ซึ้งม๊ากกกกกกกกกก
ผมอ่านไปผมก็นึกไม่ถึงนะ คิดไปก็เสียดายความเป็นผ้าขาวของพวกเรานะครับ นึกย้อนกลับไป มันเป็น auto เลยที่ผมจะปฏิเสธข้าวของและความช่วยเหลือจากคนรอบข้าง เป็นมารยาท ครอบครัวสอนไว้
ไม่รู้มันเริ่มขึ้นเมื่อไหร่ ที่เราเริ่ม "ชั่งใจ" กับการเป็นคนดี ทำดี เป็นเด็กดี
ชั่งใจ กับการให้
เราเริ่มมี "พล็อต" ในหัวมากมาย คนนั้นทำอย่างนี้ คนนี้ทำอย่างนั้น สารพัด เรื่องเล็กๆ กลายเป็นเรื่องลึกที่ต้องคิดแล้วคิดอีกแปดตลบ
อยากกลับไปเป็นเด็กนะ เป็นคนดี สุภาพเรียบร้อย ว่านอนสอนง่าย ซื่อ คิดง่ายๆ ตรงๆ ไม่อ้อมค้อม ไม่มีแผน คิดอะไรก็ว่าอย่างนั้น
ถ้าไม่ได้อ่านเรื่องนี้ คงลืมไปหมดแล้วว่า "ความบริสุทธิ์" มันเป็นอย่างไร
- เด็กหนอเด็ก -
