ความคิดเห็นที่ 1 อยากค่ะ ^^ จากคุณ : thefatcat_14 เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 16:51:59

ความคิดเห็นที่ 2 อ่ะ ชีวิตคล้ายๆ กัน ตอนม. ปลาย พี่ก็เกเรเพราะไปติดเกม (Ragnarok แหมเล่นตั้งแต่เบต้ายังไม่เข้าไทย) จนถึงตอนปีหนึ่ง ปีสอง เกือบซิ่วเหมือนกัน แต่ไม่ได้ซิ่ว เพราะได้อาจารย์ผู้มีพระคุณช่วยชี้ทางสว่างให้ ตอนปีท้ายๆ ก็เลยปั๊มเกรดขึ้น พอฉุดได้เกินสามอยู่นิดๆ แต่ไม่ได้เกียรติฯ เพราะเคยติด F ฮ่าๆ ตอนเป็นเฟรชชี่เปรี้ยวไปหน่อย สุดท้ายพอขึ้น ป. โท ก็เลยตั้งใจเรียน ล้างบาป ได้ A เกือบทุกตัว ก็เลยพอเอาเกรดล้างบาปนี้ไปทำมาหากินได้บ้าง แต่ปรากฏว่า พอทำงานจริงๆ เขาก็ไม่ค่อยสนเกรดเท่าไหร่ ถ้าผลงานออกมาดีจริง กรรม ดังนั้น จะบอกว่า หนูอายุ 19 อยู่เอง ยังมีเวลาและโอกาสให้ลองหรือเริ่มต้นอะไรใหม่ๆ อีกเยอะ ไม่ต้องเครียด แต่ต้องจริงจัง พยายามเข้า! ว่าแต่ คุณย่าน่ารักจริงๆ ยังกะละคร ธรณีนี่นี้ ใครครอง จากคุณ : Similanblu เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 17:38:11

ความคิดเห็นที่ 3 รอฟังด้วย เผื่อคิดถึงอดีต ตอน ม.5 ตกเลข ครูแนะแนวมาบอกว่า เปลี่ยนใจ Ent คณะอื่นดีกว่ามั้ย จากคุณ : no preservation เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 17:38:48

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^ จากคุณ : a green cup เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 17:59:41

ความคิดเห็นที่ 5 มาต่อกันดีกว่าเนอะ 5555 เมื่อได้ฟังมุมมองดีๆของการเป็นหมอจากคุณย่า เราก็เริ่มสนใจบ้างซะแล้วสิ แต่ แหมม...เด็กเรียนไม่เก่งอย่างเราตอนนั้นก็ไม่ค่อยกล้าฝันเท่าไหร่เลย ยอมรับว่า ดูถูกตัวเองไปไม่น้อยเลยแหละ วิทย์3ตัวเราก็พอถูๆไถๆ พวกรุ่นพี่ที่สอบหมอติดเท่าที่เห็นนี่เค้าเก่งๆทั้งนั้น เด็กเรียนตัวแม่ทั้งนั้น แต่ในใจตอนนั้นหน่ะ .... อยากเป็นคุณหมอ มาบ้างไม่มากก็น้อยแหละ ก็เลยลองทบทวนตัวเองดูใหม่ ว่าเราเรียนไม่เก่งหรือเรายังขยันไม่พอกันแน่ เราสนใจเรียนน้อยไป หรือ เราไม่ได้ด้านนี้จริงๆกันแน่ ? เลยลองตั้งใจเรียน (แม้ว่ายังไม่ค่อยทิ้งกิจวัตรเดิม คือเข้าห้องเรียนแต่ละคาบช้ามาก555) ตั้งใจฟังอาจารย์เค้าสอนในคาบให้มากกว่าแอบหลับ5555 ผลก็คือมันก็ดีขึ้นนะ จากแต่ก่อนที่แค่ฟังอาจารย์พูดชื่อบทเรียนก็ส่ายหน้า ฟุบหลับกับโต๊ะเรียน ก็ลองฝืนทนฟังไปเรื่อยๆ แอบกินขนมเหมือนเดิม (กลัวหลับ5555555555) ..เลยเริ่มสนุกกับมุกของอาจารย์แต่ละท่านที่สอน บางท่านแป้ก บางท่านฮาจริง โดยเฉพาะชีวะ ตอนคาบที่ให้ส่องกล้องจุลทรรศ เราชอบมากเลยนะ เพิ่งรู้ว่ามันสนุก บางคาบก็ได้ผ่าไต ตับ หัวใจหมู ...เอ้อออเพิ่งรู้ว่าบางมุมของวิชานี้เราชอบมากแค่ไหน เลยทำให้การเรียนวิทย์ตัวนี้(ชีวะ) เกรดรายวิชาจาก 2.0 กลายเป็น 3.0 แบบไม่รู้ตัว^^ เอาหล่ะสิ ...นี่ฉันมีแววอยากเรียนหมอรึยังนะ เริ่มแอบถามตัวเอง55555 ฟิสิกส์ก็เริ่มยากขึ้น เคมี ก็เริ่มยากขึ้น ....ก็ท้อนะ เราเรียนได้ชีวะแค่ตัวเดียว จะสอบหมอได้ไง;( คิดอย่างนี้ก็บั่นทอนตัวเองไม่น้อย ไหนจะเลขอีก เห้ออออออ ความท้อแท้มันเข้ามาได้ทุกเวลาจริงๆ กลับบ้านมา เจอคุณย่าคนเดิมทุกวัน นั่งหน้าเศร้าใส่ท่าน ท่านถามว่าเป็นอะไรมา ไอเราก็บ่นไปว่า ถ้าอยากเป็นหมอแต่เรียนไม่ค่อยได้เรื่อง จะเป็นหมอได้มั้ยเนี่ยยย คุณย่าก็ตอบได้ชัดเจนว่า ไม่!!!! โอ้ยยยไม่กำลังใจหลานสาวเลย ;( ท่านก็พูดต่อมาว่า..ความอยากมันคือความคิด ความฝัน...มันไม่ใช่การลงมือทำ ถ้าอยากให้มันเป็นจริง ทำไมไม่เรียนให้มันได้เรื่องล่ะ!?? ......,เอ้ออออ!ก็จริงนะ เรียนไม่ได้เรื่อง ก็เรียนให้ได้เรื่องกับเค้าซักทีสิ ! แม้ว่ามันไม่ใช่คำคมอะไรมากมาย แต่มันก็จริงอย่างที่ท่านบอกนะ ก็เลยหันมาฝืนใจ ทำใจ อดทน กล้ำกลืน55555 เยอะไปละ ...ก็เลยตั้งใจเรียนวิชาฟิสิกส์กับเคมีอีกครั้ง กลับไปทบทวนของ ม.4 สามสี่รอบกว่าจะรื้อฟื้นความรู้ใหม่ ,,อาจารย์ที่สอนวิชาฟิสิกส์ แม้จะเป็นไม้เบื่อไม้เมากับเรา แต่เมื่อท่านเห็นเราตั้งใจเรียนวิชาท่าน ท่านก็สละเวลามาสอนเพิ่มให้เรา เอาล่ะสิ...จะเรียนๆเล่นๆวิชาฟิสิกส์ไม่ได้ซะแล้ว สุดท้ายผลจากการเรียนอย่างจริงจัง อย่างคนอื่นเค้าบ้าง ก็อัพเกรด 55555 จากเกรดรายวิชา 1.5 เป็น 3.0 !!!! ฟิสิกส์!!!!!ในที่สุด ฉันก็ชนะแกจนได้ 55555555 เคมีก็ไม่ต่าง แม้ว่าเราเอียนวิชานี้สุดๆ เกรดนี่ไม่เคยเกิน 2.0 ตั้งแต่ ม.4 แต่ขอหล่ะ ซัก 2.5 ก็ยังดี ยอมรับเลยว่าลองจากวิชาเลขแล้ว เคมีเราโดดบ่อยสุด 55555แย่มากตอนนั้น กลับมาบ้านให้คุณย่าช่วยถือตารางธาตุ ส่วนเราก็หลับตาท่องให้ฟัง ถูกบ้างผิดบ้าง บางครั้งก็เขียนสูตรเคมี แล้วคุณย่าก็เป็นคนช่วยตรวจ 555555บางทีคุณย่าก็มั่วนะ แต่ก็สนุกดี ถึงช่วงเวลานี้ก็ยังไม่ชอบมันเท่าไหร่ แต่ก็ไม่เกลียดวิชานี้แล้วนะ ^^ ผลสรุปจากการเปลี่ยนตัวเองวิชานี้ ได้เกรดมาครอบครอง 2.5 ดังใจ แม้จะไม่มากในสายตาใคร แต่สำหรับเด็กท้ายห้องอย่างเรา มันภูมิใจนะ ที่ทำเองเรียนเองอ่านเองทบทวนเอง เพื่อนบางคนเรียนพิเศษมามากมาย เสียเงินทีเป็นหมื่นๆ อาศัยแต่การท่องจำ แต่ไม่ทำความเข้าใจหรือทบทวน ก็ได้เกรดเท่าเรา บางคนน้อยกว่า แถมยังมีหน้ามาบอกว่าเราฟลุค55555 เราไม่โกรธนะ เพราะในสายตาของเพื่อนทุกคน เราโง่และแย่มากเลยแหละ งี้แหละ...ผลจากการทำตัวแย่ๆเค้าเลยจำแต่ภาพนั้นของเรา เดี๋ยวจะมาเล่าวิชาที่ทำร้ายกันสุดๆอย่างวิชาเลขให้ฟังต่อนะ ขอบคุณนะคะทุกความคิดเห็นที่เข้ามาเม้นและแชร์เรื่องให้เราอ่านบ้าง เล่นเว็ปนี้ มันสนุกอย่างนี้นี่เอง ^^ จากคุณ : จขกท :) (pokoro_pojiko) เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 18:28:02

ความคิดเห็นที่ 6 มาต่อกันที่การต่อสู้กับวิชามารในสายตาเรา คณิตศาสตร์!!!! ทั้งวิชาหลักและวิชาเสริม โอ้วววจอร์จ วิชานี้มันเหมือนมีคำสาปที่โรงเรียนส่งอาจารย์ผู้สอนที่เสียงท่านแสนจะนุ่มนวล ฟังทีไหล หนังตาหนักทุกทีเลย ทั้งวิชาเลขหลักและเสริม อาจารย์ทั้งสองคนมักจะพูดเสียงเนิบๆ ช้าๆ เรื่อยๆ แถมยังชอบสอนธรรมะแทรกซะด้วย ช่วง ม.4 เด็กเกเรอย่างเรา เลยโดดคาบนี้บ่อยมากกกกกก.....แล้วจะเอาความรู้มาจากไหน? นั่นสิ เรื่องง่ายๆบทง่ายๆที่เพื่อนเค้าผ่านกัน เราดันตก ตกเลข ซ่อมเลข อาจารย์ยังเบื่อหน้าเราเลย555555 เราไม่ชอบวิชานี้ตอนขึ้น ม.4นี้แหละ ทั้งๆที่ ม.ต้นก็เรียนได้ดีไม่น้อยเลย แต่เพราะอย่างที่บอก มันเป็นช่วงวัยรุ่นหัดโต5555 โดดเรียนก็ไปนั่งในห้องสมุด แอบโดดไปบังคับให้แม่ค้าในโรงอาหารขายขนมให้(ไม่ใช่คาบพักกลางวัน) แอบไปนั่งเรียนกับเด็กศิลป์-ฝรั่งเศส เพราะส่วนใหญ่พวกนี้เรียนห้องแอร์กัน 555555 สารรรพัดดดด!ที่เราจะทำตัวแย่ๆ55555(ย้ำว่าแค่เรื่องเรียนนะคะ^^) ตายละ ยังไงหมอก็ต้องสอบเลขอยู่ดี ฉันหนีไม่พ้นแล้วสินะ ;( จะเริ่มยังไงล่ะ เริ่มจากไหนดี อ่านมั่วไปหมด หัดลองทำ ก็ไม่เก็ท ว่าทำไมต้องใช้วิธีนี้ มีโจทย์ยาวๆก็ไม่รู้วิธีลัด ...อยากแนะนำด้วยความเห็นส่วนตัวนิดหน่อยนะคะ วิชาเลขบางครั้งกวดวิชาอาจเป็นอีกทางเลือกหนึ่ง แต่!!!!เราเรียนแค่พอรู้นะ พอเรารู้พวกทริค พวกสูตรจากที่เรียน เราก็มาตะลุยโจทย์เอาเอง55555ถือเป็นการประหยัดค่าเรียนไป1คอร์ส แต่ด้วยความที่อย่างที่บอกมา วิชานี้เราเหมือนไม่เข้าถึงอย่างจริงๆอ่ะ เรียนแค่เพราะอยากจะดีกว่าเดิม แต่ไม่สนุกกับมัน บางครั้งพอเหนื่อยก็ไม่อยากเข้าใจแล้ว ก็เลิก ....เลขจึงเป็นวิชามารของเราอยู่ตลอดมา พอช่วง ม.5 เทอม2 มันเป็นช่วงที่ตัดสินใจเริ่มชัดเจนขึ้น เพราะคุณย่าท่านล้มป่วยหนัก ตาทั้งสองข้างที่เคยมองเห็นชัดบ้างไม่ชัดบ้าง เริ่มจะมองไม่เห็นมากขึ้น เราเข้าไปมองตาท่านใกล้ๆ ตาของท่านมีจุดๆสีขาวเต็มไปหมด ...ท่านบอกท่านเป็นต้อ ,แต่ท่านก็ยังชวนเราอ่านหนังสือ ติวด้วยกันต่อ ไม่พอแค่นั้น ท่านยังหัวเข่าเสื่อม และเริ่มหลงๆลืมๆอะไรที่เพิ่งทำไป เช่น กินข้าวเมื่อชั่วโมงที่แล้ว ท่านก็ลืมว่าเพิ่งกินไป บางทียังไม่กินยาก็บอกว่ากินแล้ว , เราเริ่มเข้าใจความรู้สึกและเหตุผลของหลายๆคน ที่อยากดูแลคนที่ตัวเองรัก ด้วยตัวเอง.....เราสัญญาในใจกับท่านว่า เราจะเป็นหมอ ให้ได้. อาการของท่านนับวันยิ่งแย่ลง เราเลิกพฤติกรรมแย่ๆ เลิกเรียนปุ๊บกลับบ้านปั๊บ เสาร์-อาทิตย์ อยู่กับท่านทั้งวัน อ่านหนังสือให้ท่านฟังแทน,ท่านชอบอ่านหนังสือมากกกกกกก ท่านยังไม่ทิ้งความเป็นหมอเลย วางๆท่านก็ชอบแอบไปโรงพยาบาลพระมงกุฏคนเดียว แม้ไปแล้วจะไม่ได้ทำหน้าที่เหมือนเดิม แต่ท่านชอบไปคุยกับหมอเด็กๆไม่ก็พวกคนไข้ กลับมาบ้านก็มาเล่าให้ฟังอย่างมีความสุขเสมอๆ ....นี่คงเป็นความสุขของคุณหมอคนนี้และอีกหลายๆคนสินะ ......... เดี๋ยวมาต่อนะ^^ จากคุณ : จขกท (pokoro_pojiko) เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 18:56:17

ความคิดเห็นที่ 7 แหม ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึงตอนวัยสะรุ่น หนูนี่ยังดี โดดคาบเรียนไปห้องสมุด ของผม โดดคาบเรียน ไปแอบนอน... ในห้องพักครู ฮ่าๆ เข้าถ้ำเสือหน้าด้านๆ (พอดีห้อง อ. แกมีเก้าอี้พับนอนได้ แถมไม่มีคนกวนฮ่าๆ ) เดี๋ยวกลับมาอ่านต่อ จากคุณ : Similanblu เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 19:09:01

ความคิดเห็นที่ 8 มารออ่านนะคะ ^^ จากคุณ : ยิ้มสดใส เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 19:54:00

ความคิดเห็นที่ 9 อยากฟัง เล่าต่อนะคะ จากคุณ : คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก... เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 21:14:33

ความคิดเห็นที่ 10 ว้าววว ไม่คิดว่าเรื่องเล็กของเด็กคนนึงจะมีคนสนใจบ้าง55555 ขอบคุณนะคะที่ให้เรามาแชร์ประสบการณ์อันน่าจดจำ ^^ ก็ยังเป็นเด็กที่ไม่ทิ้งลายเดิมเท่าไหร่ แม้เกรดจะดูเป็นผู้เป็นคนมาบ้าง ห้องปกครองนี่ก็โดนเรื่องผมบ่อยมากกกก บุคลิคของเราใครเห็นใครก็คงไม่เชื่อว่าจะอยากเป็นหมอ วิชามารของเราก็ยังทำร้ายเราเรื่อยๆ แม้จะฝึกฝนอย่างไรก็ตาม มันมีผิดพลาดเล็กบ้างใหญ่บ้าง สอบคาบเส้นก็ไม่ค่อยเยอะเท่าเดิมแล้ว แต่คะแนนก็ผ่านครึ่งมาแค่นิดหน่อย ความท้อใจมันก็กลับมาอีกครั้ง....กว่าจะเป็นหมอมันช่างยากขนาดนี้เชียวหรือ?;( แม้จะปรับปรุงตัวเรื่องการโดดเรียนแล้ว แต่เมื่อผลการเรียนออกครั้งนี้ทำให้น้อยเนื้อต่ำใจ เพราะหลังจากอ่านและฝึกทำโจทย์มาอย่างหนักเพื่อแข่งกับมัน คะแนนจากเต็ม 30 ก็ได้เพียง 17 ซึ่งเราเคยมั่วได้มากกว่านี้อีก เมื่อความคิดเดิมๆครอบงำ ความขี้เกียจเริ่มตามมาติดๆ การเข้าเรียนจึงไม่ช่วยให้บรรลุเป้าหมายการเพิ่มเกรดเท่าที่ควร แต่ละคาบเลข ก็จะมีเรานั่งอยู่หลังห้อง เพื่อรอแค่เช็คชื่อ และอีกไม่ถึง15นาทีหลังจากฟังอาจารย์ เราก็เข้าสู่โหมดเฝ้าพระอินทร์ ...... เจริญเถอะ5555555 บางครั้งก็ชั่วร้ายด้วยการ รอจังหวะอาจารย์หันหลัง และรีบหลบคลานเข้าออกจากหลังห้อง เพื่อไปห้องน้ำบ้าง หวังจะไปล้างหน้าให้ตื่น แต่ที่ไหนล่ะ ....สไตล์เดิม!เราก็เดินเตร็ดเตร่โรงอาหารบ้าง โรงยิมบ้าง ปลอบตัวเองว่าเครียดเกินไปละมาพักดีกว่า 55555555 ผลการเรียนเลขโดยรวมจาก 1.5 ก็ขยับมาได้แค่ 2.0 ส่วนเรื่องคุณย่าที่บ้านท่านเริ่มจะวางมือจากการอ่านหนังสือเพราะสายตาที่แย่ลง และสมองที่เริ่มจะจดจำอะไรไม่ค่อยได้ ท่านก็ได้ตัดสินใจขอกลับไปอยู่ที่บ้านสวน ที่จังหวัดนครปฐมคนเดียว ซึ่งที่นั่นมีแม่บ้านแก่ๆซึ่งเป็นคนดูแลบ้านนั้น คอยอยู่เป็นเพื่อนคุณย่า แม้ว่าเราจะร้องขอให้คุณย่าอยู่กับพวกเราที่นี่ แต่ท่านก็ได้บอกหลายๆเหตุผล ที่เราและครอบครัวต้องตามใจท่าน จะหาคนดูแลให้ท่านก็ไม่เอา แถมยังบอกอีกว่าคนเราหนีไม่พ้นโรคภัยหรอก ใช้ชีวิตให้มีความสุขทุกวัน ก็ดีมากพอแล้ว ท่านขอกลับไปใช้กำไรที่เก็บมาทั้งชีวิตอยู่บ้านสวนคนเดียว ถ้าอยากไปหาก็ไปได้เสมอ .....วินาทีนั้นที่ต้องจากกัน เราก็เหมือนคนที่ต้องสูญเสียคนที่รักที่สุดไป แม้จะเป็นการจากเป็น แต่ตั้งแต่เกิดมาเรากับคุณย่าเจอหน้ากันทุกวัน เรานอนกับคุณย่าทุกวัน กำลังใจที่มี ถึงมันจะไม่หายไปหมดแต่มันก็หายไปมากพอสมควร เป็นช่วงเวลาที่สำคัญเพราะเราขึ้น ม.6 พอดี หลังจากนั้นไม่นาน การปรับตัวที่ต้องนอนคนเดียว และคอยบังคับให้ตัวเองอ่านหนังสือเพื่อสอบหมออย่างจริงจัง โดยไม่มีคุณย่าก็เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ คุณย่าคะ...หนูจะเป็นหมอให้ได้ค่ะ นี่คือคำสุดท้ายที่เราให้ไว้กับคุณย่า ...คุณย่าท่านก็บอกแค่ว่าอยากเป็นหมอแบบย่า ลูกต้องอดทนนะ ช่วงนี้เหนื่อยหน่อย ย่าคอยได้ สอบหมอติดเมื่อไหร่ ย่าจะให้รางวัล :) ชีวิต ม.6 ที่แสนโหดร้ายกำลังเริ่มต้นแล้วสินะ .......... จากคุณ : จขกท (pokoro_pojiko) เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 21:28:12

ความคิดเห็นที่ 11 ช่วงเวลาไม่นานหลังจากเปิดภาคเรียนที่ 1 ม.6 ก็เข้าสู่ช่วงฤดูกาลของพายุการบ้าน และพายุการสอบ แอบเซ็งที่เด็ก รร อื่นเค้าไม่ค่อยมีการบ้านแล้วในช่วง ม.6 เพราะ รร จะหาติวเตอร์มาติวให้ แต่ รร เรา ยังสั่งการบ้านเหมือนเรายังอยู่ ม.2 แม้แต่พวกวิชาศิลปะ พละ  ก็ยังงงงจะสั่งให้ทำส่งเยอะแยะ เรื่องติวเตอร์ดังๆมาติวให้หน่ะ รร เราก็มีนะ ,แต่!!!...แทนที่จะได้ฟังติวเตอร์สอน พวกเรา(ห้องเราและอาจจะอีกหลายห้อง) กลับต้องแอบนั่งก้มหน้าก้มตาเขียนรายงานส่งคาบต่อไปให้เสร็จ เพราะช่วงเวลานี้คะแนนอะไรก็ต้องเก็บหมด ติวเตอร์ที่มาสอนแต่ละคน จึงได้แต่สอนไป แต่นักเรียนหลายคนก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างอื่น -.- การเรียน การบ้าน และสอบเก็บคะแนนที่มาถี่มาก จนแทบไม่เหลือเวลานอน บังคับให้้เราดูเป็นเด็กเรียนไปโดยปริยาย...ช่วงเวลาของฤดูกาลสอบตรงก็มาถึง เพื่อนๆหลายคนลงสอบ กสพท เราก็ลงงงงแต่ไม่มีใครรู้และไม่คิดว่าเราจะสอบ55555เราซุ่มๆ ไม่ใช่หรอก เราแค่ไม่อยากบอกเพื่อนหน่ะ เบื่อจะฟังคำสบประมาทบางครั้ง -...- กดดันมากกกกก กสพท สอบอะไรบ้าง ต้องได้เท่าไหร่ถึงจะดี ต้องอ่านตรงไหนบ้าง ?????? บลา บลา บลา ...คำถามที่กดดันสุดๆมันตีเข้ามาในสมอง เมื่อไม่มีคุณย่า กลับบ้านมาก็ไม่เห็นใครให้ปรึกษา ลืมบอกว่า พ่อกับแม่เราต่างคนต่างทำงาน พ่อเราเดินทางไปต่างประเทศเดือนละครั้ง สองครั้ง ไม่ไกลหรอก ลาว เวียดนาม นี่แหละ55555 ท่านเลยไม่มีเวลาให้เราอยู่แล้ว ส่วนแม่ เจอกันแค่ตอนเช้าที่ไปส่งโรงเรียน ..น้องๆอีกสองคนก็อายุห่างกับเรามาก 4 ปี อีกคน 6 ปี คุยกันไม่รู้เรื่อง...อ่านดูแล้ว เราก็ยอมรับนะว่าเราคล้ายเด็กที่พ่อแม่ไม่มีเวลาให้ ช่วงนั้นพกความเครียดติดตัวตลอดเวลา เดินไปเห็นเด็กเตรียมฯ เด็กที่เก่งๆกว่านั่งอ่านหนังสือก็กดดัน เหมือนคนที่เป็นโรคอ่ะ คุยกับใครก็ไม่รู้จะเล่าหรือปรึกษายังไง ปรึกษาอาจารย์แนะแนว ท่านก็บอกให้เราเบนเข็มเถอะ ให้เรียนอย่างอื่นแทน ..เราก็ไม่อยากเป็นอะไรแล้วนะ เราลองทบทวนดูแล้ว เราไม่ใช่คนเรียนแย่ สมองทึบ เราไม่ใช่คนที่ขุดไม่ขึ้นขนาดนั้น ขอเราลองสอบดูก็แล้วกัน ช่วงนั้นโทรไปหาคุณย่าท่านบ่อยมาก บางครั้งก็ร้องไห้ให้ท่านฟัง เห้อออไปทำให้ท่านทุกข์แบบไม่ตั้งใจ แต่ตอนนั้นไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหนดี ช่วงเวลาก่อนสอบที่มาพร้อมกับความกดดัน มันมักไม่ให้ผลดีเท่าไหร่ เพราะระหว่างที่สอบนั้น เราก็กดดันตัวเองมากไป กลัวสอบไม่ได้คะแนนดี กลัวๆๆไปหมด เพื่อนจะหัวเราะมั้ยถ้ารู้ว่าเด็กบื้ออย่างเรามาสอบหมอ อาจารย์ที่คอยช่วยจะผิดหวังรึเปล่า พ่อกับแม่ และที่สำคัญ คุณย่า ;( ท่านจะเสียใจมั้ยที่เราทำได้ไม่ดี .............. เดี๋ยวมาเล่าต่อนะ ใกล้จะจบแล้วแหละช่วงวัย ม.6 ^^ จากคุณ : จขกท (pokoro_pojiko) เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 21:52:22

ความคิดเห็นที่ 12 เล่าได้น่ารักมากคับ สู้ๆ นะ เดี๋ยวมาตามอ่าน ^^ จากคุณ : GNortUraw เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 55 23:03:10

ความคิดเห็นที่ 13 รออ่านอยู่ค่ะ :) จากคุณ : thefatcat_14 เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 22:25:27

ความคิดเห็นที่ 14 เดี๋ยวกลับมาเล่าต่อนะคะ ตอนนี้มาอยู่ดูแลคุณย่าชั่วคราวค่ะ ไม่มีเวลาเปิดอัพเดตเลย ขอบคุณนะคะ อย่างน้อย็มีกำลังใจขึ้น ที่มีคนสนใจเรื่องราวของเรา555555 จากคุณ : จขกท (pokoro_pojiko) เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 55 15:59:52