รวมฮิตติด ม.. ภาค1

       ย้อนไปเกือบ 2ปีก่อน        










           
           ผมจำเป็นต้องใช้ชื่อย่อ เพราะเลียนแบบพี่ชูวิทย์  เอ๊ย  เพราะมิเช่นนั้นอาจทำให้กระผมถูกฟ้องได้ จุ๊บๆ
         
          เรื่องนี้เคยเล่าไปแล้ว สมัยยังไม่มีหลังห้องโน่น..
    ใครอยากอ่านรอบรีเพลย์ขอมือขวาหน่อย … เย๊

       



       



             ผมจำวันแรก ที่พบ น้า ม. ได้เป็นอย่างดีครับ งานนั้นเป็นงานmeeting ครั้งแรก ของหลายๆคน รวมถึงผมด้วย งานนั้นยังไม่มีหน้า(ห้อง)ไม่มีหลัง(ห้อง) เรียกว่าเป็นงานแบบ Bi แล้วกัน เพราะมากันหลายหลากหลายแนว
           
                ช่วงนั้นผมจะอ่านเป็นส่วนมาก ไม่ค่อยโพส  โพสก็เรียกว่าใช้ชื่อมั่วๆไป ไร้ตัวตน.. ล็อคอินหรอ ไม่มีหรอกครับ
               
                ใกล้จะถึงวันงานแล้วเอาล่ะสิ  ซวยแล้ว เหลืออีกไม่กี่วันเอง คือครับคือ ผมต้องหาชื่อให้ตัวเองซะแล้ว เอาไรดีวะ  ต่อกติ๊กต่อก  ช่วงนั้นเพลง Uptown Girl กำลังดัง เอาล่ะวะ  Downtown Boy นี่แหละ Laoz ดี และแล้วผมก็ได้ชื่อสำหรับโพสทู้อย่างไม่เป็นทางการว่า Downtown boy 555  

               ช่วงก่อนวันงาน2-3วัน ผมระดมสรรพกำลังเต็มที่ในการตอบทู้ เพื่อให้ชื่อติดหูติดตา ชาวบ้านเค้าบ้าง คงนึกภาพออกนะครับ ว่าอย่างพวกเราๆ เนี่ย ต้องไปตอบทู้ประเภท "หาซื้อเสื้อ Ben devisครับ" ,"ครีมหมักผมยี่ห้อไรดีสุดคะ" คือมันเป็นอะไรที่ลำบาก"ใจ" แต่ผมก็ทำครับ//เขิลอาย..ยยยย
             
             จนใกล้จะถึงวันงาน ผมตัดสินใจ ที่จะไป  โดยผมรู้จักคนที่จะไปงานนั้นเพียงคนเดียวเท่านั้น คือ จ.(น.ล) ที่เคยคุย icq เคยไปเที่ยวข้าวสาร ที่ซูซี่บ้านมันด้วยกัน
    โอเค ทดเรื่อง จ.(น.ล) ไว้ในใจไว้ก่อน แล้วกลับมาเรื่อง น้า ม.. ต่อครับ
       
              ผมคงไม่พูดถึงรายละเอียดงานmeetingนั้น ข้ามไปที่ น้า ม.. เลยแล้วกันครับ  
              ถ้าผมจำไม่ผิด น้า ม.. มาเป็นคนสุดท้ายของงาน
    ด้วยชุดที่เราๆ คุ้นตา นั่นแหละครับ เสื้อเชิ๊ต กางเกงสแลค
    ดูเป็นหนุ่ม(ใหญ่) สุภาพ ใจดี มีมุข
             
              เมื่อถึงเวลาแลกของขวัญ น้า ม.. Present ให้ทุกคนฟังว่า ของ น้า ม.. นั้น ใครได้ไปได้ใช้แน่นอน ไม่มีผิดหวัง ผมชักสงสัยแล้วสิ   ... อะไรหว่า แบนๆ สี่เหลี่ยมๆ หรือว่าเป็น "Wega"  haha

               โอ้ว..ววว จอร์จ ไม่น่าเชื่อเลย ผมจับได้ของน้า ม.. เปิดออกมาอย่างหัวใจพองโต แต่แฟบไปถนัดตาครับ
    เมื่อผมพบกับ ชั่วโมง อินเทอร์เนต ของ ISP ยี่ห้อหนึ่ง กาซิก กาซิก ผมจะได้ใช้ไม๊เนี่ย ก็ผมเล่นเนต ผ่านระบบแลนจากออฟฟิศอ่ะ และแล้ว Package นั้นผมก็แจกให้กับสมาชิกคนอื่นไป

                ไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกลา  










    แต่ครับแต่
    "เราจะพอกันแค่นี้หรอว้า.." ยังคงเป็นคำที่ใช้ปลุกระดมความ"ใจ" ของเหล่าพลพรรค ได้เป็นอย่างดี

              นับไปนับมา มีสมาชิก 10กว่าคนได้ ราวๆ 15นาที เราก็มาถึงที่หมายครับ Austin ณ ข้าวสาร

              น้า ม.. ของผมเป็นคนไม่เรื่องมาก เหมือน ด. เพื่อนเค้าที่ต้องกินแต่ เรด(เลเบิ้ล) หรือ แบล็ก(แคท) คืนนั้นเราจึงสั่ง Red (suntory) มากินกัน เอ๊ะยังไง อิอิ  ง

             านนั้นคนที่โตหน่อย แบบทำงานแล้ว มีไม่กี่คน พูดง่ายๆ คือมีคนดื่มเหล้าอยู่ประมาณ 3-4 คน ดังนั้นเหล้าที่หมดไปจึงหนักไปทาง ผมกะน้า ม..

               ผมกะน้า ม.. ดื่มกันไปแยะเหมือนกัน แต่ผมไม่ค่อยเมา เพราะ ติดแดนซ์ครับ เลยทำให้ แอลกฮอล์ ในเลือดหยุดทำงาน(ชั่วคราว) ส่วนน้า ม.. เริ่มออกอาการนิดๆ แต่ยังคงมาด สุขุม นุ่มลึก แบบแสงโสมอยู่ ทำให้ผมไม่เป็นห่วงในการดื่มของ น้าเค้าเท่าไหร่  ยิ่งหลังๆ น้าเค้า โดน จ.(น.ล) บิ้ว.ววว เครื่องดื่มแบบ Cocktail(มานผสมมั่วแต่ทำให้หลับได้แน่นอน) อีกหลายดอก จนน้า ม.. เริ่มออกสเตป แบบลาติน แข่งกะผม นั่นแหละครับ ผมจึงทราบว่า น้าเค้าเริ่ม
    "มึนก็คือมึนแต่ไม่เมาแล้ว"

            ตีสองแล้ว ผับนี้ก็ต้องปิดตัวเองลง ผู้คนเริ่มทยอยกลับ พวกเราหลายๆคน ก็โบกไม้โบกมือ ไหว้ล่ำลา กัน จนเกือบหมด  อ้าว.. เหลือผมกะน้า ม. หรือเนี่ย

            น้า ม.. ทำท่าจะเดินออกไปจากร้าน  พอพ้นประตูร้านเท่านั้นแหละครับ  "โครม...." เสียงไรวะ ผมนึกในใจ
    เดินออกมาดู อ้าว น้าผม.. ทำไมไป"คลานต่ำ" อย่างนั้นล่ะฮับ  ผมรีบพยุงตัวน้าเค้าขึ้นมา แต่ครับแต่ น้าเค้าปัดมือผมครับ และพยายามคลานต่ำต่อ เอ๊ะ ยังไงเนี่ย ชักงงวุ้ย
           
             ผมพยายามครั้งแล้วครั้งเล่า ที่จะพยุงตัวน้า ม.. ขึ้นมา เพื่อไปเรียกแท๊กซี่ แต่ด้วยน้ำหนักขนาด light heavy weight และความพยายามของน้าเค้าที่จะนอนหน้า Austin ให้ได้ เหมือนต้องการ ทำลาย กินเนสบุค ว่าด้วยการแข่งนอนหน้า Austin
     
               ผมเห็นท่าไม่ค่อยดีแล้ว เอาว่ะ หาคนช่วยดีกว่า
    ผมค่อยๆ เข้าไปตะล่อมถามน้า ม.. ว่า  น้า พอจะมีเพื่อนที่เรียกมารับได้ ตอนตี3 บ้างไม๊ครับ (ตอนนั้นตี3แล้ว) จะมีไม๊เนี่ย เจ็บ

                ไม่น่าเชื่อ น้า..ม กดเบอร์ไปครับ สักพักเสียงไซเรน ตำรวจมาเลย อ้าวเวงแล้วดิ  ไรวะเนี่ย

                มอไซด์แบบตำรวจคันโตๆ ติดไซเรน มาจอดหน้าตรอก Austin ครับ พร้อมด้วย ตำรวจหุ่นยักษ์ 1 นาย!!
    มาถึง พี่ตำรวจ ก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง เข้าล็อคแขน ไพล่หลัง แบบในหนัง ฉุดกระชากลากถู น้า ม. ของผม แบบถูลู่ถูกังเลย พร้อมเอ่ยว่า "ไม่ต้องแกล้งเมา ไป ไป กลับบ้าน "  

                ใจผม ก็นึกเป็นห่วงน้าเหมือนกัน เพราะพี่ตำรวจแกขับออกตัว ยังกะแข่ง มอเตอร์ไบซ์ เวิร์ลกรังปรีซ์ น้าผมจะไปรอดไม๊เนี่ย..

                                               อืมฮึ  จบจ๊ะ

    ปล. เรื่องนี้ไม่มีภาค 2  เพราะหลังจากเหตุการณ์นั้น น้า ม.. ก็ประกาศว่า จะไม่นอนและคลานต่ำ ให้ใครได้เห็นอีก ที่ผมได้เห็นไปนั้นถือว่าเป็นบุญตามาก love
    ปล2. คิดถึงวันวานจัง น้า ม. ค๊าบบบ ว่างๆ เราไปย้อนรอยแถวข้าวสารกันมั่งดีไม๊ค๊าบบบ  love


           
           
             

               

    แก้ไขเมื่อ 20 ส.ค. 46 19:26:58

     
     

    จากคุณ : คุณ คุณ ... ผมรักคุณนะครับ - [ 20 ส.ค. 46 19:20:29 ]