วันนี้วันสุนทรภู่ ขอลงกลอนเพ้อๆ ให้กับคนที่ยังไงก็คงไม่ได้อ่านแล้วกันนะคะ
|
|
บทกลอนนี้มอบแด่เธอ.....คนที่คงไม่มีวันได้พบกัน...แต่เป็นคนที่จะอยู่ในความทรงจำตลอดไป.....:)!
หากความคิดถึง สามารถฝากผ่านสายลม มันคงหอบห่มเธอลอยล่องมาหาฉัน หากความทรงจำ สามารถโลดแล่นได้ในคืนวัน ฉันคงมองเห็นภาพกันและกันทุกวันคืน
หากความฝันคืออนาคตที่ฉันเห็น เธอคงเป็นหนึ่งเดียวคนนี้ที่ฉันหา หากความรัก คิอนิรันดร์ดรตลอดมา ฉันคงกล้า รอคอยเธอนิรันดร์ไป
หากวันนี้ เธอยืนยิ้มมอบสายตาสื่อความหมาย ฉันคงกลายเป็นเด็กน้อยรอเฝ้าฝัน หากวันนี้ คำว่ารัก ของเธอ กลายเป็นของกัน ฉันคงยิ้มสั่นๆในห้วงเพ้อเฝ้าละเมอหลงกลกาล
ถึงเธออาจจะไม่ได้อ่านแต่ความคิดถึงก็คงส่งผ่านจากห้วงหนังสือ สู่สุญญากาศที่ไม่มีปลายสายที่ไร้อีกมือหนึ่งมาไขว่คว้า....หากสัญญาณรับเธอยังคงมีเผื่อถึงคนทางนี้ คำที่อยู่ในใจนี้มีเพียงเสี้ยวเดียวที่อยากให้เธอได้ยิน......
ช่วงเวลาที่เราได้ใช้ร่วมกัน แม้อาจจะเป็นแค่เพื่อน แต่ฉันก็ยังจำถึงวันนี้... อย่าให้ความทรงจำเหล่านี้เป็นแค่ละอองฝุ่นในใจเธอ ให้ฉันมีค่าสักนิดให้เธอทักทายยามท้อ ในฐานะเพื่อนเก่า แค่นั้นก็ดีใจแล้วนะ
ปล.วันนี้วันกลอนด้วย ขอเพ้อหน่อยนะคะ >_<!
จากคุณ |
:
withintemptation
|
เขียนเมื่อ |
:
วันต่อต้านยาเสพติดโลก 55 21:13:08
|
|
|
|