|
จขกท สู้ๆนะคะ ไว้โอกาสหน้านำงานเขียนมาให้ชมกันอีกนะ และขอให้สมหวังตามที่คิดไว้ค่ะ ฝีมือการเขียน ความรู้ การเล่นคำ จขกท มีอยู่แล้วล่ะ
แต่ว่าอาจจะต้องไปศึกษาเพิ่มอีกนิดว่า ทำไมเราถึงเรียกงานเขียนต่างๆด้วยชื่อที่แตกต่างกัน อันนี้ทำไมเราเรียกบทความ , อีกอันเราเรียกเรียงความ , อันนี้เราบอกว่ามันคือ นิยาย , พออันนี้กลับกลายเป็นนิทาน , อันนี้ไหงเราเรียกว่า เรื่องสั้นล่ะ แล้วเหตุใดพอเราไปเจออีกรูปแบบเราเรียกว่าจดหมาย ทั้งๆที่มันก็คือ งานเขียนเหมือนกัน แต่กลับมีชื่อเรียกต่างกัน ไม่ใช่อยากจะเรียกก็เรียกได้นะ มันจะมีจุดแตกต่างและรูปแบบอยู่ค่ะ อย่างควรจะต้องกี่ย่อหน้า ย่อหน้าไหนต้องเขียนอะไร เขียนยังไง คำไหนควรใช้ แบบไหนไม่ควรใช้ คำฟุ่มเฟือยที่ควรตัดมีอะไรบ้าง
สมัยก่อนตอนเราฝึกโดนตลอดค่ะ คำที่ไม่ควรใช้ซ้ำ คำที่ควรใช้เพียงครั้งเดียวตลอดเรียงความ ย่อหน้าที่ต้องเน้นความสำคัญที่สุด ความสำคัญของแต่ละย่อหน้าด้วย ไม่ใช่อยากจะย่อก็ย่อ ต้องมีความหมายว่า เราย่อเพื่ออะไร ย่อแล้วอะไรคือสาระที่ต้องมี แล้วย่อหน้านี้มีความหมายในตัวมันว่ายังไง
ในเรียงความของ จขกท มีคำว่า เพชร ถึง 15 คำ เยอะมากกกกกกก เรียกว่า แทบจะทุกบรรทัด ถ้าให้อาจารย์ที่เคยฝึกเราตรวจ โดนไปแล้วค่ะ เพราะมันไม่จำเป็นต้องเน้นขนาดนั้น การอ่านคำซ้ำๆทำให้เสียอรรถรสไปเหมือนกันนะคะ และแทนที่จะทำให้ลื่นกลายเป็นติดขัดซะเอง อีกอย่างจากข้อสำคัญที่เราอยากจะเน้น อย่างของ จขกท ต้องการเน้นไปที่ความสำคัญในรูปแบบที่สื่อถึง "เพชร" ทั้งในแบบรูปธรรมและนามธรรม แต่พอใช้มากเกิน มันกลายเป็นตัวเราเองแหล่ะที่ลดความสำคัญของมันลง ทำให้มันกลายเป็นคำธรรมดาๆไป ไม่ได้โดดเด่นและเป็นตัวชูโรงอีกแล้ว เพราะมันเยอะเกิน แล้วมีอีกคำคือ ไดมอน เข้ามาด้วย เราเข้าใจนะว่าจะสื่อถึงอะไร แต่จากรูปแบบที่เล่นคำไทยระดับสูงมาตลอด แล้วใช้ภาษาแบบนี้เข้ามา เราว่ามันสะดุดค่ะ
บทสรุปทิ้งท้ายไว้ ด้วยการเขียนถึงนิวตัน สารภาพค่ะ ตามไม่ทัน อิตานี่โผล่มาจากไหน โผล่มามีความนัยอะไร นอกจากทิ้งเครื่องหมายคำถามเอาไว้ให้ตีความต่อเอาเอง แล้วประโยคนี้มันมีอะไรสำคัญถึงทำให้ผู้เขียนจำขึ้นใจ จนเอามากล่าวอ้างถึงล่ะ แล้วผู้เขียนจะไม่โยงหน่อยหรอว่า นิวตันเนี่ย มันไปโยงอะไรกับที่เขียนมาทั้งหมดให้ผู้อ่านรู้สึกว่า ฉันน่าจะจดจำคำของนิวตันไว้บ้าง
เขียนขึ้นต้นและเดินสรุปมาดีแล้วค่ะ แต่เอานิวตันมาแย่งซีนอีกแล้ว แถมดันทิ้งไว้อีกว่า มันสำคัญนะ แต่ดันไม่สื่อให้ผู้อ่านร่วมด้วย พอเจออิตานิวตัน เพชรในหัวที่โกยมาตั้งกะย่อหน้าแรก มันกระเจิงหมดค่ะ ดันเขียนทิ้งปริศนาไว้แล้วจากไป อยากจะพลิกดูมันมีเขียนตัวเล็กๆว่า continue ไว้หรือเปล่าเลย ตรงนี้อยากให้ จขกท. ลองไปหาข้อมูลความสำคัญของย่อหน้าสุดท้ายของเรียงความดูนะคะ
ขอเสริมอีกนิดนะ เรื่องสุดท้าย ชื่อเรื่องค่ะ น้องตั้งว่า เพชรเม็ดงาม คำนี้สั้น แต่คำมันหนักแน่นและมีความหมายมากเลย น้องตีความเพชรเม็ดงามว่าอะไรคะ และอยากจะสื่อให้ผู้อ่านเห็นถึงความสำคัญด้านไหนของ เพชรที่น้องจะสร้างขึ้นมา
ตั้งแต่ต้นจนถึงสรุป ประเด็นไหนคือ หลักของเพชรเม็ดงามที่ต้องการสื่อออกมามากที่สุด น้ำหนักอยู่ตรงไหนเอ่ย แต่ละย่อหน้าน้องไม่ได้ไปทางเดียวกันเลย พี่ดูประเด็นที่อยากเน้นเกี่ยวกับเพชรเม็ดงามของน้องไม่ออกค่ะ อยากจะเน้นไปที่ความหมาย ,การสรรสร้างบุคคลให้เป็นเพชร , เพชรงามในโคลนตม หรือว่า อยากสรรเสริญใครว่าเขาเป็นประดุจดังเพชร มันเหมือนอะไรผุดขึ้นมาในหัว น้องก็จับยัดลงมาโดยขึ้นอีกย่อหน้าแล้ว ของเก่ายังไม่กระจ่างเลยค่ะ
เรียงความที่ดี ควรไปทิศทางเดียวกัน มีการให้น้ำหนักเรื่อง ตีกรอบสิ่งที่อยากจะเขียน วางลำดับให้ดี แต่ละย่อหน้าควรสนับสนุนเชื่อมกันได้ คิดถึงบันไดนะ ต้องค่อยๆพาคนอ่านให้เขาเดินขึ้นไปถึงยอดให้ได้ และสามารถพาเขาลงมาจากยอดได้ โดยที่คนอ่านรับรู้และซึ้งในสิ่งที่เขาสัมผัส สามารถสรุปออกมาได้ด้วยน่ะ อย่าให้มันเหมือนเขาวงกต กว้างและกระจายเกินไป จนคนอ่านต้องหาทางออกเอง เรียงความไม่จำเป็นต้องครอบจักรวาล แต่ต้องตรงประเด็น ชื่อเรื่องกับเนื้อเรื่องสอดคล้อง ชัดเจน อันนี้เป็นหลักหนึ่งในการให้คะแนนเลยนะ การตั้งชื่อเรื่องนี่ก็สำคัญมากเหมือนกัน
พี่ขอติงเยอะหน่อยนึงนะ ที่จริงน้องเขียนดีมากเลยนะ สำหรับเด็กในวัยเดียวกันถือว่าอยู่ระดับยอดๆเลย แต่พี่อยากให้งานหน้าของน้องมีความสมบูรณ์และถูกต้องมากที่สุดเท่าที่น้องจะทำได้
แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 22:48:32
แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 21:51:24
แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 21:49:11
แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 21:47:21
แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 21:35:43
แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 21:25:51
แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 21:24:35
จากคุณ |
:
ขี้เหงา...เอาแต่ใจ
|
เขียนเมื่อ |
:
9 พ.ย. 55 21:23:02
|
|
|
|
|