เราอยากจะแชร์ความรู้สึกและเรื่องของเราให้ใครสักคนรับรู้น่ะค่ะ ตอนนี้เรากำลังเจ็บปวดกับมันมากๆ
ยาวอยู่สักหน่อย แต่ช่วยอ่านหน่อยได้ไหมคะ
+++++++++
ฉันหลงรักคนๆนึงมาข้างเดียวตลอดหนึ่งปี
ฉันเจอ พี่บีในที่ทำงานตอนที่เพื่อนร่วมงานแนะนำตัวฉันกับทุกคนในออฟฟิศข้างๆ ฉันยังจำแว่บแรกนั้นได้ดี เขาหันมาจากคอมพิวเตอร์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม วินาทีนั้นฉันคิดว่าเขาน่ารักจังเลย แต่กระนั้นฉันก็ไม่ได้สนใจเขา ไม่ได้ปิ๊งหรืออะไรเลย
ฉันรู้จักเขามากขึ้นผ่านทาง พี่โอ(ผู้หญิง) เขาสองคนดูสนิทกัน แต่ฉันก็ไม่คิดว่าเขาเป็นแฟนกัน พวกเราสามคนเริ่มสนิทกันมากขึ้นจากการไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน ฉันชอบพี่โอมาก เขาเป็นคนมีน้ำใจและน่ารักกับฉัน เป็นเหมือนพี่สาวที่น่ารักและเป็นที่ปรึกษาให้ได้เสมอ ฉันเห็นว่าทั้งพี่บีและพี่โอก็สนิทกันดี ดูแล้วน่าจะเป็นแฟนกันออก แต่เขาสองคนก็บอกว่าพวกเขาเป็นแค่เพื่อนกัน ไม่มีอะไรมากกว่านั้น
ความสัมพันธ์ของพวกเราดูเหมือนพี่น้องที่สนิทกัน เวลาพวกเขาทะเลาะกันทีไร ฉันก็เข้าข้างพี่โอทุกที คงเพราะเราเป็นผู้หญิงเหมือนกันฉันถึงเข้าใจความรู้สึกของพี่โอ บางทีฉันงอนพี่โอ สุดท้ายพี่โอก็มาง้อ พี่โอมักจะซื้อขนมปังมาเผื่อฉันตอนเช้าๆเพราะรู้ว่าฉันมักจะหิวบ่อยๆ บางครั้งฉันเห็นขนมน่ากินฉันก็ซื้อมาฝากพี่โอ เคยเห็นดอกไม้น่ารักดีเลยซื้อมาวางไว้ที่โต๊ะทำงานพี่โอด้วย พี่โอแซวเล่นว่า หลงรักพี่เรอะ ตอนกลางวันพี่โอมักซื้อยาคูลท์ให้พวกเราเสมอๆ บางทีพี่บีเห็นก่อนพี่บีก็ซื้อ บางทีเราก็เป็นคนซื้อ ตอนเย็นบางครั้งเราก็ไปดูหนังด้วยกัน ไปกินข้าวกัน ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงที่ฉันมีความสุขมากๆ และฉันรักพี่โอมากจริงๆ
แต่แล้วฉันก็เป็นคนทำลายความสุขนั้นลงด้วยมือฉันเอง
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันเริ่มมองพี่บีมากกว่าความเป็นเพื่อน ทั้งๆที่เมื่อก่อนนี้ฉันไม่แม้แต่จะคิดเลยสักนิดว่าฉันจะชอบเขาสักวัน ตอนแรกที่ฉันเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองสนใจเขา ฉันก็พยายามปฏิเสธว่ามันคงเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้นแหละ ฉันปฏิเสธมันทุกครั้งที่ฉันรู้สึก แต่แล้วฉันก็เริ่มแน่ใจในความรู้สึกของตัวเองขึ้นเรื่อยๆ ฉันอยากจะบอกพี่โอว่าฉันชอบพี่บีแต่ฉันก็เขิน เพราะที่ผ่านมาพวกเราก็เป็นเพื่อนเป็นเหมือนพี่น้องกันมาตลอด ฉันกลัวว่าพี่โอจะแซวฉันด้วยซ้ำไป
และแล้วระยะหลังๆพี่โอเริ่มจะไม่ชวนฉันไปกินข้าวด้วย ทั้งๆที่เมื่อก่อนพอเที่ยงเขาจะต้องตะโกนเรียกเราที่อยู่ออฟฟิศข้างๆให้ไปด้วยกัน ตอนนั้นฉันรู้สึกแปลกใจว่าทำไมเขาเปลี่ยนไป คิดไม่ออกว่าฉันทำอะไรให้พี่โอไม่ชอบขี้หน้า ก็ลองเลียบๆเคียงๆถามแต่พี่โอก็พูดเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ เราสองคนเริ่มห่างกันเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าช่องว่างมันเริ่มห่างออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่มันก็ขยายวงกว้างออกไปจนเราคุยกันน้อยลงและฉันเองก็ไม่กล้าจะตามไปกินข้าวเที่ยงด้วยถ้าพี่โอไม่ชวน มันเหมือนกันว่าฉันเสนอหน้าจะไปร่วมวงทั้งๆที่เขาไม่ต้อนรับ ฉันรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติแต่ฉันกลัวเกินกว่าที่จะถามตรงๆ ที่จริงฉันเองก็เริ่มจะระแคะระคายเหมือนกันว่าจริงๆแล้วพี่โอก็ชอบพี่บีรึเปล่า แต่พอถามทีไรพี่โอก็ว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกัน บางทีฉันก็รู้สึกว่าพี่โอชอบพี่บี แต่บางทีฉันก็รู้สึกว่าเขาเหมือนเพื่อนซี้กันมากกว่า ฉันลองถามๆคนอื่นๆที่รู้จักพวกเขาดู บางคนก็ว่าพวกเขาน่าจะเป็นแฟนกัน บางคนก็บอกว่าไม่มีทาง ดูยังไงก็ไม่ใช่ ฉันเองก็สับสน มีอยู่วันนึงฉันอดไม่ได้ ฉันเลยถามพี่โอว่าเขามีอะไรในใจใช่มั้ย เขาว่าไม่มี เราคิดอะไรไปเองต่างหาก ฉันบอกว่าถ้าแน่ใจอย่างนั้นจริงๆฉันจะไม่เกรงใจนะ (หมายถึงว่าฉันจะชอบพี่บีต่อไป แต่ถ้าพวกเขาคบกันอยู่ฉันจะถอยออกมา) พี่โอถามว่าฉันหมายถึงอะไร ฉันไม่กล้าพูด พี่โอก็ว่า เห็นมั้ย พอพี่ถามก็ไม่ยอมบอก
ตั้งแต่นั้นมาฉันรู้สึกว่าพี่โอกันท่าฉันจากพี่บีตลอดเวลา เวลาฉันเดินไปหาพี่บี สักพักพี่โอก็จะเดินมาแจม หรือไม่บางทีก็ชวนพี่บีไปไหนต่อไหนแต่เริ่มจะไม่ชวนฉัน ฉันก็บอกตัวเองว่าฉันคิดไปเองมั้ง แต่บางทีก็คิดว่าเซ้นส์ของตัวเองไม่น่าจะผิด
จากคุณ :
สาวไร่แห้ว
- [
6 ส.ค. 47 22:17:07
A:202.133.165.241 X:
]
รักข้างเดียวที่แสนเจ็บปวด -- ฟังเรื่องฉันหน่อยได้ไหมคะ
โยน
