โลมลมพัดผ่าน กระแสลมโลมไล้ ใจสั่นไหว
|
|
กระแสแห่งพายุอารมณ์
ที่วนเวียนมากระทบให้ใจต้องหม่นเศร้า
ภาพแห่งความทรงจำมากมาย
วนเวียนเวียนวน...
บ่อยครั้งที่ฉันยิ้มอยู่คนเดียวไม่ต่างอะไรกับคนบ้า
หรือบางทีน้ำตาไหลออกมาอย่างพร่างพรู
ภาพของสองเรา ภาพของฉัน ภาพของเธอ
ยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงคำนึง
นับแต่วันแรกที่ฉันได้รู้จักเธอ
และการสานต่อของสายใยแห่งความสัมพันธ์
จนวันที่ใจของเราทั้งสองหลอมรวมเป็นหนึ่ง
ในวันที่คราบน้ำตาของเธอมิทันจางหาย
"พี่ไปอยู่ที่ใหนมา... ทำไมเราต้องมาเจอกันเอาป่านนี้"
คำพูดนี้ยังก้องอยู่ในห้วงของความคิด
ซึ่งเป็นประโยคคำพูดที่หลุดลอยจากปากเธอ
สองมือฉันปาดซับน้ำตาเธอเบาๆ
รอยจุมพิตอย่างทะถนอมที่เปลือกตาทั้งสอง
อ้อมกอดที่แนบแน่น ที่เราต่างโหยหา
ความรักหรือความหลงที่ยากจะแยกแยะได้
ทุกๆ ครั้งที่หลับตาภาพของเธอผุดขึ้นมาในห้วงสำนึก
รอยยิ้มที่ร่าเริง แม้บางครั้งกับความหม่นเศร้า
คละเคล้ากลิ่นอายของความสัมพันธ์
ที่ตรึงใจฉันอย่างมิเคยลืมเลือน
แม้เธอจะเดินจากฉันไปนานซักเพียงใด
ความพยายามที่จะประคับประคองอยู่ซึ่งความสัมพันธ์
ควรต้องถึงเวลา... เวลาของปลายทาง
ปลายทางที่ไม่มีใครอยากให้เป็น
ปลายทางที่ไม่ได้เกิดแต่ความตั้งใจ
ปลายทางแห่งเรื่องราวของความเศร้าหมอง
ห่วงร้อยรัดบางอย่างที่ผูกพันธ์สองเราไว้
เมื่อมาถึงปลายทาง เมื่อยามสายสัมพันธ์ที่ขาดสะบั้น
ความพยายามถักทอให้กลับมาดังเดิมของฉันไม่เป็นผล
หากปราศจากแล้วซึ่งการร่วมมือเพื่อถักทอ
ฉันไม่อาจสัมผัสแรงสะท้อนของดวงจิตจากเธอได้
กระแสสัมพันธ์ที่ฉันส่งไปปราศจากแรงตอบรับ
ตลอดเวลาของความเหินห่าง
แม้ฉันจะใช้ความพยายามยื้อไว้ซักเพียงใด
หากแต่ขาดความร่วมมือจากใครอีกคน
ก็หามีวันสำเร็จไม่
เราอาจจะกำหนดทิศทางชะตาชีวิต
ลิขิตเส้นทางเดินของตนเองได้
แต่บ่อยครั้งที่ชะตากรรมบางอย่างยากเกินกว่าจะฝืน
เพราะไม่อาจจะมองหาความแน่นอนใด ๆ บนความไม่คาดฝัน
พรหมคงได้กำหนดเส้นทางของสองเราให้ต้องเดินคนละทิศทาง
แรงผลักบางอย่าง ที่พยายามพรากฉันให้ไกลจากเธอ
หรือผลักเธอให้ไกลห่างจากฉัน
คงถึงเวลาที่ฉันเองต้องยอมรับความจริง
ความจริงที่ฉันเองรับรู้มาโดยตลอด
ความจริงที่ไม่มีใครเปลี่ยนแปลงได้
พันธนาการที่ผูกตรึงฉันมานาน
ควรต้องถึงเวลาที่ฉันจะขอปลดเปลื้องแล้ว
ปลดเปลื้องซึ่งโซ่ตรวนที่ร้อยรัดพันผูก
ปล่อยกายใจเป็นอิสระเสรีซักที
แม้ลึกๆ ของความเจ็บปวดที่ฉันประคองไว้
ได้หยั่งรากลึก... ลึกเกินจะถอน
การรักษาบาดแผลของความบอบช้ำภายใน
รอยสะเก็ดแผลที่แห้งลงบ้างแต่มิทันจาง
ก็ยังเจ็บแปล๊บทุก ๆ คราที่มีสิ่งใดมาสะกิด
ฉันเชื่อว่ามันต้องผ่านไปได้
และฉันต้องผ่านไปให้ได้
พ. พรพรหมรัตน์
## credit: ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต ##
| จากคุณ |
:
พ. พรพรหมรัตน์   
|
| เขียนเมื่อ |
:
29 ต.ค. 55 15:47:14
|
|
|
| 
