ตอนนี้ ผมกำลังจะขึ้น ม.4 ผมอยู่ รร. ที่จัดว่ามีชื่อดังพอสมควร และผมก็อยู่ห้อง เก่งด้วย เพื่อนในห้องมักมองว่าผมเป็นคนเก่งเลข เรียนเก่ง แต่จริงๆตัวผมนั้นออกแนวหัวดี แต่ขี้เกียจ พอมีการเปิดรับสมัครโรงเรียนเตรียมฯ ผมไม่คิดอยากสมัครเลย เพราะผมขี้เกียจเดินทาง ขี้เกียจสมัคร (ขี้เกียจมั้ยละ - -) ตอนนั้นผมคิดแค่นี้ เลยไม่ได้ไปสมัคร เวลาก็ผ่านไปจนถึงวันประกาศผลเพื่อนผมก็ติดอยู่หลายคน ผมรู้สึกยินดีกับเพื่อนมากๆ แล้วอยู่ดีๆ ผมก็รู้สึกแปลกๆ ก็เลยลองมานั่งทบทวนความรู้สึก พอลองมานั่งไตร่ตรองคิดดูดีๆ ผมก็ได้พบคำตอบ ว่าจริงๆแล้วตัวเองก็อยากไปเรียนเตรียมนะ ที่อยากไปไม่ได้เพราะว่า รร.เค้าดี ดัง หรืออะไร ผมแค่อยากเปิดประสบการณ์ใหม่ อยากเจอสิ่งใหม่ สังคมใหม่ อยากรู้อันดับความสามารถของตัวเอง
ผมภูมิใจใน รร.ที่ผมอยู่ ไม่เคยคิดว่า รร.ตนเองไม่ดี ผมอยากไป เพราะผมอยากเปิดโลกใหม่
ผมเสียดายโอกาสนี้มาก ถ้าผมไม่ขี้เกียจ ถ้าผมอ่านหนังสือทบทวน มีความตั้งใจ คิดให้ดีรอบคอบ ตอนนี้ผมคงไม่มานั่งเสียใจ ถึงแม้ว่าถ้าไม่ติด ผมก็ได้ทำมันดีที่สุดแล้ว แต่นี่ผมเพิ่งคิดได้ว่าผมยังไม่ได้ทำไรเลย ปล่อยให้โอกาสมันหลุดลอยไปเฉยๆ
"เพราะความขี้เกียจ"
ตอนนี้จะแก้อะไรก็ทำไม่ได้แล้ว มันผ่านไปแล้ว ผมก็จะตั้งใจเรียนให้มันมากกว่าเก่า ไม่ขี้เกียจอีก จะได้ไม่ต้องเสียดายอะไรแบบนี้อีก
ผมไม่มีความคิดว่าจะซิ่วกลับมาสอบใหม่ เพราะมันเสียเวลาไปถึงหนึ่งปี ผมแค่เสียดายโอกาสนี้ :( ที่เสียไปเพราะความขี้เกียจ
ขอบคุณครับ ที่อ่านเรื่องของผมจนจบ
พลาดโอกาสครั้งเดียวในชีวิต เพราะความขี้เกียจ (เก็บไว้เป็นอุทาหรณ์ นะครับ)
