ความคิดเห็นที่ 1 ถ้าขอนึกย้อนไปเมื่อครั้งกระนั้น จขกทกำลังเรียนอยู่ชั้นม.3 ช่วงนั้นเป็นวันหยุดเทศกาลคริสต์มาสปีใหม่พอดี ไม่ต้องไปเรียน ก่อนหน้าที่จะเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น ที่บ้านจขกทจัดงานคริสต์มาสครับ เป็นปาร์ตี้ขนาดย่อมๆเลยทีเดียว ทางบริษัทของอากงเชื้อเชิญพนักงานของบริษัทมาร่วมงานกันอย่างสนุกสนานจนจบค่ำคืนนั้นไป พอเช้าของอีกวันมีข่าวว่าคลื่นยักษ์ถล่มภาคใต้ (เอิ่ม -_-) ตอนนั้นงงมาก หาอะไรหรอ งงอะ เกิดขึ้นได้อย่างไร ไม่เข้าใจ แล้วถึงค่อยๆเริ่มตามข่าวตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ช่วงนั้นเป็นอะไรที่ดังมาก ประเทศไทยเกิด เกิด เกิด เกิด เกิดกันเลยทีเดียว 555 ก็นะ ตอนนั้นจขกทไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากตามข่าวอย่างเดียวและคิดว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นมันใหญ่หลวงมากจริงๆ ขนาดทุกวันนี้จขกทเคยไปศิริราชไปดูพิพิธภัณฑ์บางส่วนที่กล่าวถึงเรื่องนี้ ยังน่าขนลุกเลยครับ หากในวันนั้นจขกทโตเหมือนในวันนี้และมีเวลาว่าง จขกทคงไม่พลาดที่จะอาสาลงไปช่วยงานที่ภาคใต้แน่นอนครับ จากคุณ : Keichun เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 12:56:57

ความคิดเห็นที่ 2 กำลังเตรียมตัวไปเที่ยวเขาหลัก โชคดีไม่เกิดวันสิ้นปี ไม่งั้นผมคงตายไปแล้ว จากคุณ : จิ้มๆบนแอนดรอยด์ (QDora) เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 13:05:07

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนเกิดเหตุการณ์ เราถูกเรียกตัวอย่างด่วน และเหตุการณ์ยังไม่สงบดี เราลงพื้นที่เรียบร้อยแหละ ลงไปทำงานจ้า จำได้ว่าวินาทีที่เหยียบถึงทุกอย่างวุ่นวายไปหมด ส่วนมากก็อยู่ในอาการตกใจ หวาดกลัว อะไรทำนองนั่น เป็นเหตุการณ์ที่อยู่ในความทรงจำอีกเหตุการณ์ ช่วงเราแทบเป็นบ้าเหมือนกัน จากคุณ : เจ้าหนูจอมมึน เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 13:09:27

ความคิดเห็นที่ 4 รอแม่ค่ะ ตอนนั้นแม่อยู่ภูเก็ต ใจหายเลยทีเดียว จากคุณ : bestiemerlin (bestiemerlin) เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 13:11:19

ความคิดเห็นที่ 5 ดูแล้วขนลุกเลย .... วันนั้น อยู่บ้านติดตามข่าว น่ากลัวมากเลย .... อยากไปช่วย แต่ไม่สามารถไปได้ ได้แต่ส่งกำลังทรัพย์ .... ไปช่วย .... ใจหาย เน๊อะ จากคุณ : DavilPrincess เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 13:22:38

ความคิดเห็นที่ 6 ในตัวอย่างเนี่ยผมว่าเขายังดีนะครับ แม้จะสร้างจากเรื่องจริงแต่อย่างน้อยครอบครัวนี้สุดท้ายก็น่าจะ Happy Ending นับว่ายังมีบุญอยู่มากแต่อีกหลายครอบครัวอีกหลายบุคคลที่ต้องกลายเป็นเด็กกำพร้าบ้าง หรือกลายเป็นคนสิ้นเนื้อประดาตัวบ้าง น่าสงสารที่สุด ช่วงนั้นเจ้าของกิจการโรงแรมบางท่านนี่หมดตัวเลยมั้ง ไม่รู้จะว่ายังไง ชีวิตคนเราอะไรๆก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น วันนี้มีความสุขดี อีกห้านาทีข้างหน้าอาจจะพลิกเป็นหลังตีนเลยก็ได้ ส่วนตัวผมถึงเชื่อเรื่องบุญมาก คนเราจะสุดยอดประสบความสำเร็จได้สำหรับทุกเรื่องนอกจากความมานะตนแล้วสิ่งที่เรียกว่าบุญคือสิ่งที่อยู่เบื้องหลังทุกอย่างครับ เขาจัดสรรไว้หมดแล้ว ที่มีกินมีใช้มีชีวิตที่ดีได้ทุกวันนี้ในทุกเรื่องๆก็เพราะสิ่งที่เรียกว่าบุญ ผมว่าหนังเรื่องนี้น่าสนใจว่ากว่ามันจะถึงตอนจบเนี่ยแต่ละคนต้องเจอกับอะไรบ้างครับ อย่าพลาดเชียวนะ แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 55 13:31:34 จากคุณ : Keichun เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 13:29:19

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนนั้นเรียนอยู่ ปี2 ค่ะ กำลังอยู่ในหอพักนั่งดูข่าวทางT.V ดูกับเพื่อนแล้วขนลุก น้ำตาไหล สงสารคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ทำได้แต่ส่งแรงใจและบริจาคสิ่งของไปช่วยเหลือค่ะ จากคุณ : เป็ดน้อยดุ๊กดิ๊ก เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 13:32:01

ความคิดเห็นที่ 8 ซ้อมรับปริญญาโท ช่วงเย็นกินข้าวกับเพื่อนๆ ที่เรียนจบด้วยกันที่ สัมมากร ตัวอย่าง .. น้ำตาคลอเลย ... จากคุณ : bemars (bemars) เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 13:33:35

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนนั้นวันหยุด นอนอยู่บ้านตื่นมาดูข่าวตกใจ นั่งดูข่าวไปก็น้ำตาไหล จากคุณ : mint_narak เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 13:37:19

ความคิดเห็นที่ 10 ณ เวลาที่ สึนามิ เกิดที่ ประเทศไทยครั้งแรก เราและครอบครัวได้ไปเที่ยวกับเรือสำราญ ชื่อ โอเชี่ยนครุยส์ เช้าวันนั้นหลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ เราได้เตรียมตัวลงเรือไปเที่ยว ถ่ายรูปกันที่ หมู่เกาะสุรินทร์ ตามกำหนดการทริปเช้านี้เราแค่จะไปถ่ายรูปกันเฉย ๆ ทริปบ่ายเราถึงจะไปดำน้ำกัน พอไปถึงเกาะ เราเป็นชุดแรก ๆ ที่ไปถึง พอฟังบรรยายเสร็จ เราก็ไปถ่ายรูปกันที่หลังเกาะ พี่สาวคนโต เห็นทะเลแหวกเป็นสันทรายขึ้นมา ก็ยังพูดกันอยู่ ว่าอุ๊ยดูสิ่ มีทะเลแหวกด้วย หลังจากนั้น เราก็เห็นสันคลื่นสีขาว สวยมาก วิ่งเข้ามาทางพวกเรา พวกเรายังยืนถ่ายรูปอยู่เลย แล้วคลื่นก็วิ่งมาทางพวกเราอย่างรวดเร็ว ด้วยความที่เราตัวอ้วน เราเคยต้านน้ำทะเล ที่เข้ามาแล้วก็เกลียวกลับไป เราเลยยืนต้านอยู่แบบนั้น จนคลื่นขาวๆ   กลายเป็นน้ำสีดำ มันไม่ปกติแล้ว หลังจากนั้น เราก็จมอยู่ใต้น้ำ น้ำพัดเรามาจากหลังเกาะ มาอยู่หาดหน้าเกาะ หลังจากโดนคลื่นซัดหลายครั้ง (ถ้าเล่าต้องยาวกว่านี้แน่) เราได้รับการช่วยเหลือจากผู้ดูแลบนเกาะและทีมไกด์   ยอมรับเลย การอยู่ีคนเดียวหลังจาก เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น มันทรมานมาก เราได้รับการดูแลอย่างดีจากกลุ่มสาวๆ ที่มาเที่ยวเกาะ และพักอยู่ที่นั่น จนได้เจอครอบครัว หลังจากคลื่นสงบ เราได้กลับขึ้นไปบนเรือและพบว่า พี่สาวที่ไปด้วยกัน เสียไป 1 คน เค้าว่ายน้ำไม่เป็น และไม่ได้ใส่เสื้อชูชีพ ขนาดเราว่ายน้ำแข็ง ยังเกือบเอาตัวไม่รอด เรือยังรับคนที่อยู่บนเกาะกลับมาพร้อมกันด้วย และคุณอ้น สราวุธก็กลับมาพร้อมกับเราเหมือนกัน หลังเหตุการณ์นั้นครอบครัวเราก็ไม่ได้กลัวหรือมีปัญหากับทะเลนะ ยังสามารถไปเที่ยวกันได้ แต่เรายังจำมันได้ติดตา แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 55 13:44:42 จากคุณ : ยัยต้นอ้อVSนายข้าวโอ๊ต เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 13:40:55

ความคิดเห็นที่ 11 ผมว่าหนังเรื่องนี้สะท้อนความมีน้ำใจของคนไทยได้ดีมากเลยครับ ปลื้มมมม จากคุณ : khunprince เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 13:42:52

ความคิดเห็นที่ 12 อยู่บ้านกับเเม่ พอรู้ข่าว ก็ ดูTV ติดตามตลอด สงสาร เอาใจช่วย น้ำตามันค่อยๆเอ่อออกมา จากคุณ : เมสตาย่า & เวเซอร์ เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 13:43:16

ความคิดเห็นที่ 13 ใครดูตัวอย่างหนังคงมีน้ำคลอเหมือนกันแน่ๆเลยครับ โต๊ะเฉลิมไทยเขาคลอกันไปแล้ว 555 เราเป็นคนไทยเจอแบบนั้นเราว่าเราก็แย่ละนะ แล้วถ้าเป็นต่างชาติอะเหมือนคูณสองคูณสามเลยนะครับ จินตนาการง่ายๆว่าเราได้ไปเที่ยวเมืองนอกแล้วต้องเจออะไรสักอย่างที่ทำให้เกิดเหตุการณ์ลักษณะแบบนั้นบ้าง บ้านเกิดเมืองนอนหรือก็ไม่ใช่ มันสุดๆแล้วล่ะครับถ้าต้องเจออะไรแบบนั้น แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 55 13:50:00 จากคุณ : Keichun เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 13:48:50

ความคิดเห็นที่ 14 ทำงานเข้ากะบ่าย (เข้างานบ่าย 2) กำลังจะออกจากบ้าน แม่เดินหน้าตาตื่นมา "ลูก ลูก ภาคใต้โดนคลื่นยักษ์ถล่ม" "คลื่นยักษ์อะไรคะ:-)งอะ ไปทำงานก่อนนะคะ เดี๋ยวสาย" ขับรถออกมาทำงาน พักทานข้าวตอน 17.00 น. นั่งดูข่าว ช้อนตกจากมือเพราะช็อค กินข้าวไม่ลงอีกต่อไป ตอนหัวค่ำ แขก VIP มา Check in พบและพูดคุยกับแขกอยู่บ่อย ๆ แขกคุยโทรศัพท์และร้องไห้ (แขกผู้ชายนะคะ) เราก็ถามว่า คุณเป็นอะไรมากไหม ต้องการความช่วยเหลือเบื้องต้นอะไรก่อนไหม แขกเงยหน้าขึ้นมาทั้งน้ำตาและพูดว่า "ลูกชายฉัน อายุ 5 ขวบไปเที่ยวที่เขาหลัก เค้าหายไป ตามหาตัวกันไม่เจอ" ช็อคไปอีกรอบ ติดตามข่าวทุกวัน เศร้ามากทุกวัน จำได้ว่าปีใหม่ปีนั้นไม่อยากออกไปไหนเลย จากคุณ : เลขาหน้าใส เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 13:56:14

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนนั้นเรา ม.1 เองค่ะ จำได้ว่าอยู่บ้านกับคุณพ่อคุณแม่ ดูทีวีเรื่อยเปื่อย แล้วก็มีรายงานข่าวค่ะ จำได้ว่ามันเป็นอะไรที่หดหู่มาก เราแบบ คือตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ แล้วด้วยความเป็นเด็กด้วยอ่ะค่ะ ก็ชอคนะตอนนั้น แล้วอาจารย์ที่ รร.ก็จะคอยถามข่าว มีทำรายงานข่าวอะไรแบบนี้อ่ะค่ะ เศร้ามาก แบบตอนนั้นเกิดมาแล้วเพิ่งเข้าใจ ถึงการสูญเสียระดับประเทศอ่ะค่ะ แล้วตั้งแต่นั้นมา ก็ศึกษาเรื่องธรรมชาติ ปรากฏการณ์ต่างๆ และสิ่งที่น่าจะเกิดขึ้นในรอบชีวิตเราอีก จากวันนั้นถึงวันนี้ก็เป็นเด็กกิจกรรมตลอดค่ะ ออกจิตอาสาบ่อย (เพราะภาพของคนที่ต้องการความช่วยเหลือวันนั้นมันติดตา) เราอาจไม่เคยเจอเรื่องราวแบบนี้กับตัวนะคะ แต่มันรับรู้ได้ ว่าการสูญเสียคนในครอบครัวมันเป็นเรื่องทำใจยากมากจริงๆ จากคุณ : Farfalle เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 14:11:09

ความคิดเห็นที่ 16 ตอนนั้นเรียนรามคำแหงอยู่ ฝนกำลังตกบรรยากาศดีมาก จากคุณ : แล้วทำไม12 เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 14:14:03

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนนั้นอยู่ ป.6 เป็นเรื่องใหญ่มาก คุณครูวิชาวิทยาศาตร์สั้งงาน ติดตามข่าวนี้จาหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ รวบๆจากสื่อต่างให้ได้มากที่สุด แล้วทำเป็นรายงาน พร้อมอธิบายสาเหตุการเกิดสึนามิว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร ทุกครั้งที่ตัดรูปจากหนังสือพิมพ์ สิ่งที่เห็นคือความสูญเสีย ความเศร้าโศก ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์แต่ความรู้สึกจากการรวมรวมรูปนั้น ไม่ต่างจากคนที่อยู่ในเหตุการณ์ จากคุณ : ฟูวววเวอร์ (natparichat) เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 14:17:58

ความคิดเห็นที่ 18 เป็นคนเล่าเรื่องไม่เก่งนะคะ แต่อยากเล่าให้ฟัง วันนั้นเป็นวันอาทิตย์ ที่ ๒๖ ธันวาคม ๒๕๔๗ เช้าวันอาทิตย์อากาศแจ่มใส ทำงานอยู่บนชั้นสอง โรงแรมห่างจากชายหาดป่าตอง 100 เมตรค่ะ กำลังยืนชงกาแฟให้เจ้านายอยู่ แต่จู่ๆ ก็คลื่นไส้เวียนหัว มู่ลี่สั่น แก้วกาแฟสั่นๆ ยืนไม่อยู่กับที่ แน่นอน อย่างนี้เรียกว่าแผ่นดินไหวแน่ๆ สองสาววิ่งลงจากตึก ลงไปถึงชั้นหนึ่งล็อบบี้โรงแรมทุกคนปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อ้าว แผ่นดินก็หยุดไหว ก็เลยกลับขึ้นไปทำงานปกติ  แต่ๆ ชั้นจะต้องรู้ให้ได้ว่าเมื่อกี๊แผ่นดินไหวกี่ริกเตอร์ กลับขึ้นไปออฟฟิศก็เข้าไปในเนตหาข่าวและประกาศว่าแผ่นดินไหวกี่ริกเตอร์ น่ากลัวจัง แต่ไม่มีรายงานใดๆ ในขณะนั้น  วิทยุฟังไม่ได้ ทำไมหว่า เอ้อ ทีวีก็ไม่มีให้ดู ก็เลย ทำงานต่อดีกว่า ผ่านไปเกือบสองชั่วโมง กำลังตอบเมลล์ลูกค้าอยู่ ปรากฎว่าไฟดับเง้อ เซ็งจังกำลังเข้าได้เข้าเข็ม ออกไปสูดอากาศนอกออฟฟิศดีกว่า พอออกไปนอกออฟฟิศเท่านั้นแหละ อ้าวเฮ้ย น้ำมาจากไหนเต็มสนามเทนนิสวะนั่น ไหนโทรถามเพื่อนที่ชั้นหนึ่งซิ เกิดไรขึ้น ทำไมน้ำเต็มสนามเทนนิสเลย มีคนถือกระสอบมาเดินในโรงแรมด้วย เรา:  โหลๆ ทำไมน้ำเต็มสนามเทนนิสอ่ะจ๊ะ   เพื่อน : อ๋อ น้ำป่าไหลหลากมั้ง  (แว๊ก มันตอบได้ไงวะ) เฮ้ยย บ้าๆ แล้ว ฝนไม่ตกซักหน่อยน้ำที่ไหนมันจะมาไหลหลากวะ  ว่าแล้วก็เลยเดินลงไปดูให้รู้  พอลงไปถึงล็อบบี้ ถึงได้รู้ว่าเป็นคลื่นยักษ์ ทุกคนวุ่นวายไปหมด โอ๊ะ นี่เกิดอะไรขึ้น ในซีวิตไม่เคยเจอมาก่อน ตอนนั้นก็มีคลื่นซัดมาอีกระลอก รีบโทรกลับบ้านก่อน ว่าปลอดภัย โทรๆๆๆ สามบ้านสี่บ้านโทรๆ ให้หมด(ร้องให้คุยกับที่บ้านด้วย ดราม่ามากตอนนั้น) พอโทรบอกทุกคนเสร็จ หันกลับมาดูงานต่อ ทุกคนวุ่นวายไปหมดเลยยยยย แขกฝรั่งผู้หญิงบางคนร้องไห้สนั่น เราก็ร้องด้วย แขกผู้ชายจะเช็คเอาท์ จะไปสนามบิน (แกจะไปได้ไงว๊า สนามบินก็โดนสึนามิ)  เสียงเฮลิคอบเตอร์ก็วนทั่วๆ ป่าตอง มองไปที่เคาท์เตอร์ reception อ้าวคนหายไปไหนหมด แว๊กซวยเลยตรู บางคนอยู่ บางคนหายไปแล้ว คนที่เหลือก็เลยต้องไปคุยกับแขกที่จะเช็คเอาท์ เช็คเอาท์แล้วก็ออกไปไหนไม่ได้หรอกนะ ทะเลาะกับแขกอิตาลี จะไปสนามบินให้ได้ อธิบายยังไงก็ไม่เข้าใจ นี่เราคุยกันคนละภาษาใช่มั้ยยยยย   (***อธิบายลักษณะทางกายภาพสถานที่ทำงานเราก่อนนะ เป็นโรงแรมห่างจากหาดป่าตอง 100 เมตร หน้าหาดป่าตองนี่จะมีตึกรา ร้านขายของอยู่ด้านหน้าโรงแรม กว่าน้ำจะมาถึงโรงแรมเรา ผ่านถนนเล็กๆ น้ำก็ไม่ค่อยแรงแล้ว) ช่วงชุลมุนวุ่นวาย เรากับเพื่อนๆ ช่วยกันดูแลแขกที่โรงแรม มีเพื่อนคนนึงพ่อหายหาไม่เจอที่หน้าหาดป่าตอง  เพื่อนก็ทำงานจนไม่ได้ออกไปหา จนเช้าวันถัดมาถึงได้ออกไปตามหากันหน้าหาดป่าตอง ที่หน้าหาด ภาพเหมือนใหนังเลย ทุกอย่างพังเกือบทั้งหมด รถบัสถูกคลื่นซัดไปอยู่ที่ป้ายหน้าโรงแรมที่ติดถนน ช่างภาพ นักข่าว เสียงร้องไห้ เสียงรถกู้ภัย เรากับเพื่อนวิ่งไปหาพ่อของเพื่อนกัน จนไปเจอพี่สาวของเพื่อนกับแม่นั่งร้องไห้กันอยู่เพราะเจอศพพ่อของเพื่อนแล้ว หลังจากที่ย้ายศพพ่อเพื่อนไปที่โรงพยาบาลป่าตอง ก็ต้องไปรอรับศพ มีคนตายเยอะมากภาพนั้นจำติดตาถึงทุกวันนี้ กลิ่นฟอมาลีนกับกลิ่นน้ำทะเลและกลิ่นศพปนกัน จนติดจมูก เราจำกลิ่นนั้นได้ขึ้นใจ เราเรียกกลิ่นสึนามิ หลังจากเหตุการณ์นั้น รู้สึกว่าไม่ได้ช่วยเหลือส่วนรวมเลยเท่าไหร่เลย ได้แต่บริจาคเงินเล็กน้อยเพื่อช่วยผู้ประสบภัย และก็ยังต้องไปทำงาน ไปทำความสะอาดโรงแรม ดูแลแขกเหมือนเดิม แขกหลายคนก็ยังทนอยู่หลายวันไม่ไปไหน เหมือนเค้ายอมรับสภาพกับสิ่งที่เกิดขึ้นอ่ะค่ะ หลังจากเกิดสึนามิได้เดือนนึง เราก็ถูกเรียกตัวกลับบ้านนน  จนปีที่แล้วกลับไปภูเก็ตอีกครั้ง กลับมาสวยเหมือนเดิมแล้ว สำหรับเราทะเลสวยแต่ก็น่ากลัว แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 55 15:11:38 จากคุณ : ปิ่นโตหน้าย่น เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 14:22:51

ความคิดเห็นที่ 19 ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ค่ะ แต่มีผลกระทบกะเรามากทีเดียวค่ะ ญาติเรา ลูกพี่ลูกน้อง เพื่อนฝูง รวมถึงหลายๆ ที่คนเคยรู้จัก หายสาปสูญไปกับเหตุการณ์ครั้งนี้เยอะพอสมควรค่ะ บางท่านก็หาเจอ แต่บ้างก็หาไม่เจอแม้แต่..ร่างที่ไร้วิญญาณ เรากลับบ้านวันถัดไป และลงพื้นที่ไปช่วยงานที่วัด ซึ่งตามข่าวจะเห็นว่า งานชัณสูตรศพล้นมือจริงๆ จริงๆ เราเป็นคนกลัวเรื่องแบบนี้นะ แต่สถานการณ์มันพาไปจริงๆ ทานข้าวข้างศพผู้เสียชีวิต ก็ทำมาแล้ว ^_^'' จากคุณ : enchovy เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 14:33:46

ความคิดเห็นที่ 20 จำไม่ได้ว่าวันนั้นทำอะไร จำได้แค่ว่าไม่อยู่บ้าน ไม่ได้รู้ข่าวอะไรเลยจนกระทั่งตอนค่ำ มาดูข่าวช่วงดึกถึงรู้ว่าเกิดสึนามิ จังหวะแรกก็ไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่อะไร พอดูข่าวต่อๆไปที่มีแต่เรื่องสึนามิยาวตลอดเท่านั้นแหละ ถึงกับสลดเลยครับ จากคุณ : David_kop เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 14:38:33

ความคิดเห็นที่ 21 นอนหลับอยู่ครับ จากคุณ : time3957 เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 14:45:04

ความคิดเห็นที่ 22 ตอนนั้นอยู่ที่ภูเก็ตค่ะ เป็นเฟรชชี่ของรั้วม.สงขลานครินทร์ วิืทยาเขตภูเก็ต กำลังนอนหลับอยู่ในตอนเช้า  เพื่อนปลุกขึ้นมาบอกว่า "ผีหลอก" เพราะก่อนนอนคืนนั้น เล่าเรื่องผีเขย่าตื่นกัน สักพักก็นั่งนิ่งๆ ปวดหัวจนทนไม่ไหว ต้องลุกขึ้นออกมาหน้าหอพัก ถึงได้รู้ค่ะว่าแผ่นดินไหว ก็อาบน้ำไปสอบ โดยที่ยังไม่ทราบนะคะ ว่าอีกฝั่งเค้าเกิดสึนามิกัน  จนพ่อแม่ ครอบครัวโทรหาถึงได้ทราบค่ะ ตนเองเป็นคนสงขลาค่ะ ถึงได้ทราบว่าประเทศเราได้ประสบกับภัยพิบัติที่ร้ายแรง ในตัวเมืองได้ยินแต่เสียงรถพยาบาล เรียกได้ว่า น่ากลัว  พูดแล้วยังขนลุกอยู่เลยค่ะ หลังจากนั้น โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้อีกเลยค่ะ ทางบ้านก็เป็นห่วงอยากให้กลับบ้าน แต่เราก็ไปเป็นอาสาสมัครช่วยเหลือตามโรงพยาบาลค่ะ คนไทยถ้าไม่ช่วยกันแล้วใครจะมาช่วยเราจริงมั้ยค่ะ จากคุณ : mumoo052 เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 14:52:09

ความคิดเห็นที่ 23 *18 คุณเป็นคนฉลาดและมีสติมากนะครับ เป็นคนไทยบางคนหรอแผ่นดินไหวก็ปล่อยผ่านไม่มานั่งสนหรอกว่าเมื่อกี้มันกี่ริกเตอร์ น้ำป่าไหลหลากเป็นบางคนนี่เอออห่อหมกไปแล้ว ไม่มานั่งพิจารณาอีกทีหรอกครับ ขอชื่นชม ณ จุดๆนี้ และความมีสติที่ยังต้องรองรับกับสถานการณ์จากอะไรหลายๆอย่าง ทั้งจากความเสียหายบ้างหรือแขกบ้าง คุณเล่าเรื่องได้สนุกครับ เพราะมีการเกริ่นก่อนเพื่อให้คนอ่านเข้าถึงสักนิดว่ามันเป็นมายังไง แถมบรรจงเล่ารายละเอียดได้ดีมากทำให้ผมจินตนาการภาพตามไปด้วยได้ ขอบคุณที่เล่าในมุมของในส่วนของโรงแรมและส่วนของชายหาดให้ฟัง ไม่เคยได้ยินเรื่องจากมุมๆนี้มาก่อนเลยครับ พึ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าตอนมีเรื่องใหม่ๆนักท่องเที่ยวหลายคนก็คงเสียสติกันไปมาก คนทำงานโรงแรมคงชุลมุนไปหมดแม้กระทั่งต้องมาทะเลาะกับแขก ทุกคนอยู่ในอาการหวาดผวา เรื่องหน้าหาดตอนจบเรื่องใหม่ๆก็ไม่เคยมีคนเล่าไรให้ฟังอย่างละเอียด มีแต่เล่าในส่วนตอนเหตุการณ์จบไปแล้วว่าศพเกลื่อนหาดแต่พึ่งรู้ตอนนี้ว่าจริงๆแล้วตอนจบไปใหม่ๆมันคงเหมือนในหนังทุกอย่างคงเสียหายหนักมากจริงๆครับ ขนาดรถบัสยังไปได้ขนาดนั้น ภาพที่เห็นตอนนั้นคงไม่ต่างจากในหนังจริงๆครับ ผมชอบคำว่ากลิ่นสึนามิด้วยครับ 555 แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 55 14:58:48 จากคุณ : Keichun เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 14:55:28

ความคิดเห็นที่ 24 ช่วงนั้นน่าจะเป็นเรื่องระดับโลกนะครับ ไม่เพียงแต่คนไทยแต่ต่างชาติก็ส่งคนมาช่วยเหมือนกัน สมาชิกพันทิปท่านหนึ่งได้ภรรยาฝรั่งจากเหตุการณ์ในครั้งนั้นเลยนะครับ ตอนนี้แต่งงานมีลูกน่ารักๆไปแล้ว คือเขาเป็นอาสาสมัครช่วยกู้เหตุการณ์ด้วยกันทั้งคู่น่ะครับและพบรักกันในจากเหตุการณ์ในครั้งนั้นครับ อันนี้คลิปจากเหตุการณ์จริงที่ถ่ายโดยชาวต่างชาติครับ จากคุณ : Keichun เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 15:05:00

ความคิดเห็นที่ 25 เรานอนอยู่กะห้อง เลยจร้า ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย อยู่หอ โทรทัศน์ดันมาเสียอีก กว่าจะรู้ น้ำปิงปอแห้ง อิอิ จากคุณ : ตัวบรรจง เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 15:05:26

ความคิดเห็นที่ 26 สุดๆ จากคุณ : Keichun เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 15:07:31

ความคิดเห็นที่ 27 สอบโควต้าค่ะ ออกมาจากห้องสอบ แม่โทรมาเราให้ฟังใหญ่เลย กลับไปดูข่าวที่บ้าน น้ำตาไหลอย่างบอกไม่ถูก จากคุณ : เด็กหญิงเด็กชาย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 15:18:02

ความคิดเห็นที่ 28 ตอนนั้นอยู่มหาลัย กินข้าวที่โรงอาหาร เตรียมตัวสอบวิชาเลือกวิชาสุดท้าย เพื่อจะนั่งรถทัวร์กลับบ้านในตอนบ่าย ตกใจมาก เพราะมีกระแสข่าวบอกว่าสะพานสารสินร้าว ไปคุยกับอาจารย์ ขอเลื่อนสอบ อาจารย์บอกว่ารีบๆสอบจะได้หมดห่วง พูดยังไงก็ต้องสอบ สรุปสุดท้าย สอบเสร็จก็ไม่ได้กลับเพราะที่มหาลัยต้องการอาสาสมัคร เลยไปสมัครช่วยงานแพทย์ ที่มาจากต่างประเทศ จากคุณ : Guin_KukKuk เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 15:30:35

ความคิดเห็นที่ 29 ใครที่เคยเป็นอาสาสมัครเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมครับว่าหน้าที่ของคุณคืออะไรกันครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : Keichun เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 15:34:50

ความคิดเห็นที่ 30 คุณ จขกท. ขอบคุณที่ชมค่ะ  พอมีคนอ่านเข้าใจอยู่เนาะ นึกว่าจะเขียนไม่รู้เรื่องซะแล้ว  ฮ่าๆๆ เดี๋ยวเล่าต่ออีกทีก็ได้ค่ะ ในเหตุการณ์จริงๆ มันเลวร้ายมากนะ เหมือนตายแล้วเกิดใหม่เลย จริงๆ เราก็เสียสติไปครึ่งแล้วค่ะ  ตั้งแต่ก่อนคลื่นมาบอกเจ้านายว่าวันนี้มีแผ่นดินไหวนะคะ แต่ไม่รู้ว่ากี่ริกเตอร์ เจ้านายดิชั้นดื่มกาแฟไปแล้วตอบว่า ไหวที่ไหนไม่เห็นรู้สึกเลย เอิ้ก ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยเหรอค๊า คนเค้ารู้กันทั้งประเทศ พอตอนคลื่นมา คนที่ชิลล์ที่สุดก็คงจะเป็นแรงงานพม่าค่ะ  แบกกระสอบปุ๋ย เก็บเพชรเก็บทอง จริงๆ นะ  เพราะที่หน้าหาดมีร้านจิวเวอรรี่ พอโดนคลื่นซัดอย่างแรงก็ไหลมาตามน้ำล่ะค่ะ ผ้าลายสวยๆ ก็เยอะ ของอื่นเยอะค่ะ สงสารเจ้าของกิจการทั้งหลาย   ตู้เอทีเอเอ็มถูกน้ำพัดเข้ามาในโรงแรม เงินทะลักค่ะ (อันนี้เค้าบอกมา) เรื่องจริงเห็นแต่ตู้ แต่เงินหายไปแล้ว แง้ว ทุกคนตอนนั้นอกสั่นขวัญแขวน เราก็ร้องไห้เหมือนกันค่ะ กอดกับฝรั่งผู้หญิงร้องไห้ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย แขกบางคนก็มีสติ บางคนก็หลุกโลกไปเลยค่ะเครียดจัด จะจับหัวดิชั้นโขกกับเคาเตอร์ reception นู่น  เอิ้กใจร้ายมาก ที่หน้าหาดตอนเช้าวันที่ ๒๗ หลังจากโดนคลื่นซัดหนึ่งวัน มีนักข่าว ช่างภาพ ครอบครัวตามหาคนหาย รถพยาบาล เสียงไซเรน น้ำตา ความเศร้า คิดถึงคำว่าบรรยาากศของผู้เสพความตายจะมาเลยค่ะ ที่โรงพยาบาลป่าตอง ทุกส่วนน่าสงสารมากค่ะ คุณหมอ พยาบาล อาสาสมัคร ผู้เกี่ยวข้องคนอื่น ทำงานแทบไม่ได้หยุดไม่ได้พัก เพราะคนตายเยอะมาก  เราไปนั่งรอรับศพพ่อเพื่อน ต้องนั่งข้างๆ ศพคนตายอ่ะค่ะ เห็นตอนเค้าเอาฟอมาลีนเข้าร่างคนตายด้วย จมูกถึงได้ติดกลิ่นมาค่ะ  อยู่ที่ไหนขออย่าให้เจออีกเลยนะ  กลิ่นสึนามิ แขกชาวต่างชาติ ช่วงที่เกิดสึนามิ สองสามวันแรก โรงแรมไม่มีไฟค่ะ น้ำก็ไม่มีอาบ บางคนก็ยังพักอยู่ค่ะ ไม่ยอมกลับไม่ยอมย้าย   แขก กับพนักงาน มาทานข้าวที่ห้องอาหารที่เดียวกัน ไม่ได้มีการแบ่งแยกค่ะ ช่วยดูแลกัน เราถือว่าโชคดีมากเลยค่ะที่ไม่ได้เป็นอะไร  มีเพื่อนคนนึงทำงานที่เขาหลักหายไปกับน้ำค่ะ หาไม่เจอ ญาติทำบุญไปให้ก็ยังฝันเห็นว่าเขายังตัวเปียก มาบอกว่าหนาวอยู่เลยค่ะ น่าสงสารมาก จากคุณ : ปิ่นโตหน้าย่น เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 15:45:55

ความคิดเห็นที่ 31 ช่วงนั้นเราเรียนอยู่ภูเก็ต วันอาทิตย์นอนหลับอยู่ ได้ยินเสียงชาวบ้านตะโกนว่าน้ำมา เราก็ไม่เข้าใจน้ำมาอะไรกำลังงัวเงีย เขาบอกคลื่นยักษ์มา ข้ามเขามาแล้ว ตอนนั้นเราอยู่ต.กะทู้ จริงๆมันก็ไม่เข้ามาหรอกเขาป่าตองบังทั้งลูก ก็ไม่ได้รู้สึก เพราะตอนนั้นสัญญาณโทรศัพท์หาย ติดต่อลำบากมาก วันจันทร์ไปโรงเรียน ยามบอกว่าปิดคลื่นยักษ์มา เราก็เลยขึ้นไปดูบนป่าตอง พอไปเห็นสภาพกับบรรยากาศตอนนั้น เดินแทบไม่ไหว มีแต่ศพ ข้าวของกระจัดกระจาย พังพินาศน่าจะถูกกว่า ร้านเพชรหน้าหาดพัง ตู้เอทีเอ็มโดนรื้อขโมย ชาวบ้านระดมกันมาเก็บของไปก็ขโมยนั้นเอง ส่วนเจ้าหน้าที่ก็ทำหน้าที่อย่างเต็มที่รถพยาบาลส่งเสียงฉุกเฉินระงม หน่วยเก็บศพ หมอ ทหาร นักท่องเที่ยวชาวต่างชาติตามหาคนรักที่สูญหาย ชาวบ้านเดินตามหาญาติพ่อแม่พี่น้อง ยิ่งตรงห้างโอเชี่ยนป่าตอง จะมีที่จอดรถใต้ดิน ตรงนั้นมีคนวิ่งหนีไปหลบใต้นั้นเยอะมาก ทำให้มีศพเป็นจำนวนมาก มีแต่คนร้องไห้ตามหาคนที่รัก เราเห็นก็พลอยน้ำตาร่วงไปด้วย พอตั้งสติได้ ก็ไปช่วยเจ้าหน้าที่ทำเล็กๆน้อยๆ คำว่ากลัวผีกลัวศพไม่ทันได้คิดเลยตอนนั้น ทุกคนมีน้ำใจกันมาก ช่วยเหลือกันไม่แบ่งวรรณะ เพศ เชื้อชาติ. ทุกวันนี้แม้เราจะไม่ได้อยู่ที่ภูเก็ตแล้ว เรายังระลึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้นเสมอ เหมือนกับฝังใจ เรากลัวทะเลไปเลย ไม่ชอบอยู่ใกล้ ระแวงตลอด บางคนก็ไม่เข้าใจทำไมจะกลัวอะไรไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์จริงๆสักหน่อย แต่อยากจะบอกว่าหลังเหตุการณ์ มันทำให้คนที่สภาพจิตใจปกติแบบเรา หดหู่ไปเป็นปีๆเลยทีเดียว จากคุณ : เสียดายตอนเด็กไม่ได้บีบดั้ง เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 15:56:33

ความคิดเห็นที่ 32 play Dota กำลัง all c กับเพื่อนๆ จากคุณ : ดอกทิวลิปสีส้ม เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 15:57:39

ความคิดเห็นที่ 33 ตอนนั้นอยู่ปีสามค่ะ ไปสอบวิชาไกด์ที่วัดพระแก้ว อยู่เพื่อนก็ร้องไห้บอกว่าบ้านที่ภูเก็ตเจอสึนามิ ตกใจกันมากเลยค่ะไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เพื่อนสนิทอีกคนที่บ้านมีโรงแรมที่หาดกมลา โรงแรมก็ไปหมดไม่เหลือ แล้วเราเองก็มีลูกพี่ลูกน้องทำงานเป็นไกด์ที่ภูเก็ตด้วย ที่บ้านก็เป็นห่วงกัน คอยโทรเช็คจากที่ต่างๆก็ไม่เจอ กว่าจะติดต่อกันได้ก็2อาทิตย์หลังจากเกิดเรื่อง โชคดีที่พี่รอดมาได้ค่ะ มีคนช่วยพี่ไว้ โดนน้ำซัดได้รับบาดเจ็บนอนร.พ. สึนามิเป็นเหตุการณ์ที่ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นเลยและคงไม่มีใครลืมลง ได้ยินชื่อแล้วก็หดหู่ทุกๆครั้งไป จากคุณ : I'M SO SWEET MORE THAN DESSERT เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 16:09:32

ความคิดเห็นที่ 34 *30 อ่านไปแล้วรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ครับ โดยเฉพาะท่อนที่บอกว่าแขกกับพนักงานต้องกินข้าวร่วมกัน ซึ้งมากๆเห็นภาพเลยอะ นี่ล่ะน้าคำว่าสามัคคี ถึงเวลาลำบากจริงๆจะยังไงก็ต้องช่วยกัน ไอ้พวกเลวที่ขโมยของอะไรนี่มันก็สุดๆจริงๆกะจะเจริญด้วยความลำบากของผู้อื่น ผมยังคิดเลยนะครับว่าเหตุการณ์พวกนี้เจอแล้วมีแต่เสียจริงๆ แค่ฟังว่าต้องเสียทรัพย์สินเงินทองแค่นี้ก็เสียสติละครับ มันลำบากมากนะครับถ้าคนเราจะต้องเหลือแค่ " ตัวเปล่าๆ " ขอบคุณอีกครั้งสำหรับมุมมองเรื่องเล่าจากในโรงแรม งานโรงแรมเป็นงานบริการที่ผมมองว่าดูดีน่ะครับ ยิ่งเป็นโรงแรมตามสถานที่ท่องเที่ยวดังๆเป็นโรงแรมระดับกลางถึงสูงหน่อยแบบนี้ ว้าวมากครับ คุณเก่งมาก เก่งมากจริงๆที่ต้องรองรับกับทุกอย่างๆ แอบน้ำตาคลออีกตอนที่บอกว่ากอดร้องไห้กับสาวฝรั่งคนหนึ่งทั้งๆที่เราไม่ได้รู้จักกันมาก่อนเลย ในช่วงที่กิดเฟตุการณ์แรกๆยิ่งทำอะไรมากยิ่งมีแต่จะยุ่ง หลายคนคิดถูกที่เลือกจะอยู่โรงแรมต่ออีกสักพัก เพราะยังไงโรงแรมก็เป็นที่ซุกหัวนอนที่ไว้ใจได้ครับ อ่านรวมๆทั้งหมดแล้วหดหู่มากครับ เสียงร้องไห้คงดังก้องไปหมดในที่เกิดเหตุ จากคุณ : Keichun เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 16:12:35

ความคิดเห็นที่ 35 นั่งดูข่าวอยู่ กทม. จากคุณ : napatn เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 16:48:03

ความคิดเห็นที่ 36 ผมอยู่เชียงใหม่ครับ กำลังนั่งที่พื้นและแกะกล่องคุกกี้อยู่ จากนั้น พื้นก็สั่น น้ำให้ตู้ปลาก็กระเพือมแรงๆ ครับ จากนั้น ข่าวเที่ยว คาดว่ามีข่าวแผ่นดินไหวแน่ แต่เหนือคาด ไม่นึกว่ามีสึนามิรุนแรงขนาดนี้ จากคุณ : พ่อมดน้อยแห่งสายลม เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 17:03:05

ความคิดเห็นที่ 37 ติดฝึก - -' จากคุณ : สุรพัดผ่าพล เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 17:27:21

ความคิดเห็นที่ 38 อยู่ที่หอพัก แต่เพื่อนสนิทคนนึงไปเที่ยวแถวนั้นรีบโทรหาด้วยความเป็นห่วง พอดีเค้าเดินทางกลับตั้งแต่เช้าตรู่วันนั้น นั่งดูข่าวใจหดหู่ T____T จากคุณ : PlaPinky เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 17:43:10

ความคิดเห็นที่ 39 ตอนนั้นเตรียมจัดกระเป๋าไปเรียนต่อค่ะ ก็เลยมีเวลาติดตามข่าวทั้งวัน วันรุ่งขึ้นเป็นวันที่เพื่อนๆ นัดเลี้ยงส่ง ปรากฏว่ามีเพื่อนคนหนึ่งบอกว่า เพื่อนของเขาหายไปขณะกำลังคุยสายและเดินเล่นบนชายหาด วันนั้นเลยกินข้าวกันฝืดๆ คอ ดีใจที่ผ่านมาหลายปีพวกเราก็ยังอยู่กันครบ จากคุณ : Irishcream เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 17:50:46

ความคิดเห็นที่ 40 ทำอะไรอยู่ไม่รู้ จำไ้ด้แต่ว่าน่าจะเรียนอยู่ปี 1... จากคุณ : ลูกชู้ตสามัญชน เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 17:54:42

ความคิดเห็นที่ 41 นึกย้อนไปตอนนั้น ไม่แน่ใจว่าอยู่ ม.4 หรือ ม.5 นะ เป็นวันที่โรงเรียนปิด น่าจะเสาร์-อาทิตย์ แต่ที่แน่ ๆ อยู่บ้าน แล้วจู่ ๆ ก็มาเปิดทีวี จะดูการ์ตูน หรือรายการอะไรสักอย่าง แต่เห็นเป็นภาพทะเลมีคลื่น ยังไม่ใช่คลื่นใหญ่นะ และก็ฟังรายงานข่าว ว่าเกิดคลื่นยักษ์ถล่มภาคใต้ฝั่งอันดามัน เรียกว่า สึนามิ เราก็นึกถึง ตอนที่เรียนวิชาวิทยศาสตร์ ว่าคลื่นชื่อนี้มีความสูงไม่ต่ำกว่าสิบเมตร เคยเกิดขึ้นที่ประเทศญี่ปุ่น แล้วเราก็ดูข่าวไปเรื่อย ๆ ทั้งสงสาร ทั้งขนลุก ไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดกับประเทศไทย พอวันเปิดเรียน ก็คุยกันอยู่เรื่องเดียวทั้งครู ทั้งนักเรียน จากนั้นเราก็ฟังข่าวอีก เป็นสถิติการเสียชีวิต คนไทยเสียชีวิต คนต่างชาติเสียชีวิตเป็นแสน ๆ แต่ที่ต่างกันคือ คนไทยเสียชีวิตแบบน่าสงสาร ทิ้งทุกสิ่งอย่างโดยไม่ทันตั้งตัว รวมทั้งครอบครัวข้างหลังต้องลำบาก ส่วนต่างชาติ เสียชีวิตกะทันหัน แต่คนข้างหลังสบาย เพราะฝรั่ง เค้ามีประกันเกือบทุกคนค่ะ จากคุณ : น้ำใสสดชื่น (น้ำใสสดชื่น) เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 18:21:20

ความคิดเห็นที่ 42 อยู่ภูเก็ตค่ะ  ห่างจากสนามบินสัก 3 กม  ห่างจากหาด ไม่เกิน 200 เมตร  แต่ปลอดภัย  หลังเหตูการณ์  หดหู่อยู่เกือบ 3 เดือน  ช่วงแรกอาสา กาชาด สวีเดน ตามหาผู้เคราะห์ร้ายตาม รพ   แต่ก็ช่วยได้แค่นั้น จากคุณ : ฟ้า (หยาดทิพย์) เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 18:46:05

ความคิดเห็นที่ 43 เดินสวนจตุจักรกับเพื่อนครับ เห็นบางร้านดูข่าวก็งงๆ มันเกิดอะไรขึ้นฟระเนี่ย จากคุณ : Newdogdag เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 20:33:01

ความคิดเห็นที่ 44 อยู่พังงาค่ะ ฝั่งอำเภอที่ไม่ได้ติดทะเล จะมีภูเขากั้นอยู่ ได้รับแรงสะเทือนจากแผ่นดินไหวนิดนึง ตอนนั้นกำลังนอนหลับอยู่ ไม่ได้รู้เรื่องราวอะไรกับเค้าเลย แผ่นดินไหวก็ไม่ได้รู้สึกตัว 555 ตื่นขึ้นมาดูทีวี อ่าว !! พังงา จ่มอยู่ใต้น้ำละ จากคุณ : น่ารักบางทีขี้เหร่ 24 ชม. เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 20:53:52

ความคิดเห็นที่ 45 ตอนนั้นอยู่ป.4 นั่งสอบคณิตสมาคม เด็กมาก ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเลย จากคุณ : *~กุลิสตัน~* เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 22:08:46

ความคิดเห็นที่ 46 ตอนนั้นอยู่ม.ปลาย กำลังเดินเล่นกับแฟนอยู่ที่ฟิวเจอร์ฯ จากคุณ : อนุสัญญาปลาทูนอนกอดกันในเข่ง เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 22:33:51

ความคิดเห็นที่ 47 ตอนนั้นอยู่ม.ปลายค่ะ จำได้ชัดเรื่องคุณหมอพรทิพย์และตอนที่อ้นมาออกรายการ ติดตามข่าวตลอด แล้วก็จำได้ว่่า โทรศัพท์ไปถามว่า มีอะไรที่เราพอจะช่วยได้ไหมเรื่องภาษา เค้าถามว่าเป็นภาษาอะไรบ้่าง เราบอกว่าไทยกับอังกฤษ เค้าบอกว่า มีเยอะแล้ว ไม่เป็นไร แล้วขอบคุณเรา ในตอนนั้น เรารู้สึก ด้อยค่ามากเลยที่ช่วยอะไรใครไม่ได้เลย ในวันนี้ เราพูดได้สามภาษาแล้ว เราเชื่อเสมอว่า ถ้ามีวิกฤตอีก เราคงมีประโยชน์ต่อสังคมบ้าง จากคุณ : thefatcat_14 เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 23:45:30

ความคิดเห็นที่ 48 ขอบคุณทุกคนมากนะครับได้ตามอ่านของทุกคนเลยครับ *47 อ่านแล้วขนลุกปนอึ้งเลยครับ โลกของภาษาที่สามมันเข้ามานานแล้วจริงๆ ทุกวันนี้แค่สองภาษามันไม่พออีกต่อไปแล้ว นับวันๆมันก็ยิ่งชัดว่าไม่พอและเราก็ดันต้องรู้มากกว่าสองภาษาจะทิ้งภาษาอังกฤษไปก็ไม่ได้อีก เพราะเป็นภาษาสำคัญชนิดลงจากหิ้งไม่ได้แน่ๆแล้วครับ คือเอาง่ายๆตอนนี้นะ ถ้ารู้สองภาษาคือโอเคช่วยตัวเองได้ทำให้ตัวเองเจริญได้แต่ถ้ารู้สามภาษาตัวเองจะได้เปรียบสุดๆและยังสามารถช่วยชาวบ้านได้อีก(ข้อดีคูณสอง) ส่วนถ้ารู้ภาษาเดียวยากที่จะไปได้ไกลในยุคนี้สมัยนี้ครับ บางทีตัวเองยังจะเอาไม่รอดเลยแหละ ผมตั้งใจจะเรียนฝรั่งเศสนะครับ เคยเรียนมาแล้วล่ะแต่กจะรื้อฟื้นในอนาคตครับ เพราะตอนนี้ความรู้ด้านภาษาฝรั่งเศสไม่เพียงพอจะช่วยแม้แต่ตัวเองครับ แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 55 00:44:48 จากคุณ : Keichun เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 00:44:38

ความคิดเห็นที่ 49 ผมพอจำได้ ข่าวตอนเช้าวันนั้นบอกว่าภูเก็ตโดนน้ำท่วมกะทันหัน มีผู้เสียชีวิต ทุกอย่างสับสน วุ่นวาย ตอนนั้นงงมาก เข้าใจว่าแค่น้ำท่วม แต่มีคนตาย จนเพิ่งมารู้หลังจากนั้นว่ามันคือ สินามิ จากคุณ : chayenkung เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 02:26:37

ความคิดเห็นที่ 50 เมาอยู่ครับ แต่เห็นข่าวแล้วก็เช็คข่าวตลอด เพราะลูก-เมียของเพื่อนกลับไปภูเก็ตพอดี... หายเมาเลย จากคุณ : Inlaw Man เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 08:35:36

ความคิดเห็นที่ 51 แค่ดูตัวอย่างก็ร้องไห้แล้ว 2004 เรียนหนังสืออยู่ ตอนดูข่าว..แบบนั่งเฝ้าทั้งวันทั้งคืน จนเครียด จากคุณ : MBA ฮาเฮ เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 11:56:16

ความคิดเห็นที่ 52 ตอนนั้นยังอยู่บ้านที่จ.นครศรีธรรมราชค่ะ ตอนเช้ายังกึ่งหลับกึ่งตื่น แต่รู้สึกว่าบ้านสั่นๆ นึกว่ามีขบวนรถ 10 ล้อแห่กันผ่านหน้าบ้าน เพื่อนที่อยู่ภูเก็ตโทรมาบอกว่าน้ำท่วม น้ำจากทะเล จากคุณ : Bluefaith_Jonghwa เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 16:46:50

ความคิดเห็นที่ 53 เรียนอยู่ปี 2 ครับ...เพิ่งจะเรียนเรื่องเกี่ยวกับแผ่นดินไหวและสึนามิไปหมาดๆ ด้วย ตอนนั้นจำได้ว่าใกล้สอบกลางภาคแล้ว ก็อ่านเรื่องนี้กันอยู่พอสมควร (คือเทอมนั้นมีวิชาธรณีวิทยาด้วย) พอเกิดเหตุการณ์ขึ้นมา... ทางคณะฯ ซาวเสียงนักศึกษาว่ามีใครอยากลงไปเป็นอาสาสมัครบ้างไหม? (อนุญาตเฉพาะปี 2 ขึ้นไป) ปรากฏว่าไปกันเกือบยกคณะ ทางคณะฯ เลยเลื่อนสอบ...แล้วส่งนักศึกษาลงพื้นที่ไปเป็นอาสาสมัครกัน... ตอนนั้นผมลงไป เกาะมุกด์ จ.ตรัง ครับ บนไม่มีคนบนเกาะเสียชีวิตเลย แต่... จากคุณ : Into the Groove เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 17:08:42

ความคิดเห็นที่ 54 แต่อะไรครับ 555 จากคุณ : Keichun เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 21:00:46

ความคิดเห็นที่ 55 ทำงานอยู่โรงพยาบาล แต่เป็นback office ช่วงบ่ายได้รับคำสั่งให้สแตนบายเพราะใช้ภาษาได้สามภาษาค่ะ พอเริ่มเย็นๆหลังจากที่ผู้บาดเจ็บทยอยเข้ามาก็โกลาหลค่ะ จำได้ว่าได้กลับบ้านตีสามและกลับมาตอนเกือบหกโมงเช้า โดยไปขนพวกเสื้อผ้าทั้งเด็กและผู้ใหญ่มาให้ผู้ป่วยใส่ด้วยค่ะ บางคนมาแบบในบิกินี่(มีเจ้าของสายการบินเจ้าของเดียวกับเครือโรงพยาบาลค่ะ เครื่องไปรับมาสภาพยังไงอย่างนั้นเลย)และบางคนมาสภาพน่าเวทนามากค่ะ เคสประทับใจคือ 4 คนพ่อแม่ลูกมาเจอกันที่โรงพยาบาล เหมือนในหนังค่ะ แบบคนแรกเล่า คนที่สองเดินมาเจอกัน และสามสี่ต่อไป และคนพ่อนี่จัดว่ารวยมากคือมีบัตรAMEXแบบสีดำค่ะ มาสภาพกางเกงไม่มีเสื้อใส่ เราเอาเสื้อผ้ามาให้ทั้งครอบครัว แต่พอ24ชม.ผ่านไปได้บัตรเครดิตใหม่ที่ทางเราติดต่อเอเม็กให้ เธอไปช้อปปิ้งทันทีแบบเห็นก็รู้ว่ารวย รายนี้ก็เลยhappyกันไป รายที่เศร้าเป็นออสเตรียที่เมียจมน้ำและสามีรอดค่ะ เมียนอนicuและสามีมาเฝ้าทุกวันจนวันสุดท้ายก่อนไป เมียตัวบวมมากๆๆหมดให้ถอดเครื่องออกหมดได้ เราต้องแปลภาษานี่...เจ็บปวดแทนค่ะ เคสนี้เศร้ามากๆ ช่วงนั้นกินอยู่ที่โรงพยาบาลค่ะ วิ่งแปลภาษาขาขวิด แต่ผลบุญ(เราเชื่ออย่างนั้นค่ะ)ทำให้ชีวิตเราเปลี่ยนไปค่ะ ได้เจอกับqueen swedenที่มาเยี่ยมโรงพยาบาลขอบคุณที่ดูแลชาวสวีเดนอย่างดีและหลังจากนั้นเราได้งานใหม่แบบไม่ตั้งตัวเลยค่ะ go interแบบไม่คาดหวังเลยค่ะ ปลื้มมากๆๆๆๆ หากมีเหตุการอีก ถึงแม้ไม่ได้อยู่แวดวงโรงพยาบาลเราก็จะช่วยอีกอย่างแน่นอนค่ะ จากคุณ : ninamama เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 19:25:02