต้องยืนมือเข้าไปช่วยเหลือเอาไว้  ไม่ว่าใครจะเป็นทำร้ายเธอมา  ฉันไม่ได้ ใส่ใจกับเรื่องนั้นแม้แต่น้อย  สิ่งเดียวที่ฉันสนใจและพยายามทำให้ดีที่สุดนั้นคือ การทำให้เธอกลับมาหายดีอีกครั้ง  มันใช้เวลาเนิ่นนานอยู่พอสมควร  แต่ตัวฉันนั้น ก็ไม่เคยที่จะย่อท้อเลย  ถึงแม้ว่าฉันก็เดาได้ว่าสักวันฉันอาจจะเสียเธอไป  แต่ถึงยังไง ฉันก็ไม่หวั่นไหว  แล้วในที่สุดเธอก็กลับมาหายดี  ปีกสีขาวของเธอสะบัดพริ้วได้อีกครั้ง เธอช่างดูงดงามในยามที่เธอโผบินไปมา  เธอเปล่งประกายของสิ่งที่เรียกได้ว่าเป็นความ สวยงามแห่งท้องฟ้าอย่างไร้ที่ติ  เธอถามฉันว่า " ถ้าเธอบินจากไปแล้ว  ฉันจะทำยังไงต่อไป " ฉันบอกเธอไปว่า " อย่าห่วงไปเลยว่าตัวฉันนั้นจะเป็นอย่างไร  เพราะทุกๆ อย่างที่ทำลงไปล้วนมี จุดหมายเพียงข้อเดียว  คืออยากให้เธอได้บินกลับขึ้นไป " ในวันธรรมดาอีกวันหนึ่งที่ผันเปลี่ยนหมุนเวียนเข้ามา  ในที่สุดเธอ ก็มีเหตุจำเป็นที่จะต้องไปจากฉัน   บรรยากาศเคร่งเครียดและกดดัน จนสุดที่จะบรรยายได้  ถึงแม้มันจะทำให้ฉันต้องปวดร้าว  แต่ฉันก็ยังคง รักษาสัญญา่ว่า " อยากให้เธอได้บินกลับขึ้นไป " ฉันจึงโบกมือลาเธอด้วย หัวใจที่แตกสลาย  ฉันพบกับความผิดหวังและัสมหวังไปพร้อมๆ กัน  เพราะ ใจนึงก็อยากมีเธอเคียงข้างกันไปจนถึงวันสุดท้าย  แต่อีกใจนึงก้อยากให้เธอได้ อยู่ในที่ๆ เธอควรอยู่  ฉันดูแลเธอเพราะอยากให้เธอได้ออกบินขึ้นไปบนท้องฟ้าที่ งดงามและกว้างใหญ่  ไม่ใช่ต้องมาบินวนเวียนไกล้ๆ ปลายยอดหญ้ากับฉันไปแบบนี้ ในช่วงเวลาที่เธอออกบินไปไกลจนลับตา  ฉันก็ตัดสินใจทำผิดสัญญาอีกข้อหนึ่งกับเธอ เธอเคยขอว่าอยากจะเห็นฉันทุกๆ ครั้งที่เธอบินกลับมาที่ต้นไม้ต้นนี้..  แต่ฉันคงทำตามที่ เธอร้องขอไม่ได้อีกต่อไป  เพราะจากนี้ไป  ไม่ว่าเธอจะบินวนตามหาฉันที่ต้นไม้ต้นนี้เท่าไหร่ เธอก็คงจะไม่มีวันได้พบฉันอีกต่อไปแล้ว ฉันตัดสินใจโค่นต้นไม้ต้นนั้นลง ใบหน้าเศร้าสร้อยมีเพียงน้ำตาไหลเป็นทาง หัวใจสั่นสะท้านทุกครั้งที่ได้ยินเสียงคมขวานจามลงไป ฝ่ามือเต็มไปด้วยบาดแผลจากการออกแรงสับขวานเป็นเวลานาน และเมื่อต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นล้มลง  ขวานเล่มใหญ่หนาหนักก็ร่วงหล่นลงสู่พื้นเช่นกัน ร่างกายที่แทบจะหมดเรี่ยวแรงออกเดินโซเซไปจากที่แห่งนั้น  อย่างทุกลักทุเล บาดแผลที่ฝ่ามือ  เลือดที่ไหลออกจากแผล  หยาดเหงื่อและหยดน้ำตาที่ร่วงลงสู่ดิน กลายเป็นเพียงสิ่งเล็กน้อยไปในพริบตา..  เมื่อเทียบกับความรู้สึกข้างในหัวใจ ริมฝีปากขยับช้าๆ เปล่งเสียงที่เบาจนแทบจะไม่ได้ยินออกมาว่า " ลาก่อน..  ฉันขอลาก่อน... " สถานที่ๆ เราพบกัน  กลับกลายเป็นสถานที่ๆ เราจากกัน ความรู้สึกอบอุ่นและัสุขใจ  กลายไปเป็นความเจ็บปวดรวดร้าว รอยยิ้ม  โอบกอด  ฝ่ามือที่เคยจับกันไว้  เปลี่ยนไปเป็นความว่างเปล่า หัวใจที่เคยถูกเติมเต็มด้วยความหวัง  เหลือเพียงบาดแผลฝังลึกจนยากเกินจะรักษา รักหมดใจ  หรือ  ใจหมดรัก  เกิดขึ้นได้เพียงช่วงเวลาแค่พริบตา  ไม่มีคำเตือนใดๆ ฉันจึงทำได้เพียงเลือกที่จะจากไป  เมื่อความรักที่เคยมีนั้นกลายไปเป็นเพียงความฝัน                                  - และมันไม่มีวันเป็นความจริง - จากคุณ : หลับปุ๋ยคุง เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 19:02:20

ความคิดเห็นที่ 3 ยาวมาก จากคุณ : สาวแว่น (HoneyMade) เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 19:04:10

ความคิดเห็นที่ 4 เยอะม๊ากกก อ่านมะหมด เดี๋ยวค่อยมาอ่านต่อ Zzzzz จากคุณ : อัจฉสวัสดิ์ เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 19:04:43

ความคิดเห็นที่ 5 ตาลายยย @_@ จากคุณ : ดากานดากะไข่ย้อย เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 19:12:14

ความคิดเห็นที่ 6 ยาวม๊ากกกกกกกกก... กะเข้ามาอ่าน ไม่คิดว่าจะยาวขนาดนี้ จากคุณ : benja19 เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 19:27:59

ความคิดเห็นที่ 7 รู้แล้วคะว่าทำไมถึงร้องไห้ เราเองก็อยากร้องไห้ (อ่านไม่จบ) จากคุณ : ปีกแห่งความโศกเศร้า เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 19:42:37

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านไม่หมด 555+ แต่เราคล้ายกัน ผมเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่ว และเธอทำให้ผมต้องบอกเลิกเธอ ทั้งๆที่ผมยังรักเธอ แต่ที่ตรงกันข้ามคือ ผมรับรู้เรื่องราวหลายๆอย่าง แต่เธอปิดบัง ไม่ได้เล่าให้ฟัง ผมเป็นคนที่อยู่ข้างๆเธอ ไม่ได้อยู่ไกลจากเธอ เวลาจะทำหน้าที่ของมันเอง ปล. จขกท.พบกับเธอทางเน็ตเหรอครับ จากคุณ : ความน่าจำเป็น เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 19:47:31

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านได้ครึ่งนึง... อีกครึ่งอ่านแบบสรุป... สงสารเธอคนนั้นค่ะ เธอจม...อยู่กับรักครั้งแรกจนลืมที่จะรักตัวเองไป จากคุณ : benja19 เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 19:52:22

ความคิดเห็นที่ 10 ยาว  มากก อ่านไม่ไหว ยืดยาว  เยิ่นเย่อ จากคุณ : otto เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 19:56:45

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านไม่ไหว ใครสรุปให้ที จากคุณ : ps000000 เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 20:08:31

ความคิดเห็นที่ 12 เเค่เลื่อนลงมาเราก็เหนื่อยเเล้วอะ  เข้ามาลงชื่อเฉยๆๆนะค่ะ จากคุณ : สงสัยจะพิมพ์ผิดก็เเก้ไขดิ เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 20:18:08

ความคิดเห็นที่ 13 ไปย่อมาให้เหลือ 5 บรรทัด แล้วค่อยมาโพส จากคุณ : ชายเกรียน เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 20:20:17

ความคิดเห็นที่ 14 ิิฺฮือๆ ไม่ได้อ่านเลย มันยาวไป จากคุณ : thuyaras เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 20:50:48

ความคิดเห็นที่ 15 ไม่ได้อ่านเลยค่ะ มันยาวมาก ตาลาย ^_______^ จากคุณ : หัวใจโต๋เต๋ เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 21:00:51

ความคิดเห็นที่ 16 จบค่ะถึงกับเสียน้ำตาจริงๆแบบไม่รู้ตัว จากคุณ : Guin_KukKuk เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 21:09:21

ความคิดเห็นที่ 17 คนไทยอ่านหนังสือปีละเจ็ดบรรทัดเอง ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น ยาวมาก แต่มันคงเสร้าแหละเนอะ ให้กำลังใจแล้วกัน จากคุณ : กระต๊อบหลังเดิม เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 21:14:34

ความคิดเห็นที่ 18 จะร้องไห้จริงๆน่ะ พอเข้ามาเห็น จดหมายอ่า เยอะมากเจงๆ จากคุณ : แมลงวันฟันเหยิน เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 21:14:44

ความคิดเห็นที่ 19 เยอะอะ เห็นแล้วท้อ มีใครรวบรวมข้อมูลความเห็นมาแปลเป็นเรื่องบ้าง ผมหล่ะคนนึง แต่รู้สึกว่าจะไม่มีใครอ่าน ฮ่า ๆ จากคุณ : ~ตูu.Electrical เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 21:40:21

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านจบแล้วครับ เป็นจดหมายที่ดีมากๆเลย อ่านแล้วพอเข้าใจความรู้สึกคุณเลยล่ะครับ อนุมานว่าจดหมายนี้เป็นของคุณละกัน (รบกวนตอบด้วยนะว่าใช่ของคุณหรือเปล่า) ผมอิจฉาคุณอยู่นิดๆนะครับที่คุณรักคนคนหนึ่งได้อย่างสุดหัวใจ น่าเสียดายนะครับที่โลกความจริงมันไม่เหมือนละคร แต่ผมก็ชื่นชมคุณนะครับ เพราตอนนี้ผมคงไม่สามารถให้หัวใจใคร ได้แบบที่ที่คุณทำอยู่ตอนนี้อีกแล้ว เมื่อวันหนึ่งจบลง อีกวันหนึ่งก็เริ่มขึ้นมา ทุกๆสิ่งเปลี่ยนแปรไปเสมอ เพราะทุกสิ่งผันแปร เราจึงเรียกว่า "ชีวิต" ขอบคุณนะครับสำหรับบทความดีๆ ที่ทำให้ผมนึกถึงความทรงจำในอดีต อย่าแบกความเศร้าไว้นานนะครับ เพราะนานไปมันจะทับจนมองไม่เห็นความทรงจำดีๆอีก ผมอยากฝากกำลังใจให้คุณเข้มแข็งขึ้นไวๆนะครับ จากคุณ : ผลึกความทรงจำสีจางๆ (ผลึกแก้วใสที่มืดหม่น) เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 23:13:16

ความคิดเห็นที่ 21 แค่อยากจะพิมพ์ว่า วันที่ 7 มิถุนายน เป็นวันเกิดของคนที่โกหกว่ารักกันมากที่สุด จากคุณ : เชอร์รี่ฤดูร้อน เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 23:16:40

ความคิดเห็นที่ 22 ขอบคุณทุกความเห็นที่เข้ามาอ่านครับ สำหรับใครที่ต้องการบทสรุป ผมบอกได้แค่ว่า ถ้าทนอ่านถึงตอนสุดท้ายได้ คุณจะเป็นแบบเดียวกับ คห.ที่ 16 ครับ จากคุณ : หลับปุ๋ยคุง (หลับปุ๋ยคุง) เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 23:27:00

ความคิดเห็นที่ 23 เข้าใจดีเลยไม่ร้องล่ะ คุณ จขกท. จากคุณ : ผลึกแก้วใสที่มืดหม่น เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 23:51:34

ความคิดเห็นที่ 24 เราอ่านแล้วนึกภาพตาม... น้ำตาไหลจริงๆด้วยสิคะ อ่านแล้วนึกถึงคุณแสง สีรุ้ง(เค้าเป็นนักเขียนแต่งนวนิยายปนสำนวนสวยๆคล้ายบทกลอนแบบนี้แหละค่ะ)  ชอบอ่านแนวนี้มากๆค่ะ  ขอบคุณนะคะที่โพสให้ชม จากคุณ : vitelove เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 54 04:39:22

ความคิดเห็นที่ 25 1 ฉบับ สับปะรดอะไร นี่มันเป็นเล่มเลยนะ เรียกว่า จดหมายเหรอ จากคุณ : ชายเกรียน เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 54 09:43:25

ความคิดเห็นที่ 26 " ซีซี  เวลาที่ร้องเรียกออกไปแล้วเทรนไม่ได้ตอบกลับไป ก็ให้กอดตัวเองให้แน่นๆ นะ  เพราะเทรนยังอยู่ในใจของซีซีเหมือนเดิม" ตรงนี้ทำเราน้ำตาไหลพรากเลย จากคุณ : W_Jewelry เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 54 21:23:18

ความคิดเห็นที่ 27 เป็นกำลังใจให้นะคะ :) จากคุณ : augeeye เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 54 21:33:37

ความคิดเห็นที่ 28 ยาวมากกกกกกกกกกก *_* จากคุณ : fin_jung เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 54 22:26:55

ความคิดเห็นที่ 29 To คห.7 ครับ เจอกันในเน็ตครับ จากคุณ : หลับปุ๋ยคุง (หลับปุ๋ยคุง) เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 54 16:48:48