ความคิดเห็นที่ 1 ฟังสิ...เสียงที่ฉันกำลังกระซิบบอก....เธอ โจนส์... ดวงตาสีฟ้ามองจดจ้องลงไปผ่านหน้าต่าง...หยดน้ำจากหิมะ เกาะพร่างพราว ตรงขอบกระจกหน้าต่าง... สวนสวยงามกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา....มองไปเบื้องหน้า เชื่อมต่อเป็นทุ่งกว้าง..เคยเป็นอดีตป่าเขียวขจี ที่ตอนนี้ มีแต่ความขาวระยิบ ของหิมะ..ปกคลุม สายตาของโจนส์ จับจ้องทัศนียภาพดั่งภาพวาดนั้น แล้วก็มาจบที่ ...ร่างกำยำ ที่เดินไปมาอยู่ในสวนอีกครั้ง เธอรู้ว่าเขาอยู่ตรงนั้น...แต่เขายังคงเดินไปมา ...เมื่อเขาไม่มีทีท่าว่าจะทำอะไร เธอก็เลื่อนสายตาไปมาเพื่อสัมผัสทุกสิ่งด้วยโสต เขาไม่ใช่เป้าสายตาของเธอ.... เทมส์ สายตาของเธอทอดลงมา มองสวนกว้าง และป่าที่เต็มไปด้วยหิมะนั้น... บางครั้งเธอละสายตามาสบสายตากัน แต่จุดสนใจของเธอ ไม่มีเผื่อแผ่มาตรงนี้ .... ข้าพยายามจะเดินไปมา เพื่อสักวินาที เธอจะเหลือบมองลงมา เพื่อสบสายตาที่รออยู่... แต่มันน้อยเหลือเกิน...แล้วข้าจะทำอย่างไร โจนส์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ริมหน้าต่าง ปิดมัน ก้าวเท้ายาวๆ เพื่อจมตัวเองลงบนเตียงนุ่ม..หนาและอุ่นสบายนั้น แต่เธอรู้สึกยะเยือกในหัวใจ เธอรู้ รู้ว่าเทมส์ พยายามจะส่งสารบอกเธอ ด้วยท่าทางว่า อยากคุยด้วย แต่หากสักครั้งถ้าเขา หยุดยืนนิ่งโจนส์ อาจจะเผยอปากบาง เรียกเขา.... แต่เขายังคงเดินไปมาอยู่อย่างนั้น เทมส์แหงนมองหน้าต่างบานที่ถูกปิดไปอีกครั้ง ...ถอนหายใจ แล้วนั่งลงบนขอนไม้ในสวน... เกร็ดหิมะ ช่างหนาวเหน็บ ใจของเขาก็หนาวเหน็บไม่ต่างกัน .... สังเกตโจนส์ เหมือนจะขยับปากพูด อะไรออกมา แต่เธอไม่ยอมปริปาก ทำให้ข้า ต้องร้อนรน จนต้องเดินไปมาอยู่อย่างนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างสวนทางกัน.... โจนส์ ยังคงเปิดหน้าต่างบานนั้นทุกเช้า...จนกระทั่งหิมะละลาย เข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ... เทมส์หายไปจากสวนนั้น... วันแล้ว วันเล่า ปีแล้วปีเล่า...โจนส์กระวนกระวายใจ เพียงแค่ ถึงแม้ว่าเขาไม่ใช่จุดสนใจของเธอ แต่เขาเป็นองค์ประกอบหนึ่งของภาพที่เธอเห็น...มันทำให้เธอคุ้นกับเขา ความเป็นเขาเสียแล้ว ฤดูฝน...โจนส์ไม่เปิดหน้าต่างอีก...เพราะคิดว่า คงไม่มีเทมส์อีกต่อไปแล้ว ในสวนนั้น เสียงฟ้าร้อง คำรามลั่น โจนส์ยังคงซุกตัวอยู่บนเตียง ขดตัวนิ่ง สองมือปิดหูไว้...เพื่อไม่ต้องสดับรับฟังกับอะไรอีก...เธอเหมือนได้ยินเสียงกระซิบ... โจนส์...... เป็นครั้งแรกที่โจนส์เปิดหน้าต่างในวันที่ฝนตก...เทมส์ยืนอยู่เบื้องล่างนั้น ร่างกายที่ชุ่มไปด้วยหยาดฝน เขายังคงเหมือนเดิม แต่คราวนี้เขามองตรงขึ้นมาที่หน้าต่าง ยืนนิ่งเหมือนต้องสาปอยู่อย่างนั้น สายตาเขานิ่งมั่น.... ร่างบางปิดหน้าต่าง...จากนั้น...โจนส์ถือร่มเปิดประตูออกไปต้อนรับเขา.... ได้ยินเสียงของเขาไหม....จากด้านนอกนั้น... http://www.anne-exter.diaryhub.com/?20050614 จากคุณ : Ex-TeRMinaToR - [ 16 มิ.ย. 48 11:28:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ให้อภัยฉันได้ไหม? บรรดาดอกกุหลาบหลังห้องฉัน กำลังโต...ชูดอกตูมพร้อมที่จะผลิบานออกเป็นดอกเต็มที่... "แอน" ฉันหันไปตามเสียงเรียก... "สวัสดี" เพื่อนคนนึงของฉันแวะมาหา ขณะที่ฉันกำลังพินิจพิจารณากับดอกกุหลาบหลากหลายพันธุ์ หลายสี ที่ฉันเลี้ยงดูมันมาอย่างดี "นี่ไง เจ้าดอกสีชมพูต้นนี้ของเธอนะ" ฉันยิ้ม ชี้ไม้ชี้มือไปที่ดอกกุหลาบกระถางริมสุด ฉันถนอมมันเหมือนกับต้นอื่นๆ แต่อาจจะได้รับแสงแดดน้อยไปหน่อย...มันเลยออกดอกช้ากว่าต้นอื่น "ท่าทางมันจะสวยนะ" "แน่นอน" ฉันดูแลมันทุกต้นอย่างดี รดน้ำพรวนดิน ใส่ปุ๋ย แม้แต่แมลง ฉันก็จำเป็นต้องสำเร็จโทษมัน หากมันมารบกวนบรรดากุหลาบที่น่ารักของฉัน ฉันเฝ้ารอ รอให้มันบานพร้อมๆ กัน มันคงเป็นภาพที่น่าประทับใจ ฉันจะบรรจงถ่ายภาพมันไว้ บรรดาเพื่อนๆ ของฉัน เมื่อมาเยี่ยมก็จะได้รับรู้ว่า กุหลาบต้นไหน ที่ฉันปลูกไว้แล้วสมมติว่าเพื่อนๆ เหล่านั้นเป็นเจ้าของ ฉันยังคงเฝ้ารอ รอ ให้มันบานต่อไป... อย่างใจจด ใจจ่อ... ณ.วันนี้ สิ่งที่หลงเหลืออยู่ หลังห้องของฉัน มีแต่... กระถางแตกหลายใบที่ ยังคงมีเศษดิน กระจัดกระจายโดยที่ฉันยังไม่ได้คิดจะทำความสะอาดมัน... ผ่านมาหลายปีแล้ว กับการที่ฉันเลิกถนอมต้นไม้ที่น่ารักน่าชัง ดั่งเช่นกุหลาบ แต่หันมารดน้ำ เป็นบางครั้ง ให้กับ...ตะบองเพชร แทน มันไม่ต้องการน้ำมากหรอก ฉันรู้ ให้มากไปมันก็อาจจะเน่า ตอนนี้ฉันไม่ต้องการปลูกกุหลาบ..แล้ว ฉันคงคาดหวังกับมันมากเกินไป ในขณะที่แต่ละต้น กำลังจะบาน..ฉันมีธุระบางอย่าง และไม่สามารถอยู่ดูแลมันได้...จะฝากใคร ฝากใครดี แต่ฉันก็หาทางออกไม่ได้ ฉันไม่มีเวลาแม้แต่จะบอกลาพวกมัน ได้แต่ปิดประตูห้องจากพวกมันไปด้วยความอาลัย และหวังว่าจะจัดการธุระได้เสร็จทันที่จะมาดูแลพวกมันอีกครั้ง สองสามวันต่อมา ฉันกลับมาที่ห้อง สิ่งที่ปรากฎกับฉัน มันคือ...ดอกกุหลาบสีชมพู ที่ใบของมันร่วงโรยเหี่ยวแห้งไปแล้ว โดยที่มันเหมือนจะไม่ได้บานเต็มที่เสียด้วยซ้ำ กลีบใบของมัน...เหี่ยวแห้งแข็งกระด้าง ต้นอื่นๆ พากันเหี่ยวแห้งตาม แต่ดอกยังคงบานอยู่ มันคอตกเล็กน้อย ฉันรีบรดน้ำและจัดการเอามันแอบแสงแดด ที่เหมือนกับไฟบรรลัยกัลป์ ที่แผดเผา พรากพวกมันไปจากฉัน.... แต่พวกมัน..ก็ตายจากไป ฉันร้องไห้ ร้องไห้อยู่คนเดียว กับความพ่ายแพ้ต่อธรรมชาติ กุหลาบไม่สามารถจะทนรอฉันได้ มันจากไปแล้ว ................................................................................................................. ฉันคงเหมาะที่จะเลี้ยงต้นไม้ ดูแลต้นไม้ ที่ไม่จำเป็นต้องได้รับการดูแลเอาใจใส่ทุกวัน และฉัน ก็คงเลือกตะบองเพชรเป็นต้นแรก... ทุกวันนี้ฉันก็ไม่ได้ทิ้งกระถาง ไม่ได้จัดการเก็บกวาด แต่ยังคงมองซากที่เหลืออยู่อย่างนั้น และเฝ้าจดจำตลอดเวลาว่า ... ฉันเสียใจ http://www.anne-exter.diaryhub.com/?20050615 จากคุณ : Ex-TeRMinaToR - [ 16 มิ.ย. 48 11:29:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ดอกหญ้าดอกหนึ่ง แหงนมองพระจันทร์บนฟ้า... รากหญ้าของเธอจมอยู่บนพื้นดินเปียกชื้น หลังก้อนหินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่ง  ก้อนหินก้อนนั้นฝังลึกจมอยู่ในดิน โดยไม่มีทีท่าว่าจะขยับเขยื้อนหลีกทางให้ดอกหญ้าเลยสักนิด "ทำไมฉันต้องมีเวลาสวยงามเฉพาะเวลาที่พระจันทร์ขึ้นตรงต้นของฉันเท่านั้น นอกนั้น ก้อนหินก้อนนั้นจะบดบัง แสงพระจันทร์ ก้อนหินแย่งมันไปจากฉัน เวลากลางวันหละ...พระอาทิตย์ก็ได้เจอฉันแค่ตอนเที่ยงวันเท่านั้น..." ดอกหญ้าคิดว่าเป็นความผิดของก้อนหิน...ก้อนใหญ่นั้น โทษว่าเป็นความผิดของก้อนหินก้อนนั้น ไม่เคยส่งยิ้มให้กับก้อนหินเลยสักครั้ง... ก้อนหิน ความผิดของมันคือตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าของเธอโดยไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ไม่เคยหลีกทางให้เธอได้อาบพระจันทร์ ทักทายพระอาทิตย์ได้ตลอดเวลาขึ้นและลงสักครั้ง...เธอเหงา ...อยากใช้เวลารู้จักทุกสิ่งทุกอย่างอย่างชัดเจนตลอดเวลา สักครั้ง... มันเป็นความผิด ความผิดอันร้ายแรงของก้อนหิน ที่ดอกหญ้าเห็นเช่นนั้น ดอกหญ้ารู้ไหมว่า... การที่ก้อนหินไม่หวั่นไหว เกิดอะไรดีๆขึ้นกับดอกหญ้าบ้าง ในวันที่ฝนตกแรง พายุกระหน่ำ ก้อนหินได้ป้องกันดอกหญ้าไว้อย่างเงียบ ๆ สายฝนสาดลงไปบนก้อนหินอย่างรุนแรง ถาโถม โดยที่ไม่มีเค้าว่าจะหยุดหย่อน ดอกหญ้าตื่นขึ้นจากหลับไหลเมื่อได้ยินเสียงน้ำ แล้วก็รู้สึกตัวว่า น้ำไหลหลากผ่านดอกหญ้าไปอย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่ได้เป็นอันตรายเลย รอบๆข้าง ต้นไม้บางต้น หินก้อนเล็กๆบ้างก้อน ไหลบ่า ผ่านไปอย่างรวดเร็ว และรุนแรง... ก้อนหินยังคงเงียบไม่ไหวติง หากไม่มีก้อนหิน... ในวันที่หิมะตก...ก้อนหินยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ รอบด้านเป็นสีขาวโพลนไปหมด มืดมิดแม้กระทั่งแสงจันทร์ก็ไม่แวะมาทักทายดอกหญ้าเวลาเที่ยงคืนสักครั้ง ...ดอกหญ้าหนาวเหน็บ แต่ก้อนหินก็ยังคงอยู่ อยู่ตรงนั้น ...ป้องกันลมหนาว ไม่ให้กระทบดอกหญ้าตรงๆ ก้อนหินยังอยู่ ยังคงตั้งตรงนั้น ดอกหญ้าเห็นไหม ในวันที่พระอาทิตย์ใจร้าย แม้เมฆจะเคลื่อนไหว ขับพ้องกับสายลม อากาศแสนอบอ้าว แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเมฆสวย จะบดบังให้ ก้อนหินได้รับไอเย็นจากลมบ้าง ..ก้อนหินร้อนจัด แต่ก็ยังมีร่มเงาให้ดอกหญ้า.... ก้อนหินยังคงเงียบ และไม่ปริปากใด ๆ .... ดอกหญ้า...คิดไปเองว่า ...การที่ก้อนหินเป็นอยู่แบบนี้ นิ่งไม่ไหวติง เป็นการทำร้ายเธออย่างร้ายกาจ แต่ถ้าเธอลองมองพินิจดูดีๆ การที่ก้อนหินเป็นเช่นนั้น เป็นผลดีกับตัวเธอ... หากไม่มีก้อนหิน หากก้อนหินมีการเคลื่อนไหว จะเกิดอะไรขึ้นกับดอกหญ้าดอกนั้น ลองหันมองไปรอบ ๆ สิ...ทุกอาณาพื้นที่ เต็มไปด้วยต้นไม้แห้ง แต่ขณะที่ดอกหญ้า ยังคงสดใสได้ แม้ว่าจะไม่ได้เห็นพระอาทิตย์เต็มวัน เห็นพระจันทร์เต็มดวงทุกครั้ง ...ก้อนหิน...ไม่ได้ทำร้ายเธอ...ก้อนหินแค่ปกป้องเธอ แม้ว่า ทุกวันนี้..ก้อนหินจะยังคงเงียบ ไม่ไหวติง..แต่ก็ทำหน้าที่จวบจนดอกหญ้าจะจากไป....โดยที่แม้แต่ก้อนหิน ก็ยังไม่รู้ว่า...ดอกหญ้า เคยยิ้มให้บ้างหรือยัง.... http://www.anne-exter.diaryhub.com/?20050511 จากคุณ : Ex-TeRMinaToR - [ 16 มิ.ย. 48 11:37:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ค่ำคืนนี้ฉันฝัน... ฉันหลับตาลงในค่ำคืนหนึ่ง ...ดึกสงัด มีเพียงเสียงรถราวิ่งผ่านไปมาหน้าแมนชั่น มันก็ดังพอที่จะทำให้ตึกสั่นเป็นระยะ ๆ ช่วยไม่ได้กับสังคมเมือง พื้นที่มันจำกัด ... ฉันหลับไปนานเท่าไหร่ รู้แต่ว่า ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ภาพเบื้องหน้ายังคงเลือนลางในความมืด เหลือเพียงแค่ ไฟแอร์ตรงประตูห้องน้ำเท่านั้น ที่ยังส่องแสงอยู่ ฉันมองฝ่าความมืดไปด้านหน้า ไม่พบพานกับอะไร  ไม่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงอะไรในห้องของฉัน ฉันล้มตัวลงนอนกับหมอนอีกครั้ง ด้วยความเหนื่อยอ่อน แต่ก็สะดุ้งสุดตัว.... ข้างๆฉัน ฉันตกใจเหมือนเจอผี ... ทั้งๆที่ฉันก็ใช้ชีวิตคนเดียว อยู่คนเดียว แล้วบุคคลที่นอนอยู่ข้าง ๆ ฉันขณะนี้เป็นใครกัน ฉันก้มลงมองตัวเอง ก็ยังใส่เสื้อผ้าชุดปกติที่ฉันใส่นอน ที่จำได้เมื่อตอนหัวค่ำ.... คงไม่ใช่นิยายวิทยาศาสตร์ที่ฉันจะหลุดไปในโลกอนาคต หรือว่า ย้อนเวลาไปไหน ได้แน่ ๆ เพราะห้องนี้ก็ห้องของฉัน ถึงจะเห็นเงารางๆ แต่การจัดวางทุกอย่าง เป็นการจัดของฉัน เป็นไปไม่ได้ ที่จะเป็นที่อื่น แล้ว...คนที่นอนข้าง ๆฉันเป็นใครกัน จะเป็นใครก็แล้วแต่ แต่ทำไมฉันไม่รู้สึกกลัวเขา รู้แต่ว่า ตกใจในตอนแรก แต่กลายเป็นความคุ้นชิน ลมหายใจสม่ำเสมอ รดหมอนสีชมพูของฉัน ใบหน้าเรียวฝังลงไปแทบจะจมลึกไปในหมอน สิ่งสำคัญคือ ตอนนี้แขนของเขา พาดอยุ่ที่ตักของฉัน เพราะฉันตื่นขึ้น ในความมืด ฉันรู้สึกแก้มแดงจัด...นี่ฉันนอนอยู่บนเตียงเดียวกับผู้ชายงั้นหรือ...ใครกัน ฉันได้แต่นั่งอ้ำอึ้งอยุ่เช่นนั้น จะปลุกให้ลุกขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่อง ก็ไม่กล้า แล้วจะทำอย่างไรดี ... ถ้าเป็นคนแอบย่องเข้ามา แล้ว..เข้ามาได้อย่างไรกัน .. ขณะกำลังคิดหาวิธีว่าจะทำอย่างไรดี ที่นอนด้านข้างฉันไหวยวบ...สร้างความตกใจให้ฉันอีกครั้ง เขารู้สึกตัวตื่นขึ้น แขนที่รั้งไว้บนตักฉัน เอื้อมรั้งตัวฉันให้ล้มลงนอนแผ่ ใกล้ตัวเขา ฉันดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนเขา ในใจคิดว่า ถ้าเกิดเป็นคนร้ายจริง ๆ ฉันจะทำอย่างไรดีหละ... ในความมืดรางๆนั้น ฉันสังเกตเห็นเขายิ้ม เขาเอาจมูกชนแก้มฉันเบา ๆ ฉันตื่นตะลึง ตัวแข็ง... เขาเป็นใครกันหนะ.... "นอนเถอะนะครับ" เสียงนุ่มคุ้นหูดังข้าง ๆ หูฉัน น่าแปลกที่ฉันหมดสิ้นซึ่งความตื่นตกใจใดๆ และเปลี่ยนเป็นความง่วงงุนขึ้นมาแทน แล้วฉันก็จมสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง... RR..RR... เสียงนาฬิกาปลุกดัง ...ฉันรีบเอื้อมมือเปะปะคว้าไปด้านข้าง ...และหยุดเสียงอันดังก้องอันนั้น เมื่อมันหยุด ฉันก็ขยับตัวกอดหมอน เพื่อเตรียมตัวนอนอีกสักตื่น แต่ก็นึกถึงเรื่องที่เจอเมื่อคืน ฉันลืมตาขึ้นในทันที และหันมองไปทางด้านข้างที่มีบุคคลแปลกหน้านอนข้าง ๆฉันเมื่อคืนนี้...แล้วก็พบ กับความว่างเปล่า ... ฉันคงฝันไปนั่นเอง เป็นฝันที่เหมือนจริงจนน่าตกใจ อย่างน้อยฉันก็รู้สึกแปลกใจว่าทำไมถึงได้ฝันถึงผู้ชายคนนึง...ที่ฉันรู้สึกคุ้นเคย กับลมหายใจของเขา รสสัมผัสของเขา ฉันเคยเจอกับเขา แล้วเคยนอนเคียงข้างกันอย่างนี้หรือเปล่า..... ฉันลุกขึ้นจากเตียง... บิดตัวไปมาขับไล่ความเมื่อยขบ...รู้สึกอารมณ์สดใสกว่าปกติ.. ฉัน คงฝันดี... http://www.anne-exter.diaryhub.com/?20050513 จากคุณ : Ex-TeRMinaToR - [ 16 มิ.ย. 48 12:09:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อยากฝันมั่งจัง แฮ่ จากคุณ : jengly - [ 16 มิ.ย. 48 12:16:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จะอยู่ตรงนี้ถ้าเธอต้องการ.. ถ้าเผื่อทางนั้นทำเธอหมองหม่น.. เย้ จากคุณ : จ๊ะจ๋าจ๋าจ๊ะ - [ 16 มิ.ย. 48 16:14:46 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เอาให้เต็มที่เลยฮ่ะ !!! จากคุณ : คนธรรมดากับหมาตัวหนึ่ง - [ 16 มิ.ย. 48 20:32:02 ]

ความคิดเห็นที่ 8 พระเจ้ากำลังทดสอบเจ้า davinci code . จากคุณ : Z4t4nGuru bofh - [ 16 มิ.ย. 48 23:33:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 Good Morning ค่าๆๆๆๆๆๆ แวะมาทักทาย หุๆๆๆ จากคุณ : CoolFon - [ 17 มิ.ย. 48 07:43:58 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แปะไว้ก่อนจ้ะ เดี๋ยวมีเวลาจะแวะมาอ่านนะ จากคุณ : Brownie point - [ 17 มิ.ย. 48 08:17:32 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ....[ไม่มีความคิดเห็น].... จากคุณ : สวยสะพรึง - [ 17 มิ.ย. 48 09:25:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ทำจิตใจให้สบายล่ะ จากคุณ : pppat - [ 17 มิ.ย. 48 09:49:56 ]

ความคิดเห็นที่ 13 วัยรุ่นงงฮะ จากคุณ : กลัวที่หนาย - [ 17 มิ.ย. 48 13:40:11 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่มีหัวข้อ อยู่ในช่วงกำลังรอหัวตะโปด มีหัวตะโปดเมื่อไหร่ คงมีมาหลายหัวข้อให้วุ่นวายใจ ใจมนุษย์มันซุกซนยิ่งกว่าลิง ไม่เคยอยู่นิ่ง หากสับสน วุ่นวายใจ ... การทำสมาธิเป็นวิธีหนึ่งที่สามารถช่วยให้ภาระทางใจ ผ่อนคลายบางเบาลงไปได้มาก ลองดูสิ...แล้วจะมาหาว่าหล่อไม่เตือนนะน้วงงงงเอ๊ยยย!! จากคุณ : -=.Gay-E-Cha.=- - [ 18 มิ.ย. 48 01:21:30 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ยาวจัง จากคุณ : nuno4 - [ 20 มิ.ย. 48 10:06:02 ]