PANTIP.COM : F12640861 (ระบาย+ขอกำลังใจหน่อยคับ) เมื่อผมตัดสินใจบอกรักเขา แต่แล้ว... (Y) [กุ๊กกิ๊ก]

ความคิดเห็นที่ 2

ต่อเลยนะครับ

วันนี้ที่สนามบิน ผมตั้งใจจะมอบของสิ่งหนึ่งให้กับมัน นั่นคือแหวนสีเงินมีเกล็ดสีดำประดับอย่างสวยหรู แหวนวงนี้เจอที่ร้านเครื่องประดับและมันอยากได้(ใส่ที 3 นิ้วครับ วงใหญ่หน่อย) แต่วันนั้นมีเพชรเม็ดนึงหลุดไปทางร้านเลยเอาไปซ่อม ทำให้ผมคิดแผนการได้ วันต่อมาผมรีบไปซื้อดักไว้ก่อนและเตี๊ยมกับทางร้านไว้ว่า ถ้ามันมาถามหาให้บอกว่ามีคนซื้อไปแล้ว(ขอบคุณเจ้าของร้านนะครับ น่ารักมาก^^) และนี่เป็นสัญญาใจชิ้นเล็กๆ ของผมที่จะมอบให้กับมันก่อนจากลา

ทว่า...นางร้ายมาแล้วครับ แฟนมันนั่นเอง!!! มากับเพื่อนมันอีกคน คุณเธอเกาะแกะมันตลอดเวลา (ไม่รู้ว่าเธอคนนั้นอคติกับผมเป็นการส่วนตัวด้วยรึเปล่า เพราะเธอไม่มองหน้าผมเลยครับ แต่ผมก็ไม่แคร์ เพราะเธอไม่ได้สวยขนาดนั้น หยิ่งได้หยิ่งไป ผมก็หน้าตาดีพอจะเชิดได้เหมือนกัน ฮ่าๆๆ)

จุดนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็น เนติมา ในหงส์สะบัดลายที่ถูกยัยตี้แย่งแฟนตัวเองไปควงหน้าตาเฉยมากเลยครับ ไอ้เราก็ได้แต่ทำหน้าเศร้าๆ ตามประสานายเอก แต่เหมือนฝ่ายชายมันก็รู้ว่าผมเห็น มันก็มองผม ผมก็รีบเบือนหน้าหนี พยายามทำหน้านิ่งให้มากที่สุด

ผมยังไม่มีโอกาสจะมอบของชิ้นนั้นให้มันสักที แต่แล้วโอกาสก็มาถึง มันปลีกตัวไปจดข้อมูลไรสักอย่าง ผมเลยแกล้งขอตัวไปห้องน้ำ แล้วโทรเรียกให้มันตามมาทีหลัง และในที่สุด มันก็ได้รับของขวัญชิ้นเล็กๆ ที่อยู่ในกล่องสี่เหลี่ยมสวยงาม ทันทีที่มันเห็นแหวนวงนั้น...

มันทำหน้าตกใจ และแอบยิ้มเล็กน้อย เพราะนี่เป็นแหวนที่มันอยากได้จริงๆ (ซึ่งเป็นแหวนแบบเกย์มากครับ แต่มันก็บอกว่าไม่สนใจว่าใครจะหาว่ามันเป็นเกย์) มันบอกผมว่าไม่น่าลำบากซื้อมาเลย ไม่ต่อราคาด้วยใช่มั้ย(รู้อีกนะเมิง) ผมก็แกล้งแซวเล่นว่า กะจะให้เป็นแหวนหมั้นเมิงอ่ะ มันก็บอกว่า "บ้า" และขอบคุณผมอยู่หลายครั้ง ผมดีใจมากที่ทำให้มันดีใจได้ขนาดนี้ และมันก็ใส่แหวนวงนั้นเดินกลับเข้าไปทั้งที่ผมบอกว่าให้มันใส่บนเครื่องก็ได้ แต่มันไม่แคร์สื่อ

และทันทีที่เรากลับเข้าไปเท่านั้นล่ะครับ โอ้...ยัยตี้ เอ้ย แฟนมันจ้องแหวนวงนี้เขม็งราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ(แต่ผมก็ไม่แคร์อ่ะ เธอจะทำมายฮึ) บรรยากาศเริ่มมาคุ แต่ผมก็นั่งไม่รู้ร้อนรู้หนาว จนถึงเวลาที่มันจะต้องเข้าเกทไปจริงๆ แล้ว นี่เป็นวินาทีที่ผมเจ็บปวดใจที่สุด เพราะมันจูงมือยัยตี้ เอ้ย แฟนมันเข้าไปหลบหลังซอก แล้วคุยไรอยู่ตั้งนานก็ไม่รู้ และเมื่อมันกลับออกมา ผมจึงลากมันเข้าไปบ้าง

"เรื่องที่กุพูดเมื่อคืน กุไม่ได้โกหกหรอกนะ กุคิดแบบนั้นกับเมิงจริงๆ"

"อืม แต่ยังไงเรื่องของเราคงเป็นไปไม่ได้ กุเป็นชายแท้นะ"

"เออกุรู้แล้ว แต่ยังไงกุก็ยังยืนยันจะรอเมิงเหมือนเดิม อีก 2 ปี หรือจะอีกกี่ปีกุก็จะรอ กุจะพิสูจน์ให้เห็นว่า Distance kills Love น่ะใช้กับกุไม่ได้"

"งั้นถึงตอนนั้นแล้วค่อยว่ากันนะ" ดูจากสีหน้ามันแล้ว พอเห็นผมเริ่มจริงจังมันก็อาจจะหนักใจขึ้นมาบ้าง แต่ไม่มากนักหรอก

ใจจริงผมอยากจะกอดมันสักครั้ง กอดลาแบบเพื่อน แต่ผมก็ไม่กล้า เดินพรวดออกมาทั้งอย่างนั้น(กับเพื่อนชายคนนั้นมันกอดกันปกตินะ กับแฟนมันก็คงกอด มันหันมามองผมด้วยนะแต่ผมก็โคตรโง่ไม่ยอมเข้าไปกอดมัน เฮ่อ)

สุดท้ายเมื่อถึงเวลาต้องจากลาจริงๆ มันขึ้นบันไดเลื่อนไปแล้ว แต่ยังหันกลับมามองด้วยความโหยหา ผมกลั้นใจ คิดว่าเราจะวิ่งขึ้นไปกอดมัน(และแอบจุมพิตเบาๆ)ทั้งน้ำตา แต่ก็จะดูโอเวอร์แอคติ้งเกินไปเลยไม่เอาดีกว่า เดินจากมันมาอย่างหงอยๆ (เพราะคิดต่อไปว่ามันอาจจะไม่ได้มองเรา แต่มองแฟนมัน)

แล้วเมื่อจากกันจริงๆ แล้ว ยัยคุณแฟนนั่นก็เดินสะบัดลายหายจากไปเลย ไม่แม้แต่จะมองหน้าผม(คงเกลียดผมแล้วแน่ๆ เลย แต่ผมไม่สนหรอก) ผมเองก็เดินจากมาเงียบๆ ขึ้นแอรืพอร์ตลิงค์ก็ไม่ทัน เลยมีเวลาให้นั่งเป็นนายเอกมิวสิควิดิโอ ทำหน้าเศร้าท่ามกลางสถานีรถไฟอันวังเวงเคว้งคว้างอยู่เกือบสิบห้านาทีกว่าคนจะเริ่มทยอยมา

แล้วเรื่องวายๆ ของผมก็จบลงเพียงเท่านี้ครับ ขอบคุณที่ตามอ่านมาจนถึงตรงนี้นะ

ปล.สรุปสั้นๆ ง่ายๆ ว่า มันรู้ว่าผมเป็นมานานแล้ว และรู้ว่าผมชอบมัน ดังนั้นมันจึงไม่เซอร์ไพรส์เท่าไหร่ที่ผมบอกมัน แต่อย่างน้อย ความเป็นเพื่อนของเราก็ไม่เสียไปไหนหรอกครับ ก็นะ...คบกันมาตั้ง 10 ปี

และผมมีคำถามนิดนึงว่า "ผมควรจะรอมันต่อไปมั้ยครับ หรือจะยอมจำทนตามภาษิต เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือกุเอง 555" รอให้มันพร้อมกว่านี้ดีมั้ยนะ

ปล.2 ตอนนี้ก็ยังโคตรคิดถึงมันเลยครับ กว่ามันจะได้ออนเฟสก็คงอีก 2-3 วัน อยากตะโกนดังๆ จังเลยว่า กุโคตรคิดถึงเมิง และกุก็รักเมิงมากเลยนะ ไอ้เวร!!!

ปล.3 เรื่องทั้งหมดอาจจะดูเหมือนเขียนเอามันส์ แต่ขอรับรองว่าเป็นความจริงล้วนๆ ครับ

และขอขอบคุณอีกครั้งหากท่านอ่านมาถึงตรงนี้ครับ

จากคุณ : องค์ชายแห่งชิลลา

เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 55 23:37:07