ถ้าวันนั้น ผมต่อยพี่เขา ....
|
 |
# ผมแค่อยาก แชร์จุดเปลี่ยน ในชีวิต
ไม่เคยคิดจุดประกาย อยากดราม่า
เป็นร่องรอย ลมหายใจ ที่ผ่านมา
อาจมีค่า แค่หนึ่งคน ก็พอเพียง
...........................
ยี่สิบปีที่แล้ว ผมเป็นเด็กศิลป์ สายอาชีวะ ได้ไปฝึกงานกับห้างดังแห่งหนึ่งแถวรามคำแหง
ผมจำได้ว่าต้องเดินผ่านห้องกระจกของพี่ ๆ ฝ่ายศิลป์ ที่มีเครื่อง 486DX4 ไว้ใช้โปรแกรม corel draw เป็นอะไรที่ล้ำมาก ผมหลงเสน่ห์โปรแกรม และยืนมองจากนอกหน้าต่างไกล ๆ อย่างชื่นชมอยู่เสมอ
จนวันหนึ่ง พี่ข้างในห้อง เป็นชายรูปร่างสันทัดไว้หนวดแต่งตัวสไตล์คาวบอย คงทนผมไม่ไหว เลยเดินเปิดประตูออกมาและพูดกับผมด้วยน้ำเสียงดุดัน ประมาณว่า "มุงเด็กศิลป์ทำ Display มายุ่งอะไรกับพวกกู กูรำคาญ เอาสมองไปออกแบบบนกระดาษเหอะ อย่าได้มายุ่งกับงานคอมพ์แบบนี้เลย เด็กศิลป์อย่างพวกมุง ทำไมได้หรอก สมองมันรับไม่ได้ รำคาญมาก " แล้วเขาเดินจากไป พร้อมถ่มน้ำลายลงข้าง ๆ ผม
ผมบอกได้ว่า หน้าตาผมร้อนผ่าว มือผมที่กำแปรงทาสี ผมกำจนสีที่ติดในแปรงแห้งกรัง หลุดร่อน ด้วยความร้อนบนมือของผม
ผมพยายามสะกดใจตัวเองอยู่หลายนาที ลดอารมณ์ร้อน แล้วเดินออกมา แต่คำพูดนี้ยังวนเวียนในหัวผมเสมอ
ผมถามตัวเองในคืนนั้น " เด็กศิลป์ ทำคอมพ์ไม่ได้จริงหรอ ? เอาอะไรมาวัดคน ? " ผมตกผลึกแล้วบอกตัวเองว่า "ผมจะพิสูจน์ตัวเอง ผมจะเรียนคอมพ์ ผมจะเปลี่ยนชีวิต"
ผมกลับมาบ้าน ต่างจังหวัด พื้นฐานครอบครัวผม คุณพ่อคุณแม่เป็นอาจารย์ ท่านเป็นผู้ที่ให้ความเมตตากับลูกเสมอ ผมปรึกษาพ่อแม่ กับประเด็นนี้ พ่อแม่ผมเข้าใจดี และให้กำลังใจ พร้อมทั้ง ยังเชื่อมั่นในลูกชาย โดยการ เสียสละกู้เงิน สหกรณ์ ซื้อคอมพิวเตอร์ 486DX2 พร้อม printer epson หัวเข็ม ราคารวมกว่า ห้าหมื่นบาท เพื่อวางอนาคตให้ลูก โดยที่ลูกไม่ต้องร้องขอ (แต่ลูกก็ตกใจ เพราะมันแพงมาก)
ผมถามพ่อแม่ว่า มั่นใจในตัวผมมากขนาดนี้หรือ พ่อแม่ไม่ตอบ แต่ผมเองกลับระลึกได้ว่า สิ่งนี้เหมือนเป็นสัญญาใจของพ่อแม่ให้เราได้ทำตามที่หวังอย่างตั้งใจเต็มที่ และแน่นอน เราจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง
ในช่วงของการฝึกงานเด็กศิลป์ ผมยังเฝ้าแอบมองในห้องคอมพ์นั้นเป็นปกติ และได้รับคำถากถางจากพี่คนนี้เป็นปกติ แต่ผมไม่ได้โกรธอะไร ผมฟังไว้ เพื่อเก็บเป็นประเด็น และนำมาเก็บใส่กระปุกความคิดของผม เรื่องคอมพิวเตอร์ ผมกลับมาหัดใช้คอมพ์ที่บ้าน ลองพื้นฐานคอมพ์ ตั้งแต่ Dos การลงโปรแกรม windows การใช้ โปรแกรมต่าง ๆ การ config ระบบ เพื่อให้เล่นเกมส์ต่าง ๆ (สมัยนั้น RAM ราคาแพงมาก และการเล่นเกมส์ ต้อง config HIMEM และหลาย ๆ อย่าง) ผมเรียนรู้การเจาะไฟล์เพื่อแก้ค่าต่าง ๆ สำหรับเกมส์ ผมบอกได้ว่า มันเป็นโลกแห่งการเรียนรู้ที่สนุกและท้าทายมาก และแน่นอนครับ ผมผ่านการฝึกงานมาได้ด้วยดี และจบอาชีวะสายศิลป์ ด้วยคะแนน อันดับ 1 ของรุ่น ..แต่ผมไม่ไปต่อด้านศิลปะแล้ว
--------------------------------------------------------
ขอทำงานวิจัยก่อนครับ แล้วจะมาเล่าต่อ ^^
| จากคุณ |
:
cupidvoice  
|
| เขียนเมื่อ |
:
22 มี.ค. 55 10:53:41
|
|
|
| 
