สิ่งที่เราสอนตัวเอง

เราเข้ามาเวปบอร์ดนี้เพราะเราคิดว่ามีแนวคิดดี ๆ ที่เราเก็บไว้ในใจ จะแชร์กับคนอื่น ๆ เพื่อให้เป็นประโยชน์ ทั้งในห้องศาสนาและห้องสยาม เราเองรับรู้ได้ว่า ทุกครั้งที่มีคนได้รับประโยชน์หรือได้รับความอิ่มใจจากข้อความที่เรานำมาลง  เราจะรู้สึกเย็น ๆ ตามไปด้วย  สัมผัสตรงนี้บอกกับเราว่า เราทำถูกแล้ว แต่แล้วก็ยังมีสิ่งผิดมาจนได้

นี่คือสิ่งที่เราบอกกับตัวเองว่า เราทำไมถูกแล้วนะ



1. - ยุ่งเรื่องของคนอื่นมากไม่ดีหรอก -

ปรกติชีวิตของเราไม่ได้ขึ้นอยู่กับคนในเวปเลยว่าใครจะทำอะไร ใครจะพูดอะไร  แต่เราจับตัวเองได้ว่า เรากลายเป็นคนชอบคลุกคลีเสียแล้ว แม้จะไม่เข้าไปร่วมวงคุยด้วย แต่เราก็กลายเป็นอยากรุ้อยากเห็นว่าใครทำอะไร  คนไหนทะเลาะกับคนไหน  ซึ่งไม่ได้มีส่วนเกี่ย่วอะไรกับชีวิตสั้น ๆ ของเราเลย ทำไม  เราเป็นอะไรนักหนาที่จะต้องคอยมองว่าคนนั้นทำอย่างนี้ คนนี้ทำอย่างนั้น ตามข่าวนั้น ดูคนนี้ ทั้งที่สิ่งที่เราต้องรับผิดชอบและเกี่ยวข้องจริง ๆ ขาดไม่ได้ คือ บ้าน กับพ่อแม่ คนเหล่านี้ละเลยสักนิดไม่ได้  แต่คนอื่นไม่ว่าใคร ไม่ต้องสนใจเลยสักนิด  ยังได้  เราเลยรู้สึกว่า เราทำผิดแล้ว  เจตนาของเราถูกบังแล้วจากการเข้าไปสนใจเรื่องของคนอื่นที่ไม่เกี่ยวอะไรกับชีวิตยาวสามวาของเรา  หนึ่งคนหนึ่งปัญหา สองคนสองปํญหา ร้อยคนร้อยปัญหา  จะอีกนานไหมที่เราจะต้องตามเรื่องคนนั้น ตามข่าวคนนี้ จนถึงวันนี้  สิ่งที่เราเรียนรู้คือ  "ยุ่งกับคนอื่นมาก ๆ ไม่ดีหรอก"


2. - การวางท่า -

ช่วงหลัง ๆ ที่ผ่านมา จากการที่เราลงเรื่องต่าง ๆ มาก รวมถึงในเฟสบุ๊คด้วยก็มีคนอ่านและคุยกับเรา บางคนเห็นเราลงเรื่องธรรมะ มีมากที่แสดงความเกรงใจเราออกมา  ซึ่งเราคิดว่าเป็นเพราะการวางตัวของเราด้วย หนึ่งคือเราไม่ชอบเล่น ไม่ชอบหยอกใคร และเราไม่หาเรื่องทะเลาะกับใคร นอกจากตำหนิตามที่คิดว่าเหมาะสม คนไหนที่เราคุยไม่ได้ เราหลีกเลี่ยงเลย เพื่อที่จะไม่สร้างปัญหาตามมาให้กับเรา แต่ความเกรงใจที่มีคนแสดงออกมากับเรา ทำให้เราเริ่มวางท่า  มารยาสาไถย  คือจากการที่เราวางตัวเรียบร้อยเ พูดเป็นเรื่องราว พราะเป็นคนที่ไม่ชอบอะไรที่ไร้สาระ ไม่ชอบทำอะไรที่ไม่ีมีความหมาย  เราได้รับความเกรงใจกลับมา ซึ่งส่งผลให้ด้านมืดของเราบอกกับเรา ให้เราพยายามวางตัวให้ดูดี  ให้เราพยายามใช้คำวิชาการ  ให้เราพยายามทำตัวเหมือนคนรู้  เพื่อที่คนอื่นจะได้มองออกว่าเรารู้นะ เราเป็นคนน่าเกรงใจนะ  บางอย่างเราพยายามเปรย ๆ อยากให้ใครมองออกว่า นี่เรามีดีตรงนี้นะ  ซึ่งคิดจริง ๆ แล้ว เป็นเรื่องที่น่าสังเวชมาก  เพราะมันแปลว่าชีวิตจริงของเรา ไม่ได้รับการยอมรับจากใครเลยใช่ไหมถึงต้องมาเรียกร้องเอาแบบแอบ ๆ นี้จากใครก็ไม่รู้ที่ไม่รู้จัก  

จากใจเราที่หวังแชร์ข้อมูลที่เป็นประโยชน์กลับเป็นใจที่เราเห็นแล้ว "อี๋" นี่มันคนสองหน้าหนี่ที่อยู่ต่อหน้ากระจก  ชีวิตเราถ้ามีคนแบบนี้อยู่กับเรา เราไม่คบเลย ้แล้วนี่เรากลับเป็นเอง  เราพยายามแสดงออกว่าเราเป็นคนดี  บอกได้เลยว่าในบ้านเราขี้วีนมาก  กับเพื่อนเราเอาแต่ใจ  เราไม่ใช่คนใจเย็นเหมือนในบอร์ด  แ่ต่เรากลับอยากให้เค้ารู้ว่าเราเป็นอีกคนนึง

ความจริง เรื่องแบบนี้  บางที สบตาดูก็รู้แล้ว  แต่ข้อความ  ข้อความ ตัวอักษร บังทุกสิ่งทุกอย่าง  เราสามารถกดลบได้ก่อนที่จะส่งอะไรออกไป  เราสามารถใช้ถ้อยคำสวยหรูได้  แต่ตัวเราจริง ๆ เป็นอย่างนั้นที่แสดงออกกับคนอื่นหรือเปล่า เปล่าเลย การที่คนอื่นอาจจะมองว่าเราเรียบร้อยน่าเกรงใจ ในชีวิตจริงไม่ใช่อย่างนั้นเลย ห้องเราารกมาก กินข้าวก็กองจานไว้หน้าคอม งานการไม่อยากแตะ ฝืนใจทำ ใครทำอะไรในบ้านบางทีก็รำคาญทั้งที่เป๋็นพ่อกับแม่ แต่รู้ไหม พออยู่หน้าเครื่อง คุยเรื่องปรัชญาชีิวิตในเฟส คุยเรื่องธรรมะในบอร์ด  เราทำเป็นมีความรู้  เราทำเป็นตอบมีหลักการ มีเหตุผล  ซึ่งความจริง เราเป็นคนชอบเหตุผล แต่บุคลิกของเราจริง ๆ ไม่ได้มีเหตุผลเต็มที่แบบนั้น หลายครั้งเราเหมือนคนบ้า  บางครั้งขี้เกียจสุด ๆ บางครั้งพร่ำเพ้อ บางทีก็แช่งคน  บางทีมองคนด้วยหางตา  เราเหมือนเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ที่กำลังนินทาลูกค้่าคนนึง และพอดีลูกค้าคนนั้นเดินมา เราต้องปั้นหน้ายิ้ม ทำตาใส และถามว่ามีอะไรให้ช่วยไหมคะ ... ได้ค่ะ ... ค่ะ..เชิญค่ะ...

จริงอยุ่ ที่เราประเมินตัวเองว่าเราไม่ใช่คนเลวร้ายมาก  แต่การที่ต่อหน้าอีกอย่าง ลับหลังอีกอย่าง  ก็เท่ากับว่าเราทำผิดกับคนอื่น และเพื่อน ๆ สมาชิกในบอร์ดแล้ว  หลังไมค์มีคนชื่นชมเรา  บางคนขอเราเป็นที่พึ่งทางใจเวลาที่คิดอะไรไม่ได้  คิดว่าเราเป็นคนจิตใจบริสุทธิ์สมกับ Serene_Angelic แต่ความจริง เราสกปรกมากกว่านั้น  อยากให้คนที่หวังพึ่งเรา  มีตัวเองเป็นที่พึ่ง  เพราะถึงเค้าจะพึ่งพาเรา แต่เค้าไม่ช่วยเหลือตัวเอง  เราก็ทำได้แค่่พูดเท่านั้น  และคำพูดดี ๆ ใครก็พูดได้  แต่ทำดีล่้ำำะ  เป็นของยากนะ  การวางตัวว่าตัวเองดูดี ไม่ได้ทำให้ตัวเราดีขึ้นมาเลย  ซ้ำร้าย  ถ้าใครที่ได้รู้ความจริงเรื่องนี้  จะไม่ใช่ไม่ชอบ  แต่ความเกรงใจ และการให้เกียรติที่เคยได้มา จะหายไปหมดเลย และจะเหลือแต่คำว่าเกลียดเท่านั้นเอง


อย่างในบางครั้ง เรื่องบางเรื่องที่มีประโยชน์ เราพยายามที่จะบอกว่า เรื่องนั้นเรามีประสบการณ์นะ รุ้จักเราสิ  เราเป้นแบบนั้น คือการเอาหน้าดี ๆ นี่เอง เราไม่คิดเลยว่าเราจะเป็นคนแบบนั้น แต่เราเป็นเสียแล้ว เป็นแบบซ่อนเร้น  หลอกตัวเอง

ใช่  คนหลอกคนอื่น  เขาเริ่มมาจากการหลอกตัวเอง


นี้เป็นสองเรื่องที่เรามองตัวเองว่า ไม่ใช่แล้วนะ   ซึ่งในข้อที่สองเป็นสิ่งที่เรารุ้สึกไม่ดีกับตัวเองมาก  ทุกวันนี้เราถาวนาเพื่อเอาความมารยาสาไถย เสแสร้ง สองหน้าออกไป  ไม่สบายใจเลยที่เรารู้ตัวว่าเราคิดแบบนี้  

ความเต็มใจของเราที่จะลงเรื่องดี ๆ ให้กับคนอื่น ๆ เป็นเรื่องจริง  การที่เราไม่ชอบไร้สาระเป็นเรื่องจริง  แต่ความคิดที่อยากให้คนรู้ว่าเราดีทั้งที่เราไม่ได้ดีอย่างนั้นเป้นเรื่องไม่จริง  หากอ่านถึงตรงนี้  มีเพื่อนสมาชิกท่านใดทราบว่าจิตใจของตัวเองมีภาวะแบบนี้บ้าง ขอให้เริ่มรู้ตัว แล้วหยุด  เมื่อไรก็ตามที่คิดจะแสดงธรรม สอน หรือแม้แต่คุยธรรมดา่ ที่มีเจตนาแอบแฝงว่า ขอให้เค้ามองว่าเราเป็นคนดีนะ   ยิ่งให้คิดว่า ขอให้เค้าคิดว่าเราได้ฌานนะ  ได้มรรคผลนะ  มีบางอย่างพิเศษกว่าคนอื่นนะ  แสดงออก  พูดเลียบ ๆ เคียง ๆ เีปรย ๆ

เค้าแพ้กิเลสแล้ว  

ถ้าเค้ายังทำต่อไป  เค้าไม่ได้สูงอย่างที่คนอื่นชื่นชมเลย  เค้ากำลังจมดินลงทุกวัน ๆ และถ้ายังถอนตัวไม่้ได้ ก็จะถูกฝังไปในที่สุด



เราขออนุญาตระบายกับเพื่อน ๆ   ที่เราเรียกเพื่อน ๆ ไม่เรียกท่านเรียกอะไรมาก เพราะในโลกของความจริง ......

.........

.........ไม่มีอะไรดีเกินเเพื่อนหรอก


ขอบคุณเพื่อน ๆ ที่ฟังเรื่องราวของเรา และขอโทษเพื่อน ๆ ที่เราเคยคิดไม่ดี พูดไม่ดี  หรือแสดงออกอย่างหลอกลวงมาด้วย ณ ที่นี้

จากคุณ	: Serene_Angelic
เขียนเมื่อ	: 18 ม.ค. 55 18:17:35