|
ของเรากับ คห. 5 เหมือนกันเป๊ะ ต่างกันแค่จังหวัด
แฟนเราเป็น ตร.อยู่ชลฯ ส่วนเราอยู่ กทม. เจอกันเฉพาะสุดสัปดาห์ ทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีอะไรน่าแปลกใจเลยระหว่างอยู่ด้วยกัน วันจันทร์เค้ามาส่งเราขึ้นรถเพื่อจะมาทำงานที่ กทม. แต่ระหว่างนั้นก็ติดต่อกันตลอด จนวันพุธเราติดต่อเค้าไม่ได้เลย โทรหาเป็นร้อยรอบ จนกลัวว่าเค้าจะเป็นอะไรไป สู้อุตส่าห์ขับรถพาแม่มาเป็นเืพื่อนมาหาเค้าถึงชลบุรี คิดว่าเค้าคงนอนไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์รึป่าว ปรากฎว่าห้องล็อก รู้สึกได้เลยว่าตอนนั้นทรุด ได้แต่คิดว่าทำไมต้องโกหก พยายามโทรหาหลายต่อหลายครั้ง จนต้องหาเช่าโรงแรมนอน ที่่น่าแปลกคือโทรศัพท์เดี๋ยวเปิด เดี๋ยวปิดเองตลอด จนวันพฤหัสตอนเช้าเค้ารับโทรศัพท์ เราก็ถามเค้าว่าอยู่ที่ไหน เค้าโกหกเราว่าก็อยู่ที่แฟลตเนี่ยแหละ เราบอกเหรอ ตอนนี้ก็อยู่ที่แฟลตไม่เห็นมีใครเลย ห้องล็อก สักพักผู้หญิงแย่งโทรศัพท์ไปคุย ถึงได้รู้ว่าถ่อสังขารไปหาแฟนเก่าถึงภูเก็ต ตอนนั้นคิดอย่างเดียวว่าต้องเลิก พอเค้ากลับมาวันศุกร์ (คือจะพยายามกลับมาให้ทันเราไปหา) เค้ามาหาเราที่ กทม. เราก็เลยตั้งใจว่าจะไปเก็บของ และตั้งใจจะเลิกจริงๆ เค้าอ้อนวอนและบอกว่าแค่ไปเยี่ยมเฉยๆ ขอร้องให้เราอยู่ บอกเราว่าจะให้เค้าทำยังงัยเราถึงจะไม่ไป ทำทุกอย่างที่จะให้เราหายโกรธ ไอ้เราก็นึกถึงความดีที่เค้าก็เคยมีให้เรา สุดท้ายเราก็อภัยให้ แต่ถ้ามีอีกครั้งคงจบ เชื่อมั๊ยว่าเวลาผ่านไปหลายเดือนแล้ว เรื่องๆนี้อยู่ในความทรงจำเราตลอดไม่เคยลืมเลยซักวัน
แก้ไขเมื่อ 10 พ.ค. 55 13:17:50
| จากคุณ |
:
เล็กยำไม่งอก (เล็กยำไม่งอก) 
|
| เขียนเมื่อ |
:
10 พ.ค. 55 13:15:18
|
|
|
|
" ให้อภัยได้ แต่ลืมไม่ได้ " ใครเห็นด้วยกับประโยคนี้ ยกมือขึ้น
