โอ๊ยยยคุณ!!อาชีพผมไม่ได้ต่ำต้อยอะไรหรอก
อย่างน้อยผมก็มีตำแหน่งน๊า..
คนแถวนั้นเรียกผมว่า
"นายท่ารถสาย..XXX.."
เงินเดือนและเปอร์เซ็นต์ไม่เท่าไหร่หรอกคุณ
พออยู่ได้ และผมก็มีความสุขดีกับอาชีพนี้ เพราะว่า...
งานของผมมีโอกาสได้เจอสาวๆจากทุกสารทิศ
เจออย่างงี้ทุกวันๆ ผมก็มีความสุขดี
บางครั้งถูกใจก็จีบบ้างขอเบอร์บ้าง
ตามประสาคนหน้าหม้ออย่างผม
กิจวัตรประจำวันของผมก็เงี๊ยะแหละคุณ
ความสุขจากที่ทำงานมันทำให้ผมกระปี้กระเปร่าทั้งวัน
คุณภาพชีวิตก็ดีขึ้นด้วย..
บ่อยครั้งครับบ่อยครั้ง..
บ่อยครั้งที่ผมลดค่าโดยสารให้กับสาวๆที่ผมถูกใจ
เพื่อนบางคนมันว่าผมโง่โดนหลอกแด-ก
แต่ผมก็ไม่สนใจหรอกครับ
การทำให้สาวๆยิ้มเนี๊ยมันคือความสุขอย่างหนึ่งของผม
ครับ...มันต้องมีสักวันที่เจอนางเอกตัวจริงเสียบ้าง
และผมก็จินตนาการไปเองว่าผมคือพระเอก..
วันนั้นเธอเดินกุลีกุจอหอบกระเป๋าเดินทางมาฝากไว้ที่ห้องขายตั๋วและบอกจุดประสงค์ว่าเธอต้องการเดินทางไปอำเภอXXXผมกำลังนั่งเพลินๆอยู่เห็นเธอหน้าตาน่ารักมีลักยิ้มและก็ยิ้มเก่งเหมือนผมชะแว๊บแรกที่เจอเธอนั้นผมรู้สึกทันทีว่า"นี่แหละสเป็คตูล่ะ"....
ความหน้าหม้อของผมเกิดขึ้นในบัดดล
"จะฝากไว้นานมั๊ยจ๊ะ..แล้วรีบมาน่ะจ๊ะเดี๋ยวไม่ทันรถ"
เธอยิ้มเขินๆแต่สายตาเธอฟ้องว่าไอ้นี่มัน"หม้อ"นี่หว่า
ผมไม่สนใจอะไรหรอกครับ เพราะผมพูดอย่างงี้กับสาวๆประจำ มันกลายเป้นความเคยชินแล้วครับ
ภาพตัดออกไปตอนเธอขึ้นรถ(นั่งชิดหน้าต่าง)...
แปลกแฮะผมรู้สึกใจหายกลัวว่าจะไม่ได้เจอเธออีก
ผมออกมาจากห้องขายตั๋วอีกที
ผมเดินเหมือนจะไปโบกมือบ๊ายบายเธอ
เธอยิ้มให้ผมก่อนเลยครับ
ผมก็ยิ้มตอบและก็โบกมือบ๊ายบายเธอ
เธอก็ยิ้มรับเเบบเขินๆ....
คืนนั้นกว่าผมจะหลับตานอนได้แทบบ้าตายเลยครับ
ภาพรอยยิ้มเธอยังมาวนเวียนให้เห็นอยู่บนเพดานฝ้า
พลิกซ้ายพลิกขวากระสับกระส่าย
คิดตลอดว่าทำยังงัยจึงจะได้เจอเธออีก
น่าเขกกระโหลกตัวเองที่วันนั้นทำไมไม่กล้าขอเบอร์
ทั้งๆที่เคยหน้าหม้อขอเบอร์สาวๆไว้เยอะแยะ
วูบสุดท้ายก่อนจะหลับผมพึมพำว่า"คงไม่ได้เจอกันอีกแล้วแน่นอน......
สองอาทิตย์ผ่านไป ผมก็ยังคิดถึงเธออยู่
แปลกมั๊ยเจอกันแค่ครั้งแรกครั้งเดียวก็หลงรักเธออย่างเต็มเปาเธอทำให้ผมเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้...
แล้ววันหนึ่งขณะที่ผมนั่งเล่นบนรถทัวร์อยู่
สายตาผมเหลือบไปเห็นเธอพอดีที่มุมหนึ่งของที่พักผู้โดยสาร ตอนนั้นผมรู้สึกดีใจมากแต่เธอดูกระสับกระส่าย
แล้วทิ้งของฝากไว้ที่เดิมแล้วรีบเดินหายไป..
ผมก็เข้าไปนั่งรอที่ขายตั๋วว่าเมื่อไหร่เธอจะมาเอาของ
และเธอกำลังจะเดินทางไปไหน
เธอเดินเข้ามาพร้อมสีหน้าเศร้าๆ
ผมรีบทักเธอก่อน"น้องจะไปไหนเหรอหยุดทักทายกันก่อนสิจ๊ะ" เธอตอบแบบเศร้าๆว่า"เมื่อกี้หนูทำกระเป๋าสตางค์หาย
ไม่รู้ทำงัยดีโทรหาแม่ก็ถูกด่าอีก"
ผมสงสารเธอตอนนั้นมากครับ อีกอย่างก็แอบดีใจอย่างลึกๆเพราะนั่นคือโอกาสอันดีที่ผมจะผูกมัดเธอไว้ด้วยสายสัมพันธ์ "เอางี้พี่จะช่วยน่ะจะให้ยืมตังค์ก่อนแต่...เราจะมีโอกาสได้เจอกันอีกป่ะล่ะ"...เธอรีบตอบทันที"แลกเบอร์กันก็ได้พี่".......โอ....สวรรค์เปิดทางให้แล้ว..หลังจากที่ผมจัดการเรื่องเงินและไปยืนส่งเธอที่รถอีกสายหนึ่ง...
ผมก็ใจหายแว๊บอีกนั่นแหละ..ใจหายเพราะกลัวว่าจะไม่ได้เงินคืน เฮ๊ย!!ไม่ใช่..กลัวว่าจะไม่ได้เห็นเธออีก..ผมโบกมือบ๊ายบายเธอ ครั้งนี้เธอโบกมือบ๊ายบายคืนบ้าง
วันนั้นผมมีความสุขอิ่มเอมทั้งวัน โลกนี้กำลังจะเป้นสีชมพู...
หลังจากนั้นผมได้รับข้อความเอสเอ็มเอสขอบคุณอย่างมากมายก่ายกองแทบทุกๆวัน
ผมก็ส่งให้เธอทุกๆวันสารภาพหมดเปลือกเลยว่ารู้สึกชอบและถูกชะตากับเธอตั้งแต่แรกพบแล้ว
จากวันนั้นจนวันนี้..
เธอบอกจะกลับไปหาผมและเอาเงินไปคืนให้
เราเจอกันแต่เงินก้อนนั้นผมขอร้องว่าให้เปลี่ยนไปดูหนังด้วยกันจะดีกว่ามั๊ย..เธอตอบตกลง
คืนนั้นผมกับเธอไปดูหนังด้วยกัน
และโลกทั้งโลกที่อยู่รอบตัวผมก็กลายเป็นสีชมพูเต็มๆเลยหละครับ....
ผมเปลี่ยนไปครับผมเปลี่ยนไปสาวๆคนอื่นที่ผมเคยเล่นด้วยกลับมองผมอย่างแปลกๆว่าทำไมมันไม่แซวตูว่ะวันนี้
ผมนั่งซึมบางครั้ง
และก็ยิ้มคนเดียวในบางเวลา
คนที่บอกไว้ว่า"คนที่มีความรักมักจะเชื่อในปาฏิหาร์ยนั้นมันเป็นเรื่องจริง"
ขอบคุณที่กระเป๋าสตางค์เธอหาย
นั่นมันดวงลิขิตโดยแท้....
ถ้า"น้องอุ๋ย"บังเอิญมาเห็นกระทู้นี้
โปรดเถิดน่ะได้โปรด"พี่ไม่เคยรักใครอย่างงี้มาก่อนเลย"
จากคุณ :
คนหน้าหม้อ
- [
22 ก.ย. 48 20:04:25
A:192.168.10.202 X:61.91.35.212 TicketID:107935
]
แหะๆ..!..อาชีพผมคือคนขายตั๋วรถปรับอากาศครับ..เรื่องมันมีอยู่ว่า...
