- ความผิดพลาดในชีวิต! -




    ผู้ชายมักเริ่มต้นชีวิตในช่วงอายุ 40 แต่ผู้หญิงที่เข้าวัย 30 ปีคือช่วงที่ต้องนอนหนาวๆ ร้อนๆ ยิ่งไม่มีแฟน ผู้คนรอบข้างก็เริ่มเป็นห่วงมากขึ้น คำถามที่ได้ยินบ่อยครั้งที่ไปร่วมงานแต่งเพื่อน ญาติ หรือคนรุ้จัก คือ "เมื่อไหร่จะแต่งงาน" คำตอบเดียวที่ชั้นตอบได้คือ "ไม่มีคนเอา" และก็ยิ้มหน้าบานใส่พวกเค้าเหล่านั้น (มายุ่งอะไรกะกรูล่ะ)



    ในชีวิตของชั้นช่วงนี้ ผู้หญิงอายุ 30 ที่ทำแต่งาน ไม่มีวันหยุดแบบราชการหรือบริษัทเอกชน ถ้ามีธุระหรืออยากไปไหนก็หาคนมาแทน (ซึ่งก็คือน้องสาว, หลานสาว) ถึงจะไปได้ แต่ก็ไปแบบมีห่วง ต้องเช็คกันตลอดว่าร้านเป็นไงบ้าง มีปัญหาอะไรมั๊ย



    บางครั้งชั้นรู้สึกเบื่อหน่ายกับผู้คนที่ต้องเจอ บรรดาลูกค้า ทั้งหลายที่แต่ละคนก็แต่ละแบบที่จะแสดงต่อชั้น จนทำให้
    ชั้นกลายเป็นคนเก็บกด ทำงานบริการหน้าต้องยิ้ม พูดจา
    ต้องดี ลูกค้าคือพระเจ้า แต่ช่วงเวลาเก็บกดที่สั่งสมมาหลายปี ทำให้ชั้นรู้สึกว่าชั้นเหมือนกำลังจะระเบิดอะไรออกมา



    เรื่องที่เก็บกดที่สามารถระบายได้ก็จะถูกบรรยายออกมาทางกระทู้ให้ได้อ่านกัน แต่เรื่องบางเรื่องอธิบายไม่ได้ มีแต่ความรู้สึกเก็บกด โทษตัวเอง เจ็บปวด เสียใจ กับการที่ตัวเองไม่รู้จักตอบโต้กับสิ่งที่ทำให้ตัวเองต้องเจ็บปวด และระเบิดออกมาไม่ได้ มีคนบอกชั้น "เพราะชั้นไม่มีภาคนางมารในตัวเลยละมั๊ง" อาจจะใช่นะแค่ชั้นไม่อยากให้ใครรุ้สึกกะชั้นไม่ดีก็เท่านั้น ผิดเหรอที่ชั้นอยากให้คนรัก และรู้สึกดีที่อยู่กะชั้นก็เท่านั้น



    ชั้นถูกเลี้ยงดูและสั่งสอนมาให้รู้จักเสียสละ แบ่งปัน เห็นใจคนอื่น มีความรับผิดชอบ ให้เป็นคนดีและทำตัวดีๆ แล้วเธอจะได้สิ่งดีๆ ตอบแทน แต่ช่วงอายุที่ผ่านมาชั้นคิดว่าชั้นก็ไม่เคยทำเลวหรือทำให้ใครเดือดร้อน มีแต่ตัวเองจะโดนเอาเปรียบแต่ก็ไม่ได้เกินความสามารถของชั้นที่จะรับได้



    อายุขนาดนี้เจออะไรมาก็ว่ามากมายแล้ว คิดว่าตัวเองทันคน และเอาตัวรอดได้ในสังคมสมัยนี้ อีกอย่างคือความที่ตัวเองไว้ใจคน เชื่อใจคน ใครดีด้วยก็ดีตอบมากกว่า 2 เท่า แต่เวลาตัวเองโดนทำร้าย 1 เท่า กลับเจ็บปวดกว่าคนทำร้ายเราถึง 10 เท่า อยากจะโต้ตอบกลับแต่ทำไม่ได้ ไม่รู้จะทำยังไงให้สาสมกับที่เค้าทำกับเรา



    ได้แต่บอกตัวเอง "มันคือความผิดพลาดครั้งนึงในชีวิตที่เราต้องจดจำไว้ ว่าอย่าให้ใครมาทำร้ายเราแบบนี้ได้อีก และมันจะผ่านไปเอง"



    เรื่องเล็กน้อยให้ปล่อยวาง เรื่องใหญ่ให้ระงับใจ (แม่สอนไว้แบบนี้) แต่ครั้งนี้คงเป็นเรื่องใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยเจอมาแล้วล่ะ ความผิดพลาดในชีวิตที่ทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อนไปด้วย อยากจะบอกว่าเสียใจ รู้สึกผิดมากมาย และไม่อาจยกโทษให้ตัวเองได้



    แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผู้หญิงคนนี้ก็ต้องมีความรับผิดชอบ บางเรื่องที่สามารถก็จะทำให้ดีที่สุด แต่บางเรื่องที่ไม่สามารถก็ขอเวลาจัดการในแบบที่ตัวเองเป็น อย่างมากก็แค่ระเบิดออกมา แล้วทุกอย่างก็จบแบบที่ตัวเองเจ็บคนเดียวก็อาจเป็นได้



    อยากบอกว่า "ขอโทษ" v_v









     
     

    จากคุณ : ไม่เอาละกัน - [ 19 ต.ค. 46 09:57:47 ]