อึดอัด.. . อกหักแล้วใช่ไหมค่ะ?

ทุกอย่างที่เกิดหรือจบไปไม่เคยโทษใครเลยนอกจากตัวเอง

เราเป็นอีกคนหนึ่งที่"แอบชอบ"ใครคนหนึ่ง
ความรู้สึกของเราเกิดขึ้นเพราะความผูกพันค่ะ ก็ไม่แน่ใจว่าเพราะสิ่งนี้หรือเพราะอะไร
แต่เพราะคุย รู้จักกันมาเกือบ 5 ปีแล้ว มันเริ่มต้นที่ว่าเขาเป็นรุ่นน้องค่ะ
เพื่อนเป็นคนแนะนำเราและเขาให้รู้จักกัน เขาก็น่ารัก
เจอครั้งแรกเราก็เลยดูเกร็งๆเขินๆ ไม่รู้ตอนนั้นบ้าอะไร ฮ่าๆ
ช่วงนั้นก็เลยถูกแซวจากเพื่อนแล้วก็คนรอบตัวว่าเราชอบเขาซะงั้น
เขาก็ดูเขินๆ อายๆ น่ารักมากซะจนเราเขินกว่าอีก (บ้าไปแล้ว - -')
แต่ไม่ได้คิดว่ารู้สึกชอบเลยนะคะ เราว่ามันเป็นความสนใจบวกกับรู้สึกถูกชะตามากกว่า
เพื่อนเราบอกว่าเขาไม่คิดจะมีแฟนหรือใครเพราะยังเรียนอยู่ คิดว่าเหตุนี้มั้งค่ะก็เลยสนใจเค้า
อารมณ์ประมาณ เด็กดีจังเลยน้องคนนี้ ป้าปลิ้มมมมมม เอิ๊กกกก :)
พอแซวบ่อยเข้าเราก็ดันเขินจริงอีก เพื่อนก็เลยหาอีเมลล์ เบอร์โทรศัพท์ นู่นนี่ให้
หลั่งไหลมาสารพัดเลย ก็เลยลองแอดหาเขาไป แต่ก็ไม่ได้คุยกันเลยค่ะ ซักครึ่งปีได้มั้งค่ะ
หลังจากนั้นถึงจะเจอกันบ้างก็ได้แต่ยิ้มหรือรับไหว้(T.T อายุห่างกันแค่ 3 เดือนแท้ๆเชียว)

จนกระทั่งมีเหตุให้เราต้องเข้าไปทักเขา เป็นเหตุจริงๆ ค่ะ จำไม่ได้แล้วว่าเข้าไปถามว่าอะไร
รู้แต่มีเรื่องให้เขาช่วย เข้าไปถามอะไรบางอย่าง หลังจากนั้นก็คุยกันบ้าง นิดๆหน่อยๆ
ด้วยความที่เราและเขาเป็นพวกขี้อาย ก็เลยคุยกันแบบทื่อๆ ถาม-ตอบ คุยกันแบบทื่อๆ ประจำเลย

*นิยามของคำว่า"ทื่อๆ" มีอธิบายนิดนึง เอิ๊กกก
: เช่น เขาถามไปว่างานกีฬาพี่.. . ทำอะไรครับ เราก็จะตอบว่าทำอะไรบ้าง
แล้วเราก็จะถามว่า แล้ว. . .ทำอะไร เขาก็ตอบว่าทำอะไรบ้าง แค่นี้
สลับกันถามสลับกันตอบ จนพอถึงจุดๆหนึ่งที่มันคิดไม่ออก(เคยเป็นกันใช่ไหมค่ะ?)
ไม่เราก็เขาที่ต้องบอกลา

ส่วนมากเราเป็นคนทักไปมากกว่า เขาทักมาน้อยมาก
แต่ก็คุยเป็นกันเองและน่ารักมาก สุภาพ เป็นเด็กดีว่าอย่างนั้นแหละ
หรืออาจเป็นเพราะเราเป็นรุ่นพี่มั้งค่ะ ก็เลยน่ารักและสุภาพขนาดนั้น(คิดแล้วก็ยังเขิน>.<)
เป็นอยู่อย่างนั้นประมาณ1-2ปีได้ ที่คุยกันแต่ไม่บ่อยนะคะ
ประมาณเดือนละ 2-4 ครั้ง (น้อยจนคิดไปถึงตอนนั้นแล้วนั่งขำ ว่าคุยกันอย่างนั้นได้ยังไง)
แถมมักจะเป็นช่วงเวลาประจำ ทักกัน หรือคุยกันช่วงเวลานั้น/วันนั้นประจำ
ที่น่างงปนพิศวงก็ตรงที่คุย ถาม-ตอบคำถามแบบนี้ประจำกันทั้งคู่
เวลาเท่านั้นประจำ(30-45 นาที) หรืออย่างมากก็ชั่วโมงหรือสองชั่วโมง
แต่เป็นชั่วโมงและสองชั่วโมงที่ฮามาก (เราบ้าและฮาคนเดียวค่ะ - -)
คือ เขาถามมา เราจะเว้นช่วงตอบซัก 5 นาที เพราะกลัวว่าเขาจะรู้ว่าเราใจจดใจจ่อแค่ไหน
กับการถาม-ตอบของเขา เขาเองตอบได้เป๊ะมากเลยค่ะ เช่นพอเราเว้น 5 นาทีตอบ แล้วพอถามกลับ
เขาก็จะเงียบไป 6 นาที แล้วถามกลับ ก็เป็นแบบนี้สลับกันไปบ้างบวกกับเวลาที่เพิ่มขึ้น
บ้าและไร้สาระมากๆเลยใช่ไหมค่ะ ฮ่าๆ จริงๆอาจเป็นเราที่เข้าใจผิดว่าเขาก็เล่นด้วยมั้งค่ะ - -
คือแม้จะออนเวลานี้ด้วยกันทั้งคู่ทุกวันแต่ก็มักจะทักหรือคุยกันเฉพาะวันนั้นๆ เท่านั้น

อาจดูแปลกๆเพราะไม่ได้คุยกันบ่อย แต่เราก็เริ่มรู้ตัวว่ามันไม่ใช่แค่สนใจธรรมดาแล้วสิค่ะ
แล้วยิ่งโตขึ้น รู้จักกันมากขึ้น เพื่อนตัวดีก็เชียร์ซะเหลือเกิน เพื่อนของเขาก็มีแซวเหมือนกัน
จนเราคิดว่าเขาคงรู้แล้วล่ะว่าเราชอบ เพราะเราทั้งเขินและอายมาก มากจนงงว่าตกลงคือชอบจริงๆ?
และเขาเองก็เป็นคนขี้อายมากๆ เหมือนกันค่ะ เท่าที่เจอกันก็เป็นคนยิ้มแย้มแจ่มใส
สุภาพและนิสัยดี มีบ้างที่กวนๆ หน่อย แต่ก็ขำๆกันมากกว่าค่ะ
มือไม้นี่อ่อนเชียว ไหว้ตลอด ยิ้มตลอด พอถูกแซวก็ยิ้มแล้วก็ดูเขินๆ อายๆ

คุยกันแบบนั้น + ถูกแซวแบบนั้นอยู่ซักพัก จนกระทั่งมีข่าว(จากเพื่อนตัวดี)มาบอกว่า
เขาจะย้ายไปที่อื่น ตอนนั้นความรู้สึกก็เสียใจค่ะ แต่ก็ยินดีกับสิ่งที่เขาเลือก
เคยคุยกันเรื่องอนาคตเหมือนกันค่ะ เขาก็บอกว่าอยากทำอย่างนั้นอย่างนี้
แต่คุณพ่ออยากให้ทำอย่างอื่นมากกว่า เราก็ให้กำลังใจและก็คุยกันเหมือนเคย

ยิ่งช่วงเทศกาลแห่งความรัก พอดีเราและเขาได้จัดกิจกรรมทำซุ้มใกล้ๆ กันค่ะ
เขาก็หันมายิ้มและมือไม้อ่อนเหมือนเคย เพื่อนเรานี่ขำและแซวใหญ่เลย อายมากๆ ทั้งคู่
เพื่อนก็เลยเชียร์ให้ซื้อดอกกุหลาบให้ ไหนๆ ก็จะย้ายไปที่อื่นแล้ว สารพัดคำเชียร์
เราก็ยุขั้นด้วยสิค่ะ ก็เลยให้ดอกกุหลาบไป 1 ดอก แล้วก็บอกสุขสันต์วันแห่งความรักไป
เขาก็รับแล้วก็พูดอะไรซักอย่าง สารภาพเลยว่าจำไม่ได้เพราะหูอื้อตาลายสุดๆ เขินมากค่ะ ><
จำได้ว่าถามเขาเรื่องย้าย เขาก็บอกว่าจะย้ายจริงๆ ก็เลยอวยพรไปว่าโชคดี
เขาก็ยิ้มแล้วก็ขอบคุณ และมือไม้อ่อนตามเคย เป็นช่วงเวลาที่ดีๆ มากเลยค่ะ

มีหลายๆ เหตุการณ์ดีๆ ขำๆ ที่เราและเขามีโอกาสร่วมกัน ทั้งจากแรงยุบ้างล่ะ
จากความด้านที่พยายามข่มความอายของเราบ้าง หรือกิจกรรมต่างๆ มีความสุขและรู้สึกดีมากค่ะ
จนกระทั่งเขาย้ายไปจริงๆ ก็มีซึมๆ เหมือนกันค่ะ เหมือนอกหักแต่ก็ไม่เชิง
หลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยกันเลย ทั้งในเอ็มเอสเอ็นหรือเฟสบุ๊ค
ทั้งที่ออนไลน์แต่ก็ไม่มีใครทักใคร ตอนนั้นคิดว่ารักแบบปั๊บปี้เลิฟของเราคงจบแล้วจริงๆ
ก็เลยทำใจ และเก็บความทรงจำเหล่านั้นไว้

เคยเจอกันในที่เดิมๆ บ่อย เขามากับเพื่อน แต่เรามักมาคนเดียวก็เลยหลบๆ ไปแบบเขินๆอายๆ
มันน่าขำมากค่ะ ที่ชอบมากๆ แต่ก็กลัวมากๆ เพราะเราทั้งอายและเขินมากๆ ฮ่าๆ
ก็คนมันกลัวโดนแซว กลัวทำอะไรประหลาดๆ ต่อหน้าเขานี่ค่ะ (ใครๆก็เป็นกันนี่เนอะ ><)

จนห่างกันไปนานมาก ซักครึ่งปีได้มั้งค่ะ นานจนจะลืมแล้วเชียวถ้าไม่เจอกันอีกครั้ง
บังเอิญ โลกกลม พรหมลิขิต หรือเวรกรรมไม่รู้ ฮ่าๆ จำได้ว่า
ตอนนั้นเป็นช่วงปีใหม่ค่ะ เรามาซื้อของขวัญให้บัดดี้กับเพื่อนสนิทคนหนึ่ง
จังหวะที่กำลังเลือกของอยู่นั้น เราหันหน้าไปเพราะได้ยินเพื่อนสนิทอยู่ๆก็คุยกับใครซักคน
จังหวะนั้นเองที่เราหันไปพร้อมๆกับเขาเอี้ยวตัวโผล่มายิ้ม+มือไม้อ่อนเหมือนเคย
จำได้ลางๆ ว่าเขาเอ่ยทักค่ะ เรามึนๆ งงๆ เพราะความรู้สึกและความทรงจำเดิมๆกลับมา
ก็เลยยิ้มแบบงงๆ ค้างๆ ไป มันคงไม่มีอะไรถ้าเราไม่ทำตัวแปลกๆ ประหลาดๆ (อีกแล้วTT)
พอส่งยิ้มกลับก็เลยหันไปหาเพื่อนแบบความเร็วแสงพร้อมกับลากเพื่อนออกมาทั้งอย่างนั้น
น่าอายมากๆ เลยค่ะ เพื่อนบอกด้วยว่าเขามองตาม คงจะงงกับความประหลาดของเรา TT

ยิ่งน่าขำก็ตรงที่เพื่อนของเรารู้จัก+สนิทกับเพื่อนของเขา อารมณ์น้องข้างบ้านอ่ะค่ะ
พอรู้อย่างนี้เพื่อนตัวดีก็เลยไปสืบ ไปถาม ไปนู่นไปนี่ให้เรา(หวังดีทั้งที่เราไม่อยากให้ถามเพราะกลัวสารพัด TT)
เอาไปเอามาเพื่อนเขาก็เลยรู้อะไรหลายอย่างจากเพื่อนของเราค่ะ แถมแอดเฟสมาหาเราอีกแน่ะ
ก็เลยได้คุยกันและรู้อะไรเกี่ยวกับเขาหลายอย่าง ไม่รู้ว่าเขาจะรู้เรื่องไหม
แต่จากข้อความในเฟส หรืออะไรหลายๆอย่างที่เขาคุยกับเพื่อนก็น่าจะรู้ๆ กัน
แถมเพื่อนของเขาและของเรายังแซวโจ่งแจ้งขนาดนั้น ฟันธงเลยว่าต้องรู้ TT

มีเรื่องขำๆ ประหลาดๆ คือ เรามักจะเกรงใจเขาเสมอเพราะทั้งอายและกลัวเขาอึดอัดหรือรำคาญ
ที่คุยกันแบบนี้ แต่เขาก็มักจะบอกว่าคุยได้ ว่างครับ หรือขำเราประจำ
คงเพราะงงว่าป้าคนนี้จะเกรงใจอะไรกันนักหนามั้งค่ะ ฮ่าๆ จนมีครั้งหนึ่งที่เขาแซวว่า
พี่ขี้เกรงใจจังเลยนะครับแล้วก็ขำมา เรานี่อายมากเลยค่ะ ><
ก็เลยตอบไปขำๆ ว่า จะบอกว่าเราเป็นคนดีใช่ไหม ก็ขำๆ ฮาๆกันไป

ช่วงนั้นก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม เหมือนเดิมทุกอย่าง เขายังเหมือนเดิมและเราก็ดีใจที่เป็นแบบนั้น
ทื่อๆ ขำๆ เหมือนเิดิม เป็นแบบนั้นมาเรื่อยๆ จนมีช่วงหนึ่งที่เราหายไปเพราะยุ่งกับการสอบ
พอสอบเสร็จก็เลยออนไลน์ทิ้งไว้ในช่วงเวลาเดิมที่มักจะคุยกัน แต่วันนั้นไม่เจอเขาก็เลยออกไปค่ะ
วันต่อมาในช่วงเวลาเดิมเราเห็นเขาออนนานแล้วแต่ด้วยความที่รู้สึกอาย+ป็อดขึ้นมาก็เลยไม่ได้ออน
มารู้ตัวอีกทีก็สองวันผ่านมาที่เขาปิดเฟสไปแล้ว

คือเราเองก็จบแล้วเลยเสียใจที่ไม่มีโอกาสได้ลากัน แล้วคงไม่ได้เจอกันอีก
รู้สึกเสียใจมากที่เราพลาดโอกาสดีๆ ไป
เพืื่่อนเชียร์ให้บอกความรู้สึก แต่สำหรับเราไม่ไหวอ่ะค่ะ คือไม่รู้ว่าที่ผ่านมาสำหรับเขาแค่รุ่นพี่รุ่นน้อง
หรือแค่ความรู้สึกดีๆ ธรรมดาๆ ของคนทั่วไปที่คุยกัน มีหลายเหตุการณ์เหมือนกันที่เข้าข้างตัวเอง
แต่ไม่มั่นใจพอที่จะชัดเจนเลย แม้จะเจอกันบ้างแต่ด้วยความห่าง และสังคมใหม่ๆ ที่เขาเจอ
ถึงเขาจะดูเขินๆ อายๆ ตลอดเวลาที่เจอกันหรือถูกแซว แต่เราเดาอะไรไม่ได้เลยค่ะ
ว่าเป็นเพราะนิสัยส่วนตัวของเขา หรือเพราะอะไร

คราวนี้อาจจะจบแล้วจริงๆ กับปั๊ปปี๊เลิฟในอดีตที่เติมโตขึ้น
เราไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเอง ทั้งอึดอัดอยากบอกอยากคุยแต่กลัวไปสารพัด
เขาอาจจะเจอคนที่ชอบ หรือมีสิ่งจำเป็นที่ต้องทำ
ขำตัวเองที่คิดมากและบ้าไปสารพัด รู้รสของคำว่าอกหักแล้วล่ะค่ะ
ที่แย่เพราะอกหักกับตัวเอง เสียใจเพราะตัวเองที่ไม่กล้าและไม่ทำอะไรให้มันชัดเจน
ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง เพราะไม่รู้จะติดต่อกันยังไงแล้ว

จะว่าจะบ่นหรือจะบอกว่าเราประหลาด/โง่ที่ไม่ทำอะไรเลยก็ได้ค่ะ
เพราะเราเองไม่กล้าพอ และไม่มั่นใจเลย
คิดเล่นๆ ว่าซัก 1 ปีถ้าเขายังไม่มีใครเหมือนตอนนี้และเรายังรู้สึกดีๆ อยู่
หรือเวลาทำให้เราลืมไม่ได้ก็จะลองสารภาพดูค่ะ

ทั้งหมดทั้งมวลเพราะความป็อด ความอาย คิดมากของเรานี่เนอะ
ขอพื้นที่ระบายเล็กๆ (ที่อาจจะยาวซักหน่อยแฮะ)
ขอบคุณพันทิปที่มีห้องนี้นะคะ ขอบคุณที่มีพื้นที่ให้เราคลายความอึดอัดของตัวเอง:)
พร้อมยอมรับคำชี้แนะ ชี้นำค่ะ TT

ปล.ยาวชะมัดเลย ไม่เบื่อหรือหงุดหงิดกับภาษาประหลาดๆ เพ้อๆ ของเรากันนะคะ แห่ๆ

จากคุณ	: sigh deeply
เขียนเมื่อ	: 9 มี.ค. 55 10:33:46