|
ฝากด้วยนะครับ เพื่อนโดนมา
ไปหมอชิต 2 มาเมื่อวันที่ 4 มี.ค.55 เกิดความกังวลใจหลายๆอย่าง และอยากระบาย รวมถึงอยากฝากไว้เป็นประสบการณ์หรือความบันเทิง และเอาไว้เป็นหลักฐาน จึงเขียน email ส่งไปยัง สน.ประชาชื่น ซึ่งมี email ให้ติดต่อ ค้นหา สน.อื่นข้างเคียงไม่มี email ต้องใจระบบเมล์หรือเวปบอร์ดซึ่งไม่สะดวก เพราะต้องสมัครสามาชิกก่อน เลยส่งไปเฉพาะ สน.ประชาชื่น และให้เพื่อนๆช่วยเก็บไว้เป้นหลักฐาน ใจความดังนี้
เรียน เจ้าพนักงาน เจ้าหน้าที่ และผู้เกี่ยวข้อง
ผม ดร.ชาญชัย ศรีสุธรรม ขอฝาก email นี้ไว้ในระบบของท่าน เผื่อไว้ในกรณีที่มีเหตุร้ายแรงหรือฉุกเฉิน หรือเอาไว้เป็นหลักฐานเพื่อความสบายใจของตัวผมเอง และตีแผ่ความเป็นไปในสังคมไทย ดังรายละเอียดเหตุการณ์ต่อไปนี้
วันที่ 4 มีนาคม 2554 เวลา 21.30 น. ผม (ดร.ชาญชัย ศรีสุธรรม) ได้ขับรถไปส่งภรรยาขึ้นรถที่สถานีขนส่งหมอชิต 2 เพื่อเดินทางไปยังต่างจังหวัด สภาพการจราจรเข้าสถานีขนส่งหมอชิต 2 หนาแน่นพอสมควร เมื่อเข้าสู่ลานจอดรถผมได้พยายามมองหาที่ว่างเพื่อจอดรถ พบว่าลานจอดรถมีความหนาแน่นและมีการจอดซ้อนคัน จึงตัดสินใจที่จะจอดรถบริเวณด้านหน้าของป้ายสถานีขนส่ง ซึ่งมีที่ว่างที่เหลือพอจอดรถได้ 1 คัน และเห็นว่ามีรถคันอื่นๆ จอดบริเวณนั้นอยู่ เหมือนกัน การจอดรถทำได้ลำบากเนื่องจากพื้นที่จำกัด ผมต้องหมุนพวงมาลัยอยู่หลายรอบ สุดท้ายผมและภรรยาได้ลงไปเข็นรถคันหน้าเพื่อให้มีพื้นที่กว้างมากขึ้น จนพอที่จะเข้าจอดได้ เมื่อจอดรถเสร็จแล้ว มี รปภ.นายหนึ่งเดินเข้ามาบอกว่าจอดไม่ได้ ซึ่งในตอนแรกเขาก็เห็นอยู่ว่าผมกำลังขับรถเข้าจอดแต่ไม่ได้เดินมาบอกตั้งแต่ตอนที่จะเตรียมตัวเข้าจอด ซึ่งทำให้ผมมีอารมณ์โกรธบ้าง การสนทนาของเราเป็นดังนี้
รปภ.: "จอดไม่ได้ ให้ไปจอดที่อื่น" พร้อมกับทุบกระโปรงหน้ารถเสียงดัง
ผม: (กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ) "แล้วจะให้ไปจอดไหน ก็มันเต็ม ตอนจะจอดทีแรกไม่เห็นมาบอก จอดเสร็จแล้วค่อยมาบอก"
รปภ.: (กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเช่นกัน) "ก็บอกรถคันนั้นให้ไปจอดที่อื่นอยู่" รถคันนั้นคือรถที่อยู่ด้านหลังรถผม ซึ่งได้เข้าจอดก่อนหน้าผมและมีผู้หญิงนั่งรออยู่ในรถ
ผม: "ก็น่าจะมาบอกตั้งแต่ก่อนจอดก็เห็นอยู่ว่าผมจะจอดปล่อยให้จอดจนเสร็จ ผมจอดนี้ได้ไหม แป็บเดียว"
รปภ.: "ไม่ได้ จอดนี้ผมมีสิทธิ์ล๊อคล้อได้นะ"
ผม: "ล๊อคก็ล๊อค"
ต่างคนต่างเริ่มโมโห
ภรรยาผม: "เออนะเธอ ไปจอดที่อื่นเถอะนะเธอ"
รปภ.: "ไปจอดที่อื่นเลยลานจอดด้านหน้า"
ผม: "มันมีที่จอดไหมล่ะ"
รปภ.: "มีซิ มงอยากจะจอดตรงไหนเดี๋ยวกูจัดให้"
ผม.: "งั้นนำไปเลยเดี่ยวผมไปจอด"
รปภ.ก็เดินนำไป ผมก็ขับตามไป ผ่านลานจอดที่ตั้งกรวย สำหรับ VIP
รปภ.: "มงจะจอดตรงนี่ไหมกูจะเอากรวยออกให้"
ผม: "จอดได้ไงเขาตั้งกรวยห้ามจอด"
รปภ.: "ถ้ามงจะจอดกูจะยกกรวยออกให้"
ผม: "ไม่จอด ไปข้างหน้าดีกว่า" เพราะมีรถออกพอดี ผมจึงเขาไปจอดในลานถัดไปซึ่่งก็ต้องจอดซ้อนคัน
พอจอดรถเสร็จผมและภรรยาก็ลงรถ รปภ.ก็เริ่มพูดจาด่าทอหาเรื่องพวกเรา ผมก็ตอบโต้กลับไปบ้างแต่ไม่ได้หยาบคายอย่างที่เขาพูดกับพวกเรา ด้วยความไม่สบายใจภรรยาผมก็สะกิดให้ผมเงียบและกล่าวขอบคุณ รปภ. แต่ รปภ.ไม่เงียบยังคงพูดจาด่าว่าว่าเรางี่เง่า และขู่ทำร้ายร่างกาย (ตอนนั้นผมไม่ใส่ใจแล้วเพราะกำลังเดินเข้าสถานี ภรรยาผมบอกว่า "เขาขู่ว่าจะฆ่าเธอ" หลังจากซื้อตั๋วรถโดยสารปรับอากาศแล้ว ภรรยาผมจึงเดินที่ที่ประชาสัมพันธ์ของ บขส. เพื่อเขียนคำร้องเรียนเรื่องดังกล่าวนี้ทิ้งไว้ ด้วยความเป็นห่วงผม จากนั้นผมจึงเดินไปส่งเธอขึ้นรถทัวร์
เมื่อภรรยาผมขึ้นรถแล้วผมก็เดินกลับมายังรถเพื่อขับรถกลับบ้าน ขณะที่ผมเปิดประตูก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาผมและบอกกับผมเป็นภาษาพื้นบ้านว่า "พี่อย่าเพิ่งไปเดี่ยวพีเครียร์กับ รปภ. ก่อน คุยกันให้เข้าใจ คนบ้านเดียวกัน" ตอนนั้นผมก็คิดอยู่ในใจแล้วว่าต้องโดนอะไรซักอย่างแน่ๆ ก็เลยคิดว่าเอาก็เอาว่ะเจอเจอลองดู ชายคนนั้นจึงตะโกนบอกเพื่อนอีกคนให้เรียก รปภ.มา เขาก็เดินมาหาผมและพูดว่า "อย่ามาอวดใหญ่แถวนี้ เห็นไหมกูใส่ชุดอะไร ชุด รปภ. ที่นี่คนต้องฟังกู" จากนั้น รปภ.ก็พยายามจะชกหน้าผม แต่ผมเตรียมตัวอยู่เลยหลบทันและปัดมือเขาทิ้งไป ทำให้หมัดเฉี่ยวกกหูผมไป เขาพยายามอยู่สองสามครั้งแต่ก็ไม่โดน ผมหลบแต่ก็ไม่ได้โต้ตอบ ชายคนที่บอกให้ผมรอ ก็ยืนดู จากนั้นจึงมีชายอีกคนและผู้หญิงอีกคนเขาไปห้าม รปภ. แต่ผมเห็นแล้วว่าพวกเขามาเพื่ออยากทำร้ายผมทั้งหมด เพราะลักษณะเขาจะปล่อยให้ผมโดนสักหน่อยแล้วค่อยเข้ามาห้าม หรือหากผมสวนคงมีรุม สุดท้ายเห็นพวกเขาเห็น รปภ. ทำอะไรผมไม่ได้ประกอบกับผมก็พูดสวนกลับไปว่าเข้าใจผิด เข้าใจแล้วโอเคไหม? ผมไม่คิดที่จะตอบโต้ เพราะกลัวโดนรุม เลยพูดจานิ่มๆกลับไป บอกเข้าใจผิดกัน ตอนนี้ผมโอเคแล้ว รปภ. ยังคงพูดจาด่าทออยู่ จับใจความได้ดังนี้
รปภ.: "คนบ้านเดียวกัน อย่ามาอวดใหญ่ ที่นี้มงรู้ยังว่าตรงไหนจอดได้ตรงไหนจอดไม่ได้ รูยังกูเป็นใคร มงเมารึเปล่า"
ผม: "ผมไม่เมา"
รปภ. "เออมงไม่เมาอย่างี่เง่า ขนาดกูเมากูยังรูเลยว่าตรงไหนจอดได้ตรงไหนจอดไม่ได้ มงอย่ามาอวดใหญ่ ที่นี่มีคนคุม"
จากการสังเกตุ รปภ. ตั้งแต่เริ่มต้น ผมก็เห็นอาการไม่ค่อยปกติของรปภ.คนนี้อยู่ เพราะน้ำเสียงและสายตาเหมือนคนมึนเมา เมื่่อได้ยินประโยคสุดท้าย ผมก็เลยไม่รู้ว่าจะขำหรือจะโกรธดี....
จากนั้นกลุ่มคนที่มากับ รปภ. จึงบอกให้ผมไปได้ ผมก็ 50-50 เอาไงดี ควรเข้าไปร้องเรียนในสถานีหรือกลับบ้านดี สุดท้ายเพื่อยุติเหตุการณ์จึงตัดสินใจกลับบ้าน แต่ในขณะที่ขับรถกลับออกมาก็ระแวงอยู่ว่าจะมีพวกเขาตามมาทำร้าย และคิดว่าจะแวะลงบันทึกประจำวันไว้ที่ สน.ใกล้ๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าเดินทางไปอย่างไร จึงเดินทางกลับจนถึงบ้าน และเพื่อความสบายใจเลยเขียน email ฉบับนี้มาฝากให้ทุกๆท่านอ่าน เพื่อเป็นหลักฐาน อาจจะเพื่อความบันเทิงหรือเพื่อเป็นประสบการณ์หรือเพื่อวิจารณ์ตัวผมเองก็สุดแล้วแต่ครับ
ปล. ทำไมสังคมไทยประเทศไทยถึงยังคงด้อยพัฒนาค? คำถามนี้ที่ถามตัวเองตลอดเมื่อรู้สึกท้อใจกับสภาพบ้านเมืองเราและตอบตัวเองได้ตลอด ทุกท่านคงรู้กันดีว่าเพราะอะไร ดังตัวอย่างเช่นเหตุการณ์ที่ผมประสบวันนี้ เฮ้อ...... และสังคมไทยคงเป็นเช่นนี้ตลอดไปหากเราทุกคน(รวมทั้งตัวผมเองด้วย)ยังนิ่งเฉยและปล่อยให้มันเป็นไป
ขอขอบคุณ
ดร.ชาญชัย ศรีสุธรรม
| จากคุณ |
:
The Kop Civil   
|
| เขียนเมื่อ |
:
5 มี.ค. 55 10:39:55
|
|
|
| 
เหตุเกิดที่หมอชิต 2
