 |
ขอโทษด้วยนะคะ ที่ปล่อยให้รอกัน... พอดีช่วงนี้ยุ๊ง ยุ่ง ก่อนอื่นต้องขอออกตัวก่อนว่าไม่เคยเขียนเล่าเรื่องแบบนี้เลย เป็นคนไม่ชอบเขียนไดอารี่ เป็นคนเล่าเรื่องไม่เก่ง เป็นคนไม่ชอบอ่านหนังสือ (เพราะชีวิตนี้คิดว่าอ่านหนังสือเรียนก็แทบจะอ้วกแล้ว) แต่จะพยายามเล่าเรื่องตามลำดับเหตุการณ์ และลงรายละเอียดที่สุดค่ะ ^^
ความรักของเราเริ่มมาจาก..... ตัวละครของเรื่อง (จริง) มีดังนี้ค่ะ นางเอกของเรื่อง (อิอิ) คือ ตัวเราเอง ชื่อ อ้อม, แฟนเราชื่อ เจสัน และเพื่อนเรา ชื่อ ฝน
เมื่อ 3 ปีที่แล้ว ขณะที่เรา (ต่อไปนี้ขอแทนดัวเองว่า "อ้อม" ) เรียนปริญญาโท วิศวเคมี ที่มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งของเมืองไทย ( เหอ ๆ แอบเขียนตามหน้าหนังสือพิมพ์) นั่นคือจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ตอนนั้นอ้อมเรียนอยู่ปี 2 ก็เรียนอยู่ตามปกติ กะว่ารีบเรียนรีบจบอยากหางานทำซะที อยู่ดี ๆ อาจารย์ที่ปรึกษาก็มาบอกว่า อืม... มีทุนให้อ้อมไปทำงานวิจัยที่ต่างประเทศเป็นเวลา 6 เดือน ณ วินาทีแรกที่ได้ยินก็ดีใจ ยอมรับว่าดีใจมาก แต่พอกลับบ้านมา คิดไปคิดมา เครียดค่ะ เกิดอาการไม่อยากไป กลัวต่าง ๆ นานา และที่กลัวที่สุดคือ.... แฟนค่ะ ตอนนั้นอ้อมมีแฟน(เก่า)ที่คบกันอยู่มาได้ประมาณ 2 ปี ซึ่งตัวติดกันตลอด ไม่เคยห่างกันเลย กลัวว่าเค้าจะไม่รอเรา กลัวว่าเค้าจะมีคนอื่น แต่พอคุยกันเค้าก็บอกว่าไปเหอะ เพื่ออนาคต แค่ 6 เดือนเองเค้ารอได้ (ถึงตอนนี้ขอเล่าแบบย่อ ๆ เพราะเป็นเรื่องของเรากะแฟนเก่า อยากเล่าเรื่องปัจจุบันมากกว่า แต่ขอท้าวความนิดหน่อยเพราะมันมีที่มาที่ไปค่ะ ) สรุป... เราก็ไปค่ะ ตอนนั้นเราไปทำงานวิจัยอยู่ที่ University of Michigan ค่ะ ลืมบอกไปว่าเราไม่ได้ไปคนเดียวมีเพื่อนไปด้วยอีกคน คือตัวละครตัวที่ 3 ค่ะ ชื่อฝน ถามว่าทำไมต้องมีละครตัวนี้... เอ่อ ... ประมาณว่าเพื่อนเราเป็นแม่สื่อนิดหน่อย เป็นคนชงว่าง้าน เดี๋ยวจะค่อย ๆ เล่านะคะ ว่าเพื่อนเรามีบทบาทสำคัญยังไง อิอิ
หลังจากที่เรามาถึงอเมริกา.. ตอนนั้นรู้สึกเหงา คิดถึงบ้าน คิดถึงแฟน รู้สึกประมาณว่า ช้านมาทำอะไรที่นี่เนี่ย แต่ตอนนั้นก็โทรคุยกับแฟนทุกวันวันละ 2 ครั้ง เช้าเย็น ก็เป็นแบบนั้นมาเรื่อย ๆ จนผ่านไป 4 เดือน เค้าก็บอกเราว่า......เค้ามีแฟนใหม่ค่ะ ก็เลยเลิกกันไป ตอนนั่นร้องไห้แทบจะเป็นจะตาย รู้สึกแย่จริง ๆ แต่ก็พยามทำใจค่ะ ก็พยายามหากิจกรรมทำไม่ให้ตัวเองเหงาและคิดมาก ก็เลยไปหาลงเรียนภาษาที่สถาบันใกล้ ๆ บ้านที่พักอยู่ คุยไปคุยมาทางสถาบันเค้าแนะนำว่ามีโปรแกรมแบบ English convesation partner ประมาณว่า จะมีนักศึกษาใน University of Michigan ที่เค้าชอบสอนภาษา หรืออยากเรียนภาษาอื่น ๆ ไปพร้อม ๆ กันมาลงชื่อไว้ ส่วนเรานักเรียนต่างชาติที่อยากเรียนภาษาอังกฤษก็ไปลงชื่อไว้เช่นกัน แล้วทางสถาบันก็จะจับคู่ให้ค่ะ ฟรีด้วยค่ะ ของฟรีแบบนี้จะพลาดได้อย่างไร หุหุ ถึงตอนนี้เริ่มเดากันออกแล้วใช่ป่ะว่าเราได้รู้จักกับแฟนเรา (คนปัจจุบัน: เจสัน ) ได้ยังไง แต่!!! เรื่องมันไม่ได้ธรรมดาสิคะ หลังจากเจอกันแล้วมันไม่ได้เป็นความรักที่เกิดขึ้นแบบฉับพลัน ง่าย ๆ แต่มันมีเรื่องราวค่ะ เอาเป็นว่าถึงตอนนี้ อ้อมได้เจอกับเจสันเป็นครั้งแรก โดยอ้อมกับเพื่อนที่ชื่อฝนได้ English conversion partner เป็นเจสันค่ะ จึงโทรนัดเจอกัน ครั้งแรกเจอกันที่ร้านอาหารสั่งอาหารทานกํนแล้วก็คุยกัน ทำความรู้จักกันนิดหน่อยกับการเจอกันครั้งแรกค่ะ
รู้สึกง่วงแล้วสิ วันนี้ขอเล่าแค่นี้ก่อนนะคะ ที่นี่... เอ่อ ... ลืมบอกไปค่ะตอนนี้อ้อมอยู่อเมริกานะคะ หลังจากผ่านไป 3 ปีก็ได้กลับมาอเมริกาอีกครั้ง เหมือนเดิมค่ะ ได้ทุนมาทำงานวิจัย แต่คราวนี้เป็นของปริญญาเอกค่ะ ดึกแล้วขอตัวไปนอนก่อนนะคะ เด่วพรุ่งนี้จะมาต่อค่ะ ถ้าอ้อมเล่าวกไปวนมา งง ๆ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ตามที่ออกตัวไว้ตั้งแต่ทีแรกค่ะ ครั้งแรกในชีวิตจริง ๆ สำหรับการเขียนเล่าเรื่อง (ของตัวเอง ) แบบนี้
| จากคุณ |
:
DrSweetie 
|
| เขียนเมื่อ |
:
วันเถลิงศก 55 09:19:30
|
|
|
|
|
นี่มันพรหมลิขิตชัด ชัด...เรื่องราวความรักของช้าน
