ในที่สุด...ก็ได้ทำหน้าที่ที่สำคัญที่สุดในชีวิตแล้ว
|
|
ขอเกริ่นเล็กน้อยตามประเพณี (แอบยาววววว) เราโชคดีที่เกิดมาในครอบครัวที่ไม่ได้ร่ำรวยแต่ไม่ได้ลำบากอะไร
พ่อแม่เป็นข้าราชการทั้งสอง เลี้ยงดูอย่างดีเท่าที่จะสามารถทำได้ ตั้งแต่เล็กๆ ส่งเรียนโรงเรียนอนุบาลที่ดีที่สุดในอำเภอ (แอบบ้านนอก 55+)
ระดับมัธยมยอมข่มใจที่ห่วงและหวงลูกมากส่งไปโรงเรียนสตรีระดับจังหวัดในเมือง (ขณะนั้นก็ขึ้นชื่อว่ามีชื่อเสียงที่สุด) เพื่อลูกจะได้มีการศึกษาและสังคมที่ดี
ระดับปริญญาลูกสอบติด กทม.(ชื่อไม่ดัง) ก็อุตส่าห์บอกว่าพ่อแม่จะให้ลูกเรียนภาคพิเศษม.ของรัฐชื่อดังของภาคเพื่อที่ลูกจะได้อยู่ใกล้พ่อแม่และจบม.ที่มีชื่อ (หน่วยกิตภาคปกติ 150 ภาคพิเศษ 3,000) ไม่เป็นไรพ่อแม่บอก...เพื่ออนาคตของลูก
เวลาทำผิดไม่เคยด่าว่า แต่จะเตือนด้วยเหตุผล อย่างตอนเราไม่มีสิทธิ์สอบ (แอบไม่ตั้งใจเรียนตอนปี 1)
รู้ตอนไปเช็คที่นั่งหน้าห้องสอบ เพื่อนบางคนมองเราเป็นตัวประหลาดว่า มาทำไม ไม่รู้ตัวหรอว่าไม่มีสิทธิ์สอบ โห...วินาทีนั้น อึ้งแ_ก พร้อมเสียสติ บึ่งรถกลับบ้าน (บ้านเช่าข้างม.)
เสียใจมาก ใจนึงไม่กล้าบอกแม่แต่ในที่สุดก็โทรไป คำแรกที่แม่บอกหลังจากที่รู้เรื่อง
"ลูก ดูไว้เป็นประสบการณ์ เรารู้ว่าเราทำพลาดตรงนี้ เราก็แก้ไข คราวหน้าจะได้ไม่ผิดพลาดอีก ไม่เป็นไรลูก เทอมหน้าเอาใหม่" ...ไม่มีการต่อว่า ไม่มีการซ้ำเติม น้่ำตาเราไหลพรากเลย ไม่คิดว่าเราทำตัวไม่ดีแล้วยังได้รับคำปลอบใจจากแม่ สำนึกเลย จากนั้นก็ตั้งใจเรียนมากขึ้น
พอจบ (เอกอิ้งค์) ในหัวก็ยังไม่อยากทำงาน อยากไปเอาภาษา นั่น โน่น นี่ ขอตังค์พ่อแม่ เค้าก็ไม่ขัดเพราะเห็นว่าดีต่ออนาคตเรา เราไปทำงานในค่ายฤดูร้อนที่เมกา
คล้ายๆโครงการ work and travel ที่ฮิตๆตอนนี้แหละ
บ้างก็ว่าได้เงินเก็บกลับมา แต่เราเป็นคนเก็บตังค์ไม่เป็น ก็ใช้เที่ยวตลอด อยากซื้อก็ซื้อ อยากกินไรก็กิน ไปประมาณ 3 เดือน
กลับมาไม่เหลือให้พ่อแม่เค้าก็ไม่ว่า เค้าบอกช่างเถอะ ถ้าเหลือก็เก็บไว้บริหารเงินเองเถอะลูก โตแล้ว ลูกรู้อยู่ว่าควรจะบริหารเงินยังไง (แปลกใจว่าแม่ไม่รู้นิสัยการใช้เงินเรา 555+) แต่ถึงกระนั้นเราไม่เคยขอพร่ำพรื่อให้ลำบากใจ มีแค่ไหนก็ใช้แค่นั้น แต่ไม่เคยเหลือเก็บ
อ่ะ กลับมารับพระราชทานปริญญาบัตรเสร็จ อยากไปอีก พ่อแม่ก็ไม่ว่า ไปเป็นออร์แพร์ 2 ปี ก็อย่างว่าเที่ยวและกินส่งตังค์มาให้ทีเดียวตอนญาติเราเดือดร้อนแม่อยากช่วย เราอยากให้แม่สบายใจก็เลยส่งมา แต่ตอนนั้นก็ไม่ค่อยเก็บเงิน
พอกลับมาเลยไม่มีเงินเก็บ ก็เริ่มทำงานและเปลี่ยนงาน 1 ครั้ง เดือนที่แล้วเพิ่งได้ให้เป็นทางการ และตั้งใจจะให้อย่างนี้ไปเรื่อยๆทุกเดือนเดือนละ 3,500 (เคยให้ตามธรรมเนียมตอนได้เงินเดือนแรกแค่ 3,000) และประปรายเล็กน้อยบางครั้ง
เราแค่อยากจะบอกว่า เราทำได้แล้ว เราตอบแทนพ่อแม่ได้แล้ว เป็นสิ่งเดียวในตอนนี้ที่เราอยากทำ เพราะนอกนั้นเรามีหมดแล้ว งานที่ดี สามีที่ดี เพื่อนที่ดี สังคมที่ดี ที่ล้วนได้มาเพราะพ่อแม่สนับสนุน
ถามว่าพ่อแม่ดีใจไม๊ เค้าดีใจมาก แต่เค้าไม่เคยขัดสนเรื่องเงินทอง (ได้มากกว่าเราอยู่แล้ว) ไม่เคยขอเรา แต่ที่เราทำให้เพราะมันเป็นหน้าที่ของลูก ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราเริ่มทำงานพอมีตังค์บ้าง เวลาเราไปเยี่ยม เราจะพาไปกินของอร่อยๆ อยากไปไหนก็พาไป ไปโยนโบว์ลิ่ง (พ่อแม่ไม่เคยเล่น แต่พอเล่นพ่อชอบใจมาก เดี๋ยวจะพาไปอีก) ไปดูหนัง (พ่อแม่ไม่เคยไปดูหนังนานหลายสิบปีแล้ว เก็บแต่ตังค์ไว้ให้ลูกใช้) ใช้เวลากับเค้าทำนั่นโน่นนี่ เห็นว่าชอบอะไรเราก็ซื้อให้ เห็นเค้ายิ้มและมีความสุข
และพอได้ส่งเงินให้เค้า เรารู้สึกว่า...ซักที เราทำได้แล้ว ถึงไม่มากมาย แต่เราภูมิใจและมีความสุขค่ะ แม่เราบอกว่า พ่อแม่ไม่ต้องการเงินลูกนะ ถ้าจะส่งมาให้ ก็จะออมไว้ให้ลูกให้หลานนี่แหละ
แบบพ่อแม่ออมจนเป็นนิสัย อะไรก็ไม่ซื้อ อยากเก็บไว้ให้ลูก ไม่ฟุ่ยเฟือย เลยไม่อยากใช้เงิน แต่เวลาเลี้ยงเพื่อนฝูงและทำบุญทำเต็มที่ (เราเคารพพ่อแม่มากๆตรงนี้ ตะหนี่แต่ไม่ขี้เหนียว)
เราเลยบอกว่า เราอยู่ไกล กลับบ้านนานๆที ไม่มีโอกาสพาไปกินของอร่อยที่นั่นที่นี่ ไม่มีโอกาสพาไปช็อปปิ้งกะแม่บ่อยๆ เราขอให้เค้าใช้เงินที่เราส่งไปให้บ้างนะ ซื้ออะไรก็ได้ที่อยากซื้อ ทำบุญก็ได้ เค้าได้ยินแล้วก็ดีใจ
เราเชื่อว่าเค้าไม่ได้ดีใจหรอกที่เราส่งเงินให้ แต่เค้ารู้สึกได้ว่าเราอยากให้เค้ามีความสุข อยากตอบแทนบุญคุณพ่อแม่...เราว่ายังน้อยไปมากๆ กับสิ่งที่เค้าให้เรามาทั้งชีวิต
...แต่ในที่สุด เราก็ทำได้แล้ว ณ จุดนี้ อายุ 28 ปี เราไม่คิดว่าเรามีอะไรที่ติดค้างใจแล้วนะ(อาจจะแค่เรื่องอยากมีน้องเรื่องเดียว และถ้าเค้าเกิดมา เราจะทำให้เค้าและสอนเค้าตามรอยพ่อแม่เราค่ะ)อยากใช้ชีวิตทุกๆวันให้มีความสุข อยากทำดีไปเรื่อยๆ แบ่งใช้ แบ่งเที่ยว แบ่งให้พ่อแม่ พอมีเหลือก็แบ่งบริจาคให้คนอื่นบ้าง...พอแล้วค่ะ รวย (สุข) แล้ว
***แบ่งวรรคให้อ่านง่ายและแก้ไขคำผิดค่ะ
แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 55 16:12:04
| จากคุณ |
:
extraordinary love  
|
| เขียนเมื่อ |
:
31 ต.ค. 55 16:01:13
|
|
|
|
