Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
ผมทำเพื่อนพ่อร้องไห้ เสียใจนะ แต่มันอดไม่ได้อะ ติดต่อทีมงาน

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ครับ (ศุกร์ 26-10-2555)  เวลาประมาณ 18.00

ผมเป็นผู้ชายวัย 35 ครับ มาจากครอบครัวฐานะปานกลางค่อนไปทางแย่
แต่ผมก็มีความภูมิใจตัวเองในระดับนึงเลยว่าผมมาได้ไกลพอสมควรทีเดียว
การเรียน หน้าที่การงาน (คือผมคิดของผมเองอะน เทียบกับคนอื่นๆ ในสังคมผมหน่ะ)     และอีกอย่างนึงที่ผมภูมิใจตัวเองคือผมดูแลพ่อและแม่ได้อย่างดีมากๆ เท่าที่ผมจะทำได้  ผมเป็นลูกคนกลางครับ  มีพี่สาวและน้องสาว ทั้งสองคนแต่งออกไปละ    ก็จะมาเยี่ยมที่บ้านเป็นบางครั้งบางคราว

บ้านเกิดผมเป็นจังหวัดหนึ่งห่างจาก กรุงเทพประมาณ 1 ชม ไม่ไกลเท่าไหร่
ผมเลยกลับบ้านได้ทุกวันหยุดเสาร์อาทิตย์เพื่อไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อแม่ผม พาไปนั้นไปนี้  ไปช่วยธุรกิจเล็กๆน้อยๆที่บ้าน   เป็นอย่างนี้เรื่อยมา.......จนเหตุเกิดเมื่อวานเย็น

ผมไปส่งพ่อเพื่อจะไปงานศพในระแวกบ้าน   ผมก็ขับรถพาพ่อไปตามปรกติ พ่อก็ให้แวะรับเพื่อนพ่อคนนึงระหว่างทางที่จะไปงานสวดศพ  
เพื่อนพ่อผมคนนี้มีลูกชายอยู่เมื่องนอก  (คือเรียนตรีจบก็ไปทำงานที่เมืองนอกเลย  ผมก็ไม่รู้จักเค้าหรอกว่าทำงานอะไร)     พ่อผมก็จะชื่นชมว่าลูกของเพื่อนเค้าคนนี้เก่ง อย่างนั้นเก่งอย่างนี้ ทำงานเมืองนอก (เป็นธรรมดาของคนต่างจังหวัดที่จะชื่นชมลูกตัวเองให้คนอื่นฟังนะครับ)     ซึ่งผมก็ฟังเพื่อนพ่อคนนี้ชมลูกเค้าให้ผมฟังหลายหนละ  ผมก็เฉยๆ แอบหมั่นไส้นิดๆ

แต่วันนี้เหตุการณ์ไม่ได้จบแค่แอบหมั่นไส้ในใจแล้วครับ     บทสนทนาในรถเมื่อเย็นวานก็คือ เค้าก็ชมลูกชายเค้านี้อีก ว่าเก่งอย่างนั้นอย่างนี้พูดภาษาอังกฤษเก่งมากมาย   พ่อผมเหมือนแบบอยากจะคุยถึงลูกเค้าบ้าง (ก็คือผมนี้หละ)   ประมาณว่าอยากคุยว่าผมก็มีดีนะ   ภาษาก็ได้นะประมาณนั้น          เพื่อนพ่อผมยังพูดต่อมาว่า ไม่เหมือนกันหรอก ลูกเค้าอยู่เมืองนอกภาษาดีกว่าเพราะได้พูดกับเจ้าของภาษาจริงๆ   คนที่พูดได้โดยที่ไม่ได้ไปเรียนเมืองนอกยังไงก็ไม่คล่องจริงๆ หรอก  (จริงๆ แล้วคุยถึงความสามารถลูกเค้าหลายเรื่องครับ แต่ดูเหมือนเรื่องที่ทำให้ผมปรี๊ดแตกคือเรื่องนี้  ตัวผมเรียน ตรี โท เอก ในเมืองไทยตลอด ไม่มีโอกาสไปเรียนนอก)                  
สรุปแล้วลูกเค้าเก่งและมีความสามารถมากมาย กว่าลูกชายของพ่อผม

ปรกติผมได้ยินบทสนทนาแบบนี้จนผมน่าจะชิน แต่เมื่อวานผมเลือกที่จะพูดออกไปว่า  ไม่เห็นจะเก่งเลย  เก่งจริงต้องดูแลพ่อแม่ตัวเองได้สิ   ต้องมารับพ่อรับแม่ไปเที่ยวนั้นเที่ยวนี้  กินนั้นกินนี้ได้สิ     ผมสิเก่ง  เก่งกว่าลูกลุงเยอะ  ผมตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ได้ดีกว่าที่ลูกลุงทำเยอะ   (ที่ผมพูดออกไปแบบนั้นเพราะว่าผมเห็นว่าลูกเค้าไม่เคยเห็นจะกลับมาเลยไม่ว่าเทศกาลอะไร )        ผมตกใจตัวเองเหมือนกันที่พูดออกไปแบบไร้การยั้งคิดแบบนี้    บรรยากาศในรถมาคุมากครับในตอนนั้น พ่อผมทำลายความเงียบด้วยการถามผมว่าจะแว๊ะซื้อกาแฟข้างทางมั้ย   (ไม่ได้ช่วยอะไรเล๊ย)  

ผมแอบมองกระจกหลังดูหน้าลุง  แกเศร้าลงไปถนัดตาเลย  ปรกติแกร่าเริง และไม่ยอมเงียบอะไรแบบนี้ง่ายๆ  ผมรู้สึกแย่ลงไปอีก พยายามเปลี่ยนเรื่องคุย แต่ดูเหมือนไม่เป็นผล          



ก็เงียบไปอย่างนั้นจนถึงงาน    สุดท้ายผมตัดสินใจเดินไปกราบขอโทษแกที่ผมพูดออกไปอย่างนั้น  ถึงตอนนี้แกน้ำตาไหลเลยครับ  แกบอกว่าไม่รู้จะเถียงผมยังไง เพราะมันคือความจริงที่ในใจลึกๆแกก็รู้สึกอย่างที่ผมว่านั้นแหละ   แต่ลูกคนนี้คือความภูมิใจเดียวที่แกมี เป็นอะไรที่แกคุยกับเพื่อนบ้านได้อย่างภูมิใจ      ยิ่งทำให้ผมเสียใจมากขึ้นไปอีกเนื่องจาก   ผมเคยอ่านข้อคิดในการดำเนินชีวิตข้อหนึ่งว่า  อย่าไปทำลายความหวังของใครเนื่องจากอาจเป็นความหวังเดียวที่เค้ามีอยู่                

มาถึงตอนนี้คนที่ต้องมานั่งเสียน้ำตาคือผมครับ    ผมเสียจริงๆ

อย่างจะบอกเพื่อนๆ น้องๆ ด้วยครับว่าจะพูดอะไรออกไปคิดให้มากครับ  เพราะตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกในการเจอหน้าครั้งต่อไปผมกับลุงคนนี้จะเหมือนเดิมมั้ย


แต่วันนี้ผมเสียใจและขอโทษจริงๆครับ

แก้ไขเมื่อ 01 พ.ย. 55 16:13:19

แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 55 16:05:02

จากคุณ : โอ่งน้ำ
เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 10:04:53

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com