เพ้อ... กับเช้าที่ฝนพรำ

ความทุกข์...

หัวใจของฉันที่สั่นรัว
ความผิดหวัง กับคราบน้ำตาที่รินหลั่ง
น่าอายที่ต้องแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น
ใช่ว่าฉันเองไม่อยากเข้มแข็ง

แต่การพบเจอแต่ความเจ็บร้าวซ้ำแล้วซ้ำอีก
น้อยคนนักที่จะเข้มแข็งอยู่ได้

สิ่งที่โหยหาอยู่ ฉันใช้ใจทั้งใจเพื่อแลกมา
ทั้งที่รู้ว่าไม่เกิดประโยชน์
เพราะเธอแสดงออกชัดเจน
แม้วันที่เธอเดินไปจากฉันนั้น
เธอได้พร่ำบอกว่าฉันแสนดีเพียงใด
หากการเป็นคนดี
แล้วต้องพบแต่ความเจ็บปวด
โลกนี้จะมีซักกี่คนดีที่ยังยืดหยัดอยู่ได้

ฉันเองก็ไม่เข้าใจตัวเอง
ความรู้สึกมากมายมาจากใหน
คำสัญญาที่เธอไม่เคยเห็นค่า
เธอเคยกลัวว่าฉันจะทำร้ายให้เธอเจ็บ
บทพิสูจน์ความเชื่อมั่นที่ต้องใช้เวลา
ฉันเอื้อนเอ่ยก่อนที่เธอจะก้าวเข้ามา

มาเพื่อใช้คำว่า "เรา"

แล้วไม่นานเธอก็ก้าวเดินจากฉันไป
เหลือทิ้งไว้เพียงคราบน้ำตา

"ฉันฉุด ฉันยื้อ ฉันรั้ง ฉันรอ"

แม้เวลาผ่านไปนานเพียงใด
ลึกๆ ภายในใจฉันยังหวัง
ฉันยังเชื่อมั่นในพลังแห่งรัก
และมีบ้างที่ใจอ่อนแรง
การรอคอยการกลับมายังสถิตอยู่
กับชีวิตที่ต้องดำเนินต่อไป

ขอเพียงการพบเจอกันอีกซักครั้ง
เธอจะทำเพื่อฉันได้ไหม
เธอลืมวันเวลาของสองเราได้จริงหรือ
คิดถึงยามที่เธอซบลงบนอกฉัน
อ้อมกอดในค่ำคืนที่แสนหวาน
คิดถึงเสียงออดอ้อนยามเธอไม่สบาย
อ้อมกอดสุดท้ายก่อนจากลา
เธอยังจำได้ไหม

แม้เธอเดินจากฉันไปนานแล้ว
ทุกๆ คราในยามเธอทุกข์ใจ
หรือมีเรื่องร้อนรนใดๆ
คำปลอบโยนจากใจฉันมีให้ทุกครา

เธอจำได้ไหมที่เธอเคยถาม
ถามว่าฉันจะรักเธอได้นานเพียงใด
ฉันเองก็ตอบไม่ได้ เพียงแต่พร่ำบอก
ทุกสิ่งต้องใช้เวลา เธอพร้อมจะพิสูจน์ไหม
เพราะมีเพียงคำมั่นจากใจฉัน
ว่ารักฉันจะยาวนานเกินเธอคาดถึง

ถึงวันนี้ไม่มีเรา...
มีเพียงฉัน...
มีเพียงเธอ...

ลึกๆ ฉันยังหวัง
ฉันยังฝัน ฉันยังเพ้อ...
โหยหาอยู่ซึ่งความเป็นเรา


พ. พรพรหมรัตน์
เช้าอีกวันที่ฉันเพ้อ... เพราะพิษรัก

จากคุณ	: พ. พรพรหมรัตน์
เขียนเมื่อ	: 8 ต.ค. 55 08:17:25